• 1. Το χωρίο που κακοποιούν οι Αρειανιστές

• 2. Ένας... ανυπάκουος Χριστός;

• 3. Κάποιες παρατηρήσεις

• 4. Ποια είναι η ουσία τού νοήματος τού χωρίου;

• 5. Πατερικές ερμηνείες τού χωρίου

• 6. Το ρήμα "τελειούν"

Μόλις οι Αρειανιστές βλέπουν κάποιες λέξεις που τους κάνουν: "κλικ" στο μυαλό, αρπάζονται αμέσως από αυτές, χωρίς να καθίσουν να σκεφθούν τι πραγματικά λέει το χωρίο, και τις χρησιμοποιούν ελαφρά τη καρδία, για να "αποδείξουν" δήθεν τις απόψεις τους. Όπως και το χωρίο που θα εξετάσουμε σε αυτή τη μελέτη.

1. Το χωρίο που κακοποιούν οι Αρειανιστές

Πολλοί Αρειανιστές, σε μια προσπάθεια να "αποδείξουν" με αγιογραφικά χωρία ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός αλλά κτίσμα, παραθέτουν το χωρίο Εβραίους 5/ε: 7-9:

"ος εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού δεήσεις τε και ικετηρίας προς τον δυνάμενον σώζειν αυτόν εκ θανάτου μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων προσενέγκας, και εισακουσθείς από της ευλαβείας, καίπερ ων υιός, έμαθεν αφ' ων έπαθε την υπακοήν, και τελειωθείς εγένετο τοις υπακούουσιν αυτώ πάσιν αίτιος σωτηρίας αιωνίου".

"Σύμφωνα με αυτό το χωρίο, (μάς λένε οι Αρειανιστές), ο Χριστός δεν ήταν Θεός, γιατί ένας Θεός είναι τέλειος, και δεν τελειώνεται εκ τών υστέρων. Ο Χριστός δεν ήταν ούτε παντογνώστης, γιατί "έμαθε" την υπακοή από τα όσα έπαθε, σύμφωνα με το εδάφιο. Συνεπώς ο Χριστός δεν ήταν Θεός γιατί ήταν ατελής, και έγινε μετά Πνευματικά τέλειος από όσα έπαθε, σύμφωνα με το χωρίο".

2. Ένας... ανυπάκουος Χριστός;

Δόξα τω Θεώ όμως που η Εκκλησία τού Κυρίου ΔΕΝ μάς δίδαξε ποτέ τέτοια τερατουργηματική ερμηνεία τού χωρίου αυτού!

Αλλοίμονο, αν ο Χριστός περίμενε να μάθει για πρώτη φορά "από όσα έπαθε" την υπακοή! Δηλαδή τι θέλουν να μάς πουν οι Αρειανιστές με το χωρίο αυτό; Ότι ο Χριστός μέχρι τον καιρό τού πάθους του, ΔΕΝ ήταν υπάκουος στον Πατέρα Του; Ήταν ανυπάκουος;

Μπορούν να μάς δείξουν, έστω και μία περίπτωση ανυπακοής τού Χριστού σε όλη τη διάρκεια τής ζωής του, μέχρι (κατά την βλάσφημη Αρειανιστική ερμηνεία), να γίνει υπάκουος;

Η δική μας αληθινή Εκκλησία τού Κυρίου, μάς έχει εδώ και αιώνες πληροφορήσει για την ορθή έννοια τού χωρίου αυτού. Και οι Θεολογικές ερμηνείες τής Εκκλησίας παραμένουν σταθερός οδηγός τών πιστών στην ορθή ερμηνεία τής Αγίας Γραφής

3. Κάποιες παρατηρήσεις

α. Κατ' αρχήν θα παρατηρήσουμε, ότι το χωρίο ΠΟΥΘΕΝΑ δεν λέει ότι Χριστός έγινε "πνευματικά" τέλειος, (μια λέξη που προσθέτουν αυτοί οι ίδιοι).

β. Κατά δεύτερον, αφού ο Χριστός ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΗΣΕ, και όλοι τους συμφωνούν μαζί μας ότι ο Χριστός ήταν αναμάρτητος, τότε σε τι υπήρξε ανυπάκουος, ώστε να χρειάζεται να "διδαχθεί" την υπακοή; Αν λοιπόν δεν αμάρτησε, ήταν εξ αρχής υπάκουος. Άρα τι έμαθε;

