• 1. Η αφήγηση σε κείμενο και μετάφραση

• 2. Ερωτήματα που προκύπτουν από την αφήγηση

• 3. Τι προσπαθούσαν να κάνουν στη Βαβυλώνα;

• 4. Ποιοί ήταν αυτοί που έφτιαχναν την πόλη και τον πύργο τής Βαβέλ;

• 5. Γιατί ήταν κακή η ίδρυση δικής τους δυναστείας;

  • Α. Ένας λαός αλλιώτικος από τους άλλους

  • Β. Ιησούς Χριστός: Το κεντρικό θέμα τής Αγίας Γραφής

  • Γ. Η πτώση τών "γιων τού Αδάμ" και ο Κατακλυσμός

  • Δ. Η πτώση τών "γιων τού Αδάμ" στη Βαβυλώνα

  • E. Η μετέπειτα πτώση και τού Ισραήλ και η ασφαλιστική δικλείδα τού Νόμου

• 6. Η σύγχυση τών γλωσσών

• 7. Ο συμβολισμός τής σύγχυσης τών γλωσσών

• Επιλεγόμενα

Στο πρώτο μας άρθρο για τον Πύργο τής Βαβέλ, είδαμε μια ιστορική προσέγγιση τού θέματος. Στο δεύτερο αυτό μέρος, θα συνεχίσουμε με μια ερμηνευτική πρόταση τής αγιογραφικής αυτής αφήγησης, σε συνάφεια με το όλο κεντρικό θέμα τής Αγίας Γραφής που είναι ο Ιησούς Χριστός, και με τον τρόπο που ο Θεός ενήργησε σε παρόμοιες περιπτώσεις, χωρίς να αγνοήσουμε τα ιστορικά δεδομένα για την ύπαρξη διαφόρων γλωσσών, ακόμα και πριν από το περιστατικό αυτό στην Βαβυλώνα.

1. Η αφήγηση σε κείμενο και μετάφραση

Ας θυμηθούμε την αφήγηση τής Γενέσεως 11: 1-9:

2. Ερωτήματα που προκύπτουν από την αφήγηση

Όπως είδαμε στο πρώτο άρθρο αυτής τής σειράς, η ιστορία γεννάει κάποια εύλογα ερωτήματα:

1. Ποια ακριβώς ήταν η αντίρρηση τού Θεού με τον Πύργο τής Βαβέλ;

2. Φοβήθηκε ο Θεός μήπως ο πύργος αυτός φθάσει όντως ως τον ουρανό;

3. Τι ακριβώς προσπαθούσαν να κάνουν με αυτόν τον πύργο;

4. Αφού είχαν παρόμοιους πύργους και οι άλλες τριγύρω πόλεις, γιατί ο Θεός αντέδρασε ειδικά στο εγχείρημα τής πόλεως τής Βαβυλώνας;

5. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρχαν στον κόσμο άλλες γλώσσες;

6. Τι εννοεί λέγοντας ότι "ο Κύριος κατέβηκε"; Μιλάει εδώ κατά γράμμα ή συμβολικά;

7. Για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η αφήγηση στην Αγία Γραφή;

3. Τι προσπαθούσαν να κάνουν στη Βαβυλώνα;

Είδαμε στο πρώτο ιστορικό άρθρο αυτής τής σειράς, ποια ήταν η σημασία τού πύργου τής Βαβέλ. Είδαμε ότι στη Μεσοποταμία εκείνης τής εποχής, στις μητροπόλεις της έφτιαχναν ένα Ζιγκουράτ, (δηλαδή μία ψηλή κλιμακωτή πυραμίδα), η οποία καθίστατο το "διοικητικό και θρησκευτικό κέντρο τής πόλης".

Αν προσέξουμε την αφήγηση τής Γενέσεως, θα διαπιστώσουμε ότι αν και η έμφαση δίνεται στον πύργο, (στο "πολιτικοθρησκευτικό κέντρο" δηλαδή τής πόλης), αναφέρεται και η ίδια η πόλη!

"Ελάτε, ας κτίσουμε για μας μια πόλη και έναν πύργο" (εδάφιο 4).

"Και ο Κύριος κατέβηκε για να δει την πόλη και τον πύργο" (εδάφιο 5).

"και σταμάτησαν να κτίζουν την πόλη και τον πύργο" (εδάφιο 8).

Δεν ήταν λοιπόν μόνο η οικοδομή τού πύργου το εγχείρημα, αλλά ΚΑΙ τής πόλης!

Υπάρχει άραγε στην Αγία Γραφή, κάποιο ιστορικό προηγούμενο κατασκευής πόλεως, που να αναφέρεται με δυσμένεια;

Ας θυμηθούμε τι γράφει η Γένεση σε ακόμα προγενέστερα κεφάλαια, για τον Κάιν, όταν σκότωσε τον αδελφό του, και έφυγε από την περιοχή που έμενε ο Αδάμ:

"Και ο Κάιν έφυγε μπροστά από τον Κύριο, και κατοίκησε στη γη Νωδ, προς τα ανατολικά της Εδέμ. Και ο Κάιν γνώρισε τη γυναίκα του, κι εκείνη συνέλαβε, και γέννησε τον Ενώχ· και εκεί έκτιζε πόλη, και αποκάλεσε το όνομα της πόλης σύμφωνα με το όνομα του γιου του, Ενώχ" (Γένεσις 4: 16,17).

Δεν είναι τυχαίο, που η Γένεση αναφέρεται στην πόλη που έφτιαχνε ο Κάιν, ο δολοφόνος τού αδελφού του, όταν έφυγε από τον λαό Αδάμ μετά το έγκλημά του. Ο Κάιν ανεξαρτητοποιήθηκε πολιτισμικά από τον λαό τού πατέρα του, και "έφτιαχνε πόλη" ΔΙΚΗ ΤΟΥ. Αυτό σήμαινε ότι ο Κάιν διέρρηξε τον πολιτισμικό δεσμό τού λαού τού πατέρα του, δημιουργώντας τη δική του δυναστεία.

Τον καιρό τού Κάιν βέβαια, ΔΕΝ υπήρχαν ακόμα τα ζιγκουράτ ως κέντρα πόλεων, γι' αυτό και αναφέρεται μόνο η πόλη για τον Κάιν.

Θα πρέπει να θυμόμαστε, ότι στην αρχαιότητα, δεν υπήρχαν τα "ανθρώπινα δικαιώματα", αλλά για να είχε κάποιος δικαιώματα, έπρεπε να ανήκει σε "πόλη" (εκ τού οποίου και προκύπτει η λέξη: "πολίτης"). Μία πόλη οχυρωνόταν και δημιουργούσε πολιτική ιεραρχία, εξασφαλίζοντας έτσι τα δικαιώματα τών πολιτών της. Ήταν αυτό που σήμερα ονομάζουμε: "πόλη κράτος".

Κάποιες πόλεις συνυπήρχαν ειρηνικά μεταξύ τους, και κάποιες άλλες πολεμούσαν η μία την άλλη. Και κάποιες άρχισαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους, δημιουργώντας ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ, με υποτελείς άλλες πόλεις. Τέτοιες αυτοκρατορίες δημιούργησαν ή Ρώμη, και πολλές από τις πόλεις τής Μεσοποταμίας, στην μετακατακλυσμιαία εποχή που εξετάζουμε, όπως η Ουρ, η Ουρούκ, η Νιπούρ και η Κις.

