Κεφάλαιο 34ο

Δημιουργώντας μια νέα θρησκεία

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Ο Νάσος ήταν συνταξιούχος. Λόγω τής εργασίας μου όμως, δεν μπορούσα να τον συναντάω τόσο συχνά όσο ήθελε. Έτσι, θεώρησα καλό να τον συστήσω στον Πέτρο, ώστε να συναντιούνται και να συζητούν χωρίς εμένα. Ο Νάσος αλάλαξε από τη χαρά του. Πράγματι, οι συναντήσεις πύκνωναν σιγά σιγά, ώσπου αποσυνταυτίστηκε και η μητέρα μου. Τότε, αισθάνθηκε κι εκείνη την έλλειψη τών συναθροίσεων, και διέθεσε το σπίτι της, ώστε να βρισκόμαστε όλοι μαζί κάθε εβδομάδα, και να μελετάμε την Αγία Γραφή.

Στην αρχή μαζευόμασταν πέντε άτομα. Αργότερα προστέθηκε η γυναίκα τού Πέτρου, την οποία πείσαμε να πετάξει τις εικόνες που είχε ως Ορθόδοξη, και να έρχεται μαζί μας. Ταυτόχρονα, προστέθηκε και μία ακόμα γυναίκα, που ήταν πρώην "Μάρτυρας", και κάπου κάπου έρχονταν γνωστοί μας πρώην "Μάρτυρες" από την Αθήνα.

Προσευχηθήκαμε στο Θεό, και ζητήσαμε να μας βοηθήσει με το Άγιο Πνεύμα του, να δεχθούμε την αλήθεια, όποια κι αν ήταν αυτή. Έτσι, μελετούσαμε όλοι μας απροκατάληπτα, χωρίς να μας δεσμεύουν οι προκαταλήψεις που είχαμε ο καθένας από την παλαιά του θρησκεία.

Όταν ξεκινήσαμε, τα μόνα μας δόγματα, ήταν ότι δεχόμασταν "μόνο ό,τι λέει η Αγία Γραφή", και ο ...αδογματισμός. Δηλαδή, δεχόμασταν ως Χριστιανούς αδελφούς μας όποιους δέχονταν τον Ιησού Χριστό ως σωτήρα τους, ανεξάρτητα από το τι άλλο πίστευαν, και από τη θρησκεία στην οποία ανήκαν. Στις συναθροίσεις μας όμως, γινόταν πραγματική μάχη. Ο καθένας μας, κουβαλούσε τις καταβολές τής παλαιάς του θρησκείας, και υπεραμυνόταν υπέρ αυτών τών θέσεων. Όταν όμως οι άλλοι παρουσίαζαν κάτι αναμφισβήτητο από την Αγία Γραφή, όλοι το δεχόμασταν. Έτσι, μέρα με την ημέρα συμφωνούσαμε σε όλο και περισσότερα θέματα.

Το πρώτο στο οποίο συμφωνήσαμε, ήταν τι σημαίνουν οι Καινοί Ουρανοί και η Καινή Γη. Καταλάβαμε πως ήταν ένα νέο επίγειο περιβάλλον για τον άνθρωπο, στο οποίο θα ζούσε με άφθαρτο σώμα, και όχι ως ψυχές όπως πίστευαν κάποιοι γνωστοί μας Ευαγγελικοί. Αυτό, μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αναστήθηκε με το σώμα του, και πάλι σωματικά αλλά άφθαρτος, θα επιστρέψει στη γη, στη δευτέρα του παρουσία. Τότε η γη θα αλλάξει και θα γίνει κι αυτή άφθαρτη, μια Καινούργια Γη.

Στην πραγματικότητα, αυτά τα γνώριζε ήδη ο Νάσος, όπως και πολλά άλλα. Είχε όμως πρόβλημα στην απόδειξή τους. Έτσι, κάθε τι που συμφωνούσαμε, ανέλαβα να το καταγράφω μαζί με την απόδειξή του. Σύντομα προχωρήσαμε πιο πέρα από το Φρισκούλα και την ομάδα του, η οποία ήδη άρχισε να διαλύεται, σχηματίζοντας άλλες μικρότερες κατά περιοχές.

