• 1. Οι διαβολές τής Σκοπιάς κατά τού αγίου

• 2. Ο φόνος τής Υπατίας

• 3. Ο χαρακτήρας τού αγίου Κυρίλλου

• 4. Η Εκκλησιαστική του υπόσταση

• 5. Χρήση εξωγραφικών πηγών

Τι κάνει κάποιος για να στρέψει την προσοχή στον εαυτό του ως το "μόνο σωτήρα"; Πολύ απλό: Λασπολογεί όλους τους άλλους, και όλα. Έτσι προβάλλει ως "ο μόνος καλός", ανάμεσα στους "κακούς". Ρίχνει λάσπη παντού, εκτοξεύει αστήρικτες κατηγορίες, και άντε μετά ο άλλος να αποδείξει ότι δεν είναι "ελέφαντας". Όμως ο "ψεύτης" όπως και ο "κλέφτης", χαίρονται μόνο στην αρχή. Γιατί το τέλος τους είναι όμοιο, με "όλους τους ψεύτες" - Αποκάλυψις 22/κβ΄ 15.

1. Οι διαβολές τής Σκοπιάς κατά τού αγίου

Η Σκοπιά "γλυκάθηκε" από τις αυξήσεις της στις πρώην Κομμουνιστικές Ορθόδοξες χώρες, καθώς πολύς κόσμος που δεν την έχει γνωρίσει ακόμα πέφτει θύμα της. Μια και οι αυξήσεις της σταμάτησαν στις Δυτικές χώρες, που οι λαοί τη γνώρισαν πια καλά, στρέφει την προσοχή της στο να λασπολογεί και να διαβάλλει τους αγίους τής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι λοιπόν καιρός να γνωρίσουν την κακοήθεια αυτής τής οργάνωσης και οι Ορθόδοξες χώρες. Γι' αυτό θα δούμε ένα παράδειγμα τής διαβολής τής Σκοπιάς, εναντίον τού αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας.

Ο άγιος αυτός, έχει κατασυκοφαντηθεί στη Δύση από πολλούς αστήρικτους δήθεν ιστορικούς, και τον τελευταίο καιρό συκοφαντείται ειδικά στην Ελλάδα, από τους ειδωλολάτρες δωδεκαθεϊστές. Έτσι, η Σκοπιά, για να μη χάσει την ευκαιρία, συντάχθηκε πρόσφατα στο πλευρό τών ειδωλολατρών αυτών, δείχνοντας για μια φορά ακόμα το "ποιόν" της.

Στο τεύχος τής Σκοπιάς 15 Απριλίου 2001 σελ. 17 - 21, με θέμα: "Οι πατέρες τής Εκκλησίας υπέρμαχοι τής Γραφικής Αλήθειας;" μεταξύ άλλων κακοηθειών (που σκοπεύουμε να τις παρουσιάσουμε προσεχώς σε άλλα αρχεία), έχει και ένα πλαίσιο με τίτλο: "Κύριλλος ο Αλεξανδρείας. Ένας αμφιλεγόμενος πατέρας τής Εκκλησίας". Εκεί μπορούμε να διαβάσουμε τα εξής:

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες ανάμεσα στους Πατέρες τής Εκκλησίας είναι ο Κύριλλος ο Αλεξανδρείας (περ. 375 - 444 Κ.Χ.) Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Χανς φον Καμπενχάουζεν τον περιγράφει ως "δογματικό, βίαιο και πανούργο, άτομο που διακατεχόταν από το μεγαλείο τού λειτουργήματός του και τη μεγαλοπρέπεια τού αξιώματός του", και προσθέτει ότι "ποτέ δεν θεωρούσε ορθό κάτι εκτός αν του χρησίμευε για να διευρύνει τη δύναμη και την εξουσία του... Η σκληρότητα και η έλλειψη κάθε δισταγμού που χαρακτήριζαν τις μεθόδους του ποτέ δεν τον στενοχώρησαν". Ενόσω ήταν επίσκοπος τής Αλεξάνδρειας, ο Κύριλλος χρησιμοποίησε δωροδοκίες, λιβελογραφήματα και συκοφαντίες για να εκθρονίσει τον επίσκοπο τής Κωνσταντινούπολης. Θεωρείται υπεύθυνος για την απάνθρωπη δολοφονία μας διάσημης φιλοσόφου, που ονομαζόταν Υπατία, το 415 Κ.Χ. Σχετικά με τα θεολογικά συγγράμματα τού Κύριλλου, ο Καμπενχάουζεν λέει: "Εγκαινίασε την τακτική τής λήψης αποφάσεων για δογματικά θέματα, όχι μόνο με βάση τη Γραφή, αλλά και με τη χρήση κατάλληλων αποσπασμάτων και συλλογών αποσπασμάτων από έργα ατόμων που θεωρούνταν αυθεντίες".

