• 1. Τα επίπεδα τών ανασκαφών περιληπτικά

• 2. Προκατακλυσμιαία επίπεδα

• 3. Η λάσπη τού Κατακλυσμού

• 4. Η μετακατακλυσμιαία παρακμή τής περιόδου αλ’ Ουμπαΐντ

Σε μία αρχαιολογική έρευνα που έγινε στο χρονικό διάστημα 1919 - 1929 από τον Άγγλο Αρχαιολόγο Σερ Λέοναρντ Γούλεϋ, στο Ρετζεϊμπέχ, στο Τελλ αλ’ Ουμπαϊντ, και στην Ουρ, ο μεγάλος αυτός Αρχαιολόγος βρήκε σαφείς μαρτυρίες τού τοπικού Κατακλυσμού τής Μεσοποταμίας, που έγινε γύρω στο 3.266 π.Χ., γνωστός σ' εμάς σαν "ο Κατακλυσμός τού Νώε". Στο παρόν άρθρο, θα παρουσιασθούν κάποια στοιχεία από την Αρχαιολογική αυτή έρευνα, τόσο για τους απίστους που αρνούνται ότι έγινε ο Κατακλυσμός τού Νώε, όσο και για τους πιστούς εκείνους που νομίζουν ότι ήταν "παγκόσμιος", αγνοώντας τα αρχαιολογικά δεδομένα, που δείχνουν ότι ήταν ένας τοπικός κατακλυσμός, σε αρμονία με την Αγία Γραφή και την παγκόσμια ιστορία.

1. Τα επίπεδα τών ανασκαφών περιληπτικά

Τα ευρήματα συμφωνούν με τη σειρά τών καταλόγων τών Βασιλέων που βρέθηκαν στη Σουμερία. Οι Σουμέριοι χρονολογούσαν τον Κατακλυσμό, ότι ήρθε δύο "δυναστείες" πριν από την Πρώτη Δυναστεία τής Ουρ.

Έτσι, οι αρχαιολογικές περίοδοι τής Ουρούκ και τής Τζαμδάτ Νασρ αντιστοιχούν με τις δύο αυτές δυναστείες, (τής Κις και τής Ερέχ), και η Πρώτη Δυναστεία τής Ουρ με την αρχαιολογική Πρώιμη Δυναστική Περίοδο τής οποίας είναι πράγματι η μεσουράνηση.

Σκάφτηκε ένα πελώριο πηγάδι στους λόφους τού Βασιλικού Κοιμητηρίου, βαθύ 64 πόδια ως το τέλος του. Το πηγάδι τών ανασκαφών δεν ήταν στο κέντρο τής προϊστορικής πόλης, αλλά έξω από τα τείχη τής Ουρ, γι’ αυτό τα σπίτια που βρέθηκαν, έδειξαν την επέκταση τής πόλης κυρίως σε νεότερες εποχές.

Στα πρώτα 20 πόδια, βρέθηκαν 9 επίπεδα σπιτιών, το καθένα χτισμένο πάνω από τα ερείπια προηγουμένων εποχών.

Μετά υπήρχαν οι εγκαταστάσεις ενός εργοστασίου κεραμικών, κάτω από τα 9 επίπεδα σπιτιών. Εκεί υπήρχε μια συμπαγής μάζα από σπασμένα αγγεία, τα οποία συνέχισαν για περίπου 19 πόδια, στα οποία σε διαφορετικά επίπεδα, υπήρχαν τα καμίνια στα οποία είχαν ψηθεί τα κεραμικά.

Τα θρύψαλα ήταν από τα αγγεία που δεν πήγαν καλά στο ψήσιμο, (που έσπασαν ή κακοσχηματίσθηκαν). Αυτά δεν είχαν εμπορική αξία, και κατασυντρίφθηκαν από τον κεραμοποιό, και τα κομμάτια τους αφέθηκαν να κείτονται εκεί. Έτσι συσσωρεύτηκαν τόσο ψηλά, ώστε τα καμίνια θάβονταν, και νέα καμίνια είχαν χτιστεί πάνω στο ύψωμα που σχηματίστηκε. Μία συσσώρευση 19 ποδών, από σπαταλημένα υλικά, σήμαινε ότι το εργοστάσιο ήταν σε λειτουργία για ένα μακρύ χρονικό διάστημα.

Από κάτω υπήρχε η ιλύς τού Κατακλυσμού και στο πάνω μέρος της σκαμμένοι τάφοι.

Τέλος, υπήρχαν 3 προκατακλυσμιαία επίπεδα κατάληψης.

2. Προκατακλυσμιαία επίπεδα

Από τα τρία επίπεδα στρωμάτων, που βρέθηκαν κάτω από τη λάσπη τού Κατακλυσμού, φαίνεται ότι ο Κατακλυσμός έγινε όταν ο αποικισμός τής Ουρ ήταν ακόμα νέος.

Οι άνθρωποι τής αλ’ Ουμπαΐντ Ι φάσης, προ τού Κατακλυσμού, βρίσκονταν ακόμα προφανώς στο Νεολιθικό στάδιο τού πολιτισμού. Πρόκειται για την Ύστερη Λίθινη Εποχή.

Κάτω από το στρώμα τού Κατακλυσμού, ήρθε στο φως ένα επίπεδο ανθρώπινης κατοχής: πλίνθοι λάσπης σε σήψη, τέφρα και σπασμένα πήλινα, στα οποία διακρίνονταν 3 διαδοχικά πατώματα επιπέδων.

Εδώ ήταν τα πλούσια διακοσμημένα αγγεία τής αλ’ Ουμπαΐντ σε αφθονία, πυρόλιθοι, πήλινα ειδώλια και επιπεδο-ορθογώνιοι πλίνθοι (διατηρημένοι επειδή είχαν καεί τυχαία), και τμήματα από πήλινο επίχρισμα τοίχων, επίσης σκληρυμένο από φωτιά, το οποίο στη μία μεριά ήταν λειασμένο, επίπεδο ή καμπύλο, και στην άλλη πλευρά έφερε το αποτύπωμα από κορμούς καλαμιών. Ήταν το επίχρισμα από τους τοίχους τών καλαμιών τών καλυβών, οι οποίες και στην αλ’ Ουμπαΐντ, ήταν τα φυσιολογικά σπίτια τών προ- Κατακλυσμιαίων ανθρώπων, όπως είναι τών Νομάδων Αράβων σήμερα.

3. Η λάσπη τού Κατακλυσμού

Μετά από 3 πόδια περίπου ανθρώπινης κατοχής, ξαφνικά όλες οι ενδείξεις κατοχής σταμάτησαν: Δεν υπήρχαν άλλα σπασμένα κεραμικά, ούτε τέφρα, μόνο καθαρή λάσπη φερμένη από νερό. Επρόκειτο για τη λάσπη τού Κατακλυσμού. Όλη αυτή η χαμηλή συνοικία τής Ουρ, ήταν κατακαλυμμένη από τον Κατακλυσμό, και θάφτηκε κάτω από την ιλύ του.

Σε κάποιο σημείο η ιλύς τού Κατακλυσμού, ήταν 8 πόδια, ενώ σε άλλο μετρήθηκε περίπου 11 πόδια σε πάχος, και εκτός από ένα σπάνιο αξιοσημείωτο στρώμα από σκοτεινή λάσπη, ήταν ομοιόμορφη παντού. Μικροσκοπική ανάλυση απέδειξε ότι αυτό το στρώμα, είχε μεταφερθεί από νερό, υποκείμενο στην ενέργεια ήπιων ρευμάτων, και αποτελείτο από υλικά φερμένα από τις μέσες εκτάσεις τού Ευφράτη.

Από κάτω υπήρχαν πυρολιθικά εργαλεία και τεμάχια από ζωγραφισμένα αλ’ Ουμπαΐντ πήλινα αγγεία.

Πάνω από το στρώμα Ουμπαΐντ Ι, υπήρχε η ιλύς τού Κατακλυσμού πάχους 3 σχεδόν μέτρων, χωρίς ανθρώπινα απομεινάρια, και μέσα σ’ αυτήν, στο πάνω μέρος της, σκαμμένοι τάφοι, που ανήκαν στις δύο επόμενες φάσεις (Ουμπαΐντ ΙΙ, και ΙΙΙ).

