11. Μεσίτης Συμφιλίωσης

Ο Θεός δεν εχθρεύεται τον άνθρωπο. Αντιθέτως όμως ο άνθρωπος εχθρεύεται τον Θεό. Και ο Χριστός είναι αυτός που με τη θυσία Του, ως ένας εξ ημών, συμφιλίωσε τον άνθρωπο με τον Θεό.

Όπως έχουμε πει, ο Θεός είναι ακατάληπτος και απολύτως ανόμοιος με οτιδήποτε κτιστό. Και αυτή του η διαφορετικότητα και το ακατάληπτο, οδήγησαν πολλούς ανθρώπους σε εχθρότητα μαζί Του, ή έστω σε ένα "παράπονο" προς Εκείνον.

Σε κάποιο Ελληνικό τραγούδι, ο απληροφόρητος για την ενανθρώπιση τού Χριστού τραγουδιστής, τραγουδάει στον Θεό: "Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω; Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω". Κι όμως, έχουν περάσει ήδη 2000 χρόνια από τότε που ο Θεός ενανθρώπησε και κατέβηκε "χάμω" στη γη, για να υποστεί πολύ περισσότερα δεινά απ' όσα περνάνε οι περισσότεροι τών ανθρώπων. Δείχνοντάς μας έτσι ότι ποτέ δεν έπαψε να μάς υπολογίζει και να μοιράζεται τον πόνο μας.

Και δεν έφυγε μόνος Του από τη γη, από κοντά μας. Εμείς τον σταυρώσαμε! Εκείνος όμως ποτέ δεν μάς εγκατέλειψε. Και μόνο όσοι δεν επιδίωξαν μαζί Του σχέση, νιώθουν αδίκως παραπονεμένοι, σαν τον διψασμένο που παραπονιέται για τη δίψα του, ενώ το μόνο που έχει να κάνει για να την ικανοποιήσει, είναι να σκύψει και να πιεί από το άφθονο νερό που ρέει δίπλα του.

Ήδη από την αρχή, δεν έδιωξε Εκείνος τον Αδάμ, μα ο Αδάμ προτίμησε τον δικό του τρόπο θέωσης, από εκείνον του Θεού. Και πάλι ο Θεός, δεν καταράσθηκε τον Αδάμ, αλλά είπε μόνο: επειδή δεν με άκουσες, "καταραμένη θα είναι Η ΓΗ εξ αιτίας σου· με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου" (Γένεσις 3: 17). Κι αυτό επειδή οι άνθρωποι θα ζούσαν χωρίς τον Θεό, χωρίς τη δική Του ευλογία και προστασία, και θα ήταν έκθετοι σε κάθε δυσκολία και κίνδυνο μακριά από τον Θεό.

Λέει ο Ιάκωβος:

"Δεν ξέρετε ότι η φιλία τού κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θελήσει να είναι φίλος τού κόσμου, γίνεται εχθρός τού Θεού" (Ιάκωβος 4: 4).

Όπως λέει και ο Παύλος:

"Το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό· επειδή στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί" (Ρωμαίους 8: 7).

Επιλέγοντας να ζούμε με τρόπο αντίθετο από το θέλημα τού Θεού, αφήνουμε τη ζωή μας έκθετη σε κάθε είδους παθήματα και δυσκολίες, χωρίς τη δική Του ευλογία.

Παρ' όλα αυτά, δεν έπαψε να μάς φροντίζει με τα στοιχειώδη, ακόμα και ενώ εμείς επιλέξαμε να ζούμε μακριά Του. Γιατί σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο:

"Αυτός δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα" (Πράξεις 17: 25).

Και όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός φανέρωσε:

"Αυτός ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους" (Ματθαίος 5: 45).

Καθώς όμως η ανθρωπότητα πορευόταν χωρίς Θεό, ακόμα και δίκαιοι άνθρωποι ένιωθαν κυριολεκτικά "στο πετσί τους" αυτή την έχθρα τής ανθρωπότητας προς τον Δημιουργό μας. Δίκαιοι άνθρωποι σαν τον βασανισμένο Ιώβ, που μέσα στο παράπονο τής θλίψης του, είπε για τον εαυτό του και τον Θεό:

"Δεν υπάρχει μεσίτης ανάμεσά μας, για να βάλει το χέρι του επάνω και στους δυο μας" (Ιώβ 9: 33).