γ. Τρίτον, μήπως λοιπόν ο Χριστός ΔΕΝ ήταν τέλειος ως τον καιρό τού πάθους του; Αν ήταν έτσι, τότε πώς αυτό συμβιβάζεται με τη διδασκαλία πολλών Αρειανιστικών θρησκειών όπως τής Σκοπιάς, ότι ο Χριστός ήταν "τέλειος όπως ακριβώς ο Αδάμ πλάσθηκε τέλειος", έτσι ώστε δήθεν "να αποτελεί το ακριβές αντίτιμο τής ζωής τού τελείου Αδάμ"; Αν ο Χριστός τελειοποιήθηκε μετά τα πάθη του, τότε πώς αυτό ταιριάζει με τον Αδάμ που υποτίθεται κατά τις ομάδες αυτές ότι ήταν εξ αρχής τέλειος;

Αν ήταν εξ αρχής τέλειος ο Αδάμ, ποιος θα τολμούσε να ισχυρισθεί ότι υπολειπόταν εξ αρχής αυτής τής τελειότητας ο Ίδιος ο Μονογεννής Υιός τού Θεού που ήλθε από τον ουρανό; Κατώτερος τού Αδάμ ήταν;

Αντιλαμβάνεστε σε τι βλασφημία έχουν περιπέσει με τέτοιες ερμηνείες παρόμοιες ομάδες;

4. Ποια είναι η ουσία τού νοήματος τού χωρίου;

Κατ' αρχήν το χωρίο συσχετίζει τη λέξη: "μάθηση"΄, με την ανθρώπινη φύση τού Χριστού. Γιατί στο εδάφιο 7 σαφώς λέει: "εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού"! Συνεπώς όσον αφορά τη "μάθηση" μιλάει ΕΙΔΙΚΑ για την ανθρώπινη φύση τού Χριστού!

Μάλιστα λέει και κάτι πολύ σημαντικό που οι άνθρωποι αυτοί προσπερνούν. Λέει στο εδάφιο 8: "καίπερ ων υιός, έμαθεν..." Και φυσικά Υιός τού Θεού ήταν ΗΔΗ κατά την προανθρώπινη θεϊκή Του ύπαρξη! Και είναι ενδιαφέρον, ότι αυτό το παραδέχεται ακόμα και η Σκοπιά, μια κατ' εξοχήν Αρειανιστική θρησκεία, ότι ήδη από τότε ήταν Υιός και μάλιστα Μονογεννής!

Τι λέει λοιπόν το εδάφιο; Λέει: "αν υπάρχοντας Γιος τού Θεού έμαθε...". Δηλαδή, εδώ εφαρμόζει το "ων υιός" (=υπάρχοντας γιος), ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ! ("εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού")!!! Ο Χριστός δηλαδή, ενώ ήταν στη γη ως άνθρωπος, δεν είχε πάψει να παραμένει Υιός τού Θεού στον ουρανό! Ήταν δηλαδή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι απλά άνθρωπος που λένε οι Αρειανιστές! Γιατί εδώ το χωρίο τού εφαρμόζει ταυτόχρονα και τις "ημέρες τής σαρκός" Του, και το "ων υιός", που είναι η προανθρώπινη σχέση Του με τον Πατέρα! Δηλαδή, "αν και ήταν ο Θεός Λόγος, αφού είχε και σάρκα, έμαθε την υπακοή κατά την εκπλήρωση τής ανθρώπινης αποστολής Του".

5. Πατερικές ερμηνείες τού χωρίου

Ας δούμε λοιπόν πώς η Εκκλησία τού Κυρίου ερμηνεύει αυτό το χωρίο διαχρονικά ξεκινώντας με το θέμα τής "μάθησης", όπως το ερμηνεύει η Εκκλησία μέσω τού αγίου Οικουμενίου (που έζησε στα τέλη τού 10ου αιώνα:

 "Εξ ων έπαθεν , έμαθε... καθό ην άνθρωπος, πείρα μαθών τον θάνατον".

Τα λόγια αυτά σημαίνουν ότι έμαθε ΕΚ ΠΕΙΡΑΣ την υπακοή, ως άνθρωπος που ήταν στη γη. Όχι ότι πριν δεν ήταν υπάκουος!

Και πριν διανοηθούν να διαφωνήσουν οι Αρειανιστές με τον άγιο Οικουμένιο, ας μάθουν ότι 1000 χρόνια αργότερα από τον άγιο Οικουμένιο, την ίδια ερμηνεία με αυτόν, δίνει στο χωρίο και η... εταιρία Σκοπιά η γνωστότερη Αρειανιστική θρησκεία!

Συγκεκριμένα, στο βιβλίο της: "Έλα να γίνεις ακόλουθός μου", (Έκδ. 2007), στις σελίδες 56,57 αντιλαμβάνεται (και εξηγεί σωστά στους οπαδούς της), ότι ο Χριστός ήταν ήδη υπάκουος, αλλά "έμαθε" την υπακοή ΠΡΑΚΤΙΚΑ! Πολύ σωστά!

