• 1. Γιατί αναπτύχθηκε αυτή η δικαιολογία

• 2. Τι υποστηρίζει η "Αρχή της Αντιπροσώπευσης"

• 3. Τα εδάφια - παραδείγματα της "Αρχής της Αντιπροσώπευσης"

• 4. Δείχνουν αντιπροσώπευση οι κοινοί τίτλοι;

• 5. Μήπως και ο Πατέρας είναι άλλος από τον Γιαχβέ;

• 6. Συμπέρασμα επί της "Αρχής της Αντιπροσώπευσης"

Οι περισσότεροι Αρειανιστές, που θεωρούν τον Χριστό "κτίσμα", δεν γνωρίζουν τα εκατοντάδες εδάφια  της Αγίας Γραφής, που τον κατονομάζουν "Γιαχβέ", ή τον ταυτίζουν απόλυτα με τον μόνο αληθινό Θεό. Όμως υπάρχουν και μερικοί από αυτούς, που παρά το ότι έχουν δει αυτά τα εδάφια, προσπαθούν να αναπτύξουν δικαιολογίες, για να σκοτίσουν το ξεκάθαρο νόημα των εδαφίων αυτών. Με μια τέτοια κουτοπόνηρη δικαιολογία θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο.

Δυστυχώς για τους αιρετικούς, η Αγία Γραφή δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Και με κάθε κουτοπόνηρη δικαιολογία τους, οι ίδιοι είναι που εκτίθενται, όχι μόνο ως αιρετικοί, αλλά και ως ΠΕΙΣΜΟΝΕΣ και αδιάλλακτοι. Παρ' όλα αυτά, ελπίζοντας πάντοτε με αγάπη, ότι κάποιοι από αυτούς θα αντιληφθούν την πλάνη τους, και θα γνωρίσουν τον αληθινό Θεό σωστά, δεν θα πάψουμε να ασχολούμαστε με τις δικαιολογίες τους, όσο κουτές κι αν είναι, όσο ξεκάθαρα τραβηγμένες κι αν φαντάζουν με την πρώτη κιόλας ματιά.

1. Γιατί αναπτύχθηκε αυτή η δικαιολογία

Η δικαιολογία της "Αρχής της Αντιπροσώπευσης", εφευρέθηκε, για να δώσει μια πρόχειρη και καθόλου πειστική απάντηση, στο ερώτημα:

"Γιατί αν ο Χριστός είναι κτίσμα, και έχει αρχή, αναφέρεται ΔΙΑΡΚΩΣ και Αυτός ως "Γιαχβέ" στην Αγία Γραφή;"

Είναι ένα αμείλικτο ερώτημα, στο οποίο οι Αρειανιστές (όπως οι "Σπουδαστές της Γραφής", οι "Μάρτυρες της Σκοπιάς" και οι "Ευαγγελιστές"), μένουν να κοιτούν τα εδάφια με το στόμα ανοιχτό, μη έχοντας τι να απαντήσουν.

Συνήθως σταματούν τη συζήτηση λέγοντας: "Θα το κοιτάξω και θα σας απαντήσω", και εξαφανίζονται χωρίς να τηρήσουν το λόγο τους. Άλλοι προσπαθούν να διαστρέψουν το κείμενο της Αγίας Γραφής, λέγοντας αυθαίρετα: "εδώ μιλάει ο τάδε", μη μπορώντας βεβαίως να ξεφύγουν, γιατί τα κείμενα αυτά είναι σαφέστατα. Άλλοι, ανοίγουν την παραποιημένη Μετάφραση Νέου Κόσμου της Εταιρίας Σκοπιά, και διαβάζουν τα εδάφια αλλοιωμένα, για να ικανοποιήσουν τη συνείδησή τους, επειδή "η οργάνωση της Σκοπιάς ξέρει τι γράφει". Και πράγματι ξέρει τι γράφει, και ΓΙΑΤΙ το γράφει παραποιημένο!

Όμως δυστυχώς γι' αυτούς, τα παραπάνω δεν επαρκούν, γιατί είναι απλούστατο να τους δείξει κάποιος "ποιος μιλάει" σε κάθε εδάφιο, και να τους δείξει τα πρωτότυπα κείμενα της Αγίας Γραφής, ώστε να τους αποδείξει, όχι μόνο την παρερμηνεία τους, αλλά και τη ΔΟΛΙΑ διαστρέβλωση της Αγίας Γραφής από τη Σκοπιά. Έπρεπε λοιπόν να βρουν κάτι καινούργιο. Κάτι που να δίνει μια έστω λογικοφανή απάντηση, εκεί που οι άλλες απάτες δεν περνούν. Βρήκαν λοιπόν την "Αρχή της Αντιπροσώπευσης".

