(Με σκούρο πράσινο παρουσιάζουμε τις σκέψεις, τα επιχειρήματα ή αυτούσιες φράσεις του Αλεξίου Τομαρά)

Το σημερινό κείμενο αφορά τον Προτεστάντη Αλέξιο Τομαρά ο οποίος δραστηριοποιείται μέσω του διαδικτύου και προσπάθησε με διάφορους αυτοσχεδιασμούς να αντιμετωπίσει τις ιστορικές μαρτυρίες υπέρ του νηπιοβαπτισμού που παραθέσαμε ΕΔΩ.

Συγκεκριμένα, αφορά μια απίστευτη παρανόηση από την πλευρά του Τομαρά, ο οποίος διάβασε όσα γράψαμε για τον Τερτυλλιανό, αλλά κατάλαβε τα ακριβώς αντίθετα! Εμείς δηλ. γράψαμε ότι ο Τερτυλλιανός ήταν μια μοναχική αιρετική φωνή, αντίθετη με τον νηπιοβαπτισμό τον οποίο αποδεχόταν η Εκκλησία, αλλά o Τομαράς έγραψε ένα σωρό φλυαρίες εναντίον μας γιατί νόμισε ότι θεωρούμε τον Τερτυλλιανό… υπέρμαχο του νηπιοβαπτισμού!

Θεωρήσαμε λοιπόν καλό να κάνουμε αυτή την διευκρινιστική ανάρτηση στην οποία θα προσθέσουμε και ένα σύντομο σχόλιο για μια άλλη παρανόησή του, σχετικά με όσα γράψαμε για τον Ποιμένα του Ερμά.

Γενικά, όποιος έχει υπομονή παρόμοια με του Ιώβ, μπορεί να δει την ακατάσχετη και ασυνάρτητη φλυαρία του Τομαρά αναρτημένη ΕΔΩ, την οποία αμφιβάλουμε αν έχει υπάρξει άνθρωπος που να την έχει διαβάσει. Αξίζει μάλιστα να διαβάσετε και το επικό φινάλε του διαδικτυακού κατεβατού κατά των Ορθοδόξων:

«ΑΙΣΧΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΑΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!»

1. Περί του Αλεξίου Τομαρά

Στον Προτεστάντη Αλέξιο Τομαρά είχαμε αναφερθεί πρόσφατα με αφορμή μια απάντηση μας στο ζήτημα των Ιερών Εικόνων. Εκεί παρουσιάσαμε το «απολογητικό» του σύστημα και όπως φαίνεται καθαρά, πρόκειται για έναν άνθρωπο με συμπεριφορά ιδιόρρυθμη έως και γραφική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι και αρκετά πονηρός ώστε να αλλοιώνει τις πηγές (δείτε ΕΔΩ την απίστευτη απάτη: ένα δυτικός επίσκοπος στα τέλη του 6^ου αιώνα κατέστρεψε Ιερές Εικόνες και ενώ ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας τον επέπληξε για την πράξη του αυτή, ο Τομαράς το «επέπληξε» το μετέτρεψε σε… «επαίνεσε»!).

Το μόνιμο τέχνασμα του είναι η παράθεση ολόκληρων κατεβατών ανούσιου κειμένου, με στόχο να κάνει τον συνομιλητή του να βαρεθεί να του απαντήσει. Για παράδειγμα, στην απάντηση που δώσαμε, το ν’ ανατρέψουμε όσα έγραφε ήταν απλό, αλλά αποτέλεσε πραγματικό άθλο το ν’ ανακαλύψουμε μέσα σε 100 σελίδες λογοδιάρροιας ποια ακριβώς είναι η επιχειρηματολογία του. Διότι, ο Τομαράς δεν συντάσσει ποτέ μια λογικά διαρθρωμένη παρουσίαση των απόψεων του αλλά παίρνει τις απαντήσεις κάποιου, τις μοιράζει απλά σε παραγράφους και κάτω από κάθε παράγραφο κάθεται και γράφει κατεβατά με κοροϊδίες, ύβρεις ή ειρωνικά γελάκια του τύπου «ΧΑΧΑΧΑ!!!» και άλλα παρόμοια. Ενώ λοιπόν στο κείμενο του υπήρχαν 14 ζητήματα στα οποία και απαντήσαμε, για να μπορέσουμε να βρούμε τους ισχυρισμούς του χρειάστηκε να διαβάσουμε 100 ολόκληρες σελίδες ακατάσχετης φλυαρίας…

