Τα εγκλήματα τού Αριανιστή Ουάλη και οι Παγανιστικές συκοφαντίες

Τού Papyrus 52

Τα παραμύθια της αντιχριστιανικής επιχειρηματολογίας

Κάνοντας μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, βρήκαμε πολλά από τα «επιχειρήματα» της αντιχριστιανικής πολεμικής που χρησιμοποιούν από κοινού άθεοι, νέο-ειδωλολάτρες και λοιποί, και τα εξετάσαμε για να αποκαλύψουμε σε όλους τα «μαργαριτάρια» που κρύβουν και τις ανέντιμες μεθόδους που χρησιμοποιούνται. Τα περισσότερα κυκλοφορούν χωρίς αναφορά σε πηγές και οι διάφοροι οπαδοί τα αναπαράγουν τυφλά, με αποτέλεσμα να αποδεικνύουν περίτρανα την άγνοια που ταλαιπωρεί τη νέα αυτή ιδεολογική μόδα.

Ο Σωζομενός και η …εξαφάνιση των Φιλοσόφων

Ένα κείμενο που ανήκει στον χριστιανό ιστορικό Σωζομενό (5ος αι.) κυκλοφορεί χωρίς καμία τεκμηρίωση (δηλ. δεν αναφέρεται το έργο και το εδάφιο προέλευσης), ενώ υπάρχει μόνο σε νεοελληνική μετάφραση. Το γεγονός ότι αντιγράφεται χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο να το ελέγξει, αποδεικνύεται εύκολα, καθώς παντού εμφανίζεται με την ίδια ακριβώς μορφή, ως προϊόν αντιγραφής-επικόλλησης (copy-paste).

Το κείμενο αυτό γράφει:

«Όλοι σχεδόν οι Ελληνιστές θανατώθηκαν, δόθηκε διαταγή να καούν και άλλοι να φονευτούν με το ξίφος. Και κοντά σ' αυτούς έχασαν για τον ίδιο λόγο τη ζωή τους, σ' ολόκληρη την επικράτεια, όσοι λάμπρυναν τη φιλοσοφία. Αλλά έχαναν τη ζωή τους ακόμα και άνθρωποι που δεν ήσαν καν φιλόσοφοι και που απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με αυτά των φιλοσόφων».

Πρώτον:

Κάποιοι άνθρωποι, θεωρούν ότι οι παραπομπές σε ιστορικές πηγές έχουν την ίδια αξία με τις πληροφορίες στον …Καζαμία. Είναι όμως αδιανόητο να χρησιμοποιείται ιστορικό απόσπασμα ως επιχείρημα, και να μην δίνεται στον αναγνώστη η ακριβής παραπομπή. Ο λόγος για τον οποίο ακολουθείται αυτή η τακτική είναι προφανής: πετάς την λάσπη, και μάλιστα σε νεοελληνική μετάφραση, και άντε να κάτσει ο άλλος να βρει από πού είναι το εδάφιο…

Δεύτερον:

Το κείμενο δεν είναι πλήρες. Το παράθεμα βρίσκεται στη μέση περίπου μιας εκτενούς περικοπής από την «Εκκλησιαστική Ιστορία» του Σωζομενού, στο βιβλίο VI, εδάφιο 35. Έχει κοπεί σε τέτοιο σημείο, που να επιτρέπει στον μη κριτικά σκεπτόμενο αναγνώστη να κάνει τους εξής περίπου συνειρμούς: «ο Σωζομενός μιλάει για σφαγή φιλοσόφων, και αφού είναι Χριστιανός ιστορικός, δεν θα λέει υπερβολές, άρα η επικράτηση  των …’παπάδων’ έγινε με τη βία». Άλλωστε έτσι χρησιμοποιείται το εδάφιο: με σκοπό να γίνει επίθεση στην σημερινή Εκκλησία και στο «πώς επικράτησε»… Τα γνωστά δηλαδή...

Τρίτον:

Φανταστείτε στην εποχή μας, να κατηγορούσε κάποιος την Ορθόδοξη Εκκλησία για τις πρακτικές των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μόνο και μόνο επειδή αυτοί ονομάζουν τους εαυτούς τους «χριστιανούς»! Επειδή θα κρατήσουμε σε μικρή έκταση το παρόν άρθρο, δεν θα μπούμε σε διαδικασία να αναλύσουμε τόσο αυτονόητα πράγματα: είναι προφανές ότι δεν μπορείς να ταυτίζεις τις ενέργειες μιας ομάδας που εύχεται νυχθημερόν για την καταστροφή της Εκκλησίας, με την ίδια την Εκκλησία.

Παρά ταύτα όμως, οι αθεο-νέο-ειδωλολάτρες, είναι ικανοί να ταυτίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία με τους Αρειανιστές, οι οποίοι όχι μόνο πιστεύουν σε διαφορετικό Θεό, αλλά επιπλέον κατέσφαξαν τους Ορθοδόξους σε κάθε ευκαιρία με τις ευλογίες είτε του Κωνσταντίου είτε του Βάλη. Διότι, το απόσπασμα αυτό του Σωζομενού, το VI, 35, στην πραγματικότητα...

«...αναφέρεται στην εποχή που ο Βάλης διέταξε τη διεξαγωγή αγρίου διωγμού εναντίον των εθνικών φιλοσόφων. Αιτία στάθηκε η απόπειρα των ειδωλολατρών στην Αντιόχεια, το χειμώνα του 371 με 372, να τελέσουν μαντεία με επικλήσεις πνευμάτων για να μάθουν ποιος θα διαδεχόταν τον βασιλέα μετά το θάνατο του, βλ. [...] Σωζομ., Εκκλ. Ιστορ. VI, 35 [...] Στη μαντεία αυτή συμμετείχε ένας γραφέας ο Θεόδωρος που θεωρήθηκε ο διάδοχος του Βάλη και ο διάσημος νεοπλατωνικός θεουργός και μάγος Μάξιμος. Αποκεφαλίστηκαν πολλοί φιλόσοφοι μεταξύ των οποίων και αυτός» [1].