2. Τι υποστηρίζει η "Αρχή της Αντιπροσώπευσης"

"Χαλίφης" στη θέση τού Χαλίφη;

Χρησιμοποιούμε στη συνέχεια ένα δικό τους κείμενο, για να τους αφήσουμε να περιγράψουν μόνοι τους τι εννοούν, και τι προσπαθούν να αποδείξουν:

"Υπάρχουν μερικά εδάφια (Ψλ 68:18 και Εφ 4:8· Δευ 32:23 (Ο΄) και Εβρ 1:6· Ψλ 102:26 και Εβρ 1:12), στις Εβραϊκές Γραφές που αναφέρονται στον Ιεχωβά, ενώ στις Χριστιανικές Γραφές εφαρμόζονται στον Ιησού. Για τους τριαδιστές αυτό είναι απόδειξη ότι εν προκειμένω υπάρχει ταυτοπροσωπία... Εντούτοις... δεν μπορούμε να ξεχάσουμε μια αρχή που εφαρμόζεται πολύ συχνά στην Αγία Γραφή, την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «αρχή της αντιπροσώπευσης». Αυτή η αρχή σημαίνει πως, όταν ένα άτομο Α εκτελεί τις εντολές ενός ατόμου Β, τότε το έργο του Α μπορεί να αποδοθεί στον Β· ή όταν ο Α αντιπροσωπεύει τον Β, τότε η συμπεριφορά από τρίτα άτομα προς τον Α ισοδυναμεί με συμπεριφορά προς τον Β. Αυτή η αρχή εκτίθεται ξεκάθαρα στα εδάφια Ματθαίος 10/ι΄:40· 25/κε:34-40".

Να σημειώσουμε εδώ, ότι με τη λέξη: "Ιεχωβά", εννοούν το όνομα του Θεού που είναι: "Γιαχβέ". Με τον όρο: "Εβραϊκές Γραφές", εννοούν την Παλαιά Διαθήκη, για την οποία δεν έχουν ιδέα ότι έχει και βιβλία που γράφτηκαν στα Ελληνικά (μια και δεν τα αποδέχονται), και με τον όρο: "Ελληνικές Γραφές", εννοούν την Καινή Διαθήκη, όρος όμως που δεν έχει νόημα, με δεδομένα τα Ελληνικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Εν πάση περιπτώσει, ας αρχίσουμε να αναλύουμε τα ανωτέρω, να δούμε τι λένε τα εδάφια που παραθέτει ο ανωτέρω κειμενογράφος:

Μας παραθέτουν το εδάφιο Ματθαίος 10/ι: 40, όπου ο Χριστός λέει τα εξής: "Ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο εμέ δεχόμενος δέχεται τον αποστείλαντά με". Μήπως άραγε, αυτός που δέχεται τον Χριστό και τον αποστείλαντα Θεό, ονομάζεται ποτέ «Γιαχβέ», βάσει της αρχής της «αντιπροσώπευσης»; Μήπως αν δεχθεί κάποιος έναν Χριστιανό, πρέπει να τον ονομάζει "Γιαχβέ" ή "Ιησού Χριστό"; Αστείο επιχείρημα.

Το δεύτερο εδάφιο που παραθέτουν, είναι το Ματθαίος 25/κε: 34-40. Εκεί λέει τα εξής: "34 τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού· δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. 35 επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, 36 γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. 37 τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; 38 πότε δε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; 39 πότε δε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; 40 και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς· αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε".

Αυτό είναι άλλο ένα αστείο επιχείρημα: Μήπως αυτοί οι ταλαίπωροι, ονομάζονται πουθενά: «Ιησούς Χριστός», βάσει της αρχής αντιπροσώπευσης; Ή μήπως ο Χριστός έχει τις δικές τους ιδιότητες; Γιατί στα Τριαδικά εδάφια, ο Χριστός και το όνομα «Γιαχβέ» φέρει, αλλά επιπλέον, έχει ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ του Γιαχβέ! Καμία σχέση δεν έχουν τα εδάφια αυτά, με τα αναφερόμενα παραδείγματα.

3. Τα εδάφια - παραδείγματα της "Αρχής της Αντιπροσώπευσης"

Προχωρούν λοιπόν οι Αρειανιστές, για να μας δώσουν και παραδείγματα χρήσης της αρχής αυτής, από την Αγία Γραφή. Και πράγματι υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Όμως δεν έχουν καμία σχέση και καμία αναλογία, με τη σχέση Ιησού Χριστού και Γιαχβέ! Ας τα δούμε ένα - ένα, καθώς θα τα σχολιάζουμε:

1ο Εδάφιο: Β΄ Χρονικών 3/γ: 1 (Εβραϊκό): "Και ήρχισεν ο Σολομών να οικοδομή τον οίκον του Κυρίου εν Ιερουσαλήμ..."

Λένε οι Αρειανιστές: "Μπορεί να λέγεται ότι ο Σολομών έχτισε τον Ναό, αλλά κυριολεκτικά αυτό το έκαναν οι εργάτες του, έτσι δεν είναι;"

Απαντούμε: Βεβαίως! Όμως, μήπως αυτοί που έχτισαν αντί του Σολομώντος, ονομάστηκαν πουθενά «Σολομώντες»; Ή μήπως είχαν το δικό του βασιλικό αξίωμα, όπως ο Χριστός με τον Θεό Πατέρα και Γιαχβέ;

2ο Εδάφιο: Ματθαίος 8/η: 5: "Εισελθόντι δε αυτώ εις Καπερναούμ προσήλθεν αυτώ εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν" και Λουκάς 7/ζ: 3,4,: "ακούσας δε περί του Ιησού απέστειλε προς αυτόν πρεσβυτέρους των Ιουδαίων ερωτών αυτόν όπως ελθών διασώση τον δούλον αυτού. Οι δε παραγενόμενοι προς τον Ιησούν παρεκάλουν αυτόν σπουδαίως...".

