• 1. Κακόδοξες θεωρίες για την ανάσταση τών νεκρών

• 2. Η αστήρικτη θεωρία ότι δεν θα αναστηθούν όλοι

• 3. Αγιογραφικές αποδείξεις ότι θα αναστηθούν όλοι ανεξαιρέτως

Αγαπητοί ακροατές χαίρετε!

Στα πλαίσια της μελέτης μας περί της χριστιανικής κλήσεως, θα ήταν παράλειψη εάν δεν μελετούσαμε και το ζήτημα της αναστάσεως. Έτσι λοιπόν, με αυτό το θέμα θα ασχοληθούμε σήμερα και επομένως ο τίτλος της σημερινής εκπομπής είναι: "Η Χριστιανική κλήση και η ανάσταση των νεκρών".

1. Κακόδοξες θεωρίες για την ανάσταση τών νεκρών

Ίσως πολλοί να αναρωτηθείτε τι σχέση έχει η χριστιανική κλήση με την ανάσταση των νεκρών;

Σε απάντηση αυτού του ερωτήματος θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι μία μερίδα αιρετικών και συγκεκριμένα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυριζόμενοι ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές μεταξύ τους Χριστιανικές κλήσεις, υποστηρίζουν και κηρύττουν ότι οι ολίγοι και εκλεκτοί, (δηλαδή 144.000), ανίστανται με άυλα πνευματικά σώματα, και έχουν ουράνια ελπίδα, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητος, θα αναστηθούν με αυτά τα φθαρτά σώματα που είχαν προ του θανάτου τους,  υποκείμενοι στις ίδιες φυσικές ανάγκες και στους ίδιους φυσικούς περιορισμούς για να ζήσουν επάνω στον πλανήτη γη που βλέπουμε σήμερα.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι οι δύο διαφορετικές χριστιανικές κλήσεις που παραδέχονται οι αιρετικοί, αναπόφευκτα συνεπάγονται και δύο διαφορετικού τύπου αναστάσεις: Μία ανάσταση άυλων πνευματικών σωμάτων και μία ανάσταση φθαρτών, χωμάτινων σωμάτων, που δεν διαφέρουν καθόλου ως προς τις φυσικές ιδιότητες από τα σημερινά.

Με αφορμή όμως αυτή τη συγκεκριμένη κακοδοξία, θα μας δοθεί η ευκαιρία να επεκταθούμε περισσότερο σε αυτό το τόσο ενδιαφέρον ζήτημα της αναστάσεως των νεκρών, μια και αποτελεί βασικό στοιχείο της χριστιανικής πίστεως και ελπίδας και μέρος του χριστιανικού ευαγγελίου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή:

"Εάν ανάστασις νεκρών δεν είναι, ουδ' ο Χριστός ανέστη.  Και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστη σας".

Και στη συνέχεια αναφέρει: "Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων τών ανθρώπων" (Α΄ Κορίνθιους ιε: 13,14 και 19).

Στην ανάσταση λοιπόν στηρίζεται ολόκληρη η πίστις μας, διότι αν δεν υπάρχει ανάστασις νεκρών, άρα ούτε και ο Χριστός αναστήθηκε, ούτε και ενσαρκώθηκε, και έτσι χάνεται τελείως και σβήνει όλη η πίστις τών Χριστιανών. Αυτό όμως το τόσο σημαντικό και θεμελιώδες δόγμα, το δόγμα δηλαδή της αναστάσεως, επειδή φαίνεται αδύνατο πολλές φορές και επομένως απραγματοποίητο στα μάτια τών ολιγοπίστων, και όσων πολυπραγμονούν και στοχάζονται για το τι ο Θεός μπορεί να κάνει, γι' αυτό και αμφισβητήθηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήδη από την εποχή των Αποστόλων. Έτσι έχουμε το γνωστό πρόβλημα των Χριστιανών της Εκκλησίας της Κορίνθου οι οποίοι ενώ εδέχοντο τα υπόλοιπα δόγματα της πίστεως, εν τούτοις αδυνατούσαν να πιστέψουν και στο δόγμα της αναστάσεως, επειδή τους φαινόταν αδύνατη η ανάσταση των νεκρών.

Προκειμένου λοιπόν να τους στηρίξει σ' αυτό το ζήτημα ο Απόστολος Παύλος, αφιερώνει το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο της πρώτης προς Κορινθίους Επιστολής. Παράλληλα παρατηρούμε ότι επειδή ολόκληρη η ελπίδα των Χριστιανών στηρίζεται πάνω στην ανάσταση των νεκρών, γι' αυτό ακριβώς ο διάβολος εκίνησε πάρα πολλούς εναντίον της. Αυτοί, άλλοτε μεν την αναιρούσαν παντελώς και δεν την παραδέχονταν καθόλου, και άλλοτε έλεγαν ότι η ανάστασις ήδη έγινε, όπως ο Υμέναιος και ο Φιλητός. Γι' αυτούς τους τελευταίους, ο Απόστολος Παύλος έγραφε ότι: "απεπλανήθησαν από της αλήθειας, λέγοντες ότι έγινεν ήδη η ανάστασις". (Β΄  Τιμόθεον β: 17).

