Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, παρά την ασυνήθιστη συμπεριφορά τους, δεν είναι άνθρωποι που έχουν έρθει από κάποιον άλλο πλανήτη. Είναι άνθρωποι οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας και έχουν προέλθει σε πολύ μεγάλο ποσοστό τους από τις υπόλοιπες ομάδες ανθρώπων. Ποιοι είναι όμως οι άνθρωποι οι οποίοι τελικά γίνονται Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Ας δούμε μερικά πράγματα τα οποία έχω δει από την εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια.

Αν και πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις – ελάχιστες εξαιρέσεις – στη συντριπτική πλειοψηφία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αν συζητήσει μαζί τους κάποιος Ορθόδοξος χριστιανός, ο οποίος γνωρίζει την πίστη του, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι έχουν παντελή άγνοια για τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και μιλάμε πάντοτε για την Ελλάδα, έτσι; Σε άλλες χώρες είναι άλλες οι προϋποθέσεις και οι καταστάσεις.

Άνθρωποι, λοιπόν, οι οποίοι κάπου στην πορεία της ζωής τους έχουν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά – δεν μιλάμε ούτε για αυτούς που γεννήθηκαν εκεί, μιλάμε για αυτούς που έγιναν στην πορεία της ζωής τους – το ότι δεν γνωρίζουν τα Ορθόδοξα δόγματα και μας λένε άσχετα πράγματα, ότι δήθεν πιστεύουμε, άλλα από αυτά που πραγματικά πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι, αποδεικνύει ένα βασικό θέμα: ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι γίνονται Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι άνθρωποι που δεν γνώριζαν την Ορθόδοξη πίστη.

Τώρα, αυτά που μας λένε «εγώ είχα θείο παπά», «εγώ ήμουνα παπαδάκι», «εγώ ήμουνα επίτροπος» κ.λπ., που μας λένε οι περισσότεροι από αυτούς που γίνονται Μάρτυρες του Ιεχωβά κάποια στιγμή, στην ουσία δεν μας λένε απολύτως τίποτα. Το να είσαι παπαδάκι ή να είσαι επίτροπος ή ψάλτης ή να έχεις συγγενείς σε αυτές τις διακονίες, δεν σημαίνει ότι εσύ γνωρίζεις τα Ορθόδοξα δόγματα.

Όχι μόνο, λοιπόν, δεν σε τιμάει το να λες ότι ήσουνα κάτι τέτοιο και άρα τα ξέρεις, αλλά σε εκθέτει και δημόσια. Γιατί αν είχες αυτή την ευκαιρία να βρίσκεσαι εσύ ή κάποιοι συγγενείς σου σε εκκλησιαστικό περιβάλλον, το ότι δεν ασχολήθηκες σοβαρά να μάθεις την Ορθόδοξη πίστη και δεν την έμαθες ποτέ, εκθέτει εσένα. Δεν είναι προς τιμήν τους αυτό που λένε.

Και αν τους κάνεις κάποιες ερωτήσεις για τα Ορθόδοξα δόγματα – τουλάχιστον εμείς που τα γνωρίζουμε και τους ρωτάμε – αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουν ιδέα. Οι άνθρωποι είναι αλλού γι’ αλλού. Άλλα πιστεύουμε και άλλα λένε ότι πιστεύουμε. Αυτό δείχνει ότι επρόκειτο για ανθρώπους ρηχούς. Επρόκειτο για ανθρώπους που δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά με την Ορθόδοξη πίστη. Και τέλος πάντων, το να έχεις κάποιους συγγενείς σε αυτά τα λειτουργήματα που λένε ότι είχαν, ή το να είσαι παπαδάκι, μια σταλιά παιδί, δεν λέει τίποτα. Αλλά αυτοί οι οποίοι λένε ότι ήτανε ψάλτες ή ότι ήτανε επίτροποι, ας πούμε, είναι ντροπιαστικό για αυτούς το ότι ήτανε σε αυτές τις θέσεις και δεν φρόντισαν να μάθουν σε βάθος το χριστιανικό δόγμα.

