1. Ποιοι κάνουν αυτή την ερώτηση;

Το πρώτο που είναι ανάγκη να εξετάσουμε, είναι "ποιοι κάνουν αυτή την ερώτηση;" Γιατί δύο κατηγορίες Προτεσταντών είναι αυτές που την κάνουν: α) Αυτοί που είναι κατηχούμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου, και έχουν ακόμα ελλείψεις και άγνοια βασικών σημείων τής πίστεως, γι' αυτό και διστάζουν να προσκυνήσουν τις άγιες εικόνες, λόγω τής πλύσης εγκεφάλου που έχουν υποστεί στον Προτεσταντισμό, και β) Εκείνοι οι Προτεστάντες που νομίζουν ότι στην ερώτηση αυτή έχουν βρει ένα "σοβαρό" επιχείρημα, για να δείξουν ότι δεν είναι απαραίτητο να προσκυνούνται οι άγιες εικόνες.

Οι πρώτοι, οι κατηχούμενοι ρωτούν από φοβία, μήπως με κάτι που θα κάνουν, ή που δεν θα κάνουν, δυσαρεστήσουν τον Θεό, οι δεύτεροι ρωτούν από κουτοπονηριά, νομίζοντας ότι "ανακάλυψαν την Αμερική", και ότι δήθεν με το ερώτημα αυτό θα "στριμώξουν" τους Χριστιανούς. Και οι μεν και οι δε όμως, με την ερώτηση αυτή, υποδεικνύουν τις σοβαρότατες ελλείψεις τους, όσον αφορά τη Χριστιανική πίστη, και τον εσφαλμένο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν τα πράγματα. Και αυτά θα τα εξετάσουμε στη συνέχεια.

2. Ο Δυτικός "θεός" - φόβητρο, τών έργων

Και οι δύο ανωτέρω κατηγορίες, το πρώτο που έχουν στη σκέψη τους, είναι "Η ΚΡΙΣΗ" τού Θεού. Βλέπουν τον Θεό σαν έναν φοβερό κριτή, που παρατηρεί και παρακολουθεί τις πράξεις τους, με σκοπό να βρει κάτι να τους καταδικάσει. Γι' αυτούς, το να κάνουν ή να μην κάνουν κάτι, είναι αιτία ζωής ή θανάτου. Αν και με τα χείλη ομολογούν ότι ο Θεός είναι Σωτήρας, ότι πρόσφερε θυσία τον Κύριο Ιησού Χριστό για τις αμαρτίες μας, και ότι συγχωρεί τις παραβάσεις, όταν υπάρχει στον άνθρωπο καρδιά τέλεια μετανοίας, έχουν συνηθίσει να βλέπουν το Θεό σαν δικαστή. Τους έχουν διδάξει οι Προτεστάντες ηγέτες τους, ότι ο Θεός διακατέχεται από ένα είδος Νομικισμού, στον οποίο και ο Ίδιος ο Θεός υποτάσσεται. Ότι έχει ο Ίδιος βάλει όρια στον εαυτό Του, για το ποιον θα σώσει και ποιον όχι, με βάση κάποια έργα, ή με βάση κάποια αντισταθμίσματα.

Το ότι βλέπουν τον Θεό σαν έναν δικαστή, που ΑΠΑΙΤΕΙ την ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ τής αμαρτίας με θάνατο, (έστω και αν αυτός ο θάνατος είναι τού Υιού και Λόγου Του), τους δίνει μια αίσθηση ενός ΑΤΕΓΚΤΟΥ δικαστή, τον οποίο ο καθένας θα έπρεπε να φοβάται. Ενός δικαστή, που δεν βλέπει τον άνθρωπο ως ξεχωριστό πρόσωπο, με τις ιδιαιτερότητές του, με τις ελλείψεις του, με τα λάθη του, αλλά τον βλέπει ως "χρήστη" και ως "άτομο", γι' αυτό και εφαρμόζει πάνω του γενικούς κανόνες και νόμους. Γιατί όταν ρωτούν: "ο Θεός θα με απωλέσει αν προσκυνήσω τις εικόνες;" είναι σαν να βάζουν ΚΑΘΕ άνθρωπο στην ίδια μοίρα, χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις ιδιαίτερες περιστάσεις και ανάγκες του. Σαν ο κόσμος να έχει φτιαχθεί για να διοικείται από ΓΕΝΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ τού Θεού, βάσει τών οποίων ο άνθρωπος σώζεται ή χάνεται, αν κάνει ή αν δεν κάνει την τάδε ή την δείνα πράξη. Χωρίς να εξετάζεται η ιδιαιτερότητά του. Σαν να μην είχαν σημασία οι προθέσεις τής πράξης και ο σκοπός τής πράξης, (ή τής μη πράξης), αλλά αυτή καθεαυτή η πράξη!

Το να ρωτάει κάποιος έναν άλλο άνθρωπο, αν ο Θεός θα σώσει τον τάδε ή τον δείνα, λες και η σωτηρία δεν κρίνεται από την καρδιά τού ανθρώπου αλλά από το τι κάνει ή τι δεν κάνει, είναι μια απαράδεκτη γενίκευση, και μια προσβολή προς τον Ίδιο τον Θεό, ο Οποίος ΜΟΝΟ, μπορεί να δει τις καρδιές και να αποφανθεί ποιος άνθρωπος θα σωθεί ή όχι. Και ο Θεός κρίνει τον άνθρωπο όχι με βάση τα έργα του, αλλά με βάση την καρδιά του. Δεν είμαστε πλέον υπό Νόμον, ώστε να μας σώζει το αν θα κάνουμε ή αν δεν θα κάνουμε κάτι. Δεν μας σώζει η "καθηκοντολογία". Μας σώζει Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

