Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι "κακοί" Χριστιανοί απαγόρευσαν δήθεν τις παγανιστικές θυσίες στους θεούς. Αυτό που αποκρύπτουν όμως, είναι ότι μόνο μερικά βάρβαρα χαρακτηριστικά των θυσιών αυτών απαγορεύτηκαν, όπως προκύπτει από τον αρχαίο Παγανιστή Λιβάνιο.

Η υποχώρηση του Πολυθεϊσμού δεν μπορεί να αποδοθεί στην απαγόρευση των θυσιών στους θεούς και στο γκρέμισμα των ναών ή ακόμη και στον υποχρεωτικό βαπτισμό των Εθνικών· όχι μόνο επειδή υπάρχει το αντίστοιχο παράδειγμα των Ελλήνων κρυπτοχριστιανών, οι οποίοι παρέμεναν τέτοιοι επί αιώνες. Όπως σημειώνει ο Λιβάνιος, ενώ οι θυσίες στους βωμούς είχαν απαγορευθεί, οι Εθνικοί συνέχιζαν τις θυσίες αλλά όχι «κατά τον τρόπο που απαγορεύει ο νόμος» (Υπέρ των ιερών, 16). Τονίζει ο Εθνικός ρήτορας ότι οι Πολυθεϊστές «έκαναν [θυσίες] και με το παραπάνω. Αλλά για το φαγητό τους το έκαναν, για το μεσημεριανό ή για το γλέντι τους, και τα μοσχάρια τα έσφαζαν σε άλλο μέρος: κανένας βωμός δεν δέχτηκε προσφορά αίματος, κανένα κομμάτι του ζώου δεν αφέθηκε να καεί (...) απαγορεύοντας μία συγκεκριμένη πράξη [τη θυσία] επιτρέπεις όλες τις υπόλοιπες. Έτσι αν οι άνθρωποι αυτοί έπιναν όλοι μαζί καίγοντας κάθε λογής θυμιάματα, δεν παρέβαιναν κανένα νόμο, ακόμα κι αν έκαναν φιλικές προπόσεις με τραγούδια και εκκλήσεις στους θεούς» (Υπέρ των ιερών, 17-18). Και μάλιστα, κατά τον Λιβάνιο, στην ειλικρινή μεταστροφή στο Χριστιανισμό ούτε το γκρέμισμα ναών συντελεί (Υπέρ των ιερών, 27), πράγμα που γνωρίζει κι ο ίδιος ότι πιστεύει και ο Θεοδόσιος Α’, ούτε η απαγόρευση της αρχαίας λατρείας (Υπέρ των ιερών, 26) ούτε και η συμμετοχή των πρώην Εθνικών στη χριστιανική λατρεία (Υπέρ των ιερών, 28). Ο Λιβάνιος αδυνατεί να δόσει μια ικανοποιητική εξήγηση για την επιτυχία του Χριστιανισμού, αφού ούτε τις καταστροφές και την καταπίεση θεωρεί ως αιτία της, όπως άλλωστε και ο Ιουλιανός, ούτε προχωρεί τη σκέψη του αναρωτώμενος για τους λόγους που οι θεοί «αποσύρθηκαν» από τα ανθρώπινα.