Λένε οι Αρειανιστές: "Ποιος πήγε στον Ιησού, ο εκατόνταρχος (Ματθαίος 8/η: 5) ή οι υπηρέτες του (Λουκάς 7/ζ: 3);"

Απαντούμε: Προφανώς οι απεσταλμένοι του! Μήπως όμως οι υπηρέτες αυτοί ονομάζονται πουθενά: «εκατόνταρχοι»; Μήπως είχαν και την ίδια εξουσία με τον Εκατόνταρχο, όπως ο Χριστός με τον Γιαχβέ; Μήπως τους απεκάλεσε ο Ιησούς: "Εκατόνταρχους", όπως αποκαλείται ο Χριστός "Γιαχβέ" σε πλήθος εδαφίων;

3ο Εδάφιο: Ματθαίος 20/κ: 20,21: "20 Τότε προσήλθεν αυτώ η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου μετά των υιών αυτής προσκυνούσα και αιτούσά τι παρ’ αυτού. 21 ο δε είπεν αυτη· τι θέλεις; λέγει αυτώ· ειπέ ίνα καθίσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου εν τη βασιλεία σου" και Μάρκος 10/ι: 35-37: "35 Και προσπορεύονται αυτώ Ιάκωβος και Ιωάννης υιοί Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ό εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν. 36 ο δε είπεν αυτοίς· τι θέλετε ποιήσαί με υμίν; 37 οι δε είπον αυτώ· δος ημίν ίνα εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου".

Λένε οι Αρειανιστές: "Ποιος μίλησε στον Ιησού, τα παιδιά του Ζεβεδαίου (Μαρ 10/ι: 35-37) ή η μητέρα τους (Ματθαίος 20/κ: 20, 21);"

Απαντούμε: Αν και προφανώς και αυτοί και η μητέρα τους έκαναν αυτή την αίτηση, καταλαβαίνουμε "πού το πάνε" οι Αρειανιστές με αυτό το παράδειγμα. Οπότε, χάριν της συζήτησης, λέμε, ότι έστω ότι μόνο η μητέρα τους το είπε, αντιπροσωπεύοντάς τους. Μήπως από εκεί και στο εξής, η μητέρα τους, ονομαζόταν με τα ονόματά τους; Ή αυτοί με το όνομα της μητέρας τους; Γιατί ο Πατήρ και ο Υιός, με το ίδιο όνομα ονομάζονται πάντα!

4ο Εδάφιο: Έξοδος 20/κ: 1 (Εβραϊκό): "Και ελάλησεν ο Θεός πάντας τους λόγους τούτους λέγων..." και Πράξεις 7/ζ: 38,53: "38 ούτός εστιν ο γενόμενος εν τη εκκλησία εν τη ερήμω μετά του αγγέλου του λαλούντος αυτώ εν τω όρει Σινά και των πατέρων ημών, ος εδέξατο λόγια ζώντα δούναι ημίν... 53 οίτινες ελάβετε τον νόμον εις διαταγάς αγγέλων, και ουκ εφυλάξατε".

Λένε οι Αρειανιστές: "Ποιος έδωσε τον Νόμο στον Μωυσή, ο Γιαχβέ (Εξ 20/κ: 1) ή οι άγγελοι (Πρ 7/ζ: 38, 53);"

Απαντούμε: Το μεγαλύτερο μέρος του Νόμου, το έδωσαν οι άγγελοι στον Μωυσή. Όμως τμήματα του Νόμου, του τα έδωσε ο Γιαχβέ, όταν εμφανιζόταν. Μα ποιος Γιαχβέ; Ο Γιαχβέ Υιός, ο Χριστός! Ο «άγγελος Γιαχβέ», κατά το Μαλαχίας 3/γ: 1: «Ιδού εγώ εξαποστέλλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου, και εξαίφνης ήξει εις τον ναόν εαυτού Κύριος (Εβραϊκό: "Γιαχβέ"), ον υμείς ζητείτε, και ο άγγελος της διαθήκης, ον υμείς θέλετε· ιδού έρχεται, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» Ξεκάθαρη ταύτιση του Γιαχβέ με τον άγγελο (αγγελιοφόρο) της Διαθήκης. Προσέξτε μάλιστα, ότι ο άγγελος της διαθήκης, ονομάζεται εδώ «Γιαχβέ» (Κύριος), και ο άλλος άγγελος (αγγελιοφόρος) ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, θα ετοίμαζε την οδό του. Μάλιστα, αυτό το λέει για άλλον Γιαχβέ, ο… Γιαχβέ! Καμία σχέση και εδώ με «αρχή αντιπροσώπευσης». Κανένας αντιπρόσωπος, δεν θα έλεγε ποτέ: "Με στέλνει ο Βασιλιάς, ΕΓΩ είμαι ο Βασιλιάς". (Περισσότερα επ' αυτού στη σχετική μελέτη μας).

5ο Εδάφιο: Ψαλμός 68/ξη: 18 (Εβραϊκό): "Ανέβης εις ύψος. Ηχμαλώτευσας αιχμαλωσίαν. Έλαβες χαρίσματα δια τους ανθρώπους. Έτι δε και δια τους απειθείς, δια να κατοικείς μεταξύ αυτών Κύριε ("Γιαχβέ" Εβραϊκό) Θεέ" και Εφεσίους 4/δ: 8-10: "8 διο λέγει· αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις. 9 το δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; 10 ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα".

Λένε οι Αρειανιστές: "Το εδάφιο Ψαλμός 68/ξη:18 δείχνει ότι ο Ιεχωβά παίρνει αιχμαλώτους από τον κόσμο, αλλά το κάνει αυτό μέσω του Ιησού που τον έκανε κεφαλή της χριστιανικής Εκκλησίας. (Εφ 4/δ: 8-10)".

