3. Μεσίτης στη συντήρηση τού σύμπαντος

Δεν δημιούργησε απλώς ο Θεός τον κόσμο και έπαψε να ασχολείται μαζί του, αλλά συνέχισε να τον συντηρεί! Συνέχισε δια τού Λόγου Του, να δίνει υπόσταση σε κάθε "στιγμή" και σε κάθε "σωματίδιο" και "κβάντο" τού κόσμου που έφτιαξε!

Γράφει στην προς Εβραίους Επιστολή για τον Ιησού Χριστό, τον Θεό Λόγο:

"Αυτός, που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του, και βαστάζει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθισε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά" (Εβραίους 1: 3).

Δια τού Λόγου Του ο Θεός "βαστάζει τα πάντα"! Συγκρατεί τα πάντα! Και τα βαστάζει επειδή: "τα πάντα κτίσθηκαν μέσω αυτού και σ' αυτόν". (Κολοσσαείς 1: 16).

Σύμφωνα με το πρωτότυπο: "και αυτός εστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε" (Κολοσσαείς 1: 17). Τα πάντα βρίσκουν τη σύστασή τους σ' Αυτόν!

Το ίδιο λέει και ο άγιος Ειρηναίος τής Λυών, έναν αιώνα μετά τον απόστολο Παύλο:

"Ο Δημιουργός του κόσμου είναι πραγματικά ο Λόγος του Θεού. Αυτός είναι και ο Κύριος μας, ο οποίος στους εσχάτους χρόνους έγινε άνθρωπος, που έζησε σε αυτόν τον κόσμο· και ως αόρατος συνέχει όλα όσα έγιναν και είναι εντυπωμένος σε όλη την κτίση, διότι είναι ο Λόγος του Θεού που κυβερνά και διοικεί τα πάντα". (Αγ. Ειρηναίου "Ανατροπή..." Βιβλίο 5: 19: 3).

Ο Θεός Λόγος είναι "το περιβάλλον" θα λέγαμε τής κτίσης, αφού βρίσκεται ως άπειρος "πανταχού παρών", και διαποτίζει όλη την κτίση. Όπως ο χωροχρόνος δίνει σύσταση στα αντικείμενα τού σύμπαντος, και τα πάντα λαμβάνουν υπόσταση από αυτόν, ομοίως και ακόμα περισσότερο, ο Χριστός δίνει υπόσταση και σύσταση στον ίδιο τον χωροχρόνο, και σε κάθε διάσταση τής κτίσεως, αφού ο Θεός δι' Αυτού "και τους αιώνας εποίησεν" (Εβραίους 1: 2). "Επειδή, μέσα σ' Αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε" (Πράξεις 17: 28).

Όπως μάς εξηγεί και ο Ψευδοδιονύσιος ο Αρεοπαγίτης:

"Ο Ων είναι κατά τη δύναμη, η υπερούσια υποστατική αιτία όλου του «είναι». Είναι Δημιουργός όντος, υπάρξεως, υποστάσεως, ουσίας, φύσεως, είναι Αρχή και Μέτρο τών αιώνων, Οντότητα των χρόνων και Αιώνας των όντων· είναι ο Χρόνος όσων γίνονται, το "Είναι" όσων υπάρχουν με οποιοδήποτε τρόπο, η Γένεση όσων έχουν οποιουδήποτε είδους γένεση.

Από τον Όντα, προέρχονται ο αιώνας και η ουσία και το ον και ο χρόνος και η γένεση και ό,τι γίνεται, όσα υπάρχουν μέσα στα όντα, και αυτά που με οποιοδήποτε τρόπο υπάρχουν και υφίστανται". (ΕΠΕ Χρήστου. Διονυσίου Αρεοπαγίτου Fil-3, σελ. 152-156, "Περί όντος εν ώ και περί παραδειγμάτων", κεφάλαιο 5ο: 4, 5).

Ο Υιός και Λόγος τού Θεού έχοντας πλάσει τον χωροχρόνο, ο Ίδιος είναι άχρονος και αχώρετος. Άναρχος στο χρόνο και στον χώρο. Το παρελθόν και το μέλλον είναι γι' Αυτόν ένα αιώνιο παρόν. Δεν περιμένει να δει τι θα συμβεί, επειδή έχοντας Εκείνος δημιουργήσει την ίδια τη διάσταση τού χρόνου, γνωρίζει εξ αρχής και το τέλος. Γνωρίζει τι θα συμβεί πριν αυτό συμβεί. Μάλιστα όσα συμβαίνουν, ως και η τελευταία λεπτομέρεια τής κτίσεως, είναι προεγνωσμένα απ' Αυτόν "προ καταβολής κόσμου" (Εφεσίους 1: 4). Επειδή όπως και ο Ίδιος είπε, για την προαιώνια γνώση τής κτίσεως από τον Θεό: "Δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ούτε ένα απ' αυτά, όμως, δεν θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας. Μάλιστα, ακόμα και οι τρίχες τού κεφαλιού σας είναι όλες μετρημένες" (Ματθαίος 10: 29, 30).

Αυτό που για εμάς τα κτίσματα είναι "ρέων χρόνος", για τον Θεό είναι κάτι ήδη γνωστό, καθώς τα πάντα είναι γι' Αυτόν γνωστά εξ αρχής ως ακίνητα και στατικά. Και αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως "φυσικούς νόμους", δεν είναι παρά το αποτέλεσμα τής δικής Του δημιουργικής δυνάμεως στην κτίση. Που επειδή είναι σταθερή και συνεπής στο πώς ενεργεί, εμείς το εκλαμβάνουμε ως σταθερούς φυσικούς νόμους που διαμορφώνουν την κτίση σε βάθος χρόνου! Για κάποιον που δεν έχει παρόν, παρελθόν και μέλλον, όλα είναι στατικά και εξ αρχής γνωστά, ως "ακαριαία" και άχρονα και αδιάσταστα.

Όπως γράφει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης: "Λοιπόν ας γίνει αντιληπτό, πως η αρχή τής κοσμογονίας προϋποθέτει, ότι τις αφορμές και τις αιτίες και τις δυνάμεις όλων τών όντων, ο Θεός τις κατέβαλλε ακαριαία και αδιακρίτως" (Απολογητικός προς Πέτρον τον αδελφόν αυτού, περί τής Εξαημέρου". PG 44: 69-80).

Πίσω από το κάθε τι, που εμείς εκλαμβάνουμε ως "διάσταση", και "χωροχρόνο", και "δύναμη", και "κίνηση", και "σώμα" και οποιοδήποτε αντικείμενο, υπάρχουν οι "θεϊκοί λόγοι τών όντων", που υπαγορεύουν την ύπαρξή του κατά το Θείο θέλημα την κάθε στιγμή, όπως μάς εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, παραθέτοντας από τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας:

"Διότι εθεάσατο τα πάντα εννοήσας αυτά αχρόνως προ τής γενέσεώς των", και έκαστον σύμφωνα με την θελητικήν και άχρονον έννοιαν αυτού, η οποία ούσα προορισμός και εικών και παράδειγμα, πραγματοποιείται κατά τον προορισθέντα καιρόν" (Κυρίλλου Αλεξανδρείας "Περί Τριάδος" 11, PG 77, 1145Β)." ("Περί θείων ενεργειών" ΕΠΕ τ. 3 κεφ. 41. σελ. 143.)

Έτσι λοιπόν, το ότι ο Θεός δίνει υπόσταση και σύσταση στα πάντα δια τού Λόγου Του, καθιστά Αυτόν τον Λόγο Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον απόλυτο Μεσίτη και στη συντήρηση τού σύμπαντος!