Στα παραπάνω, η Σκοπιά ανακαλύπτει κάποιον ψευδοϊστορικό "Καμπενχάουζεν", ο οποίος χωρίς καμία απόδειξη, κατηγορεί τον άγιο Κύριλλο με ένα σωρό ψευδείς κατηγορίες.

Και μόνο το ότι η ίδια η Σκοπιά γράφει ότι ο άγιος Κύριλλος είναι "από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες", την υποχρεώνει να αποδείξει τους ισχυρισμούς τού "Καμπενχάουζεν" και τους δικούς της ισχυρισμούς. Δεν κάνει όμως κάτι τέτοιο, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμμία απόδειξη για τις κατηγορίες αυτές. Αντιθέτως, προχωράει να επαναλάβει τις κακοήθειες τού ψευτοϊστορικού αυτού, γιατί δεν την ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά η διαβολή τών αγίων. Αν ανακάλυψε τις κατηγορίες τού "ιστορικού" Καμπενχάουζεν, (που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του), δεν θα ήταν ευκολότερο, να παρουσιάσει τις αποδείξεις από κάποιους συγχρόνους τού αγίου Κυρίλλου, που και επώνυμοι είναι, και έζησαν τα ίδια τα γεγονότα;

Εμείς, θα παρουσιάσουμε εδώ με βάση ιστορικές πηγές, ορισμένα πράγματα από τη ζωή τού αγίου Κυρίλλου, που θα πείσουν για μια φορά ακόμα για την κακοήθεια τής οργάνωσης αυτής, και τού κάθε "Καμπενχάουζεν".

Πρώτα όμως θα συνοψίσουμε τις κατηγορίες τής Σκοπιάς εναντίον του αγίου Κυρίλλου:

1. "δογματικό, βίαιο και πανούργο, άτομο που διακατεχόταν από το μεγαλείο τού λειτουργήματός του και τη μεγαλοπρέπεια τού αξιώματός του". "Ποτέ δεν θεωρούσε ορθό κάτι εκτός αν του χρησίμευε για να διευρύνει τη δύναμη και την εξουσία του... Η σκληρότητα και η έλλειψη κάθε δισταγμού που χαρακτήριζαν τις μεθόδους του ποτέ δεν τον στενοχώρησαν".

2. Ενόσω ήταν επίσκοπος τής Αλεξάνδρειας, ο Κύριλλος χρησιμοποίησε δωροδοκίες, λιβελογραφήματα και συκοφαντίες για να εκθρονίσει τον επίσκοπο τής Κωνσταντινούπολης.

3. Θεωρείται υπεύθυνος για την απάνθρωπη δολοφονία μας διάσημης φιλοσόφου, που ονομαζόταν Υπατία, το 415 Κ.Χ.

4. Εγκαινίασε την τακτική τής λήψης αποφάσεων για δογματικά θέματα, όχι μόνο με βάση τη Γραφή, αλλά και με τη χρήση κατάλληλων αποσπασμάτων και συλλογών αποσπασμάτων από έργα ατόμων που θεωρούνταν αυθεντίες.

Στη συνέχεια θα αποδείξουμε την κακοήθεια τών ισχυρισμών αυτών τής Σκοπιάς, που για μια ακόμα φορά μας δείχνει το Σατανικό της πρόσωπο.

2. Ο Φόνος τής Υπατίας

Θα ξεκινήσουμε από την πιο δόλια από τις κατηγορίες που τού προσάπτει η Σκοπιά. Προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως "φονιά". Κι εμείς θεωρούμε "φονιάδες" τους ηγέτες τής Σκοπιάς, όταν οδηγούν ανθρώπους στο θάνατο απαγορεύοντάς τους τη μετάγγιση αίματος. Όμως το κάνουμε με αποδείξεις. Εδώ όμως δεν αναφέρεται καμία απολύτως απόδειξη, απλούστατα γιατί δεν υπάρχει! Δεν θα αγνοήσουμε όμως την πρόκληση αυτή, γιατί αν και δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον τού αγίου Κυρίλλου, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ. Θα παραθέσουμε λοιπόν τις ιστορικές αποδείξεις τής περιόδου εκείνης, με τα γεγονότα τής Αλεξάνδρειας γύρω από το φόνο τής Υπατίας.

Τα παρακάτω στοιχεία τα αντλήσαμε από την εξαιρετική ιστοσελίδα κατά τών ειδωλολατρών εχθρών τού Χριστιανισμού, του Ανώνυμου Απολογητή που βρίσκεται στη διεύθυνση: http://www.apologitis.com

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Εδώ θα γίνει ένα ξεκαθάρισμα των γεγονότων που οδήγησαν στον άδικο χαμό μιας φιλοσόφου, της ονομαστής Υπατίας. Δυστυχώς ο δικός της χαμός, αν και από τους περισσότερο αποτρόπαιους στην ιστορία από αυτούς που εντόπισα σε αυτήν την έρευνα βαρύνει αποκλειστικά τους αυτουργούς του εγκλήματος.