Από όλα αυτά λοιπόν, καθίσταται προφανές, ότι αυτοί που έχτιζαν "πόλη και πύργο" στη Βαβυλώνα, είχαν έναν συγκεκριμένο σκοπό: "να ιδρύσουν τη δική τους αστική δυναστεία".

4. Ποιοι ήταν αυτοί που έφτιαχναν την πόλη και τον πύργο τής Βαβέλ;

Έχοντας υπ' όψιν τα παραπάνω, είμαστε πλέον έτοιμοι να κατανοήσουμε, ποιος ήταν ο λόγος που ο Θεός είδε με δυσμένεια αυτό το εγχείρημα. Όμως πριν απ' αυτό, πρέπει να δούμε "ποιοι ήταν αυτοί που έχτιζαν πόλη στη Βαβυλώνα;"

Αυτό μάς το απαντάει το εδάφιο 5 τής αφήγησης: "Και ο Κύριος κατέβηκε για να δει την πόλη και τον πύργο, που οικοδόμησαν οι γιοι των ανθρώπων".

Σε προηγούμενο άρθρο μας, είχαμε δείξει, ότι η φράση: "γιοι τών ανθρώπων" στα Εβραϊκά που γράφθηκε Γένεση αρχικά, είναι: "μπενέ χα Αδάμ" (בְּנֵ֥י הָאָדָֽם׃), που σημαίνει επίσης: "γιοί τού Αδάμ". Εκεί είχαμε δείξει με πλήθος αγιογραφικών εδαφίων, ότι ο Αδάμ υπήρξε γενάρχης ενός ξεχωριστού λαού, (από τον οποίο διαχωρίσθηκε ο λαός τού Κάιν φτιάχνοντας δική του πόλη), ο οποίος λαός ονομάσθηκε από το όνομα τού γενάρχη του: "λαός Αδάμ", όπως μετέπειτα ο Ισραήλ ονομάσθηκε έτσι, από τον γενάρχη του "Ισραήλ.

Εκεί είχαμε δείξει, ότι επειδή η λέξη: "άνθρωπος" και η λέξη: "αδάμ" είναι στα Εβραϊκά η ίδια λέξη, η μετάφραση στα Ελληνικά: "γιοί τών ανθρώπων", μπορεί επίσης να μεταφρασθεί και: "γιοι τού Αδάμ". Και στο άρθρο εκείνο, εξηγήσαμε τους λόγους για τους οποίους θεωρούμε τη μετάφραση: "γιοι τού Αδάμ" ορθότερη από το: "γιοι  τών ανθρώπων" που προτίμησαν οι μεταφραστές τών Εβδομήκοντα.

Ας θυμηθούμε ότι η αφήγηση τού πύργου τής Βαβέλ, εκτυλίσσεται στην μετακατακλυσμιαία εποχή. Γύρω στο 3.300 π.Χ., ο Κατακλυσμός τού Νώε σάρωσε όλη την περιοχή τής Μεσοποταμίας, αφήνοντας ζωντανούς σε ολόκληρη αυτή την πεδινή έκταση, μόνο τον Νώε και την οικογένειά του.

Ο Νώε και η οικογένειά του, στους αιώνες που ακολούθησαν, έγιναν γενάρχες ενός νέου λαού, που διατήρησε την πολιτισμική ταυτότητα τού "λαού Αδάμ", και αυξήθηκαν και κατοίκησαν και πάλι την εύφορη κοιλάδα τής Μεσοποταμίας.

Στα δύο πρώτα εδάφια τής αφήγησης, λέει τα εξής: "Και ολόκληρη η γη ήταν μιας γλώσσας, και μιας φωνής. Και όταν κίνησαν από την ανατολή, βρήκαν μια πεδιάδα στη γη Σεναάρ· και κατοίκησαν εκεί".

Οι απόγονοι αυτοί τού Νώε, ο νέος "λαός Αδάμ", μιλούσαν την ίδια γλώσσα και είχαν την ίδια πολιτισμική παράδοση και ταυτότητα. Μέχρι που αποφάσισαν γύρω στο 2.500 π.Χ. να φτιάξουν τη δική τους πόλη και τον δικό τους πύργο, στην πεδιάδα Σεναάρ, στη Βαβυλώνα.

Αν και τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι η περιοχή τής Βαβυλώνας είχε κατοικηθεί παλαιότερα, γύρω στο 5.000 π.Χ., άλλα αρχαιολογικά ευρήματα νεότερα, κάτω από το λόφο Μερκές ανήκουν στους πρώτους Βαβυλώνιους βασιλείς, γύρω στο 2.500 π.Χ.

Αυτή είναι προφανώς και η εποχή τής αφήγησης. Η εποχή τών πρώτων βασιλέων τής νεότερης περιόδου τής Βαβυλώνας, όταν ο λαός Αδάμ αποφάσισε να εγκατασταθεί στην έρημη πλέον από τον Κατακλυσμό πεδιάδα Σεναάρ, και να χτίσει "πόλη και πύργο".

Η γλώσσα τους ήταν Σημιτική, εξέλιξη τής Ακκαδικής, και μοιάζει πολύ με την Ασσυριακή. Προφανέστατα γι' αυτή τη γλώσσα μιλάει η αφήγηση τής Γένεσης, ότι ήταν η κοινή γλώσσα τών κατοίκων όλης εκείνης τής απέραντης γης τής Μεσοποταμίας (Κόρπους Νο 24. σελ. 19-23).

5. Γιατί ήταν κακή η ίδρυση δικής τους δυναστείας;

Α. Ένας λαός αλλιώτικος από τους άλλους

Εδώ λοιπόν φρονούμε ότι βρίσκεται ο λόγος τής δυσαρέσκειας τού Θεού, για την οικοδομή τής πόλης και τού πύργου τής Βαβέλ. Αυτός είναι και ο λόγος, που ο Θεός, ενώ ΔΕΝ έδειξε να έχει πρόβλημα με τους πύργους και τις πόλεις τών γύρω εθνών, μόνο με την πόλη Βαβέλ και τον πύργο της, δυσαρεστήθηκε! Επειδή ο συγκεκριμένος λαός, δεν ήταν σαν τους γύρω λαούς. Δεν ήταν σαν τον λαό τού Κάιν και τους λοιπούς που έφτιαχναν πόλεις και πύργους την ίδια εκείνη εποχή τριγύρω. Ο λαός αυτός, ήταν ένας ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ λαός, ένας λαός αγιασμένος και επιφορτισμένος να φέρει σε πέρας μια ειδική αποστολή: "Να γίνει ο γενάρχης τού Μεσσία!"

Β. Ιησούς Χριστός: Το κεντρικό θέμα τής Αγίας Γραφής

Να θυμίσουμε ότι μετά την πτώση τού Αδάμ και τής Εύας, ο Θεός είπε στο Φίδι - Διάβολο, ότι από τη γυναίκα (η οποία αντιπροσωπευόταν από την Εύα), θα γεννιόταν ένα "σπέρμα": "θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του κεντήσεις τη φτέρνα του" (Γένεσις 3: 15).

