Τα ομοιοπαθητικά «φάρμακα» απολαμβάνουν ένα μοναδικό status στην αγορά της υγείας (στις ΗΠΑ). Είναι η μόνη κατηγορία κομπογιαννίτικων προϊόντων που προωθούνται νόμιμα στην αγορά σαν φάρμακα. Αυτή η κατάσταση είναι το αποτέλεσμα δυο αιτιών. Πρώτον, η Ομοσπονδιακή Πράξη Τροφίμων, Φάρμακων και Κοσμητικής του 1938 που προωθήθηκε στο Κογκρέσο από έναν ομοιοπαθητικό ιατρό που ήταν Γερουσιαστής, αναγνωρίζει σαν φάρμακα όλες τις ουσίες που περιέχονται στην Ομοιοπαθητική Φαρμακοποιία Των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεύτερον η Αμερικανική Ένωση Τροφίμων και Φαρμάκων δεν έχει θέσει τα ομοιοπαθητικά φάρμακα στα ίδια στάνταρ με τα άλλα φάρμακα. Σήμερα προωθούνται στην αγορά σε μαγαζιά υγιεινής διατροφής, σε φαρμακεία, σε γραφεία ομοιοπαθητικών από διανομείς πολλαπλών επιπέδων, διαμέσου του ταχυδρομείου και στο Ιντερνετ.

Βασικές λανθασμένες αντιλήψεις

O Samuel Hahnemann (1755-1843), ένας Γερμανός ιατρός, άρχισε να διαμορφώνει τις βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής στα τέλη του 1700. Ο Hahnemann ήταν δικαίως αγανακτισμένος για την πρόκληση αιμορραγίας, την τοποθέτηση βδελλών, την χορήγηση καθαρτικών και άλλες ιατρικές διαδικασίες της εποχής του που έκαναν πολύ περισσότερο κακό παρά καλό. Σκεπτόμενος ότι αυτές οι θεραπείες σκόπευαν να «επιφέρουν εξισορρόπηση στους χυμούς του σώματος με αντίθετες ενέργειες» ανέπτυξε την αντίληψη του περί ομοίων-μια αντίληψη ότι τα συμπτώματα της ασθένειας μπορούν να θεραπευτούν με εξαιρετικά μικρές ποσότητες ουσιών που προκαλούν παρόμοια συμπτώματα σε υγιείς ανθρώπους όταν δίδονται σε μεγάλες ποσότητες. Η λέξη ομοιοπαθητική προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις όμοιος και πάθος (μαρτύριο η ασθένεια).

Ο Hahnemann και οι πρώιμοι οπαδοί του, διεξήγαγαν «δοκιμές» στις οποίες χορηγούσαν βότανα, ανόργανα συστατικά και άλλες ουσίες σε υγιείς ανθρώπους και κρατούσαν λεπτομερή αρχεία από αυτά που παρατηρούσαν. Αργότερα αυτά τα αρχεία συγκεντρώθηκαν σε μεγάλα βιβλία αναφοράς που ονομάστηκαν matteria medica, τα οποία χρησιμοποιούνται για να ταιριάξουν τα συμπτώματα του ασθενούς με ένα «αντίστοιχο» φάρμακο.

O Hahnemann διακήρυξε ότι οι ασθένειες αντιπροσωπεύουν μια διαταραχή στην ικανότητα του σώματος να θεραπεύσει τον εαυτό του και ότι μόνο ένα μικρό ερέθισμα απαιτείται για την έναρξη της διαδικασίας της γιατρειάς. Επίσης ισχυρίζονταν ότι οι χρόνιες ασθένειες ήταν εκδηλώσεις μιας καταπιεσμένης φαγούρας (ψώρα), ένα είδους μιάσματος ή κακού πνεύματος. Στην αρχή χρησιμοποιούσε μικρές δόσεις από αποδεκτά φάρμακα. Αργότερα όμως χρησιμοποίησε τεράστιες αραιώσεις και δημιούργησε την θεωρία ότι όσο μικρότερη είναι η δόση, τόσο μεγαλύτερο το αποτέλεσμα-μια αντίληψη αναφερόμενη κοινώς ως «ο νόμος των απειροελάχιστων». Αυτό φυσικά είναι ακριβώς το αντίθετο από την σχέση δόσης-ανταπόκρισης που απέδειξαν οι φαρμακοποιοί.