Οι άστοχες «βολές» κάποιων νεοΕθνικών που θέλουν να μπλέξουν τον Άγιο Κύριλλο σε αυτά τα γεγονότα δεν ευσταθούν ιστορικώς. Το γιατί θα το δείτε παρακάτω. Το δυστυχέστερο πάντως είναι ότι ο χαμός της Υπατίας δεν ήταν ο μόνος εκείνης της περιόδου. Τα πνεύματα ήσαν «αναμμένα» στην Αλεξάνδρεια, σε αυτήν την πόλη που ανακατεύονταν διάφοροι πληθυσμοί με διαφορετικές κουλτούρες. Εθνικοί, Ορθόδοξοι, Μονοφυσίτες, Ιουδαίοι κ.α.

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Διάδοχος του Πατριάρχη Θεόφιλου αναγορεύθηκε ο ανεψιός αυτού Κύριλλος , αρχιερέας από το έτος 412 μέχρι του θανάτου του το 444. Από την στιγμή της εκλογής του καταπολέμησε τους εν Αλεξάνδρεια Νοβατιανούς και τους Ιουδαίους (Σωκράτης 7, 7-13). Παρά τα επί Θεοφίλου συμβάντα,  στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν ακόμη αρκετοί Εθνικοί και στον Κάνωπο. Ο Άγιος Κύριλλος μετακόμισε εκεί (Αμπουκύρ) τα λείψανα των μαρτύρων Κύρου & Ιωάννου και τοποθέτησε αυτά στον υπό του Θεοφίλου ανεγερθέντα ναό των Ευαγγελιστών. Έκτοτε μέγα προσκύνημα απέβη ο ναός αυτός. Εκεί συνεχώς ο Κύριλλος τελούσε την θεία λειτουργία και κήρυττε τον θείο λόγο. Η ειδωλολατρεία εξαφανίστηκε από τον Κάνωπο.

Αλλά στην Αλεξάνδρεια οι Εθνικοί έβρισκαν δίκαιη ενίσχυση από την φιλόσοφο Υπατία, θυγατέρα του φιλοσόφου Θέωνος, που προκαλούσε όλη την προσοχή της πόλεως με την σοφία της. Ο Συνέσιος διαπρεπής επίσκοπος Πτολεμαΐδας έγραφε επιστολές προς αυτήν, μαρτυρώντας τον γενικό θαυμασμό προς την σοφή αυτή γυναίκα. Δυστυχώς όμως ο χριστιανικός όχλος διατέθηκε προς αυτήν λίαν δυσμενώς και συνέβησαν γεγονότα που προκάλεσαν την έξαψή του. Πολυάριθμοι δε ήταν και οι Ιουδαίοι στην Αλεξάνδρεια και διάφορα μέτρα του Κύριλλου κατ΄ αυτών εύρισκαν αντιμέτωπο τον τότε έπαρχο της Αλεξάνδρειας Ορέστη, ο οποίος διέκειτο εχθρικά προς τον ιεράρχη.

ΑΙΣΧΡΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Με υπόδειξη των Ιουδαίων ο Ορέστης συνέλαβε τον γραμματικό Ιέρακα, φίλο του Αγίου Κύριλλου, ως διακείμενο να πράξει στάση του λαού και διέταξε να μαστιγωθεί. Μάταια ο Κύριλλος ειδοποίησε τους προύχοντες των Ιουδαίων να μην προκαλούν τέτοια επεισόδια. Αλλά εκείνοι αποθρασύνθηκαν και την νύχτα προκάλεσαν μεγάλες ταραχές διαδίδοντας την φήμη ότι πυρπολούνταν ο ναός του Αγίου Αλεξάνδρου. Τρέχοντας οι χριστιανοί να σώσουν τον ναό έπεσαν σε ενέδρα των Ιουδαίων οι οποίοι και φόνευσαν πολλούς. Ο άγιος Κύριλλος την άλλη μέρα κατέσχε τις συναγωγές των Ιουδαίων και βοηθούμενος από τον λαό απέλασε τους Ιουδαίους από την Αλεξάνδρεια δημεύοντας και την περιουσία των πρωτουργών των δολοφονιών έναντι των χριστιανών.

Ο Κύριλλος όπως φαίνεται διενέργησε βάση ειδικών δικαιωμάτων του πάπα Αλεξανδρείας . Αλλά ο έπαρχος Ορέστης διαμαρτυρήθηκε προς τον αυτοκράτορα και μάταια ο Κύριλλος με πρεσβεία και με προσωπική συντυχίας ζήτησε να ομιλήσει με τον πρώτον διότι εκείνος δεν τον δεχόταν. Ο Ορέστης αγέρωχα απέκρουε κάθε συνδιαλλαγή τηρώντας συνεχώς στάση εχθρικότατη προς τον Κύριλλο.