Ο Ιώβ ένιωθε το "άπιαστο" τού ακατάληπτου και μακρινού αυτού Θεού, και τη δική του μικρότητα. Και ζητούσε έναν ΜΕΣΙΤΗ ανάμεσα σ' αυτόν και στον Θεό. Ο Ιώβ ζητούσε κάποιον που να μπορεί να βάλει το ένα χέρι στον ώμο τού ανθρώπου, και το άλλο του χέρι στον "ώμο" τού Θεού, και να τους συμφιλιώσει!

Πώς θα μπορούσε όμως να βρεθεί κάποιος τέτοιος μεσίτης; Ποιος ήταν ταυτόχρονα και Θεός και άνθρωπος, για να ενώσει αυτό το αγεφύρωτο χάσμα κτιστού και Ακτίστου;

Αυτό το έκανε μόνο ένας: ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ Κύριος Ιησούς Χριστός! Αυτός ήταν και Θεός και άνθρωπος, και μπορούσε έτσι, απλώνοντας τα χέρια στον Σταυρό, να ενώσει ως μεσίτης, όχι μόνο τον Θεό και τον άνθρωπο, αλλά να συμφιλιώσει και τα έθνη μεταξύ τους, όπως εξηγεί ο απόστολος Παύλος:

"Γι' αυτό, να θυμάστε ότι, εσείς, οι άλλοτε εθνικοί κατά σάρκα, που αποκαλείστε ακροβυστία, απ' αυτούς που αποκαλούνται περιτομή, η οποία γίνεται με το χέρι στη σάρκα· ότι, εκείνο τον καιρό, ήσασταν χωρίς Χριστό, απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία τού Ισραήλ, και ξένοι από τις διαθήκες τής υπόσχεσης, μη έχοντας ελπίδα, και ήσασταν στον κόσμο χωρίς Θεό·

τώρα, όμως, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, εσείς που άλλοτε ήσασταν μακριά, γίνατε κοντά διαμέσου τού αίματος του Χριστού.

Επειδή, αυτός είναι η ειρήνη μας, ο οποίος έκανε τα δύο μέρη ένα, και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού, καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του, τον νόμο των εντολών, που είναι στα διατάγματα, ώστε, στον εαυτό του, να κτίσει τούς δύο σε έναν καινούργιο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη·

και να συμφιλιώσει και τους δύο σε ένα σώμα προς τον Θεό διαμέσου τού σταυρού, αφού θανάτωσε διαμέσου αυτού την έχθρα.

Και όταν ήρθε, κήρυξε ευαγγέλιο ειρήνης σε σας που ήσασταν μακριά, και σ' αυτούς που ήσαν κοντά· επειδή, διαμέσου αυτού έχουμε και οι δύο την είσοδο προς τον Πατέρα με ένα Πνεύμα.

Επομένως, λοιπόν, δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού" (Εφεσίους 2: 11-19).

"Κι εσάς, που ήσασταν κάποτε απαλλοτριωμένοι, και εχθροί στη διάνοια με τα πονηρά έργα· τώρα, όμως, σας συμφιλίωσε προς τον εαυτό του, διαμέσου τού σώματος της σάρκας του, διαμέσου τού θανάτου, για να σας παραστήσει μπροστά του αγίους και χωρίς ψεγάδι και χωρίς κατηγορία· αν επιμένετε στην πίστη, θεμελιωμένοι και στερεοί, και χωρίς να μετακινείστε από την ελπίδα τού ευαγγελίου, που ακούσατε, αυτό που κηρύχθηκε σε ολόκληρη την κτίση, που είναι κάτω από τον ουρανό" (Κολοσσαείς 1: 21-23).

"Με δυσκολία θα πεθάνει κάποιος για έναν δίκαιο· για τον αγαθό, βέβαια, ίσως και τολμάει κάποιος να πεθάνει.

Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας· πολύ περισσότερο, λοιπόν, αφού τώρα ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με βάση το αίμα του, θα σωθούμε από την οργή διαμέσου αυτού.

Επειδή, αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου τού Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του.

Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στον Θεό διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου του οποίου λάβαμε τώρα τη συμφιλίωση." (Ρωμαίους 5: 7-11).