Η λέξη: "δόγμα", είναι άγνωστη, έως παρεξηγημένη στον πολύ κόσμο, λόγω τής αδογματικής προπαγάνδας που γίνεται από τους Νεο-Ταξικούς, σε μια προσπάθεια δημιουργίας τής "σούπας" τής πανθρησκείας. Οι άνθρωποι αυτοί, παρουσιάζουν ακραίες καταστάσεις Υπερδογματισμού, και φορτώνουν τις καταστάσεις αυτές σε όλους όσους έχουν σταθερή και σαφή πίστη σε κάποια δόγματα, κατηγορώντας τους για "φανατισμό" και "εγωισμό". Γι' αυτό και στο παρόν άρθρο, θα δώσουμε με παραδείγματα, προς τους ανθρώπους αυτούς, να καταλάβουν ποιες είναι οι ορθές διαστάσεις αντίληψης τών δόγμάτων, ώστε να έχει ένας άνθρωπος μια ισορροπημένη αντίληψη τού θέματος, μακριά από τα άκρα τού φανατισμού, ή τής ρηχότητας.

Η πρώτη σκέψη που θα πρέπει να κάνουμε στο θέμα τού δόγματος, είναι όντως αστεία: Ο "Αδογματισμός" είναι... ΔΟΓΜΑ! Ας το σκεφθούμε λίγο! Δεν είναι δόγμα, το να πιστεύεις, (το να δογματίζεις), ότι δεν πρέπει να έχουμε δόγματα; Από μόνος του ο Αδογματισμός, αντιφάσκει στον εαυτό του! Ο Αδογματισμός, είναι από τα πιο παράλογα δόγματα!

Η δεύτερη σκέψη δεν είναι καθόλου αστεία, αλλά είναι πραγματικά ΘΛΙΒΕΡΗ! Είναι ότι τα δόγματα, ΔΕΝ είναι "διπλώματα καύχησης", ώστε να κοκορεύεται κάποιος, επειδή έχει το ορθό δόγμα. Αντιθέτως! Τα ΟΡΘΑ δόγματα, είναι αιτίες ΕΥΘΥΝΗΣ! Ο άνθρωπος που έχει πλανηθεί, ΔΕΝ ευθύνεται ενώπιον τού Θεού, για κάτι που ΔΕΝ γνωρίζει. Αλλά ευθύνεται όταν γνωρίζει το σωστό, να το πραγματοποιήσει κιόλας! "Τους καιρούς της αγνοίας ο Θεός παραβλέψας..." λέει η Αγία Γραφή. Αν κάποιος κάνει κάτι κακό, και ΔΕΝ γνώριζε ότι είναι κακό, δεν του καταλογίζει κανείς σοβαρές ευθύνες. Όποιος όμως ΓΝΩΡΙΖΕΙ κάτι, και δεν εκτελεί, θεωρείται απ' όλους ένοχος και ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ! Άρα, όποιος θεωρεί τα δόγματα αιτία καύχησης, και όχι αιτίες ευθύνης, είναι ανόητος. Και είναι μεγάλο το βάρος που κουβαλάμε, όσοι γνωρίζουμε σωστά την πίστη τής Εκκλησίας, και ΔΕΝ ΕΚΤΕΛΟΥΜΕ αυτό που γνωρίζουμε ότι οφείλουμε.

Αυτοί που αντιλαμβάνονται τα δόγματα, ως αιτία καύχησης και επίκρισης τών πλανημένων συνανθρώπων τους, δηλαδή με τον "Ιεροεξεταστικό" τρόπο, τα αντιλαμβάνονται υπό το πρίσμα τού "οπαδού". Σαν να είναι σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, που πρέπει να νικήσει μια άλλη ομάδα! Δηλαδή μια μεγάλη χαζομάρα! Λες και θα σε σώσει η γνώση τού δόγματος, και όχι ο Θεός! Οι άνθρωποι αυτοί που λειτουργούν με τέτοια νοοτροπία "οπαδού", είναι φανατικοί οπαδοί, και όχι ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει πόση ευθύνη φέρουν, και ούτε το βαθύτερο νόημα όσων διδάσκουν. Είναι "εγωϊστές", που προσπαθούν να περάσουν στους άλλους τις δικές τους εμμονές. Πάσχουν από πάθη κενοδοξίας και υπερηφάνειας.