Πολλοί από τους μοναχούς της Νιτρίας εξ αλόγου ζήλου κινούμενοι ήλθαν στην Αλεξάνδρεια να υπερασπίσουν τον επίσκοπο κατά του έπαρχου. Μια μέρα αφού τον επισκέφτηκαν άρχισαν να τον αποκαλούσαν ειδωλολάτρη , αλλά εκείνος αποδιώκοντας την επίθεση στον Κύριλλο έλεγε διαμαρτυρόμενος ότι βαπτίστηκε στην Κων/πολη από τον πατριάρχη Αττικού.

Ένας εκ των μοναχών ο Αμμώνιος έρριψε μια πέτρα στο κεφάλι του Ορέστη τραυματίζοντάς τον και προκαλώντας πανικό των παρευρισκομένων. Αλλά μετά από λίγο ο Αμμώνιος συλλαμβάνεται βασανίζεται και στην ανάκριση και πεθαίνει. Ο Κύριλλος πήρε τον Αμμώνιο και τον ονόμασε μάρτυρα.

Δυστυχώς αυτή η ασυμφωνία Κυρίλλου και Έπαρχου είχε κι άλλο θύμα εκτός τους Αμμωνίου. Την περίφημη Υπατία. Επειδή σε αυτήν φοιτούσε ο Ορέστης και επειδή νομίσθηκε από το πλήθος ότι αυτή υπέθαλπε το μίσος έναντι του Ορέστη κατά του επισκόπου, μια μέρα του Μαρτίου 416 ή 415, επιστρέφοντας επί δίφρου εις το σπίτι της ο όχλος την συνέλαβε και αφού εν αλαλαγμό την έσυρε στο Καισάρειο, γδύνοντας την, με όστρακα σκληρά την έγδαραν φονεύοντάς και διασπώντας της τα μέλη. Έπειτα την έσυραν στην τοποθεσία Κιναρώνα και την έκαψαν.

Κατά μια παρόμοια εκδοχή όταν ξέσπασε διαμάχη μεταξύ του έπαρχου της πόλης Ορέστη και του Πατριάρχη Κυρίλλου, διότι ο Άγιος υπερασπιζόταν τους χριστιανούς της πόλης, που διώκονταν από τους Εβραίους (βλέπε άνωθι), η Υπατία θέλησε να μεσολαβήσει ανάμεσα στους δύο και να βοηθήσει στην ειρήνευση της πόλης. Τότε άνθρωποι που δεν ήθελαν την ειρήνευση την άρπαξαν με τη βία από το σπίτι της, την δολοφόνησαν και την έκαψαν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με τους χριστιανούς της περιοχής, αλλά ήταν βαλμένοι να συντηρούν την έχθρα μεταξύ των δύο στοιχείων της πόλης και πληρώνονταν γι' αυτό (Βίος του Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας). Κατά την ΤΟΜΗ MLS Multimedia Εβραίοι σκότωσαν την Υπατία ώστε να δημιουργήσουν μίσος των Εθνικών κατά των χριστιανών και να συνεπικουρήσουν δηλαδή την Εθνική μερίδα υπέρ τους με έμμεσο τρόπο.

Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού με αποτροπιασμό:

"Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γίνονταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν." «αποδύσαντες τε την εσθήτα οστράκοις ανειλον και ψεδηλόν διασπάσαντες επί του καλούμενου Κυναρίωνα τα μέλη σύραντες πυρί κατηνάλωσαν» !!!!!!.

Συμπέρασμα: Βλέποντας τα στοιχεία της περιόδου παρατηρούμε ότι ο Ορέστης σαν Εθνικός έπραττε έναντι του Κύριλλου και όλα αυτά υπό την βασιλεία του Θεοδόσιου! Και μάλιστα υπέρ των Ιουδαίων και έναντι των Χριστιανών. Που είναι άραγε αυτή η σύμπραξη Ιουδαϊσμού – Χριστιανισμού κατά το περίφημο Εθνικό «επιχείρημα» Ιουδαιο-Χριστιανισμός; Που είναι άραγε αυτή η απόλυτη προστασία των χριστιανών και της Εκκλησίας από τις εχθρικές πράξεις των Εθνικών ή ανάποδα που είναι το ολοκληρωτικό «κυνηγητό» των Εθνικών από τον χριστιανό αυτοκράτορα Θεοδόσιο ; γιατί ο Κύριλλος δεν απευθύνεται στον Θεοδόσιο ώστε να παρακαμφθεί ο Ορέστης εφόσον η εκκλησία είναι ένα και το αυτό με τους αυτοκράτορες ; (άποψη Εθνικών) 