Απαντούμε: Προσέξτε πόσο ξεκάθαρο είναι αυτό το εδάφιο, που προσπαθούν να διαστρέψουν οι Αρειανιστές! Το εδάφιο το οποίο ο Ψαλμωδός το εφαρμόζει ξεκάθαρα στον Γιαχβέ, ο απόστολος Παύλος το εφαρμόζει επίσης ξεκάθαρα στον Ιησού Χριστό, που ανέβηκε σε ύψος στον ουρανό, αφού πρώτα κατέβηκε στη γη. Μάλιστα, το τονίζει ο απόστολος Παύλος, με τα λόγια: "ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς". Μας ξεκαθαρίζει σαφέστατα το πρόσωπο! Δεν λέει ότι είναι "άλλος", τον οποίο αντιπροσωπεύει "αυτός", αλλά λέει και τονίζει ξεκάθαρα ότι: "αυτός είναι"!!! Δηλαδή πόσο πιο καθαρά πρέπει να το πει για να το χωνέψουν οι αρνητές της Θεότητας του Χριστού; Μήπως πρέπει να μας βάλει και τη φωτογραφία του; Πλήρης διαστροφή της λογικής!

Μάλιστα για να υποστηρίξουν την άποψή τους, οι Αρειανιστές λένε και το εξής: "Πρέπει, μάλιστα, να μην ξεχάσουμε ότι η πρώτη εφαρμογή του Ψαλμού αφορά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και την αιχμαλώτιση των Ιεβουσαίων, κάτι που κυριολεκτικά έγινε από τον Δαβίδ. (Β΄ Σαμουήλ 5/ε: 7: "Ο Δαυίδ όμως εκυρίευσε το φρούριον Σιών. Αυτή είναι η πόλις Δαυίδ") Εντούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Δαβίδ είναι ο ίδιος ο Ιεχωβά, αλλά ότι πολύ απλά ο Δαβίδ ήταν το όργανο που χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για την αιχμαλώτιση των παγανιστών".

Απαντούμε: Αφ' ενός αυτός ο ισχυρισμός δεν προκύπτει από πουθενά. Αλλά ακόμα και αν το πιθανολογήσουμε, δεν προκύπτει από πουθενά ότι το συγκεκριμένο εδάφιο εφαρμόζεται στον Δαβίδ. ΜΙΛΑΕΙ ΣΑΦΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ!

6ο Εδάφιο: Λέει για τον Γιαχβέ στο Ψαλμός 102/ρβ: 26 (Εβραϊκό): "Κατ' αρχάς συ, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου είναι οι ουρανοί" και τα ίδια λέει για τον Χριστό στο Εβραίους 1/α: 10"και συ κατ' αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισιν οι ουρανοί".

Λένε οι Αρειανιστές: "Παρόμοια, το εδάφιο Ψαλμός 102:26 λέει ότι ο Θεός έκανε το σύμπαν, ενώ το εδάφιο Εβραίους 1/α:12 λέει ότι ο Ιησούς το έκανε. Εντούτοις, τα εδάφια Ιωάννης 1/α: 3 ("πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν") και Κολοσσαείς 1/α:16 ("ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν έκτισται") λένε ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε μέσω του Γιου. Εδώ πρέπει να προσέξουμε ότι δεν λέγεται πως το σύμπαν δημιουργήθηκε από τον Γιο, αλλά μέσω του Γιου. Όπως λέει και η Γραφή: «και γαρ είπερ εισί λεγόμενοι θεοί είτε εν ουρανω είτε επί της γης, ωσπερ εισί θεοί πολλοί και κύριοι πολλοί, 6 αλλ’ ημίν εις Θεός ο πατήρ, εξ ου τα πάντα και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα και ημείς δι’ αυτού». (Α΄ Κορινθίους 8/η: 5, 6). Με άλλα λόγια, ο Θεός είναι ο Δημιουργός, αλλά ο Ιησούς είναι ο «εργάτης». (Παρ 8/η: 30)"

Απαντούμε: Και αυτά τα εδάφια, είναι σαφέστατα, ότι ο Γιαχβέ προς τον οποίον απευθύνεαι ο Ψαλμωδός, είναι Ο ΙΔΙΟΣ με τον Χριστό, στον οποίο απευθύνεται εδώ ο Παύλος. Και ήδη έχουμε δείξει στη σχετική μελέτη, ότι ο Παύλος μάλιστα στο ίδιο σημείο, ξεκαθαρίζει ότι ο Χριστός είναι Ο ΘΕΟΣ!

Μάλιστα το εδάφιο Α΄ Κορινθίους 8/η: 5,6, το οποίο χρησιμοποιούν, λέει ότι ενώ πολλοί λέγονται "θεοί", για τους Χριστιανούς, υπάρχει ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ! Όμως στο εδάφιο Ιωάννης 1/α: 1-3 που επίσης χρησιμοποιούν, ο Χριστός αναφέρεται ως "ΘΕΟΣ, προς ΤΩ ΘΕΩ". Πόσους θεούς έχουν λοιπόν οι Αρειανιστές; Πολυθεϊστές είναι; Ή δέχονται ότι ο Χριστός είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΘΕΟΤΗΤΑ μαζί με τον Πατέρα Του, ή είναι πολυθεϊστές! Τα ίδια λοιπόν τα ανωτέρω εδάφια που χρησιμοποιούν, τους διαψεύδουν ξεκάθαρα!

Τι θα πούμε όμως για το: "δι' αυτού", το οποίο επικαλούνται;

Αρχικά να πούμε, ότι το εδάφιο Κολοσσαείς 1/α: 16, δεν λέει μόνο: "δι' αυτού". Λέει επίσης και: "εν αυτώ" και "εις αυτόν"! Αυτά όμως τα προσπερνούν! Δεν είναι δηλαδή μόνο το "μέσο", αλλά επίσης και ο "περιέχων" και "η αιτία"!!!

Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε, ότι τα πάντα, γίνονται ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ, ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ. Αυτός είναι ο τρόπος που ενεργεί η Αγία Τριάδα. Αυτό σημαίνει, ότι όλη η δημιουργία, είναι δημιουργία του Θεού, δηλαδή της Αγίας Τριάδος, με τον ανωτέρω τρόπο. Όπως φαίνεται και στο Ψαλμό 33/λγ: 6: «τω Λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω Πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών» Ο Γιαχβέ Πατήρ, δημιουργεί δια του Υιού και Λόγου Του («και είπεν ο Θεός»), με το Πνεύμα του. Καμία σχέση με εργάτες και εκπροσώπους.

Και για να μη μείνει καμία αμφιβολία ότι ο Χριστός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εργάτης του Θεού, αλλά Ο ΙΔΙΟΣ ο Θεός, ας δούμε δύο ξεκάθαρα εδάφια, που το αποδεικνύουν: «ευλογητός Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, ο ποιών θαυμάσια μόνος» (Ψαλμός οβ: 18 (Εβραϊκό)). Και Ησαϊα 44/μδ: 24: "εγώ Κύριος ο συντελών πάντα, εξέτεινα τον ουρανόν μόνος και εστερέωσα την γην." Άρα δεν είχε βοηθό κανέναν ο Θεός. Και "αυτοί" που έπλασαν τον κόσμο, είναι τα πρόσωπα του ενός Τριαδικού Θεού. Η Αγία Γραφή διαφωνεί με τους Αρειανιστές, ότι ο Θεός έχει εργάτη. Η Αγία Τριάς ενεργεί μόνη της. Όπως κάποιος φτιάχνει κάτι δια των χειρών του.

7ο Εδάφιο: Λέει για την προσκύνηση του Θεού από τους αγγέλους στον Ψαλμό 96ο: 7 (Ο΄): "προσκυνήσατε αυτω, πάντες οι άγγελοι αυτού" και για την προσκύνηση του Χριστού λέει στο Εβραίους 1/α: 6: "όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει· και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού".

Λένε οι Αρειανιστές: "Τα εδάφια που αναφέρονται στην προσκύνηση των αγγέλων αφενός προς τον Θεό (Ψαλμός 96ος: 7, Ο΄) και αφετέρου προς τον Ιησού (Εβραίους 1/α: 6), μπορούμε να πούμε αυτό που είπε και ό ίδιος ο Ιησούς: «Αυτός που δεν τιμάει τον Γιο δεν τιμάει τον Πατέρα που τον έστειλε». (Ιωάννης 5/ε: 23)"

Απαντούμε: Στο συγκεκριμένο 1ο κεφάλαιο της προς Εβραίους, ο Παύλος δεν προσπαθεί να δείξει ότι η τιμή του Υιού μεταφέρεται στον Πατέρα. Αντιθέτως, θέλει να δείξει, ότι η τιμή αυτή, απευθύνεται στον Ίδιο τον Υιό! Θέλει να τονίσει ότι ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ο Υιός, δεν είναι άγγελος! Θέλει να δείξει ότι όλα αυτά τα εδάφια που μιλούσαν για τον Γιαχβέ, μιλούσαν στην πραγματικότητα για Αυτόν τον Ίδιο τον Υιό!

Αλλά ας προσέξουμε ότι και αυτό το εδάφιο, διευκρινίζει, ότι η προσκύνηση του Γιαχβέ, για την οποία μιλούσε ο Ψαλμωδός, απευθυνόταν στον Ίδιο τον Υιό. Λέει: "προσκυνησάτωσαν αυτώ"! Δεν λέει "αν προσκυνάς αυτόν, είναι ΣΑΝ να προσκυνάς άλλον".

Εφόσον λοιπόν βάσει αυτού του εδαφίου, οι Αρειανιστές δεν τιμούν τον Χριστό ως Θεό, δεν τιμούν ούτε τον Πατέρα που τον έστειλε.

Στο ανωτέρω εδάφιο, δεν αναφέρει μόνο προσκύνηση. Αναφέρει και τον Χριστό ως ΓΙΑΧΒΕ, και ως Θεό. Και όχι μόνο αυτό. Η προσκύνηση που απευθύνεται στον Χριστό, δεν είναι τιμητική, αλλά ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ, σύμφωνα με τον Δανιήλ (Δανιήλ 7/ζ: 14). Και μάλιστα, η λατρεία εκεί, δίνεται ΣΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, και όχι μόνο στον Παλαιό των Ημερών!!! Προσέξτε τι λέει ο Δανιήλ για τη λατρεία του Υιού: "Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι". Η λατρεία όμως, (ακόμα και οι Αρειανιστές το παραδέχονται), μόνο στον Θεό αρμόζει. Καμία σχέση λοιπόν με εκπροσώπηση.