Εδώ στην Παλαιά Διαθήκη, στον καιρό τού Νόμου και τής κατ' εξοχήν καθηκοντολογίας, βλέπουμε έναν Δαβίδ μοιχό, φονιά και παραβάτη τού Νόμου, να αποκαλείται "άνδρας κατά την καρδίαν τού Κυρίου"! Επειδή "ο Κύριος δεν βλέπει όπως βλέπει ο άνθρωπος· επειδή, ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά" (Α΄ Σαμουήλ 16: 7-12). Πόσο μάλλον στην Καινή Διαθήκη λοιπόν, θα έπρεπε οι πιστοί να είναι προσεκτικότεροι όταν διατυπώνουν τέτοιου είδους ερωτήσεις, θέτοντας υπό γενικευμένο και άτεγκτο κανόνα, τα έργα τών άλλων.

Θα έπρεπε λοιπόν οι Προτεστάντες, όχι μόνο να μη ρωτούν "αν ο Θεός θα τους απωλέσει αν δεν προσκυνάνε εικόνες", αλλά και να πάψουν να κρίνουν τους άλλους ως δήθεν "ειδωλολάτρες", που δήθεν ο Θεός θα τους απωλέσει, επειδή προσκυνούν εικόνες! Γιατί η ερώτησή τους, "αν ο Θεός θα απωλέσει αυτούς που δεν προσκυνούν εικόνες", θα μπορούσε να αντιστραφεί! Και μια αντιστροφή αυτής τής ερώτησης, δείχνει τι πραγματικά έχουν στο πίσω μέρος τού μυαλού τους! Επειδή αυτό που ρωτούν, υποκρύπτει ΦΟΒΟ, μήπως απολεσθούν αν προσκυνήσουν τις εικόνες! Διαφορετικά, αν δεν το θεωρούσαν πράξη απώλειας, η όλη συζήτηση δεν θα είχε κανένα νόημα! Αλλά οι Προτεστάντες που αρνούνται και αμφισβητούν την προσκύνηση εικόνων, και κάνουν μια τέτοια ερώτηση, πρώτοι αυτοί, καταδικάζουν στη συνείδησή τους, ως άξιους απώλειας, όσους τις προσκυνούν!

Θα έπρεπε να πάψουν να κρίνουν τους άλλους με βάση απαγορεύσεις τού Μωσαϊκού Νόμου, και Νομικίστικη λογική. Θα πρέπει να μη βλέπουν τον Θεό σαν φόβητρο ενός πιστού ανθρώπου, που αντιμετωπίζει ένα δίλημμα, στο τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να πράξει σε κάποια περίπτωση, για να είναι αρεστός στα μάτια τού Θεού. Ο Θεός είναι αγάπη. Δεν παρατηρεί τα έργα μας για να μας καταδικάσει, αν με αγνές προθέσεις κάνουμε κάποιο λάθος στις πράξεις μας ή στις εκτιμήσεις μας. Αντιθέτως, παρατηρεί τα έργα μας ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, για να βρει εκεί ευκαιρίες και αφορμές να μας σώσει! Δεν είναι ο άτεγκτος δικαστής τών Δυτικών αιρέσεων, αλλά ο αγαπημένος και καλοσυνάτος Πατέρας τής Ορθόδοξης Εκκλησίας Του!

3. Η πράξη ως σύμπτωμα και όχι ως ασθένεια

Όμως, ο δικανικός τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον Θεό, οι άνθρωποι που κάνουν μια τέτοια ερώτηση, (επειδή τον βλέπουν ως δικαστή και όχι ως Πατέρα), έχει και άλλες συνέπειες. Έχει συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την αμαρτία, ή την κάθε πράξη ξεχωριστά.

Επειδή βλέπουν τον Θεό σαν έναν Νομοθέτη και Δικαστή, που παρατηρεί τα έργα μας, για να μας καταδικάσει, (να μας τιμωρήσει), αν παραβούμε τους νόμους Του, (Νομικισμός), χάνουν το στόχο, να καταλάβουν την ουσία τών ίδιων τών έργων! Και εξαρτούν τη σωτηρία τους από τα έργα αυτά καθεαυτά και όχι από τις αιτίες, που οδήγησαν στα έργα! Γιατί αν η αιτία για κάτι, είναι να ευαρεστήσει ο άνθρωπος τον Θεό, έστω και αν αυτό το "κάτι" είναι λάθος, (ακόμα και παράβαση τού Θείου Νόμου), τότε ο Θεός δεν θα δει την πράξη ως παράβαση, αλλά ως σφάλμα! Και τη μεν πράξη, θα την καταδικάσει, το δε κίνητρο θα το αποδεχθεί και θα το ανταμείψει!

Ας επιλέξω ένα χαρακτηριστικό (και επίτηδες ακραίο) παράδειγμα: Στον Μωσαϊκό Νόμο, υπήρχε σαφής απαγόρευση ενάντια στις ανθρωποθυσίες: "Δεν θα κάνεις έτσι στον Κύριο τον Θεό σου· επειδή, κάθε βδέλυγμα που ο Κύριος μισεί, έκαναν εκείνοι στους θεούς τους· επειδή, και τους γιους τους και τις θυγατέρες τους καίνε μέσα σε φωτιά στους θεούς τους" (Δευτερονόμιο 12: 31). Παρ' όλα αυτά, η ίδια η Παλαιά Διαθήκη, αναφέρει την ιστορία τού Ιεφθάε, που από ανοησία του, ορκίσθηκε στον Θεό, ότι θα προσφέρει θυσία στον Θεό, το πρώτο που θα δει γυρίζοντας στο σπίτι του. Και το πρώτο που είδε γυρίζοντας, ήταν η μονάκριβη κόρη του, η οποία βγήκε να τον προϋπαντήσει! Έτσι ο Ιεφθάε, θεώρησε καθήκον του, να τηρήσει αυτό τον όρκο προς τον Θεό, θυσιάζοντας την ίδια του την κόρη, σε παράβαση τού ίδιου τού Νόμου τού Θεού!^[*] (Κριτές 11: 34-39). Σε μια εποχή Νομικίστικης Παλαιάς Διαθήκης! Πώς λοιπόν ο Ίδιος ο Θεός, έκρινε αυτή τη βδελυκτή και παράνομη πράξη τού Ιεφθάε που παρέβη τον Νόμο, επειδή θεώρησε καλό, να μην παραβεί τον όρκο του προς τον Θεό; Ας αφήσουμε την Καινή Διαθήκη να μας το πει: "Και τι να λέω ακόμα; Επειδή, θα μου λείψει ο καιρός να διηγούμαι για τον Γεδεών, και τον Βαράκ και τον Σαμψών και τον Ιεφθάε, και τον Δαβίδ και τον Σαμουήλ και τους προφήτες· οι οποίοι με την πίστη καταπολέμησαν βασιλείες, εργάστηκαν δικαιοσύνη..." (Εβραίους 11/32,33). Ο απόστολος λοιπόν εδώ, θέτει τον Ιεφθάε, μεταξύ τών "εργατών δικαιοσύνης"! Γιατί; Μήπως επειδή θυσίασε την κόρη του; Όχι βέβαια! Αλλά για τις προθέσεις του!

Και λέω λοιπόν: Αν ο Θεός παρέβλεψε μια τέτοια βδελυκτή, ανόητη και παράνομη πράξη τού Ιεφθάε, επειδή εκείνος την έκανε μόνο και μόνο για να μη φανεί παραβάτης στα μάτια τού Θεού, άραγε θα καταδικάσει έναν άνθρωπο που προσκυνά ή που δεν προσκυνά εικόνες, όταν αυτός ο άνθρωπος το κάνει με καθαρή καρδιά ενώπιον τού Θεού; Η πράξη έχει σημασία, ή η πρόθεση και η αγνότητα με την οποία ο άνθρωπος προσεγγίζει τον Θεό;

Το χαρακτηριστικό αυτό "χοντρό" παράδειγμα, το έδωσα γιατί νομίζω δύσκολα θα βρει κάποιος κάτι χειρότερο απ' αυτό, για να δείξει, ότι πράγματι ο Θεός, δεν έχει πρόβλημα με την πράξη, όσο χοντρή και αν φαίνεται αυτή στα μάτια μας. Αλλά ο Θεός βλέπει την καρδιά και την πρόθεση. Και δεν είναι το λάθος αυτό που καταδικάζεται, αλλά Η ΑΙΤΙΑ που οδήγησε στο λάθος, αν υπάρχει μια τέτοια αιτία. Και δεν τιμωρεί ο Θεός το σύμπτωμα (την πράξη), αλλά θέλει να θεραπεύσει την ασθένεια, (τη βαθύτερη αιτία), που οδήγησε στην πράξη.

Σε άλλα άρθρα μας, έχουμε εξηγήσει ότι τα έργα, δεν πρέπει για τους Χριστιανούς, να νοούνται ως "Νομικισμός". Δεν είναι το έργο η ασθένεια. Δεν είναι η πράξη, αυτή καθεαυτή που σε σώζει ή σε απωλύει. Το έργο, η πράξη, είναι σύμπτωμα. Όπως ο βήχας, δεν είναι η ασθένεια, αλλά η ασθένεια είναι εκείνο το άλλο πράγμα, που προκαλεί τον βήχα. Έτσι και μία παράνομη ή κακή πράξη, προκαλείται από μια βαθύτερη αιτία, από ένα πάθος, από μία αίρεση, (ή από μία παρανόηση ή από μία εσφαλμένη εκτίμηση, όπως στην περίπτωση τού Ιεφθάε). Και τον Θεό δεν τον ενδιαφέρει η πράξη, αλλά η ρίζα εκείνη τού πάθους, ή τής κακίας, που οδήγησε στην πράξη! Γι' αυτό και ο Δαβίδ ονομάσθηκε "άνδρας κατά την καρδία τού Θεού", παρά τα εγκλήματά του, (γιατί ο Θεός είδε τη θεραπεία του), γι' αυτό και ο Ιεφθάε δεν καταδικάσθηκε από τον Θεό, ούτε για την πράξη του, ούτε για την παρανομία στον Νόμο. Γιατί και οι δύο, έβαλαν μυαλό, γι' αυτά που έκαναν, και δεν έμεινε σ' αυτούς ρίζα αμαρτίας, και ασθένεια πάθους για όλα αυτά.