Αντιθέτως εδώ βλέπουμε τον Ορέστη πάμπολλες φορές να κινείται όχι μόνο έναντι του Κυρίλλου αλλά κυρίως έναντι των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας. Και μην μας διαφεύγει το εξής : πέρασαν πολύ λίγα χρόνια από το πέρας των Εθνικών διωγμών και τα πνεύματα είναι πολύ αναμμένα (βλέπε δοσίλογους , συγγενείς χαμένους κ.α.) Οι απόψεις περί Ιουδαϊκής ανάμειξης δεν είναι καθόλου απίθανες αλλά αντιθέτως ευσταθούν ιστορικά απολύτως. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιουδαϊκή εξελληνισμένη παροικία στην Αλεξάνδρεια αριθμούσε πολυπληθή μέλη. Εκείνα τα χρόνια επίσης υπάρχει συνεχής αιματοχυσία μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών (βλέπε και σφαγή 250.000 χριστιανών στην Κύπρο από τους Ιουδαίους) και αυτή η αιματοχυσία θα συνεχισθεί δυστυχώς και αργότερα. Επίσης ένεκα διαφορών των Χριστιανών και των Ιουδαίων σημειώθηκε στάση κατά του Ορέστη το 415 και δηλαδή μόλις ένα χρόνο νωρίτερα από το θάνατο της δύστυχης Υπατίας. Ο Εβραϊσμός ήταν πάντοτε εχθρός με τον Χριστιανισμό διότι ο τελευταίος σπίλωνε τους Ιουδαίους.

 ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

Το τραγικότατο αυτό γεγονός αναμφίβολα καταλύπησε τον Άγιο Κύριλλο αλλά αυτός κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε τον όχλο. Την κατηγορία αυτήν διατύπωσε μετά ένα αιώνα ο ακμάζων Εθνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος αλλά χωρίς αποδείξεις.  Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7,15) μας πληροφόρησε ότι επί κεφαλής του όχλου που δολοφόνησε την Υπατία ήταν ο αναγνώστης Πέτρος και ότι αυτό το γεγονός "ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και τη Αλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο", δεν είπε όμως ότι ο Κύριλλος ήταν ο αίτιος του φόνου της Υπατίας. (παρ’ ταύτα το έγκλημα παραμένει έγκλημα)

 ΓΙΑΤΙ Ο ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ

Αλλά από τις 28 Σεπτεμβρίου 416 εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ νόμος περί των κληρικών και των "παραβαλάνων"  της Αλεξάνδρειας. Οι "παραβαλάνοι" , αποτελούντες ειδικό σώμα 500 ανδρών  ευρισκόμενο υπό της εντολές του Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας υπήχθησαν δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής ήταν ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού. Ο Λαός της Αλεξάνδρειας ζήτησε από τον αυτοκράτορα στέλνοντας του πρεσβεία να λάβει τα μέτρα του κατά των παραβαλάνων . Είναι προφανές ότι το διάβημα αυτό αφορούσε τα γεγονότα της Υπατίας. Αλλά αξιοσημείωτο είναι ότι η πρεσβεία αυτή του λαού ζήτησε από τον αυτοκράτορα όπως διατάξει ώστε να μην απομακρυνθεί από εκεί ο Αρχιεπίσκοπός τους Κύριλλος. Η αίτηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Κύριλλος έλειπε της Αλεξάνδρειας οι "παραβαλανείς" προέβαιναν σε ταραχές. Σημειωτέον δε ότι το διάβημα του λαού της Αλεξάνδρειας προήλθε από οπαδούς του Ορέστη και όχι του Κύριλλου και από φίλους του Ορέστη προέρχονταν και η πρεσβεία και όχι από εκείνους τους Κύριλλου. Σε αυτήν την επιστολή δεν γίνονταν ούτε ένας υπαινιγμός για την ενοχή του Κύριλλου. Αλλά αντιθέτως η πρεσβεία  με σεβασμό εκφράστηκε γι αυτόν και δια των αιτήσεων  της μαρτυρούσε ότι η διαρκής παρουσία αυτού στην Αλεξάνδρεια θεωρείτο ως εγγύηση για τη συγκράτηση της τάξεως και τη συγκράτηση των παραβαλάνων και την πρόληψη νέων αιματηρών επεισοδίων.

Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος  έκρινε σκόπιμο να υπάγει αυτούς κάτω από τις διαταγές του Έπαρχου. Από δε τις λεπτομέρειες καθίσταται αναντίρρητο ότι ο Κύριλλος κατά την διάρκεια της δολοφονίας της Υπατίας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια. Οι εχθροί του Κύριλλου Νεστοριανοί συνυφαίνοντας πλήθος κατ’ αυτού κατηγορίες ουδέποτε τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι αυτός υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Φαίνεται δε μάλλον ότι ο φανατισμός του έπαρχου Ορέστη συνετέλεσε εις την έξαψη του φανατισμού των παραβαλάνων, των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου ο οποίος από την εποχή του Θεόφιλου διατέθηκε δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την Εθνική θρησκεία Ελλήνων της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς οι αιματηρές σκηνές ήταν συνηθισμένες στην πόλη αυτή.

Μετά από τα παραπάνω, η εταιρία Σκοπιά αποκαλύπτεται ως ένας κοινός συκοφάντης, καθώς όχι μόνο ο Άγιος Κύριλλος δεν είχε σχέση με το φόνο, αλλά αντιθέτως θεωρείτο ακόμα και από τους ομοπίστους τής Υπατίας, ως απαραίτητος για να υπάρχει στην περιοχή τάξη και ειρήνη.

3. Ο χαρακτήρας του

Εκτός από τη λασπολογία του ως φονιά, η Σκοπιά επιτίθεται κατά τού χαρακτήρα του, με τα εξής λόγια:

"δογματικό, βίαιο και πανούργο, άτομο που διακατεχόταν από το μεγαλείο τού λειτουργήματός του και τη μεγαλοπρέπεια τού αξιώματός του". "Ποτέ δεν θεωρούσε ορθό κάτι εκτός αν του χρησίμευε για να διευρύνει τη δύναμη και την εξουσία του... Η σκληρότητα και η έλλειψη κάθε δισταγμού που χαρακτήριζαν τις μεθόδους του ποτέ δεν τον στενοχώρησαν".

Ούτε κι εδώ η Σκοπιά τολμάει να παραθέσει στοιχεία για τις αστήρικτες κατηγορίες της. Ούτε ένα στοιχείο!

Κι εμείς κατηγορούμε για τα ίδια ακριβώς πράγματα τον Ρόδερφορδ και τους ομοίους του ηγέτες τής Εταιρίας Σκοπιά, όμως παραθέτουμε στοιχεία. Για παράδειγμα, λέμε πώς λόγω τής μεγάλης ιδέας που είχε για τον εαυτό του, χρησιμοποιούσε τον τίτλο "δικαστής", ενώ μόνο μια φορά χρειάστηκε να αντικαταστήσει κάποιον δικαστή, και από τότε αρεσκόταν να περνιέται ως δικαστής. (Η Λατρεία τής Σκοπιάς τόμος Α΄ σελ. 94). Αποδεικνύουμε ότι δεν δίστασε να "γλύφει" τον Χίτλερ με επανειλημμένες επιστολές, και κατόπιν η μετέπειτα ηγεσία τής Σκοπιάς, δεν δίστασε να ρίξει τα βάρη σ' έναν νεκρό για τις απρέπειες τού Ρόδερφορδ. Και θα λέγαμε πολλά ακόμα, αλλά προτιμάμε πρώτα να τα δημοσιεύσουμε. Όμως η Σκοπιά αντίθετα μ' εμάς, δεν παρουσιάζει κανένα στοιχείο. Κατηγορεί τον άγιο Κύριλλο χωρίς στοιχεία, χωρίς τύψεις και αναστολές.

Στις κατηγορίες αυτές, χωρίς κάτι συγκεκριμένο, δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε κάποιο ιστορικό στοιχείο που να αναιρεί τις αρρωστημένες φαντασιώσεις τής εταιρίας Σκοπιά. Αλλά θα συνεχίσουμε στις επόμενες κατηγορίες, σίγουροι ότι τα όσα ιστορικά στοιχεία παρουσιάζουμε εδώ, είναι αρκετά για να δείξουν το ηθικό ανάστημα τού αγίου Κυρίλλου.

4. Η Εκκλησιαστική του υπόσταση

Η επόμενη κατηγορία τής Σκοπιάς, είναι η εξής:

"Ενόσω ήταν επίσκοπος τής Αλεξάνδρειας, ο Κύριλλος χρησιμοποίησε δωροδοκίες, λιβελογραφήματα και συκοφαντίες για να εκθρονίσει τον επίσκοπο τής Κωνσταντινούπολης".

Βεβαίως δεν τίθεται θέμα δωροδοκίας, καθώς και εδώ η Σκοπιά με θρασσύδειλο τρόπο αποφεύγει να παρουσιάσει στοιχεία.

Θα θέλαμε κι εδώ να δείξουμε πώς ο Ρόδερφορδ έκανε παρόμοια πράγματα για να βάλει στο χέρι την περιουσία τού Ρώσσελ, όμως επιφυλασσόμαστε για την ημέρα που θα δημοσιεύσουμε το ανάλογο άρθρο με όλα τα στοιχεία. Εδώ θα αρκεστούμε στο να διαφωτίσουμε τα γεγονότα τής σχέσης τού Αγίου Κυρίλλου με τον επίσκοπο Κωνσταντινούπολης, που η Σκοπιά δεν τολμάει να αναφέρει ούτε το όνομά του, γιατί πρόκειται για τον αιρεσιάρχη Νεστόριο!!! Αν ανέφερε ότι ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης ήταν αιρεσιάρχης, τότε οι κατηγορίες της θα φαίνονταν πόσο ανόητες είναι. Όμως στηρίζεται στην αμάθεια τών οπαδών της, και αποκρύπτει ό,τι μπορεί, για να εφευρίσκει κατηγορίες και λασπολογίες εκεί που δεν υπάρχουν.