Και μια τρίτη σκέψη, είναι ότι δεν πρέπει να βλέπουμε τα δόγματα, ως μια σειρά από φιλοσοφικές θέσεις, ή μια σειρά κανόνων, για το τι πρέπει να πιστεύει μία θρησκεία. Τα ΟΡΘΑ δόγματα δεν είναι "πακέτα ιδεών". Αντιθέτως! Είναι ΣΥΝΤΑΓΕΣ ιατρικές, με στόχο να θεραπεύσουν τα πάθη μας, και να μας μεταμορφώσουν σε "καθ' ομοίωσιν Θεού" όντα. Είναι ΧΑΡΤΕΣ, που σκοπό έχουν να μας οδηγήσουν με ασφάλεια στον προορισμό μας, που είναι η Βασιλεία τού Θεού!

ΔΕΝ είναι νόμοι, που αν τους υπακούσεις σώζεσαι, ή αν δεν τους υπακούσεις καταδικάζεσαι από κάποιον δικαστή. Ο Θεός δεν είναι δικαστής. Είναι πατέρας, γιατρός, και οδηγός προς τη ζωή!

Εάν ένας γιατρός επιμείνει να τηρήσεις σωστά μια θεραπεία, ΔΕΝ θα τον πεις "εγωιστή", ή "φανατικό", ή "οπαδό", επειδή θα σου δώσει μια συνταγή, και θα σου πει: "να την τηρήσεις ακριβώς για να θεραπευθείς". Αντιθέτως, θα τον πεις "κομπογιαννίτη", αν σου δώσει "πειραγμένη" συνταγή, η οποία αντί να σε κάνει καλά, θα σε απομακρύνει από τη θεραπεία σου. Και ούτε θα πεις "εγωιστή" ή "φανατικό", ή "οπαδό", τον αστυνομικό εκείνο, που θα συλλάβει έναν άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος αυτός, ΑΛΛΑΞΕ ΜΙΑ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ, και έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή κάποιων ασθενών!

Εάν έχεις ξεκινήσει για ένα ταξίδι, σε άγνωστο τόπο, και στο δρόμο σου ρωτήσεις πώς θα πας, και κάποιος σου δώσει έναν χάρτη, ΔΕΝ θα τον θεωρήσεις φανατικό, ούτε εγωιστή, ούτε οπαδό, επειδή σου έδωσε έναν χάρτη, με τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις για να φθάσεις στον προορισμό σου. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ! Θα τον θεωρήσεις ΑΠΑΤΕΩΝΑ, αν σου δώσει έναν "πειραγμένο" χάρτη, που σε οδηγεί σε διαφορετική πορεία απ' αυτή που επιθυμείς να βαδίσεις!

Αυτά είναι τα δόγματα. Συνταγές και χάρτες! Και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται από κάθε ισορροπημένο άνθρωπο.

Εάν όμως, ο γιατρός σου πει: "πρέπει να παίρνεις δύο χάπια την ημέρα", και εσύ τον παρακούσεις και παίρνεις 4, βάζεις τη ζωή σου σε κίνδυνο. Αν πας λοιπόν στον γιατρό, και του πεις, ότι παίρνεις 4, και αυτός αρχίζει να σε βρίζει, και να σου λέει: "είσαι άξιος θανάτου για τα 4 χάπια που πήρες", και σε μισήσει γι' αυτό, τότε ο γιατρός είναι ΑΡΡΩΣΤΟΣ, ακόμα και αν η συνταγή που σου έδωσε είναι σωστή! Τότε καταλαβαίνεις ότι "τα έχει παίξει η ψυχολογία του". Γιατί μπορεί εσύ να βάζεις τη ζωή σου σε κίνδυνο, αλλά αυτό είναι ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΘΕΜΑ. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, ούτε να σε βρίσει, ούτε να σε καταδικάζει ως άξιο θανάτου, ούτε να σε περάσει από Ιερά Εξέταση. Αν ενεργήσει έτσι, μάλλον έχει μπερδέψει το ρόλο τού γιατρού με τον ρόλο τού Εισαγγελέα, και όντως έχει πρόβλημα!

