Δεν είναι δυνατόν στον δικό μας χώρο να γίνεται συνεχώς λόγος για τον κίνδυνο τού εθνικισμού και να τονίζεται –καλώς ή κακώς- η αποδέσμευση από την προβληματική τού εθνικισμού, όταν όλοι οι λαοί που μάς περιβάλλουν είναι φανατικοί εθνικιστές.

Δεν είναι παράδοξο το φαινόμενο εμείς να διακατεχόμαστε από διεθνιστικές ιδέες, να αναφερόμαστε αφηρημένα σε κάποιο τρόπο ζωής, την στιγμή κατά την οποία κινδυνεύουμε να αφανιστούμε και ως έθνος, δηλαδή να χάσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έθνος, από την φανατική εθνικιστική επιθετικότητα άλλων λαών που μάς περιβάλλουν;[…]

Θα προσπαθήσω να αντιμετωπίσω το πρόβλημα αυτό μέσα από μερικές πλευρές που δεν τονίζονται σήμερα όσο πρέπει[…]

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπερεθνική και επομένως αναίρεση τού εθνικισμού και τού φυλετισμού. Και όταν γίνεται λόγος για Ρωμηοσύνη πρέπει να τίθεται μέσα σε αυτά τα πλαίσια, αφού ξέρουμε καλά ότι κατά την διάρκεια τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η θεολογία τής Εκκλησίας διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο σε αυτήν.

Αυτό σημαίνει ότι η Ρωμηοσύνη δεν είναι ιδεολογία ούτε ένας ιδιότυπος εθνικισμός, αφού επηρεαζομένη από την Εκκλησία είναι υπερεθνική. Η παρατήρηση αυτή μας οδηγεί σε μία δεύτερη ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να ζη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής γης, σε ολόκληρη την οικουμένη, μπορεί να προσλαμβάνη τον άνθρωπο κάθε χώρας και κάθε εποχής και να τον οδηγή στην θέωση.

Επομένως, όταν κάνω λόγο για την Ρωμηοσύνη, την εννοώ ως έναν τρόπο ζωής, ως ένα μοντέλο και πρότυπο που μπορεί να βιωθή παντού. Αυτά πρέπει να τονίζωνται γιατί είναι ενδεχόμενο να βλέπουμε την Ρωμηοσύνη μέσα από εθνικιστικά πλαίσια, ενώ πολεμούμε και αρνούμαστε τον εθνικισμό.