Στις χιλιετηρίδες που ακολούθησαν, το σπέρμα αυτό έγινε γνωστό ως "ο Μεσσίας". Από τότε, οι απόγονοι τού Αδάμ και τής Εύας, στη γέννηση αυτού τού σπέρματος, αυτού τού Μεσσία αποσκοπούσαν, και Αυτόν ανέμεναν.

Σε αντίθεση με εκείνη την διαδεδομένη αλλά εσφαλμένη άποψη, που λέει ότι δήθεν η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία τού Ισραηλιτικού έθνους, η πραγματικότητα είναι άλλη, επειδή στα περίπου 5.500 χρόνια που καλύπτει η Παλαιά Διαθήκη ως την εποχή τής έλευσης τού Μεσσία, τού Ιησού Χριστού, μόνο τα 1.500 τελευταία χρόνια, καταγράφει την ιστορία τού Ισραήλ. Στα προηγούμενα 4.000 χρόνια, παρακολουθούσε την ιστορία ενός προγενέστερου έθνους τής Μεσοποταμίας, τού λαού τών "Αδαμιτών", τού λαού "Αδάμ", ή τών "γιων τού Αδάμ" κατά την ορθή μετάφραση τού Εβραϊκού στα Ελληνικά.

Το κύριο θέμα τής Αγίας Γραφής, ΔΕΝ είναι το Εβραϊκό έθνος, αλλά η ιστορία τής ενανθρώπισης τού Μεσσία, τού Ιησού Χριστού, τού Θεού Λόγου.

Η Γένεση ξεκινάει ήδη από το 3ο εδάφιο τού πρώτη κεφαλαίου της, μιλώντας για τον "Λόγο τού Θεού", (τον "Θεό Λόγο" κατά τον Ιωάννη 1: 1-4) Γράφει η Γένεση στην αρχή της: "και είπεν ο Θεός..." Όμως ο Θεός δεν μιλάει με ανθρώπινη γλώσσα, αλλά εκφράζεται δια τού Λόγου Του. (Γένεσις 1: 3). "Με τον Λόγο τού Κυρίου" λοιπόν γίνεται η δημιουργία, δια τού Ιησού Χριστού (Ψαλμός 33: 6), και αυτός ο Λόγος, ο Μεσσίας, είναι η εικόνα βάσει τής οποίας δημιουργείται ο άνθρωπος "κατ' εικόνα Θεού".

Αυτός είναι και το Σπέρμα που προφητεύει ο Θεός ότι να νικήσει τον διάβολο, και που θα επαναφέρει τον άνθρωπο στον χαμένο Παράδεισο. Και τη γενεαλογική γραμμή Του από τον Αδάμ μέχρι τη γέννησή Του ως Ιησούς Χριστός, παρακολουθεί η Παλαιά Διαθήκη.

Αυτός είναι λοιπόν το κεντρικό θέμα τής Αγίας Γραφής, και με βάση αυτό το κεντρικό θέμα, θα κατανοήσουμε ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα τού Θεού με τον Πύργο τής Βαβέλ και την πόλη που έχτιζαν οι "γιοι τού Αδάμ".

Γ. Η πτώση τών "γιων τού Αδάμ" και ο Κατακλυσμός

Όπως δείξαμε στο σχετικό μας άρθρο, οι απόγονοι τού Αδάμ, ο "λαός Αδάμ", ή οι "γιοι τού Αδάμ", αυξήθηκαν στα 2.000 χρόνια που πέρασαν μετά τον Αδάμ, έγιναν μεγάλο έθνος, και απέβλεπαν σε αυτή την υποσχεμένη γέννηση τού Μεσσία. Αυτόν περίμεναν οι γυναίκες τού λαού αυτού, και σε Αυτού τη γέννηση απέβλεπαν, κάθε φορά που αποκτούσαν παιδί. Γεννούσαν για τον Θεό.

Τότε όμως έγινε η καταστροφή. Ο λαός τού Αδάμ, όπως δείξαμε σ' εκείνο το άρθρο, επιμείχθηκε με τους γύρω λαούς, με τους "γιούς τών ισχυρών" ή τους "γιους ελοχίμ", και οι γυναίκες τού λαού Αδάμ, δεν γεννούσαν πια για τον Κύριο, αλλά "ετεκνοποίησαν εις αυτούς" (Γένεσις 6: 4).

Ο λαός Αδάμ αλλοιώθηκε πολιτισμικά και έχασε την πολιτισμική του ταυτότητα και ιδιαιτερότητα. Έχασε την αποστολή του και έπαψε να περιμένει τον Μεσσία και να προσπαθεί να Τον φέρει σε ύπαρξη ως μέρος ενός καθαρού και αγίου λαού. Τα παιδιά τους ήταν πια σπέρματα άλλων λαών και άλλων πολιτισμικών παραδόσεων.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Θεός να τους εγκαταλείψει στην τύχη τους, στη φυσική καταστροφή τού Κατακλυσμού τού Νώε που ακολούθησε ακριβώς εκείνο τον καιρό, γύρω στο 3.300 π.Χ., και να σώσει μόνο τον Νώε και την οικογένειά του, που ήταν και οι μόνοι που έδωσαν σημασία στην πρόσκληση να μπουν στην Κιβωτό.

Δ. Η πτώση τών "γιων τού Αδάμ" στη Βαβυλώνα

Ο Νώε και η οικογένειά του, ήταν οι μόνοι που διαφύλαξαν την πολιτισμική τους παράδοση, τη συνείδηση ότι αποτελούσαν το "υπόλοιπο" τού χαμένου πια "λαού Αδάμ", που είχαν την υποχρέωση να γίνουν οι γενάρχες τού Μεσσία, που θα έσωζε τον κόσμο. Και στη χιλιετία που ακολούθησε αυτό τον Κατακλυσμό, μετέδωσαν αυτή τη συνείδηση και στους απογόνους τους που αύξαναν.

Τώρα πλέον όμως, βρισκόμαστε γύρω στο 2.500 π.Χ. Είναι η εποχή που οι απόγονοι τού Νώε μετακομίζουν στη γη Σεναάρ ιδρύοντας τη Βαβυλώνα, και αποφασίζουν: "Ελάτε, ας κτίσουμε για μας μια πόλη και έναν πύργο, που η κορυφή του να φτάνει μέχρι τον ουρανό· και ας αποκτήσουμε για μας όνομα, πριν διασπαρούμε επάνω στο πρόσωπο της γης" (Γένεσις 11: 4), και αντί να αποβλέπουν στη γέννηση τού Μεσσία και στον αγιασμό τού ονόματος τού Γιαχβέ, τού αληθινού Θεού τών πατέρων τους, τώρα λένε: "ας αποκτήσουμε για μας όνομα".

Ο Μεσσίας δεν έχει πλέον θέση στα σχέδιά τους, μόνο ο εαυτός τους. Θα ίδρυαν μια ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ νέα δυναστεία, όπως οι γύρω πόλεις, και θα επεκτείνονταν (θα διασπείρονταν) στη γύρω περιοχή, έχοντας ως πολιτικοθρησκευτικό κέντρο τους, αυτή την πόλη και τον ψηλό της πύργο. Θα έφτιαχναν μια νέα αυτοκρατορία, με ιδιοτελείς σκοπούς, "για τους εαυτούς τους", και τη δική τους δόξα.