2. Η παραδοχή του Τομαρά για τις πλάνες των Προτεσταντών

Απορεί όμως κανείς, από πού πηγάζει η αντίληψη του Τομαρά ότι ένας Προτεστάντης μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με την Βιβλική Αλήθεια; Διότι μόνος του απαξίωσε τους Προτεστάντες και μας γλύτωσε από την απόδειξη του αυτονόητου:

«οι αναγεννημένες ομάδες Χριστιανών πιστών [έτσι ονομάζει τους Προτεστάντες], στην ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ τους και ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ (!) συμφωνούν σε όλα τα ΒΑΣΙΚΑ διδάγματα […] Να παπαγαλίζουμε άραγε τυφλά ό,τι μας είπανε οι όποιοι προηγούμενοι (ορθόδοξοι, καθολικοί, και ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ) ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΡΑΦΗ;».

Και αλλού προσθέτει:

«μπορεί να κάνουμε λάθος σε κάτι», όμως «ο Κύριος θα μας βγάλει από την πλάνη ΑΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ»!

Δηλαδή, ο Τομαράς ομολογεί ότι οι προτεσταντικές αιρέσεις αποτελούν χάσιμο χρόνου αφού:

- Κάνουν «λάθη».

- Τα λάθη αποφεύγονται μόνο «ΑΝ» αφήσουν τον Κύριο να τα διορθώσει (που να ξέρουμε όμως «ΑΝ» θα τον αφήσουν;…).

- Διδάσκουν πράγματα που «αντιβαίνουν τη Γραφή».

- Ακόμα κι όταν συμφωνούν, συμφωνούν μόνο στα «βασικά» και μόνο η «πλειοψηφία», όχι όλοι!

Μα ποιος λογικός άνθρωπος θα ξοδέψει τη μοναδική και τόσο πολύτιμη ζωή του για να ανακαλύψει «ΑΝ» υπάρχει κάποιος Προτεστάντης που δεν «αντιβαίνει τη Γραφή» και δεν «κάνει λάθος» ερμηνείες;! Ποιος θ’ ασχοληθεί με μια αίρεση που ξεφύτρωσε ως παραφυάδα των παπικών στον 16^ο αιώνα, τη στιγμή που η Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος έχει κεφαλή τον Χριστό (Εφεσ. 1,22-23) και άρα δεν μπορεί ποτέ να πλανηθεί; Ποιος θα συγκρίνει τους αιρετικούς που «αντιβαίνουν τη Γραφή», με την Εκκλησία η οποία σε αντίθεση με αυτούς εκφράζει ξεκάθαρη αυτοσυνειδησία για την αναλλοίωτη διατήρηση της Αλήθειας:

«Οι προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, αύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων».

3. Όταν ο Τομαράς διαβάζει για τον Τερτυλλιανό χωρίς να καταλαβαίνει τί διαβάζει …

Για να καταλάβουν όμως οι αναγνώστες την προχειρότητα που έδειξε ο Τομαράς με τον Τερτυλλιανό, τους παρακαλούμε να μεταβούν στο σημείο ΑΥΤΟ μιας πρόσφατα αναρτημένης απάντησης μας, και να διαβάσουν όσα γράφουμε τρεις παραγράφους πιο πάνω περί της Θεοτόκου ως «άγιον σκεύος» που αναφέρει ο Επιφάνιος.

Όπως βλέπουμε, ο Τομαράς μέσα στη βιασύνη και την επιπολαιότητα του δεν καταλαβαίνει τι γράφει ο συνομιλητής του και ενώ εμείς αναφέρουμε ότι το «άγιον σκεύος» παραπέμπει στη γνώμη του Επιφανίου για τη Θεοτόκο, ο Τομαράς μας κατηγορεί επειδή λέει… «ΚΡΥΨΑΜΕ» ότι το εδάφιο μιλάει για τη «μητέρα του Κυρίου»!

Το γεγονός ότι ο Τομαράς καταλαβαίνει άλλα αντί άλλων έχει σημασία, διότι το παρόν άρθρο γράφτηκε μόνο και μόνο επειδή ο Τομαράς για άλλη μία φορά δεν κατάλαβε αυτό που γράψαμε, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο εδώ:

«[Ο Τερτυλλιανός αποτελεί τη] μία και μοναδική μαρτυρία στους τρεις πρώτους αιώνες που κινείται σε μια διαφορετική κατεύθυνση από τους Πατέρες τής Εκκλησίας και την έχουν μετατρέψει σε σημαία τους οι προτεστάντες».

Δηλαδή, ενώ εμείς σχολιάσαμε ότι ο Τερτυλλιανός ήταν επηρεασμένος από την αίρεση του Μοντανισμού και γι’ αυτό έφερνε αντιρρήσεις στον νηπιοβαπτισμό, ο Τομαράς φαίνεται διάβαζε με… κλειστά τα μάτια, και μας κατηγόρησε ότι συμπεριλάβαμε τον αιρετικό Τερτυλλιανό στους υπερασπιστές του νηπιοβαπτισμού!

Εμείς απλώς επισημάναμε ότι οι αντιρρήσεις του Τερτυλλιανού για τον νηπιοβαπτισμό ήταν εντελώς χλιαρές. Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δεν γράφουν ποτέ με τέτοιον ήπιο τρόπο όταν είναι βέβαιοι ότι μια συμπεριφορά είναι αιρετική. Αντιθέτως, την καταδικάζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ο Τερτυλλιανός όμως εκφράζει σε ήπιο τόνο μια προτίμηση και αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβανόταν την μοναχική του πορεία απέναντι στην Αλήθεια που εξέφραζε η Εκκλησία της εποχής του.

Μάλιστα, ο Τομαράς γνωρίζει καλά ότι εκτός από την φαντασία του, δεν έχει κανένα στοιχείο για να υποστηρίξει ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρακτική αντιεκκλησιαστική. Όμως αντί να καταλάβει ότι βαδίζει σε λάθος δρόμο, αυτός γράφει:

«είμαι απόλυτα πεποισμένος ότι θα υπήρχαν και γραπτές ενστάσεις κατά του βαπτίσματος μωρών, αλλά ΤΙΣ ΕΞΑΦΑΝΊΣΑΤΕ.»

Ο άνθρωπος δυστυχώς είναι εκτός συναγωνισμού…

Βεβαίως θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία δεν βάπτιζε ούτε μόνο βρέφη, ούτε μόνο ενήλικες. Βάπτιζε ανθρώπους κάθε ηλικίας, αλλά βάπτιζε και τα βρέφη και τα νήπια των Χριστιανών επειδή το βάπτισμα αποτελεί το αναγκαίο σφράγισμα για όλους τους ανθρώπους προκειμένου να εισέλθουν στη Βασιλεία των Ουρανών. Για τον λόγο αυτό, τυχόν θανατηφόρα δυστυχήματα σε μικρή ηλικία ή η βρεφική θνησιμότητα, ήταν γεγονότα που έπρεπε να λάβουν σοβαρά υπόψη οι Χριστιανοί γονείς.

Όμως, μία από τις πιο αστείες δικαιολογίες του Τομαρά είναι αυτή περί «βρεφών»/«μωρών» που επαναλαμβάνει διαρκώς. Επειδή πολλοί Προτεστάντες βαπτίζουν νήπια ή πολύ μικρά παιδάκια, θεωρεί ότι αυτά διαφοροποιούνται από τα βρέφη επειδή τάχα κάνουν… «συνειδητή ομολογία πίστεως»! Ισχυρίζεται δηλαδή ότι ένα παιδάκι 5 ή 7 ετών κάνει… «συνειδητή ομολογία πίστεως», όταν δεν μπορεί καλά-καλά να διαβάσει ή να καταλάβει όσα του λένε, πόσο μάλλον τα βαθυστόχαστα βιβλικά κείμενα!

Αλλά για την Εκκλησία και τη Γραφή τα πράγματα είναι απλά (μεταφερθείτε ΕΔΩ και διαβάστε μερικές γραμμές πιο πάνω το εξής κείμενο):

«Τότε ο Μωυσής κάλεσε όλους τους πρεσβυτέρους … και τους είπε: ‘Πηγαίνετε και προμηθευθείτε … έναν αμνό … και θυσιάστε τον ως πασχαλινή θυσία. Έπειτα … να επιχρίσετε το ανώφλιο … όταν ο Κύριος δει το αίμα στο ανώφλιο … δεν θα αφήσει τον ολοθρευτή να εισέλθει στις οικίες σας για να σας χτυπήσει […] Και όταν ρωτάνε τα τέκνα σας, ‘Τι σημασία έχει για σας η εορτή αυτή;’ να απαντάτε: ‘Αυτή είναι η πασχαλινή θυσία στον Κύριο, ο Οποίος … έσωσε τις οικίες μας’» (Έξ. 12,21-27).

