Την ιστορία της ενιαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και με άλλα κριτήρια και με κριτήριο τις σχέσεις της προς τη Χριστιανική πίστη θα μπορούσε κανείς να τη διακρίνει στις εξής 5 περιόδους:

1η: (31 π. Χ. 96 μ. Χ. ). Αύγουστος - Δομιτιανός. 11 αυτοκράτορες.

2η: (96-161). Νέρβας - Αντωνίνος Πίος. 4 αυτοκράτορες.

3η: (161-249). Μάρκος Αυρήλιος - Φίλιππος. 20 αυτοκράτορες.

4η:  (249-324). Δέκιος - Κωνσταντίνος. 65 αυτοκράτορες.

5η:  (324-395). Κωνσταντίνος - Θεοδόσιος Α'. 12 αυτοκράτορες.

Κατά την Α' περίοδο τη Χριστιανική πίστη δίωξαν, όπως λέχθηκε, στην αρχή μόνο οι Ιουδαίοι από φθόνο, έπειτα δε με την εις βάρος της διαβολή των Ιουδαίων προς την επικράτεια και δύο Ρωμαίοι αυτοκράτορες, παρανοϊκοί και νοσηρώς καχύποπτοι, ο Νέρων κι ο Δομιτιανός.

Κατά τη Β΄ περίοδο οι Χριστιανοί δεν διώχθηκαν από το επίσημο Ρωμαϊκό κράτος, άλλα μόνον από τοπικούς άρχοντες. Τότε μαρτύρησαν ο Ιγνάτιος, ο Πολύκαρπος, και άλλοι επώνυμοι κι ανώνυμοι Χριστιανοί. Το επίσημο κράτος ήδη από τον πρώτο αυτοκράτορα της περιόδου αυτής γνώριζε, όπως προείπα, ότι οι Χριστιανοί παρ’ όλες τις εις βάρος των συκοφαντίες των ειδωλολατρών, δεν είναι επικίνδυνοι για την επικράτεια.

Κατά την Γ' περίοδο με το φιλόσοφο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο, που εκπλήρωσε το όνειρο του Πλάτωνος να βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι και να φιλοσοφήσουν οι βασιλείς, την αρχηγία του αντιχριστιανικού αγώνος ανέλαβαν οι φιλόσοφοι και άλλοι στοχασταί της ειδωλολατρίας (Λουκιανός, Κέλσος, Μάρκος, κλπ.), και οι διωγμοί έγιναν ιδιαιτέρως σκληροί, διότι κίνητρό τους ήταν πάλι ο φθόνος. Από πλευρά πολιτική με το Μάρκο η αυτοκρατορία έφυγε ανεπιστρεπτί από τα χέρια των εξ αίματος Ρωμαίων και πέρασε στα χέρια των αλλοεθνών αυτοκρατόρων που σα Ρωμαίοι ήταν μόνο θετοί. Βέβαια κι ο Αντωνίνος Πίος ήταν Γαλάτης και πρώτος μη Ρωμαίος εξ αίματος, αλλ' αυτό στην αρχή φαινόταν συμπτωματικό και δεν είχε συνέπειες. Με το Μάρκο Αυρήλιο όμως φάνηκε ότι η αυτοκρατορία δεν επιστρέφει πλέον στα χέρια των ιδρυτών της Ρωμαίων. Από την πλευρά της στάσεως της αυτοκρατορίας απέναντι στη Χριστιανική πίστη, από το Μάρκο Αυρήλιο κι έπειτα οι Χριστιανοί περιέπεσαν σε μοίρα πολιτών κατώτερης κατηγορίας, ο απάνθρωπος και ξένος προς τη γνήσια ρωμαϊκή νοοτροπία νόμος του αυτοκράτορος αυτού, να μοιράζονται την περιουσία του κάθε Χριστιανού από μισή ο αυτοκράτορας με τον καταδότη, υπήρξε η καταστροφή της αυτοκρατορίας· η αυτοκρατορία ράγισε· πρώτα κοινωνικώς κι αμέσως έπειτα και πολιτικώς. Εθνικώς λοιπόν και κοινωνικώς και πολιτικώς η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από το Μάρκο Αυρήλιο κι έπειτα ήταν άλλη ξένη ουσιαστικώς προς την αρχική αλλά με το ίδιο όνομα.

Κατά την Δ΄ περίοδο υπάρχει μια Ιλλυρική αυτοκρατορία, που λέγεται ακόμη Ρωμαϊκή, οι αυτοκράτορες της όλοι Ιλλυριοί φρόντιζαν να μη φύγει η αυτοκρατορία από τα ιλλυρικά χέρια. Κατά την περίοδο αυτή οι κατά των Χριστιανών διωγμοί έγιναν ακόμη σκληρότεροι και για πρώτη φορά συστηματικοί, ιδίως οι του Δεκίου και του Διοκλητιανού.

Η Ε' περίοδος αρχίζει με την επιστήμη απαλλαγή της Χριστιανικής πίστεως από τους διωγμούς και τελειώνει με την οριστική απαλλαγή της, αλλά στο μέσο της σημαδεύεται από μερικούς ακόμη διωγμούς, που είναι τα ύστατα κι επιθανάτια λακτίσματα της ειδωλολατρίας.

Κατά την Γ περίοδο (161 - 249) είναι αξιοσημείωτα τα εξής, α) το 212 ο Καρακάλλας εξίσωσε πολιτικώς όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας εξυψώνοντάς τους στην ιδιότητα του κυριάρχου Ρωμαίου πολίτου, β) υπήρξαν αυτοκράτορες, όπως ο Μάρκος Αυρήλιος κι ο Σεπτίμιος Σεβήρος, που ξεκίνησαν ουδέτεροι έναντι των Χριστιανών και σχεδόν προστάτες, και στα τέλη της βασιλείας των κατέληξαν σκληροί διώκτες των, επειδή περνούσαν κάτω από την επιρροή των φιλοσόφων και του ιερατείου της ειδωλολατρίας. γ) εμφανίστηκαν δυο Χριστιανόφιλοι αυτοκράτορες, ο Αλέξανδρος Σεβήρος κι ο Φίλιππος ο Άραψ (Ιδουμαίος), οι οποίοι και για τη συμπάθειά τους αυτή δολοφονήθηκαν από κείνους που τους διαδέχτηκαν.

Ο Αλέξανδρος Σεβήρος ήθελε ν’ αναγνωρίσει τη Χριστιανική πίστη σα νόμιμο θρήσκευμα της αυτοκρατορίας, αλλ' αντέδρασε το ειδωλολατρικό ιερατείο, που προ πολλού είχε τη συμπαράσταση των φιλοσόφων. Για το Φίλιππο υπήρχαν φήμες ότι έγινε και Χριστιανός, υπήκουε σε Επίσκοπο, εκκλησιαζόταν, εξομολογούνταν, και κοινωνούσε· τις αναφέρουν οι Διονύσιος Αλεξάνδρείας, Ευσέβιος Καισαρείας, Ιερώνυμος, και μια ανώνυμη σύντομη λατινόγλωσση ιστορία του Κωνσταντίνου· ο Διονύσιος τις θεωρεί μόνο φήμες. Ο ανώνυμος συντάκτης της Origo Constantini imperatoris λέει: Πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας είναι ο Κωνσταντίνος, μ’ εξαίρεση το Φίλιππο που νομίζω ότι υπήρξε Χριστιανός αυτοκράτορας, μόνο για να καθαγιαστεί η χιλιετηρίδα της Ρώμης στο Χριστό και όχι στα είδωλα. Μετά δε τον Κωνσταντίνο όλοι οι μέχρι σήμερα αυτοκράτορες υπήρξαν πάντοτε Χριστιανοί, μ’ εξαίρεση τον Ιουλιανό ο οποίος, όπως λεν, έχασε την ολέθρια ζωή του, ενώ μηχανευόταν πράγματα ασεβή. (33).

Τα λεγόμενα φαίνονται συμβολιστική έκθεση ότι ο Φίλιππος υπήρξε εκτάκτως προ του Κωνσταντίνου Χριστιανός, επειδή η θεία πρόνοια θέλησε να καθαγιασθεί η χιλιετηρίδα της «αιωνίας πόλεως» Ρώμης (753 π.Χ. - 248 μ.Χ.) επί Χριστιανού αυτοκράτορος στο Χριστό, αφού επέπρωτο να είναι στους εξής αιώνες Χριστιανική, ο δε Ιουλιανός υπήρξε εκτάκτως και παρά καιρόν ειδωλολάτρης, σαν για να ισοφαρίσει την εξαίρεση του Φιλίππου. Ο Γλαβίνας αποδεικνύει ότι ο Φίλιππος δεν υπήρξε πράγματι Χριστιανός.