Άλλοι πάλι έλεγαν ότι το σώμα δεν ανασταίνεται, αλλά ο καθαρμός της ψυχής, αυτό είναι η ανάστασις.

Βέβαια αυτός ο κατάλογος έχει γίνει αρκετά μακρύς στις μέρες μας και συμπεριλαμβάνει πολλές παράδοξες και περίεργες φιλοσοφικο-θρησκευτικές θεωρίσεις. Εμείς βέβαια δεν πρόκειται να ασχοληθούμε λεπτομερώς με την κάθε μία ξεχωριστά αλλά θα θίξουμε τις πιο αντιπροσωπευτικές από αυτές, που χονδρικά μπορούν να ταξινομηθούν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

1η: Η πλήρης αναίρεση τής αναστάσεως, δηλαδή η άποψις ότι δεν θα υπάρξει ανάστασις. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται και η θεωρία της μετεμψυχώσεως, ή καλύτερα της μετενσαρκώσεως των ψυχών.

2η: Η απόρριψη της ανάστασης των ανθρώπινων σωμάτων εξαιτίας της εσφαλμένης αντίληψης ότι το σώμα αποτελεί κατώτερο στοιχείο και επομένως δέσμευση και φυλακή της ψυχής. Έτσι προβάλλεται η άποψη ότι η ανάστασις υποδηλώνει την απαλλαγή της ψυχής από το φθαρτό σώμα και την επένδυσή της με υψηλότερες και αξιολογότερες ιδιότητες.

3η:  Η αντίληψη ότι η ανάσταση των νεκρών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανάστασις των ίδιων φθαρτών σωμάτων, τα οποία φέρουμε και σήμερα. Δηλαδή μία απλή επανάληψη των αναστάσεων που έκανε ο Χριστός και οι υπόλοιποι άγιοι.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε αυτές τις τρεις μεγάλες κατηγορίες κακοδοξιών γύρω από το ζήτημα της αναστάσεως και να αντιτάξουμε σε αυτές την ορθή και γνήσια διδασκαλία της Εκκλησίας.

Αλλά πριν προχωρήσουμε στην εξέταση της πρώτης κατηγορίας, θέλουμε να επισημάνουμε ότι παραδόξως και περιέργως η αίρεσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει καταφέρει να υιοθετήσει (με τον δικό της τρόπο βέβαια), και τις τρεις αυτές κατηγορίες κακοδοξιών.

Η βασική διδασκαλία τους, που δρα σαν συγκολλητική ουσία για τις τρεις αυτές κακοδοξίες, είναι αφενός ότι ο άνθρωπος κατ' αυτούς δεν αποτελείται από σώμα και ψυχή, αλλά είναι μόνο σώμα, διατηρούμενος στην ζωή από τις εσωτερικές φυσικές του δυνάμεις, και αφετέρου ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές κλήσεις, και επόμενως δύο διαφορετικές κατηγορίες σωζόμενων. Έτσι χονδρικά χωρίζουν τους ανθρώπους σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

Στην πρώτη ανήκουν οι πολύ ασεβείς όπως για παράδειγμα ήταν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της εποχής του Χριστού, για τους οποίους λέγουν ότι δεν θα υπάρξει καθόλου ανάστασις. Δηλαδή υποστηρίζουν ότι αυτή η κατηγορία ανθρώπων δεν θα αναστηθούν για να κριθούν, όπως σαφώς κηρύττει το ευαγγέλιο, αλλά ότι ο θάνατός τους υπήρξε οριστικός.

Επειδή λοιπόν θεωρούν ότι η ψυχή είναι αυτή καθεαυτή η ζωή των ανθρώπων, και κατά συνέπεια θνητή, κηρύττουν λοιπόν εσφαλμένα γι' αυτούς τους ασεβείς ότι δεν πρόκειται να τύχουν αναστάσεως προς κρίσιν και καταδίκην αιώνιον, αλλά ο σωματικός τους θάνατος, σήμανε και την οριστική τους ανυπαρξία.

Η πρώτη λοιπόν κακοδοξία, ότι δεν θα υπάρξει καθόλου εκ νεκρών ανάσταση, εφαρμόζεται από τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά σε μία κατηγορία ανθρώπων.

Η δεύτερη κατηγορία αφορά μόνον 144.000 Χριστιανούς και τον Ιησού Χριστό, δηλαδή 144.000 και έναν ακριβώς. Αυτοί κατά τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά είναι οι εκλεκτοί, οι οποίοι καλούνται σε ουράνια υπάρξει ούτως ώστε να αποτελέσουν την παγκόσμια κυβέρνηση τού Μέλλοντος Αιώνος, και να εξουσιάζουν ολόκληρο το σύμπαν, συμπεριλαμβανομένων των αναστημένων ανθρώπων αλλά και αυτών των αγγέλων.

Αυτοί λοιπόν, αποθέτουν οριστικά και αμετάκλητα το ανθρώπινο σώμα τους, που είναι φθαρτό, θνητό και υλικό, και αναλαμβάνουν πνευματικό, δηλαδή τρόπον τινά όμοιο με αυτό των αγγέλων.

Πίσω από αυτή τη θεωρία, υπάρχει συγκεκαλυμμένα πλην σαφώς, η αντίληψη ότι τα ανθρώπινα σώματα (όπως βεβαίως και η υπόλοιπη ορατή δημιουργία), είναι κατώτερου είδους και υποδεέστερη από την πνευματική δημιουργία, και ότι ποτέ, ακόμα και μετά την ανάσταση, δεν μπορεί να λάβει από τον Θεό δόξα και τιμή και νέες ιδιότητες τελειότητος και αφθαρσίας.

Είναι φανερή λοιπόν η αντίληψη που έχουν για τα ανθρώπινα σώματα ότι αυτά αποτελούν ατελείς και κατώτερες κατασκευές, που δεν μπορεί να τις αλλοιώσει ούτε η ανάστασις. Γι' αυτό και αναγκάζονται τους εκλεκτούς τους να τους απαλλάξουν από τα ανθρώπινα σώματα τους, μετά από την ανάσταση, και να τους προικίσουν με σώματα που θα έχουν πράγματι υψηλότερες ενδοξότερες ιδιότητες, διότι μόνο με τέτοια ανώτερα σώματα θα μπορούν να ικανοποιήσουν τις διοικητικές τους ευθύνες και θα απολαμβάνουν την πλήρη μακαριότητα και την κοινωνία με τον Θεό, που φυσικά θα στερούνται οι υπόλοιποι. Δηλαδή κατά την αντίληψή τους δεν ανασταίνονται ως άνθρωποι.

Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν όλοι όσοι δεν ανήκουν στις δύο προηγούμενες. Δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του ανθρώπινου γένους. Με άλλα λόγια συμπεριλαμβάνονται όλοι οι άνθρωποι που δεν ήταν ούτε πολύ άδικοι, ούτε και ανήκουν στην τάξη των 144.000 είναι δηλαδή άνθρωποι δίκαιοι και άδικοι όλων των εποχών, όλων των εθνικοτήτων και όλων των θρησκειών, συμπεριλαμβανομένων των Χριστιανών, των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης και φίλων του Θεού, αλλά ακόμη και αυτών των ακραίων ειδωλολατρών. Αυτοί λοιπόν, (κατά τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά πάντοτε), δεν έχουν την τύχη και την τιμή να λάβουν ένδοξο ανάσταση, και έτσι θα αναστηθούν με τα σώματα που είχαν πριν από το θάνατό τους. Δηλαδή τα σώματά τους θα έχουν τις ίδιες ιδιότητες και περιορισμούς που έχουν τα σημερινά ανθρώπινα σώματα. Η μόνη διαφορά, θα είναι ότι θα αναστηθούν σε ηλικία ώριμου ανθρώπου, αρτιμελείς, και ότι δεν θα γερνάνε και δεν θα προσβάλλονται από ασθένειες. Κατά τα άλλα, θα είναι πιστά αντίγραφα των σημερινών. Δηλαδή οι άνθρωποι που θα αναστηθούν με αυτά τα σώματα, θα υπόκεινται στις φυσικές ανάγκες της πείνας, τής δίψας, του ύπνου και τών υπολοίπων σωματικών αναγκών. Ταυτόχρονα θα διέπονται από τους ίδιους φυσικούς περιορισμούς, όπως για παράδειγμα η βραδύτητα στις μετακινήσεις, η αίσθηση τού βάρους, της πιέσεως, του ψύχους, τής θερμότητος, κλπ. Δηλαδή με άλλα λόγια, και πάντοτε σύμφωνα με την αντίληψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά, θα έχουν ανάγκη μεταφορικών μέσων, θα ζεσταίνονται ή θα κρυώνουν, και ό,τι άλλο εν πάση περιπτώσει υφιστάμεθα και εμείς ως ατελείς άνθρωποι. Παράλληλα βέβαια, τα σώματά τους θα είναι φθαρτά, ως υποκείμενα στη συνεχή μεταβολή και αλλοίωση των συστατικών τους, και φυσικά θνητά, για να ζήσουν πάνω στη φθαρτή γη. Αυτή θα είναι η μοίρα τών ανθρώπων μετά την ανάσταση κατά τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά.

Μάλιστα σημειώνουμε ότι σύμφωνα με την αιρετική αυτή αντίληψη, όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, θα είναι και οι μόνοι που θα διατηρήσουν την ταυτότητά τους ως άνθρωποι, διότι όσοι αναστηθούν και ανήκουν στην κατηγορία των 144.000, θα έχουν αποβάλλει τις ανθρώπινες ιδιότητές τους, και κυρίως το ανθρώπινο σώμα τους.

Όμως, πριν προχωρήσουμε, θέλουμε να επισημάνουμε την ευκολία με την οποία οι αιρετικοί δεν διστάζουν να πολυπραγμονούν γύρω από το σχέδιο του Θεού, να υπερφαλαγγίζουν τη Θεία αποκάλυψη, όπως εκφράζεται μέσα στην Αγία Γραφή, και ενώ οι ίδιοι στερούνται του Αγίου Πνεύματος και δεν έχουν καμία άμεση αποκάλυψη, (όπως άλλωστε και οι ίδιοι παραδέχονται), δεν διστάζουν να περιγράφουν με λεπτομέρειες και με αισθητές εικόνες, τα όσα ο Θεός άφησε συνεσκιασμένα, και οι Απόστολοι ομολόγησαν, ότι "κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν".

Αυτή λοιπόν η τρίτη κατηγορία δεν έχει την τύχη της προηγούμενης, ώστε να ενδοξασθεί, να αφθαρτοποιηθεί, και να κυριεύσει επάνω σε όλη την κτίση, αλλά απλώς ανίσταται με θνητά και φθαρτά ανθρώπινα σώματα, και μπαίνει σε μια νέα περίοδο κρίσης, σε μια νέα περίοδο δοκιμής, που κατά τους Χιλιαστές Μάρτυρες τού Ιεχωβά θα διαρκέσει 1.000 χρόνια.

Παρατηρούμε λοιπόν με θαυμασμό, πώς οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, κατάφεραν να συνυφάνουν και τις τρεις βασικές κακοδοξίες γύρω από την ανάσταση των νεκρών σε μία μόνον θεωρία, και αυτή να υιοθετήσουν, σαν την "περί αναστάσεως" δογματική τους θέση.

Στη συνέχεια θα καταδείξουμε πόσο πολύ είναι αποστασιοποιημένες όλες αυτές οι αντιλήψεις περί αναστάσεως, από την Αγία Γραφή και τη γνήσια και Ορθόδοξη παράδοση της Χριστιανικής Εκκλησίας.

2. Η αστήρικτη θεωρία ότι δεν θα αναστηθούν όλοι

Και ας ξεκινήσουμε από την πρώτη κατηγορία κακοδοξιών, που εν ολίγοις απορρίπτει την ανάσταση, ή με άλλα λόγια την αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν θα αναστηθούν.

Από όσα αναφέραμε προηγουμένως είναι σαφές ότι οι υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι από τη μία μεριά όλοι όσοι προωθούν φιλοσοφίες και διδασκαλίες σχετικές με την μετενσάρκωση των ψυχών από την άλλη μεριά είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με την δοξασία τους ότι δεν θα υπάρξει ανάσταση για μία μερίδα ανθρώπων, τους πολύ αδίκους.

Θα ασχοληθούμε λοιπόν με την κάθε μία ομάδα αυτής της κατηγορίας ξεχωριστά, και θα ξεκινήσουμε από την δεύτερη. Δηλαδή από την άποψη των Μαρτύρων Ιεχωβά ότι μια μερίδα ανθρώπων δεν θα αναστηθούν ποτέ.

Κατ' αρχήν, ας δούμε σε ποια στοιχεία στηρίζουν αυτή τους την άποψη:

Τα επιχειρήματα που παρουσιάζουν για να υποστηρίξουν την κακοδοξία τους, ότι δεν θα υπάρξει ανάσταση για μία μερίδα ανθρώπων, δεν προέρχονται από την Αγία Γραφή αλλά από δικούς τους συλλογισμούς και λογικοφανείς υποθέσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο στη Βίβλο, που να συνηγορεί υπέρ αυτής τους της κακοδοξίας. Απεναντίας υπάρχουν πολλά που σαφώς αναφέρουν το αντίθετο για ανάσταση όλων των ανθρώπων δικαίων και αδίκων. Και μάλιστα ανάσταση τών ανθρώπινων σωμάτων τους με τα οποία εργάσθηκαν είτε το καλό, είτε το κακό επάνω σ' αυτή τη γη.

Βέβαια τα σώματα αυτά θα έχουν πλέον άλλες ιδιότητες, και κυρίως δεν θα υπόκεινται στη φθορά. Αλλά αυτό θα το δούμε με λεπτομέρειες στη συνέχεια.

Έτσι οι αυτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες του Ιεχωβά ξεκινούν και εδώ από μία αιρετική τους άποψη, η οποία δεν υποστηρίζεται πουθενά στην Αγία Γραφή, και στη συνέχεια προσπαθούν με κάθε μέσον κυρίως σοφιστείες και εξωφρενικούς συλλογισμούς, να πείσουν ότι όλα τα εδάφια της Βίβλου που είναι αντίθετα με την θεωρία τους, απλώς υποδηλώνουν κάτι άλλο.

