Η δικανική προσέγγιση τού θέματος τής σωτηρίας τού ανθρώπου από τους Δυτικούς, όπως έχουμε ήδη δείξει σε προγενέστερα άρθρα, αφήνει αμέτρητα προβλήματα και αντιφάσεις. Προβλήματα που για να απαντηθούν, οδηγούν τους Δυτικούς σε μία νέα σειρά δικαιολογιών, οι οποίες όμως έχουν και αυτές τα δικά τους προβλήματα και αντιφάσεις, αφού το ψεύδος πάντοτε αντιφάσκει με τη λογική και την πραγματικότητα.

Ένας "θεός" δεμένος με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και με τους νόμους του, σίγουρα ΔΕΝ είναι ο Θεός τών Χριστιανών! Θυμίζει μάλλον τον Προμηθέα Δεσμώτη!

1. Μία περίληψη τών Δυτικών θέσεων περί Αντιλύτρου

Αν και έχουμε αναλύσει παλαιότερα τα βασικά προβλήματα τών Δυτικών δογμάτων περί Αντιλύτρου, ας κάνουμε εδώ μία μικρή περίληψη για υπενθύμιση.

Έχοντας  υπ' όψιν, ότι οι χιλιάδες Δυτικές αιρέσεις τού Χριστιανισμού έχουν σε αυτά τα θέματα τις μεταξύ τους διαφορές, σε γενικές γραμμές, το δόγμα τής συντριπτικής πλειοψηφίας τους, (περιληπτικά) λέει πράγματα όπως τα εξής:

Ο Αδάμ αμάρτησε ως "τέλειος" άνθρωπος, και γι' αυτό μετέδωσε στους απογόνους του την αμαρτία και την ατέλεια. Γι' αυτό κανένας ατελής άνθρωπος από τους απογόνους του, δεν μπορούσε να εξιλεώσει την αμαρτία τού τελείου ανθρώπου Αδάμ.

Ως απόγονοι τού αμαρτωλού Αδάμ, κληρονομήσαμε την αμαρτία του, και ο Θεός έπρεπε να μάς σκοτώσει για λόγους "δικαιοσύνης".

Επειδή όμως ο Θεός μάς αγαπούσε, έστειλε τον Υιό Του τον Ιησού Χριστό, ως τέλειο άνθρωπο, να πεθάνει στη θέση τη δική μας, με μία θυσία ίση με τον "τέλειο" Αδάμ, και έτσι εμείς να ελευθερωθούμε από την ενοχή τού προπατορικού αμαρτήματος.

Επειδή ο Θεός είναι "δίκαιος", έπρεπε ο Χριστός να πληρώσει την τέλεια ζωή Του ως "λύτρο", το ίσο αντίτιμο τής τέλειας ζωής τού Αδάμ, έστω και αν ήταν αθώος. Επειδή αυτό απαιτούσε η "δικαιοσύνη" τού Θεού, που απαιτεί κατά την Αγία Γραφή "ζωή αντί ζωής".

Ο Χριστός έπρεπε να μείνει πιστός μέχρι θανάτου, παρά τους πειρασμούς και τα βασανιστήρια, έτσι ώστε να αποδείξει ότι μπορεί ένας άνθρωπος να μείνει πιστός στον Θεό παρά τις δυσκολίες και τις προκλήσεις. Και έτσι κανείς άγγελος ή άνθρωπος στην αιωνιότητα, δεν θα μπορούσε πλέον να αμφισβητήσει το δικαίωμα τής Παγκόσμιας Κυριαρχίας τού Θεού, να λατρεύεται από τα πιστά του πλάσματα και να επιβάλλει γι' αυτά με δικαιοσύνη τους σκοπούς του.

2. Μία περίληψη τών προβλημάτων τών Δυτικών θέσεων περί Αντιλύτρου

Σε κάθε λογικό και απροκατάληπτο αναγνώστη, είναι φανερά τα ανυπέρβλητα προβλήματα αυτής τής απαράδεκτης και παράλογης θεωρίας. Ας θυμίσουμε στη συνέχεια τα βασικά απ' αυτά τα προβλήματα:

1. Ουδέποτε υπήρξε νόμος του Θεού που να προβλέπει τον θάνατο ενός δικαίου στη θέση ενός αδίκου.

Ο Νόμος που μιλούσε για "ζωή αντί ζωής", έχει πολύ διαφορετική έννοια, απ' αυτή που καταλαβαίνουν ορισμένοι.

Κατ' αρχήν αυτός είναι ένας νόμος που έδωσε ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και όχι στον εαυτό του. Επιπλέον, ο νόμος αυτός, ΔΕΝ δόθηκε, δήθεν επειδή ο Θεός ΘