Διάφοροι αιρετικοί με Μονοφυσιτικές τάσεις, προσπαθούν να στηρίξουν τις απόψεις τους σε κάποια εδάφια της Αγίας Γραφής, τα οποία διαστρεβλώνουν, αλλοιώνοντας το νόημά τους. Τέτοια εδάφια θα δούμε εδώ, τα οποία χρησιμοποιούν για να πουν ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεάνθρωπος μετά την ανάστασή Του, αλλά μόνο Θεός στον ουρανό, και όχι και άνθρωπος. Ας δούμε τα βασικά που χρησιμοποιούν.

1. Ζωοποιηθείς πνεύματι

Α΄ Πέτρου 3/γ: 18: «ότι και Χριστός άπαξ περί αμαρτιών έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα ημάς προσαγάγη τω Θεω, θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι».

Ο Χριστός είχε "ζωήν εν εαυτώ", ήταν η "αυτοζωή", και δεν μπορεί κάποιος να πει, ότι έπαψε να έχει ζωή, και ότι την ξαναπήρε σε δεύτερο χρόνο με την ανάστασή Του. Αντιθέτως, το εδάφιο αυτό εξηγεί, ότι με τον θάνατο της σάρκας, ο Χριστός απηλλάγη της αδυναμίας την οποία του προσέδιδε η φθαρτή σάρκα, και από τη στιγμή του θανάτου της φθαρτής του σάρκας, η άφθαρτη ζωή Του άρχισε να ενεργεί με νέους και δραστικούς  τρόπους ενεργείας. Δεν μιλάει λοιπόν εδώ, καν περί ανάστασης. Μιλάει για απαλλαγή από τη φθαρτή σάρκα. Άλλωστε, αυτό φαίνεται και στο αμέσως επόμενο εδάφιο του Πέτρου, όπου ο Χριστός αναφέρεται ότι "πνεύματι" κήρυξε στα πνεύματα τα εν τη φυλακή, που βρίσκονταν στον Άδη.

Αλλά και τα επόμενα λόγια του Πέτρου, λίγα εδάφια πιο κάτω, δείχνουν ότι τα λόγια αυτά δεν έχουν σχέση με μια δήθεν ανάσταση του Χριστού ως πνεύμα, αλλά μιλούν για μια αντίθεση "σαρκός" και "πνεύματος": "εις τούτο γαρ και νεκροίς ευηγγελίσθη, ίνα κριθώσι μεν κατά ανθρώπους σαρκί, ζώσι δε κατά Θεόν πνεύματι" (Α΄ Πέτρου 4/δ: 6). Δεν έχει σχέση και αυτό το εδάφιο με ανάσταση νεκρών. Μιλάει σαφώς για την "εν Πνεύματι" ζωή που δίνει το Άγιο Πνεύμα σε όσους φέρονται από αυτό.

Μάλιστα, μιλάει εδώ ειδικότερα για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Χριστός, όχι μετά, αλλά ΠΡΙΝ από την ανάστασή Του, που ενώ η σάρκα Του ήταν νεκρή, η ψυχή Του, το Πνεύμα Του, ζούσε και κήρυττε στους νεκρούς του Άδη (Περισσότερη ανάλυση για το εδάφιο αυτό ΕΔΩ").

2. Πνεύμα ζωοποιούν

"ούτω και γέγραπται: Εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν" (Α΄ Κορινθίους 15/ιε: 45).

Το εδάφιο αυτό, το χρησιμοποιούν για να πουν ότι ο Χριστός μετά την ανάστασή Του δεν ήταν πλέον άνθρωπος, αλλά είχε γίνει "πνευματικό πλάσμα" με σώμα άσχετο με το ανθρώπινο.

Φυσικά το εδάφιο δεν λέει τίποτα τέτοιο. Μάλλον το εντελώς αντίθετο προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Επειδή όμως η ανάλυση αυτού του εδαφίου είναι πολύ μεγάλη, την κάναμε σε άλλο ξεχωριστό άρθρο, που μπορείτε να βρείτε σε αυτό τον δεσμό.

3. Διαφορετικές μορφές και υπερφυσικές ιδιότητες;

Προσπερνώντας με ανευθυνότητα όλες τις αποδείξεις που έδωσε ο Χριστός για την ανάστασή Του με ανθρώπινο σώμα, οι Μονοφυσίτες προσπαθούν να στηρίξουν την κακοδοξία τους, σε εδάφια που παρουσιάζουν τον Χριστό να συνομιλεί με τους μαθητές του μετά την ανάσταση, και αυτοί να μην τον αναγνωρίζουν αμέσως. Ας δούμε ένα παράδειγμα:

"και εγένετο εν τω ομιλείν αυτούς και συζητείν και αυτός ο Ιησούς εγγίσας συνεπορεύετο αυτοίς· 16 οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν... 31 αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και επέγνωσαν αυτόν· και αυτός άφαντος εγένετο απ’ αυτών" (Λουκάς 24/κδ: 15,16,31).

Λένε εδώ οι Μονοφυσίτες, ότι επειδή δεν είχε πλέον το σώμα Του το ανθρώπινο, αλλά ήταν πλέον πνευματικό ον, πήρε μια μορφή διαφορετική από αυτή που γνώριζαν, και γι' αυτό δεν τον κατάλαβαν. Και ότι αυτό δήθεν δείχνει πως ο Χριστός δεν αναστήθηκε με το ανθρώπινο σώμα Του.

Αν και αυτή είναι μια αναπόδεικτη εικασία, ούτε αυτό που λένε περί άλλης εμφάνισης, στην πραγματικότητα ισχύει. Στο εδάφιο αυτό, αν προσέξουμε, η απάντηση είναι προφανέστατη. Δεν τον κατάλαβαν, όχι επειδή ο Χριστός είχε άλλη εμφάνιση, αλλά επειδή ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΜΑΤΙΑ (σύμφωνα με το εδάφιο) κρατούντο, και δεν τον γνώριζαν. Και μόλις ανοίχτηκαν τα μάτια τους, σύμφωνα με το 31, τον γνώρισαν. Δεν άλλαξε αυτός όψη για να τον γνωρίσουν. Αυτοί τον γνώρισαν επειδή ανοίχτηκαν τα μάτια τους.

Κάτι παρόμοιο, συνέβη και στην εποχή του Λωτ, όταν οι κάτοικοι των Σοδόμων ήθελαν να βιάσουν τους αγγέλους που φιλοξενούσε ο Λωτ. Προσέξτε τι λέει η αφήγηση:

Γένεσις 19/ιθ: 11: "Τους δε άνδρας τους όντας επί της θύρας του οίκου επάταξαν εν αορασία από μικρού έως μεγάλου, και παρελύθησαν ζητούντες την θύραν".

Η πόρτα, δεν έφυγε από τη θέση της. Ούτε έγινε "πνευματική". Εκεί ήταν. Αυτοί όμως δεν την έβλεπαν. Το ίδιο έγινε και με τους μαθητές του Χριστού. Αυτοί δεν τον γνώρισαν, επειδή "κρατούντο τα μάτια τους" από τον Χριστό, ώστε να μην τον αναγνωρίσουν ακόμα.

Ακόμα και ο Ίδιος ο Χριστός, είχε μια άλλη παρόμοια εμπειρία, ΠΡΙΝ ακόμα αναστηθεί. Προσέξτε τι συνέβη:

"και επλήσθησαν πάντες θυμού εν τη συναγωγή ακούοντες ταύτα, 29 και αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και ήγαγον αυτόν έως οφρύος του όρους, εφ’ ου η πόλις αυτών ωκοδόμητο, εις το κατακρημνίσαι αυτόν. 30 αυτός δε διελθών δια μέσου αυτών επορεύετο" (Λουκάς 4/δ: 28-30).

Πώς ο Χριστός ενώ ήθελαν να τον γκρεμίσουν, πέρασε από ανάμεσά τους και έφυγε; Προφανώς επειδή ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑΝ. Μήπως ήταν πνεύμα και όχι άνθρωπος;

Ένα άλλο εδάφιο που χρησιμοποιούν, είναι το εδάφιο Ιωάννης 20/κ: 14-16:

"14 και ταύτα ειπούσα εστράφη εις τα οπίσω, και θεωρεί τον Ιησούν εστώτα, και ουκ ήδει ότι Ιησούς εστι. 15 λέγει αυτη ο Ιησούς· γύναι, τι κλαίεις; τίνα ζητείς; εκείνη δοκούσα ότι ο κηπουρός εστι, λέγει αυτώ· κύριε, ει συ εβάστασας αυτόν, ειπέ μοι που έθηκας αυτόν, καγώ αυτόν αρώ. 16 λέγει αυτη ο Ιησούς· Μαρία. στραφείσα εκείνη λέγει αυτώ· ραββουνί, ό λέγεται, διδάσκαλε".

Και αυτό το εδάφιο, θέλουν να μας πουν, ότι δηλώνει πως ο Χριστός είχε λάβει "πνευματικό σώμα" και άλλαζε όψεις. Λες και αν κάποιος μεταμφιεσθεί, και πάρει άλλη όψη, παύει να είναι άνθρωπος! Όμως ούτε αυτό το εδάφιο λέει αυτά που νομίζουν.

Όταν η Μαρία πήγε στον τάφο, ήταν ακόμα σκοτεινά. Το πρώτο εδάφιο της αφήγησης είναι σαφέστατο: "Τη δε μια των σαββάτων Μαρία η Μαγδαληνή έρχεται πρωϊ σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείον" (Ιωάννης 20/κ: 1). Όταν πήγε εκεί η Μαρία, ήταν ακόμα σκοτεινά. Και όταν μετά είδε τον Χριστό, δεν είχε ξημερώσει καλά. Γι' αυτό δεν τον κατάλαβε από την αρχή, και τον νόμιζε για κηπουρό. Όχι επειδή ήταν... πνεύμα! Μόλις όμως τη φώναξε, εκείνη τον γνώρισε. Δηλαδή η φωνή του δεν είχε γίνει... πνευματική; Γνωρίζονταν εκείνη ότι ο Ιησούς είναι νεκρός, φυσικό ήταν μέσα στο ημίφως να νομίζει ότι αυτός που έβλεπε ήταν κάποιος άλλος και όχι ο ΝΕΚΡΟΣ Χριστός. Μόλις όμως της μίλησε και "έστρεψε" προς το μέρος του, τον είδε πλέον καθαρότερα, και κατάλαβε ποιος ήταν.

Τη συνέχεια αυτού του χωρίου επίσης, χρησιμοποιούν οι Μονοφυσίτες για να πουν ότι ο Χριστός ήταν πνεύμα, επειδή δεν άφησε να τον αγγίξει η Μαρία! Το χωρίο έχει ως εξής:

"λέγει αυτη ο Ιησούς: μη μου άπτου· ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον πατέρα μου" (Ιωάννης 20/κ: 17).

Φυσικά το εδάφιο δεν λέει τίποτα περί εξαφάνισης της ανθρώπινης φύσης του Χριστού. Όλα είναι στο μυαλό των Μονοφυσιτών, που ψάχνουν απελπισμένα να βρουν στήριγμα για την αίρεσή τους! Ο Χριστός την εμποδίζει να τον αγγίξει, επειδή καταλαβαίνει ότι η Μαρία νομίζει πως μετά την ανάστασή Του θα είναι όπως πρώτα με τους μαθητές του. Όμως ο Χριστός θέλει με αυτό να της στρέψει την προσοχή, ότι αυτό πλέον αλλάζει. Δεν θα είναι μαζί τους ως φθαρτός άνθρωπος, αλλά αντί γι' Αυτόν, θα είναι πλέον μαζί τους βοηθός το Άγιο Πνεύμα. Κι εκείνος θα επιβλέπει το Χριστιανικό έργο ως άφθαρτος άνθρωπος από τον ουρανό. Γι' αυτό αναφέρει ότι θα ανεβεί προς τον Πατέρα Του. Για να μην της αφήσει ψευδαισθήσεις ότι όλα θα είναι πλέον όπως πρώτα.

Αν ο Χριστός την εμπόδιζε, επειδή δήθεν δεν ήταν άνθρωπος, τότε γιατί δεν εμπόδισε και τους άλλους; Γιατί στα επόμενα εδάφια, ο Χριστός κάνει το ακριβώς αντίθετο:

"26 Και μεθ' ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ' αυτών. έρχεται ο Ιησούς των θυρών κεκλεισμένων, και έστη εις το μέσον και είπεν· ειρήνη υμίν. 27 είτα λέγει τω Θωμά· φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός. 28 και απεκρίθη Θωμάς και είπεν αυτώ· ο Κύριός μου και ο Θεός μου" (Ιωάννης 20/κ: 26-28).

Προσέξτε, ότι εδώ ο Ιησούς, ο Ίδιος προσκαλεί τον Θωμά να τον αγγίξει. Αντίθετα από τη Μαρία, που της είπε να μην τον αγγίξει. Το αν τους άφησε ή όχι, δεν έχει σχέση με το αν είχε ανθρώπινο σώμα ή όχι. Αλλά με τις ανάγκες του καθενός, τις οποίες ο Χριστός προσπαθούσε να ισορροπήσει για δική τους βοήθεια.

Όμως στο χωρίο αυτό εδώ που παραθέσαμε τελευταίο, οι Μονοφυσίτες, ξεχνώντας το ότι ο Χριστός είχε σώμα και πληγές που τις έδειξε στον Θωμά, για να τον πείσει ότι ανέστησε ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ, πιάνονται από το ότι "πέρασε μέσα από την κλειστή πόρτα". Άρα, (λένε), δεν είχε ανθρώπινο σώμα, αλλά ήταν κάτι άλλο, πνευματικό.

Λες και ο Θεός δεν έχει τη δύναμη να περάσει ένα ανθρώπινο σώμα μέσα από μια πόρτα. Λες και δεν μπορεί να αλλάξει τις δυνάμεις της φύσης! Λες και το αναστημένο ανθρώπινο σώμα του Χριστού, δεν ήταν πλέον ΑΦΘΑΡΤΟ, με όλες τις ιδιότητες της αφθαρσίας, που θα αποκτήσουν κάποτε τα σώματα όλων!

Λες και ΠΡΙΝ ακόμα την ανάστασή Του, δεν δάμαζε ο Χριστός τις δυνάμεις της φύσης και της βαρύτητας, με το φθαρτό του σώμα! : "25 τετάρτη δε φυλακή της νυκτός απήλθε προς αυτούς ο Ιησούς περιπατών επί της θαλάσσης. 26 και ιδόντες αυτόν οι μαθηταί επί την θάλασσαν περιπατούντα εταράχθησαν λέγοντες ότι φάντασμά εστι, και από του φόβου έκραξαν. 27 ευθέως δε ελάλησεν αυτοίς ο Ιησούς λέγων· θαρσείτε, εγώ ειμι· μη φοβείσθε. 28 αποκριθείς δε αυτώ ο Πέτρος είπε· Κύριε, ει συ ει, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα. 29 ο δε είπεν, ελθέ. και καταβάς από του πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επί τα ύδατα ελθείν προς τον Ιησούν"(Ματθαίος 14/ιδ: 25-29).

Και όχι μόνο ο Χριστός, όπως μπορεί ο καθένας να δει, αλλά και ο Πέτρος ακόμα περπάτησε πάνω στο νερό. Μήπως δεν ήταν άνθρωποι; Και αν η δύναμη του Θεού είναι ικανή να ενεργεί σε φθαρτό ανθρώπινο σώμα, και να το κάνει να υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους, γιατί δεν θα μπορούσε να το κάνει με το άφθαρτο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ σώμα του Χριστού;

4. Έλαβε ο Χριστός πίσω τη θυσία;

Ένα άλλο πλανημένο επιχείρημα που χρησιμοποιούν Προτεσταντικές κυρίως δυτικόφερτες Μονοφυσιτικές αιρέσεις, είναι το εξής:

"Αν ο Χριστός ανάσταινε το ανθρώπινο σώμα Του, τότε θα ήταν σαν να παίρνει πίσω τη θυσία Του, και δεν θα μπορούσε έτσι να απολυτρώσει τον κόσμο, γιατί θα έπαιρνε πίσω το λύτρο που πλήρωσε".

Και εδώ όμως, έχουμε πάλι πλήθος από αντιχριστιανικούς και αιρετικούς συλλογισμούς.

1. Και πρώτα απ' όλα, η σωτηρία του ανθρώπου δεν έχει την παραμικρή σχέση με "πληρωμή αποζημίωσης" σε οποιονδήποτε. Αλλά περισσότερα γι' αυτό, και το γιατί είναι λάθος αυτή η θεώρηση, θα βρείτε στο σχετικό μας άρθρο επί του θέματος του Αντιλύτρου.

2. Αυτό που έδωσε ο Χριστός στη θυσία Του, δεν ήταν το ανθρώπινο σώμα Του, αλλά Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ. Και αυτό δεν το λέμε εμείς. Το λέει ο Ίδιος: "ωσπερ ο υιος του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών" (Ματθαίος 20/κ: 28). Μήπως λοιπόν το να πάρει πίσω την ψυχή Του με την ανάσταση, είναι ακύρωση της θυσίας Του; Ας μας απαντήσουν οι Μονοφυσίτες σε αυτό!

3. Ας απαντήσουμε όμως κι εμείς σε αυτό, πάλι από την Αγία Γραφή: "17 δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. 18 ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου" (Ιωάννης 10/ι: 17,18). Το ότι ξαναπήρε λοιπόν ο Χριστός την ψυχή Του, (και όχι το σώμα Του), την οποία έδωσε χάριν της ανθρωπότητας, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ακύρωση της θυσίας. Η θυσία συντελέσθηκε ούτως ή άλλως, και ως Θεός είχε κάθε εξουσία να ξαναπάρει αυτό που άδικα του στέρησε η σταύρωση "ον ο θεός ανέστησεν λύσας τας ωδίνας του θανάτου καθότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι αυτόν υπ αυτού" (Πράξεις 2/β: 24). Γιατί ως Θεός, δεν είχε κανέναν για να δώσει λόγο, και σε κανέναν δεν χρωστούσε. Και η θυσία Του είχε εντελώς διαφορετικό νόημα από το "δικανικό" που προτείνουν οι Δυτικόφερτες αιρέσεις.

Άτοπο, εσφαλμένο και αιρετικό λοιπόν και αυτό το επιχείρημα.

5. Η αξία της σάρκας

Θέλοντας οι Μονοφυσίτες να αποδείξουν ότι ο Χριστός δεν ανέστησε το ανθρώπινο σώμα Του, παρουσιάζουν μια σειρά εδάφια της Αγίας Γραφής, που δείχνουν να υποτιμούν την αξία της σάρκας. Ας δούμε δύο δείγματα:

1. Α΄ Κορινθίους 15/ιε: 50: "Τούτο δε φημι, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί".

Με αυτό το εδάφιο θέλουν να πουν, ότι δεν μπορεί ο Χριστός να ανέστησε τη σάρκα και το αίμα Του, γιατί δεν θα μπορούσε τότε να είναι βασιλιάς της Βασιλείας Του.

Ξεχνούν όμως τη συνέχεια του εδαφίου! Το δεύτερο κιόλας μέρος του εδαφίου, δίνει τον ορισμό της έννοιας: "σαρξ και αίμα". Λέει σε μια παράλληλη ρήση: "ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί". Άρα, με τη φράση: "σαρξ και αίμα", δεν εννοεί το άφθαρτο σώμα της Ανάστασης, αλλά ΤΟ ΦΘΑΡΤΟ που έχουμε σήμερα. Που για να ζήσει, χρειάζεται να τρέφεται και να οξυγονώνεται από το αίμα. Σε αντίθεση όμως, το σώμα της Αναστάσεως, δεν είναι φθαρτό, αλλά άφθαρτο, και δεν χρειάζεται το αίμα για να ζήσει. Και αυτό περιγράφεται πολύ ωραία, στα συμφραζόμενα του ιδίου εκείνου εδαφίου που διαστρεβλώνεται από τους Μονοφυσίτες. Προσέξτε τι λέει γύρω από εκείνο το εδάφιο:

"42 ούτω και η ανάστασις των νεκρών. σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· 43 ... σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει· 44 σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. έστι σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν... 50 Τούτο δε φημι, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί... 52... σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγησόμεθα. 53 δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν" (Α΄ Κορινθίους 15/ιε).

Βλέπετε λοιπόν τι λέει το χωρίο, αν το δούμε ολόκληρο με τα συμφραζόμενα; Ξεκαθαρίζει, ότι "το φθαρτό ΤΟΥΤΟ" σώμα, θα ντυθεί αφθαρσία. Δεν θα είναι άλλο σώμα, που δεν θα είναι ανθρώπινο. Θα είναι ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ σώμα, με άλλες ιδιότητες, με τις ιδιότητες της αφθαρσίας. Όμοιο με το σώμα του αναστημένου Χριστού. Μάλιστα, κάνει σαφέστατη αναφορά στο "ψυχικό" σώμα, που ζει με τις βιολογικές δυνάμεις, και στο "πνευματικό" σώμα, που ζει από τις δυνάμεις της αφθαρσίας. Να τι σημαίνει "σαρξ και αίμα". Σημαίνει τη φθαρτότητα, και όχι το ανθρώπινο σώμα, το οποίο κατά την ανάσταση γίνεται άφθαρτο.

Περισσότερη ανάλυση όμως για το χωρίο αυτό, έχουμε ήδη κάνει σε άλλο ειδικό άρθρο.

2. "το πνεύμά εστι το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν" (Ιωάννης 6/ς: 63).

Και αυτό το εδάφιο, το λένε για να υποτιμήσουν τη σάρκα, και να πουν ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε με το σώμα Του, γιατί δεν αξίζει καθόλου η σάρκα. Αλλά εδώ αμέσως ο παρατηρητικός αναγνώστης, θα παρατηρήσει μια αντίφαση με την όλη τους δογματική. Γιατί ενώ λένε ότι η σάρκα δεν έχει αξία, από την άλλη λένε ότι αν ο Χριστός ανασταινόταν με το σώμα Του, τότε θα έπαιρνε πίσω την αξία της θυσίας Του! Δηλαδή Η ΑΞΙΑ της θυσίας του Χριστού, σύμφωνα με εκείνο το επιχείρημα, είναι Η ΣΑΡΚΑ, η οποία σε αυτό δεν... αξίζει! Δύο εντελώς αντίθετα επιχειρήματα, που το ένα ακυρώνει το άλλο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε με ανθρώπινο σώμα!

Προχωρώντας λοιπόν και σε ανάλυση του εδαφίου, παρατηρούμε ότι και αυτό το εδάφιο, το έχουν απομονώσει από τα συμφραζόμενα. Και έτσι αλλοιώνουν το νόημα. Τα προηγούμενα λόγια του Χριστού, (που τα κρύβουν), δίνουν μια εντελώς διαφορετική διάσταση στα λόγια αυτά. Δείτε τι λέει πιο πάνω το εδάφιο:

"54 ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. 55 η γαρ σαρξ μου αληθώς εστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς εστι πόσις. 56 ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. 57 καθώς απέστειλέ με ο ζων πατήρ καγώ ζω δια τον πατέρα, και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι' εμέ. 58 ούτός εστιν ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ου καθώς έφαγον οι πατέρες υμών το μάννα και απέθανον· ο τρώγων τούτον τον άρτον ζήσεται εις τον αιώνα. 59 Ταύτα είπεν εν συναγωγή διδάσκων εν Καπερναούμ.

 60 Πολλοί ουν ακούσαντες εκ των μαθητών αυτού είπον· σκληρός εστιν ούτος ο λόγος· τις δύναται αυτού ακούειν; 61 ειδώς δε ο Ιησούς εν εαυτω ότι γογγύζουσι περί τούτου οι μαθηταί αυτού, είπεν αυτοίς· τούτο υμάς σκανδαλίζει; 62 εάν ουν θεωρήτε τον υιόν του ανθρώπου αναβαίνοντα όπου ην το πρότερον; 63 το πνεύμά εστι το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν· τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, πνεύμά εστι και ζωή εστιν" (Ιωάννης 6/ς).

Προσέξτε εδώ τι έλεγε ο Χριστός στα προηγούμενα! Έλεγε ότι όποιος δεν φάει τη σάρκα Του και δεν πιει το αίμα Του, δεν έχει ζωή αιώνια. Και αυτό σκανδάλισε τους ακούοντες, γιατί νόμιζαν ότι μιλούσε για καννιβαλισμό. Όμως τότε ο Χριστός εξήγησε στους μαθητές του, ότι "το πνεύμά εστι το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν" (Ιωάννης 6/ς: 63). Με άλλα λόγια, τους εξήγησε, ότι αυτό που θα τους ζωοποιούσε, δεν θα ήταν η σάρκα αυτή καθεαυτή, αλλά "το πνεύμα το ζωοποιούν", που ήταν ενωμένο με τη σάρκα αυτή. Το πνεύμα εκείνο που κάνει τη σάρκα των αναστημένων σωμάτων άφθαρτη και αθάνατη.

Μάλιστα ο απόστολος Παύλος, έκανε όπως είδαμε στο προηγούμενο εδάφιο αυτής της ενότητας (της 5), ολόκληρη ανάλυση, για τι πώς το ανθρώπινο σώμα του Χριστού και των αναστημένων, αποκτά τις δυνάμεις της αφθαρσίας αντί για τις δυνάμεις της φθοράς. Και είναι σημαντικό, ότι και εκεί ο Παύλος για το ίδιο θέμα μιλάει, χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς λέξεις: "πνεύμα ζωοποιούν", αναφερόμενος στο αφθαρτοποιημένο ανθρώπινο σώμα του Χριστού. Επειδή το σώμα εκείνο, δεν κατευθυνόταν από τις δυνάμεις της φθοράς, αλλά από τις δυνάμεις του Αγίου Πνεύματος.

Το εδάφιο δηλαδή αυτό που χρησιμοποιούν, όχι μόνο δεν μιλάει για "άχρηστη σάρκα", αλλά αντιθέτως, πιο πάνω έλεγε, ότι αυτή ακριβώς η σάρκα του Χριστού, γίνεται "άρτος ζωής" σε όποιον τη φάει, λόγω της ένωσής της με τη Θεότητα, με το "πνεύμα το ζωοποιούν". Δείχνει δηλαδή το αντίθετο από αυτό που θέλουν να πουν. Ότι ο Χριστός ΕΙΧΕ την ανθρώπινη σάρκα, ενωμένη με τη Θεότητά Του.

6. Το καταπέτασμα

Ελλείψει σαφών χωρίων που να στηρίζουν την κακοδοξία τους, καταφεύγουν αιρέσεις όπως η Σκοπιά, σε χωρία που περιέχουν συμβολισμούς. Ένα από αυτά, είναι το εξής:

"19 Έχοντες ουν, αδελφοί, παρρησίαν εις την είσοδον των Αγίων εν τω αίματι του Ιησού, 20 ην ενεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον και ζώσαν δια του καταπετάσματος, τούτ' έστι της σαρκός αυτού" (Εβραίους 10/ι: 19,20).

Λένε λοιπόν, ότι βάσει αυτού του εδαφίου, έπρεπε να καταστραφεί η σάρκα του, για να μπορέσουν οι Χριστιανοί να εισέλθουν στα Άγια. Και φυσικά ο καθένας μπορεί να δει, ότι το εδάφιο δεν λέει ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΤΟΙΟ. Αντίθετα, για όσους είναι εξοικειωμένοι με τη Χριστιανική πίστη, το εδάφιο αυτό λέει ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ από αυτό που θέλουν να υποστηρίξουν οι αιρετικοί.

Το εδάφιο έχει την εξής σημασία: Όπως ο αρχιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας, έμπαινε στα Άγια των Αγίων δια του καταπετάσματος, έτσι και οι Χριστιανοί, δια της μετοχής στο Σώμα του Χριστού εισέρχονται στον Θεό. Και όπως τα Άγια των Αγίων κρύβονταν από τα μάτια του λαού με το Καταπέτασμα, έτσι και η Θεότητα του Χριστού παρέμενε κρυμμένη, έχοντας προκάλυμμα την ανθρώπινη σάρκα. Και όπως ανυψωνόταν το καταπέτασμα για να φανούν τα Άγια των Αγίων, έτσι και όταν Η ΣΑΡΚΑ του Χριστού "ανέβηκε σε ύψος" (Εφεσίους 4/δ: 8) και κάθισε στα δεξιά του Θεού, έγινε εφικτό να εισέλθουν στα Άγια των Αγίων οι Χριστιανοί, λόγω της ένωσής τους με το Σώμα του Χριστού.

Λένε όμως επίσης οι μονοφυσίτες, ότι η εξαφάνιση της σαρκός του Χριστού, φαίνεται και από το ότι κατά τον θάνατο του Χριστού, "σκίστηκε το καταπέτασμα" που τη συμβόλιζε. Ας δούμε αυτό το εδάφιο:

"50 ο δε Ιησούς πάλιν κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα. 51 Και ιδού το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω" (Ματθαίος 27/κζ: 50,51).

Και πάλι όμως, δεν είναι δυνατόν αυτό να συμβολίζει "την εξαφάνιση και διάλυση" της σάρκας του Χριστού. Επειδή το καταπέτασμα σχίσθηκε όταν ο Χριστός ΞΕΨΥΧΗΣΕ, και όχι όταν εξαφανίστηκε η σάρκα του!

Το σκίσιμο του Καταπετάσματος, συμβόλισε άλλα πράγματα:

1. Ότι με το θάνατο του Χριστού, η Χάρη του Θεού εγκατέλειψε τον επίγειο Ιουδαϊκό Ναό.

2. Ότι άνοιξε πλέον ο δρόμος προς τα πραγματικά ουράνια Άγια των Αγίων, δια της ενσαρκώσεως του Χριστού

3. Ότι αυτή η διάνοιξη του δρόμου προς τον ουρανό, ολοκληρώθηκε με την διάρρηξη της σάρκας του Χριστού έως θανάτου, καθώς φραγγελώθηκε, καρφώθηκε, λογχίστηκε, και πέθανε.