4. Δείχνουν αντιπροσώπευση οι κοινοί τίτλοι;

Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα τον συλλογισμό τους, οι Αρειανιστές προσπαθούν να δείξουν, ότι εφόσον οι τίτλοι αυτοί του Θεού, που έχει ο Χριστός, χρησιμοποιούνται από την Αγία Γραφή και για ανθρώπους. Ας δούμε λοιπόν έναν τέτοιο πίνακα, όπου προσπαθούν να δείξουν ότι ο Χριστός δεν διαφέρει από τους ανθρώπους στο ότι και αυτοί φέρουν τους ίδιους τίτλους του Θεού:

Όμως, με μια προσεκτική ματιά, και αυτό το επιχείρημα, γυρίζει εναντίον τους! Ας δούμε προσεκτικά τους ανωτέρω τίτλους έναν - έναν, σχολιάζοντας τα εδάφια που χρησιμοποιούν:

ΘΕΟΣ

Το εδάφιο που επικαλούνται οι Αρειανιστές είναι το εξής: Ιωάννης 10/ι: 33-36: «απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι λέγοντες· περί καλού έργου ου λιθάζομέν σε, αλλά περί βλασφημίας, και ότι συ άνθρωπος ων ποιείς σεαυτόν Θεόν. 34 απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς· ουκ έστι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, εγώ είπα, θεοί εστε; 35 ει εκείνους είπε θεούς, προς ους ο λόγος του Θεού εγένετο, και ου δύναται λυθήναι η γραφή, 36 ον ο πατήρ ηγίασε και απέστειλεν εις τον κόσμον, υμείς λέγετε ότι βλασφημείς, ότι είπον, υιος του Θεού ειμι;»

Στο πρώτο αυτό εδάφιο, βγάζουμε ακριβώς τα αντίθετα συμπεράσματα από αυτά που θέλουν να μας πουν οι Αρειανιστές:

1. Εκεί είναι σαφές, ότι οι Εβραίοι, από τα λόγια του Χριστού, ότι ήταν «Υιός του Θεού», καταλάβαιναν ότι «συ άνθρωπος ων ποιείς σεαυτόν Θεόν». Αυτό δείχνει τη σαφή κατανόηση και διάκριση, των εννοιών «υιός» και «κτίσμα», τις οποίες υποστηρίζουν ότι σημαίνουν το ίδιο.

2. Γνωρίζουμε την αρχαία Εβραϊκή λέξη: «θεοί», ότι είναι «ελοχίμ», που σημαίνει επίσης και «ισχυροί». Έτσι έκανε η Παλαιά Διαθήκη ένα λογοπαίγνιο με τους κριτές του Ισραήλ, ότι αν και ήταν «ελοχίμ», (ισχυροί), μια λέξη που χρησιμοποιείτο και για τους «θεούς», ως άνθρωποι έπεφταν και πέθαιναν. Και αυτό το λογοπαίγνιο εκμεταλλεύεται εδώ ο Χριστός, για να αποστομώσει τους Ιουδαίους. Δεν σημαίνει αυτό, ούτε ότι πράγματι αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνταν από τον Χριστό «θεοί», ούτε ότι ήταν. Με άλλα λόγια, η λέξη αυτή δεν κυριολεκτούσε. Αντιθέτως, οι λέξεις που αναφέρουν τον Χριστό «θεό», κυριολεκτούν, γιατί είναι ΥΙΟΣ.

3. Αυτοί αποκαλούνται «θεοί». Χωρίς οριστικό άρθρο. Όμως για τους πιστούς ο Θεός είναι μόνο ΕΝΑΣ. Άντίθετα, ο Χριστός, αναφέρεται ως Θεός, και με ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ σε πλήθος εδάφια.

4. Αυτοί αναφέρονται μόνο «θεοί», εκεί, ευκαιριακά. Ο Χριστός, αναφέρεται ΠΑΝΤΟΥ, και ΘΕΟΣ, και ΓΙΑΧΒΕ, και έχει ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ. Ακόμα και αυτές που έχει ο Θεός κατ’ αποκλειστικότητα. (τη Θεότητα, το όνομα, το οριστικό άρθρο, την παντοδυναμία, το Α και το Ω, το Πρώτος και το Έσχατος, την πηγή της ζωής… κλπ) Δηλαδή πόσοι "πρώτοι" και πόσοι "έσχατοι" υπάρχουν; Αυτό και μόνο δείχνει την απόλυτη ταύτιση Πατρός και Υιού ως προς τη Θεότητα.  Άρα μιλάμε για εντελώς διαφορετικό πράγμα από μια ευκαιριακή αναφορά λογοπαιγνίου που έκανε ο Ιησούς στους ανθρώπους.

5. «θεοί», αναφέρονται υποτιμητικά και οι «θεοί» των εθνών. Όμως κανένας τέτοιος ψευτοθεός, δεν αναφέρεται ως «Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ», στον Ενικό αριθμό και με οριστικό άρθρο, όπως ο Χριστός, και μάλιστα και με το όνομα: «Γιαχβέ». Μάλιστα, πώς είναι δυνατόν κάποιος να υποστηρίζει την αρχή της "αντιπροσώπευσης", όταν όχι μόνο ο Χριστός αποκαλείται σαφέστατα: "Γιαχβέ", αλλά αναφέρεται ως Γιαχβέ που μιλάει για άλλον Γιαχβέ; Ή που αναφέρεται σε πληθυντικό αριθμό προσώπων, με ενικό "Γιαχβέ"; Και αν αυτά μπορούσαν να εξηγηθούν από την "αρχή της αντιπροσώπευσης", γιατί η Σκοπιά στη Μετάφραση Νέου Κόσμου, έχει αλλοιώσει όλα αυτά τα εδάφια, να λένε άλλα πράγματα, και δεν τα άφησε όπως ήταν;

ΚΥΡΙΟΣ

Για τον τίλτο: "Κύριος", οι Αρειανιστές επικαλούνται το εξής εδάφιο: Α΄ Πέτρου 3/γ: 6: «ως Σάρρα υπήκουσε τω Αβραάμ, κύριον αυτόν καλούσα».