Πράγματι, ο άγιος Κύριλλος, ενεπλάκει σε ένα σκληρό αγώνα κατά τής ομώνυμης αίρεσης τού Νεστορίου, τού αρχιεπισκόπου Κωνσταντινούπολης. Στη συνέχεια παραθέτουμε τα ιστορικά στοιχεία, από τον 1ο Τόμο τής σειράς: "Βίοι τών αγίων" τού Μιχαήλ Ι. Γαλανού, Ιανουάριος – Μάρτιος. Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας: 18 Ιανουαρίου:

Ο Νεστόριος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, δημιούργησε την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Αρνείτο δηλαδή την ένωση της θείας και ανθρώπινης φύσης του Χριστού.

Ο Κύριλλος, έστειλε προς τον Νεστόριο αναίρεση της διδασκαλίας αυτής, εφιστώντας του την προσοχή να μη δημιουργήσει σκάνδαλο. Ο Νεστόριος αντιθέτως, έστειλε χειρόγραφα της διδασκαλίας του στα ησυχαστήρια. Έτσι ο Κύριλλος έστειλε στους μοναχούς της Αιγύπτου αναίρεση των θέσεων του Νεστορίου, και αντίγραφα στην Κωνσταντινούπολη.

Το θέμα έφθασε στη Ρώμη, όπου τον Αύγουστο του 430 συγκροτήθηκε Σύνοδος από τον (Ορθόδοξο τότε) πάπα Κελαιστίνο. Η Σύνοδος αυτή, καταδίκασε τη διδασκαλία του Νεστορίου ως αιρετική, και τον κάλεσε να ανακαλέσει Το ίδιο έτος, το Νοέμβριο, άλλη Σύνοδος στην Αλεξάνδρεια υπό τον Κύριλλο, αναθεμάτισε τις διδασκαλίες του Νεστορίου. Ζήτησε να εκδοθεί αυτοκρατορικό διάταγμα από τον Θεοδόσιο τον Β΄, από 19^ης Νοεμβρίου του 430, για να εξεταστεί το ζήτημα από Οικουμενική Σύνοδο, μέλλουσα να συνέλθει στην Έφεσο στις 7 Ιουνίου του 431.

Η Σύνοδος συνήλθε στις 22 του μήνα, ενώ ο Νεστόριος δεν εμφανίσθηκε. Έτσι, η Σύνοδος αυτή, η Γ΄ Οικουμενική, καταδίκασε την αίρεση του Νεστορίου. Ο Νεστόριος, μετά την καταδίκη και την καθαίρεσή του, περιορίσθηκε στη Μονή του Αγίου Ευπρεπίου της Αντιοχείας.

Ο Κύριλλος, για χρόνια μετά, εργάσθηκε κυρίως για τη διαφώτιση του θέματος αυτού. Άφησε πίσω του ερμηνευτικά συγγράμματα, απολογητικά, δογματικοπολεμικά και επιστολές.

Από τις ερμηνείες του στην Παλαιά Διαθήκη, διασώθηκε πλήρης η ερμηνεία του στον Ησαϊα και τους Μικρούς (λεγόμενους) προφήτες. Αξιολογότερο έργο τους θεωρείται η ερμηνεία του στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, της οποία σώζεται μεγάλο μέρος.

Αναιρώντας το έργο του Ιουλιανού του Παραβάτη, με τίτλο «κατά των Γαλιλαίων» (δηλαδή των Χριστιανών), έγραψε απολογητική αναίρεση με τίτλο: «υπέρ της των Χριστιανών ευαγούς θρησκείας, προς εν αθέοις Ιουλιανόν». Από τα πολλά συγγράμματά του κατά των Νεστοριανών έγραψε τρεις «προσφωνητικούς λόγους περί της ορθής πίστεως εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν». Έγραψε και σύντομο Διάλογο  «περί αγίας τε και ομοουσίου Τριάδος». Από τις ομιλίες του είναι περίφημη η «προς την Αγίαν Μαρίαν» που αποτελεί τον πιο υπέροχο ύμνο της εκκλησιαστικής αρχαιότητας προς τη Θεοτόκο.

Οι λόγοι που ο Κύριλλος κακολογήθηκε τόσο πολύ, είναι επειδή άφησε πίσω του μεγάλο και αξιόλογο έργο, κάτι που ενόχλησε πολλούς εχθρούς της Εκκλησίας, και κυρίως το Διάβολο που τους κατευθύνει σε τέτοιες διαβολές.