Αυτή ακριβώς λοιπόν ήταν η πτώση τους. Όπως οι πρόγονοί τους, και όπως ο Κάιν πρώτος, για μια φορά ακόμα, ακολούθησαν το παράδειγμα τών γύρω εθνών, και έχασαν την αποστολή τους και την πίστη τους στον Γιαχβέ και στον προφητευμένο Μεσσία, τον οποίο είχαν την ευθύνη να φέρουν στον κόσμο από το "σπέρμα" τους, όταν σε αυτούς θα γεννιόταν μια γυναίκα τόσο καθαρή, όσο η μετέπειτα Παναγία, που θα μπορούσε να κρατήσει στα σπλάχνα της τον Θεό Λόγο. Τώρα όμως πλέον, αυτή η καθαρή και αγία γυναίκα δεν θα γεννιόταν από τον λαό τους, επειδή ο λαός αυτός είχε πάψει να καθαρίζει τους ανθρώπους του, και είχε γίνει τόσο ιδιοτελής και άπιστος στον αληθινό Θεό, όσο οι γύρω λαοί.

Αυτό ενόχλησε τον Θεό, κάνοντάς Τον να στρέψει την προσοχή Του προς αυτούς και προς τα σχέδιά τους, όπως με μεταφορικό τρόπο περιγράφει η Γένεση, την ενδοτριαδική "συζήτηση" τών προσώπων τής Θεότητας στο 11: 5-8:

"Και ο Κύριος κατέβηκε για να δει την πόλη και τον πύργο, που οικοδόμησαν οι γιοι των ανθρώπων. 6 Και ο Κύριος είπε: Να, ένας λαός, και όλοι έχουν μία γλώσσα, και άρχισαν να το πραγματοποιούν· και τώρα δεν θα εμποδιστεί σ' αυτούς κάθε τι που σκοπεύουν να κάνουν· 7 ελάτε, ας κατέβουμε, και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους, για να μη καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα τού άλλου. 8 Και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης· και σταμάτησαν να κτίζουν την πόλη και τον πύργο".

Ήταν καιρός να υποστούν και αυτοί τις συνέπειες τών επιλογών τους όπως οι πρόγονοί τους, που είχαν την ίδια ακριβώς πτώση από την αποστολή τους!

Ε. Η μετέπειτα πτώση και τού Ισραήλ και η ασφαλιστική δικλείδα τού Νόμου

Προτού όμως ολοκληρώσουμε το θέμα μας, για τη σύγχυση τών γλωσσών στη Βαβυλώνα, θα ήταν χρήσιμο να δούμε και μία ακόμα παρόμοια πτώση που ακολούθησε στο μέλλον τους, τους απογόνους αυτού τού λαού, για να καταλάβουμε πόσο "δένει" η πτώση τους, με όλες τις άλλες πτώσεις τής γενεαλογικής γραμμής που θα έφερνε τον Μεσσία.

Όπως συνεχίζει την αφήγησή της η Γένεση, μετά τον εκ νέου διασκορπισμό τών "γιων τού Αδάμ", για μια φορά ακόμα έμεινε μία μικρή μειονότητα απ' αυτούς, (όπως ο Νώε παλαιότερα), που κράτησε την πολιτισμική της ταυτότητα και την ευθύνη τής αποστολής τους, να φέρουν στον κόσμο τον Μεσσία. Και βασικός εκπρόσωπος αυτής τής Μειονότητας, ήταν ο Αβραάμ, που έζησε κάπου 500 χρόνια αργότερα από το περιστατικό τού πύργου τής Βαβέλ.

Ο Αβραάμ μάλιστα παντρεύτηκε την αδελφή του Σάρρα, (η αιμομιξία δεν θεωρείτο τότε απαγορευμένη), και πάντρεψε τον γιο του Ισαάκ με μία εξαδέλφη του από συγγενικά κοντινή του οικογένεια, που είχε μείνει κι εκείνη πιστή στην πολιτισμική τους παράδοση. Και ο λόγος ήταν αυτός ακριβώς: Να μην αφομοιωθούν από τα γύρω έθνη και χάσουν την αποστολή τους, να φέρουν στον κόσμο τον Μεσσία. Γι' αυτό και ο Θεός επανέλαβε στον Αβραάμ και στον επίσης πιστό στην αποστολή του εγγονό του Ιακώβ ή Ισραήλ, αυτή του την αποστολή: "θα ευλογηθούν μέσα σ' εσένα, και μέσα στο σπέρμα σου, (δηλαδή μέσα στην Εκκλησία) όλες οι φυλές τής γης" (Γένεσις 28: 14).

Ενώ ως τον καιρό τού Αβραάμ, οι λιγοστοί απόγονοι τού έθνους Αδάμ, είχαν κληρονομήσει την πολιτισμική παράδοση τής καταγωγής τους από το συγκεκριμένο έθνος, (όπως δείξαμε βάσει εκφράσεων τής Γενέσεως, στο σχετικό μας άρθρο), από τον καιρό τού Ιακώβ και μετά, μία νέα εθνική συνείδηση γεννιέται, και οι απόγονοι αυτού τού νέου έθνους τού Θεού, που αντικατέστησε το πεσμένο έθνος τής Βαβυλώνας, ονομάσθηκαν πλέον από το όνομα τού εγγονού τού Αβραάμ, "Ισραήλ". Από εκεί και πέρα, και για τα επόμενα 1700 περίπου χρόνια ως τον Μεσσία τον Ιησού Χριστό, η Παλαιά Διαθήκη με αυτό το όνομα τους ονομάζει.

Αυτό όμως είναι το σημείο που θέλουμε να τονίσουμε εδώ: Πώς ο Ισραήλ πέτυχε στην αποστολή του, και δεν έπεσε στην ίδια παγίδα, όπως έπεσε το προγενέστερο έθνος Αδάμ τών προγόνων τους;

Η αλήθεια όμως είναι ότι ΚΑΙ ο Ισραήλ έπεσε στην ίδια παγίδα, όπως θα δείξουμε. Αλλά αυτή τη φορά, ο Θεός είχε θέσει μια "ασφαλιστική δικλείδα", ώστε να μην αναβληθεί για μια φορά ακόμα η αποστολή τής ενανθρώπισης τού Χριστού στον κόσμο.

Ας θυμηθούμε ότι από την ίδρυση τού Ισραήλ ως έθνους μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, γύρω στο 1500 π.Χ., (δηλαδή κάπου 1000 χρόνια μετά τη Βαβέλ), οι Ισραηλίτες για 500 περίπου χρόνια, δεν είχαν κανέναν βασιλιά. Είχαν μια μορφή "αναρχίας" στις πόλεις τους. Ήταν η εποχή τών Κριτών. Η εποχή που κατά καιρός ο Θεός έθετε το Πνεύμα Του το άγιο πάνω σε κάποιον προφήτη, σαν τον Σαμψών ή τον Σαμουήλ, και αυτός τους έλεγε τις βουλές τού Υψίστου, χωρίς να έχουν καμία κεντρική κυβέρνηση και κανέναν Βασιλιά ή άλλο Κυβερνητικό συμβούλιο.