Επιστρέφοντας λοιπόν στο θέμα μας, σχετικά με την ερώτηση: "αν ο Θεός θα απωλέσει κάποιον που δεν προσκυνάει εικόνες", είναι σαν κάποιος να μας ρωτά: "ο γιατρός θα σκοτώσει κάποιον που έχει βήχα;" Γιατί ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ η ερώτηση, δεν  πρέπει να εκλαμβάνεται σαν να είναι τού τύπου: "ο δικαστής θα τιμωρήσει κάποιον που παρανόμησε;" Για τους Χριστιανούς, που δεν είναι πλέον υπό Νόμον, δεν τίθεται θέμα νόμου και δικαστή. Αλλά είναι θέμα ΓΙΑΤΡΟΥ. Ο Χριστός δεν ήρθε για να καταδικάσει αμαρτωλούς από τα έργα τους, αλλά να τους θεραπεύσει, ώστε να μη θέλουν πλέον να κάνουν αυτά τα έργα: "και ακούσας ο Ιησούς λέγει αυτοίς· ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες· ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν" (Μάρκος 2/β: 17). Οι αμαρτωλοί στα λόγια τού Χριστού, δεν είναι "υπόδικοι", όπως τους βλέπουν οι Προτεστάντες που ρωτούν αν ο Θεός θα τους σώσει ή αν θα τους καταδικάσει, κάνοντας το Α ή το Β. Οι αμαρτωλοί στα λόγια τού Χριστού, ταυτίζονται με τους "ασθενείς", που έχουν "ανάγκη γιατρού", και όχι δικαστή. Και η μετάνοια, είναι μία πορεία θεραπείας, που επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία, που είναι νοσοκομείο και όχι δικαστήριο.

Ερωτήσεις τού τύπου: "Ο Θεός θα με καταστρέψει, αν δεν προσκυνάω εικόνες;" (από έναν Μάρτυρα τού Ιεχωβά, που διδάχθηκε ότι ο Θεός θα σκοτώσει τους αλλοθρήσκους), ή "Ο Θεός θα με στείλει στην κόλαση αν δεν προσκυνάω εικόνες;" (από έναν "καθαρόαιμο" Προτεστάντη, που διδάχθηκε ότι ο Θεός βασανίζει κόσμο σε μια κτιστή κόλαση), δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ο Θεός έρχεται για να σώσει και να θεραπεύσει, και όχι για να "καταστρέψει" και να "απωλέσει" και να "βασανίσει". Αλλά τα βάσανα τής Κόλασης, δεν είναι τίποτα άλλο, από τα βάσανα τής αρρώστιας τών παθών του, που θα έχει στην αιωνιότητα, ο ασθενής εκείνος που αρνήθηκε τη θεραπεία του στο Ιατρείο τής Εκκλησίας! Ο Θεός θέλει μόνο να μας θεραπεύσει, και όχι να μας απωλέσει, ή να μας τιμωρήσει, ή να μας βασανίσει. Αντιθέτως, ως Ιατρός τών ψυχών μας, θέλει να πάψουν να μας βασανίζουν οι αρρώστιες τών παθών μας, αυτές που στην παρούσα ζωή εκδηλώνονται (ως σύμπτωμα) με τα κακά έργα, στη δε Μέλλουσα, (ως βασανισμός), με την εκούσια απόρριψη τής Αγάπης τού Θεού, ώστε να κολάζεται ο ασθενής από τα ίδια του τα πάθη που δεν θέλησε να θεραπεύσει μέσα σ' αυτή την αγάπη!

Νομίζω ότι είναι πλέον φανερό το άτοπο τής ερώτησης αυτής τών Προτεσταντών, όταν απευθύνονται σε Χριστιανούς. Οπότε, είμαστε πλέον έτοιμοι να εισέλθουμε και στο επόμενο θέμα μας:

4. Οι αντιχριστιανικές ρίζες πίσω από την άρνηση προσκύνησης τών εικόνων

Μετά από τα παραπάνω, έχουμε πλέον τις βάσεις να μπούμε στο θέμα τής επίμαχης ερώτησης βαθύτερα.

Αφού είπαμε, ότι πίσω από την πράξη, υπάρχει μια αιτία, (που είναι και αυτό που μας ενδιαφέρει στην πραγματικότητα), τότε, αφού μας ρωτούν: "Δηλαδή, δεν θα σωθεί όποιος δεν προσκυνάει τις εικόνες;", τότε, αφού απαντήσουμε: "Εξαρτάται!", πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας, να ανταποδώσουμε την ερώτηση ως εξής:

"Για ποιον λόγο κάποιος, αρνείται να προσκυνήσει τις εικόνες;"

Αυτό είναι το ερώτημα, που θα πρέπει να εξετάσει ο καθένας που μας ρωτάει, για τη σχέση προσκύνησης τών εικόνων, και τής σωτηρίας. Και απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, μπορούν να δοθούν πολλές. Ας δούμε μερικές από τις βασικότερες, που ισχύουν συνήθως όλες μαζί σε έναν Προτεστάντη. Ας δούμε τι αιρέσεις εμφωλεύουν στην ψυχή ενός τέτοιου ανθρώπου, που τον κάνουν να αρνείται μία καθ' όλα νόμιμη και χρήσιμη πρακτική τής Χριστιανικής Εκκλησίας:

Α. Αμφισβήτηση τής Εκκλησίας τού Χριστού

Ο Χριστός όταν έφυγε, άφησε πίσω Του μια Εκκλησία. Οργανωμένη με Αποστόλους, Επισκόπους, Πρεσβυτέρους και Διακόνους. Εξοπλισμένη με τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος, και με ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ στα της πίστεως: "Και ξανά ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Ειρήνη σε σας· όπως με απέστειλε ο Πατέρας, και εγώ αποστέλλω εσάς. Και μόλις το είπε αυτό, φύσηξε προς αυτούς, και τους λέει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Αν τις αμαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ' αυτούς συγχωρεμένες· αν κάποιων τις κρατάτε, είναι κρατημένες" (Ιωάννης 20: 21-23). "Σας διαβεβαιώνω: Όσα αν δέσετε επάνω στη γη, θα είναι δεμένα στον ουρανό· και όσα αν λύσετε επάνω στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό. Σας λέω ξανά ότι, αν δύο από σας συμφωνήσουν επάνω στη γη, για κάθε πράγμα, για το οποίο θα έκαναν αίτηση, θα γίνει σ' αυτούς από τον Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς" (Ματθαίος 18: 18,19). Μια Εκκλησία που όλα όσα δογματίζει, είναι εγγύηση αληθείας, γιατί η ίδια αυτή Εκκλησία, είναι Σώμα Χριστού: "να ξέρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι στον οίκο τού Θεού, που είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας" (Α΄ Τιμόθεον 3: 15). Μια Εκκλησία, που ποτέ δεν έπαψε να έχει μαζί της την Κεφαλή της, τον Χριστό, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ τής επίγειας, αλλά και τής ουράνιας πορείας της: "Κι εγώ θα είμαι μαζί σας, όλες τις ημέρες, μέχρι τη Συντέλεια τού αιώνος" (Ματθαίος 28: 20).