Και αν κάποιος σου δείξει στο χάρτη ότι πρέπει να ακολουθήσεις τον Τάδε δρόμο για να φθάσεις στον προορισμό σου, αλλά εσύ αποφασίσεις (για οποιονδήποτε δικό σου λόγο) να ακολουθήσεις έναν διαφορετικό δρόμο, τότε αν αυτός που σου έδειξε τον δρόμο αρχίσει να σε βρίζει και να σε πετροβολάει, και να ουρλιάζει, επειδή δεν τον άκουσες και πήρες το δρόμο που επιθυμούσες, τότε αυτός έχει πρόβλημα! Είναι ψυχάκιας ο άνθρωπος, έστω και αν ο χάρτης που σου έδωσε είναι σωστός!

Ας σκεφθούμε λοιπόν τώρα το εξής: Εάν υπάρχουν κάποιοι ψυχοπαθείς γιατροί, ή χαρτογράφοι, αυτό άραγε, καταργεί την ανάγκη να έχουμε χάρτες και συνταγές; Αυτό καταργεί την ύπαρξη ισορροπημένων γιατρών και χαρτογράφων; Θα πεις, ότι επειδή ο Τάδε γιατρός είναι παλαβός, εσύ δεν θα ακολουθήσεις τη συνταγή, γιατί "ο δογματισμός" είναι κακός; Θα πεις ότι επειδή ο τάδε χαρτογράφος είναι ψυχάκιας, θα πρέπει να κάψουμε όλους τους χάρτες;

Όμως, τα δόγματα τής Εκκλησίας, είναι κάτι πολύ περισσότερο από χάρτες και συνταγές. Είναι ΔΙΑΘΗΚΕΣ! Είναι το γράμμα ενός πολύ αγαπητού Πατέρα προς τα τέκνα Του!

Σκέψου ότι είσαι ένα παιδί, που έχεις στερηθεί τη συντροφιά τού πατέρα σου. Ο πατέρας αυτός σε αγαπά, αλλά για λόγους που εκείνος γνωρίζει, δεν είναι δυνατόν να είναι ακόμα κοντά σου.

Σου στέλνει λοιπόν ένα γράμμα, με οδηγίες μέσα. Εκεί μέσα σου εξηγεί τους λόγους για τους οποίους δεν είναι ακόμα κοντά σου. Σου έχει και οδηγίες, που σου εξηγεί τον τρόπο, με τον οποίο θα μπορέσεις να πας κοντά του για να τον βρεις.

Εδώ είναι το ζήτημα. Τι θα κάνεις; Τον αγαπάς αρκετά, ώστε να ενδιαφερθείς να μάθεις όσα σου έγραψε; Τον αγαπάς τόσο, ώστε να ακολουθήσεις ΑΚΡΙΒΩΣ τις οδηγίες τις οποίες σου έδωσε για να τον συναντήσεις; Ή θα πεις: "αυτά είναι βλακείες για φανατικούς. Εγώ θα κάνω του κεφαλιού μου, και όποτε θέλει ας έρθει ο ίδιος να με βρει.";

Εκεί μέσα, εξηγεί καλά τους λόγους για τους οποίους δεν είναι κοντά σου. Σε ενδιαφέρει να μάθεις τους λόγους; Τον αγαπάς; Γιατί αν κάποιον τον αγαπάς, ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ στα όσα σου γράφει. Διαφορετικά ΕΣΥ τον έχεις γραμμένο στα παλαιότερα τών υποδημάτων σου. Μήπως θα πεις "φανατικούς" τα αδέλφια σου εκείνα, που μελετούν αυτό το γράμμα με πολλή προσοχή, και αγωνίζονται να τον συναντήσουν ακολουθώντας τις οδηγίες που τους έδωσε;

Και αν αγαπάς τον πατέρα σου αυτόν, και έχεις και μικρότερα αδέλφια, δεν θα τους μεταδώσεις τις πληροφορίες τού γράμματος αυτού, τού αγαπητού σας πατέρα; Και πώς θα σου φαινόταν, αν κάποιο από τα αδέλφια σου, σου έλεγε: "είσαι φανατικός και εγωιστής, επειδή προσπαθείς να μου διαβάσεις αυτό το γράμμα";

Πώς θα σου φαινόταν, αν κάποιος φίλος σου πάσχει από την ίδια αρρώστια με εσένα, και του δίνεις από το δικό σου φάρμακο, που εσένα βλέπεις ότι σε θεραπεύει, και αυτός σου λέει: "είσαι φανατικός και εγωιστής, επειδή μου δίνεις από αυτό που παίρνεις κι εσύ"; Πώς θα σου φαινόταν, αν δεις ότι ένας συνάνθρωπός σου έχει πάρει λάθος δρόμο, και πάει προς το γκρεμό, αν τον προειδοποιήσεις, και σου απαντήσει: "Είσαι φανατικός και εγωιστής, γιατί προσπαθείς να μου επιβάλλεις τη δική σου γνώμη";

Ελεύθερα λοιπόν διδάσκουμε το ΟΡΘΟ δόγμα. Και ο άλλος ελεύθερα το αποδέχεται ή το απορρίπτει. Δικαίωμά του!

Αν το διαστρεβλώσει, και αλλάξει τη συνταγή τής σωτηρίας, είναι αιρετικός. Και κινδυνεύει και αυτός, και όσοι τον ακολουθούν, να βρεθούν σε έναν γκρεμό.

Είναι άραγε, τόσο κακό, να διατυπώνουμε λεπτομερώς και με ακρίβεια τη συνταγή τής σωτηρίας τής ψυχής μας; Τόσο κακό είναι, να σχεδιάζουμε με ακρίβεια το χάρτη για το δρόμο προς τη Βασιλεία τού Θεού; Τόσο κακό είναι, να μελετάμε με προσήλωση το γράμμα τού αγαπημένου μας Πατέρα; Τόσο κακό είναι, να διδάσκουμε αυτές τις συνταγές, αυτά τα γράμματα, αυτούς τους χάρτες στα αδέλφια μας; Τόσο κακό είναι, να επιχειρηματολογούμε, για να προστατέψουμε αυτούς που κινδυνεύουν, από κακούς γιατρούς, από απατεώνες χαρτογράφους, και από πλαστές διαθήκες; Είμαστε άραγε τόσο κακοί άνθρωποι, εμείς που δίνουμε τόση αξία στα δόγματα;;;

Τέλος, πρέπει να θυμόμαστε, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ δεν γνωρίζει ακριβώς τα πλήρη δόγματα. Γιατί μπορεί τα δόγματα τής Εκκλησίας να είναι αλάθητα, αλλά Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ κατανόηση γι' αυτά είναι ελλειπής! Γι' αυτό αντί να κοκορευόμαστε ότι "έχουμε το ορθό δόγμα", είναι καλύτερα να κλείνουμε το στόμα, από μεγάλα λόγια, και να ανοίγουμε τα αυτιά να διδασκόμαστε και να ΔΙΟΡΘΩΝΟΜΑΣΤΕ.

Αυτοί που νομίζουν ότι "κατέχουν την αλήθεια", είναι συχνά Υπερδογματιστές και φανατικοί, και κατακρίνουν όλους τους άλλους, "τους αδαείς, τους άσχετους που δεν ξέρουν την αλήθεια". Αυτοί ποτέ δεν μαθαίνουν, γιατί δεν θεωρούν ότι υπάρχει κάτι ακόμα να μάθουν και να διορθωθούν. Αλλά όταν με ταπείνωση είμαστε πρόθυμοι να διδαχθούμε, βλέπουμε ανθρώπους να αλλάζουν πίστη και νοοτροπία, κατά 180 μοίρες! Και από εχθροί τής Εκκλησίας, ή "αδογματικοί" και ρηχοί, να προσαρμόζονται προς την πραγματικότητα, υπερνικώντας προκαταλήψεις, εγωισμούς και εσφαλμένα δόγματα!

Γιατί αν είμαι σε λάθος, και αρνηθώ την αλήθεια, δεν θα βλάψω κανέναν άλλον, αλλά ΠΡΩΤΑ θα στερήσω από τον εαυτό μου, το προνόμιο να διδαχθώ, και να διορθωθώ. Εγώ θα είμαι ο πρώτος χαμένος, αν είμαι κολλημένος σε ιδεοληψίες και εμμονές και αρνούμαι να τις διορθώσω και να διορθωθώ.

Ν. Μ.