Οι Νεοπαγανιστές ειρωνεύονται την Αγία Γραφή για τις συχνές αναφορές της στην ποιμενική ζωή, και για τις παρομοιώσεις τού Θεού με "ποιμένα". Μας λένε: "Φυσικά οι συγγραφείς τής Γραφής ήταν τσοπάνηδες, και έγραφαν για πρόβατα. Καμία σχέση με τους Έλληνες, που έγραφαν με σοφία κατά τον πολιτισμό τους!"

Βεβαίως και εδώ πάλι η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Γιατί αν ο Θεός τών Χριστιανών παρομοιαζόταν με τσοπάνη, οι θεοί τών Ειδωλολατρών, ΗΤΑΝ τσοπάνηδες. Και οι φιλόσοφοι ήταν σπάνιοι και είδος υπό εξαφάνισιν λόγω διωγμών! Και το μεγαλύτερο έπος τών αρχαίων Ελλήνων, αν γραφόταν σήμερα, θα ήταν: "ποιμενικό ροκ".

Το παρακάτω χαρακτηριστικό κείμενο, είναι απόσπασμα από το άρθρο τού Βαγγέλη Πανταζή δρος Ιστορίας και δημοσιεύθηκε στα "Ιστορικά" τής Ελευθεροτυπίας Νο 244. 8 Ιουλίου 2004. Σελ. 20-25. Το θέμα του είναι: "Ο κόσμος τού Ομήρου".

"...

Όταν σήμερα ακούμε τον όρο «βασιλεύς», ο νους μας πάει αυτόματα σε θρόνους, στέμματα, σύνορα και απολυταρχικές εξουσίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι πρόσφατα το πιο κοντινό στο ομηρικό σύστημα εξουσίας θεωρούνταν εσφαλμένα η φεουδαρχία. Ο όρος «βασιλεύς» όμως στα έπη δεν υποδηλώνει κατ' ανάγκη την άσκηση κεντρικής εδραίας εξουσίας, ενώ υποδηλώνει πάντα πλούτο. Η πιο σωστή απόδοσή του στη νεοελληνική θα ήταν «άρχοντας».

Ενώ οι ανώτατοι αξιωματούχοι της κοινωνίας της γραμμικής γραφής Β ζούσαν αποτραβηγμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία στα «κυκλώπεια» οχυρά και επικοινωνούσαν με τους υποτελείς τους με μια αλυσιδωτή ιεραρχία αξιωματούχων, οι «βασιλείς» του Ομήρου ζούσαν στο ίδιο άστυ με τους υπόλοιπους πολίτες και συμφύρονταν άμεσα μαζί τους. Στα «μέγαρά» τους - άλλη μια παρεξηγημένη λέξη, που σήμαινε απλά «σπιτικό» ή το πολύ πολύ «αρχοντικό» - έχουν θέση πέρα από τους υπηρέτες και τους «δημιοεργούς» που εξυπηρετούν ολόκληρη την κοινότητα (αοιδοί, μάντεις, κήρυκες, τεχνίτες κ.λ.π.) και οι τσοπάνηδες, οι βουκόλοι και οι χοιροβοσκοί του άρχοντα, ακόμη και οι ξεπεσμένοι περαστικοί και περιπλανώμενοι επαίτες.

Στις ποιμενικές κοινωνίες η γη εκλαμβάνεται κατά πρώτο και κύριο λόγο ως ένας ασαφώς οροθετημένος, συνήθως επίκοινος, βοσκότοπος. Αντίστοιχης μορφής - σε κυμαινόμενες ζώνες επιρροής και όχι αυστηρά οροθετημένες επικράτειες - είναι και η εξουσία που ασκούν οι άρχοντες αυτών των κοινωνιών. Οι «εξουσίες» των ομηρικών βασιλέων, αντίθετα με αυτό που συνήθως συμβαίνει στις διοικητικές δομές που έχουν τις ρίζες τους στη γαιοκτησία, δεν έχουν σαφή γεωγραφικά όρια. Είναι καπετανάτα, που στον πυρήνα τους έχουν έναν «οίκο» («φρήτρα» ή «πατριά»), ενώ η μεταξύ τους σχέση παραμένει ρευστή ανάλογα με τον πλούτο και τη δύναμη του καθενός. Τούτο εξηγεί και το γιατί μέσα στην ίδια γεωγραφική περιοχή (π.χ. την Ιθάκη ή το Δουλίχιον) μπορεί κανείς να συναντήσει πολλούς βασιλείς. To status των ομηρικών «βασιλέων» ήταν σχεδόν ανάλογο και περίπου ενδιάμεσο εκείνου των προεστών, τσελιγκάδων και οπλαρχηγών των νεότερων χρόνων.

Μεταξύ των καπεταναίων-βασιλέων μιας περιοχής ο πλουσιότερος σε βοσκήματα - που κατά τεκμήριο ήταν και ο ικανότερος, αφού τα πλούτη τα κέρδιζε ή τα διατηρούσε κυρίως με το σπαθί του και τα σπαθιά της «φρατρίας» (της πατριάς) του - επιλεγόταν ως «σκηπτούχος βασιλεύς», πρώτος μεταξύ ίσων. Η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των καπετανάτων εξασφαλίζεται από τη «βουλή των γερόντων», στην οποία συμμετέχουν οι ισχυρότεροι οπλαρχηγοί, και την «αγορά», στην οποία συμμετέχουν όλοι οι πολεμιστές. Οι δεσμοί αυτής της άρχουσας κοινωνικής ομάδας - που ελάχιστη ομοιότητα έχουν με απόλυτες μοναρχίες - βρίσκονταν πιο κοντά στην αρχαία δημοκρατία. Στην πράξη αυτοί αποτέλεσαν τον πυρήνα απ' όπου ξεπήδησε η τελευταία.

Ο πλούτος των ομηρικών βασιλέων μετριέται σε κοπάδια μικρών και σε κεφάλια μεγάλων ζώων, σε πολύτιμα αντικείμενα που προέρχονται κυρίως από επιδρομές ή δώρα «ξενίας», και τριτευόντως σε κτήματα. Βλέπε ακόμη τα επίθετα που αποδίδονται στους ομηρικούς άρχοντες: «πολύρρηνες», «πολύμηλοι», «πολυλήιοι» κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό το επίθετο «πολύαρνις» («αυτός με τα πολλά αρνιά», Β 106), που χρησιμοποιεί ο ποιητής για να δείξει τον πλούτο του Θυέστη, προκατόχου του Αγαμέμνονα στον τίτλο του «σκηπτούχου» βασιλέως των Αχαιών. Οι «βασιλείς» αυτοί απεχθάνονται το εμπόριο, όχι όμως και τη ζωοκλοπή. Αντίθετα, σ' αυτήν πρωταγωνιστούν και γι' αυτήν επαίρονται. Η αρπαγή γυναικών εντάσσεται στο ίδιο πλέγμα τρόπου ζωής και αξιών.

Αν η αρπαγή συνιστά τον ένα πόλο σε έναν κώδικα αξιών που αφορά τον πλούτο και τη δύναμη, η δωρεά συνιστά φυσιολογικά τον άλλο. Στα μακρινά πειρατικά ταξίδια τους οι ομηρικοί ήρωες δεν επιδίδονται μόνο σε αρπαγές από τους εχθρούς, αλλά και σε γενναιόδωρες προσφορές προς τους φίλους. Ληστεία και «ξενία», κλοπή και ανταλλαγή δώρων αποτελούν τους δύο συμπληρωματικούς και αντιθετικούς πόλους του ίδιου ηρωικού άξονα αξιών: στο φίλο παραχωρείς γενναιόδωρα ακριβώς αυτό που αρπάζεις με το «έτσι θέλω» από τον εχθρό.

Ένα άλλο στοιχείο του κώδικα αξιών αυτών των πολεμόχαρων ποιμένων και κουρσάρων είναι η επιδεικτική αποχή για τα θαλάσσια εδέσματα. Ο Όμηρος γνωρίζει και αναφέρει το ψάρεμα και με το αγκίστρι και με το δίχτυ. Οι ήρωές του όμως, παρ' ότι δεινοί ποντοπόροι που καταπίνουν συχνά την άλμη των κυμάτων για τις ανάγκες της υπερπόντιας ληστείας, τρέφουν απέχθεια προς το ψάρι, ακόμη και σε καιρούς έσχατης ανάγκης. Το αγαπημένο τους, το σχεδόν αποκλειστικό ζωικό έδεσμα είναι το κρέας των αιγοπροβάτων, των βοοειδών και των χοίρων. Αν μάλιστα το έχουν αρπάξει «με τον ιδρώτα του προσώπου» τους, είναι ακόμη καλύτερα.

Το γεγονός όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που ψαρεύουν για να ζήσουν, δείχνει πως ο ποιητής επιλέγει να ζωγραφίσει τον κόσμο της κυρίαρχης μόνο τάξης. Οι ψαράδες, οι έμποροι και οι άνθρωποι των γραμμάτων - τρεις διαφορετικές μεταξύ τους κατηγορίες - φυσικά συνυπάρχουν με τους ήρωες του, βρίσκονται όμως στο περιθώριο και έξω από τον κώδικα τιμής που συνδέει εκείνους.

Το εμπόριο π.χ., είναι εξορισμένο από τον κόσμο των ηρωικών αξιών και διεξάγεται από λαούς του περιθωρίου τους «τρώκτες» Φοίνικες και τους απόντες από το πεδίο του Τρωικού πολέμου Τάφιους. Η γραφή αποτελεί ένα αίνιγμα. Αν και χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να συντεθεί ένα έπος με τόσο πολλά ανθρωπωνύμια και τοπωνύμια σε σταθερή μεταξύ τους σχέση, στα έπη γίνεται μόνο μία αναφορά σ' αυτήν, και τούτη υποτιμητική: τα γράμματα είναι «ύπουλα μαραφέτια» («σήματα λυγρά»), που τα χρησιμοποιεί με δόλιο τρόπο ο Προίτος για να ξεκάνει τον Βελλεροφόντη, ένα ατρόμητο παλικάρι, που έγινε θρύλος με τα κατορθώματα του. Υποπτεύομαι πως ο ποιητής, όπως συμβαίνει με πολλούς διανοούμενους των νεότερων χρόνων, που θαυμάζουν εκείνο που δεν είναι οι ίδιοι, αφαιρεί κάθε ίχνος εγγραμματοσύνης από τους ήρωές του για να δείξει με μεγαλύτερη ενάργεια πως είναι δεινοί χρήστες των όπλων, που μπορεί να βάφουν ευχαρίστως τα χέρια τους στο αίμα, όχι όμως και στο μελάνι, το εργαλείο των «ανάλκιδων» «καλαμαράδων». Η καύση των νεκρών, ο μόνος κόσμιος τρόπος αντιμετώπισης των νεκρών που αναφέρει ο ποιητής, ενδέχεται να αντιστοιχεί στις μεταφυσικές πεποιθήσεις αυτής της ριψοκίνδυνης πολεμοχαρούς ελίτ.

Όπως βλέπουμε, η κοινωνία του Ομήρου είναι τόσο βαθιά ποιμενική, ώστε να συμπεριλαμβάνει και τους βασιλικούς γόνους ως ποιμένες. Και οι θεοί ακόμη, μεγεθύνσεις και εξιδανικεύσεις των ηρώων, δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν ριζικά απ' αυτούς όσον αφορά τις αξίες που εκφράζουν και τις δυνάμεις που ενσαρκώνουν και εκπροσωπούν.

Δύο απ' αυτούς, για άγνωστη σε μας αιτία, επιτάσσονται επί ένα χρόνο μισθωτοί στην υπηρεσία του πρώτου τότε άρχοντα της Τροίας Λαομέδοντα: ο Απόλλων για να του βόσκει τα γελάδια στην Ίδη και ο Ποσειδώνας για να χτίσει τα τείχη του Ιλίου. Δεν είναι τυχαίο ακόμη το ότι ο πρώτος των θεών, ο Δίας, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κατ' εξοχήν θεού των ποιμένων - κύριος των ψηλών βουνοκορφών, των νεφών, των αστραπών της βροχής. Δεν είναι επίσης τυχαίο το ότι η συντρόφισσα της ζωής του και πρώτη των θεαινών, η Ήρα χαρακτηρίζεται 14 φορές στην Ιλιάδα «βοώπις»: μόνο για μια ποιμενική κοινωνία, μια κοινωνία βουκόλων, τα βοϊδίσια μά­τια θα μπορούσαν να είναι χαρακτηριστικό αντά­ξιο της πιο σεβάσμιας και τιμημένης θεάς. Οι θεές γενικά ασχολούνται οι ίδιες με τον ιστό και την ηλακάτη, όπως ακριβώς και οι αρχόντισσες. Κι όταν πρόκειται να βγουν έξω, είναι συχνά για να ζευγαρώσουν με κάποιο βοσκό ή βουκόλο στα χλοερά βοσκοτόπια".

Μετά από τα ανωτέρω αγαπητοί ανιστόρητοι Νεοπαγανιστές, πρέπει να το σκεφθείτε πολύ για να ξαναπιάσετε την Αγία Γραφή στο στόμα σας. Κοιτάξτε τους θεούς σας τους αμοιβόμενους τσοπάνηδες και τους ήρωές σας τους ζωοκλέφτες, και αφήστε ήσυχα τα ιερά βιβλία τών Χριστιανών.