Τότε όμως, στον καιρό τού Σαμουήλ, γύρω στο 1000 π.Χ., οι Ισραηλίτες, επανέλαβαν για μια φορά ακόμα το ίδιο λάθος που είχε κάνει και ο προγενέστερος άγιος λαός οι Αδαμίτες. Ζήλεψαν τον τρόπο διακυβέρνησης τών γύρω εθνών, και θέλησαν και αυτοί να στέψουν Βασιλιά, κάτι που το ζήτησαν από τον Κριτή και Προφήτη τού Γιαχβέ, τον Σαμουήλ.

Η απάντηση τού Θεού προς αυτούς ήταν δημοκρατικά θετική, αλλά ταυτόχρονα καυστική και προειδοποιητική, απαντώντας τους μέσω τού Σαμουήλ:

"Άκουσε τη φωνή τού λαού, σε όλα όσα λένε σε σένα· επειδή, δεν απέβαλαν εσένα, αλλ' εμένα απέβαλαν από το να βασιλεύω επάνω τους· σε όλα τα έργα που έπραξαν, από την ημέρα που τους ανέβασα από την Αίγυπτο μέχρι αυτή την ημέρα, αφού με εγκατέλειψαν, και λάτρευσαν άλλους θεούς, έτσι κάνουν και σε σένα· τώρα, λοιπόν, άκουσε τη φωνή τους· όμως, διαμαρτυρήσου σ' αυτούς ανοιχτά, και δείξ' τους πώς θα συμπεριφερθεί ο βασιλιάς που θα βασιλεύσει επάνω τους" (Α΄ Σαμουήλ 8: 7-9).

Οι Ισραηλίτες πράγματι, για μια φορά ακόμα, υπέστησαν ως λαός τού Θεού, τις συνέπειες τών επιλογών αυτής τους της πτώσεως. Στον τέταρτο ήδη βασιλιά τους, τον γιο τού Σολομώντα τον Ροβοάμ, το βασίλειό τους επαναστάτησε, και σχίσθηκε σε δύο κράτη και δύο βασίλεια, ανταγωνιστικά μεταξύ τους, τα οποία με τη σειρά τους υποδουλώθηκαν στις ξένες αυτοκρατορίες. Και σε διάστημα λίγων αιώνων, το 587 π.Χ., έπαψε να βασιλεύει και ο τελευταίος βασιλιάς τών Ισραηλιτών, ο Σεδεκίας, καθώς το βασίλειό του καταστράφηκε και υποδουλώθηκε στον ειδωλολάτρη βασιλιά τής τότε αυτοκρατορίας τής... Βαβυλώνας, τον Ναβουχοδονόσορα! (Τι ειρωνεία! Υποδουλώθηκε στην αυτοκρατορία μιας πόλεως που είχε ξεκινήσει 2000 χρόνια πριν από τότε, ως λαός τού αληθινού Θεού, και που έχασε αυτή την ευλογία ακριβώς επειδή ήθελαν να γίνουν αυτοκρατορία!)

Και ο Ισραήλ λοιπόν έπεσε στην ίδια παγίδα τής πολιτικής εξουσίας και ισχύος, με αποτέλεσμα τη ζημιά τους ως κράτος και ως έθνος.

Όμως ΔΕΝ ΑΠΕΤΥΧΑΝ οι Ισραηλίτες στην αποστολή τους να φέρουν τον Μεσσία στον κόσμο. Γιατί άραγε;

Ο λόγος γι' αυτό, είναι επειδή αυτή τη φορά ο Θεός είχε θέσει μια ασφαλιστική δικλείδα, πού θα τους κρατούσε στο σκοπό τους, ακόμα και όταν θα έπεφταν και αυτοί στην παγίδα τής εξουσίας: Τους είχε δώσει τον Μωσαϊκό Νόμο!

Δεν ήταν δυνατόν να συνεχίζεται επ' άπειρον αυτή η κατάσταση, να αφομοιώνεται ο λαός τού Θεού από τους γύρω λαούς, να χάνει την πολιτισμική του ταυτότητα, και να ξαναξεκινάει από ένα μικρό υπόλοιπο, που και αυτό με τη σειρά του, όταν θα γινόταν λαός, θα έκανε τα ίδια λάθη. Έπρεπε να ληφθούν ΑΥΣΤΗΡΑ μέτρα! Τόσο αυστηρά, (ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΤΙΚΑ ΑΥΣΤΗΡΑ), που θα υποδούλωναν κυριολεκτικά τον λαό αυτό, στην αποστολή τους! "επειδή... η σημερινή Ιερουσαλήμ (η πολιτικοθρησκευτική πρωτεύουσα τού Ισραήλ) είναι σε δουλεία μαζί με τα παιδιά της" (Γαλάτας 4: 25).

Γι' αυτό ο Ισραήλ, αν και έπεσε στην ίδια παγίδα τής πολιτικής εξουσίας με τους προγενέστερους λαούς τού Θεού, αυτός δεν απέτυχε. Επειδή η σκληρότητα τού Νόμου δεν τους άφηνε περιθώρια. Τους κράτησε προσηλωμένους στην αποστολή τους ως το τέλος.

Σίγουρα ο Θεός δεν ήθελε να είναι τόσο σκληρός ο Νόμος, (τόσο σκληρός που ακόμα και σήμερα πολλοί κατηγορούν τον Θεό γι' αυτή τη σκληρότητα). Όμως ήταν η μόνη λύση, αφού είχε δώσει ήδη 4.000 χρόνια ελευθερίας στον λαό Του, να γεννήσουν τον Μεσσία, και αυτοί αποτύγχαναν διαρκώς για τον ίδιο λόγο: "Έχαναν την πολιτισμική τους ταυτότητα και αναμειγνύονταν με τα γύρω έθνη και τους τρόπους τους". Αυτό λοιπόν έπρεπε να σταματήσει ως εκεί.

Και μόλις ο Ισραήλ πέτυχε τον στόχο, μόλις έφερε σε ύπαρξη μία τόσο αγία γυναίκα σαν την Παναγία, ικανή να γεννήσει τον Θεό Λόγο, και μόλις δι' αυτής ο Θεός Λόγος έγινε Σάρκα, ο Νόμος εκπληρώθηκε, και τα "στεγανά" μεταξύ εθνών καταργήθηκαν. Δεν υπήρχε πλέον λόγος για αυστηρές Νομοθεσίες που υποδούλωναν τους ανθρώπους στην αρχική στοχοθεσία τού Σπέρματος. Το Σπέρμα, ο Μεσσίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Θεός Λόγος, ήταν πλέον άνθρωπος. Ήταν ένας από εμάς, και ήταν ο καιρός να μάς διδάξει και πάλι την ελευθερία, και για πρώτη φορά την αγάπη τού Θεού, χωρίς σκιές και παραμορφώσεις αυστηρών (αλλά αναγκαίων) νόμων.

"Στην ελευθερία, λοιπόν, με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, να μένετε σταθεροί, και μη υποβληθείτε ξανά σε ζυγό δουλείας" (Γαλάτας 5: 1).

