Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Βιβλία, Διωγμοί, Ιστορία και Ιεραποστολή

ΣΤ. Το υπερφυσικό στοιχείο στα συναξάρια – Σύγκριση Μαρτύρων & Νεομαρτύρων

4. Ένας σύγχρονος μάρτυρας (Κωνσταντίν Οπρισάν, † 1958)

Θα ολοκληρώσουμε την παρούσα μελέτη με ένα σημείωμα για το σύγχρονο μάρτυρα Κωνσταντίν Οπρισάν, τον «Φιλόσοφο και Μάρτυρα», που φυλακίστηκε από το αθεϊστικό καθεστώς της Ρουμανίας το 1948 και πέθανε στη φυλακή της Ζιλάβα το 1958, μετά από σειρά βασανιστικών ετών στις φρικτές φυλακές του Πιτέστι και της Γκέρλα. Το σημείωμα (που δεν έχει σχέση με θαύματα, αλλά με το θαυμαστό φρόνημα των μαρτύρων και ομολογητών του Χριστού) παραθέτει μαρτυρίες από τρεις πηγές: (α) αφηγήσεις του π. Γκεόργκε Κάλτσιου-Ντουμιτρεάσα, συγκρατούμενου του Οπρισάν στο κελί, (β) Virgil Maxim, Im pentru crucea purtata και (γ) Εουτζέν Ματζιρέσκου, Moara Dracilor, Edit Fronde (μάλλον πρόκειται για το βιβλίο Eugen Măgirescu, Moaradracilor. Amintiridin Ĩnchisoareadela Piteşti, Paris, 1994).

Σε αυτόν (όπως και στο μεγαλομάρτυρα Βαλέριο Γκαφένκου, †1952, και σε πολλούς άλλους) αναφέρεται και ο Ρουμάνος συγγραφέας Ιωάννης Ιανολίδε, φυλακισμένος ο ίδιος από το 1941 έως το 1964, στο βιβλίο του Συνταρακτικά Περιστατικά Φυλακισμένων Ρουμάνων Ομολογητών και Μαρτύρων του 20ού αιώνα, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2009.

Το παράθεμα από εδώ, ενώ πολύ περισσότερα για τους Ρουμάνους νεομάρτυρες του αθεϊστικού καθεστώτος εδώ και εδώ. Σε αυτά τα αφιερώματα, όπως και στην παρακάτω αφήγηση, είναι σαν να διαβάζουμε σελίδες από αρχαία μαρτυρολόγια ή συναξάρια, πράγμα που καταδεικνύει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται (τηρουμένων των αναλογιών φυσικά) και ότι δεν είναι συνετό, αν μη τι άλλο, να απορρίπτουμε εκ των προτέρων τις πληροφορίες που μας έρχονται από πολλά χρόνια πίσω.

Ο νέος μάρτυρας του Ιησού Κωνσταντίν Οπρισάν έζησε σε αυτή την κοιλάδα του κλαυθμώνος 37 χρόνια. Γεννήθηκε το 1921 στο Ονέστι – Μπακάου. Ήταν προικισμένος με ένα μεγάλο φιλοσοφικό και ποιητικό ταλέντο και μαθήτευσε στο Φράιμπουργκ κοντά στο μεγαλύτερο φιλόσοφο του 20ού αιώνα Μάρτιν Χάιντεγκερ. Συνελήφθη στο Κλουζ το 1948 μαζί με το άνθος της ρουμανικής νεολαίας, επειδή αγαπούσε το Χριστό και επιθυμούσε η πατρίδα του να είναι χριστιανική.

Άφησε την καριέρα του, τα νιάτα του, τη γυναίκα του, την οικογένεια και ό,τι σημαίνει εγκόσμια χαρά, για να ενδυθεί την αιώνια δόξα του σταυρού στις κουμμουνιστικές φυλακές. Εκοιμήθη εν Χριστώ στις 26 Ιουλίου 1958 στα μπουντρούμια της Ζιλάβα. Το όνομα του είναι σύμβολο της χριστιανικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τη γενιά του, γι' αυτό ο εχθρός της σωτηρίας [δηλ. ο διάβολος] τον πολέμησε δυνατά θέλοντας να χαθούν όσο πιο πολλές ψυχές. Στο Πιτέστι, στη Γκέρλα, στη Ζιλάβα, ο Κωνσταντίν Οπρισάν υπέφερε φρικτά βασανιστήρια, αληθινές σελίδες του ρουμανικού μαρτυρολογίου.