Πριν επανέλθουμε στο περιεχόμενο της περικοπής, το σημαντικότερο είναι ότι πρωταγωνιστής στο εδάφιο είναι ο ΑΡΕΙΑΝΙΣΤΗΣ Βάλης, φανατικός εχθρός της Ορθοδοξίας:

«Ο Βάλης […] προστάτευε την ειδωλολατρία και ήθελε οι χριστιανοί υπήκοοι του ν' αναγκαστούν ν' ακολουθήσουν τον αρειανισμό που ο ίδιος υποστήριζε. Έτσι τα 13 χρόνια που κυβερνούσε ήταν για τους Ορθοδόξους εποχή τρόμου και καταπιέσεως και για την καταπίεση αυτή χρησιμοποιούσε και τους ειδωλολάτρες» [2].

Είναι εκπληκτικό: με ένα επίτηδες διαλεγμένο κομμάτι κειμένου, διαπράττουν τεράστια ΑΠΑΤΗ και μετατρέπουν την Εκκλησία σε υπόλογο για τις πράξεις των ΕΧΘΡΩΝ της!

Τέταρτον:

Εφόσον οι Αρειανιστές ανέθεταν στους ειδωλολάτρες το κυνήγι του κοινού εχθρού, δηλ. των Ορθοδόξων, και εφόσον φαίνεται καθαρά και στο πρωτότυπο κείμενο, άρα, αιτία για το κυνήγι των Φιλοσόφων από τον Βάλη δεν ήταν η πίστη τους στην ειδωλολατρία, αλλά το βαρύτατο παράπτωμα της συνωμοσίας κατά του αυτοκράτορα με τη βοήθεια της μαγείας:

«Εκείνος που πράγματι έπεσε θύμα μαγικών και μαντικών συνωμοσιών ήταν ο Βάλης. Η κυριότερη ήταν η απόπειρα των εθνικών στην Αντιόχεια, τον χειμώνα του 371 με 372»[3].

Θα πρέπει επίσης να ξεκαθαριστεί ότι, γενικά οι δίκες για μαγεία δεν διέκριναν ειδωλολάτρες και χριστιανούς. Κατηγορούμενοι είχαν βρεθεί και οι μεν και οι δε[4]. Άλλωστε, το κείμενο που παραθέτουν οι νέο-ειδωλολάτρες το γράφει ότι «έχαναν τη ζωή τους ακόμα και άνθρωποι που ΔΕΝ ήσαν καν φιλόσοφοι». Και σε αναφορά του Χρυσοστόμου στα γεγονότα εκείνα, είναι ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε κάποιος διαχωρισμός με βάση την θρησκευτικότητα, αλλά οι στρατιώτες έψαχναν αδιακρίτως, και «βιβλία εζήτουν γοητικά και μαγικά» [5].

Και ασφαλώς, όταν λέμε «φιλόσοφοι», την εποχή εκείνη, δεν μιλάμε για τον …Πλάτωνα. Μιλάμε για την εποχή των μυστηριακών θρησκειών και του νεοπλατωνισμού, εποχή που ορισμένοι…

«…ειδωλολάτρες φιλόσοφοι δεν ήταν διάσημοι τόσο για τις γνώσεις και το συγγραφικό τους έργο όσο για τις μαντικές και γοητικές τους ικανότητες, γεγονός που αυτομάτως τους έθετε στον χώρο της άσκησης μαύρης μαγείας» [6].

Γι’ αυτό τους είχε στοχοποιήσει ο Βάλης.

Και οι αποτρόπαιες πρακτικές όμως που ακολουθούσαν οι «φιλόσοφοι», είχαν ξεφύγει οριστικά από το πεδίο της απλής διανόησης της Κλασικής Εποχής. Ο Λιβάνιος για παράδειγμα, τον οποίο διαρκώς εκθειάζουν οι νέο-ειδωλολάτρες, ήταν υπέρμαχος των ανθρωποθυσιών σε σημείο που όταν ο μάγος του οποίου το παιδί επιλέχθηκε για να θυσιασθεί, και προκειμένου να  το σώσει, υποσχέθηκε ότι θα γλυτώσει την πόλη απ’ το λοιμό με άσκηση μαγείας, ο Λιβάνιος «προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να τους πείσει ότι η αποτροπαϊκή ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ΕΠΡΕΠΕ να ΓΙΝΕΙ»[7] και το παιδί να θανατωθεί προσφερόμενο ως θυσία προς τον «θεό»!

Επίλογος

Κλείνοντας την ανάλυση αυτού του παραμυθιού της Χαλιμάς, να δώσουμε λίγη ακόμη τροφή για σκέψη: ο Ιουστινιανός κατηγορείται από τους ίδιους κύκλους, ότι έκλεισε την Ακαδημία του Πλάτωνα στα 529 και δίωξε τους φιλοσόφους. Πώς είναι όμως δυνατόν, να μας μεταφέρουν σε ένα τέτοιο κλίμα θανάτου και εξόντωσης του συνόλου των φιλοσόφων από τη μεριά των «χριστιανών»  κατά τον 4ο αιώνα, και όμως, οι φιλόσοφοι να διδάσκουν ακόμα, όχι κρυφά, αλλά επίσημα, στην Ακαδημία ακόμα και μετά από …150 ολόκληρα χρόνια;