6. Η σύγχυση τών γλωσσών

"Και ο Κύριος είπε: Να, ένας λαός, και όλοι έχουν μία γλώσσα, και άρχισαν να το πραγματοποιούν· και τώρα δεν θα εμποδιστεί σ' αυτούς κάθε τι που σκοπεύουν να κάνουν· 7 ελάτε, ας κατέβουμε, και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους, για να μη καταλαβαίνει ο ένας τη γλώσσα τού άλλου.

8 Και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης· και σταμάτησαν να κτίζουν την πόλη και τον πύργο. 9 Γι' αυτό, το όνομά της ονομάστηκε Βαβέλ (= Σύγχυση)· επειδή, εκεί ο Κύριος σύγχυσε τη γλώσσα ολόκληρης της γης· και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης." (Γένεσις 11: 6-9).

Το Σουμεριανό όνομα τού μικρού χωριού που υπήρξε εκεί στην αρχή, ήταν "Καντινγκίρα". Στη Σημιτική Ακκαδική, ονομάστηκε: "Μπαμπ-Ιλίμ". Φαίνεται ότι το όνομα αυτό δεν προήλθε από το "Καντινγκίρα", αλλά από ένα άλλο όνομα για την πόλη "Βαβέλ". Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ο πληθυντικός "Μπαμπ-Ιλανί", που σημαίνει: "Η πύλη τών θεών".

Τι έγινε λοιπόν, και η "πύλη τών θεών" μετατράπηκε σε "σύγχυση";

Φυσικά ο Θεός δεν φοβόταν μην ανεβούν οι άνθρωποι στον ουρανό. Ούτε είχε κανένα πρόβλημα από τα κατασκευάσματά τους. Η αντίρρησή Του, ήταν στην αποτυχία τής αποστολής τους.

Ουσιαστικά δηλαδή, ο Θεός γνώριζε ότι αν συνέχιζαν να έχουν την ευλογία Του, ως λαός Του, αντί να γεννήσουν τον Μεσσία στη γη, το μόνο που θα επιτύγχαναν, θα ήταν "όσα σκόπευαν να κάνουν" και όχι όσα σκόπευε ο Θεός. Θα γίνονταν μία πανίσχυρη αυτοκρατορία δοξάζοντας τα δικά τους ονόματα αντί για τον Θεό, και μια τέτοια πολιτική επιτυχία, θα έκανε ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ υπερήφανους για το κατόρθωμά τους. Η προσοχή όλων τους, θα ήταν πλέον στραμμένη στη δόξα τής δικής τους αυτοκρατορίας, βγάζοντας εντελώς την αποστολή τους από το πρόγραμμα.

Αντιθέτως, μια αποτυχία τού σχεδίου τους, θα έδινε ένα μάθημα στον λαό αυτό, κάνοντας κάποιους ανάμεσά τους, να θυμηθούν ότι η δική τους κλήση, δεν ήταν να φτιάχνουν πόλεις και αυτοκρατορίες, αλλά να φέρουν στον κόσμο τον Μεσσία.

Πράγματι, έτσι και έγινε, όταν απέτυχαν. Απέμειναν άνθρωποι πιστοί, που έμειναν προσηλωμένοι στον αληθινό σκοπό τού έθνους τους, και έγιναν οι Πατριάρχες τού νέου λαού τού Θεού, τού Ισραήλ.

Φυσικά ο Θεός δεν κατέβηκε! Ο Πανταχού Παρών, δεν χρειάζεται να κατεβεί για να δει ή να ενεργήσει. Είναι προφανές ότι η ανθρωποπαθής αυτή έκφραση θέλει να δείξει ότι ο Θεός έστρεψε έντονα την προσοχή του στον λαό αυτό, με σκοπό να εκτροχιάσει το εγχείρημά τους.

Αυτοί γνώριζαν ότι θα διασπαρούν σε όλη τη γη. Αλλά ήθελαν ΠΡΙΝ διασπαρούν, να φτιάξουν ένα όνομα για τους εαυτούς τους, και να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί ως Κυρίαρχοι. Αυτό λοιπόν ο Θεός θα το άλλαζε. Θα φρόντιζε να διασπαρούν, πριν γίνουν παγκόσμια δύναμη και πάρουν τα μυαλά τους περισσότερο αέρα.

Ο τρόπος που θα ακυρωνόταν το εγχείρημα, ήταν σαφής: "Θα τους συνέχεε τις γλώσσες, ώστε να πάψουν να είναι ένας λαός και να μιλούν μία γλώσσα". Θα τους κατακερμάτιζε και θα τους έκανε να σκορπισθούν χωρίς να φτιάξουν μια ενιαία και συμπαγή αυτοκρατορία. Και φυσικά η ενότητα ενός λαού, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη γλωσσική ομογένεια.

Πολλοί ερμηνευτές τής Γενέσεως στην ιστορία, νόμισαν ότι αυτή η σύγχυση τών γλωσσών ήταν η αρχική γέννηση τών πολλών γλωσσών στην ανθρωπότητα, και ότι ως τότε όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Όμως όταν η Γένεση λέει: "ολόκληρη η γη ήταν μιας γλώσσας, και μιας φωνής", δεν μιλάει για τον πλανήτη, αλλά για ολόκληρη τη γη ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ, στην οποία διέμενε ο λαός Αδάμ. (Η λέξη: "γη" στη Γένεση, σημαίνει την ξηρά, και όχι τον πλανήτη, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, που την έχουμε δει συνολικά).

Σήμερα είναι αρχαιολογικά και γλωσσολογικά αποδεδειγμένο, ότι εκείνο τον καιρό σε άλλες περιοχές τού κόσμου υπήρχαν αμέτρητες γλώσσες, με παλαιότερες γνωστές, τις γλώσσες τών Βουσμάνων τής Αφρικής και συγγενικών τους λαών, με τα χαρακτηριστικά "κλικ".

Στη Μεσοποταμία όμως, λόγω τού Κατακλυσμού, οι απόγονοι τού Νώε είχαν γεμίσει ομοιογενώς την περιοχή με τη δική τους γλώσσα, αφού μόνο αυτοί είχαν διασωθεί από τον Κατακλυσμό σε όλη την πεδινή έκταση τής Μεσοποταμίας. Και έχοντας αυτή τη γλωσσική ομοιογένεια, θα έφτιαχναν μια πανίσχυρη και γλωσσικά ενιαία αυτοκρατορία, που κανείς δεν θα μπορούσε να νικήσει.

Πώς λοιπόν ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες τους;

Η κλασσική ερμηνεία τού χωρίου, είναι ότι ο Θεός θαυματουργικά τους έκανε να μιλούν διαφορετικές γλώσσες, κάτι που φυσικά δεν είναι αδύνατο να το έκανε ο Παντοδύναμος. Και με τον τρόπο αυτό, οι αρχαιότεροι ερμηνευτές, προσπαθούσαν να εξηγήσουν το πώς βρέθηκε η ανθρωπότητα να μιλάει τόσες πολλές γλώσσες.

Σήμερα όμως που γνωρίζουμε ότι ο κόσμος ήταν πολύ αρχαιότερος απ' ότι νόμιζαν παλαιότερα, και που ξέρουμε αποδεδειγμένα ότι ο Κατακλυσμός δεν ήταν παγκόσμιος, αλλά κάλυψε μόνο τη Μεσοποταμία, δεν είναι απαραίτητο να ερμηνεύσουμε κατ' ανάγκην αυτά τα λόγια ως θαυματουργική ενέργεια τού Θεού για τη δημιουργία γλωσσών. Γιατί υπάρχει και μία "πιο πεζή" εξήγηση τών λόγων αυτών, που είναι σύμφωνη και με τις  γλωσσολογικές αναλύσεις τών επιστημόνων, για το πώς προήλθαν οι γλώσσες εκείνης τής εποχής και εκείνης τής περιοχής, με τον φυσικό γνωστό πλέον σ' εμάς τρόπο τής παραφθοράς και διαχωρισμού πληθυσμών.

Η πιο πεζή αυτή εξήγηση, έχει σχέση με την ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και την ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ!

Για ένα τόσο μεγάλο έργο, σαν αυτό που γινόταν στη Βαβυλώνα, χρειάζονταν σίγουρα εργάτες! Και η εργασία αμείβεται!

Αν σκεφθούμε λοιπόν τους περιορισμένους πόρους μιας αρχαίας κοινωνίας σαν τη Μεσοποτάμια, που αύξανε αλματωδώς σε μία εύφορη περιοχή γεμάτη ποτάμια, στη διάρκεια τής Γεωργικής επανάστασης και τής ανακάλυψης τού σιδήρου, τού τροχού, τής γραφής και τών επιστημών, καταλαβαίνουμε ότι η Μεσοποταμία προσέλκυε πολύ κόσμο από όλες τις γύρω περιοχές. Ήταν ή χώρα τών ευκαιριών τής εποχής! Κάτι σαν τον "Νέο Κόσμο" τής εποχής εκείνης!

Και ποια θα ήταν η πρώτη επιλογή τών κάθε είδους μεταναστών που κατέφθαναν στη Μεσοποταμία; Φυσικά η Βαβυλώνα, που όχι μόνο βρισκόταν πολύ κοντά στις ακτές τού Περσικού Κόλπου, και μπορούσε κάποιος να φθάσει εκεί και με πλεούμενο και λίγο μόνο δρόμο, αλλά χρειαζόταν και εργάτες!

Ήταν η νεότερη ανερχόμενη οικονομική και τεχνική δύναμη τής περιοχής! Μια νέα πόλη, στην οποία μπορούσε κάποιος να βρει αμέσως δουλειά και γη, και να κάνει την τύχη του!

Έτσι λοιπόν, η Βαβυλώνα γέμισε ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Ανθρώπους από κάθε γωνιά τού κόσμου, με τις δικές τους  γλώσσες, που ο καθένας βρίσκοντας δουλειά σε αυτή την αναπτυσσόμενη πολιτειακή δύναμη, καλούσε και άλλους, και άλλους από τις μακρινές πατρίδες τους, σε ένα μακροχρόνιο (με τα μέσα τής εποχής), τεράστιο έργο, "πόλεως και πύργου που θα έφθανε ως τον ουρανό".

Και κάποια στιγμή οι μετανάστες έγιναν πλειονότητα. Και η γλώσσα τών απογόνων τού Νώε έπαψε να είναι κοινή και κατανοητή από όλους. Οι μετανάστες επιμείχθηκαν με τον λαό τής Βαβυλώνας και έκαναν απογόνους, που δεν μιλούσαν πλέον την ίδια γλώσσα, και δεν είχαν πλέον την ίδια πολιτισμική παράδοση.

Και πριν το έργο τελειώσει, οι Μετανάστες πήραν τα πράγματα στα χέρια τους, και ο Λαός Αδάμ, απλώς έπαψε να υπάρχει ως ενιαίος λαός με μία γλώσσα.

Ο Θεός αποσύροντας από αυτούς την ευλογία Του και την κατεύθυνσή Του, τους παρέδωσε στην αφροσύνη τους, και με την ανοχή Του, "τους σύγχυσε τις γλώσσες", διασκορπίζοντάς τους σε όλη τη γη τής Μεσοποταμίας (και όχι μόνο), αλλά όχι πλέον ως ενιαίο λαό, όπως ήθελαν αυτοί αρχικά, αλλά ως γλωσσικά και πολιτισμικά ανομοιογενείς ομάδες, που δεν είχαν καμία όρεξη να μείνουν σε μια Βαβυλώνα, που είχε πάψει πλέον να είναι η νέα χώρα τών ευκαιριών, έχοντας σπαταλήσει τους πόρους της για χάρη ξένων.

Θα μπορούσε λοιπόν, όπως είναι μεταφορική η έκφραση: "κατέβηκε ο Θεός", να είναι επίσης μεταφορική η έκφραση: "ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες τους". Και τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά στην Αγία Γραφή, όπου ο Θεός με την ανοχή Του, παρουσιάζεται ως "αυτουργός" ενεργειών που γίνονται από άλλους!

Ας δούμε τρία τέτοια παραδείγματα:

Ποιος έφερε τον Ναβουχοδονόσορα;

Προσέξτε πώς περιγράφει την αιχμαλωσία τού Ισραήλ στη Βαβυλώνα, σαν να το έχει κάνει ο Ίδιος ο Θεός, ενώ το έκανε ο Βαβυλώνιος βασιλιάς: "Θα απλώσω το δίχτυ μου επάνω του, και θα πιαστεί στα βρόχια μου· και θα τον φέρω στη Βαβυλώνα, κι εκεί θα κριθώ μαζί του για την ανομία του, που ανόμησε σε μένα." (Ιεζεκιήλ 17: 20). Αυτό το εδάφιο είναι χαρακτηριστικό, για το πώς ο Θεός επιτρέποντας ή κατευθύνοντας τα γεγονότα με την αιώνια βουλή Του, είναι σαν ο Ίδιος να έχει κάνει κάτι, που το έκανε κάποιος άλλος.

Ομοίως και το ακόλουθο εδάφιο: "Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Επειδή, δεν ακούσατε τα λόγια μου: 9 Δέστε, εγώ θα στείλω και θα πάρω όλες τις οικογένειες του βορρά, λέει ο Κύριος, και τον Ναβουχοδονόσορα, τον βασιλιά τής Βαβυλώνας, τον δούλο μου, και θα τους φέρω ενάντια σ' αυτή τη γη, και ενάντια στους κατοίκους της, και ενάντια σε όλα τα έθνη ολόγυρα, και θα τους εξολοθρεύσω, και θα τους καταστήσω έκπληξη, και αιώνιες ερημώσεις." (Ιερεμίας 25: 8, 9). Πράξεις τού Ναβουχοδονόσορα, που ο Θεός τις αποδίδει στον εαυτό Του, επειδή τις επέτρεψε.

Ποιος ταλαιπώρησε τον Ιώβ;

Δείτε τι λέει ο Θεός για τα παθήματα τού Ιώβ, τα οποία προκάλεσε ο διάβολος, και ο Θεός απλώς τα επέτρεψε: "Και ο Κύριος είπε στον σατανά: Έβαλες τον νου σου επάνω στον δούλο μου τον Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιός του στη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, ο οποίος φοβάται τον Θεό, και απέχει από κακό; Κι ακόμα κρατάει τη ακεραιότητά του, αν και με παρόξυνες εναντίον του, για να τον εξολοθρεύσω χωρίς αιτία." (Ιώβ 2: 3).