Μαρτυρίες για τον Κωνσταντίν Οπρισάν

Όταν μαλώναμε (στο κελί) εκείνος προσευχόταν. Η προσευχή του ήταν αποτελεσματική. Εμείς ντρεπόμασταν επειδή ξέραμε ότι προσευχόταν. Δεν προσευχόταν με δυνατή φωνή, αλλά το έβλεπες στο αλλοιωμένο πρόσωπό του. Εμείς καταλαβαίναμε ότι προσεύχεται και σταματούσαμε τον καυγά. Ήταν σε άθλια κατάσταση επειδή τον είχαν βασανίσει στο Πιτέστι 3 χρόνια. Τον χτυπούσαν στο στήθος και στην πλάτη, του είχαν καταστρέψει τα πνευμόνια. Αλλά εκείνος προσεύχονταν όλη μέρα. Ποτέ δεν είπε κάτι κακό για τους βασανιστές του, μόνο μιλούσε για το Χριστό (π. Γκεόργκε Κάλτσιου-Ντουμιτρεάσα).

...Ο Κωνσταντίν άρχισε να κάνει απόχρεμψη υγρών από τα πνευμόνια. Έμεινα με την πλάτη κολλημένος στην πόρτα. Ο άνθρωπος πνιγόταν. Πρέπει να έβγαλε τουλάχιστον ένα λίτρο φλέγμα και αίμα από τα πνευμόνια. Ήμουν έτοιμος να κάνω εμετό. Μόλις το κατάλαβε μου είπε «συγχώρα με». Εγώ ντράπηκα επειδή ήμουν φοιτητής της ιατρικής. Από τότε τον φρόντιζα όσο μπορούσα (π. Γκεόργκε Κάλτσιου-Ντουμιτρεάσα).

…Δε μιλούσε πολύ. Κάθε μέρα μας μιλούσε μια-δυο ώρες, επειδή δε μπορούσε να μιλήσει πιο πολύ. Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ήταν μια λέξη αγιασμένη - μόνο για το Χριστό, την αγάπη, τη συγχώρεση.

…Ενστικτωδώς όλοι μαζεύτηκαν γύρω από τον Οπρισάν σαν να ήταν η τελευταία σανίδα σωτηρίας που έπρεπε να σωθεί. Ο [αρχιβασανιστής] Τσουρκάνου πλησίασε τον Οπρισάν θέλοντας να τον διαλύσει. Πλησιάζοντάς τον τα δόντια του έτριζαν. Ο Οπρισάν τον κοίταζε χωρίς να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Από το μυαλό μου σαν αστραπή πέρασαν τα λόγια του Αρχάγγελου Μιχαήλ [επιστολή Ιούδα 9, δηλ. «ο Κύριος θα σε επιτιμήσει»].

Ο Τσουρκάνου έκανε σήμα στους συνεργάτες του, οι οποίοι πλησίασαν. Έπειτα είπε στον Οπρισάν: «Ξάπλωσε». Πολλοί έσκυψαν το κεφάλι τους, άλλοι έκλεισαν τα μάτια. Ο Πουσκάσου και ο Λιβίνσκι πέρασαν από τη μια και την άλλη πλευρά του Οπρισάν. Ο Τσουρκάνου στηρίχθηκε στους ώμους του και αφέθηκε με όλο το βάρος στο θώρακα του, μέχρι που έβγαλε όλο τον αέρα και μετά στο λαιμό του. Το θύμα φαινόταν να πεθαίνει από ασφυξία. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που άρχισε να τρέχει αίμα από τη άκρη του στόματός του, που έβγαινε από τα πνευμόνια. Έπειτα ο Τσουρκάνου τον πάτησε άλλη μια φορά δυνατά στο στήθος και με τα δυο πόδια και με δαιμονική ικανοποίηση του είπε: «Σήκω! Έτσι θα πεθάνεις σιγά – σιγά, σταγόνα – σταγόνα». (Virgil Maxim “Im pentru crucea purtata”).

...Τον κοίταξα. Το πρόσωπό του ήταν εντελώς εξαντλημένο. Τα μάτια του ήταν ανοιχτά αλλά έβλεπα πάνω τους κάτι σαν ομίχλη. Γύρισε τα μάτια του προς τα επάνω. Ήμουν τόσο τρομαγμένος που θα πέθαινε και ήμουν μόνος με εκείνον στο κελί. Έβαλα το χέρι μου επάνω του και είπα: «Κωνσταντίν, μην πεθάνεις, μην πεθάνεις. Έλα πίσω, έλα πίσω». 

Ούρλιαξα. Επέστρεψε. Τα μάτια του τώρα ήταν καθαρά. Δεν ξέρω τι έγινε με την ψυχή του αλλά στο πρόσωπό του είχε αποτυπωθεί ο τρόμος. Αισθάνθηκα ότι ήταν έτοιμος να μπει στον άλλο κόσμο και ότι εγώ τον γύρισα πίσω στο κελί. Έκλαιγε πολύ. Το πρόσωπό του είχε γίνει σαν ενός παιδιού. Ενός νεογέννητου παιδιού, που μόλις είχε βγει από την κοιλιά της μαμάς του. Ο Κωνσταντίν Οπρισάν έκλαιγε επειδή τον είχα αναγκάσει να γυρίσει πίσω. Μετά από λίγα λεπτά πέθανε. (π. Γκεόργκε Κάλτσιου-Ντουμιτρεάσα).

Είχε σπουδάσει φιλοσοφία. Στα 1946-1947, ήταν ο καλύτερος γνώστης της φιλοσοφίας των υπαρξιακών φιλοσόφων. Ήταν καλύτερος και από τους καθηγητές του. Ήταν φοβερά έξυπνος, μια διάνοια, ενώ παράλληλα ήταν ηθικός και πολύ πιστός. Άλλωστε ήταν πρόεδρος των αδελφοτήτων του σταυρού (σ.σ. αδελφότητες ορθοδόξων φοιτητών).

...Τον Κωνσταντίν Οπρισάν τον βασάνισαν σαν το Χριστό, εβδομάδες ολόκληρες, υποχρεώνοντας (με φριχτά βασανιστήρια, σ.σ) όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του στις ορθόδοξες αδελφότητες και οι οποίοι τον θαύμαζαν απεριόριστα, να τον χτυπήσουν, να τον φτύσουν, να τον βασανίσουν και να πουν γι' αυτόν ψέματα.

Μια φορά που μας είχαν βγάλει έξω, βγάζοντας το πουκάμισό του είδα ότι η πλάτη του ήταν γεμάτη ρίγες, σαν μια ζέβρα, σαν να τον είχαν γδάρει, κάψει ή μαστιγώσει, ο Θεός ξέρει (Εουτζέν Ματζιρέσκου - Moara Dracilor, Edit Fronde).

Στη συνέχεια ο π. Γεώργιος Κονισπολιάτης, διαχειριστής του ιστολογίου «Προσκυνητής», απ’ όπου το παραπάνω παράθεμα, σχολιάζει:

«Τι ψυχές! Τι χριστιανοί! Τώρα στέκονται στον Ουρανό και προσεύχονται για εμάς τους χλιαρούς. Προσεύχονται να τους ακολουθήσουμε αν χρειαστεί, έστω, για αρχή, να μην αφήσουμε την προσευχή και να μη δίνουμε τόση σημασία στα εγκόσμια για να δεχθούμε το Χριστό, χωρίς τον οποίο δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για το Χριστό υβρίστηκαν, ταπεινώθηκαν, χτυπήθηκαν κτηνωδώς, υπέφεραν από το κρύο, την πείνα, την υγρασία, την προδοσία, αντιστεκόμενοι σ’ αυτούς που αναμόχλευσαν κάθε γωνιά της ψυχής τους στην προσπάθειά τους να διώξουν από εκεί το Χριστό με τη βία. Ευτυχώς δεν τα κατάφερναν πάντα!

Άγιοι Νέοι Μάρτυρες του Χριστού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!».