Η αλήθεια για το έγκλημα τού Μεγάλου Θεοδοσίου στον Ιππόδρομο Θεσσαλονίκης. Ένα πολιτικό έγκλημα που το σερβίρουν ως θρησκευτικό διωγμό

Η αλήθεια για το έγκλημα τού Μεγάλου Θεοδοσίου στον Ιππόδρομο Θεσσαλονίκης

Ένα πολιτικό έγκλημα που το σερβίρουν ως θρησκευτικό διωγμό

Η ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ σφαγή τού πλήθους από τον Θεοδόσιο στον Ιππόδρομο Θεσσαλονίκης, διαστρεβλώνεται από τους Νεοειδωλολάτρες, για να παρουσιάσουν άλλον έναν ανύπαρκτο διωγμό δήθεν εναντίον τους. Γιατί δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι οι Έλληνες ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ (και μάλιστα με κίνδυνο και θυσία τής ζωής τους) την δαιμονική θρησκεία τής ειδωλολατρείας, για να δεχθούν την αλήθεια τού Χριστού.

Όμως τα παρακάτω στοιχεία, θα δείξουν την αλήθεια, που όπως πάντα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΗ από τους ψευδείς ισχυρισμούς τών Νεοπαγανιστών.

Στην "Ιστορία του Ελληνικού έθνους" της "Εκδοτικής Αθηνών" ρητά αναφέρεται πως: «Την άνοιξη του 390 ο Θεοδόσιος δημοσίευσε ένα νόμο που τιμωρούσε με θάνατο την ομοφυλοφιλία. Βασιζόμενος στο κείμενο αυτό ο Βουθέριχος ....φυλάκισε έναν δημοφιλή ηνίοχο. Οργισμένος ο όχλος....κατακρεούργησε τον στρατηγό. Ο θυμός που κατέλαβε τον Θεοδόσιο ...ήταν τρομερός....και διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο ...και να σφάξει όλους τους θεατές. Για την διαταγή μετανόησε, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού είχαν σφαγεί 7.000 πολίτες». Και βέβαια στον Ιππόδρομο πήγαιναν πολλοί Χριστιανοί, και είναι σίγουρο ότι εκεί σφαγιάσθηκαν και αυτοί. Δεν ήταν λοιπόν θρησκευτικός διωγμός, αλλά πολιτικός. Ήταν μια εποχή που η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία προσπαθούσε να έχει συμμάχους τους Γότθους και κάποια άλλα Γερμανικά φύλα, για να την πρστατεύουν στη Δύση από επιδρομές ομοφύλων τους. Και η δολοφονία τών Γερμανών αξιωματικών διετάρασσε αυτές τις σχέσεις. Ο Θεοδόσιος λοιπόν, θέλησε αφ' ενός να δείξει την ισχύ του, ώστε να γίνονται σεβαστοί οι νόμοι του, αφ' ετέρου να δείξει στους συμμάχους του Γότθους ότι οι δολοφονίες τών αξιωματικών τους τιμωρήθηκαν, κάτι που θα διατηρούσε τη συμμαχία και τη σταθερότητα τής Δυτικής αυτοκρατορίας. Καμία σχέση με διωγμούς! Καθαρά πολιτικοί λόγοι τον ώθησαν σε αυτή τη δολοφονία.

Όμως ο Θεοδόσιος ήταν Χριστιανός! Και αυτό ήταν ένα απαράδεκτο έγκλημα από την πίστη τής αγάπης τού Χριστού. Ποια ήταν η αντιμετώπισή του από τη λοιπή Εκκλησία;

Ο Αμβρόσιος ταράχθηκε τόσο από την συμπεριφορά του Θεοδόσιου ώστε κατέφυγε εις την εξοχή και δεν επιθυμούσε να τον δει. Εκεί του έγραψε μια επιστολή ελέγχοντας αυτόν και του συνιστούσε βαθιά μετάνοια, άνευ της οποίας δεν θα τον άφηνε να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια. Ο Θεοδόσιος δεν έδωσε σημασία εις την επιστολή και μετά από λίγες ημέρες εμφανίσθηκε εις τον ναό. Κατά την διήγηση του Θεοδώρητου ο Αμβρόσιος εμφανίσθηκε εις τα πρόθυρα και εμπόδισε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας με τις συστάσεις του Αμβρόσιου υπέβαλε εαυτόν εις οκτάμηνο μετάνοια καθ’ όλο το διάστημα της οποίας «βασιλικώ κόσμω ουκ εχρήσαντο» Τότε υπό υπόδειξη του Αμβρόσιου ο αυτοκράτορας εφάρμοσε νόμο ο οποίος απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης άνευ παρέλευσης χρονικού διαστήματος ενός μηνός ώστε να υπάρχει χρόνος για πιο σωστές αποφάσεις. Τέλος όταν ο Θεοδόσιος τα Χριστούγεννα μετανόησε πέφτοντας στα γόνατα, απεττίλοντας τις τρίχες του και κλαίγοντας του επετράπη από τον Αμβρόσιο να συμμετάσχει των αχράντων μυστηρίων.

Να τί γράφει ο Παυλίνος, ο οποίος συνέγραψε τον βίο του αγίου Αμβροσίου, λίγο μετά την κοίμηση του τελευταίου:

"Την ίδια εποχή, εξαιτίας της πόλης της Θεσσαλονίκης, ο επίσκοπος Αμβρόσιος ταράχτηκε πολύ όταν έμαθε πως η πόλη σχεδόν καταστράφηκε. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του είχε υποσχεθεί ότι θα συγχωρούσε τους πολίτες της προαναφερθείσας πόλης αλλά, μετά από μυστικές συμφωνίες των αξιωματικών με τον αυτοκράτορα και χωρίς να το γνωρίζει ο επίσκοπος, έγινε σφαγή στην πόλη για περισσότερο από μία ώρα και πολλοί αθώοι θανατώθηκαν. Όταν ο επίσκοπος έμαθε αυτό που συνέβη, εμπόδισε τον αυτοκράτορα να εισέλθει στον ναό και τον επέπληξε, λέγοντας του ότι ήταν ανάξιος να είναι μέλος της Εκκλησίας και να συμμετέχει στα Ιερά Μυστήρια μέχρι να κάνει δημόσια μετάνοια. Ο αυτοκράτορας όμως απάντησε ότι ο Δαυίδ είχε πράξει μοιχεία και φόνο επίσης. Ο επίσκοπος όμως απάντησε, "Εφόσον ακολούθησες τον Δαυίδ στην αμαρτία, ακολούθησέ τον στην διόρθωση." Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε αυτά τα λόγια, τα πήρε τόσο κατάκαρδα που δεν δίστασε να κάνει δημόσια μετάνοια." (Παυλίνου, Βίος Αμβροσίου, 7)

Κατά τον Θεοδώρητο σε άλλο περιστατικό ο Αμβρόσιος δεν άφησε τον Θεοδόσιο να εισέλθει εις το ιερό με το ιερατείο αλλά του όρισε θέση ανάλογη με τον λοιπό λαό φρονώντας ότι «αλουργίς βασιλέας ουχ ιερά ποιεί» !!!

Το κήρυγμα του Αμβρόσιου σε γενικές γραμμές ήταν πάρα πολύ δυνατό ώστε και αυτός ο Αυγουστίνος επέστρεψε από τους λόγους του στον Χριστιανισμό το 387 μ.Χ. Ο Αμβρόσιος συνέγραψε ως ηθικολόγος πλήθος έργων και ύμνους σε ιαμβικό δίμετρο. Έλληνες οι οποίοι έγραψαν για τον Αμβρόσιο, είναι ο Σωκράτης, ο Σωζόμενος, ο Θεοδώρητος, ο Νικηφόρος Κάλλιστος και ο Συμεών ο μεταφραστής.

Επειδή η πράξη αυτή από ένα χριστιανό ιερέα ενάντια στον Θεοδόσιο από τους νεο-Εθνικούς μειώνεται και γελοιοποιείται, είναι καλό να δει ο ενδιαφερόμενος πως έπραξε ο ειδωλολάτρης δικτάτορας Αντίοχος ο Επιφανής σε ανάλογη απαγόρευση του Ιουδαϊκού ιερατείου…

Τι παρατηρούμε από τα παραπάνω; Και πάλι τη διαστροφή, το ψεύδος και το δόλο τών Νεοπαγανιστών! Προσέξτε:

Δεν ήταν θρησκευτικός διωγμός, αλλά πολιτική εκτέλεση για την ευστάθεια τής αυτοκρατορίας.
Η σφαγή έγινε μετά από βιαιοπραγία και φόνους τού ιδίου τού πλήθους.
Στο σφαγιασθέν πλήθος, υπήρχαν και Χριστιανοί.
Ο άγιος Αμβρόσιος ως εκπρόσωπος τής Εκκλησίας, καταδίκασε την πράξη αυτή, και δεν φοβήθηκε να απαγορεύσει στον αυτοκράτορα τη συμμετοχή στα μυστήρια τής Εκκλησίας.
Ο ίδιος ο Θεοδόσιος κατάλαβε το σφάλμα του, και μετανόησε τελικά για το έγκλημά του με δάκρυα.

Αυτός είναι και ο λόγος, που η εκκλησία τιμάει τον Θεοδόσιο ως "Μέγα" μεταξύ τών αυτοκρατόρων. Γιατί το έγκλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι συγχωρείται, αν ο άνθρωπος μετανοήσει. Και δεν υπάρχει αμαρτία που να οδηγεί στην απώλεια, αν υπάρχει μετάνοια.

Πέρα από τα λάθη του και το έγκλημά του αυτό, ο Θεοδόσιος ήταν ένας πιστός αυτοκράτορας που αγωνίστηκε για την αλήθεια τού Χριστού, και μετανόησε. Γι' αυτό η Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του, ΟΧΙ ΩΣ ΑΓΙΟΥ, αλλά ως ενός εκ τών "ευσεβών αυτοκρατόρων", (κατά το Συνοδικό τής Ορθοδοξίας), που έζησε εν μετανοία.

Απομένουν λοιπόν εκτεθειμένοι οι ΘΥΤΕΣ ειδωλολάτρες, που δεν ντρέπονται για τους ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ φόνους Χριστιανών ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, αλλά προσπαθούν με ψεύδη και δόλο να φανούν ως θύματα! Φωνάζει ο κλέφτης να φοβάται ο νοικοκύρης!