Το 1858 αρχίζει νέα φάση της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στην Κίνα.

Κατά τη συμφωνία του Τιέν-Τσιν (1η Ιανουαρίου 1858), η Ρωσία πέτυχε να επιτραπεί στους Ιεραποστόλους της να κηρύσσουν απρόσκοπτα την Ορθόδοξη πίστη ²⁸. Από αυτή την εποχή η Ιεραποστολή του Πεκίνου χωρίζεται οριστικά από τη Ρωσική διπλωματική αποστολή. Οι νέες βάσεις που τέθηκαν διατυπώνονται σαφώς στις υπ. Αρ. 2030 διαταγές της Ρωσικής ιεράς Συνόδου, οι όποιες απεστάλησαν από 9 έως 16 Σεπτεμβρίου του 1864. Οι εντολές αυτές, αφενός μεν αφήνουν να διαφανούν τα λάθη της τακτικής των προηγουμένων ετών, αφετέρου δε θέτουν με σαφήνεια τις ορθές βάσεις για την αντιμετώπιση πολλών ιεραποστολικών προβλημάτων. Ιδού τα βασικότερα σημεία τους:

Η Ιεραποστολή του Πεκίνου τίθεται από τις διαταγές της ιεράς Συνόδου (§1).

Τονίζεται ότι πρέπει να παραμένει μακριά από κάθε πολιτική ανάμιξη (§5 και §38).

Οι Ιεραπόστολοι οφείλουν να εγκαταλείψουν το κτήριο της Ρωσικής Πρεσβείας, όπου διέμεναν έως τότε, και να εγκατασταθούν στη νεοϊδρυθείσα I. Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Σκοπός της Ιεραποστολής του Πεκίνου καθορίζεται:

α) η τέλεση της Θ. Λειτουργίας στον Ορθόδοξο ναό,

β) η σταθεροποίηση της Ορθόδοξης πίστεως στην τοπική Ορθόδοξη κοινότητα,

γ) η διάδοση της πίστεως ανάλογα με τις υπάρχουσες δυνατότητες (§2).

Η δύναμη του ιεραποστολικού σταθμού παρουσιάζεται πολύ περιορισμένη: ένας αρχιμανδρίτης, τρεις Ιερομόναχοι, ένας πνευματικός και ένας κατηχητής· οι δύο τελευταίοι έπρεπε να είναι από την τοπική κοινότητα (§3).

Η παραμονή των Ιεραποστόλων, σε αντίθεση με το παλαιό καθεστώς, είναι απεριόριστη. (§4).

Η εκμάθηση της τοπικής γλώσσας γίνεται υποχρεωτική για τα μέλη της Ιεραποστολής. Εκτός από την ομιλουμένη είναι υποχρεωμένοι να μάθουν και τη γραπτή (η οποία σημειωτέον είναι δυσκολότατη), για να μπορούν να χρησιμοποιούν τις υπάρχουσες μεταφράσεις και να κάνουν και νέες (§15).

Οι Ιερείς θα κατηχούν την ενορία τους προφορικά (§16).

Υπογραμμίζεται ότι κατά την Ιεραποστολική προσπάθεια πρέπει να αποφεύγεται «κάθε βιαστικός, και για τούτο ασταθής, προσηλυτισμός, με τον οποίο πολύ λίγοι γίνονται ειλικρινείς Χριστιανοί, καθώς επίσης και η υπερβολική αυστηρότητα, η οποία με τις πολλές απαιτήσεις, αντί τον γνήσιο φόβο Θεού, μόνο εξωτερική ευσέβεια τύπων επιτυγχάνει. Ιδιαιτέρως απαγορεύεται στην Ιεραποστολή να καταφεύγει σε οποιαδήποτε μέσα πονηριάς ή βίας, διότι μία τέτοια συμπεριφορά, ξένη προς την Ορθοδοξία, δημιουργεί προκατάληψη για την αληθινή πίστη και μόνο υποκρισία καλλιεργεί» (§18).

Εν συνεχεία γίνεται σύσταση να μην περιορίζεται η δράση μόνο στην πρωτεύουσα (§19) και τονίζεται ότι η προσοχή των Ιεραποστόλων πρέπει ιδιαιτέρως να στραφεί στην εκπαίδευση αυτοχθόνων κατηχητών (§29) και τη χειροτονία γηγενών Ιερέων (§21).

Επίσης δίδονται κατευθύνσεις για την οργάνωση του σχολείου, το οποίο θεωρείται πρωταρχικής σημασίας για την ενορία και την οικογένεια (§23-25).

Τέλος τονίζεται επιμόνως η ομοφροσύνη, την οποία πρέπει να επιδιώκουν οι Ιεραπόστολοι στην κοινότητά τους, και το απαράβατο χρέος τους να επιβεβαιώνουν με τη ζωή τους τα όσα κηρύττουν (§43)²⁹.

Σημειώσεις:

28. J. Glazik, μν. έργ., σ. 169.

29. J. Glazik, μν. έργ., σ. 170-171. O συγγραφέας παραπέμπει σε ρωσικές πηγές.