Με την ευκαιρία του νέου φωτός που εξήγγειλαν αυτές τις ημέρες από το κυβερνόν σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ότι μπορούν πλέον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να κάνουν προπόσεις και να τσουγκρίζουν τα ποτήρια, όσο αστείο κι αν είναι το θέμα για μάς τους υπολοίπους, για κάποιους Μάρτυρες του Ιεχωβά που έζησαν όλη τους τη ζωή θεωρώντας το ειδωλολατρικό και ως ένα χαρακτηριστικό που τους ξεχώριζε από τον κόσμο του Σατανά και την ειδωλολατρία, και τώρα πλέον θα μπορούν να το κάνουν και θα μπορούν να βλέπουν και τους υπόλοιπους αδελφούς τους να το κάνουν, είναι αρκετά σοβαρό.

Από την άλλη μεριά όμως, θέτει και κάποιες σοβαρές σκέψεις για εμάς τους υπολοίπους, τις οποίες μπορούμε να πούμε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, μήπως τους κάνουμε να σκεφτούν λογικά. Και το πρώτο είναι η διαπίστωση ότι στη λέσχη της εταιρείας Σκοπιά —γιατί πλέον αυτό έχει γίνει: μια λέσχη η οποία προσφέρει «άρτον και θεάματα» και ψυχολογική αίσθηση ασφάλειας— γιατί από τη στιγμή που πλέον έχουν εμπεδώσει αυτοί στο κυβερνόν σώμα ότι δεν έχουν την αλήθεια, και ότι είναι απλώς μια ομαδούλα από τις πολλές χιλιάδες του προτεσταντικού χώρου, που πουλάνε ιδεολογία και ψεύτικες ελπίδες. Αλλά επειδή, λόγω του ίντερνετ πλέον, η ιδεολογία υπάρχει παντού και τα δεδομένα και η πληροφορία τρέχουν παντού, σε κάθε σπίτι μέσω του διαδικτύου, δεν επαρκεί να λένε: «εμείς έχουμε την αλήθεια» έτσι ξεκάρφωτα, και να αρνούνται να συζητήσουν με ανθρώπους που ξέρουν περισσότερα.

Για να κρατήσουν τα μέλη τους, πρέπει να τα έχουν εξασφαλισμένα από πλευράς καλοπέρασης. Να έχουν συχνές επικοινωνίες μεταξύ τους, με τραπέζια, με φαγοπότια, με ταξίδια σε διεθνείς συνελεύσεις, έτσι ώστε να νιώθουν ότι είναι μέρος μιας παγκόσμιας αδελφότητας, απολαμβάνοντας παράλληλα θρησκευτικό τουρισμό, πρέπει λοιπόν να περνάνε καλά. Τους δείχνουν διάφορες ταινίες, έχουν φτιάξει στούντιο και μπορούν να τους δείχνουν διάφορα βίντεο, έτσι ώστε να περνάνε λιγότερο χρόνο στα υπόλοιπα μέσα επικοινωνίας που υπάρχουν στον κόσμο και να μην χάνουν την πλύση εγκεφάλου τους και όλα τα σχετικά μιας λέσχης καλοπέρασης.

Όμως, σε μια λέσχη, τα πράγματα δεν πρέπει να είναι δύσκολα. Πρέπει να είναι απλά. Το να βρίσκεται κάποιος σε δύσκολη θέση σε μια πρόποση, στο τσούγκρισμα, ή να μην επιτρέπεται να έχει γένια, για παράδειγμα, ή οι γυναίκες να μην φοράνε παντελόνια, και οι άλλοι να τους λένε: «Μα γιατί; Πού το απαγορεύει αυτό η Αγία Γραφή; Ο Χριστός δεν είχε μούσι; Ο Ρώσελ δεν είχε μούσι;» Και αν δηλαδή, πριν από πολλούς αιώνες και χιλιετίες ακόμη, κάποιοι τσούγκριζαν τα ποτήρια για να διώξουν τα πνεύματα, σήμερα δεν έχει αυτή την έννοια. Για ποιον λόγο πρέπει να μένεις κολλημένος σε μια αρχαία συνήθεια;

Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπίζουν τέτοια ερωτήματα και να έρχονται παράλληλα σε δύσκολη θέση οι «καλοπερασάκηδες» Μάρτυρες του Ιεχωβά, που πρέπει να περνάνε καλά για να παραμένουν πλέον στην οργάνωση —αφού δεν μπορεί να τους πουλήσει πλέον αλήθεια, αλλά τους πουλάει καλοπέραση— αυτές οι δυσκολίες πρέπει να ισοπεδωθούν. Πρέπει να γίνει πιο βατή η ένταξη και η παραμονή στην οργάνωση. Και κάτι τέτοιες λεπτομέρειες που δεν τις λέει η Γραφή, θα πρέπει να πάψουν να ισχύουν ως κανόνες εξωγραφικοί, που ισχύουν εδώ και πολύ καιρό στην οργάνωση.

Και όπως ισχύει σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως η δικαιολογία για τέτοιες αλλαγές είναι χειρότερη από την ίδια την αλλαγή.

Ακούγοντας λοιπόν το μέλος του κυβερνώντος σώματος να λέει ένα παράδειγμα για να δικαιολογήσει αυτή την αλλαγή του τσουγκρίσματος των ποτηριών, τίθενται πολλά ερωτήματα.

Λέει ότι προσευχήθηκαν στον Θεό και πήραν αυτή την καινούργια καθοδήγηση, ώστε να μπορούν πλέον να επιτρέπονται όλα αυτά τα πράγματα.

Και το ερώτημα είναι: Αν ο Θεός τους φώτισε με νέο φως για να κάνουν κάτι τέτοιο, αυτό τι σημαίνει; Μήπως σημαίνει ότι τις υπόλοιπες θρησκείες, που όλο αυτόν τον καιρό δεν απαγόρευαν το τσούγκρισμα και είχαν δει πολύ σωστά ότι οι παλιές νοοτροπίες δεν έχουν θέση στην καινούργια κοινωνία, που δεν σκέφτεται πλέον με τον τρόπο των παλιών —ότι δήθεν τσουγκρίζοντας φεύγουν πνεύματα κλπ.— που καταλάβαιναν όλο αυτόν τον καιρό ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, γιατί κανένας πλέον δεν τσουγκρίζει σκεπτόμενος ότι διώχνει πνεύματα, αρα τέτοιες συνήθειες δεν μπορεί να θεωρηθούν ειδωλολατρικές. Μήπως δηλαδή τελικά ο Θεός είχε φωτίσει πριν από αυτούς, ώστε να κατανοήσουν σωστά αυτό το απλό πράγμα οι άλλες θρησκείες;

Στην ίδια την ΟΟΔΕ, την ιστοσελίδα τη δικιά μας, αυτό το θέμα το έχουμε πει κατ’ επανάληψη. Ότι δεν έχει σημασία τι πίστευαν παλιά για κάτι, αλλά σήμερα με ποιο σκοπό γίνεται. Και τώρα έρχονται στα λόγια μας, κατόπιν φωτισμού από τον Θεό, μετά από προσευχή. Δηλαδή τι θέλει να μας πει; Ότι είναι πιο ανώριμοι από εμάς που το ξέραμε;

Και τι θέλει να πει όταν λέει το παράδειγμα εκείνο, ότι όταν ένα παιδάκι είναι μικρό, η μητέρα του το κρατάει από το χέρι, αλλά όταν μεγαλώσει, έχοντας μάθει να φυλάγεται από κινδύνους, του αφήνει το χέρι ελεύθερο, για να μπορεί μόνο του να κρίνει, ως ώριμος πλέον άντρας, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος;

Δηλαδή η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά μέχρι τώρα ήτανε ανώριμη; Ήτανε νήπιοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Δεν καταλάβαιναν;

Γιατί εδώ αυτό το παράδειγμα, έχει νόημα να το πεις για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Να το πεις για μεμονωμένους ανθρώπους. Βεβαίως, μεμονωμένοι άνθρωποι είναι νήπιοι και ωριμάζουν σταδιακά και χρειάζεται μια διαπαιδαγώγηση σταδιακή μέχρι να ωριμάσουν.

Όταν όμως αυτό το βάζεις ως επιχείρημα για μια ολόκληρη οργάνωση, δεν είναι σαν να λες ουσιαστικά ότι αυτή η οργάνωση ήταν ανώριμη μέχρι αυτή τη στιγμή και τώρα ωρίμασε, μόνο και μόνο επειδή επιτρέπεται να τσουγκρίζει τα ποτήρια;

Και όλα αυτά τα χρόνια που μιλούσαν για ώριμους αδελφούς και ώριμους πρεσβυτέρους και ώριμους επισκόπους του κυβερνώντος σώματος, τι έγιναν όλα αυτά; Με ανώριμα παιδιά είχαν να κάνουν μέχρι τώρα; Που μάλιστα τους ξεπερνούσαν σε ωριμότητα άλλες θρησκείες, πολλές, οι οποίες όλα αυτά τα είχαν κατανοήσει;

Και δηλαδή, από τη στιγμή που λες ότι τους αφήνεις ελεύθερους επειδή ωρίμασαν, αυτό το λες για όλους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Όλους τους αφήνεις ελεύθερους; Όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλέον ώριμοι;

Δεν υπάρχουν ανώριμοι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Αυτοί δηλαδή γιατί επιτρέπεται να τσουγκρίζουνε, αν ακόμα δεν ωρίμασαν για να διακρίνουνε;

Και ακόμα και αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι ωρίμασαν τώρα, για να καταλάβουν απλά και αυτονόητα πράγματα, σαν το θέμα του τσουγκρίσματος —αν ωρίμασαν τώρα για να καταλάβουν κάτι τόσο απλό—, κάτι που το ξέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι άλλων θρησκειών, πόση ωριμότητα έχουν για να κατανοούν βαθύτερα ζητήματα της πίστεως; Θέματα ζωής και θανάτου που δεν έχουν σχέση με απλά τσουγκρίσματα.

Δηλαδή αν η ωριμότητα τελικά φαίνεται σε ένα απλό τσούγκρισμα, με πόση ωριμότητα άραγε έχουν οριστεί τα δόγματα της οργάνωσης, τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία καθορίστηκαν στο παρελθόν από τους ανώριμους προηγούμενους, που δεν είχαν κατανοήσει αυτό το απλό πράγμα; Είχαν κατανοήσει σοβαρότερα ζητήματα πίστεως;

Δηλαδή και μόνο το παράδειγμα του παιδιού που ωριμάζει και του αφήνεις το χέρι γιατί έγινε άντρας, από μόνο του είναι ένα ανώριμο παράδειγμα όταν το θέτεις ως παράδειγμα για μια ολόκληρη οργάνωση. Όταν αυτό το παράδειγμα μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα.

Μια ολόκληρη οργάνωση, αν εκπροσωπεί την Εκκλησία του Θεού, δεν μπορεί να κάνει λάθη. Η Εκκλησία, το σώμα του Χριστού δεν κάνει λάθη. Είναι εξ αρχής ώριμοι, από τον καιρό των Αποστόλων. Πάντοτε τα δόγματα διατυπώνονται από ώριμους Χριστιανούς, όχι από παιδιά.

Και για να επιστρέψουμε πάλι στους μάρτυρες του Ιεχωβά, δηλαδή, αν η οργάνωση θεωρεί ότι ωρίμασαν, για ποιο λόγο εξακολουθεί να τους κρατάει το χέρι τόσο σφιχτά σε ένα σωρό άλλα ζητήματα;

Αν είναι τόσο ώριμοι, γιατί φοβάται να τους επιτρέψει, για παράδειγμα, να μιλάνε με αποστάτες ή να επιλέξουν μόνοι τους, για παράδειγμα, τις πολιτικές τους προτιμήσεις; Ή να πάνε και να παραστούν σε γενέθλια, που είναι μια κοινωνική γιορτή, δεν είναι θρησκευτική. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος για πράγματα που οι μάρτυρες του Ιεχωβά απαγορεύουν και θεωρούν ότι τα μέλη τους είναι ανώριμα να επιλέξουν μόνοι τους. Αλλά πρέπει κάθε φορά να τους περνάνε από επιτροπές και να τους συμβουλεύουν ή να τους απειλούν για να κάνουν κάποια πράγματα.