Τον καιρό που άρχισαν οι τακτικές μας συναθροίσεις, μπήκε στη ζωή μας ένας άνθρωπος, που επηρέασε την μελλοντική μας πορεία. Λεγόταν Παναγιώτης. Ήταν πρώην "Μάρτυρας", γεννημένος από γονείς "Μάρτυρες", και καταγόταν από τη Σαλαμίνα. Η αδελφή του ήταν η γυναίκα που ερχόταν στη συνάθροισή μας.

Ο άνθρωπος αυτός, μπήκε στην οργάνωση από θαύμα, και βγήκε πάλι από θαύμα.

Όταν ήταν μικρός, κάποιοι γείτονες, τον πήραν στο σπίτι τους δήθεν για να τον δουν, όμως τα είχαν όλα έτοιμα, και τον βάπτισαν κρυφά από τους γονείς του Ορθόδοξο. Ο ίδιος, δεν ήθελε να πηγαίνει ούτε στους "Μάρτυρες", όταν όμως ήταν νεαρός, είδε ένα όνειρο. Είδε τον Βλάση, προτού ακόμα τον γνωρίσει. Όταν όμως τον γνώρισε στην πραγματικότητα, το εξέλαβε αυτό ως απόδειξη πως ο Θεός ήθελε να τον οδηγήσει στην οργάνωση τής Σκοπιάς.

Βαπτίστηκε λοιπόν στους "Μάρτυρες", και διδάχτηκε πολλά από το Βλάση. Τέλος, έφυγε για τον Καναδά, όπου υπηρέτησε την οργάνωση ως "πρεσβύτερος", δημιουργώντας ο ίδιος μία συνάθροιση 80 ατόμων. Τότε όμως, βρήκε λάθη στην οργάνωση, και μετά από προφητικά οράματα που του έδειξε ο Κύριος, τον οδήγησε στην έξοδό του από εκεί, μαζί με 40 άλλους "Μάρτυρες". Από τότε, ζει μία θαυμαστή ζωή, γεμάτη από θαυμαστά γεγονότα, με τα οποία ο Κύριος τον οδηγεί σε όλο και ορθότερη πορεία.

Τότε λοιπόν, κατ’ εντολήν τού Κυρίου, ήρθε στην Ελλάδα, και γνωριστήκαμε. Βάπτισε την αδελφή του, τον Πέτρο και τη γυναίκα του, και τον σύστησα στο φίλο μου το Γιώργο, τον οποίο βάπτισε. Το αστείο είναι, πως εγώ τον είδα λιγότερο απ’ όλους, κι ας τους τον σύστησα. Πήγε και στη συνάθροιση τού Φρισκούλα, όπου τους διηγήθηκε πολλά, και έκανε το Φρισκούλα να δοξάζει το Θεό με δάκρυα για τις ενέργειές του. Όμως, κάποιος πρώην "Ευαγγελικός" που συναθροιζόταν με το Φρισκούλα, τον επηρέασε, και τον έπεισε αργότερα πως όλα αυτά δεν ήταν από το Θεό. Έτσι, λίγοι από εμάς πειστήκαμε ότι τα θαύματα δεν είχαν πάψει στην εποχή μας.

Όταν ο Παναγιώτης έφυγε στο εξωτερικό, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έπρεπε να ξαναβαπτισθώ. Από τις μελέτες μας είχα καταλάβει πως το Χριστιανικό βάπτισμα, δεν είναι "βάπτισμά αφιέρωσης" όπως τών "Μαρτύρων", αλλά βάπτισμα "εις άφεσιν αμαρτιών". (Πράξεις 2/β΄ 38). Ζήτησα λοιπόν από το Γιώργο να με βαπτίσει, μια και είχε ήδη κι αυτός βαπτιστεί, από κάποιον που εμπιστευόμουν. Εκείνος, είπε πως θα μου απαντήσει σύντομα. Δεν μου το είπε, αλλά είχε λίγο καιρό, που ο Κύριος είχε άμεση επαφή με αυτόν και τη γυναίκα του. Σ’ εκείνη μιλούσε, και στον Γιώργο το επιβεβαίωνε. Έτσι, τον ρώτησε αν ήταν θέλημά του να με βαπτίσει. Εκείνος, έδωσε τη συγκατάθεσή του, και πράγματι, με βάπτισε, σε μία γιορταστική σύναξη, στην οποία είχα καλέσει δεκάδες πρώην "Μάρτυρες", και όχι μόνο. Πριν με βαπτίσει, με ρώτησε αν πιστεύω πως το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο, και πως ο Ιησούς Χριστός δεν είναι κτίσμα. Εγώ τού απάντησα:

-Κατανοώ πως ο Λόγος δεν είναι κτίσμα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και πως το Άγιο Πνεύμα δεν είναι δύναμη. είπα, καθώς θυμήθηκα όλες εκείνες τις παλαιές μου απορίες. ...Το τι είναι όμως, δεν ξέρω! δήλωσα.

-Θα σου δώσει ο Κύριος! είπε, και με βάπτισε στο όνομα τού Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, εις άφεσιν αμαρτιών.

Από την ημέρα εκείνη, ο Γιώργος, άρχισε μαζί μου έναν κύκλο διδασκαλίας, για να κατανοήσω το δόγμα τής Αγίας Τριάδος. Οι απορίες μου λύνονταν μία μία. Μου εξήγησε ότι όταν ο Ιησούς Χριστός μιλούσε για τον Πατέρα του ως κατώτερος, μιλούσε ως άνθρωπος, και ως γέννημά του. Όταν όμως μιλούσε ως ίσος, μιλούσε ως Θεός. Ήταν αναμφισβήτητα Θεάνθρωπος, και το είδα αυτό σε πολλά εδάφια. Περισσότερο όμως, με εξέπληξαν τα κυριολεκτικά χιλιάδες εδάφια τής Αγίας Γραφής, που ανέφεραν τον Ιησού Χριστό, ως: "Γιαχβέ"! (π.Χ. , Ησαίας 48/μη΄ 12-16. Ρωμαίους 10/ι΄ 9-14, κλπ). Μου έδωσε ένα βιβλίο χονδρό, του Νικολάου Σωτηρόπουλου, με το όνομα: "Ο Ιησούς Γιαχβέ". Εκεί, κατάλαβα καλά ποιός ήταν ο Κύριός μου. Τώρα συμφωνούσα κι εγώ με τους υπολοίπους στη συνάθροισή μας, ότι ο Θεός ήταν τριαδικός.

Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε, ήταν ότι το δόγμα τής Αγίας Τριάδος, δίδασκε άλλα από αυτά που η οργάνωση τής Σκοπιάς με είχε διδάξει πως δίδασκε. Η οργάνωση με είχε μάθει να πολεμάω το δόγμα ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ήταν το ίδιο πρόσωπο. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή ήταν η αίρεση τού Σαβέλλιου. Το Τριαδικό δόγμα, πίστευε άλλα. Πίστευε πως ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ήταν τρία διαφορετικά πρόσωπα, είχαν όμως την ίδια ουσία, όπως οι άνθρωποι έχουν την ίδια ουσία μεταξύ τους, είναι όμως διαφορετικά πρόσωπα. Η οργάνωση λοιπόν, μας είχε αποπροσανατολίσει, απορρίπτοντας ως συνήθως, άλλο αντί άλλου. Αυτός ήταν και ο λόγος, που παλιά όταν συνειδητοποίησα ότι κάποιοι πρώην "Μάρτυρες" πίστευαν πλέον στην Αγία Τριάδα, έπαθα κατάθλιψη. Φοβόμουν πως "έξω από την οργάνωση υπήρχαν μόνο ψεύτικες διδασκαλίες".

Σύντομα άρχισε να αποδίδει και η "σπορά" τών επιστολών που έκανα όταν αποκόπηκα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι από τους "Μάρτυρες" με έβρισκαν, και ήθελαν να μάθουν. Άλλοι έφυγαν από εκεί, και άλλοι βρίσκονται ακόμα εκεί, για διαφόρους (οικογενειακούς κυρίως) λόγους.

Η συνάθροισή μας στη Σαλαμίνα, διατηρήθηκε αυξανόμενη σε γνώση και ευλογία, για 2 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, είχαμε μαζευτεί ήδη περίπου 25 άνθρωποι, κυρίως πρώην "Μάρτυρες". Είχαμε κατανοήσει ότι η Χιλιετής Βασιλεία ήταν ήδη παρούσα, και αυτό μας οδηγούσε σε βαθύτερη κατανόηση τής Αγίας Γραφής. Καταλάβαμε ότι η Αγία Γραφή έχει "άλλα 10 βιβλία" στην Παλαιά Διαθήκη, απ’ αυτά που δέχονταν οι Προτεστάντες όπως εμείς, και τα δεχθήκαμε. Ενωρίτερα, εμείς που είχαμε προέλευση από τους "Μάρτυρες", κατανοήσαμε ότι ο "Πολύς Όχλος" τής Αποκάλυψης, αποδεικνύεται πως είναι ψυχές. Έτσι, δεχθήκαμε ότι η ψυχή αν και φυσιολογικά πεθαίνει, κατά χάριν Θεού, παραμένει αθάνατη. Αυτή ήταν η προϋπόθεση για να καταλάβουμε όλη τη βασική εσχατολογία τής Αγίας Γραφής, συμπεριλαμβανομένης τής "Xιλιετούς Βασιλείας".

Ήταν τόση η πρόοδός μας, που άνθρωποι από την γειτονική συνάθροιση τών "Πεντηκοστιανών", και περισσότεροι από τών "Ευαγγελικών", έρχονταν και παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις μας. Μάλιστα, είχα τη χαρά να βαπτίσω δύο πρώην θύματα τής Σκοπιάς, και ακόμα τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου. Βάπτισα και έναν πρώην Παλαιοημερολογίτη, που του είχαν μιλήσει από την αυτοαποκαλούμενη "Εκκλησία Χριστού".

Τους ανθρώπους αυτούς τους είχα γνωρίσει, από μία πρώην "Μάρτυρα", μακρινή συγγενή μου, που έφυγε κι εκείνη από την οργάνωση λίγο πριν από εμένα. Αυτοί την βοήθησαν στην αρχή, να δεχθεί τα βασικά Χριστιανικά δόγματα. Η συγκεκριμένη αυτή θρησκεία, πίστευε πως αποτελεί την αναστήλωση τής Εκκλησίας, που δήθεν είχε πέσει για χρόνια σε "αποστασία".

Ποτέ δεν πρόσεξαν τα λόγια του Κυρίου, στο τέλος τού Ματθαίου, ότι ο Κύριος θα ήταν μαζί με την Εκκλησία του όλες τις ημέρες ως τη συντέλεια τού αιώνος. Έτσι, δεν ενδώσαμε όταν μας πρότειναν να ενταχθούμε στη θρησκεία τους. Μάλιστα, μου πρότειναν να υπηρετήσω ως "πρεσβύτερος" με μισθό, για την τοπική "εκκλησία" που θα εντασσόταν στη θρησκεία τους. Φυσικά, αρνήθηκα, τόσο για το ότι δεν ήθελα να πληρώνομαι για την υπηρεσία μου στον Θεό, όσο και για το ότι ήδη είχα διακρίνει αρκετά λάθη στο δόγμα τους.

Για παράδειγμα, δεν δέχονταν το βάπτισμα τού Αγίου Πνεύματος, βασικό μέρος τής Αναγέννησης. Δεν δέχονταν ότι στην Αγία Γραφή υπήρχαν μελλοντικές προφητείες. Και όταν το είπα σ’ έναν "πρεσβύτερό" τους, μου απάντησε ότι ο ίδιος πίστευε στις μελλοντικές προφητείες, αλλά δεν το έλεγε για να μην έρθει σε σύγκρουση με τον "συμπρεσβύτερό" του. Ειδικά αυτό το τελευταίο, μου θύμισε τους "Μάρτυρες", με το ξύπνημα όλων αυτών τών καταθλιπτικών αναμνήσεων από αυτή την δογματικά ακάθαρτη θρησκεία.

Και οι Πεντηκοστιανοί όμως προσπάθησαν να προσεταιριστούν τη θρησκεία μας. Στην αρχή τής έρευνάς μου, είχα παρακολουθήσει τις συνάξεις τους απροκατάληπτα. Όμως, υπήρχαν πολλά διαφορετικά απ’ αυτά που έγραφε η Αγία Γραφή για τα χαρίσματα, και κυρίως για την ομιλία γλωσσών. Υπήρχε μία αταξία και ακαταστασία στις συνάξεις τους. Και ενώ έπρεπε να λαλούν οι Χριστιανοί γλώσσες ένας ένας και μόνο όταν υπήρχε ερμηνευτής και διακριτικός, εκείνοι μιλούσαν όλοι μαζί, και χωρίς ερμηνεία. Κυρίως όμως, τους αποκρούσαμε γιατί ήταν Χιλιαστές. Πίστευαν δηλαδή, πως η Χιλιετής Βασιλεία είναι μελλοντική, και πως ο Αντίχριστος θα έρθει μετά την αρπαγή τών Αγίων, πράγμα αντίθετο από αυτά που αναφέρονται στην Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β΄ 1-12. Εκεί, λέει καθαρά, πως πρώτα θα έρθει ο "Aντίχριστος", και "μετά θα γίνει η αρπαγή", σε συμφωνία με πλήθος άλλων χωρίων.

Για τον ίδιο λόγο, δεν δεχθήκαμε και τη συγχώνευση με τους Ευαγγελικούς. Άλλωστε, αυτοί δεν κατανοούσαν καθόλου το θέμα τής αναγέννησης. Πίστευαν πως κάποιος μπορεί να αναγεννηθεί χωρίς να βαπτισθεί, σε αντίθεση με τα λόγια τού Κυρίου προς τον Νικόδημο, ότι η Αναγέννηση γίνεται "εξ ύδατος και Πνεύματος". (Ιωάννης 3/γ΄ 5). Στην πραγματικότητα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι από τους Ευαγγελικούς έρχονταν στη συνάθροισή μας. Κάποτε, ο Νάσος έφερε έναν γνωστό του στη Σαλαμίνα. Αυτός, ισχυρίζετο ότι έχει χάρισμα από τον Θεό. Έτσι, μιλούσε Αραμαϊκά, και ερμήνευε κάποιες προφητείες. Κάτι παρόμοιο είχα δει και στις Πεντηκοστιανές συναθροίσεις που είχα παρακολουθήσει. Έφερα λοιπόν τον Γιώργο και τη γυναίκα του, που πλέον έμαθα πως είχαν άμεση επαφή με τον Κύριο. Εκείνος, άφησε τον "χαρισματούχο" να μιλήσει. Κάποια στιγμή, και ενώ εκείνος ήταν κάτω από την επιρροή τού πνεύματος που μιλούσε απ’ αυτόν, ο Γιώργος με τη γυναίκα του, τον ρώτησαν επίμονα:

-Ποιος είναι ο Κύριός σου;

Εκείνος αμέσως έχασε τα λόγια του, και το πνεύμα έφυγε.

-Ο Ιησούς Χριστός! είπε εκείνος τότε.

-Όχι εσύ! Το πνεύμα που έφυγε θέλαμε να μας το πει! του είπε ο Γιώργος, που είχε ήδη χρησιμοποιήσει την αλάνθαστη διάκριση που αναφέρεται στην Α΄ Ιωάννου 4/δ΄ 1-3.

Ερευνήσαμε και μία άλλη "Πεντηκοστιανή" ομάδα, που μάλιστα εκεί έκαναν εντυπωσιακότερα θαύματα. Δυστυχώς όμως, ήταν Σαβελιανιστές, και αυτό σήμαινε πως αυτός που θαυματουργούσε στις συνάξεις τους, δεν ήταν το Άγιο Πνεύμα, αλλά κάποιο πνεύμα ακάθαρτο. (Οι Σαβελιανιστές, όπως είπαμε, δεν δέχονται ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι τρία διαφορετικά πρόσωπα, αλλά ότι είναι ένα πρόσωπο, που φανερώνεται πότε ως Πατέρας, πότε ως Υιός, και πότε ως Άγιο Πνεύμα). Παρά το ζήλο τους για τον Θεό, πίστευαν σ’ έναν Θεό ανύπαρκτο.

Έτσι, μέρα με την ημέρα, αυξάναμε σε γνώση, κατανόηση, και εμπειρίες.