Έμειναν στα επιφανειακά και παρασύρθηκαν. Αλλά αυτοί που βρίσκονταν σε αυτές τις θέσεις και παρασύρθηκαν είναι πάρα πολύ λίγοι. Είναι μια ισχνή μειονότητα, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτές τις θέσεις κάθονται και ασχολούνται, έστω και στοιχειωδώς, να ξέρουν κάποια Ορθόδοξα δόγματα.

Η συντριπτική πλειοψηφία όμως αυτών, οι οποίοι τελικά γίνονται Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήταν άνθρωποι παντελώς ξεκομμένοι από την Ορθόδοξη πίστη. Είτε δεν πίστευαν καθόλου και δεν εκκλησιάζονταν ποτέ, είτε ήταν εχθροί της Εκκλησίας και κατηγορούσαν τους παπάδες σε κάθε ευκαιρία, χωρίς να έχουν καν συναναστραφεί και γνωρίσει πιστούς Ορθόδοξους χριστιανούς και παπάδες, είτε ήταν χριστιανοί της πλάκας – χριστιανοί «εντός εισαγωγικών» δηλαδή – οι οποίοι εκκλησιάζονταν Χριστούγεννα και Πάσχα ή πήγαιναν σε κανέναν γάμο και σε καμιά βάπτιση, και έλεγαν ότι δήθεν εκκλησιάζονται και είχαν τη συνείδησή τους αναπαυμένη.

Πρόκειται για ανθρώπους που ήταν τυπικά Ορθόδοξοι, απλά έτυχε να γεννηθούν σε μια Ορθόδοξη οικογένεια και ακολούθησαν παραδοσιακά τη θρησκεία των γονιών τους, στο στυλ «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε», δηλαδή, χωρίς καμία εσωτερική επιθυμία για αναζήτηση του Θεού και της αλήθειας.

Οπότε, στον πρώτο αιρετικό που βρέθηκε μπροστά τους, έπεσαν θύματα, γιατί δεν είχαν βάσεις πάνω στη χριστιανική πίστη. Αυτό είναι κάτι που το συναντάω διαρκώς. Δεν υπάρχει εβδομάδα που να μην εμφανίζεται τουλάχιστον ένας τέτοιος άνθρωπος και να ζητάει βοήθεια επειδή κάποια μέλη της οικογένειάς του παρασύρθηκαν από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ή επειδή ο ίδιος δημιούργησε ερωτικό δεσμό με κάποιον Μάρτυρα του Ιεχωβά και ξαφνικά τα βρήκε μπαστούνια.

Όταν τέτοιοι άνθρωποι μου λένε την ιστορία τους και τα προβλήματά τους και μου ζητάνε βοήθεια, ένα από τα πρώτα πράγματα που τους ρωτάω είναι: «Ποια ήταν η δική σου σχέση με την Εκκλησία; Ποια ήταν η σχέση της οικογένειάς σας με την Εκκλησία;» Και οι εννιάμισι στους δέκα, αυτό που μου λένε είναι: «Ε, ήμουν χριστιανός, πήγαινα στην Εκκλησία… Στα Χριστούγεννα, στο Πάσχα». Τους ρωτάω: «Είχες πνευματικό;»

Κανείς τους δεν είχε. Λες και υπάρχει Ορθόδοξος χωρίς πνευματικό! Οι οικογένειές τους, παντελώς ξεκομμένες από την Εκκλησία, εντελώς ακατήχητες, ήτανε εύκολα θύματα στον πρώτο αιρετικό που βρέθηκε στον δρόμο τους.

Αν δεν ήτανε Μάρτυρας του Ιεχωβά, θα μπορούσε να είναι Πεντηκοστιανός, Ευαγγελικός, ακόμα και μουσουλμάνος. Ακόμα και σ' αυτούς, παρά τα όσα έχει πάθει η χώρα μας από αυτούς τους ανθρώπους, πάλι παρασύρονται λόγω της αγνοίας τους για την Ορθόδοξη πίστη.

Και κάποια στιγμή, όταν μπλέκεται η οικογένειά τους με αιρέσεις – συνήθως τα παιδιά τους, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν καθίσει ποτέ να ασχοληθούν σοβαρά και να μελετήσουν τη χριστιανική πίστη σε βάθος και να διδάξουν και τα παιδιά τους – αφήνουν τα παιδιά τους έτσι, ακατήχητα, χωρίς τη γνώση της χριστιανικής πίστης, και ούτε ασχολούνται να μάθουν οι ίδιοι ή να τα διδάξουν.

Και κάποια στιγμή, όταν τα παιδιά τους μεγαλώσουν – γύρω στην περίοδο της εφηβείας και μετά την εφηβεία – όπου αρχίζουν και εξερευνούν τον γύρω κόσμο, είναι πολύ εύκολα αυτά τα παιδιά να γίνουν θύματα οποιουδήποτε απατεώνα έρχεται και τους δίνει ψεύτικες πληροφορίες, τις οποίες δεν έχουν ούτε τον τρόπο να τις διασταυρώσουν, αλλά ούτε και τη βάση, την Ορθόδοξη των δογμάτων, για να έχουν ένα μέτρο σύγκρισης και να δουν ότι ο άλλος τους λέει ψέματα.

Και τους λέει ψέματα, όχι επειδή είναι ψεύτης, αλλά επειδή και ο ίδιος είναι εξαπατημένος από αυτά τα ψέματα. Επειδή και ο ίδιος δεν γνωρίζει την αλήθεια για τη χριστιανική πίστη και νομίζει ότι γνωρίζει την αλήθεια.

Μάλιστα, (τρομάρα τους), οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όταν μιλάνε για τη θρησκεία τους λένε: «η Αλήθεια». Ποια αλήθεια; Το 99,9% αυτών που λένε είναι χοντροειδέστατα ψέματα. Τεκμηριωμένα ψέματα που μπορώ να τα αποδείξω ότι είναι ψέματα. Ασχέτως του ότι δεν συζητάνε με εμάς, οι οποίοι γνωρίζουμε αυτά τα ψέματα, για να τους βοηθήσουμε.

Αν τολμήσουν να συζητήσουν, βλέπουν ότι είναι ψέματα. Και εκεί πλέον έχουμε μια άλλη κατάσταση.

Όταν, λοιπόν, σε μια ακατήχητη οικογένεια κάποιο μέλος της μπλέκει με Μάρτυρες του Ιεχωβά, τότε θυμούνται οι συγγενείς του ότι δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τότε αντιλαμβάνονται ότι είναι άοπλοι και χωρίς επιχειρήματα για να βοηθήσουν το μέλος αυτό της οικογένειάς τους. Αλλά τότε είναι πολύ αργά, γιατί αφενός οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Συμπεριφέρονται με μίσος και με φανατισμό για πράγματα τα οποία και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν, και έτσι απομακρύνουν αυτό το μέλος της οικογένειάς τους, το οποίο έχει παρασυρθεί σε κάποια αίρεση.

Κι απ’ την άλλη, το ίδιο αυτό μέλος της οικογένειάς τους, έχοντας μάθει κάποια πράγματα —ημιμάθεια βέβαια, όχι αληθινά πράγματα— το συγκρίνει αυτό με την παντελή άγνοια της οικογένειάς του και λέει: «Όπα, εδώ βρήκα την αλήθεια», και μετά δεν δίνει σημασία σε αυτά που του λένε οι υπόλοιποι, γιατί τους λέει: «Αν είχες να μου πεις κάτι, γιατί δεν μου το έλεγες τόσο καιρό; Άρα δεν έχεις κάτι να μου πεις. Τώρα το θυμήθηκες;». Και έχει δίκιο να το λέει αυτό. Και έτσι κι αυτός ο ίδιος δεν τους δίνει σημασία. Σου λέει: «Τόσο καιρό, αν είχες κάτι να μου πεις, ας μου το έλεγες. Αλλά δεν σε ενδιέφερε. Πέρα βρέχει. Και τώρα που βρήκα κάτι, που άρχισα να μελετάω την Αγία Γραφή, έρχεσαι να με αποτρέψεις απ’ αυτό; Από το να μελετάω την Αγία Γραφή; Μου έδωσες εσύ ποτέ την Αγία Γραφή να τη μελετήσω; Τώρα τι σε έπιασε και μου στέκεσαι εμπόδιο; Άρα σε βάζει ο διάβολος για να με βγάλεις από την οδό της αλήθειας».

Και το παιδί αυτό —αν είναι παιδί τους, ή ο συγγενής τους αυτός— γίνεται φανατικότερος βλέποντας τις αντιδράσεις του οικογενειακού του περιβάλλοντος, οι οποίες κάθε άλλο παρά χριστιανικές είναι. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ουδέποτε υπήρξαν χριστιανοί πραγματικοί, αφού δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τη χριστιανική πίστη σωστά και σε βάθος.

Ή συνήθως, —και αυτό είναι το πιο συνηθισμένο— πάνε και μπλέκουν τα παιδιά τους ερωτικά με κάποιον μάρτυρα του Ιεχωβά. Τις περισσότερες φορές παιδί μαρτύρων του Ιεχωβά, το οποίο δεν έχει βαπτιστεί μάρτυρας, ή δεν έχει γίνει ποτέ μάρτυρας του Ιεχωβά. Φτιάχνουν μια οικογένεια άσχετη και ξένη με την Ορθόδοξη πίστη, και όταν αυτή η οικογένεια αποκτήσει παιδιά, τότε το παιδί των μαρτύρων θυμάται ότι έχει ευθύνη απέναντι στα παιδιά του να τα διδάξει ποια είναι η αλήθεια, για να σωθούν.

Και τι κάνει; Πάει και βρίσκει την οικογένειά του —την πατρική— που είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, και γίνεται κι αυτός μάρτυρας του Ιεχωβά. Και αρχίζει μετά να καταπιέζει και να εξαναγκάζει την οικογένεια που έφτιαξε, να τον ακολουθήσουν στη Σκοπιά, επειδή είναι, λέει, υποχρέωσή του να τους σώσει. Και τότε αρχίζουν καυγάδες άνευ προηγουμένου. Ένα σωρό χωρισμοί, γονείς χάνουν τα παιδιά, συνήθως ο μάρτυρας του Ιεχωβά παίρνει τα παιδιά και δεν αφήνει ούτε να τα δει ο σύντροφός του, για να μην τα παρασύρει στον κόσμο.

Και εμένα μου έρχονται μηνύματα: «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Ο άντρας μου έγινε μάρτυρας και δεν με αφήνει να δω το παιδί μου». «Η γυναίκα μου έγινε μάρτυρας και πάμε να χωρίσουμε». «Το παιδί μου έγινε μάρτυρας. Το παιδί μου παντρεύτηκε με κάποιο παιδί μαρτύρων και τώρα αυτός έγινε μάρτυρας και θέλει να τον κάνει και αυτόν! Σε παρακαλώ, πώς θα γίνει να τους βγάλουμε από εκεί;»

Και αυτοί που επικοινωνούν μαζί μου, στις περισσότερες περιπτώσεις —αν όχι σε όλες— είναι άνθρωποι με μια ανύπαρκτη ή τυπική σχέση με την Εκκλησία. Και θυμούνται να ζητήσουν βοήθεια μόνο όταν πλέον έχουν πρόβλημα. Όταν πλέον είναι πολύ αργά. Όταν ο συγγενής τους έχει ήδη υποστεί πλύση εγκεφάλου, έχει ακούσει ένα σωρό ψέματα και συκοφαντίες για το τι πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Του έχουν αναιρέσει ένα σωρό πράγματα, ότι δήθεν τα πιστεύουμε — ενώ εμείς δεν τα πιστεύουμε, και πιστεύουμε άλλα πράγματα. Και νομίζει ότι ξέρει τι πιστεύουμε. Και αυτοί που ζητάνε βοήθεια, δεν έχουν ιδέα να του απαντήσουν σε αυτά που τους λέει.

Και όταν πια ζητάνε βοήθεια, αναγκάζομαι να τους εξηγήσω ότι: Ξέρεις κάτι; Η χριστιανική πίστη δεν είναι κάτι μαγικό, να πεις «άμπρα κατάμπρα σώσου» και να σωθεί ο άλλος. Για να τον βοηθήσεις, θα πρέπει να θέλει. Και κυρίως θα πρέπει να δεχτεί να συζητήσει μαζί σου.

Έλα όμως που η οργάνωση, επειδή γνωρίζει ότι θα εκτεθεί, απαγορεύει στα μέλη της να μιλάνε σε πρώην μέλη της, τα οποία πρώην μέλη ξέρουν τα προβλήματα και τα λάθη.

Και έτσι, όταν ζητάνε τη βοήθειά μου, τους εξηγώ ότι: Εγώ, να τον βοηθήσω και να μιλήσω μαζί του... αυτός θα δεχτεί; Αλλά πάνω απ’ όλα, εσύ που ζητάς βοήθεια, τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να τον βοηθήσεις; Και γιατί το κάνεις για να τον βοηθήσεις τώρα και δεν το έκανες όλον αυτόν τον καιρό; Και δεν το κάνεις για να βοηθήσεις και τον εαυτό σου. Γιατί, σε τελική ανάλυση, ο στόχος τους δεν είναι τόσο να βοηθήσουν τον άνθρωπο αυτό να γίνει χριστιανός Ορθόδοξος, όσο να τον βγάλουν από τους μάρτυρες.

Μα αυτό δεν είναι το ζητούμενο!

Συγχωρέστε με, όλοι εσείς που έχετε αυτό το θέμα, αυτό το πρόβλημα, αλλά θα σας πω το εξής: Αν είναι να τον βγάλετε από εκεί και να τον κάνετε άθεο, όπως ήταν πριν, καλύτερα αφήστε τον εκεί που είναι.

Αν θέλεις να τον βοηθήσεις, θα πρέπει να κάνεις αγώνα. Θα πρέπει πρώτα εσύ να καθίσεις και να μάθεις την πίστη σου. Και για να τη μάθεις σωστά, θα πρέπει να σε ενδιαφέρει να τη μάθεις. Να έχεις το κουράγιο και την επιθυμία να κάνεις αυτόν τον κόπο —και όχι να νομίζεις ότι θα τον βοηθήσεις μαγικά, επειδή θα το πεις σε κάποιον και θα του πεις: “Βοήθα τον.”

Και όταν βοηθήσεις τον εαυτό σου, τότε θα μπορείς να βοηθήσεις και αυτόν.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Αν θέλεις να τον βοηθήσεις πραγματικά, πόσο είσαι διατεθειμένος να συνεισφέρεις σε αυτή τη βοήθεια; Και πόσο είσαι διατεθειμένος να κοπιάσεις για αυτή τη βοήθεια;

Όμως, επειδή το θέμα είναι μεγάλο —εδώ πλέον μιλάμε για αυτούς που μένουν μέσα στους μάρτυρες του Ιεχωβά— αυτό είναι ένα θέμα που θα το εξετάσουμε κάποια άλλη φορά.

Εδώ αυτό που θέλαμε να πούμε είναι ότι οι άνθρωποι που παρασύρονται στους μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία και δεν έχουν καθίσει να ασχοληθούν ποτέ σοβαρά με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.

Όσοι λοιπόν δεν έχετε τέτοια προβλήματα στην οικογένειά σας, και είσαστε μακριά από την Εκκλησία ως οικογένεια, φροντίστε από τώρα που είναι νωρίς αυτό το θέμα να το διορθώσετε, και να είσαστε καλυμμένοι και προστατευμένοι.

Για τους υπόλοιπους, θα τα πούμε κάποια άλλη φορά.