Είχε εχθρούς τους αιρετικούς Νοβατιανούς και Νεστοριανούς, τους Ιουδαίους και τους Ειδωλολάτρες, που όλοι είχαν συμφέρον να τον κακολογήσουν, όπως και η Σκοπιά, που στο σημείο αυτό ακολουθεί την αίρεση τού Νεστορίου, αρνούμενη τη θεανθρώπινη υπόσταση τού Χριστού.

5. Χρήση εξωγραφικών πηγών

Στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να βρουν κάτι να κατηγορήσουν τον άγιο, γράφουν και το εξής γελοίο:

"Εγκαινίασε την τακτική τής λήψης αποφάσεων για δογματικά θέματα, όχι μόνο με βάση τη Γραφή, αλλά και με τη χρήση κατάλληλων αποσπασμάτων και συλλογών αποσπασμάτων από έργα ατόμων που θεωρούνταν αυθεντίες".

Με τα λόγια αυτά, αντιφάσκουν με όσα λένε στο ίδιο τους το άρθρο τής Σκοπιάς, στο οποίο κατηγορούν για το ίδιο θέμα όλους τους πατέρες. Για παράδειγμα, στη σελίδα 19 τής ίδιας Σκοπιάς, κατηγορούν για το ίδιο θέμα τον Ιουστίνο το Μάρτυρα (100 - 165 μ.Χ.), τον Ωριγένη (185 - 254 μ.Χ.) και στην προηγούμενη σελίδα τους Καππαδόκες πατέρες που ήταν σύγχρονοι τού αγίου Κυρίλλου. Αν λοιπόν οι εξωγραφικές πηγές επιρρέαζαν τα δόγματα (κατά τη Σκοπιά) από το 100 μ.Χ., πώς το εγκαινίασε ο άγιος Κύριλλος μετά από 200 και πλέον χρόνια;

Και για να δείξουμε την άγνοια τών συγγραφέων τής Σκοπιάς στα θέματα τής πίστης, θα δείξουμε ότι από πολύ ενωρίτερα χρησιμοποιήθηκε η αρχαιοελληνική φιλοσοφία για την κατανόηση τών δογματικών θεμάτων, όπως φαίνεται από τη χρήση τής αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας από τον ίδιο τον απόστολο Παύλο, στο Πράξεις 17/ιζ΄ 27,28 λέγοντας: "ζητείν τον Κύριον ει αρά γε ψηλαφήσειαν αυτόν και εύροιεν καίγε ου μακράν από ενός εκάστου ημών υπάρχοντα. Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κονούμεθα και εσμεν ως και τινες τών καθ' υμάς ποιητών ειρήκασι: ΄΄του γαρ και γένος εσμέν΄΄".

Για να μην επεκταθούμε και στο πώς ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ξεκινάει το Ευαγγέλιό του με υψηλή θεολογία περί τού "Λόγου" Ιησού Χριστού, χρησιμοποιώντας το φιλοσοφικό όρο τής εποχής του: "Λόγος".

Από τα παραπάνω είναι φανερό, ότι η κατηγόρια αυτή, όχι μόνο είναι αντιφατική με τα όσα ισχυρίζεται η Σκοπιά στο άρθρο της εκείνο, αλλά δεν είναι καν κατηγόρια. Γιατί η Χριστιανική Εκκλησία, ποτέ δεν παρέμεινε εγκλωβισμένη στο λόγο τής Αγίας Γραφής, σαν να μην είχε ποτέ το Χριστό ζωντανή κεφαλή της, και σαν να μη διδασκόταν από το Άγιο Πνεύμα (Α΄ Ιωάννου 2/β΄ 27). Τέτοιες κατηγόριες, μόνο σε ψευτοχριστιανούς "τού γράμματος" αρμόζουν. Και για όποιον θέλει να δει σαφώς τη Χριστιανική θέση όλων τών αιώνων σχετικά με την Αγία Γραφή, τον καλούμε να δει τις μελέτες μας στις διευθύνσεις: Πρέπει να δεχόμαστε ΜΟΝΟ την Αγία Γραφή; και Είναι η Αγία Γραφή η ΜΟΝΗ πηγή πίστης;

Οι παραπάνω διευθύνσεις, αποτελούν και την απάντησή μας σε όσα κατηγορεί η Σκοπιά εκείνη, όλους τους Χριστιανούς πατέρες. Στις διευθύνσεις αυτές, ο αναγνώστης θα δει από την ίδια την Αγία Γραφή, πώς η Σκοπιά, του αποκρύπτει το μεγαλύτερο μέρος τού Θεοπνεύστου λόγου τού Θεού, για να τον πλανάει με αυθαίρετες και ανόητες ερμηνείες απομονωμένων εδαφίων.

Καλούμε τον κάθε "Μάρτυρα" που διαβάζει τέτοιες αστήρικτες κακοήθειες τής Σκοπιάς εναντίον αγίων, να διαχωρίσει τη θέση του απ' αυτήν, για να μη συμμετέχει στις βλασφημίες της κατά τού σώματος τού Χριστού.