Η βάση για την εισαγωγή στη Ομοιοπαθητική Φαρμακοποιία δεν είναι ο σύγχρονος επιστημονικός έλεγχος, αλλά ομοιοπαθητικές δοκιμές που έλαβαν χώρα στην διάρκεια του 1800 και στις αρχές του 1900.Η παρούσα (ένατη) έκδοση περιγράφει πως περισσότερες από χίλιες ουσίες προετοιμάζονται για ομοιοπαθητική χρήση. Δεν αναγνωρίζει τα συμπτώματα ή τις ασθένειες για τα οποία τα ομοιοπαθητικά προϊόντα πρέπει να χρησιμοποιούνται. Αυτό κρίνεται από τον ομοιοπαθητικό γιατρό (ή τον κατασκευαστή). (Σ.τ.μφ. ενώ στην επιστημονική και κατασυκοφαντημένη φαρμακευτική αναφέρεται ρητά η νόσος ή οι νόσοι για τους οποίους το εκάστοτε φάρμακο έχει θεραπευτική αξία γιατί φυσικά έχει αποδειχτεί ότι έχει αξία με εξαντλητικές δόκιμες σε πειραματόζωα και κλινικές μελέτες.).Το γεγονός ότι οι ουσίες που περιλαμβάνονται στην Ομοιοπαθητική Φαρμακοποιία αναγνωρίζονται νομικά σαν «φάρμακα» δεν σημαίνει ότι ο νόμος ή η Αμερικανική Ένωση Τροφίμων και Φάρμακων τα αναγνωρίζει ως αποτελεσματικά.

Επειδή οι ομοιοπαθητικές θεραπείες ήταν πραγματικά λιγότερο επικίνδυνες από εκείνες της ιατρικής ορθοδοξίας του 19ου αιώνα, πολλοί εξασκόντες την ιατρική άρχισαν να τις χρησιμοποιούν. Στην έναρξη του 20ου αιώνα, η ομοιοπαθητική είχε γύρω στους 14.000 θεραπευτές και 22 σχολές στις ΗΠΑ. Όμως καθώς η ιατρική επιστήμη και η ιατρική εκπαίδευση άρχισε να προοδεύει, η ομοιοπαθητική παρήκμασε ραγδαία στην Αμερική, όπου οι σχολές της είτε έκλεισαν είτε μεταστράφηκαν στις μοντέρνες μεθόδους. Η τελευταία ομοιοπαθητική σχολή στις ΗΠΑ έκλεισε το 1920.

Πολλοί ομοιοπαθητικοί ισχυρίζονται ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν μια συγκεκριμένη έλξη σε ένα συγκεκριμένο γιατρικό (το δικό τους «βασικό γιατρικό») και θα ανταποκριθούν σε αυτό για μια ποικιλία νόσων. Τέτοια γιατρικά θα χορηγηθούν σύμφωνα με τον βασικό τύπο του κάθε ανθρώπου-που ονομάζεται κατά την αντίστοιχη θεραπεία με ένα τρόπο που θυμίζει την κατηγοριοποίηση στην αστρολογία. Ο «Εύφλεκτος (Ignatia)» τύπος λέγεται ότι είναι νευρικός και επιρρεπής στα δάκρυα και δεν του αρέσει ο καπνός του τσιγάρου. Ο τυπικός «Παλλόμενος» είναι μια νεαρή γυναίκα με ξανθιά ή ανοιχτά καστανά μαλλιά, μπλε μάτια και μια λεπτεπίλεπτη επιδερμίδα, που είναι τρυφερή, δειλή, ρομαντική, συναισθηματική και φιλική αλλά ντροπαλή. Ο «Χολερικός» τύπος λέγεται ότι είναι επιθετικός, φιλοπόλεμος, φιλόδοξος και υπερκινητικός. Στον «Θεϊκό τύπο» αρέσει να είναι ανεξάρτητος. Και ούτω καθεξής. Σας ακούγεται αυτό σαν μια λογική βάση για διάγνωση και θεραπεία; (Σ.τ.μφ. σε εμένα όχι αλλά σε αυτούς που πιστεύουν στα ζώδια την αγιουβέρδα, το ρέικι, το βελονισμό και σε αλλά πράγματα που μόνο η μαγική σκέψη μπορεί να τα υποστηρίξει, είναι πιθανόν να φαίνονται λογικά).