Όμως και αυτό το εδάφιο, είναι εκτός θέματος. Γιατί η λέξη: «κύριος», είναι λέξη γενικής χρήσης, και δεν είναι αποκλειστικός τίτλος του Θεού. Μάλιστα, έχει σχετική και απόλυτη έννοια. Με σχετική έννοια, έχει γενική χρήση. Με απόλυτη όμως, εφαρμόζεται ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΘΕΟ. Το ενδιαφέρον όμως είναι, ότι Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΑΥΤΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΛΛΑ Ο ΥΙΟΣ!!! Πράγμα που δείχνει την ταύτισή του με τη Θεότητα.

Α΄ Κορινθίους 8/η: 6: «αλλ’ ημίν εις Θεός ο πατήρ, εξ ου τα πάντα και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός». Όπως ένας είναι ο Θεός, ο Πατήρ, αλλά είναι και ο Υιός «ο Θεός» κατά την Αγία Γραφή, έτσι και ενώ ο Υιός είναι ο Κύριος, ονομάζεται Κύριος και ο Πατήρ. Επειδή είναι πρόσωπα της ίδιας Θεότητας. Πράξεις: 10/ι: 36: «6 αλλ’ ημίν εις Θεός ο πατήρ, εξ ου τα πάντα και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός». Σε καμία περίπτωση όμως η Σάρρα, δεν απεκάλεσε τον Αβραάμ εκτός από Κύριο, και «Γιαχβέ», «Θεό» κλπ, ούτε του απέδωσε τις ιδιότητες του Θεού, όπως συμβαίνει με τον Χριστό! Και αυτό το παράδειγμα λοιπόν, είναι άτοπο.

ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Και αυτή η λέξη, δεν είναι αποκλειστικός τίτλος του Θεού. Είναι λέξη γενικής χρήσης. Όμως κανένας βασιλιάς, δεν αναγνωρίζεται από την Αγία Γραφή όπως ο Χριστός: «Βασιλιάς Βασιλέων και Κύριος Κυρίων» (Αποκάλυψις 19/ιθ: 16). Βασιλεύς βασιλέων, ονομαζόταν και ο εκάστοτε ηγέτης της Μεσοποταμίας που είχε την εξουσία των γύρω λαών. Όμως αυτός ήταν τίτλος που τον έδινε ο ίδιος στον εαυτό του, όπως και οι υπήκοοί του. Όμως από τους Χριστιανούς, μόνο ο Χριστός γίνεται δεκτός ως τέτοιος. Άραγε δεν γίνεται και ο Πατέρας; Μα φυσικά! Εφόσον είναι και ο Πατέρας Γιαχβέ, όπως ο Χριστός.

ΣΩΤΗΡΑΣ

Και η λέξη αυτή, είναι λέξη γενικής χρήσης. Άρα και πάλι, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα. Παρ’ όλα αυτά, και πάλι, εδώ φαίνεται η διαφορά του Χριστού, σε σύγκριση με τους «σωτήρες» με γενική έννοια. Γιατί αυτοί, αναφέρονται ως «σωτήρες». Ενώ ο Χριστός, ως «Ο ΣΩΤΗΡΑΣ», με οριστικό άρθρο. Που σημαίνει, ότι είναι ο μοναδικός Σωτήρας με την απόλυτη έννοια. Για παράδειγμα:

«Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτον 2/β: 13). Και ας μη ξεχνάμε, ότι ο Θεός είπε: «Κύριος παντοκράτωρ Θεός μόνος εστί, και ουκ έστιν έτι πλήν αυτού σωτήρ» (Σοφία Σειράχ 24/κδ 24). «ει αναγγελούσιν, εγγισάτωσαν, ίνα γνώσιν άμα τις ακουστά εποίησε ταύτα απ' αρχής· τότε ανηγγέλη υμίν· εγώ ο Θεός, και ουκ έστιν άλλος πλήν εμού· δίκαιος και σωτήρ ουκ έστιν πάρεξ εμού» (Ησαϊας με΄ 21). Και φυσικά εννοούσε «Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ», με την απόλυτη έννοια, όπως ο Χριστός.

Και εδώ δηλαδή, παρατηρούμε, μια διαφορετική χρήση της λέξης από τον Χριστό, απόλυτη, και όχι κοινή, όπως στους άλλους. Και μάλιστα, έννοια συναρμοσμένη με τη λέξη: «Θεός».

Τα ανωτέρω παραδείγματα λοιπόν, όχι μόνο είναι αποτυχημένα, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά, ΟΛΑ, δείχνουν τη διαφορετική χρήση των λέξεων αυτών, στον Χριστό και τον Θεό από τη μία, και σε όλους τους άλλους από την άλλη.

5. Μήπως και ο Πατέρας είναι άλλος από τον Γιαχβέ;

Για να γίνει ακόμα πιο φανερός ο παραλογισμός της αυθαίρετης αυτής εφαρμογής, σε όσα αναιρούν το δόγμα των Αρειανιστών, θα φέρουμε ένα παράδειγμα. Με έναν παρόμοιο παράλογο συλλογισμό, θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί, ότι άλλος είναι ο Γιαχβέ της Αγίας Γραφής, και άλλος ο Θεός Πατέρας! Προσέξτε:

Μπορεί κάποιος, με την ίδια παράλογη "λογική", να ισχυρισθεί, ότι ο Γιαχβέ είναι άλλος, και άλλος είναι ο "Πατέρας" της Αγίας Γραφής! Όπου αναφέρεται ο Πατέρας ως "ο Θεός", να λέει ότι ισχύει η αρχή της αντιπροσώπευσης. Όπου εμφανίζεται ως Κύριος, το ίδιο. Όπου ως Βασιλιάς, το ίδιο. Όπου εμφανίζεται ως "Γιαχβέ", το ίδιο. Και φυσικά υπάρχουν πλήθος εδάφια που να δείχνουν ότι κάποιος έστειλε τον Γιαχβέ, ή τον Θεό! Κάλλιστα μπορεί λοιπόν κάποιος να ισχυρισθεί, ότι άλλος είναι ο Πατέρας, και άλλος ο Γιαχβέ. Ή ότι άλλος είναι ο Πατέρας, και άλλος ο Θεός. Ή ότι άλλος είναι ο Θεός, και άλλος ο Γιαχβέ. Με την ίδια εξωφρενική "λογική", που οι Αρειανιστές ισχυρίζονται ότι άλλος είναι ο Θεός Γιαχβέ, και άλλος ο Υιός!

Επειδή λοιπόν θέλουμε να καταλάβουν οι ίδιοι οι Αρειανιστές, πόσο παράλογος είναι ο τρόπος που σκέπτονται, τους παρακαλούμε να κάνουν μόνοι τους ένα πείραμα: Να εφαρμόσουν την τακτική της "αρχής της αντιπροσώπευσης" στον Θεό Πατέρα, όπως την εφαρμόζουν στον Θεό Υιό. Και ας προσπαθήσουν να βρουν έστω και ένα εδάφιο, που να αποδεικνύει ότι ο Γιαχβέ και ο Πατέρας είναι το ίδιο πρόσωπο, και όχι κάποιος που τον αντιπροσωπεύει! Θα πρέπει όμως να εφαρμόσουν ακριβώς την ίδια συλλογιστική που εφαρμόζουν και τον Υιό, με την ίδια απόλυτη άρνηση. Τους διαβεβαιούμε, ότι με την τακτική αυτή, δεν θα βρουν ούτε ένα εδάφιο, που να τους πείθει ότι ο Πατέρας και ο Γιαχβέ είναι ο Ίδιος Θεός! Γιατί εκεί οδηγεί τον άνθρωπο η αίρεση και ο παραλογισμός. Να υποστηρίζει οτιδήποτε εσφαλμένο, και να διαστρέφει τα πάντα για να το στηρίξει.

6. Συμπέρασμα επί της "Αρχής της Αντιπροσώπευσης"

Αυτή η αρχή, ισχύει ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ, όπου κάποιος κάνει κάτι κατά διαταγήν κάποιου άλλου (για παράδειγμα η οικοδομή από έναν «βασιλιά»). Όμως σε καμία περίπτωση, ο οικοδόμος αυτός, δεν ονομάζεται με το όνομα του βασιλιά, όπως συμβαίνει με τον Υιό και τον Πατέρα.

Ο «αντιπρόσωπος», όχι μόνο δεν φέρει το όνομα του αποστέλλοντος, αλλά ούτε τις ιδιότητές του, όπως συμβαίνει με τον Υιό και τον Πατέρα.

Ο αντιπρόσωπος, δεν φέρει ούτε όλους τους τίτλους του αποστέλλοντος, όπως συμβαίνει με τον Χριστό και τον Πατέρα.

Πολύ δε περισσότερο, δεν φέρει τους τίτλους εκείνους, που ανήκουν ΜΟΝΟ στον αποστέλλοντα, όπως: «ο Θεός», «ο μόνος σωτήρας», «ο Γιαχβέ», «ο πρώτος και ο έσχατος, "το Α και το Ω", κλπ…

Όταν ο αποστελλόμενος μιλάει, λέει: «το κάνω κατά διαταγήν του αποστέλλοντος τάδε». Ποτέ δεν λέει ΕΓΩ ΤΟ ΚΑΝΩ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΕΛΛΩΝ», κλπ

Ας μας δείξουν οι Μάρτυρες της Σκοπιάς, ένα έστω εδάφιο, όπου ένας «αντιπρόσωπος» να χρησιμοποιεί το όνομα και τις ιδιότητες του αποστέλλοντος για τον εαυτό του, (και μάλιστα όχι μόνο για μια συγκεκριμένη αποστολή, αλλά ΣΕ ΟΛΑ, όπως ο Χριστός), και θα δεχθούμε ότι αυτή η αρχή είναι δυνατόν να ισχύει και για τον Χριστό. (Φυσικά, ακόμα και τότε, θα αποτελούσε αυτή η αναφορά απλή αυθαίρετη και αναπόδεικτη ερμηνεία). Όμως ούτε καν ισχύει μια τέτοια αρχή, όσον αφορά τον Πατέρα και τον Υιό. Γιατί όταν συντρέχουν οι ανωτέρω περιπτώσεις που αναφέραμε, δεν τίθεται θέμα αντιπροσώπευσης, αλλά ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ.