Ο Δημιουργός τού χώρου και τού χρόνου

Στη διάρκεια τού "Πρωτεροζωικού" (ή Ηωζωικού) γεωλογικού αιώνα, η ποικιλία και η συνθετότητα τής ζωής στη θάλασσα αυξήθηκε. Ακολούθησε η ψυχρότερη περίοδος τής ιστορίας τού πλανήτη, που οδήγησε στην εξάλειψη πολλών οργανισμών.

Με την τήξη τών πάγων, η ζωή επανακάμπτει, καθώς προετοιμάζεται μια από τις μεγαλύτερες "εκκρήξεις" ζωής όλων τών εποχών, που θα σηματοδοτήσει και θα οριοθετήσει την αρχή τού επομένου αιώνα.

Ζωή μόνο στις θάλασσες. Εγγενής αναπαραγωγή, μείωση και χρωμοσώματα.

Φυτοφάγοι και σαπροφάγοι οργανισμοί από την αρχή τής Προκαμβρίου.

Πρώτοι οργανισμοί με κέλυφος.

Κνιδόζωα, Αρθρόποδα, Δακτυλιοσκώληκες, πρωτομέδουσες, (ή κάτι σαν αυτά).

Tribrachidium: Πρόγονος τών σημερινών εχινοδέρμων με πεντακτινωτή συμμετρία.

Μικρόβια που βρίσκονται σε κερατόλιθους 800 και 700 εκατομμ. ετών.

Στο τέλος της Προκαμβρίου εμφανίζονται οι πρώτοι θηρευτές, τα πρώτα πλάσματα που θυμίζουν Χαιτόγναθα. (Περισκόπιο τής Επιστήμης Νο 194 σελ. 40-50).

Προς το τέλος τού Πρωτεροζωικού, η ζωή δέχεται ένα σοβαρό πλήγμα, καθώς η γη μετατρέπεται σε μία χιονόμπαλα, και διανύει την ψυχρότερη περίοδο τής ιστορίας της. Η ζωή θα αρχίσει να επανακάμπτει στην Κάμβριο, την πρώτη περίοδο τού Παλαιοζωικού, τού επομένου γεωλογικού αιώνα, καθώς το κλίμα γίνεται και πάλι θερμό και υγρό.

Το 1947 στη Νότια Αυστραλία, στην περιοχή Ediacara (Hills), απ’ όπου πήραν και το όνομά τους: Εδιακαριανή πανίδα, βρέθηκαν ίχνη ζώων με μαλακό και συχνά επίπεδο σώμα, που φαίνονται σχετικά απλά. Άλλα δείγματα βρέθηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα.

Η Εδιακαριανή πανίδα, εμφανίζεται πάνω από τους τηλίτες. Τηλίτες είναι πετρώματα τής Προκαμβρίου, που αναπαριστούν φαινόμενα παγετώνων.  Έτσι, φαίνεται πως η πανίδα αυτή, δεν εμφανίστηκε πολύ αργότερα από το τελευταίο επεισόδιο παγετώνων τού γεωλογικού αυτού αιώνα.

Οικοσυστήματα τής Εδιακαριανής πανίδας:

Η εικόνα λήφθηκε από το περιοδικό "Περισκόπιο τής Επιστήμης" Νο 222 σελ. 63.

Η εικόνα λήφθηκε από το περιοδικό "Περισκόπιο τής Επιστήμης" Νο 222, σελ. 58,59.

Οι ήπειροι είναι σχεδόν όλες ενωμένες και αγνώριστες. Ο Πανθαλασικός Ωκεανός και ο Παναφρικανικός Ωκεανός που είναι ενωμένοι μεταξύ τους, περιτριγυρίζουν τους όγκους τής ξηράς, που βρίσκονται κυρίως στην περιοχή τού ισημερινού, όπως μπορείτε να δείτε στον παρακάτω χάρτη, που περιγράφει τη γη πριν από 650.000.000 έτη:

Για περισσότερα περί τής τεκτονικής ιστορίας τής γης, μπορείτε να δείτε τη διεύθυνση: http://www.scotese.com απ' όπου πήραμε τις εικόνες αυτές.

Παναφρικανική ορογένεση: Πριν από 900.000.000 έτη, μια ισχυρή τεκτονική σύγκρουση, δημιουργεί μια συμπαγή οροσειρά στην περιοχή, τής Ανατολικής Αφρικής, όπου αργότερα θα εμφανισθούν οι Χόμο. (Κουάρκ Νο 9. σελ. 69).

Στη συνέχεια μπορείτε να παρακολουθήσετε τις τεκτονικής κινήσεις τών ηπείρων τής εποχής, όπως αναπαραστάθηκαν από τους ερευνητές ανά 30.000.0000 έτη.

Ατμόσφαιρα πλούσια πλέον σε οξυγόνο.

Λόγω τής κατάτμησης τών ηπείρων σε πολλά μικρά κομμάτια, κοντά στον ισημερινό προ 770.000.000 ετών, αυξήθηκε η βροχόπτωση, αφαιρώντας από τον αέρα το διοξείδιο, και η ακτινοβολία τού ηλίου δεν παγιδευόταν πλέον. Έτσι η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει, και δημιουργήθηκαν εκτεταμένες εκτάσεις πάγων στους πόλους.

Με τη σειρά τους η λευκότητα τών πάγων, έριξε περισσότερο την θερμοκρασία, στέλνοντας περισσότερη ακτινοβολία στο διάστημα, και οι πάγοι συνέχισαν να επεκτείνονται. Αυτός ο κύκλος ανάδρασης προκάλεσε ένα αδιάκοπο φαινόμενο όλο και περισσότερης ψύξης, που εγκλώβισε τον πλανήτη σε πάγο, σε μία χιλιετία.

Η μέση θερμοκρασία τού πλανήτη, έπεσε στους -50 βαθμούς Κελσίου, και η επιφάνεια τών ωκεανών πάγωσε σε μέσο βάθος μεγαλύτερο τού ενός χιλιομέτρου.

O ψυχρός ξηρός αέρας, παρέσυρε άμμο, σχηματίζοντας απέραντες αμμώδεις ερήμους, ενώ η έλειψη βροχών επέτρεψε στο διοξείδιο από τα ηφαίστεια να αυξηθεί ξανά στην ατμόσφαιρα. Έτσι η θερμοκρασία άρχισε πάλι να αυξάνει αργά, λιώνοντας σιγά σιγά τους πάγους.

Σε 10 εκατομμύρια έτη φυσιολογικής ηφαιστειακής δραστηριότητας, το διοξείδιο αυξήθηκε κατά 1.000 φορές, και οι πάγοι έλυωσαν ξανά, αυξάνοντας ξανά τη θερμοκρασία.

Μετά από αιώνες, οι παγετώνες αντικαταστάθηκαν από έναν πολύ ζεστό και υγρό κόσμο, με περισσότερο από 50 βαθμούς Κελσίου, προωθώντας έναν σφοδρό κύκλο ατμοποίησης και βροχοπτώσεων. (Ελληνικό Scientific Amerikan Φεβρουάριος 2.000 σελ. 34 - 42).

Δημιουργία αρχείου: 13-12-2000.

Τελευταία ενημέρωση: 19-10-2004.