Είναι αυτό που λέμε για τους αγίους εμείς οι Χριστιανοί στις γιορτές τους: "άγιος Τάδε, ξίφει τελειούται". Πρόκειται για την τελείωση τής εν έργοις υπακοής, που είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την θεωρητική και αόριστη υπακοή, που δεν περνάει μέσα από τον διωγμό και τον κίνδυνο του θανάτου. Γι' αυτό και τελειοποιεί (ολοκληρώνει) τον άνθρωπο κατά την πορεία του.

Έτσι λοιπόν, περνάμε στο δεύτερο σημείο, τής "τελείωσης" τού Χριστού. Που φυσικά ΔΕΝ σημαίνει ότι δήθεν "τελειοποιήθηκε πνευματικά", όπως βλασφήμως λένε ορισμένοι για τον Υιό τού Θεού που είχε εξ αρχής την Πνευματική Τελειότητα. Αλλά σημαίνει ότι ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ την αποστολή Του. Σημαίνει ότι "τελειοποιήθηκε ως Αρχιερέας και Μεσίτης για τις αμαρτίες μας", έχοντας κάνει όλα εκείνα για τα οποία ήλθε να κάνει για τη σωτηρία μας.

Αν δεν είχε "τελειωθεί" έως θανάτου, δεν θα μπορούσε να νικήσει τον θάνατο. Αν δεν είχε "τελειωθεί" ως "τέλειος άνθρωπος", δεν θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρώπινη σάρκα την οποία γι' αυτό ακριβώς προσέλαβε. Δεν θα ήταν τέλειος Αρχιερέας και Σωτήρας αν δεν είχε "τελειώσει" την αποστολή Του.

Γι' αυτό ο μεγάλος Ορθόδοξος ερμηνευτής Θεοδώρητος που έζησε πριν από 1600 περίπου χρόνια, γράφει για το χωρίο αυτό: "Τελείωσιν την Ανάστασιν και την Αθανασίαν εκάλεσε. Τούτο γαρ οικονομίας το πέρας".

6. Το ρήμα "τελειούν"

Το ρήμα "τελειούν" (τελειούσθαι), αποτελεί στο συγκεκριμένο χωρίο συνώνυμο προς το "καθιερούν" (καθιερούσθαι). Η μετοχή "τελειωθείς", η οποία αφορά στον Αρχιερέα Ιησού Χριστό, δηλώνει την καθιέρωσή Του ως Αρχιερέα.

Ας μάς επιτρέψουν όμως οι Αρειανιστές να γίνουμε ακόμα πιο σαφείς καταθέτοντας επιστημονικά κριτήρια με σαφείς και εμπεριστατωμένους ορισμούς:

Ο αείμνηστος καθηγητής πανεπιστημίου Γ. Γρατσέας μας πληροφορεί τα εξής: «Ο εβραϊκής καταγωγής συγγραφέας της πρός Εβραίους χρησιμοποιεί τη λέξη "τελείωσις" με την έννοια του εβραϊκού ουσιαστικού milonim, σε συμφωνία και πρός τη μετάφραση των Ο', οι οποίοι μια φορά (Εξ.29.34) το αποδίδουν με τη φράση "θυσία τελειώσεως". 

Το απαρέμφατο "τελειώσαι", το οποίο υπάρχει στην Πεντάτευχο, περνά ως τροπικό στην Επιστολή (2,10), με την έκφραση "δια παθημάτων τελειώσαι". Το πεντατευχικό "τελειώσαι" είχε σχέση με την τελείωση, την καθιέρωση στο Ααρωνικό Αρχιερατικό αξίωμα, με τις Λευτικές καθιερώσεις. Το "τελειώσαι" της Επιστολής αναφέρεται στην καθιέρωση του Ιησού, από τον Θεό-Πατέρα, ως Αρχιερέα "κατά την τάξιν Μελχισεδέκ".

Η δια του "τελειώσαι" φραστική αντιστοιχία της Παλαιάς προς την Κ.Δ., αποτελεί έναυσμα για το συγγραφέα της Επιστολής, προκειμένου όχι μόνο να τονισθεί η έννοια του "τελειώ", αλλά και να θεωρηθεί υπό τη διόπτρα της νέας πίστης» (Γ. Γρατσέα υπόμνημα "η προς Εβραίους επιστολή").

Δεν νομίζουμε ότι υφίσταται ανάγκη να αναλύσουμε περαιτέρω την πολλαπλότητα της έννοιας του ρήματος "τελειώ", αν και θα μπορούσαμε να αλιεύσουμε στοιχεία τόσο στο βιβλικό όσο και στον εξωβιβλικό χώρο, ώστε να κατανοήσουμε την άριστη κατάρτιση του συγγραφέα.