Αυτή λοιπόν την Εκκλησία, οι Προτεστάντες δεν την αναγνωρίζουν! Δημιούργησαν ή ακολούθησαν δικές τους ομάδες, φτιαγμένες από ανθρώπους πλανημένους, από τον 16ο αιώνα και μετά. Την υβρίζουν και την αποκαλούν "πόρνη Βαβυλώνα", και "Αποστατημένη". Λες και ο Χριστός που είπε ότι δεν θα την εγκατέλειπε, ήταν ψεύτης!

Οι άνθρωποι αυτοί αρνούμενοι την Εκκλησία τού Χριστού, έχουν συστήσει δικό τους δρόμο, ανεξάρτητο τού Χριστού. Θεωρούν τους εαυτούς τους, και τις ανθρωποποίητες ομάδες και παραδόσεις τους, τού 16ου αιώνα, ανώτερα και σοφώτερα τής Εκκλησίας. Γι' αυτό όταν η Εκκλησία, με την εξουσία που της έχει δώσει ο Κύριος, λέει στην 7η Οικουμενική Σύνοδο, ότι η προσκύνηση τών αγίων εικόνων, ΔΕΝ είναι ειδωλολατρεία, αλλά αντιθέτως είναι ευπρόσδεκτη λατρεία στον Θεό, γιατί η τιμή διαβαίνει προς το πρωτότυπο, αρνούμενος κάποιος αυτή τη διαβεβαίωση, τον Ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό αρνείται, που έδωσε στην Εκκλησία την εξουσία να δογματίζει εν Πνεύματι Αγίω, και την κατέστησε "στύλο και εδραίωμα τής αληθείας".

Γι' αυτό και στην Αγία Γραφή, (όπως έχουμε δείξει σε παλαιότερο άρθρο μας), η φωνή τής Εκκλησίας, είναι φωνή τού Ιδίου τού Χριστού. Και κάθε άρνηση τής Εκκλησίας Του, είναι άρνηση τού Ιδίου.

Μία λοιπόν από τις αιτίες που κάποιος αρνείται να προσκυνήσει τις άγιες εικόνες, (η χειρότερη αιτία), είναι ότι ο άνθρωπος αυτός, απιστεί στην Εκκλησία, στο Σώμα τού Χριστού και στον Ίδιο τον Χριστό, του Οποίου η φωνή είναι φωνή τής Εκκλησίας, τού Σώματός Του.

Β. Διαστρέβλωση τής Αγίας Γραφής

Ο άνθρωπος αυτός όμως, εκτός από τη φωνή τού Χριστού, δια τών Συνόδων τής Εκκλησίας Του, αρνείται και την φωνή τής Αγίας Γραφής, την οποία ισχυρίζεται ότι αποδέχεται! Γιατί και η Αγία Γραφή, πουθενά, ούτε ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη, δεν καταδικάζει οποιαδήποτε απεικόνιση δεν απεικονίζει την αόρατη φύση τού Θεού, την οποία ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ. Αλλά κατά τον λόγο τής Αγίας Γραφής, ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ, μπορούμε να τα απεικονίζουμε! Μπορούμε να απεικονίζουμε τον Χριστό, τους αγίους, και τα οράματα που μας έδωσε ο Κύριος στην ανθρώπινη ιστορία. Όσα είδαμε, απεικονίζονται και δεν είναι είδωλα. Όσα όμως δεν μας έδειξε ο Θεός, απαγορεύεται να απεικονισθούν, και αποτελούν είδωλα. Αυτός είναι ο λόγος τής Αγίας Γραφής.

Όμως οι άνθρωποι αυτοί, συστήνουν δικές τους αυθαίρετες ερμηνείες, οι οποίες δεν στηρίζονται σε καμία λογική, και σε κανένα χωρίο τής Αγίας Γραφής, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς τους! Γιατί η αβίαστη μελέτη τής Αγίας Γραφής, είναι ξεκάθαρη στο τι επιτρέπεται και στο τι όχι, και στην εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης, και πολύ περισσότερο τώρα.

Γ. Άνθρωποι ακόμα "υπό νόμον"

Ο αρνούμενος την προσκύνηση τών αγίων εικόνων, δείχνει ότι ακόμα βρίσκεται "υπό νόμον", σε μια κατάσταση Παλαιάς Διαθήκης, στην κατάσταση τής "σκιάς" (και ακόμα πιο πίσω), πριν ο Κύριος Ιησούς Χριστός εισάγει τον άνθρωπο στην εποχή τής Εικόνας, στη Χριστιανική Εκκλησία. ["έχει ο νόμος σκιά των μελλοντικών αγαθών, όχι αυτή την εικόνα των πραγμάτων" (Εβραίους 10: 1).] Ο Μωσαϊκός Νόμος, ήταν η σκιά. Η Χριστιανική εποχή είναι η εικόνα τών πραγμάτων, και μένει να βιώσουμε τα ίδια τα μέλλοντα, στον μέλλοντα αιώνα. Αυτή την πραγματικότητα, την αρνούνται όσοι δεν έχουν ακόμα ξεφύγει από τον νόμο.

Δ. Υποτίμηση τής δημιουργίας τού Θεού

Οι αρνούμενοι την προσκύνηση τών εικόνων, συχνότατα μας προβάλλουν ως επιχείρημα το χωρίο: "οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω πατρί εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης 4: 23). Και το χωρίο αυτό το ερμηνεύουν ότι δήθεν σημαίνει "χωρίς υλικά βοηθήματα"! Μια ερμηνεία, τόσο άσχετη με το νόημα τού εδαφίου, όσο και με τη έννοια τής φράσης: "εν πνεύματι", που στην πραγματικότητα (όπως έχουμε δείξει αλλού), σημαίνει "με χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος", και όχι "χωρίς υλικά βοηθήματα".

Αυτό αποτελεί υποτίμηση τής υλικής δημιουργίας τού Θεού, ο Οποίος σώζει ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΤΙΣΗ, και την υλική, και όχι μόνο πνεύματα (Ρωμαίους 8: 19-23).

Ε. Η άρνηση προσκύνησης εικόνων, αποτελεί ειδωλολατρική διδασκαλία

Αυτό όμως που δεν φαντάζονται όσοι αρνούνται την προσκύνηση τών εικόνων, είναι ότι αυτή τους η άρνηση, είναι ΚΑΤΑΛΟΙΠΟ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ, αρχαίων ειδωλολατρών, εχθρών τής Εκκλησίας!

Πράγματι, στους αρχαίους καιρούς τής Εκκλησίας, οι Μανιχαίοι, ήταν αυτοί που αρνούντο την κτίση. Ήταν μια Διθεϊστική θρησκεία, που πίστευε σε δύο Θεούς, έναν καλό, που έφτιαξε τον πνευματικό κόσμο, και σε έναν κακό, που έφτιαξε την ύλη. Πρόκειται για θρησκεία με στοιχεία Πλατωνικά, δηλαδή ειδωλολατρικά. Γιατί ο Πλάτωνας ήταν αυτός που χώριζε τον κόσμο σε υλικό και πνευματικό, και δίδασκε ότι η ύλη είναι κακή και φυλακή τής ψυχής, ενώ το πνεύμα καλό. Από αυτόν, οι Γνωστικοί εχθροί τής Εκκλησίας κατά τους πρώτους δύο αιώνες, και μετά οι Μανιχαίοι, πήραν την απέχθεια για την ύλη, και για τη χρήση της στη λατρεία. Και οι Μανιχαίοι ήταν αυτοί που εισήγαγαν στην Εκκλησία την πρώιμη εικονομαχική περίοδο, για πρώτη φορά στα τέλη τού 5ου αιώνα μ.Χ., με τον δικό τους αυτοκράτορα, Αναστάσιο τον Α΄, ενώ οι θρησκευτικοί τους απόγονοι, Παυλικιανοί και Βογόμιλοι, με τις ίδιες με αυτούς ιδέες, εισήγαγαν και αυτοί δια τής βίας, μέσω αυτοκρατόρων, κατά τους επόμενους αιώνες τις επόμενες φάσεις τής εικονομαχίας, που συντάραξαν την Εκκλησία. Για όλα αυτά όμως, και για την ειδωλολατρική βάση τής εικονομαχίας, έχουμε ήδη δημοσιεύσει όλες τις ιστορικές πληροφορίες σε σχετικά μας άρθρα. Εδώ τα αναφέρουμε απλώς επιγραμματικά.

Αυτοί λοιπόν που θεωρούν την τιμητική προσκύνηση τών εικόνων "ειδωλολατρεία", στην πραγματικότητα, είναι οι πραγματικοί ειδωλολάτρες, πνευματικά τέκνα τών από αιώνος δαιμονοκίνητων εχθρών τής Εκκλησίας, τών Μανιχαίων!

ΣΤ. Έμμεση άρνηση τής απολυτρωτικής θυσίας τού Χριστού

Πέρα όμως από τα παραπάνω, οι άνθρωποι αυτοί, αρνούμενοι να αποδεχθούν τη συμμετοχή τής ύλης στη λατρεία και στις σωτήριες πρακτικές τής Εκκλησίας, πέφτουν και σε άλλο ένα σοβαρότατο αμάρτημα. Γιατί αρνούμενοι την ύλη, έμμεσα αρνούνται αυτή την ουσία τής ενανθρώπισης τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έτσι, με ύλη, με σάρκα ήρθε στον κόσμο. Και αυτό σκανδάλιζε τους αιρετικούς Γνωστικούς τής εποχής τών Αποστόλων, που δεν είχαν την ύλη σε καμία υπόληψη! Γι' αυτό δίδασκαν, ότι ο Χριστός μόνο ως πνεύμα, και όχι με σάρκα, είναι Σωτήρας. Γι' αυτό και ο απόστολος Ιωάννης, έγραψε γι' αυτούς: "παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού έστι· 3 και παν πνεύμα ό μη ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ έστι· και τούτό εστι το του αντιχρίστου" (Α΄ Ιωάννου 4: 2,3).

Εάν λοιπόν η ύλη είναι κάτι κακό, και πρέπει μόνο με το πνεύμα μας, να λατρεύουμε τον Θεό, τότε δεν είναι δυνατόν η ύλη, να έγινε αιτία σωτηρίας, δια τής ενανθρώπισης τού Χριστού σ' αυτή. Τότε δεν ήταν ανάγκη, (μάλλον θα ήταν ανεπίτρεπτο), ο Χριστός να προσλάβει σάρκα, αν η ύλη είναι κακή, και δεν συμμετέχει στη σωτηρία. Τότε και η σωτηρία μας, δεν θα ήταν με σώμα, αλλά μόνο ως πνεύματα θα βλέπαμε τον Θεό!

Όπως μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί, πίσω από την απέχθεια προς την ύλη, υπάρχει μέγιστη βλασφημία. Βλασφημία προς την ίδια την εν Χριστώ σωτηρία μας!

Ζ. Προφάσεις εν αμαρτίαις

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αρνούμενοι τις εικόνες, (οι οποίες δέχονται ότι μπορεί να έχουν και ισορροπημένη χρήση), με τον τρόπο αυτό δήθεν σταματούν την υπερβολή και την εσφαλμένη χρήση τους! Βρίσκουν αφορμή, από το ότι υπάρχουν Χριστιανοί, (ακόμα και πρεσβύτεροι), που αποδέχονται να υπάρχει στις Εκκλησίες μας, το είδωλο τής Αγίας Τριάδος, μία εικόνα καταδικασμένη ακόμα και από Πανορθόδοξη Σύνοδο! Και λένε, ότι αρνούμενοι τις εικόνες, θα σταματήσουν και τέτοιου είδους παρεκτροπές.

Όμως, αυτά είναι στην πραγματικότητα φτηνές δικαιολογίες, για να καλύψουν μια πείσμονα πορεία κατά τής Εκκλησίας και τών πρακτικών της. Γιατί, άραγε, ποιο πράγμα δεν έχει παρεκτροπές και κακή χρήση; Δεν έχει κακή χρήση το μαχαίρι; Τα ίδια μας τα χέρια και τα μάτια; Η γλώσσα; Δεν έχει κακή χρήση το κάθε πράγμα σε αυτό τον κόσμο; Τα πάντα έχουν καλή και κακή χρήση. Μήπως πρέπει να καταργήσουμε τα μαχαίρια; Να κόψουμε τα χέρια μας, να σταματήσουμε να οδηγούμε αυτοκίνητα; Να πάψουμε να τρώμε, επειδή κάποιοι κάνουν κατάχρηση τής τροφής;

Ομοίως και η χρήση τών αγίων εικόνων, βεβαίως δεν είναι λογικό να καταργηθεί, επειδή πολλοί κάνουν κατάχρηση, όπως σε κάθε τι στον κόσμο. Αν λοιπόν θέλουν οι άνθρωποι αυτοί να καταργήσουν τις άγιες εικόνες, επειδή ορισμένοι κάνουν κατάχρηση, ας καταργήσουν και το κάθε τι άλλο!

5. Η εμμονή τής Εκκλησίας στις άγιες εικόνες

Γιατί λοιπόν η Εκκλησία εμμένει στις άγιες εικόνες, όταν τόσοι άνθρωποι, (π.χ. Προτεστάντες και Μουσουλμάνοι), σκανδαλίζονται από τη χρήση αυτή;

Επειδή, πέρα από τη χρησιμότητά τους, ως διδακτικό βιβλίο αγραμμάτων, ως μέσο εισαγωγής μας στην πολιτεία τών αγίων, ως φορείς τής Θείας Χάριτος, και πλήθος άλλων προσφορών τους στην πίστη, αποτελούν (όπως είδαμε), και δογματική ασπίδα, για ένα σωρό δογματικές παρεκτροπές, στις οποίες έχουν πέσει, όσοι έχουν ακολουθήσει την αιρετική κληρονομιά τών Μανιχαίων (Προτεστάντες και Μουσουλμάνοι):

Δίνουν μια ορθή και καθόλου Νομικίστικη προσέγγιση στη Χριστιανική λατρεία. Τονίζουν τη χρησιμότητα τής ύλης στη λατρεία. Τονίζουν την απολύτρωση και τής κτίσης, και όχι μόνο τού πνεύματος. Οριοθετούν τη Χριστιανική από τη Μανιχαϊκή πίστη. Αποτρέπουν την υποτίμηση τής ενανθρώπισης τού Κυρίου Ιησού Χριστού, ως μέσο σωτηρίας. Τονίζουν τη Χριστιανική εποχή τής εικόνας, σε αντίθεση με την εποχή τής σκιάς, στην Παλαιά Διαθήκη. Διατηρούν ζωντανά στη σκέψη μας, όλα όσα ο Θεός μας έδειξε, άρα μπορούμε να τα απεικονίσουμε, και πολλά άλλα, που θα ήθελαν βιβλία για να καταγραφούν.

Η Εκκλησία εμμένοντας στις άγιες εικόνες, τις έκανε ασπίδα, ενάντια σε αιρέσεις που λυμαίνονται τις Προτεσταντικές θρησκείες, πολλές εκ τών οποίων, έχουν απωλέσει, όχι μόνο τη σωστή κατανόηση τής θυσίας τού Κυρίου, αλλά δεν γνωρίζουν πλέον, ούτε τη Χριστιανική ελπίδα, για την ανακαίνιση και σωτηρία όλης τής υλικής κτίσεως, στον Μέλλοντα αιώνα. Έχουν οδηγηθεί σε τόσο μίσος κατά τής υλικής δημιουργίας τού Θεού μας, που ορισμένες απ' αυτές, έφθασαν ακόμα και να καταργήσουν το άγιο Βάπτισμα και τη Θεία Κοινωνία, επειδή χρησιμοποιεί υλικά στοιχεία!

Η Εκκλησία, ως στύλος και εδραίωμα τής αληθείας, έχει διαφυλάξει την πίστη τών αγίων και αποστόλων ανόθευτη, χωρίς ειδωλολατρικά Μανιχαϊκά κατάλοιπα τού Πλατωνισμού, από τα οποία έχει μολυνθεί ολόκληρος ο Προτεσταντικός κόσμος.

6. Συμπέρασμα

Άρα λοιπόν, μετά από μία βαθύτερη έρευνα, γύρω από την άρνηση ή το δισταγμό κάποιων, να προσκυνήσουν τις άγιες εικόνες, βλέπουμε ότι τα προβλήματα δεν είναι τόσο επιφανειακά, όσο νομίζουν πολλοί από αυτούς. Όταν μιλάμε για άρνηση προσκύνησης τών αγίων εικόνων, μιλάμε για ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ από μέρους τών εικονομάχων! Μιλάμε για τους πνευματικούς απογόνους τών Ειδωλολατρών τού Πλατωνισμού, τών Πολυθεϊστών Γνωστικών και Μανιχαίων, και τών απογόνων τους Παυλικιανών.

Εάν λοιπόν κάποιος απωλεσθεί, από αυτούς που αρνούνται να προσκυνήσουν τις άγιες εικόνες, η απώλειά του, δεν θα γίνει, επειδή αυτός αρνήθηκε να τις προσκυνήσει. Θα γίνει από τα βαθύτερα αίτια, τα οποία τον οδήγησαν και στην άρνηση προσκύνησης τών αγίων εικόνων. Θα γίνει επειδή απίστησε στο Σώμα τού Κυρίου την Εκκλησία, και έτσι απέτυχε να θεραπευθεί στο πνευματικό της Ιατρείο. Θα γίνει επειδή πολέμησε την υγιή διδασκαλία και έγινε αίτιος απωλείας και άλλων, επειδή σύστηνε τη δική του Νομικίστικη δικαιοσύνη, και όχι τη δικαιοσύνη τού Θεού, εν Χριστώ Ιησού εν τω Σώματι Αυτού. Θα γίνει επειδή μίσησε και υποτίμησε την υλική δημιουργία τού Θεού, επειδή ίσως αρνήθηκε το ευαγγέλιο τής σωτηρίας δια τής ενανθρωπίσεως τού Κυρίου Ιησού Χριστού, ή επειδή αρνήθηκε το ευαγγέλιο τής ανακαίνισης τής κτίσεως, το οποίο κηρύσσεται από την Εκκλησία εδώ και 2000 χρόνια.

Εάν κάποιος απωλεσθεί και κολασθεί, μη προσκυνώντας τις άγιες εικόνες, αιτία δεν θα είναι το ότι δεν τις προσκύνησε. Αιτία θα είναι το ότι δεν θεραπεύθηκε, από όλα αυτά τα αιρετικά πάθη, που φωλιάζουν στην καρδιά του, εξ αιτίας τής αλλοίωσής της, από τον Προτεσταντισμό. Τα αιρετικά αυτά πάθη, που διαστρέβλωσαν την αντίληψή του και την ανταπόκρισή του στη θεραπεία την οποία προσφέρει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με ασφάλεια μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία Του.

* Δεν μου διαφεύγει, ότι ορισμένοι, βλέποντας τα πράγματα από νομικίστικη ή και συναισθηματική πλευρά, αρνούμενοι να παραδεχθούν ότι ήταν δυνατόν ένας δίκαιος άνθρωπος σαν τον Ιεφθάε να κάνει μια τέτοια χοντράδα, ισχυρίζονται ότι η θυσία τού Ιεφθάε ήταν απλώς να της στερήσει τον γάμο, και να κρατήσει την παρθενία της. Όμως μια τέτοια ερμηνεία, προσκρούει στην ουσία τού όρκου τού Ιεφθάε, που ήταν σαφέστατα: "ό,τι βγει από τις πόρτες τού σπιτιού μου σε συνάντησή μου, όταν θα επιστρέφω με ειρήνη από τους γιους Αμμών, θα είναι του Κυρίου, θα το προσφέρω σε ολοκαύτωμα" (Κριτές 11: 31). Αλλά και η αίτηση τής κόρης του προς αυτόν, δείχνει σαφώς ότι η κόρη του θυσιάσθηκε κανονικά, γιατί του είπε: "Και είπε στον πατέρα της: Ας γίνει σε μένα αυτό το πράγμα· άφησέ με δύο μήνες, να πάω να γυρίσω τα βουνά, και να κλάψω την παρθενική μου αγνότητα, εγώ και οι συντρόφισσές μου. Κι εκείνος είπε: Πήγαινε· και την έστειλε για δύο μήνες, και πήγε, αυτή και οι συντρόφισσές της και έκλαψε την παρθενική της αγνότητα επάνω στα βουνά. Και στο τέλος των δύο μηνών επέστρεψε στον πατέρα της· και έκανε σ' αυτή σύμφωνα με την ευχή του, που ευχήθηκε" (Κριτές 11: 37 - 39). Εάν το "ολοκαύτωμα" που ορκίσθηκε, ήταν απλώς η παρθενία της, τότε γιατί θα έπρεπε να την κλάψει για 2 μήνες στα βουνά; Δεν θα της αρκούσε όλη η ζωή της να την κλαίει; Και πώς ακριβώς δηλαδή, μετά τους δύο μήνες, "έκανε σ' αυτή σύμφωνα με την ευχή του, που ευχήθηκε"; Το να παραμείνει παρθένα, είναι κάτι που θα έκανε ο Ιεφθάε; Ή είναι αυτό κάτι που θα γινόταν μόνο μετά τους δύο μήνες; Είναι σαφές ότι πράγματι ο δύστυχος Ιεφθάε, έκανε το ατόπημα να θυσιάσει πραγματικά την κόρη του, για χάρη τού Θεού, που είχε απαγορεύσει μια τέτοια πράξη!

Ν. Μ.