3. Αγιογραφικές αποδείξεις ότι θα αναστηθούν όλοι ανεξαιρέτως

Ας δούμε όμως μερικά από αυτά εν συντομία, ξεκινώντας από το Ιωάννης ε: 28 και 29, όπου ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός λέει προς τους Ιουδαίους: "Μη θαυμάζετε τούτο, διότι έρχεται ώρα, καθ' ην πάντες οι εν τοις μνημείοις, θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, (δηλαδή τού Υιού τού Θεού), και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως". Το χωρίο αυτό είναι σαφέστατο σχετικά με την ανάσταση που θα γίνει κατά τη δευτέρα παρουσία. Λέει ο Κύριος με σαφήνεια, ότι θα έλθει κάποια ώρα, (υπονοώντας την Δευτέρα Παρουσία), οπότε όλοι οι νεκροί που βρίσκονται στους τάφους, (πάντες οι εν τοις μνημείοις), θα ακούσουν τη φωνή του και θα αναστηθούν. Οι μεν για αιώνια ζωή, οι δε για αιώνια καταδίκη.

Αυτή είναι η αβίαστη και λογική ερμηνεία των λόγων τού Κυρίου. Αλλά επειδή αυτό το χωρίο ελέγχει την άποψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά ότι δηλαδή δεν θα γίνει ανάσταση όλων των νεκρών ως αιρετική, για αυτό και μπερδεύουν το κείμενο και με λογικοφανή επιχειρήματα προσπαθούν να πείσουν ότι δεν εννοούσε αυτό ο Κύριος. Έτσι ισχυρίζονται ότι αυτό το χωρίο αναφέρεται, όχι στη Δευτέρα Παρουσία, ούτε στην κατά γράμμα ανάσταση, αλλά στην πνευματική ανάσταση όσων δεχθούν το χριστιανικό κήρυγμα, και το αιτιολογούν  βάσει του εδαφίου Ιωάννης ε: 25, όπου πράγματι ο Χριστός αναφέρεται στην Πρώτη Ανάσταση. Ηθελημένα λοιπόν συγχέουν την ανάσταση τών σωμάτων, η οποία θα συμβεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία, με την Πρώτη Ανάσταση που αρχίζει κατά το χριστιανικό βάπτισμα και ξεκίνησε μετά την Πρώτη Παρουσία του Κυρίου.

Ας θυμηθούμε όμως ότι μια ανάλογη σύγχυση είχαν και οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της εποχής του Χριστού, μη μπορώντας να διακρίνουν την Πρώτη Παρουσία του Κυρίου από την Δεύτερη. Γεγονός που τους οδήγησε στο να τον απορρίψουν και μάλιστα να τον σταυρώσουν. Το εδάφιο είναι σαφέστατο, διότι περιέχει τη φράση: "πάντες οι εν τοις μνημείοις", δηλαδή "όλοι όσοι βρίσκονται στους τάφους". Αυτή η φράση αποτελεί τεράστιο πρόβλημα στην ερμηνεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όπως είναι γνωστό, στην Πρώτη, την πνευματική ανάσταση, κανείς δεν θάβεται σε μνημείο, από το οποίο και εξέρχεται. Μόνο στην ανάσταση των σωμάτων εξέρχεται το σώμα από το μνημείο. Ανάλογο γεγονός συνέβη και μετά την ανάσταση του Κυρίου, όπως διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κζ: 52 και 53. "Και τα μνημεία ανεώχθησαν. Και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθησαν, (δηλαδή αναστήθηκαν), και εξελθώντες εκ τών μνημείων, (μετά την έγερσιν αυτού), εισήλθον εις την Αγίαν Πόλιν και εμφάνισαν πολλοίς".

Δεν θέλουμε να σας κουράσουμε εκθέτοντας και τις υπόλοιπες κακόβουλες προσπάθειες που κάνουν προκειμένου να αλλοιώσουν το νόημα του εδαφίου, και να αποδυναμώσουν την ισχύ που έχει εναντίον των κακοδοξιών τους. Όμως σαν ένα τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, αναφέρουμε ότι δεν διστάζουν να καταστρατηγούν και την κοινή λογική, και τους κανόνες της γραμματικής, λέγοντας ότι "τα μνημεία που αναφέρει το εδάφιο, δεν είναι οι τάφοι, αλλά η μνήμη του Θεού και επομένως ανίστανται μόνο όσοι βρίσκονται καταγεγραμμένοι στη μνήμη του Θεού. Δεν κάνουμε επ' αυτού κανένα σχόλιο, αλλά αφήνουμε τα συμπεράσματα εξ ολοκλήρου σ' εσάς.

Ένα άλλο εδάφιο που μαρτυρεί σαφέστατα για την καθολική ανάσταση όλων των νεκρών, δικαίων και αδίκων προς κρίσιν κατά την Δευτέρα Παρουσία είναι και το Πράξεις κδ: 15  όπου ο απόστολος Παύλος λέει για τον εαυτό του τα εξής: "ελπίδα έχων εις τον Θεόν, την οποίαν και ούτοι προσμένωσι, ότι μέλλει να γίνει ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων" Το νόημα αυτού τού εδαφίου είναι σαφέστατο. Όχι όμως και για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι προκειμένου να υπερασπίσουν την κακοδοξία τους, διδάσκουν ότι θα γίνει μεν ανάσταση των αδίκων, αλλά όχι των πολύ αδίκων.

Διερωτόμαστε και απορούμε: Πώς άραγε εξάγουν αυτό το συμπέρασμα;  Πώς κάνουν αυτή την διάκριση; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Η ερμηνεία είναι τελείως εσφαλμένη, και φυσικά αυθαίρετη, αλλά μόνον αυτή τους βολεύει.

Ας δούμε όμως και μερικά ακόμη χωρία της Αγίας Γραφής που δηλώνουν σαφώς ότι θα γίνει κατά την Δευτέρα Παρουσία ανάσταση όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, όσο πονηροί και άδικοι και αν είναι, ώστε ο καθένας να λάβει σύμφωνα με τα έργα του.

Διαβάζουμε από το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο ιβ: 48, όπου ο Κύριος λέγει: "Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν. Ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν, εν τη εσχάτη ημέρα". Ώστε, όσοι αθετήσουν τον λόγο τού Κυρίου και εναντιωθούν σ' αυτόν εσκεμμένα, δεν απαλλάσσονται με τον με τον θάνατό τους οδηγούμενοι την ανυπαρξία, αλλά θα εμφανιστούν εμπρός στον Κριτή την Έσχατη Ημέρα, δηλαδή τη Δευτέρα Παρουσία.

Το ίδιο δηλώνεται και στην προς Ρωμαίους επιστολή β: 5-9: "Δια δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδία, θησαυρίζεις εις εαυτόν οργήν, εν τη ημέρα τής οργής, και τής αποκαλύψεως τής δικαιοκρισίας τού Θεού. (Δηλαδή κατά τη δευτέρα κρίση που θα γίνει στην δευτέρα παρουσία), όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού. Εις μεν τους ζητούντας δι' υπομονής έργου αγαθού, δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον, εις δε τους φιλονίκους και απειθούντας μεν εις την αλήθειαν, πειθομένους δε εις την αδικίαν, θέλει είσθαι θυμός και οργή, θλίψις και στεναχωρία, επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου, τού εργαζομένου το κακόν".

Ετσι λοιπόν, κάθε άνθρωπος που εργάζεται το κακό, δεν θα οδηγηθεί απλώς στην ανυπαρξία, όπως κακόδοξα υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά θα παρευρεθεί στο βήμα του Κριτού κατά την Δευτέρα Παρουσία, για να λάβει τον μισθό των έργων του, δηλαδή την οργή και τον θυμό του Θεού, θλίψη και στενοχώρια. Αυτό μάλιστα είναι και μέρος του χριστιανικού ευαγγελίου, ότι δηλαδή ο Θεός διά του Ιησού Χριστού θα κρίνει τα κρυπτά όλων των ανθρώπων κατά την Δευτέρα Παρουσία, όπως φαίνεται στο εδάφιο 16.

Και αλλού όμως, στην ίδια επιστολή, ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι η μέλλουσα κρίση θα συμπεριλάβει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Και ασφαλώς απ' αυτήν δεν θα εξαιρεθούν οι πολύ άδικοι, οι οποίοι κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά τότε απλώς δεν υπάρχουν. "Πάντες γαρ παραστησόμεθα τω βήματι τού Θεού. Γέγραπται γαρ: Ζω εγώ λέγει Κύριος. Ότι εμοί κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται τω Θεώ". (Ρωμαίους ιδ: 10 και 11).

Είναι φανερό ότι ο απόστολος δεν κάνει καμία διάκριση και καμία εξαίρεση, αλλά και ο Κύριος μέσω του προφήτου, μιλά για "παν γόνυ και πάσα γλώσσα".

Άλλωστε όταν ο ίδιος απόστολος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Αθηναίους, τους τόνισε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια, λέγοντας: "Τους μεν καιρούς της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι. Διότι προσδιόρισε ημέραν, εν η μέλλει να κρίνει την οικουμένην" (Πράξεις ιζ: 30 και 31).

Εάν κάποιοι δεν πρόκειται να αναστηθούν για να κριθούν, τότε γιατί λέει ότι θα κρίνει την οικουμένη, και γιατί να τους παροτρύνει εις την μετάνοια, απειλώντας τους με την κρίση  της Δευτέρας Παρουσίας, εάν δεν θα υπάρχουν για να την αντιμετωπίσουν; Άραγε εξαιρεί κανέναν ο απόστολος, όταν λέγει στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή, δ: 1: "διαμαρτύρομαι ενώπιον του Θεού και Χριστού Ιησού, του μέλλοντος κρίνειν ζώντας και νεκρούς"; Υπάρχει άλλη κατηγορία εκτός από τους ζώντες και τους νεκρούς; Πού ομιλεί για τους ασεβείς και πολύ αδίκους, ότι δεν θα κριθούν, αλλά απλώς δεν θα υπάρχουν διότι δεν θα αναστηθούν, όπως κακόδοξα υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Πουθενά!

Αντίθετα όμως, ο απόστολος Ιωάννης ρητά αναφέρει στην Αποκάλυψη κ: 12 και 13: "Και είδον τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, εστώτας ενώπιον του θρόνου, και βιβλία ηνοίχθησαν· και άλλο βιβλίον ηνοίχθη, ό εστι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτοίς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών".

Είναι σαφές ότι το χωρίο αυτό αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία, οπότε θα γίνει και η τελική κρίση όλων των ανθρώπων. Βέβαια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν και σε αυτό το τόσο ξεκάθαρο σημείο αντίθετη άποψη, επειδή γι' αυτούς δεν συμπίπτει η τελική κρίση με τη Δευτέρα Παρουσία. Είναι αυτό που λέγαμε προηγουμένως, ότι έχουν μπλέξει τις Παρουσίες και τις Κρίσεις και τις Αναστάσεις, και τοποθετούν την τελική κρίση τουλάχιστον 1.000 χρόνια μετά την Δευτέρα Παρουσία, για την οποία μάλιστα υποστηρίζουν ότι έχει ήδη αρχίσει από το 1914.

Διαψεύδοντάς τους λοιπόν για άλλη μία φορά ο απόστολος Ιωάννης στο χωρίο που μόλις διαβάσαμε, λέγει ότι ενόψει της τελικής κρίσης, γίνεται γενική ανάσταση όλων των ανθρώπων. Χαρακτηριστικά λέει ότι "ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν εαυτοίς νεκρούς". Άραγε αφήνει κανένα περιθώριο εδώ ο απόστολος, να υποθέσουμε ότι κάποιοι δεν αναστήθηκαν για να κριθούν; Όλοι λοιπόν κρίνονται και υφίστανται τις συνέπειες των έργων τους. "Και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών".

Το ίδιο πράγμα φανερώνει με διαφορετική διατύπωση και ο απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή, ε: 10, όπου λέει: "Τους γαρ πάντας ημάς, φανερωθήναι δει έμπροσθεν τού βήματος του Χριστού, (δηλαδή τού δικαστικού βήματος), ίνα κομίσηται  έκαστος, τα δια τού σώματος, προς ά έπαξεν. Είτε αγαθόν είτε φαύλον".

Ας δούμε όμως και μερικά ακόμη χωρία της Αγίας Γραφής, από τα οποία εξάγεται άμεσα και αβίαστα το συμπέρασμα ότι θα αναστηθούν και θα κριθούν ακόμα και οι πλέον ασεβείς. Και ας ξεκινήσουμε από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη "τον υιό της απωλείας" όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος ο Χριστός, για τον οποίο είπε:

"Ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου ο Υιός του Ανθρώπου παραδίδεται. Καλόν ήτο εις τον άνθρωπον εκείνον, αν δεν ήθελε γεννηθεί". (Ματθαίος κς: 24 και Μάρκος ιδ: 21). Εάν η ανυπαρξία μετά τον θάνατο είναι η μεγαλύτερη και βαρύτερη τιμωρία που μπορεί να υποστεί κάποιος, όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, τότε γιατί είπε ο Κύριος για τον Ιούδα ότι θα ήταν καλύτερα να μην είχε γεννηθεί; Ανυπαρξία προ της γεννήσεως, ανυπαρξία και μετά τον θάνατο, κατά τους Μάρτυρες Ιεχωβά. Πώς αιτιολογούν το ότι θα ήταν καλύτερα αν δεν είχε γεννηθεί;

Ένα άλλο παράδειγμα ασεβών, ομοίων με τους γραμματείς και φαρισαίους, είναι και οι κάτοικοι των πόλεων Χοραζίν και Βηθσαϊδάν και Καπερναούμ, όπου ο Κύριος έκανε πολλά θαύματα όπως και ενώπιον τών Φαρισαίων, και όμως αυτοί τον απέρριψαν όπως και οι φαρισαίοι. Για αυτό και ο Κύριος απευθύνεται προς αυτούς με "ουαί", όπως στην περίπτωση τών γραμματέων και φαρισαίων, και τους λέγει: "Ουαί εις σε Χοραζίν, ουαί εις σε Βηθσαϊδάν, διότι εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν ημίν εγίνοντο εν τη Τύρο και Σιδώνη, (ειδωλολατρικές πόλεις), προ πολλού ήθελον μετανοήσει εν σάκκω και σποδώ. Πλην σας λέγω εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις εσάς. Κι εσύ Καπερναούμ, η υψωθήσα έως τού ουρανού, θέλεις καταβιβασθεί έως άδου, διότι εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν σοι,  εγίνοντο εν Σοδόμοις, ήθελον μείνει μέχρι τής σήμερον. Πλην σας λέγω, ότι εις την γην τών Σοδόμων, ελαφρότερα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις σε. (Ματθαίος ια 21 - 24). Είναι φανερό ότι για να υποστούν τιμωρία οι ασεβείς άνθρωποι αυτών των πόλεων κατά την ημέρα της κρίσεως, πρέπει βεβαίως να αναστηθούν. Επίσης παρατηρούμε ότι η τιμωρία των ασεβών δεν είναι για όλους η ίδια, δηλαδή η ανυπαρξία μετά τον θάνατο, όπως ισχυρίζονται οι αυτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά έχει διαβαθμίσεις ανάλογα τής ασεβείας των.

Ας διαβάσουμε όμως ένα άλλο χωρίο από την προς Εβραίους ι: 28 - 31: "Αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει· πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη, και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας; οίδαμεν γαρ τον ειπόντα· εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος· και πάλιν· Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού. Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος".

Εάν ο θάνατος (που ήταν η εσχάτη τιμωρία κατά τον Μωσαϊκό Νόμο), ήταν η τελική τιμωρία των ασεβών, πώς ο απόστολος λέγει ότι οι ασεβείς θα υποστούν χειρότερη; Πώς ο Κύριος θα κάνει εκδίκηση και ανταπόδοση, αφού οι περισσότεροι από τους ασεβείς δεν θα αναστηθούν, αλλά θα είναι ανύπαρκτοι μετά τον θάνατό τους, όπως κηρύττουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Πότε και πώς θα πέσουν στα χέρια τού Θεού τού ζώντος οι ασεβείς, αφού δεν θα υπάρχουν, όπως εσφαλμένα ισχυρίζεται η εταιρία Σκοπιά;

Οι ίδιες ερωτήσεις μένουν αναπάντητες από τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και για την προφητεία τού Ενώχ: "Προεφήτευσε δε και τούτοις έβδομος από Αδάμ Ενώχ λέγων· ιδού ήλθε Κύριος εν αγίαις μυριάσιν αυτού, ποιήσαι κρίσιν κατά πάντων και ελέγξαι πάντας τους ασεβείς αυτών περί πάντων των έργων ασεβείας αυτών ων ησέβησαν και περί πάντων των σκληρών ων ελάλησαν κατ’ αυτού αμαρτωλοί ασεβείς." (Ιούδας 14 και 15).

Πώς θα κρίνει και θα ελέγξει ο Κύριος ανύπαρκτους ασεβείς; Άραγε μπορούν να δώσουν καμία λογική εξήγηση οι αυτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Αλλά όπως διδάσκει η Αγία Γραφή, όχι μόνο θα αναστηθούν οι ασεβείς για να κριθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά ακόμη και οι ασεβείς και απειθήσαντες άγγελοι φυλάσσονται από τον Θεό, για να κριθούν και αυτοί τότε, όπως αναφέρεται στην Β΄ Πέτρου β: 4 "Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον Τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκεν δια να φυλάττωνται εις κρίσιν."

Πιστεύουμε ότι τα λίγα χωριά που παραθέσαμε από την Αγία Γραφή (από την πληθώρα αυτών που υπάρχουν), αποδεικνύουν τελεσιδίκως ότι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου οπότε θα γίνει και η τελική κρίση, θα αναστηθούν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, καλοί και κακοί, δίκαιοι και άδικοι, ευσεβείς και ασεβείς, αγαθοί και πονηροί, ούτως ώστε να απολαύσουν δίκαια τους καρπούς των έργων τους: Είτε αιώνια αμοιβή, είτε αιώνια τιμωρία.

Δίκαια λοιπόν είναι πιθανό να αναρωτηθείτε αγαπητοί ακροατές, γιατί ενώ ολόκληρη η Αγία Γραφή είναι τόσο ξεκάθαρη στο ζήτημα αυτό, ωστόσο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά (και βεβαίως και άλλοι αιρετικοί), αρνούνται τόσο επίμονα να το παραδεχτούν, και κηρύττουν ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που δεν θα αναστηθούν ποτέ;

Όσο όμως εύκολη και απλή είναι η αναίρεσις τών κακοδοξιών τους, τόσο περίπλοκη είναι η απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Θα επιχειρήσουμε όμως με την βοήθεια των πατέρων της Εκκλησίας, να εξιχνιάσουμε τις αιτίες στην επόμενη εκπομπή, (εάν επιτρέψει ο Κύριος), διότι δυστυχώς ο χρόνος και της σημερινής μας εκπομπής τελειώνει.

Απομαγνητοφώνηση: Ν. Μ.