• Α. Ας μην αφήνουμε τους αιρετικούς άστεγους

  • 1. Αντιπαλότητα με την αίρεση και εσφαλμένες ταυτίσεις

  • 2. Δεν τους αφήνουμε άστεγους, αλλά φροντίζουμε για κάτι καλύτερο

• Β. Αντιρρήσεις αντιαιρετικών αδελφών μας

• Γ. Απαντήσεις στις αντιρρήσεις αντιαιρετικών αδελφών μας

  • 1. Για ποιους αιρετικούς μιλάει τόσο άγρια η Αγία Γραφή;

  • 2. Είναι οι αιρετικοί χειρότεροι από τους απίστους;

  • 3. Μα τότε ποιος ο ρόλος τής Εκκλησίας;

Πολλοί είναι αυτοί που ασχολούνται με το απαραίτητο αντιαιρετικό έργο στην Εκκλησία. Όμως συχνά, ακόμα και εξαιρετικοί γνώστες τών Χριστιανικών δογμάτων, κάνουν ένα σοβαρό λάθος: Αντιλαμβανόμενοι τους αιρετικούς, κυρίως ως "λύκους" και όχι ως "πλανημένα πρόβατα", επικεντρώνονται κυρίως στο να τους βγάλουν από τις αιρετικές τους ομάδες, παρά στο να τους οδηγήσουν με ασφάλεια στον Οίκο τού Πατρός και Θεού μας, ως πλανημένα πρόβατα. Αυτό συχνά έχει ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να μένουν "άστεγοι", χωρίς  θρησκεία, να οδηγούνται στην απιστία, και να γίνονται σε αυτούς "τα έσχατα χειρότερα τών πρώτων"!

Α. Ας μην αφήνουμε τους αιρετικούς άστεγους

1. Αντιπαλότητα με την αίρεση και εσφαλμένες ταυτίσεις

Δεν είχαν όλοι οι άνθρωποι την ευλογία να γεννηθούν σε μία Ορθόδοξη, πιστή και Χριστιανικά καταρτισμένη οικογένεια, ώστε να γνωρίσουν από παιδιά σωστά τη Χριστιανική πίστη. Κάποιοι συνάνθρωποί μας, γεννήθηκαν από γονείς αλλοθρήσκους ή αιρετικούς, και γαλουχήθηκαν διδασκόμενοι ως δήθεν "θεόπνευστο", ένα άλλο, ψευδές ευαγγέλιο. Πράγματα εσφαλμένα και ψευδή, αυτοί τα θεωρούν σωστά και "δεδομένα", επειδή έτσι τους τα παρουσίασαν.

Πολλοί απ' αυτούς τους ανθρώπους, αν και αιρετικοί, κάνουν αγώνα για να εκπληρώσουν αυτό που θεωρούν ως "θέλημα τού Θεού", αφού δεν βρέθηκε κάποιος να τους εξηγήσει και να τους τεκμηριώσει με τρόπο κατανοητό και σωστό, το αληθινό Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Νομίζουν ότι ανήκουν στην Εκκλησία τού Χριστού, και ότι πολεμώντας τα Ορθόδοξα δόγματα και τις Ορθόδοξες πρακτικές, πολεμούν το ψεύδος και την αίρεση. Και δεν υποψιάζονται ότι οι ίδιοι βρίσκονται στην πλάνη.

Η συνήθης πρακτική τους να πολεμούν την Ορθόδοξη Εκκλησία, αναπόφευκτα δημιουργεί μία "αντιπαλότητα" ανάμεσα σε αυτούς και στους Ορθοδόξους, που γνωρίζουν και αγωνίζονται για τη διαφύλαξη τής ορθής πίστης, και για την προστασία τών συνανθρώπων τους από την αίρεση.

Η αντιπαλότητα αυτή, μερικές φορές, γίνεται "προσωπική", απέναντι στον πλανημένο αιρετικό, από "ζηλωτές" πιστούς, τον οποίο θεωρούν "λύκο" και όχι "πλανημένο πρόβατο", γιατί ποιος γνωρίζει την καρδιά τους, για να αποφανθεί, ποιος απ' αυτούς είναι πράγματι "πλανημένο πρόβατο", και όχι "λύκος άρπαγας";

Η αντιπαλότητα αυτή, ορθότερα από τους προηγούμενους ακραίους, συνήθως στρέφεται εναντίον τής θρησκευτικής ομάδας που τους πλανάει. Όμως πολλοί Χριστιανοί εργάτες τού αντιαιρετικού αγώνα, συγχέουν την αίρεση, με τη θρησκευτική ομάδα που κατευθύνει στους αιρετικούς αυτούς στην πλάνη τους, κάτι που αν και σωστό ως πρακτική, δεν αποτελεί σωστή  ταύτιση. Επειδή άλλο είναι η αιρετική θρησκεία, και άλλο η ίδια η αίρεση, η οποία υπάρχει στο κεφάλι τού αιρετικού.