Τα «φάρμακα» είναι placebo

Τα ομοιοπαθητικά προϊόντα είναι φτιαγμένα από ανόργανες ουσίες, βοτανικές ουσίες και αρκετά άλλα υλικά. Εάν η αρχική ουσία είναι διαλυτή, ένα μέρος αυτής διαλύεται είτε με εννέα είτε με ενενήντα εννέα μέρη αποσταγμένου νερού και ταράζεται δυνατά. Εάν είναι αδιάλυτη, τρίβεται και κονιορτοποιείται σε όμοιες αναλογίες με λακτόζη σε σκόνη (σάκχαρο του γάλακτος).Ένα μέρος από το διαλυμένο φάρμακο τότε, αραιώνεται περαιτέρω και η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι την επίτευξη της επιθυμητής συγκέντρωσης. Αραιώσεις από 1 μέχρι το 10 συμβολίζονται από το Ρωμαϊκό αριθμητικό Χ (1Χ=1/10, 3Χ=1/1.000, 6Χ=1/1.000.000).Ομοίως, αραιώσεις από το 1 μέχρι το 100 συμβολίζονται με το Ρωμαϊκό αριθμητικό C (1C=1/100, 3C=1/1.000.000 και ούτω καθεξής).Τα περισσότερα ομοιοπαθητικά φάρμακα σήμερα κυμαίνονται από 6Χ έως 30Χ, αλλά και προϊόντα των 30C ή παραπάνω πωλούνται στην αγορά.

Μια αραίωση 30X σημαίνει ότι η αρχική ουσία έχει αραιωθεί 1.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 φορές. Υποθέτοντας ότι ένα κυβικό εκατοστό νερού περιέχει 15 σταγόνες, αυτός ο αριθμός είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των σταγόνων του νερού που θα απαιτούνταν για να γεμίσουν μια δεξαμενή μεγαλύτερη από το μέγεθος της γης. Φαντασθείτε να τοποθετήσουμε μια σταγόνα κόκκινης μπόγιας σε ένα τέτοιο δοχείο έτσι ώστε να διασκορπιστεί ομοιογενώς. Ο «νόμος των απειροελάχιστων» της ομοιοπαθητικής είναι το ισοδύναμο του ισχυρισμού ότι οποιαδήποτε σταγόνα από αυτό το δοχείο θα περιέχει ένα απόσταγμα ερυθρότητας. Ο Robert L. Park, Ph.D, ένας διαπρεπής φυσικός που είναι ο διοικητικός διευθυντής της Αμερικανικής Εταιρίας Φυσικής, τόνισε ότι εφόσον η ελάχιστη ποσότητα μιας ουσίας σε ένα διάλυμα είναι το ένα μόριο, ένα διάλυμα 30C θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον ένα μόριο από την αρχική ουσία διαλυμένο σε ένα μίνιμουμ 1, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000, 000 μορίων νερού. Αυτό θα απαιτούσε ένα δοχείο περισσότερο από 30.000.000 φορές το μέγεθος της γης.

Το Oscillococcinum, ένα προϊόν 200C «για την ανακούφιση του κρυολογήματος και των συμπτωμάτων παρόμοιων με της γρίπης» περιλαμβάνει «διαλύματα» που είναι ακόμα πιο παρατραβηγμένα. Το «δραστικό του συστατικό» προετοιμάζεται με τη επώαση μικρών ποσοτήτων συκωτιού και καρδιάς φρεσκοσφαγμένης πάπιας για σαράντα ημέρες. Το διάλυμα που προκύπτει φιλτράρεται, στεγνώνεται υπό ψύχος, ενυδατώνεται ξανά, αραιώνεται επανειλημμένα και τοποθετείται σε σφαιρίδια ζάχαρης. Εάν έστω ένα μόριο από την καρδιά ή το συκώτι της πάπιας επεβίωνε της αραίωσης, η συγκέντρωση του θα ήταν 1 προς 100 εις την 200.Αυτος ο τεράστιος αριθμός που έχει 400 μηδενικά, είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό μορίων που υπολογίζεται ότι υπάρχουν στο σύμπαν (περίπου ένα googol, που είναι ένα 1 ακολουθούμενο από 100 μηδενικά).Στο τεύχος της, της 17ης Φεβρουάριου του 1997 η US News & World Report τόνισε ότι μόνο μια πάπια τον χρόνο απαιτείται για να παρασκευαστεί το προϊόν που είχε πωλήσεις 20 εκατομμυρίων δολαρίων το 1996.Το περιοδικό βάφτισε εκείνο το άτυχο πτηνό «η πάπια των 20 εκατομμυρίων δολαρίων».