Ποιος θα φέρει τον Γωγ;

"Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Δες, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμόνα τής Ρως, Μεσέχ, και Θουβάλ· 2 και θα σε περιστρέψω, και θα σε περιπλανήσω, και θα σε ανεβάσω από τα έσχατα του βορρά, και θα σε φέρω επάνω στα βουνά τού Ισραήλ" (Ιεζεκιήλ 39: 1,2).

Σύμφωνα με την Αποκάλυψη όμως, αυτός πού φέρνει τον Γωγ είναι ο Σατανάς και όχι ο Θεός:

"Και όταν συμπληρωθούν τα 1.000 χρόνια, ο σατανάς θα λυθεί από τη φυλακή του. Και θα βγει για να πλανήσει τα έθνη που βρίσκονται στις τέσσερις γωνίες τής γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, για να τους συγκεντρώσει στον πόλεμο, των οποίων ο αριθμός τους είναι σαν την άμμο τής θάλασσας. Και ανέβηκαν επάνω στο πλάτος τής γης, και περικύκλωσαν το στρατόπεδο των αγίων, και την αγαπημένη πόλη·" (Αποκάλυψις 20: 7-9).

Είναι προφανές εδώ, ότι ο Σατανάς μεν θα τους πλανήσει και θα του οδηγήσει στον πόλεμο αυτό, αλλά θα είναι μία κίνηση "φορσέ" που λένε οι Σκακιστές. Θα είναι αναγκασμένος να κάνει την κίνηση αυτή, επειδή ο Θεός θα τού έχει φέρει τέτοιες καταστάσεις, που θα τον αναγκάζουν να κινεί τα στρατεύματά του με συγκεκριμένο τρόπο. Και έτσι η παρτίδα θα φθάσει στο τέλος της.

Με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να κατανοήσουμε και τήν αναφορά που κάνει η Γένεση στη σύγχυση τών γλωσσών στη Βαβέλ. Πέρα από την ερμηνεία τής θαυματουργικής επέμβασης, εξ ίσου ταιριαστή, (και μάλιστα ταιριαστή και με την επιστήμη τής Γλωσσολογίας), είναι η ερμηνεία αυτή τής επιμειξίας με τους Μετανάστες, που κατανοεί τη σύγχυση τών γλωσσών, ως μία αναγκαστική συνέπεια τής ανυπακοής τού αποστατημένου λαού, η οποία συνέπεια ήταν προεγνωσμένη στην προαιώνια βουλή τού Θεού, σαν ο Ίδιος να την είχε εκτελέσει. Σαν να ήταν η κρίση Του που ανέτρεψε τα σχέδιά τους. Γι' αυτό και το αναφέρει σε πρώτο πρόσωπο: "ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους". Με άλλα λόγια: "ας εφαρμοσθεί σ' αυτούς η προαιώνια Βουλή Μας, να χάσουν τη γλωσσική τους ενότητα, ως παραβάτες που είναι".

7. Ο συμβολισμός τής σύγχυσης τών γλωσσών

Η σύγχυση τών γλωσσών όμως, έχει και τή συμβολική της σημασία, που είναι το αντίθετο τής Πεντηκοστής, τής γενεθλίου ημέρας τής Χριστιανικής Εκκλησίας, όταν το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε ως πύρινες γλώσσες, και διαμοίρασε χαρίσματα στους πρώτους Χριστιανούς.

Το Κοντάκιο τής Γιορτής τής Πεντηκοστής που ψάλλουμε στην Εκκλησία, λέει:

"Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος· ότε τού πυρός τας γλώσσας διένειμεν, εις ενότητα πάντας εκάλεσε· και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα".

Εδώ μάς δίνεται και ο συμβολισμός τής Βαβέλ, ως ο αντίποδας τής Πεντηκοστής.

Στη Βαβέλ ο λαός τού Θεού αποστάτησε και διασπάσθηκε, στην Πεντηκοστή υπάκουσε και ενώθηκε.

Στη Βαβέλ ο ένας λαός έγινε πολλά έθνη και σκορπίσθηκε, στην Πεντηκοστή οι πολλοί λαοί έγιναν ένα "έθνος άγιο, βασίλειο Ιεράτευμα" (Α΄ Πέτρου 2: 9).

Στη Βαβέλ η μία γλώσσα συγχύσθηκε σε πολλές. Στην Πεντηκοστή, οι πολλές γλώσσες, έγιναν κατανοητές σαν μία.

Στην Εκκλησία, δεν έχουμε πια ένα έθνος φυλετικό, που να ανήκει στον Θεό, με σκοπό την έλευση τού Μεσσία. Ο Μεσσίας πλέον γεννήθηκε, ο σκοπός επιτεύχθηκε. Πλέον ΟΛΑ τα έθνη μπορούν να μετέχουν σε αυτό το νέο Παγκόσμιο έθνος τής Εκκλησίας, χωρίς να τους χωρίζουν οι γλώσσες και οι αποστάσεις. Το μήνυμα τής Πεντηκοστής, σε αντιπαράθεση με την Βαβέλ, (τη σύγχυση τής απιστίας), είναι το εξής:

"Όλοι είστε γιοι τού Θεού διαμέσου τής πίστης στον Ιησού Χριστό. Επειδή όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό. Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας· δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος· δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό· επειδή, όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό. Και αν είστε τού Χριστού, άρα είστε σπέρμα τού Αβραάμ, και σύμφωνα με την υπόσχεση κληρονόμοι" (Γαλάτες 3: 26-29).

Επιλεγόμενα

Γιατί λοιπόν ο Μωυσής μάς διέσωσε αυτή την αφήγηση στη Γένεση;

α) Επειδή ήταν μέρος τής ιστορίας ενανθρώπισης τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και ανήκει στην αφήγηση αυτής τής ιστορίας, στην Αγία Γραφή.

β) Για να μας δείξει το πώς οι άνθρωποι αποτύγχαναν επί τόσες χιλιετίες στην αποστολή τους να δώσουν σάρκα στον Θεό Λόγο, και πως ήταν απαραίτητο να ληφθούν αυστηρά μέτρα με τον Μωσαϊκό Νόμο, ώστε να μη σκανδαλίζονται οι άνθρωποι κατανοώντας αυτή την ανάγκη.

γ) Για να μάθουμε ότι ο λαός τού Θεού πρέπει να παραμένει προσκολλημένος στον Μεσσία και στην αποστολή του "να γεννηθεί ο Χριστός μέσα τους" (Γαλάτας 4: 19), και να μη παρασύρεται από τους τρόπους τών απίστων εθνών, που φέρνουν αποτυχία και καταστροφή.

δ) Για να μάθουμε ότι η αποστασία από τον Θεό οδηγεί σε διαίρεση και αποτυχία, σε κατακερματισμό τής ανθρωπότητας και διασπάσεις, ενώ σε αντίθεση ο τρόπος τού Θεού οδηγεί στην ενότητα τής Πεντηκοστής και στην ενότητα τής αγάπης εν Χριστώ Ιησού.

ε) Για να μάς δώσει τύπους και προτυπώσεις, που "έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν." (Α΄ Κορινθίους 10: 11).

Ν. Μ.