2. Δεν τους αφήνουμε άστεγους, αλλά φροντίζουμε για κάτι καλύτερο

Ταυτίζοντας την αίρεση με την ομάδα, πολλοί νομίζουν ότι αν καταφέρουν να βγάλουν τον άνθρωπο αυτό από την αιρετική θρησκεία του, του κάνουν καλό, επειδή "τον βγάζουν από την αίρεση".

ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤ' ΑΝΑΓΚΗΝ ΕΤΣΙ!

Δεν αρκεί να βγάλεις κάποιον από την αιρετική  θρησκεία του, για να θεωρήσεις ότι "τον έβγαλες από την αίρεση". Η αίρεση βρίσκεται ριζωμένη στο ίδιο το μυαλό του! Είναι γι' αυτόν τρόπος ζωής και αντίληψης τού κόσμου γύρω του. Είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζει για να λατρέψει τον Θεό! Αν θέλεις να βγάλεις κάποιον από την αίρεση, πρέπει να βγάλεις την αίρεση από τη σκέψη του, και όχι κατ' ανάγκην αυτόν από την αιρετική του θρησκεία!

Βεβαίως ενεργώντας πολύ σωστά, θα δείξουμε σαφώς στον αιρετικό, για ποιο λόγο η θρησκεία του είναι λάθος. Βεβαίως θα κλονίσουμε την εμπιστοσύνη του, στο αιρετικό σύστημα που τον πλανάει. Όμως ΔΕΝ αρκεί αυτό. Επειδή αν μείνουμε σε αυτό, δεν σημαίνει ότι ξεριζώσαμε και την αίρεση από τη σκέψη και την καρδιά του. Αν μείνουμε μόνο στην έξοδό του από την αίρεση, ΧΩΡΙΣ να εργασθούμε στο ξερίζωμα τής αίρεσης από μέσα του, και στην ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, με την Χριστιανική αλήθεια, μπορεί αντί για καλό, να κάνουμε στον άνθρωπο μεγάλο κακό!

Είναι σαν έναν άνθρωπο, που τον βρίσκουμε να ζει σε μία καλύβα. Και τον πείθουμε ότι δεν είναι ωφέλιμο και υγιεινό να ζει σε τέτοια τρώγλη, αλλά πρέπει να φύγει από εκεί. Κι εκείνος πράγματι φεύγει. Όμως κάπου πρέπει να μείνει! Αν ΔΕΝ του δώσουμε ένα καλύτερο σπίτι απ' αυτό που τον πείσαμε να εγκαταλείψει, και μείνει άστεγος, τότε ο κίνδυνος γι' αυτό τον άνθρωπο είναι μεγαλύτερος!

Δεν μπορούμε να γκρεμίζουμε το σπίτι, το καταφύγιο ενός ανθρώπου, αν δεν του εξασφαλίσουμε κάτι καλύτερο!

Η θρησκεία ενός αιρετικού, είναι το σπίτι του, το θρησκευτικό του καταφύγιο! Σε αυτό βρίσκει παρηγοριά και επαφή με τον Θεό, όπως και αν τον αντιλαμβάνεται. Σε αυτό δίνει τον αγώνα του, να νιώθει κοντά στον Δημιουργό του, και να γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Εκεί ξεκουράζεται από τις πιέσεις τής ζωής, και παίρνει δύναμη για να συνεχίσει να αναζητά μια σχέση με τον Θεό.

Αν τού δείξουμε ότι αυτό το σπίτι είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ, και τον πείσουμε να το εγκαταλείψει, όλα αυτά τα χάνει. Μένει θρησκευτικά "άστεγος", σε μία "άγρια καταιγίδα" ιδεών και επιχειρημάτων, μετέωρος και άπειρος, για τον κόσμο που ανοίγεται γύρω του. Σαν ένα παιδί που το ξεριζώνεις από το σπίτι του, και το αφήνεις εκτεθειμένο σε κάθε κίνδυνο. Επειδή οι αιρετικοί είναι συνήθως "νήπιοι", και άπειροι τού λόγου τού αληθινού Ευαγγελίου. Κλονίζονται από ένα σωρό επιχειρήματα κατά τού Θεού, κατά τού Χριστού, κατά κάθε είδους πίστης, και γίνονται βορά σε κάθε άλλο αιρετικό "λύκο άρπαγα", που θα βρει την ευκαιρία να τους παρασύρει σε μία άλλη αίρεση, ίσως και χειρότερη τής πρώτης!

Τέτοιοι θρησκευτικά άστεγοι άνθρωποι, συχνά καταλήγουν στην πλήρη απιστία. Αντιμέτωποι με τις προκλήσεις τού κόσμου, συχνά υποκύπτουν, και μη γνωρίζοντας πού θα βρουν την άκρη στο θρησκευτικό κουβάρι που έχουν στο μυαλό τους, καταλήγουν στην απιστία και στο κυνήγι τών απολαύσεων. Άλλοι, λόγω τών προκαταλήψεων που έχουν συνήθως κατά τής Ορθοδοξίας, δεν ξεκινούν την έρευνά τους από εκεί, αλλά αναζητούν παραπλήσιες θρησκείες με αυτή που εγκατέλειψαν,  και πολλοί εξ αυτών, καταλήγουν σύντομα μέλη μιας άλλης αίρεσης.

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους, που όταν κάποιος τους απέδειξε το χάλι τής αιρετικής θρησκείας τους, (το οποίο δεν είχαν εντοπίσει μόνοι τους), την παράτησαν. Και αυτοί που τους έβγαλαν από εκεί, ικανοποιήθηκαν, ότι δήθεν "τους έβγαλαν από την αίρεση" και τους εγκατέλειψαν ήσυχοι, ότι "έκαναν το χρέος τους". Σε λίγο καιρό, τέτοιοι άνθρωποι ήταν είτε άπιστοι, είτε αγνωστικιστές, είτε είχαν φτιάξει μια δική τους αίρεση, είτε είχαν γίνει μέλη μιας άλλης. Λίγοι απ' αυτούς, μετά από πολλά χρόνια, βρήκαν τον δρόμο τους προς την Εκκλησία τού Κυρίου. Αλλά μόνοι τους, ήταν πολύ λίγοι!

Μέλη αιρέσεων, δεν κάνουν καν διάκριση, μεταξύ τής θρησκείας τους και τής πίστης στον Θεό! Ταυτόχρονα με τον κλονισμό τής πίστης τους στην αιρετική τους ομάδα, κλονίζεται και η πίστη στον Ίδιο τον Θεό. Επειδή στο μυαλό τους, αυτά τα δύο συχνά ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ! Οι δογματικές αντιφάσεις τής αίρεσής τους, τις οποίες τους δείχνει κάποιος, ΑΝ ΔΕΝ τους δείξει ποια είναι η σωστή απάντηση, αυτομάτως στη σκέψη τους φαντάζουν  ως αντιφάσεις τής ίδιας τής Χριστιανικής πίστης, την οποία έχουν μάθει να την ταυτίζουν με τη θρησκεία που βρίσκονταν. Και αποτινάζοντας τα δεσμά τής θρησκείας τους, θεωρούν ότι αποτινάζουν και τα δεσμά τής πίστης σε κάθε είδους θρησκεία. Και αποτινάζοντας τα δεσμά αυτά, δεν υπάρχει τίποτα που να τους συγκρατεί προς οτιδήποτε κακό ή αρρωστημένο. Είναι επιρρεπείς προς κάθε ανομία και αμαρτία.

Ο Κύριος είπε, ότι "αν κάποιος σκανδαλίσει ένα τών μικρών τούτων παιδιών, τον συμφέρει να δέσει στο λαιμό του μυλόπετρα και να πέσει στη θάλασσα" (Ματθαίος 18: 6). Ναι, είναι αιρετικοί. Γι' αυτό είναι "νήπιοι" στην πίστη. Χρειάζονται βοήθεια, χρειάζονται "γάλα", τα βασικά τής πίστεως, για να στηριχθούν. (Α΄ Κορινθίους 3: 1,2). Αφού τους κόβουμε τη μολυσμένη τροφή τής αίρεσης, ας μη τους αφήσουμε νηστικούς, αλλά ας αγωνισθούμε να τους θρέψουμε με αληθινή θρεπτική τροφή τού αληθινού Ευαγγελίου. Ας απαντήσουμε ΣΕ ΟΛΕΣ τις απορίες τους. Τους βγάλαμε από την καλύβα τους. Ας τους δείξουμε λοιπόν το ΠΑΛΑΤΙ που ο Κύριος ετοίμασε γι' αυτούς! Μη τους αφήνουμε άστεγους.

Αν είναι μία τυχαία συνάντησή μας μαζί τους στον δρόμο, ας τους ζητήσουμε το τηλέφωνο, για να βεβαιωθούμε, ότι με αυτά που τους είπαμε, δεν θα μείνουν άστεγοι, αλλά ότι θα μπορέσουμε να τους ξαναβρούμε, για να τους δώσουμε βοήθεια.

Αν βλέπουμε ότι κάποιος εξ αυτών δεν έχει τις νοητικές ικανότητες για περεταίρω βοήθεια, ή είναι γέρος χωρίς διαύγεια, ή ετοιμοθάνατος και δεν προλαβαίνουμε να του εκθέσουμε το Ευαγγέλιο, ας μην τον κλονίσουμε απ' αυτό που πιστεύει. Δεν αξίζει να τον βγάλουμε από μία αίρεση, και να τον αφήσουμε χωρίς καθόλου Θεό! Καλύτερα γι' αυτόν να πιστεύει, έστω και στρεβλά, παρά να χάσει κάθε πίστη στον Θεό! Και ας εμπιστευθούμε στη δικαιοσύνη τού Θεού, που δεν θα αδικήσει κανέναν, αλλά θα κατανοήσει την αδυναμία του.

Το να βγει από τη θρησκεία του, ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός. Ο σκοπός είναι να βρει την Εκκλησία! Και αν αυτό ΔΕΝ έχουμε τον χρόνο και την ευκαιρία να τού το προσφέρουμε, απλώς ας μη κλονίσουμε ό,τι τον κρατάει να πιστεύει στον Θεό.

Β. Αντιρρήσεις αντιαιρετικών αδελφών μας

Άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ αιρετικοί, και έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν όλους τους αιρετικούς ως "λύκους", ή ταυτίζουν την αίρεση με τη θρησκεία τού αιρετικού, και όχι με αυτό που βρίσκεται στο κεφάλι του, διαφωνούν με τη συμβουλή αυτή.

Θεωρούν ότι πρέπει ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να κλονίζουμε την πίστη τού αιρετικού προς την αιρετική του θρησκεία, χωρίς να μάς απασχολεί το αν θα απιστήσει και στον Ίδιο τον Θεό.

Θεωρούν ότι καλύτερα είναι να μείνει άπιστος στον  Θεό, παρά πιστεύοντας σε μία αίρεση, να πλανάει κι άλλους.

Λένε ότι η βλασφημία τών αιρετικών, είναι χειρότερη από την απιστία, επειδή οι αιρετικοί μάχονται ενάντια στη Χριστιανική Οδό τής σωτηρίας.

Ισχυρίζονται ότι ο Θεός μπορεί να ελεήσει τον άπιστο, αλλά όχι τον αιρετικό.

Αν ο Θεός θα μπορούσε να ελεήσει έναν αιρετικό, τότε ποιος ο λόγος να κηρύττουμε την Ορθόδοξη πίστη; Αν και ένας αιρετικός μπορεί να σωθεί, γιατί να είμαστε Ορθόδοξοι; Γιατί να  υπάρχει η Εκκλησία;

Λένε ότι καλύτερα να είναι κάποιος άπιστος, παρά αιρετικός, επειδή η Αγία Γραφή μιλάει κατά τών αιρετικών με πιο βαρύ τρόπο, απ' ό,τι μιλάει για τους απίστους.

Στη συνέχεια, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτές τις αντιρρήσεις.

Γ. Απαντήσεις στις αντιρρήσεις αντιαιρετικών αδελφών μας

1. Για ποιους αιρετικούς μιλάει τόσο άγρια η Αγία Γραφή;

Βεβαίως η Αγία Γραφή μιλάει με πολύ καταγγελτικό τρόπο κατά τών αιρετικών, όπως υπερτονίζουν ορισμένοι αντιαιρετικοί αδελφοί μας, που θεωρούν ότι καλύτερα είναι να βγάλουμε έναν αιρετικό από τη θρησκεία του και να γίνει ακόμα και άπιστος, παρά να μείνει αιρετικός. Όμως το ερώτημα που τους διαφεύγει, είναι: "ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ αιρετικούς απευθύνονται αυτά τα λόγια;"

Ας δούμε για παράδειγμα το βιβλίο τού Ιούδα, που ολόκληρο καταφέρεται κατά τών αιρετικών. Εκεί, στο εδάφιο 12, λέει: "Αυτοί είναι κηλίδες στις αγάπες σας".

Οι "Αγάπες", ήταν εκδηλώσεις που έκανε η πρωτοχριστιανική Εκκλησία, όπου μαζεύονταν όλοι μαζί οι Χριστιανοί, και έτρωγαν μαζί σαν οικογένεια τού Κυρίου. Το ότι αυτοί οι αιρετικοί, παρευρίσκονταν στις ΑΓΑΠΕΣ τής Εκκλησίας, δείχνει ότι ΔΕΝ ήταν άνθρωποι άλλων αιρετικών θρησκειών, αλλά ήταν ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, που όμως είχαν αιρετικές απόψεις!

Το βιβλίο τού Ιούδα ΔΕΝ μιλάει για ακατήχητους και ανθρώπους που γεννήθηκαν στις αιρέσεις, ή παρασύρθηκαν λόγω αγνοίας σε αιρετικές θρησκείες. Μιλάει για κατηχημένους και βαπτισμένους που υποσκάπτουν την πίστη ΕΝΤΟΣ τής Εκκλησίας.

Τον καιρό εκείνο, οι περισσότεροι βαπτίζονταν ενήλικοι, και τα νήπια δεν είχαν προλάβει να μεγαλώσουν αρκετά απ' αυτά, ώστε να επέλθη εκκοσμίκευση στην Εκκλησία, λόγω ελλειπούς κατήχησης. Η συντριπτική πλειονότητα τών Χριστιανών, ήταν επαρκώς κατηχημένοι, και μάλιστα, ενώ οι θαυματουργοί Απόστολοι και οι θαυματουργοί Προφήτες τής πρώτης Εκκλησίας, ήταν ακόμα ΠΑΡΟΝΤΕΣ!

Ομοίως και άλλα χωρία, όπου η Αγία Γραφή καταφέρεται κατά τών αιρετικών, αναφέρεται ΟΛΑ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αιρετικών, επιλεκτικά και όχι ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΑ, όπως νομίζουν ορισμένοι αντιαιρετικοί αδελφοί μας. Μιλάνε κυρίως για ανθρώπους ΕΝΤΟΣ τής Εκκλησίας, οι οποίοι είναι αιρετικοί.

Μιλάνε επίσης για "ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ" και για "ΛΥΚΟΥΣ ΒΑΡΕΙΣ, μη φειδόμενους τού ποιμνίου", όπου, και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ΔΕΝ μιλάει για ΟΛΟΥΣ τους αιρετικούς, αλλά για τους ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΕΣ!

Υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ τού απλού αιρετικού, που είναι ΠΛΑΝΗΜΕΝΟ ΠΡΟΒΑΤΟ, και τού αιρεσιάρχη, που είναι ΛΥΚΟΣ και ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΣ! Άλλο ο Λύκος που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ κακοποιεί, και άλλο το πρόβατο που απλώς πλανάται, νομίζοντας ότι κάνει το καλό.

Οι αδελφοί μας αυτοί λοιπόν, συγχέουν τον απλό καλοπροαίρετο αιρετικό, με τον αιρεσιάρχη που τους πλανάει, και με τους αιρετικούς ΕΝΤΟΣ τής Εκκλησίας, που πλανούν τους πιστούς, προς τους οποίους ΚΥΡΙΩΣ απευθύνονται αυτές οι βαριές εκφράσεις τής Αγίας Γραφής.

Ο ερμηνευτής, οφείλει να ερμηνεύει την κάθε περίπτωση που αναφέρεται στην Αγία Γραφή ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ, και όχι να παίρνει ένα χωρίο και να το ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ.

Ας θυμηθούμε, και ποιους "κατακεραύνωνε" ο Χριστός με καταγγελτικούς λόγους. Δεν ήταν οι Σαμαρείτες, ούτε οι Σαδουκαίοι, (οι άλλοι αιρετικοί τής εποχής). Ήταν οι Φαρισαίοι! Οι Ορθόδοξοι τής εποχής εκείνης! Σε αυτούς απεύθυνε πάντα τα βαρύτερα λόγια. Στους ΕΝΤΟΣ τής Εκκλησίας Λύκους!

2. Είναι οι αιρετικοί χειρότεροι από τους απίστους;

Και πάλι, αυτό ισχύει ΜΟΝΟ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις! Ισχύει ΜΟΝΟ όταν αναφερόμαστε σε ΛΥΚΟΥΣ ΑΡΠΑΓΕΣ, οι οποίοι είναι οι ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΕΣ, και οι ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ αιρετικοί, που υποσκάπτουν την Εκκλησία εκ τών έσω. Ισχύει για απατεώνες, για ΕΚΟΥΣΙΟΥΣ παραβάτες του Ευαγγελίου!

Όταν αναφερόμαστε όμως σε απλούς, πλανώμενους αιρετικούς, οι οποίοι αγωνίζονται όσο ξέρουν, να κάνουν το σωστό, δεν μιλάμε για λύκους, αλλά για πλανημένα πρόβατα!

Ας θυμηθούμε την παραβολή τού Κυρίου, για τον αιρετικό τού καιρού του, τον Καλό Σαμαρείτη! Αυτός για την εποχή εκείνη, ήταν ο αιρετικός!

Λένε: "Για τους αιρετικούς που κηρύττουν άλλο Ευαγγέλιο, λέει η Αγία Γραφή ότι είναι ανάθεμα, δηλαδή παραδομένοι στον διάβολο". Μα μήπως δεν είναι "ανάθεμα" και οι άπιστοι; Δεν είναι ούτως ή άλλως και αυτοί, παραδομένοι στον διάβολο; Δεν είναι ο διάβολος "ο θεός τού κόσμου τούτου" κατά την Αγία Γραφή; Σε τι είναι λοιπόν χειρότεροι οι αιρετικοί από τους απίστους;

Ίσα-ίσα, ένας αιρετικός που πράγματι πλανήθηκε ως πρόβατο, κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει το θέλημα τού Θεού. Ο άπιστος όμως όχι και ποτέ! Είναι σε χειρότερη κατάσταση!

Ας το δούμε όμως λογικά:

Βγάζεις έναν αιρετικό από μία ομάδα, χωρίς όμως να βγάλεις την αίρεση από το κεφάλι του. Και τι κατάφερες, πάλι αιρετικός παρέμεινε, αν ΔΕΝ ενταχθεί στην Εκκλησία τού Κυρίου. Δεν τον κάνει αιρετικό η ομάδα, αλλά τα όσα πιστεύει ΑΚΟΜΑ, έστω και αν είναι πλέον εκτός ομάδας!

Και μήπως, ο άπιστος, ΔΕΝ είναι επίσης αιρετικός στις απόψεις του; Ποιος άπιστος πιστεύει σωστά, αφού είναι... άπιστος; Ο αιρετικός, μπορεί να έχει περί Θεού πολλές σωστές απόψεις, αφού πιστεύει. Ο άπιστος όμως, καμία! Είναι λοιπόν χειρότερος!

Οι βλασφημίες τών αιρετικών, είναι λόγω πλανημένων ιδεών, και ΔΕΝ λέγονται ως βλασφημία. Τών απίστων όμως λέγονται εν συνειδήσει κατά του Θεού. Ο άπιστος, συνειδητά αρνείται τον Θεό. Ο αιρετικός όμως όχι!

Τι είπε ο Χριστός όταν πέθαινε στον Σταυρό; "Πατέρα, συγχώρεσέ τους, επειδή δεν ξέρουν τι κάνουν!"

Με άλλα λόγια, ο Χριστός, σαφέστατα με το "επειδή", χαρακτηρίζει την ΑΓΝΟΙΑ ως κάτι που ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ! Και δεν θα συγχωρήσει τους αιρετικούς εκείνους που από άγνοια λένε αυτά που λένε; Μα τότε είναι ψεύτης και υποκριτής, αν άλλα είπε στον σταυρό, και άλλα θα κάνει στην κρίση!

Περί τού ότι ο αιρετικός σε μια αίρεση παρασύρει:

Αυτοί τους οποίους παρασύρει ο αιρετικός, είναι ΑΚΑΤΗΧΗΤΟΙ και όχι πιστοί και συνειδητοποιημένοι Χριστιανοί. Απλώς έτυχε να γεννηθούν εκεί και δεν ασχολούνται με την πίστη τους, γι' αυτό παραμένουν ακατήχητοι. Ουσιαστικά παρασύρει απίστους, όπως είπε και ο Ιωάννης: "Βγήκαν από ανάμεσά μας, αλλά δεν ήσαν από μας· επειδή, αν ήσαν από μας, θα έμεναν μαζί μας. Αλλά βγήκαν από ανάμεσά μας, για να φανερωθούν ότι όλοι δεν είναι από μας". (Α΄ Ιωάννου 2: 19).

Αυτός που βγαίνει από μια αίρεση, ναι μεν παύει να παρασύρει ως μέλος τής αίρεσης, όμως δεν παύει να διαδίδει τις εσφαλμένες απόψεις του, έστω και ως μονάδα. Εγώ ο ίδιος, όταν βγήκα από την πατρογονική μου αίρεση, περισσότερους παρέσυρα εκτός τής αίρεσης, παρά εντός τής αίρεσης!

Επίσης, ο αιρετικός που θα γίνει άπιστος, ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ παρασύρει ανθρώπους, όχι κατ' ανάγκην στο δόγμα, αλλά κυρίως μέσω αντιχριστιανικής ζωής και διαγωγής!

Επίσης, ο αιρετικός που έχει ταυτίσει τη θρησκεία που εγκατέλειψε, με τη Χριστιανική πίστη, ακόμα και ως άπιστος, καταφέρεται κατά τής πίστης, και προσπαθεί να στρέψει κόσμο εναντίον της. Παραδείγματα τέτοια, διαθέτω αμέτρητα, τέτοιων ανθρώπων που έχω γνωρίσει στη ζωη μου.

Όπως ο άπιστος μπορεί να σωθεί την τελευταία στιγμή, έχοντας ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ λάθος απόψεις, ομοίως μπορεί να σωθεί και ο αιρετικός.

Άραγε, ο Θεός θα σώσει τον άπιστο, που ουδέποτε κοπίασε για τον Θεό, και θα αδικήσει τον πιστό αλλά πλανημένο αιρετικό, που αγωνιζόταν μια ζωή γι' αυτό που θεωρούσε θέλημα τού Θεού;

Ως πρώην αιρετικός, έχω πλήθος προσωπικά παραδείγματα βοήθειας του Θεού, ακόμα και τότε που ανήκα στην αίρεση!

Αλλά ας δούμε και το άλλο:

Η πλειονότητα τών Ορθοδόξων τής ταυτότητας σήμερα, έχουν αιρετικές απόψεις. Πιάστε τον μέσο Ορθόδοξο, και κάντε του Θεολογικές ερωτήσεις. Θα εκπλαγείτε από το μέγεθος τής πλάνης που επικρατεί ΕΝΤΟΣ τής Εκκλησίας! Πάνε χαμένοι όλοι αυτοί; Γιατί δηλαδή επικεντρώνεται κάποιος στους αιρετικούς άλλων θρησκειών, και θέλει κατ' ανάγκην να τους βγάλει απ' αυτές, και δεν βλέπει τους αιρετικούς εντός τής Εκκλησίας, προς τους οποίους μάλιστα, είναι γραμμένοι όπως είδαμε, όλοι εκείνοι οι βαρείς χαρακτηρισμοί τής Αγίας Γραφής;

Βεβαίως "αιρετικός θεωρείται αυτός στον οποίο δόθηκε εξήγηση και δεν τη δέχθηκε", κατά τους Κανόνες τής Εκκλησίας, αφού κανείς δεν είναι παντογνώστης, και όλοι κάνουμε λάθη.

Ακριβώς! Η άγνοια συγχωρείται λοιπόν. Γι' αυτό λέμε "μη τους κλονίζετε αν δεν μπορείτε να τους δώσετε περισσότερα".

Οι προ Χριστού δηλαδή που δεν γνώριζαν και είχαν λάθος απόψεις; Πάνε χαμένοι; Αδικία! Άρα θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι αιρετικοί, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ και δεν ανήκουν στην κατηγορία τών ΛΥΚΩΝ, δηλαδή τών ΕΚΟΥΣΙΩΝ ΠΑΡΑΒΑΤΩΝ, βρίσκονται σε κατάσταση Παλαιάς Διαθήκης, και δεν είναι κατ' ανάγκην καταδικασμένοι από τον Θεό, επειδή πλανήθηκαν.

3. Μα τότε ποιος ο ρόλος τής Εκκλησίας;

"Αν λοιπόν ο Θεός θα μπορούσε να ελεήσει έναν αιρετικό, τότε ποιος ο λόγος να κηρύττουμε την Ορθόδοξη πίστη με αλήθεια; Αν και ένας αιρετικός μπορεί να σωθεί, γιατί να είμαστε Ορθόδοξοι; Γιατί να  υπάρχει η Εκκλησία;" Ρωτούν εν τέλει αυτοί οι αντιαιρετικοί αδελφοί μας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων αυτών που κάνουν τέτοιες γενικεύσεις και απολυτότητες, είναι ότι βάζουν τον εαυτό τους στη θέση τού Κριτή Χριστού, προς δική τους βλάβη, αλλά και τών συνανθρώπων τους. Αφ' ενός επειδή τους καταδικάζουν, αφ' ετέρου επειδή τους σκανδαλίζουν, παρουσιάζοντας έναν ΑΔΙΚΟ "θεό", που απωθεί τον άνθρωπο, αντί για έναν Θεό-αγάπη, που έλκει την αγάπη και τη σωτηρία.

Τουλάχιστον εγώ, έναν τέτοιο άδικο Δυτικότροπο Εισαγγελέα "θεό", δεν τον αναγνωρίζω ως τον Θεό τής Αγάπης που πίστεψα, ούτε ποτέ θα τον αναγνώριζα ΑΝ υπήρχε, ακόμα και αν με έριχνε σε 1000 σαδιστικές κολάσεις αδικίας!

Δυστυχώς όμως, κάποιοι αδελφοί μας, το βλέπουν "μαύρο και άσπρο" και χάνουν τις ενδιάμεσες καταστάσεις τού γκρίζου, που είναι αμέτρητες.

Επειδή ο Χριστιανός μετέχει τού Σώματος τού Χριστού, βαδίζει στο καθ' ομοίωσιν. Το ότι μπορεί κάποιος άπιστος ή αιρετικός, να βιώσει παράδεισο λόγω καλοσύνης, ΔΕΝ σημαίνει ότι θα κληρονομήσει Βασιλεία. (Εξαιρετική θα ήταν μια τέτοια περίπτωση από τον Θεό, που δεν υπόκειται σε περιορισμούς και σώζει όποιον θέλει).

Θα είναι ΤΥΦΛΟΙ, οι μη Χριστιανοί που θα ελεηθούν, μας διδάσκουν οι άγιοι, δηλαδή δεν θα μετέχουν στις φωτιστικές άκτιστες ενέργειες, στο βαθμό τών πιστών. Αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει ότι θα κολάζονται κατ' ανάγκην, επειδή πλανήθηκαν σε κάποια αίρεση εν αγνοία τους!

Στο πρώτο κεφάλαιο τού Ευαγγελίου τού Ιωάννη, λέει ότι ο Χριστός "Φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο". Άρα ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, στον βαθμό που τού το επιτρέπουν!

Σε άλλο σχετικό μας άρθρο, έχουμε παρουσιάσει τέτοια παραδείγματα δοσμένα από αγίους, όπως ο άγιος Νήφωνας ή ο άγιος Ειρηναίος που κάνει διακρίσεις στο τι παίρνει ο καθένας στον Μέλλοντα αιώνα. Επειδή μπορεί κάποιος να μην κολάζεται, αλλά υπάρχει χαώδης διαφορά στην ανταμοιβή. Οι χριστιανοί ως Ήλιος, κάποιοι αιρετικοί ως αστέρια. Υπάρχει διαφορά κληρονόμου και υπηκόου τής Βασιλείας.

Ο μεγαλύτερος Έλληνας Θεολόγος τού 20ού αιώνα, π. Ιωάννης Ρωμανίδης, σε έργο του, εξηγεί πολύ όμορφα το γιατί πρέπει κάποιος να είναι Ορθόδοξος, αν και αιρετικοί θα βρεθούν στον Παράδεισο, γράφοντας:

"Η κάθαρσις και ο φωτισμός για ποιον λόγο χρειάζονται; Για να πάει ο άνθρωπος στον Παράδεισο και να αποφύγει την Κόλαση; Γι’ αυτό χρειάζονται; Εις τι συνίσταται η κάθαρσις και ο φωτισμός και για ποιον λόγο επιδιώκονται από τους Ορθοδόξους;

Για να βρει κανείς τον λόγο και να δώσει απάντηση στην ερώτηση αυτή, πρέπει να κατέχει το βασικό κλειδί, το οποίο είναι τούτο:

Όλοι οι άνθρωποι επάνω στην γη έχουν το ίδιο τέλος από Ορθόδοξη θεολογική άποψη. Είτε είναι κανείς Ορθόδοξος είτε είναι Βουδδιστής είτε Ινδουϊστής είτε αγνωστικιστής είτε άθεος, ο,τιδήποτε και αν είναι, δηλαδή κάθε άνθρωπος επάνω στην γη, είναι προωρισμένος να δει την δόξα του Θεού. Θα δει την δόξα του Θεού κατά το κοινό τέλος της ανθρωπότητος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Όλοι οι άνθρωποι θα δουν την δόξα του Θεού, και από αυτής της απόψεως έχουν το ίδιο τέλος.

Όλοι βέβαια θα δουν τη δόξα του Θεού, αλλά με μία διαφορά: Οι μεν σεσωσμένοι θα δουν την δόξα του Θεού ως Φως γλυκύτατον και ανέσπερον, οι δε κολασμένοι, θα δουν την ίδια δόξα του Θεού ως πυρ καταναλίσκον, σαν φωτιά που θα τους καίει. Αυτό, το ότι όλοι θα δούμε την δόξα του Θεού, είναι ένα αληθινό και αναμενόμενο γεγονός. Το να δει κανείς τον Θεό, δηλαδή την δόξα Του, το Φως Του, αυτό είναι κάτι που θα γίνει είτε το θέλομε είτε όχι. Η βίωσις όμως αυτού του Φωτός θα είναι διαφορετική στους μεν από τους δε.

...Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πώς θα δει ο κάθε άνθρωπος τον Θεόν. Όχι στο αν θα δει τον Θεόν. Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττει στους ανθρώπους ότι υπάρχει Θεός αληθινός, ότι ο Θεός αποκαλύπτεται είτε ως Φως είτε ως πυρ καταναλίσκον, ότι όλοι οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε τον Θεόν, και να προετοιμάζει τα μέλη της, ώστε να δουν τον Θεόν όχι σαν φωτιά, αλλά σαν Φως".

Σαφώς λοιπόν, αφού το σημαντικό σημείο εδώ, είναι το ΠΩΣ ΘΑ ΒΙΩΣΕΙ κάποιος την Άκτιστη Χάρη τού Θεού, ανεξαρτήτως τού αν είναι Χριστιανός ή αιρετικός, ή άπιστος ή αλλόθρησκος, αυτό που τελικά έχει σημασία, είναι το κατά πόσον ο άνθρωπος αυτός αγωνίσθηκε να ομοιάσει στον Χριστό. Επειδή κάποιος άνθρωπος γεμάτος πάθη, είτε Χριστιανός, είτε αιρετικός, είτε αλλόθρησκός, όσο και αν στα τελευταία του ζητήσει συγχώρεση, σε ποιο βαθμό θα μπορέσεις να κατασιγάσει αυτά τα πάθη, εν μέσω Παραδείσου, όταν δεν έμαθε να τα ελέγχει συν Θεώ;

Δεν είναι λοιπόν η Χριστιανική πίστη, ούτε "μαγεία", ώστε ο καθένας να νομίζει ότι μπορεί με μία "συγνώμη" να πει ότι "καθάρισε και σώθηκε", ούτε καταφύγιο ενός Θεού-Εισαγγελέα, τού Οποίου τη συγνώμη να θεωρεί ΜΟΝΟ ότι χρειάζεται για τα έργα του. Αλλά πρωτίστως η συγνώμη είναι κατάσταση ψυχής, η οποία διαμορφώνεται προς το καθ' ομοίωσιν, με τη Χάρη τού Αγίου Πνεύματος που λαμβάνουμε στο άγιο Βάπτισμα, από έναν Θεό-Γιατρό. Και που η κατάσταση αυτή τής ψυχής είναι, που θα καθορίσει το πώς θα βιώσει ο άνθρωπος τον Μέλλοντα Αιώνα: Είτε ως Παράδεισο, είτε ως Κόλαση.

Και κάποιος αιρετικός που πιστεύει, έχει περισσότερα κίνητρα για να βελτιώσει την κατάσταση τής ψυχής του, από κάποιον άπιστο, που ΔΕΝ πιστεύει!