Σύμφωνα λοιπόν με τη διήγηση αυτή, την οποία επικαλούνται οι Πατέρες ως ένα από τα βιβλικά θεμέλια του νηπιοβαπτισμού, τα νήπια σώζονται χωρίς την συγκατάνευσή τους και μετά κατηχούνται στις αλήθειες της πίστεως. Αυτό που προέχει είναι να σωθούν, και όταν αποκτήσουν τις βιολογικές δυνατότητες θα διδαχθούν την αλήθεια. Είναι τραγικό να θεωρούμε το βάπτισμα «καταπίεση» και «ανελευθερία», από τη στιγμή που θεωρείται απαραίτητη και σωτήρια τελετή αναγέννησης. Δεν μπορεί να λέμε σε αυτόν που κάνει το καλύτερο για το παιδί του ότι το καταπιέζει… σώζοντάς το.»

Βλέπουμε λοιπόν ότι πάνω απ’ όλα προέχει η Σωτηρία του βρέφους ή του νηπίου και κατόπιν μπορεί το παιδί όταν μεγαλώσει να διδαχθεί τις Αλήθειες της πίστεως.

Τέλος πάντων όμως, τα κείμενα και οι μαρτυρίες είναι δημοσιευμένα (κυρίως ΕΔΩ και ΕΔΩ) και δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβουμε.

4. Αγία Γραφή και νηπιοβαπτισμός

Στα κείμενα που είχαμε αναρτήσει παρουσιάσαμε επαρκώς τη βιβλική βάση του νηπιοβαπτισμού με διάφορα χωριά (βλ. και τα σχετικά με τον Γρηγόριο Νύσσης).

Είναι γνωστό όμως ότι οι Προτεστάντες θεωρούν βολικά εδάφια εκείνα στα οποία η πίστη παρουσιάζεται ως προϋπόθεση του βαπτίσματος:

«αφού πιστέψατε στο Χριστό, σας σφράγισε ο Θεός με το ΄Αγιο Πνεύμα» (Εφ. 1,13).

Έτσι, κοροϊδεύουν τα θύματα τους λέγοντας, «βλέπετε; Για να δώσει ο Θεός τη Χάρη του, πρέπει να προηγηθεί η πίστη συνειδητού ατόμου». Δηλαδή όπως συνήθως, κρατάνε ένα μόνο μέρος της βιβλικής διδασκαλίας και την υπόλοιπη την πετάνε.

Σε αντίθεση με τις αιρέσεις όμως, η Εκκλησία δεν επιλέγει εδάφια, αλλά διδάσκει την Καινή Διαθήκη ως ένα αδιαίρετο σύνολο. Γι' αυτό δέχεται ότι ο Θεός δίνει τη Χάρη Του, και σε ενηλίκους που πιστεύουν (Εφ. 1,13), αλλά και σε ανθρώπους ηλικίας λίγων ημερών ή μηνών παρόλο που δεν μπορούν να πιστέψουν συνειδητά:

«Θα είναι γεμάτος με Πνεύμα Άγιο ήδη από την κοιλιά της μάνας του» (Λουκ. 1,15).

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου, ο Θεός δίνει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και σε αυτόν που πίστεψε, όμως τα αγαθά Του μας τα παρέχει ως έλεος και όχι επειδή εμείς κάναμε κάτι και «τον αναγκάζουμε» να μας το ανταποδώσει:

«Μας έσωσε με το βάπτισμα», «όχι για τα καλά έργα που τυχόν κάναμε εμείς, αλλά γιατί μας σπλαχνίστηκε» (Τιτ. 3,5).

Άρα, ο Θεός δεν σώζει με το βάπτισμα μόνο αυτούς που έχουν την συνειδησιακή δυνατότητα να κάνουν «καλά έργα» όπως η πίστη, αλλά «σπλαχνίζεται» και τα βρέφη ή τους ενηλίκους που είναι νοητικά ανάπηροι και όπως τα βρέφη δεν μπορούν να δηλώσουν πίστη.

Αντιθέτως, οι ανελέητοι αιρετικοί, εγγυώνται την απώλεια και των βρεφών και των νοητικά αναπήρων από τους οποίους στερούν τη Χάρη του Θεού διαμέσου του βαπτίσματος…

Και υπάρχει σοβαρότατος λόγος για τον οποίο η Γραφή δίνει την δυνατότητα να βαπτίζονται και οι άνθρωποι που δεν έχουν το συνειδησιακό επίπεδο για δήλωση πίστης: επειδή χωρίς το βάπτισμα, δεν υπάρχει σωτηρία:

«νύν σώζει βάπτισμα» (Α΄ Πετρ. 3,21)

και

«Εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις τήν βασιλείαν τού Θεού» (Ιω. 3,5).

Λένε όμως οι αιρετικοί: «το βρέφος δεν πρέπει να βαπτίζεται διότι είναι αναμάρτητο»!

Παραβιάζουν δηλαδή βασικότατη διδασκαλία του Κυρίου, ο οποίος ήρθε στη Γη και μας έδειξε ότι το βάπτισμα δίδεται και στους αναμάρτητους:

«Ήλθεν Ιησούς από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας και εβαπτίσθη» (Μάρκ. 1,9), «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν» (Α΄ Πέτρ. 2,22).

Ο ίδιος ο Χριστός λοιπόν δίδαξε ότι η προτεσταντική αίρεση ψεύδεται και σε αυτό όπως και σε όλα τα άλλα που διδάσκει. Εάν έπρεπε να βαπτίζεται μόνο ο αμαρτωλός, τότε ο Χριστός θα είχε αρνηθεί το βάπτισμα λέγοντας ότι ο αναμάρτητος δεν πρέπει να βαπτίζεται.

5. Επίμετρο: Τομαράς και Ποιμένας του Ερμά

Κλείνουμε διευκρινίζοντας μία ακόμα παρανόηση του Τομαρά σχετικά με όσα γράψαμε για τον Ποιμένα του Ερμά ΕΔΩ.

Όποιος διαβάσει τη σχετική ενότητα, θα δει ότι εμείς οι ίδιοι παραθέσαμε τη φράση του Ποιμένα που λέει, «ως νήπια βρέφη εισίν». Δηλαδή το κείμενο μιλάει για ενηλίκους που είναι ΣΑΝ βρέφη.

Ο Τομαράς όμως για άλλη μια φορά δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται (τι πρωτότυπο…). Δεν κατάλαβε δηλ. ότι εμείς απαντάμε σε αιρετικούς Προτεστάντες (σαν τον Τομαρά), που πήγαν να εκμεταλλευτούν τη λέξη «βρέφη» και να ισχυριστούν ότι «ο Ποιμένας του Ερμά τους ανθρώπους αυτούς τους ονομάζει ‘βρέφη’ και όμως τους τοποθετεί αβάπτιστους δίπλα στον Θεό».

Εμείς λοιπόν τους απαντήσαμε ότι δεν διάβασαν καλά το κείμενο, διότι το κείμενο, για τους ανθρώπους που ονομάζει «βρέφη» δηλώνει ξεκάθαρα ότι έλαβαν σφραγίδα, και «η σφραγίς ουν το ύδωρ εστίν»!

Και έτσι καταλήγουμε:

«ο Ερμάς δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει για σφραγισμένα με το βάπτισμα νήπια και βρέφη, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν πρώτα να πιστέψουν».

Γνωρίζουμε λοιπόν ότι ο Ποιμένας του Ερμά δεν μιλάει για πραγματικά βρέφη, αλλά αναφέρεται σε ενηλίκους «αγαθούς σαν βρέφη». Οι αιρετικοί ήταν αυτοί που πήγαν να παρουσιάσουν αυτά τα «βρέφη» σαν δήθεν «απόδειξη κατά του νηπιοβαπτισμού», όμως δεν είχαν δει ότι ο Ποιμένας του Ερμά αυτά τα «βρέφη» τα θεωρούσε βαπτισμένα και έτσι έπεσαν στην ίδια τους την παγίδα.