Δεν υπάρχει ομάδα, που να μην περιέχει φανατικούς. Ειδικά όμως στη Χριστιανική πίστη τής αγάπης, οι φανατικοί είναι πάντα εξαίρεση και μεμονωμένες περιπτώσεις. Αυτοί με ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ σποραδικές πράξεις βίας, αντίθετες προς την ίδια τη Χριστιανική πίστη, δίνουν αφορμές στους κακοήθεις, να κατηγορήσουν το σύνολο των Χριστιανών. Λες και φταίει ο νομοθέτης για τους παραβάτες του νόμου!

Όμως η Χριστιανική πίστη έχει σαφείς ιστορικές δηλώσεις και κανόνες κατά των διώξεων αλλοπίστων, κάτι που θα δείξουμε ευθύς αμέσως σε αυτό το άρθρο. Θα γίνει έτσι φανερό, πόσο ψευδείς είναι οι Νεοπαγανιστικές κατηγορίες, ότι δήθεν "η Εκκλησία" δίωξε άλλες θρησκείες!

Πρώτος ο Θεός μας και ιδρυτής της Χριστιανικής πίστης, δήλωσε ποια είναι η θέση των Χριστιανών απέναντι στους εχθρούς τους:

"αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, κάνετε το καλό σε αυτούς που σας μισούν, και προσεύχεστε υπέρ αυτών που σας διώκουν και σας κατατρέχουν. Για να γίνετε γιοι του Πατέρα σας του ουράνιου, που ανατέλλει τον ήλιο του σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει σε δικαίους και αδίκους. Επειδή αν αγαπήσετε μόνο αυτούς που σας αγαπούν, τι μισθό έχετε; Δεν κάνουν το ίδιο και οι τελώνες; Και αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι περισσότερο κάνετε; Δεν κάνουν το ίδιο και οι τελώνες;" (Ματθαίος 5/ε: 44-47).

Και μόνο αυτό το χωρίο, είναι αρκετό για να δείξει ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να είναι διώκτης, και να θεωρείται Χριστιανός, εφόσον παραβαίνει την εντολή του Χριστού! Χριστιανός και διώκτης ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Μάλιστα, είναι σαφές εδώ, ότι ακόμα και τους εχθρούς του πρέπει να αγαπάει ένας Χριστιανός. Και όταν λέει "να αγαπάει τους εχθρούς του", φυσικά δεν μιλάει για έχθρα του Χριστιανού προς αυτούς, αλλά ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ προς τον Χριστιανό! Αυτούς που τον μισούν, τον διώκουν και τον κατατρέχουν! Και όλοι γνωρίζουμε ποιοι δίωκαν και κατέτρεχαν τους Χριστιανούς για τρεις αιώνες. Παρ' όλα αυτά, οι Χριστιανοί όταν επεκράτησαν, ΠΟΤΕ δεν δίωξαν κανέναν. Και θα το δούμε αυτό και στη συνέχεια.

Μελετώντας τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας βλέπουμε ότι αυτοί συνέχεια τονίζουν ρητώς την σύνδεση της αρετής και συνεπώς της Χριστιανικής πίστης με την ελεύθερη θέληση, οπότε αποκλείεται το ενδεχόμενο οι διάφοροι βανδαλισμοί και διώξεις Εθνικών να έγιναν με προτροπή ή ηθική αυτουργία δική τους:

«Δεν είναι αρετή αυτό που γίνεται με τη βία» γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (PG 94, 924Α , Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Β’ 12 ).

«Ο Θεός δεν αγαπά αυτό που γίνεται αναγκαστικά, αλλά αυτό που κατορθώνεται με την αρετή. Η δε αρετή επιτυγχάνεται με την ελεύθερη προαίρεση», γράφει ο Μέγας Βασίλειος (PG 31, 345B, Ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός, 7).

«Η σωτηρία των ανθρώπων δεν οικοδομείται με τη βία και την επιβολή, αλλά με την πειθώ και την προσήνεια», γράφει ένας άλλος Άγιος, ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης (PG 78, 573B, Επιστολαί Β’, ρκθ’ Παύλω περί Ιούδα του προδότου).

Ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει ότι είναι ύβρις προς το Θεό να του ζητάμε πράγματα εναντίον των εχθρών μας (PG 51, 363, "Περί του μη δημοσιεύειν τα αμαρτήματα των αδελφών, μηδέ κατεύχεσθαι των εχθρών", 11).

«Επομένως, ο Κύριος (...) απαγορεύει να φονεύονται και να κατασφάζονται οι αιρετικοί» Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ομιλία ΜΣΤ΄, 1

“Corrigi eos volumus, non necari, nec disciplinam circa eos negligi volumus, nec suppliciis quibus digni sunt exerceri”(ιερού Αυγουστίνου, Επιστολή c, κεφ. 1) Δηλαδή: «Θέλουμε τη διόρθωσή τους (δηλ των αιρετικών), όχι τη θανάτωσή τους. Θέλουμε το θρίαμβο της (εκκλησιαστικής) πειθαρχίας, όχι τις θανατικές ποινές τις οποίες αξίζουν»

Ο άγιος Μαρτίνος ο Θαυματουργός, επίσκοπος Τουρ της Γαλλίας, μεσολάβησε στον αυτοκράτορα Μάγνο Μάξιμο υπέρ του ισπανού αιρετικού Πρισκιλλιανού. Πήγε στους Τρεβηρους, όπου είπε στο Μάξιμο ότι η εκτέλεση του Πρισκιλλιανού θα ήταν καταπάτηση των θείων νόμων και τον πίεσε να υποσχεθεί ότι δεν θα χύσει το αίμα του αιρετικού. (Σουλπικίου Σεβήρου Sacra Historia II 50 και Dialogi III, col.217)

Το σπάσιμο των ειδώλων καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Ελβίρα (306 μ.Χ.), η οποία, στον 60ο κανόνα της αποφάσισε ότι κάθε Χριστιανός που θα καταδικαζόταν σε θάνατο από τους Ρωμαίους επειδή έσπασε αγάλματα, δεν θα καταγραφόταν ως μάρτυρας.

Η σύνοδος της Καρθαγένης (419 μ.Χ.) επιφόρτησε τους επισκόπους με την καταστροφή χριστιανικών ναϊδρίων που είχαν ανεγερθεί αυθαίρετα από δεισιδαίμονες Χριστιανούς (κανόνας πγ΄).

Ότι οι καταστροφές των παγανιστικών αρχαιοτήτων ήταν αυθαίρετες προσωπικές πράξεις Χριστιανών κι όχι συλλογικές ή επίσημες ενέργειες της Εκκλησίας βασισμένες σε εκκλησιαστικά κείμενα αποδεικνύεται από την πλήρη απουσία εκκλησιαστικών κανόνων (νόμων) οι οποίοι να υπαγορεύουν ή να προστάζουν/προτρέπουν τους Χριστιανούς να καταστρέφουν παγανιστικά μνημεία. Εσφαλμένες ενέργειες και παρεκτροπές κάποιων επισκόπων ή μοναχών ασφαλώς και δεν σημαίνουν ότι αποτελούσαν πολιτική της Εκκλησίας. Ουδέποτε η Εκκλησία (δηλαδή τα επίσημα συλλογικά όργανά της) επιφόρτησε επισκόπους με την καταστροφή παγανιστικών ιερών.

Ο ιερός Αυγουστίνος το 399 αποτρέπει τους Χριστιανούς της Καρθαγένης από την εισβολή στις ιδιοκτησίες των εθνικών προκειμένου να καταστρέψουν τα είδωλά τους. Είναι προτιμότερο, έγραφε, να ξερριζώσουμε τα είδωλα από τις καρδιές τους και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, αντί να αποπνέουμε μένος εναντίον τους (Αυγουστίνος, Sermo LXII, 17 και 18, PL 38, 423A ). Να τι γράφει ο Αυγουστίνος:

17. «Πολλοί Εθνικοί έχουν τα είδωλα στα κτήματά τους. Πρέπει να πάμε εκεί και να τα καταστρέψουμε; Όχι, διότι οι πρώτες μας προσπάθειες είναι να σπάσουμε τα είδωλα στις καρδιές τους. Όταν οι ίδιοι μεταστραφούν σε Χριστιανούς, είτε μάς προσκαλούν να τα σπάσουμε είτε μας προσδοκούν. Προς το παρόν πρέπει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, όχι να είμαστε θυμωμένοι μαζί τους.» και

18. «Οι Εθνικοί νομίζουν ότι ψάχνουμε για είδωλα παντού κι ότι τα καταστρέφουμε σε όλα τα μέρη στα οποία τα ανακαλύπτουμε. Πώς κι έτσι; Δεν υπάρχουν μέρη μπροστά στα μάτια μας, στα οποία βρίσκονται είδωλα; Ή δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν; Ωστόσο δεν τα καταστρέφουμε, διότι ο Θεός δεν τα έχει δώσει υπό την εξουσία μας. Πότε ο Θεός θα τα δώσει υπό την εξουσία μας; Όταν οι ιδιοκτήτες των ειδώλων γίνουν Χριστιανοί. (.....) Κηρύττουμε κατά των ειδώλων, τα βγάζουμε από τις καρδιές των ανθρώπων. Είμαστε διώκτες των ειδώλων, το ομολογούμε δημοσίως. Είμαστε λοιπόν και διατηρητές των ειδώλων; Εγώ δεν τα αγγίζω, αν δεν έχω την εξουσία. Δεν τα αγγίζω, όταν ο κύριος της ιδιοκτησίας παραπονείται γι’ αυτό.»

Προσέξτε! Λέει: "είμαστε διώκτες των ειδώλων", και ΟΧΙ των ειδωλολατρών!!! Και μάλιστα ακόμα και των ειδώλων, διώκτες ΜΟΝΟ όταν ο ίδιος ο ιδιοκτήτης τους γίνει Χριστιανός!!!

Ο Χρυσόστομος θεωρεί καύχημα των Χριστιανών ότι πολλά εθνικά βιβλία τα έσωσαν από τον αφανισμό οι ίδιοι (PG 50, 537B): «Κι αν έτυχε κάποιο να έχει διασωθεί, αυτό μπορεί κανείς να το βρει στα χέρια των Χριστιανών».

Και προσθέτει: «Οι Χριστιανοί δεν είναι σωστό να καταστρέφουν την πλάνη με τον εξαναγκασμό και τη βία, αλλά να απεργάζονται τη σωτηρία των ανθρώπων με την πειθώ, το λόγο και την ηπιότητα». (Ιωάννη Χρυσόστομου, Λόγοι εις τον μακάριον Βαβύλαν, PG 50, 537 C)

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον «Κατά Ιουλιανού» λόγο του, ο οποίος γράφτηκε αμέσως μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, την αποτυχία του διωγμού των Χριστιανών από τους Παγανιστές και την οριστική επικράτηση του Χριστιανισμού γράφει:

«Ας μη χρησιμοποιήσουμε την ευκαιρία με απληστία, ας μην απολαύσουμε με ηδονή την εξουσία, ας μη γίνουμε πικροί σε εκεινους που μας αδίκησαν, ας μη κάνουμε αυτά τα οποία καταδικάσαμε. Αλλά αφού απολαύσαμε την μεταβολή, όσο για να αποφύγουμε τα δεινά, ας μισησουμε ό,τι έχει σχέση με αντεκδίκηση. (....) Ας μη θελήσουμε λοιπόν να αναμετρηθούμε στην οργή, (....) Ας γίνουμε κατά τούτο ανώτεροι και υψηλότεροι από εκείνους που μας αδίκησαν. Ας δείξουμε τι διδάσκουν σε εκείνους μεν οι δαίμονες, με τι εκπαιδεύει εμάς ο Χριστός ο οποίος, αν και υπερείχε εκείνων τα οποία έπαθε ενίκησε τελικώς με εκείνα που μπορούσε να κάνει και δεν έκανε (....) Ας αυξήσουμε το μυστήριο με αγαθότητα. (Γρηγορίου Νανζιανζηνού, Κατά Ιουλιανού λόγος στηλιτευτικός Β’, 36)