Στην πραγματικότητα, οι νόμοι της χημείας λένε ότι υπάρχει ένα όριο στην αραίωση που μπορεί να γίνει χωρίς την ολοκληρωτική απώλεια της αρχικής ουσίας. Αυτό το όριο που σχετίζεται με τον αριθμό του Avogadrο, αντιστοιχεί στις ομοιοπαθητικές αραιώσεις 12C ή 24X (ένα μέρος προς 10 εις την 24).Ο ίδιος ο Hahnemann συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει πραγματικά καμία πιθανότητα να παραμείνει ακόμα και ένα μόριο της αρχικής ουσίας μετά από ακραίες αραιώσεις. Αλλά πίστευε ότι η βίαιη ανακίνηση ή η κονιορτιοποίηση σε κάθε σκαλοπάτι της αραίωσης αφήνει πίσω μια ουσία «παρόμοια με πνεύμα»-«μη αντιληπτή πλέον με τις αισθήσεις» που θεραπεύει με το να αναζωογονεί την «ζωτική δύναμη του σώματος». Οι σύγχρονοι οπαδοί της ομοιοπαθητικής υποθέτουν ότι ακόμα και εάν το τελευταίο μόριο φύγει, παραμένει μια «ανάμνηση». Η βασιμότητα αυτής της αντίληψης δεν έχει αποδειχθεί. Επιπλέον εάν ήταν αληθινή, κάθε ουσία που συναντούσε ένα μόριο νερού θα μπορούσε να «εντυπώσει» μια «ουσία» που θα προκαλούσε ισχυρά (και απρόβλεπτα) φαρμακευτικά αποτελέσματα όταν απορροφιόνταν από έναν άνθρωπο.

Πολλοί οπαδοί ισχυρίζονται ότι τα ομοιοπαθητικά προϊόντα θυμίζουν τα εμβόλια επειδή και τα δυο παρέχουν ένα μικρό ερέθισμα που ενεργοποιεί μια ανοσοποιητική απάντηση. Αυτή η σύγκριση δεν είναι έγκυρη. Τα ποσοστά των ενεργών συστατικών στα εμβόλια είναι πολύ μεγαλύτερα και μπορούν να μετρηθούν. Επιπλέον οι διαδικασίες ανοσοποίησης παράγουν αντισώματα η συγκέντρωση των οποίων στο αίμα μπορεί να μετρηθεί. Επιπροσθέτως τα εμβόλια χρησιμοποιούνται προληπτικά και όχι για να θεραπεύσουν συμπτώματα.

Ο Stab Ponanski, ένας βοηθός ιατρού που εργάζεται στην δημόσια υγειά κοντά στο Άσβενβιλ, της Βόρειας Καρολίνας, παρείχε επιπρόσθετες παρατηρήσεις:

«Φαντασθείτε ποσά πολλά συστατικά πρέπει να είναι παρόντα σε ποσότητες ενός ή περισσότερων μορίων, σε κάθε δόση ομοιοπαθητικού φάρμακου. Ακόμα και κάτω από τις πιο προσεκτικά καθαρές συνθήκες η αερομεταφερόμενη σκόνη στο κτίριο όπου κατασκευάζεται το φάρμακο πρέπει να μεταφέρει χιλιάδες διαφορετικά μόρια βιολογικής προέλευσης, προερχόμενα από τοπικές πήγες (βακτηρία, ιοί μύκητες αναπνευστικά σταγονίδια, αποκολλημένα κύτταρα δέρματος, κόπρανα εντόμων) όπως και από μακρινές (γύρη λουλουδιών, σωματίδια χώματος, παράγωγα καύσης) μαζί με ανόργανα σωματίδια γήινης ή ακόμα και εξωγήινης προέλευσης (σκόνη μετεωριτών). Παρομοίως τα αδρανή διαλυτικά που χρησιμοποιούνται στην διαδικασία πρέπει να έχουν την δική τους συλλογή από μικροσκοπικά προϊόντα μόλυνσης.

H διαδικασία αραίωσης/αποτελεσματικοποίησης στην ομοιοπαθητική περιλαμβάνει μια προοδευτική αραίωση που τραβιέται σε απίστευτα άκρα, με «succussion» μεταξύ κάθε αραίωσης. Η διαδικασία succusion περιλαμβάνει την ανακίνηση ή γρήγορα ελαφρά χτυπήματα του δοχείου κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο. Κατά την βήμα με βήμα διαδικασία της αραίωσης, πως είναι δυνατόν η διαδικασία προετοιμασίας του φάρμακου να γνωρίζει ποια από τις αμέτρητες ουσίες στο δοχείο είναι ΑΥΤΗ η οποία έχει αποτέλεσμα; Πως γίνεται χιλιάδες (εκατομμύρια;) μόρια να γνωρίζουν ότι απαιτείται να παραμείνουν αδρανή, ενώ το Ισχυρό αποκτάει το κύρος του Θεραπευτή; Προκαλεί κάτι παραπάνω από δυσπιστία το ότι αυτό το σενάριο μπορεί να οδηγήσει σε ξεχωριστά προϊόντα με απαράμιλλη καταλληλότητα για να θεραπεύσουν συγκεκριμένες ασθένειες.

Συνεπώς μέχρι οι απολογητές της ομοιοπαθητικής να μπορέσουν να μας προμηθεύσουν με έναν λογικό (μη μαγικό) μηχανισμό για την «δραστικοποίηση» -μέσω-αραίωσης μιας από τις πολλές ουσίες σε κάθε ένα από τα προϊόντα τους με ακρίβεια, είναι αδύνατον να δεχτούμε ότι έχουν αναγνωρίσει σωστά τα δραστικά συστατικά στα προϊόντα τους. Κάθε μελέτη που ισχυρίζεται ότι αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα ενός ομοιοπαθητικού προϊόντος πρέπει να απορρίπτεται αμέσως αν δεν περιλαμβάνει μια λίστα από όλες τις ουσίες που είναι παρούσες σε συγκεντρώσεις ίσες ή μεγαλύτερες με το υποτιθέμενο δραστικό συστατικό σε κάθε στάδιο της διαδικασίας αραίωσης (Σ.τ.μφ. που μπορούν να αφήσουν «εντύπωμα» σύμφωνα με την θεωρία της ομοιοπαθητικής), μαζί με την αιτιολόγηση για την απόρριψη κάθε μιας από αυτές σαν πιθανή ύποπτη για την δραστικότητα του φάρμακου."

Η διαδικασία της «δοκιμής» διάμεσου της οποίας οι ομοιοπαθητικοί αποφασίζουν ποιο φάρμακο ταιριάζει με ποιο σύμπτωμα είναι το ίδιο παράλογη. Οι δοκιμές περιλαμβάνουν την λήψη διάφορων ουσιών καταγράφοντας κάθε σύσπαση, φτάρνισμα, πόνο ή φαγούρα που λαμβάνει χώρα μετά-συχνά για διάστημα αρκετών ημερών. Οι οπαδοί της ομοιοπαθητικής λαμβάνουν ως δεδομένο ότι κάθε αίσθημα που αναφέρθηκε είναι αποτέλεσμα της όποιας ουσίας χορηγήθηκε και ότι εξαιρετικά αραιωμένες δόσεις αυτής της ουσίας μπορούν να είναι το ακριβώς σωστό πράγμα για την θεραπεία οποιουδήποτε έχει αυτά τα συγκεκριμένα συμπτώματα.

Ο Δρ.Park τόνισε ότι για να περιμένει κανείς να λάβεις έστω ένα μόριο από την «φαρμακευτική» ουσία που υποθετικά είναι παρούσα σε χάπια 30Χ, θα πρέπει να πάρει γύρω στα δυο εκατομμύρια από αυτά, που σημαίνει την συνολική λήψη περίπου χιλίων τόνων λακτόζης συν τις οποιεσδήποτε ακαθαρσίες που περιείχε η λακτόζη.

Κυτταρικά άλατα

Κάποιοι ομοιοπαθητικοί παρασκευαστές πωλούν δώδεκα πολύ αραιωμένα προϊόντα ορυκτών που καλούνται κυτταρικά άλατα ή άλατα των ιστών. Ισχυρίζονται ότι είναι αποτελεσματικά ενάντιων μιας ευρείας ποικιλίας ασθενειών περιλαμβανόμενων της σκωληκοειδίτιδας, της φαλάκρας της κωφότητας, της αϋπνίας και των σκουληκιών. Η χρήση τους βασίζεται στην αντίληψη ότι η έλλειψη των ορυκτών είναι η βασική αιτία της ασθένειας Όμως πολλά από αυτά είναι τόσο αραιωμένα που δεν θα μπορούσαν να διορθώσουν μια έλλειψη σε ορυκτά, εάν αυτή υπήρχε. Η ανάπτυξη αυτής της θεραπευτικής προσέγγισης αποδίδεται σε ένα ιατρό του 19ου αιώνα που ονομάζονταν W.H. Schuessler.

Ηλεκτροδιάγνωση

Κάποιοι ιατροί, οδοντίατροι και χειροπρακτικοί χρησιμοποιούν «ηλεκτροδιαγνωστικές» συσκευές για να τους βοηθήσουν να διαλέξουν τα ομοιοπαθητικά γιατρικά που χορηγούν. Αυτοί οι θεραπευτές ισχυρίζονται ότι μπορούν να καθορίσουν την αιτία κάθε ασθένειας με την ανίχνευση της «ενεργειακής διαταραχής» που προκαλεί το πρόβλημα. Κάποιοι επίσης ισχυρίζονται ότι οι συσκευές μπορούν να ανιχνεύουν εάν κάποιος είναι αλλεργικός ή ευαίσθητος σε φαγητά, βιταμίνες και/ή άλλες ουσίες. Η διαδικασία που ονομάζεται ηλεκτροβελονισμός κατά τον Voll, ηλεκτροδιάγνωση ή ηλεκτροδερμική απεικόνιση, άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από τον Reinhold Voll, M.D έναν ιατρό από την Δυτική Γερμανία που ανέπτυξε την πρωτότυπη συσκευή. Tα μοντέλα που επακολούθησαν περιλαμβάνουν τα Vega, Dermatron, Accupath 1000 και Interro.

