Στη μελέτη αυτή θα ασχοληθούμε και πάλι με κακοδοξίες γύρω από το ζήτημα της Βασιλείας του Χριστού και Θεού και θα μας δοθεί η ευκαιρία να επεκταθούμε περισσότερο γύρω απ' αυτή τη βασική και θεμελιώδη έννοια της σωτηρίας μας.

1. Σύνδεση με τα προηγούμενα

Στις προηγούμενες μελέτες αναφερθήκαμε στο γεγονός ότι ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, αναφέρεται ως Βασιλεύς Αιώνιος και Απόλυτος και κατά συνέπεια, ταυτίζεται ως προς την φύση και τις ενέργειες με τον Θεό Πατέρα. Δεν υπάρχει διάκριση ουσίας Πατρός και Υιού, αλλά όπως Αληθινός Θεός είναι ο Πατήρ, έτσι Αληθινός Θεός είναι και ο Υιός και μάλιστα δεν είναι δύο διαφορετικοί θεοί, αλλά Ένας, διότι Μία είναι η Θεία Ουσία, κοινή και για τα τρία Πρόσωπα της Θεότητος, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Έχουμε ήδη δει σε προηγούμενη μελέτη, ότι στην προσπάθειά τους να τεκμηριώσουν την κακοδοξία τους πολλοί, χρησιμοποιούν, ή καλύτερα, παρερμηνεύουν χωρία της Αγίας Γραφής και στη συνέχεια, προσπαθούν να τα εντάξουν στο δογματικό τους πλαίσιο. Πιο συγκεκριμένα, είδαμε ότι οι λεγόμενοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» για παράδειγμα, όπως και άλλοι αιρετικοί, ευτυχώς όχι πολλοί, που υποστηρίζουν ότι ο Υιός δεν είναι ομοούσιος με τον Πατέρα αλλά κτίσμα, δεν είναι δηλαδή Θεός κατά φύση, αλλά ένα απλό δημιούργημα, χρησιμοποιούν το Α’ Κορινθ.15,24-28 του Αποστόλου Παύλου, για να υποστηρίξουν στη συνέχεια αυτή τους την κακοδοξία. Λέγουν λοιπόν ότι, ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι ο Υιός τελικά, εφόσον αναλάβει την εξουσία και κατακυριεύσει εναντίον όλων των εχθρών της Βασιλείας και αυτού ακόμα του ίδιου του θανάτου, ως «έσχατου εχθρού» της ανθρώπινης φύσης, θα παραδώσει την βασιλεία στον Θεό και Πατέρα και θα υποταγεί σ’ Αυτόν που υπέταξε εις αυτόν τα πάντα.

Βέβαια, δεν κατανοούν και αγνοούν στην ουσία, όλο το σκεπτικό της επιστολής αυτής, την ίδια την εποχή εκείνη του 1^ου μ.Χ αιώνα, των προβλημάτων, των αντιλήψεων, αλλά και του γνωστικού επιπέδου των ανθρώπων προς τους οποίους απευθυνόταν ο Απόστολος Παύλος, απομονώνουν το χωρίο αυτό και το χρησιμοποιούν στη συνέχεια, για να ισχυριστούν ότι ο Υιός, υποτάσσεται στον Πατέρα και κατά συνέπεια δεν είναι της ιδίας φύσεως, δεν είναι της ιδίας ουσίας, δεν είναι δηλαδή Θεός κατά φύση.

Έχουμε ήδη δει στις άλλες σχετικές περί της Βασιλείας μελέτες, ότι κάθε άλλο παρά αυτό θέλει να διδάξει στην πραγματικότητα ο Απόστολος Παύλος, μέσα από τα γραφόμενα στην επιστολή αυτή. Και μάλιστα, εάν ακολουθήσει κανείς τη συλλογιστική και ερμηνευτική αυτή των λεγομένων «Μαρτύρων του Ιεχωβά», οδηγείται σε πολλά ατοπήματα και αστοχεί τελείως στο να κατανοήσει την χριστιανική διδασκαλία περί της σωτηρίας.

Χαρακτηριστικά ο Απόστολος Παύλος στους στίχους 27 και 28 του 15^ου κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής, αναφέρει τα εξής: «πάντα γαρ υπέταξε υπό τους πόδας αυτού…», μας λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός υπέταξε τα πάντα κάτω από τα πόδια Του. Μάλιστα μας διευκρινίζει, ότι δεν συμπεριλαμβάνεται Εκείνος ο οποίος υπέταξε εις τον Χριστό τα πάντα, εννοώντας το πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος τον Πατέρα. Και συνεχίζει: «όταν δε υποταγεί αυτώ τα πάντα, τότε και αυτός ο υιός υποταγήσεται το υποτάξαντι αυτώ τα πάντα ίνα εί ο Θεός τα πάντα εν πάσιν».

Τότε λοιπόν, στο τέλος, ο Υιός όπως λέγει εδώ ο Απόστολος, υποτάσσεται εις τον Θεό, ούτως ώστε ο Θεός να είναι τα «πάντα εν πάσιν».

Όπως τονίσαμε σε άλλη μελέτη, (την ομιλία 93) ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί αυτήν την «υπερβολική» θα λέγαμε και αυστηρή ορολογία για να εξαλείψει κάθε είδους συλλογισμό των Κορινθίων ότι ο Υιός, επειδή είχε όλη αυτή την εξουσία να καταργήσει όλους τους εχθρούς, ακόμα και αυτόν τον ίδιο το θάνατο, μήπως τελικά στρεφόταν εναντίον του Πατρός Του, ή μήπως ήταν διαφορετικής αρχής και φύσεως ισχυρότερης δηλαδή από αυτήν του Πατέρα. Διότι οι Κορίνθιοι, επηρεασμένοι από την ελληνική φιλοσοφία και την αντίληψη που είχαν για τους θεούς τους, ότι δηλαδή όταν κάποιος από τους θεούς τους ελάμβανε εξουσία, τότε στρεφόταν εναντίον του ίδιου του του πατέρα, όπως στην περίπτωση του Δία με τον πατέρα του τον Κρόνο, γι’ αυτό και υπήρχε ο κίνδυνος να σκεφτούν το ίδιο για τον Υιό σε σχέση με τον Πατέρα. Αυτό λοιπόν το δηλητήριο, αυτόν τον κίνδυνο προσπάθησε με τόσο έντονο και υπερβολικό τρόπο να εξαλείψει ο Απόστολος Παύλος με τα λόγια που διαβάζουμε στο προαναφερθέν χωρίο.

Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» απομονώνουν αυτό το χωρίο, και το χρησιμοποιούν ώστε να ισχυριστούν στη συνέχεια ότι ο Θεός Πατήρ είναι Εκείνος ο οποίος δίνει την δύναμη στον Υιό να υποτάξει όλους τους εχθρούς και ότι ο Υιός ως δημιούργημα από μόνος του δεν έχει αυτήν την δύναμη, γι’ αυτό άλλωστε, όπως έχουμε και άλλοτε αναφέρει, Τον χαρακτηρίζουν και Τον αναφέρουν ως «βασιλικό αντιπρόσωπο» ή «βασιλικό εκπρόσωπο», «royal representative» στις αγγλόφωνες «Σκοπιές» και όχι άμεσα ως Βασιλέα.

Όμως, δεν είναι αυτή η σκέψη του Παύλου, δεν είναι αυτό το χριστιανικό δόγμα το οποίο κηρύττει ο Απόστολος μέσα από τις επιστολές του, ότι δηλαδή ο Υιός από την φύση Του δεν έχει την δύναμη και την ενέργεια να υποτάξει εις Αυτόν τα πάντα. Και αυτό φαίνεται καθαρά από το Φιλιππησ.3,20-21. Εκεί ο Απόστολος Παύλος γράφει: «ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» [διότι το πολίτευμα μας υπάρχει στους ουρανούς. «Εξ ου [από όπου δηλαδή] και Σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν ος, [ο οποίος] μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών σύμμορφον με τω σώματι της δόξης αυτού, [ο οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεώς μας και θα το κάνει σύμμορφον με το σώμα της δόξης Αυτού] κατά την ενέργεια του δύνασθαι αυτόν και υποτάξαι αυτώ τα πάντα». Κατά την ενέργεια που έχει να μπορεί Αυτός να υποτάξει εις τον εαυτό Του τα πάντα. Εδώ λοιπόν ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναφέρεται ότι από την φύση Του, λόγω της θείας Του ακριβώς φύσεως έχει την δυνατότητα να υποτάξει τα πάντα στον εαυτό Του και αυτή η δυνατότητα, αυτή η ενέργεια πηγάζει ακριβώς από την θεία φύση, από την θεία ουσία που είναι κοινή με την φύση του Πατρός. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μεταφράζουν το χωρίο αυτό και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» στη μετάφραση που έχουν εκδώσει, τη Μετάφραση Νέου Κόσμου [ΜΝΚ].

Βλέπουμε πως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στον Απόστολο Παύλο αλλά και σε όλους τους χριστιανούς, ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός έχει την ίδια ακριβώς φύση με τον Θεό Πατέρα και δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. Το χωρίο αυτό, δηλαδή το Φιλιππησίους 3,20-21 το δείχνει αυτό ολοφάνερα. Όμως, στην προσπάθειά τους να προωθήσουν τις δογματικές τους θέσεις και συγκεκριμένα την κακοδοξία ότι ο Υιός είναι κτίσμα και διαφέρει στην κτίση Του από τον Άκτιστο Πατέρα, διαστρεβλώνουν σε άλλα σημεία την Αγία Γραφή όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Μέχρι τώρα, έχουμε διαπιστώσει ότι ο Θεός Πατήρ είναι ο Αιώνιος και Απόλυτος Βασιλιάς. Το ίδιο όμως ακριβώς, διαπιστώσαμε και για το Κύριο Ιησού Χριστό. Είδαμε πολλές πτυχές και πολλές όψεις αυτής της Βασιλικής Ιδιότητας και Εξουσίας που είναι κοινή ανάμεσα στον Πατέρα και τον Υιό.

2. Ο κοινός θρόνος Πατρός και Υιού

Ας δούμε και μία άλλη πτυχή, συγκεκριμένα περί του θρόνου του Θεού. Όπως ήδη αναφέραμε σε άλλες μελέτες ο θρόνος, του Πατρός και του Υιού είναι ένας. Έχουμε δει στο Αποκ.22,3 ότι ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει τα εξής: «και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου εν αυτή έσται. Και οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν αυτώ». Ομιλεί εδώ ο Απόστολος για έναν θρόνο, ο οποίος είναι κοινός για τον Θεό και το Αρνίο. Το Αρνίο είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός και μάλιστα εδώ τονίζεται η ανθρώπινη φύση Του. Έτσι, ο Θεός έχει ένα θρόνο με το Αρνίο, με τον Κύριο Ιησού Χριστό και στη συνέχεια ο ίδιος Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί τον παράδοξο τρόπο έκφρασης δηλαδή χρησιμοποιεί ενικό αριθμό για να αναφερθεί στο Θεό και το Αρνίο! «και οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν αυτώ». Ένας λοιπόν λατρεύεται από τους δούλους του, εκείνος ο οποίος κάθεται πάνω στο θρόνο και ο Οποίος δεν είναι άλλος από το Θεό και το Αρνίο. Ο Ιησούς Χριστός, ως το Ένα Πρόσωπο η Μία Υπόσταση του Τριαδικού Θεού δεν διαφέρει, δεν είναι δεύτερης φύσης και κατά συνέπεια αυτό επιτρέπει στον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη να χρησιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο την σύνταξη στο εν λόγω χωρίο [Αποκ.22,3].

Ένας λοιπόν θρόνος του Θεού στην Νέα Ιερουσαλήμ, στην πόλη του Θεού.

3. Ο υποβιβασμός του Θεού σε... θρόνο!

Η Αγία Γραφή όμως, ομιλεί για τον θρόνο του Θεού και σε άλλα σημεία. Εμείς στην παρούσα μελέτη θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε ένα από αυτά και συγκεκριμένα στο Εβρ.1,8. Θα δείξουμε το πώς αλλοιώνεται το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και μεταφράζεται με τελείως εσφαλμένο τρόπο, μόνο και μόνο για να βρεθεί σε συμφωνία με το περιεχόμενο των κακοδοξιών τους. Πιο συγκεκριμένα παρερμηνεύεται και κακομεταφράζεται από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ώστε να ταιριάξει με τη δογματική τους.

Το θέμα του συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής είναι να καταδείξει στους Εβραίους ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο αναμενόμενος Μεσσίας. Υπήρχε ιδιαίτερη δυσκολία στο να αποδεχθούν οι Εβραίοι τον Σταυρωθέντα Χριστό ως το Υιό του Παντοδυνάμου Θεού, ως τον Μεσσία και Σωτήρα. Για τους Ιουδαίους, όπως λέει σε άλλο σημείο ο Απόστολος Παύλος, η πίστη στο Σταυρωμένο Ιησού είναι σκάνδαλο. Έτσι λοιπόν, φέρνει πολλές μαρτυρίες ο Απόστολος στην προς Εβραίους επιστολή από την Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα μαρτυρίες του ιδίου του Θεού και στη συνέχεια τις συγκρίνει με αντίστοιχες μαρτυρίες όσον αφορά στους Αγγέλους. Με αυτόν τον τρόπο διαφοροποιεί τον Ιησού Χριστό όχι μόνον από τους ανθρώπους αλλά και από τους αγγέλους. (Σημείωση: οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν τον Ιησού Χριστό ως ένα κτιστό Άγγελο στην προανθρώπινη ύπαρξή Του αν και η δοξασία τους αυτή δεν μπορεί να στηριχτεί ούτε σε ένα εδάφιο της Αγίας Γραφής έστω και παραποιημένο). Τον ξεχωρίζει λοιπόν, ο Απόστολος από τα κτίσματα και Τον ταυτίζει ως προς την ουσία με τον Θεό Πατέρα. Στον στίχο 8, αναφέρεται μία ακόμη περικοπή από την Παλαιά Διαθήκη που αναφέρεται προς τον Υιό. Διαβάζουμε κατά λέξη: «προς δε το Υιόν ο θρόνος σου ο Θεός εις τον αιώνα του αιώνος· ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου» [Εβρ.1,8]. Εδώ γίνεται μία παράθεση από την Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα από τον 44^ο Ψαλμό, στίχο 7 κατά την μετάφραση των Ο’. Ο στίχος αυτός, όπως τον εφαρμόζει ο συγγραφέας και όπως είναι και φανερό, απευθύνεται προς τον Υιό και μάλιστα στη Βασιλική Του ιδιότητα, δεδομένου ότι τον συσχετίζει με τον βασιλικό θρόνο και το σκήπτρο της Βασιλείας.

«O θρόνος σου ο Θεός εις τον αιώνα του αιώνος· ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου». Στην επίσημη μετάφραση των Μαρτύρων του Ιεχωβά τη Μετάφραση του Νέου Κόσμου [ΜΝΚ] στα ελληνικά, μεταφράζουν αυτό το χωρίο ως εξής: «αλλά αναφορικά με τον Υιό, ο Θεός είναι ο θρόνος σου στους αιώνες των αιώνων και το σκήπτρο της βασιλείας σου είναι το σκήπτρο της ευθύτητας». Αυτή η μετάφραση είναι πέρα για πέρα εσφαλμένη διότι σωστά θα έπρεπε το χωρίο αυτό να αποδοθεί ως εξής: «ο θρόνος σου ω Θεέ είναι εις τον αιώνα του αιώνος και η ράβδος της ευθύτητος είναι η ράβδος της βασιλείας σου». Ή απλούστερα: «ο θρόνος σου ω Θεέ θα παραμένει ακλόνητος εις όλους τους αιώνας, το σκήπτρο σου και η βασιλική σου εξουσία είναι σκήπτρο και εξουσία ευθύτητας και δικαιοσύνης». Με άλλα λόγια ο Ψαλμωδός απευθύνεται προς τον Μεσσία και τον αποκαλεί Θεό, «ο θρόνος σου ω Θεέ παραμένει εις τους αιώνας των αιώνων» ενώ οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», την έκφραση «ο θρόνος σου ο Θεός» την αποδίδουν αντίστροφα θέλοντας να αποσυνδέσουν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού με τον προσδιορισμό που δίνεται μέσω της λέξης Θεός. Θέλουν να αποσυνδέσουν το Μεσσία από την θεία φύση. Έτσι, καταλήγουν στο εξής άτοπο: λέγουν ότι ο θρόνος του Χριστού είναι ο Θεός! Μα αυτό, πουθενά δεν έχει γραφεί στην Αγία Γραφή και πουθενά δεν αναφέρεται καν ότι ο Θεός είναι θρόνος κάποιου που κάθεται επάνω του!

Ας επιμείνουμε λίγο σε αυτό το σημείο, διότι φαίνεται ότι η πλάνη τυφλώνει τους οφθαλμούς της διανοίας των ανθρώπων αυτών ώστε πολύ εύκολα μπορούν να πέσουν σε οποιοδήποτε ατόπημα αρκεί μόνον να μην διασαλευθούν οι δογματικές τους θέσεις, και στην προκειμένη περίπτωση το ατόπημα είναι πολύ μεγάλο, διότι ο Θεός καθίσταται θρόνος (!) κάθισμα κάποιου (!) που κατά την αντίληψή τους είναι κτίσμα!

Όπως είπαμε και προηγουμένως οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» μεταφράζουν αυτό το στίχο: «ο Θεός είναι ο θρόνος σου στους αιώνες των αιώνων».(!) Ενώ λοιπόν ο στίχος αυτός απευθύνεται αποκλειστικά στον Υιό και μάλιστα ο Ψαλμωδός τον αποκαλεί με την προσφώνηση ω Θεέ, (έτσι μεταφράζεται ορθά το «ο Θεός»), οι Μάρτυρες του Ιεχωβά» λέγουν ότι ο θρόνος του Ιησού Χριστού είναι ο Θεός στους αιώνες των αιώνων. Και μάλιστα, εάν το συνδυάσουμε με την αντίληψή τους, με την ισχυρή δογματική τους πεποίθηση, η οποία είναι πλήρως εσφαλμένη και αποτελεί πλάνη, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα, έχουμε το παράδοξο, για να μην πούμε τη βλασφημία, ότι ένα κτίσμα κάθεται σαν σε θρόνο επάνω στον άκτιστο Θεό και μάλιστα στους αιώνες των αιώνων!

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ποιος είναι ο θρόνος του Θεού; Ας δούμε πώς αναφέρεται η Αγία Γραφή στο θρόνο του Θεού, πώς αναφέρει η Αγία Γραφή το Θεό ως ένθρονο.

Ας διαβάσουμε καταρχήν τους δύο πρώτους στίχους από τον 92^ο Ψαλμό κατά την μετάφραση των εβδομήκοντα ή 93^ο κατά το μασωριτικό κείμενο: Αναφέρεται στον Κύριο, τον Γιαχβέ κατά το εβραϊκό: «ο Κύριος εβασίλευσεν ευπρέπειαν ενεδύσατο. Ενεδύσατο ο Κύριος δύναμιν και περιεζώσατο και γαρ εστερέωσε την οικουμένη ήτις ου σαλευθήσεται· έτοιμος ο θρόνος σου από τότε από του αιώνος συ ει», δηλαδή από πάντα Συ είσαι. Στους στίχους αυτούς, ο Ψαλμωδός αναφέρεται στον Θεό ως καθήμενο επί θρόνου, ως ένθρονο Βασιλέα. Δεν αναφέρει ότι ο Θεός είναι θρόνος κάποιου άλλου, αλλά αναφέρει ότι ο Θεός ως Βασιλεύς και Δημιουργός των πάντων, κάθεται σε αιώνιο θρόνο. Το επόμενο χωρίο που θα αναφέρουμε για τον θρόνο του Θεού είναι το Ησαΐας 6,1 και εξής, όπου ο προφήτης περιγράφει μία όραση που είχε για τον ίδιο τον Θεό η οποία μπορεί να συσχετιστεί με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Διαβάζουμε στο εν λόγω χωρίο: «και εγένετο του ενιαυτού ου απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου και πλήρης ο οίκος της δόξης αυτού»[Ησ.6,1]. Βλέπει ο προφήτης Ησαΐας τον Κύριο να κάθεται επάνω σε θρόνο. Δεν είδε τον Κύριο να αποτελεί θρόνο κάποιου άλλου και μάλιστα κτίσματος. Το ίδιο μπορούμε να δούμε και στην όραση του προφήτου Δανιήλ που περιγράφεται στο Δανιήλ 7,9: «εθεώρουν έως ότου θρόνοι ετέθησαν και παλαιός ημερών εκάθητο και το ένδυμα αυτού ωσεί χιών λευκόν και η θρίξ της κεφαλής αυτού ωσεί έριον καθαρόν ο θρόνος αυτού φλοξ πυρός οι τροχοί αυτού πυρ φλέγον». Είδαμε όμως και προηγουμένως ότι ο Θεός κάθεται σε θρόνο όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 22^ο κεφάλαιο και στίχους 3-5.

Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται ότι ο Θεός είναι θρόνος, κάθισμα δηλαδή κάποιου κτίσματος. Κατά συνέπεια είναι σοβαρό ατόπημα αυτό που διαπράττουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» προσπαθώντας να αλλοιώσουν το περιεχόμενο του στίχου που διαβάσαμε από την προς Εβραίους επιστολή και να μην αποδώσουν την κλητική προσφώνηση «ο Θεός» στον Υιό, γιατί πιστεύουν ότι δεν είναι Θεός, οπότε και αναγκάζονται να οδηγηθούν σ’ αυτό το συντακτικό ατόπημα. Και το λέμε έτσι, διότι αυτός ο τρόπος έκφρασης είναι πολύ κοινός ακόμα και στα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Ας δούμε λοιπόν πώς η ονομαστική πτώση του ονόματος μεταφράζεται ως κλητική προσφώνηση, σε κείμενα πάλι από το βιβλίο των Ψαλμών, διότι από το βιβλίο των Ψαλμών παραθέτει εδώ ο Απόστολος και συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής. Ας δούμε το Ψαλμ.43,1 από τη μετάφραση των Ο’ την οποία και χρησιμοποιεί για την παράθεση ο Απόστολος Παύλος όπου λέγει: «κρίνον με ο θεός και δίκασον την δίκην μου εξ έθνους ουχ οσίου» Κρίνον με ο Θεός. Η μόνη λογική μετάφραση είναι «κάμε την δικαίαν υπέρ εμού κρίση σου ω Θεέ». Δηλαδή θα πρέπει να μεταφράσουμε ο Θεός με την αντίστοιχη κλητική.

Το ίδιο και στο στίχο 4 του ιδίου Ψαλμού: «εξομολογήσομαι σοι εν κιθάρα ο θεός ο θεός μου». Και πάλι «θα σε ανυμνήσω με κιθάρα ω Θεέ μου που είσαι και ο μοναδικός Θεός που προσκυνώ και λατρεύω». Πάλι λοιπόν το «ο Θεός μου» πρέπει να το μεταφράσουμε με την αντίστοιχη κλητική προσφώνηση.

Παράλληλα, ας φέρουμε και τον Ψαλμ.43,2 όπου λέγει: «ο θεός εν τοις ωσίν ημών ηκούσαμεν οι πατέρες ημών ανήγγειλαν ημίν έργον ο ειργάσω εν ταις ημέραις αυτών εν ημέραις αρχαίαις» Και πάλι η έκφραση «ο Θεός» πρέπει να μεταφραστεί ως κλητική: «Με τα αυτιά μας ω Θεέ, ακούσαμε…το θαυμαστό έργον το οποίο ειργάσθης κατά τας ημέρας αυτών», των πατέρων μας δηλαδή.

Και πάλι, από το Ψαλμ.62,1: «ο θεός, ο θεός μου προς σε ορθρίζω». Δηλαδή: «Ω Θεέ μου που είσαι ο μόνος Θεός μου, πολύ πρωί και πριν ακόμη ξημερώσει προσέρχομαι προς σε».

Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα, πάρα πολλές οι τέτοιου είδους αναφορές όπου η έκφραση «ο Θεός» μεταφράζεται ως κλητική. Αυτό πιθανότατα το αγνοούν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» και πέφτουν σ’ αυτό το σοβαρό ατόπημα. Το λιγότερο λοιπόν που μπορεί να καταλογίσει κανείς σ’ αυτούς στην περίπτωση αυτή είναι άγνοια της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Διερωτάται όμως κανείς, πώς όμως αποτολμούν να μεταφράσουν τα κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και μάλιστα να προβάλλουν τη μετάφρασή τους αυτή, ως τη μόνη σωστή και σε αντικατάσταση όλων των άλλων μεταφράσεων που έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα; Και δυστυχώς, όπως φαίνεται και από αυτή τη μελέτη, υπάρχουν πάρα πολλά λάθη σε αυτή την μετάφραση και ερμηνευτικά και μεταφραστικά, η δε γλώσσα της είναι πολύ αδόκιμη. (Σημ. ΟΟΔΕ: παρακαλούνται οι Έλληνες «Μάρτυρες του Ιεχωβά» που γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα, να μην επιτρέπουν άλλο στους ξενόγλωσσους – αγγλόφωνους «Μάρτυρες» που δεν την γνωρίζουν, να κακοποιούν έτσι βάναυσα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης που πρωτογράφτηκε στα ελληνικά. Και αυτό, δεν μπορεί βέβαια να γίνει σε κεντρικό και γενικό επίπεδο, μπορεί όμως να γίνει σε προσωπικό, στον καθένα ξεχωριστά, ώστε να αποτινάξει από την ψυχή και την ζωή του το ζυγό μιας Οργάνωσης που αποδεικνύεται πως μόνο του Θεού δεν είναι).

Ας παραδειγματιστούμε όμως όλοι από το πώς, βιάζοντας κάποιος μεταφραστικά το κείμενο της Αγίας Γραφής, ώστε αυτό να ταιριάξει και να χωρέσει μέσα στα στενά δογματικά όρια που εκ των προτέρων έχει θέσει, μπορεί να τον οδηγήσει σε μεγάλου μεγέθους βλασφημίες και λογικά ατοπήματα. Και το Πνεύμα της πλάνης έρχεται και επικαλύπτει τους οφθαλμούς της διανοίας και δεν μπορούμε πλέον να διακρίνουμε το μέγεθος και τις συνέπειες των ατοπημάτων αυτών.

Απομαγνητοφώνηση: Ν. Τ.