Ένα σημαντικό επιχείρημα των Γ.Ο.Χ. δια του οποίου προσπαθούν να αποδείξουν, ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες προωθούν συγκρητιστικού τύπου ενώσεις με τους ετεροδόξους, είναι και η απαράδεκτη συμφωνία που υπογράφηκε από την Μικτή Επιτροπή επί του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου (1993).

Σύμφωνα με το εν λόγω κείμενο, το οποίο υπέγραψαν οι αντιπρόσωποι μόνο εννέα Ορθοδόξων Εκκλησιών, «εκατέρωθεν αναγνωρίζεται, ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, προ παντός εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων- δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές, ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός. Αυτός είναι ο λόγος, δια τον οποίον η Καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζουν εαυτάς αμοιβαίως ως αδελφάς Εκκλησίας, από κοινού υπευθύνους δια την τήρησιν της Εκκλησίας του Θεού»¹¹⁷.

Εκτός από τις ανωτέρω «απαραδέκτους δια την ορθόδοξον πίστιν αρχάς, ιδία ως προς την εκκλησιολογίαν και την περί χάριτος και μυστηρίων δογματικήν διδασκαλίαν» δια της συμφωνίας του Μπάλαμαντ αναιρέθηκαν επίσης και οι έως τότε «καταδικαστικές της Ουνίας αποφάσεις»¹¹⁸ των Μικτών Επιτροπών επί του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών.

Οι Γ.Ο.Χ. εκμεταλλεύθηκαν φυσικά την ανωτέρω συμφωνία και διακηρύττουν έως σήμερα, ότι «με την ευλογίαν» του Οικουμενικού πατριάρχου Βαρθολομαίου «υπεγράφη εις τον Λίβανον η ένωσις των Ορθοδόξων μετά των αιρετικών Ουνιτών και παπικών, ώστε να θεωρούνται του λοιπού “αδελφές Εκκλησίες”»¹¹⁹. «Την ένωσιν με την αιρετικήν παρασυναγωγήν του αντιχρίστου πάπα υπέγραψεν ο Βαρθολομαίος εις το Balamand του Λιβάνου εις την συνεδρίαν της 17-24 Ιουνίου 1993 δια του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού»¹²⁰. «Εννέα τοπικαί Ορθόδοξοι Εκκλησίαι το 1993»¹²¹ αποδέχθηκαν την συμφωνία του Μπάλαμαντ.

Οι ανωτέρω ισχυρισμοί των Γ.Ο.Χ. περί ενώσεως με τους Παπικούς είναι τελείως αναληθείς. Οι Γ.Ο.Χ. διογκώνουν εν γνώσει τους τις καταστάσεις και αποκρύπτουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η ανωτέρω συμφωνία δεν έγινε δεκτή από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ορισμένες μάλιστα Εκκλησίες, όπως π.χ. της Γεωργίας¹²² και της Ελλάδος την καταδίκασαν απερίφραστα: «Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, θεωρεί το περί της Ουνίας κείμενον του Μπαλαμάντ ως απαράδεκτον εξ επόψεως ορθοδόξου, ως παντελώς ξένον προς την μακραίωνα ορθόδοξον παράδοσιν και ως αντίθετον προς πάσας τας επί του Διαλόγου μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αποφάσεις των Πανορθοδόξων Διασκέψεων»¹²³.

Άλλωστε, όπως υποστήριξε ο τέως αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, «καμμία πανορθόδοξη Διάσκεψη δεν παρεδέχθη τοιούτόν τι (ότι δηλαδή ο Παπισμός είναι Εκκλησία με αποστολική διαδοχή, έγκυρα μυστήρια και ορθή πίστι όπως ακριβώς και η Ορθοδοξία), αντιθέτως, εν όψει της μελλούσης να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου η Ορθοδοξία διετύπωσε την αυτοσυνειδησία της ότι αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»¹²⁴.

Την συμφωνία του Μπάλαμαντ αναγκάσθηκαν τελικά να αποκηρύξουν ακόμη και οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι, που την υπέγραψαν! Κατά την τελευταία συνάντησι της Μικτής Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων - Παπικών στην Βαλτιμόρη (Ιούλιος 2000), οι Παπικοί κατόπιν εντολής του πάπα δεν αποδέχθηκαν την κατάργησι της Ουνίας, που απαιτούσαν οι Ορθόδοξοι. Έτσι οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι δήλωσαν, ότι θεωρούν τα εν Μπάλαμαντ γενόμενα βήματα υποχωρητικότητος έναντι των Ουνιτών «ως μη γενόμενα» και επιστρέφουν και πάλι «εις μηδενικήν βάσιν» επί του θέματος της Ουνίας. Κατέκριναν την παρέμβασι του πάπα στον Διάλογο, καθώς και τους Παπικούς επειδή εμπαίζουν τους Ορθοδόξους. Συνεπώς ο Θεολογικός Διάλογος κατέληξε επί έτη σε «ουσιαστικό ναυάγιο»¹²⁵, καθώς οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν δέχονταν να συζητηθή κανένα θεολογικό θέμα με τους Παπικούς προ της οριστικής καταδίκης της Ουνίας και από τις δύο πλευρές.

Την τεράστια απόστασι που χωρίζει Ορθοδοξία και Παπισμό απέδειξε και η επίσκεψι του πρώην πάπα στην Ελλάδα (2001). Οι αντιδράσεις για την μονοήμερη επίσκεψί του ήταν ιδιαίτερα μεγάλες και επέφεραν μακροχρόνια αναστάτωσι στην Εκκλησία της Ελλάδος.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει, πιστεύουμε, ότι ο ισχυρισμός των Γ.Ο.Χ. περί επικειμένης ενώσεως μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού είναι μία τεράστια ουτοπία και προφανής μέθοδος προσηλυτισμού του απλού λαού.

 

Σημειώσεις:

---