Οι οπαδοί τους ισχυρίζονται ότι αυτές οι συσκευές μετρούν διαταραχές στην ροή της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας κατά μήκος των σωματικών «μεσημβρινών του βελονισμού». Στην πραγματικότητα είναι φανταχτερά γαλβανόμετρα που μετρούν την ηλεκτρική αντίσταση του δέρματος του ασθενή όταν αγγίζεται από ένα μεταλλικό άκρο επαφής κυκλώματος. Κάθε συσκευή περιέχει μια πηγή χαμηλής ηλεκτρικής τάσης. Ένα καλώδιο από την συσκευή καταλήγει σε ένα χάλκινο κύλινδρο καλυμμένο με βρεγμένη γάζα, τον οποίο ο ασθενής κρατάει στο χέρι. Ένα δεύτερο καλώδιο είναι συνδεδεμένο σε ένα μεταλλικό άκρο επαφής, το οποίο ο χείριστης ακουμπάει σε «σημεία βελονισμού» στο πόδι ή στο άλλο χέρι του ασθενή. Αυτό κλείνει το κύκλωμα και η συσκευή καταγράφει την ροή του ρεύματος. Αυτή η πληροφορία τότε αναμεταδίδεται σε ένα μετρητή που παρέχει μια αριθμητική ένδειξη. Το μέγεθος του αριθμού εξαρτάται από το πόσο δυνατά το μεταλλικό άκρο πιέζεται πάνω στο δέρμα του ασθενούς. Πρόσφατες εκδόσεις, όπως το Interro βγάζουν ήχους και προβάλουν την ένδειξη σε οθόνη υπολογιστή. Η θεραπεία που επιλέγεται εξαρτάται από την θεραπευτική προσέγγιση του εκάστοτε θεραπευτή και μπορεί να περιλαμβάνει βελονισμό, διαιτητικές αλλαγές και/ή συμπληρώματα βιταμινών καθώς και ομοιοπαθητικά προϊόντα. Φορείς έλεγχου έχουν κατασχέσει αρκετούς τύπους ηλεκτροβελονιστικών συσκευών αλλά δεν έκαναν καμία συστηματική προσπάθεια για να βγάλουν από την αγορά.

«Έρευνα» που ΔΕΝ εντυπωσιάζει

Αφού πολλά ομοιοπαθητικά σκευάσματα δεν περιέχουν ανιχνεύσιμα ποσά δραστικής ουσίας είναι αδύνατον να ελεγχθεί εάν περιέχουν ή όχι αυτά που αναγράφονται στην ταμπέλα τους. Σε αντίθεση με τα περισσότερα δραστικά φάρμακα, τα ομοιοπαθητικά δεν έχουν ποτέ αποδειχθεί αποτελεσματικά ενάντιων των ασθενειών με διπλές τυφλές κλινικές μελέτες. Στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη πλειοψηφία των ομοιοπαθητικών φάρμακων δεν έχει ποτέ ελεγχθεί.

Το 1990 ένα άρθρο στο «Περίληψη της Επιδημιολογίας» ανέλυσε 40 μελέτες που είχαν συγκρίνει την ομοιοπαθητική θεραπεία με την κλασική θεραπεία, με την χρήση placebo ή καθόλου θεραπεία. Οι συγγραφείς κατέληξαν ότι όλες πλην τριών είχαν μέγιστα λάθη στον σχεδιασμό τους και μόνο μια από αυτές τις τρεις ανέφερε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Οι συγγραφείς κατέληξαν ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η ομοιοπαθητική θεραπεία έχει παραπάνω άξια από ό, τι ένα placebo.

To 1994 το περιοδικό Pediatrics δημοσίευσε ένα άρθρο που ισχυριζόταν ότι η ομοιοπαθητική θεραπεία είχε αποδειχτεί αποτελεσματική εναντίον περιπτώσεων ελαφριάς διάρροιας σε παιδία της Νικαράγουας. Ο ισχυρισμός βασίζονταν ότι σε συγκεκριμένες ημέρες, η ομάδα των παιδιών που λάμβανε την ομοιοπαθητική θεραπεία είχε λιγότερα κόπρανα από ό, τι η ομάδα που λάμβανε το placebo. Όμως οι Sampson και London τόνισαν: (1) η μελέτη χρησιμοποίησε ένα αναξιόπιστο και αναπόδεικτο διαγνωστικό κα θεραπευτικό σχήμα, (2) δεν υπήρχε επίβλεψη για να αποφευχθεί η νόθευση του προϊόντος, (3) η επιλογή της θεραπείας ήταν αυθαίρετη, (4) τα δεδομένα ήταν τοποθετημένα σε ομάδες με παράξενο τρόπο και περιείχαν λάθη και ασυνέπειες, (5) τα αποτελέσματα είχαν αμφισβητούμενη κλινική άξια και (6) δεν υπήρχε όφελος για την δημόσια υγειά γιατί το μόνο γιατρικό που απαιτείται για την ήπια διάρροια της παιδικής ηλικίας είναι η λήψη επαρκούς ποσότητας υγρών για να προληφθεί ή να διορθωθεί η αφυδάτωση.

Το 1995 το Prescrire International, ένα γαλλικό περιοδικό που αξιολογεί φαρμακευτικά προϊόντα, δημοσίευσε μια βιβλιογραφική περίληψη που κατέληγε:

Καθώς οι ομοιοπαθητικές θεραπείες χρησιμοποιούνται γενικά σε καταστάσεις με ποικίλη έκβαση ή που μπορούν να θεραπευτούν αυτόματα (έτσι προκύπτει η τύπου placebo ανταπόκριση τους), αυτές οι θεραπείες θεωρούνται ευρέως ότι έχουν κάποιο αποτέλεσμα σε κάποιους ασθενείς. Όμως παρά τον μεγάλο αριθμό συγκριτικών μελετών που διεξήχθησαν έως σήμερα δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η ομοιοπαθητική είναι περισσότερο δραστική από οποιαδήποτε άλλου θεραπεία τύπου placebo που χορηγήθηκε σε όμοιες συνθήκες.

Το Δεκέμβριο του 1996, μια μεγάλη αναφορά δημοσιεύτηκε από την Ομοιοπαθητική Ιατρική Ερευνητική Ομάδα (Homoeopathic Medicine Research Group-HMRG), μια ομάδα ειδικών που συγκροτήθηκε από την Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. H HMRG περιελάμβανε ομοιοπαθητικούς, ιατρούς-ερευνητές και ειδικούς στην κλινική έρευνα, την κλινική φαρμακολογία, την βιοστατιστική και την κλινική επιδημιολογία. Ο σκοπός της ήταν να αξιολογήσει δημοσιευμένες και μη μελέτες ελεγχόμενων δοκίμων ομοιοπαθητικής θεραπείας. Αφού εξέτασε 184 αναφορές, οι σύνεδροι κατάληξαν ότι: (1) μόνο 17 ήταν σχεδιασμένες αρκετά καλά για να αξίζει να τις λάβουν υπόψη, (2) σε κάποιες από αυτές τις δόκιμες οι ομοιοπαθητικές προσεγγίσεις μπορεί να είχαν περισσότερο αποτέλεσμα από ένα placebo ή την μη λήψη θεραπείας και ότι (3) o αριθμός των συμμετεχόντων σε αυτές τις δόκιμες ήταν πολύ μικρός για να βγει κάποιο συμπέρασμα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής θεραπείας για οποιαδήποτε συγκεκριμένη κατάσταση. Με απλά λόγια η περισσότερη έρευνα στην ομοιοπαθητική είναι άχρηστη και κανένα ομοιοπαθητικό σκεύασμα δεν έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό για οποιοδήποτε θεραπευτικό σκοπό. Το Αμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο Κατά της Απατής Στην Υγειά έχει προειδοποιήσει ότι η «σχηματική φύση της ομοιοπαθητικής εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αξιοπιστία των ομοιοπαθητικών ερευνητών».

Το 1997 μια Λονδρέζικη Αρχή Υγείας αποφάσισε να σταματήσει να πληρώνει για ομοιοπαθητική θεραπεία αφού κατέληξε ότι δεν υπήρχαν επαρκείς αποδείξεις για να υποστηρίξουν την χρήση της. H αρχή υγείας Lambert, Southwark και Lewisham απευθυνόταν σε πάνω από 500 ασθενείς τον χρόνο στο Βασιλικό Ομοιοπαθητικό Νοσοκομείο στο Λονδίνο. Ιατροί που εργάζονταν στην δημόσια υγειά ανασκόπησαν την δημοσιευμένη επιστημονική βιβλιογραφία σαν ένα μέρος μιας γενικότερης κίνησης προς την αγορά περισσότερο βασισμένων σε αποδείξεις θεραπειών. Η ομάδα κατέληξε ότι πολλές από τις μελέτες ήταν μεθοδολογικά εσφαλμένες και ότι πρόσφατη ερευνά που παρήγαγε το Βασιλικό Ομοιοπαθητικό Νοσοκομείο δεν περιείχε πειστικές αποδείξεις ότι η ομοιοπαθητική παρείχε κλινικό όφελος.

