Η ιερωσύνη είναι «επιστήμη επιστημών και τέχνη τεχνών», κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Ο ίδιος μεγάλος Πατέρας στον λόγο του για την ιερωσύνη προσδιορίζει ποιος πρέπει να είναι ο Ιερεύς και ποιο είναι το έργο του μέσα στην Εκκλησία.

Το ίδιο περιγράφει την ιερωσύνη ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στους λόγους του περί ιερωσύνης, και μάλιστα γράφει ότι η ψυχή τού Ιερέως πρέπει να είναι καθαρότερη και από τον ήλιο.

Αυτό φαίνεται και στην χειροτονία τού Διακόνου και τού Πρεσβυτέρου. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία την θεολογία για κάθε Μυστήριο την έβαλε μέσα στις ευχές τών Μυστηρίων. Έτσι, όταν διαβάση κανείς τα κείμενα τών ευχών και τών δεήσεων στις χειροτονίες, τότε καταλαβαίνει ποιο είναι το έργο τών Ιερέων-Πρεσβυτέρων.

Το βασικότερο είναι ότι, όταν χειροτονήται ο Ιερεύς, ο Αρχιερεύς μετά τον καθαγιασμό τού άρτου και τού οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, δίδει στον χειροτονηθέντα Ιερέα τον Άρτο -τον Χριστό και τού δίνει σαφέστατη εντολή: «Λάβε την παρακαταθήκην ταύτην και φύλαξον αυτήν έως τής δευτέρας παρουσίας τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότε παρ’ αυτού μέλλεις απαιτείσθαι αυτήν». Παρακαταθήκη είναι ο Ίδιος ο Χριστός, όπως Τον κρατά, Τον διδάσκει και Τον προσφέρει η Εκκλησία, όπως Τον ομολογούν οι Απόστολοι και οι Πατέρες τής Εκκλησίας.

Αυτή, τελικά, είναι η παράδοση. Είναι ο παραδίδων, το παραδιδόμενο και το παραλαμβανόμενο• είναι ο Χριστός και όχι οι ιδιαίτερες φιλοσοφίες και στοχασμοί τού καθενός και οι τραυματισμένες καταστάσεις κάθε Κληρικού.

Η Εκκλησία δια τού Επισκόπου χειροτονεί Διακόνους και Ιερείς για να μεταδίδουν την δική της παράδοση, την δική της ζωή, τους όρους τών Οικουμενικών Συνόδων και να ασκούν ποιμαντική, σύμφωνα με την διδασκαλία τής Εκκλησίας μέσα στην προοπτική τών Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.

Δυστυχώς, σήμερα υπάρχουν Κληρικοί που, ενώ εισήλθαν στον Κλήρο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, τις οποίες αποδέχθηκαν στην πράξη και είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν και να ποιμαίνουν τους Χριστιανούς σύμφωνα με την παράδοση τής Εκκλησίας, ασκούν μια δική τους αυθαίρετη «ποιμαντική», μια «εμπαθή ποιμαντική», ωσάν να είναι ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, κοινωνιολόγοι και «προπονητές τής ζωής».

Αυτό δεν το κάνουν οι άνθρωποι που ανήκουν στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, στα Σχολεία, αφού είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται και να δραστηριοποιούνται σύμφωνα με τις κατευθύνσεις τών οργανισμών στους οποίους ανήκουν, σύμφωνα με τα συμφωνημένα προγράμματα, διαφορετικά πρέπει να παραιτούνται ή τους απομακρύνουν.

Διερωτώμαι: Γιατί οι «αυτοχειροτόνητοι θεολόγοι» και «αυτοχειροτόνητοι Κληρικοί» ενεργούν σύμφωνα με τα πάθη τους; Γιατί αυθαιρετούν, αν και εισήλθαν στην ιερωσύνη με άλλες συμφωνίες και συνθήκες; Γιατί περιφρονούν την παράδοση τής Εκκλησίας και αυθαιρετούν; Αν κάποιος Κληρικός «είναι πάσχων», που ζη την δική του εσωτερική «κόλαση», τότε το καλύτερο που πρέπει να κάνη είναι να μην είναι υποκριτής, να μην είναι παραβάτης τών δικών του υποσχέσεων, να μην ψεύδεται στον εαυτό του και στην Εκκλησία και στα μέλη τής Εκκλησίας, αλλά να αφήση την αγία ιερωσύνη και να ασχοληθή με τους στοχασμούς του και τα σχέδιά του. Δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως Κληρικός τής Εκκλησίας, να ζη και να διδάσκη διαφορετικά από την παράδοση τής Εκκλησίας και στην πραγματικότητα να ψεύδεται.

Ένας παλαιός ευλαβέσατος Ιερομόναχος μού είπε ότι «η Αγία Τράπεζα, αργά ή γρήγορα, θα απομακρύνη αυτόν που δεν την σέβεται, που δεν σέβεται την παράδοση τής Εκκλησίας».