Πού είναι εδώ η ωριμότητά τους; Μήπως τελικά δεν είναι τόσο ώριμοι; Ή μήπως τελικά – γιατί εδώ είναι η ουσία – η οργάνωση απλώς κάνει τη λέσχη της πιο ευχάριστη, και το θέμα δεν έχει καμία σχέση με ωριμότητα και με καλύτερη κατανόηση;

Στις δεκαετίες του 1960 και 1970, ο Πρεσβύτερος πατέρας μου, μάρτυρας του Ιεχωβά, παρά το ότι ήταν πρεσβύτερος – που για να τον έχεις Πρεσβύτερο, σημαίνει ότι τον θεωρείς ώριμο – δεν είχε κανένα πρόβλημα όταν στο σπίτι μας τσουγκρίζαμε τα ποτήρια ή κάναμε πρόποση όταν είχαμε κάποιο τραπέζι, ή όταν η μητέρα μου και η γιαγιά μου έγραφαν Προ-Πο ή αγόραζαν λαχεία. Και μάλιστα είχαν κερδίσει κιόλας.

Δηλαδή, βάσει του παραδείγματος του μέλους του κυβερνώντος σώματος, εμείς τότε ήμασταν ωριμότεροι από την υπόλοιπη οργάνωση, αφού αυτό που πλέον το θεωρεί ωριμότητα η οργάνωση, εμείς το κάναμε από τότε;

Και ξέρεις, εδώ τώρα ένας μάρτυρας του Ιεχωβά θα πει: «Ήσασταν ανώριμοι, γιατί δεν ακολουθούσατε αυτό που έλεγε η οργάνωση».

Χαίρω πολύ! Αλλά σήμερα, αυτό που κάναμε εμείς τότε – όσο ανώριμο και αν το πεις – η οργάνωση το λέει ωριμότητα. Γιατί ξέρετε, δεν το κάναμε ως "κόντρα" προς την οργάνωση. Το κάναμε επειδή, πολύ απλά, φαινόταν ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει καμία απαγόρευση σε αυτά τα θέματα. Ούτε από την Αγία Γραφή, ούτε από οποιαδήποτε λογική.

Μάλιστα, το θέμα του τσουγκρίσματος στην οικογένειά μου ήταν τόσο ξένο – η απαγόρευση δηλαδή εννοώ – που για πρώτη φορά το άκουσα όταν μεγάλωσα αρκετά, όταν είχα πια παντρευτεί. Τότε πρωτοάκουσα ότι η οργάνωση το απαγορεύει ως ειδωλολατρικό, γιατί κάποτε το έκαναν και τσούγκριζαν τα ποτήρια για να φεύγουν τα πνεύματα. Και από μέσα μου γέλασα για τη γελοιότητα της απαγόρευσης. Και ήμουνα πιστός μάρτυρας του Ιεχωβά, γνωρίζοντας τα δόγματα της οργάνωσης καλύτερα από οποιονδήποτε μέσο πρεσβύτερο, χωρίς να είμαι ακόμα πρεσβύτερος.

Λοιπόν, αυτά φίλοι μάρτυρες του Ιεχωβά, καθίστε και σκεφτείτε τα λιγάκι, και μην αφήνετε γελοίες δικαιολογίες να αποπροσανατολίζουν τις σκέψεις σας από την ουσία κάποιων αλλαγών και από τον τελικό σκοπό, από τον πραγματικό σκοπό για τον οποίο τελικά έγιναν.