Οι οπαδοί της ομοιοπαθητικής διαλαλούν τις λίγες «θετικές» μελέτες σαν απόδειξη ότι η «ομοιοπαθητική λειτουργεί». Ακόμα και εάν τα αποτελέσματα τους μπορούσαν να αναπαραχθούν με συνέπεια (πράγμα που φαίνεται απίθανο), το περισσότερο που η μελέτη μιας θεραπείας για μια ασθένεια μπορεί να αποδείξει είναι ότι η θεραπεία είναι αποτελεσματική εναντίον της συγκεκριμένης ασθένειας. Δεν θα επικυρώσει τις βασικές θεωρίες της ομοιοπαθητικής ή θα αποδείξει ότι η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι χρήσιμη για άλλες ασθένειες.

Τα αποτελέσματα placebo μπορεί να είναι ισχυρά φυσικά αλλά το δυνητικό όφελος της ανακούφισης των συμπτωμάτων με placebo πρέπει να αξιολογείται σε σχέση με την βλάβη που μπορεί να προκύψει από το να βασίζεται κανείς -και να πετάει τα λεφτά του- σε αναποτελεσματικά προϊόντα. Η αυτόματη ύφεση είναι επίσης ένας παράγοντας στην δημοτικότητα της ομοιοπαθητικής. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που αποδίδουν εκτίμηση σε ένα ομοιοπαθητικό προϊόν για την ανάρρωση τους, θα περνούσαν εξίσου καλά χωρίς αυτό.

*σημείωση της μεταφράστριας: το 2004 το έγκυρο ιατρικό περιοδικό lancent δημοσίευσε review 100 μελετών ομοιοπαθητικών σκευασμάτων, βγάζοντας το ίδιο συμπέρασμα: κανένα θεραπευτικό αποτέλεσμα, μόνο φαινόμενα placebo...

Οι ομοιοπαθητικοί εργάζονται σκληρά για να καλυφθούν οι υπηρεσίες τους από τις ασφαλιστικές εταιρίες. Ισχυρίζονται ότι παρέχουν φροντίδα που είναι ασφαλέστερη, πιο ήπια και λιγότερο ακριβή από την συμβατική θεραπεία-και που μεριμνά περισσότερο για την πρόληψη. Όμως οι ομοιοπαθητικές θεραπείες δεν προλαμβάνουν τίποτα ενώ πολλοί ηγέτες της ομοιοπαθητικής είναι εναντίον της ανοσοποίησης (εμβόλια). Εξίσου άσχημα μια αναφορά από το Συνέδριο του Εθνικού Κέντρου για Την Ομοιοπαθητική του 1997 περιέγραψε πως ένας ομοιοπαθητικός γιατρός είχε προτείνει την χρήση ομοιοπαθητικών προϊόντων για την πρόληψη και την θεραπεία της στεφανιαίας νόσου. Σύμφωνα με το άρθρο, ο ομιλητής πρότεινε διάφορα 20c και 200c προϊόντα σαν εναλλακτικά της ασπιρίνης ή των φάρμακων που χαμηλώνουν τα επίπεδα χοληστερόλης, που έχει αποδειχτεί ότι ελαττώνουν τα περιστατικά καρδιακών επεισοδίων και προσβολών (Σ.τ.μφ.: η ασπιρίνη και τα φάρμακα που ελαττώνουν την χοληστερόλη όχι τα ομοιοπαθητικά)

(Σ.τ.μφ παρακάτω ο συγγραφέας αναφέρεται στο παράνομο μάρκετινγκ των ομοιοπαθητικών και αναλυτικά σε μια συγκεκριμένη εταιρία πώλησης ομοιοπαθητικών φάρμακων. Έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε τι λέει αν γνωρίζετε αγγλικά).

Νομίζω από το υπόλοιπο άρθρο η σημαντικότερη φράση είναι εδώ:

If the FDA required homeopathic remedies to be proven effective in order to remain marketable -- the standard it applies to other categories of drugs -- homeopathy would face extinction in the United States.

Mετάφραση:

Εάν ο Αμερικανικός Ομοσπονδιακός Οργανισμός Τροφίμων και Φάρμακων απαιτούσε από τις ομοιοπαθητικές θεραπείες να αποδείξουν την αποτελεσματικότητα τους για να παραμείνουν στην αγορά-δηλ. απαιτούσε από τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα να πληρούν την ίδια προϋπόθεση που υποχρεούνται να πληρούν οι άλλες κατηγόριες φάρμακων-η ομοιοπαθητική θα εξαφανιζόταν στις ΗΠΑ.