Ο Ρασσιάς στις "Ιστορίες Απάτης" του, γράφει την εξής ψευδή πληροφορία:

«388 Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους Εθνικούς για. "μαγεία" αλλά αθωώνεται από τον Εθνικό δικαστή Τατιανό».

 

 

Ποια είναι η αλήθεια:

Ο Τατιανός δεν ήταν δικαστής αλλά Έπαρχος του πραιτωρίου της Ανατολής το 388 μ.Χ. Ο Λιβάνιος τότε δεν κατηγορήθηκε για μαγεία αλλά για συμμετοχή στην αποστασία του σφετεριστή Μάξιμου εναντίον του Θεοδόσιου Α’. Κατήγορος ήταν, σύμφωνα με τον Λιβάνιο, ένας γέρος «ο οποίος είχε σπαταλήσει στο ποτό μεγάλη περιουσία δική τους και του αδελφού του και είχε τις ελπίδες του για φαγητό στη συκοφαντία» (Λιβάνιου, Λόγος περί της εαυτού τύχης, 264) καθώς και ένας άγνωστος αξιωματούχος, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του διοικητή της Ανατολής (comes Orientis) το 387-388, ο οποίος «επιδόθηκε με ζήλο σε σαρκικές απολαύσεις, τέτοιες που προέρχονται από μεγάλη περιουσία – αυτή ήταν αποτέλεσμα της αδικίας του» (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 255) και παρακίνησε τον παραπάνω γέροντα να συκοφαντήσει τον Λιβάνιο (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 264-5). Σύμφωνα με τον Λιβάνιο στάλθηκαν επιστολές εναντίον του προς τον Θεοδόσιο Α’ και τον Τατιανό, αλλά «διάβασαν και οι δυο τα γράμματα και γέλασαν και οι δύο, καθώς η συμπεριφορά μου απέκρουε την κατηγορία». Αυτή ήταν η «δίκη μαγείας», «μαζί με άλλους Εθνικούς» του Λιβάνιου από τον Εθνικό Τατιανό. (Για τον οποίο οι Νεοπαγανιστές που υιοθέτησαν το παραμύθι αυτό, δεν είχαν τη στοιχειώδη λογική να αναρωτηθούν, "πώς είναι δυνατόν να ήταν Έπαρχος ο Τατιανός, ως Εθνικός, εν μέσω... διωγμών;)

Πουθενά ο Λιβάνιος δεν κάνει λόγο για χριστιανικές διώξεις.

 

 

Άλλες περιπτώσεις συκοφαντίας κατά του Λιβάνιου:

1. «Η γυναίκα του ρητοροδιδάσκαλου [= εννοείται ο σοφιστής της Νικομήδειας που ήταν αντίπαλος του Λιβάνιου] άρχισε να αρρωσταίνει στο μυαλό και αυτός, μη θέλοντας να πιστέψει ότι αυτά προέρχονται από σωματική βλάβη, απέδωσε σε μένα την αιτία» (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 62). Ο Λιβάνιος αθωώθηκε (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 69).

2. «Ένας νεαρός που είχε κερδίσει πολλά δείπνα χάρη στο σώμα του, κατόπιν μεγάλης αμοιβής έτρεξε σε αυτόν τον καίσαρα [= τον Γάλλο, αδελφό του Ιουλιανού] και είπε ότι, αφού έκοψα τα κεφάλια δύο γυναικών, τα κρατάω χρησιμοποιώντας το ένα για μάγια εναντίον εκείνου και το άλλο εναντίον του μεγαλύτερου [= του καίσαρα Κωνστάντιου]. Η αμοιβή για το ψέμα ήταν να κοιμηθεί με κάποιον χορευτή ο οποίος υπάκουε ως προς όλα στους οπαδούς του γνωστού σοφιστή [= του Ακάκιου, ρητοροδιδάσκαλου και επικού ποιητή, από την Καισάρεια της Παλαιστίνης, ανταγωνιστή του Λιβάνιου στην Αντιόχεια]» (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 98). Ο καίσαρας Γάλλος απέρριψε την συκοφαντία (Λόγος περί της εαυτού τύχης, 100) και οι συκοφάντες κρύβονταν στα βουνά (ό.π., 99).

 

Όπως φαίνεται, μόνο Χριστιανοί δεν ήταν οι συκοφάντες, και μόνο για θρησκευτικούς λόγους δεν συκοφαντήθηκε ο Λιβάνιος. Αντίθετα, οι συκοφάντες ήταν είτε ρήτορες ανταγωνιστές του είτε.. χορευτές. Κατά τον Ρασσιά όμως, ήταν οι Χριστιανοί και μάλιστα για αντιπαγανιστικά αίτια, που κατηγορούσαν τον Λιβάνιο για μαγεία.