Σύμφωνα με τον Γούλευ, το πάχος τής ιλύος, έδειξε ότι η αφήγηση τής Γενέσεως για το ύψος τών νερών τού κατακλυσμού ήταν ακριβέστατη. Δεκαπέντε πήχες, περίπου 9 μέτρα, ήταν αρκετά για να πλημμυρίσει η χαμηλότοπη Μεσοποταμία.

4. Η μετακατακλυσμιαία παρακμή τής αλ’ Ουμπαΐντ

Υπήρχαν επιζώντες φυσικά, και αυτό διασώθηκε στην αρχαία κουλτούρα, όπως μπορούμε να δούμε από τους τάφους, αλλά αυτοί που απέμειναν ήταν ένα αποθαρρυμένο και πτωχευμένο κατάλοιπο, και όταν λίγο καιρό αργότερα τα καμίνια εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τού παλαιού νεκροταφείου, οι πατροπαράδοτες τέχνες, ήταν στην τελευταία παρακμή τους.

Υπήρχε ένα μόνο λεπτό στρώμα, μεταξύ τής κατακλυσμιαίας ιλύος, και μόνο 1 πόδι κάτω από το σημείο στο οποίο είχε βρεθεί ο αρχαιότερος τροχός αγγειοπλάστη τής τεχνοτροπίας "Ουρούκ". Τα αγγεία ήταν χειροποίητα, σχετικά λεπτά, χρωματισμένα, τής περιόδου αλ’ Ουμπαΐντ. Αλλά ήταν αλ’ Ουμπαΐντ με μία διαφορά. Τα χειροποίητα αγγεία ήταν από τον ίδιο πηλό, και είχαν την ίδια ασπριδερή ή πρασινωπή εμφάνιση, αλλά στα περισσότερα η διακόσμηση σε μαύρη μπογιά ήταν ελαττωμένη, στο ελάχιστο. Είχε απλές οριζόντιες γραμμές, ή απλούστατα σχέδια απρόθυμα και απρόσεκτα τραβηγμένα. Ξεκάθαρα αυτά ανήκαν στο τελευταίο στάδιο τής παρακμής.

Μερικοί τάφοι είχαν σκαφτεί κάτω, μέσα στην ιλύ, και σ’ αυτούς υπήρχαν αγγεία αλ’ Ουμπαΐντ, από ένα πλουσιότερο είδος από εκείνα στα καμίνια τών επάνω σκουπιδιών. Σε ένα από αυτά, υπήρχε μια χάλκινη λεπίδα από δόρυ, το αρχαιότερο δείγμα που είχε βρεθεί από μεταλλική κατασκευή χρησιμοποιούμενη για όπλα ή εργαλεία. Τα σώματα κείτονταν όλα στα νώτα τους, ολόσωμα, τεντωμένα με τα χέρια σταυρωμένα κάτω από το στομάχι, σε μια στάση που δεν βρισκόταν σε Μεσοποτάμιους τάφους από κάποια νεώτερη περίοδο, εκτός από την Ελληνιστική περίοδο.

Μια τέτοια διαφορά στο τυπικό τής ταφής είναι πάρα πολύ σπουδαία, επειδή συνεπάγεται μια διαφορά στα βασικά πιστεύω τών ανθρώπων. Σε μερικούς από τους τάφους εκεί, υπήρχαν φιγούρες από τερακότα, από έναν τύπο που επίσης βρέθηκε στα αλ’ Ουμπαΐντ ερειπωμένα σπίτια. Αυτά ήταν πάντοτε θηλυκά και γυμνά, μερικές φορές δείχνοντας μια γυναίκα να θηλάζει ένα παιδί, αλλά πιο συχνά, μια μοναχική φιγούρα με τα χέρια φερμένα στο μπροστινό μέρος τού σώματος, πάρα πολλά στη στάση τών νεκρών κοντά στους οποίους βρίσκονταν.