7. Οι θυσίες ολοκαυτώματος

Μία ακόμα παρατραβηγμένη προσπάθεια να βρουν στήριγμα οι προσπάθειες των μονοφυσιτών, εστιάζεται στην παρερμηνεία των θυσιών ολοκαυτώματος. Πρόκειται για θυσίες που στον αρχαίο Ισραήλ γίνονταν με την πλήρη καύση του ζώου.

Λένε οι μονοφυσίτες, ότι όπως το ζώο έπρεπε να καεί ολόκληρο, έτσι και ο Χριστός, έπρεπε να εξαφανίσει εντελώς το σώμα του μετά τη θυσία του, και να μην το αναστήσει ξανά. Φυσικά και αυτό είναι αυθαίρετο και λάθος, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια.

Το πρώτο βασικό πρόβλημα αυτής της αυθαίρετης και αντιχριστιανικής ερμηνείας των θυσιών ολοκαυτώματος, είναι ότι στον αρχαίο Ισραήλ, λίγες μόνο θυσίες ήταν τέτοιου είδους. Συνήθως οι θυσίες περιελάμβαναν τη συμμετοχή του λαού στη βρώση του θυσιασμένου ζώου. Αν λοιπόν κάποιος υποστηρίζει ότι οι θυσίες ολοκαυτώματος συμβόλιζαν την πλήρη εξαφάνιση της σάρκας του αναστημένου Χριστού, με την ίδια λογική, οι υπόλοιπες θυσίες, συμβόλιζαν το ακριβώς αντίθετο! Γιατί η σάρκα δεν κατακαιγόταν.

Το δεύτερο βασικό πρόβλημα της αιρετικής αυτής ερμηνείας, είναι ότι οι θυσίες του ολοκαυτώματος, δεν είχαν σχέση ΜΟΝΟ με τη σάρκα του Χριστού, αλλά σύμφωνα με τα λόγια του Ιδίου του Χριστού, είχαν σχέση με τον ΟΛΟ άνθρωπο, ψυχή και σώμα και υπόσταση:

"και το αγαπάν αυτόν εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της συνέσεως και εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της ισχύος, και το αγαπάν τον πλησίον ως εαυτόν πλείόν εστι πάντων των ολοκαυτωμάτων και θυσιών" (Μάρκος 12/ιβ: 33).

Το τρίτο βασικό πρόβλημα της αιρετικής αυτής ερμηνείας, είναι ότι ο Ίδιος ο Χριστός, είπε τη χαρακατηριστική εκείνη φράση, που ξεκαθάρισε τι συμβόλισαν οι θυσίες ολοκαυτωμάτων:

"εμνήσθησαν δε οι μαθηταί αυτού ότι γεγραμμένον εστίν, ο ζήλος του οίκου σου καταφάγεταί με" (Ιωάννης 2/β: 17).

Είναι εμφανής εδώ η έννοια των "ολοκαυτωμάτων". Όπως η φωτιά κατέκαιγε τα ολοκαυτώματα, έτσι και ο ζήλος του Χριστού για τον οίκο του Πατρός Του, ήταν εσωτερική φωτιά που τον κατέκαιγε, θέτοντας κάθε στοιχείο της ύπαρξής Του στον αγώνα Του χάριν αυτού του ζήλου. Ένας ζήλος που τον οδήγησε ως τον θάνατο, ως την ολοκληρωτική αυτοπαράδοση χάριν του σκοπού του Θεού.

Εφόσον λοιπόν οι θυσίες αυτές του ολοκαυτώματος δεν είχαν σχέση αποκλειστικά με το σώμα, αλλά με την "όλη ύπαρξη" του Χριστού, δεν μπορούν να το εφαρμόζουν οι επιτήδιοι αυθαίρετα σε μια δήθεν "εξαφάνιση" του σώματος του Χριστού. Γιατί τότε, θα έπρεπε να πουν ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε καν, μια και το ολοκαύτωμα, συμβόλισε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ύπαρξη του Χριστού, και όχι μόνο το σώμα Του.

Βεβαίως η εφευρετικότητα των αιρετικών, δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά τα εδάφια που παρουσιάσαμε, αλλά διαστρεβλώνει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, προκειμένου να προωθήσει τις αιρετικές και αναπόδεικτες θέσεις τους. Αλλά αυτά ήταν τα σημαντικότερα που χρησιμοποιούν. Τα άλλα τους επιχειρήματα είναι ακόμα πιο αστεία.

Έρευνα: Γ. Κ.

Διαμόρφωση: Ν. Μ.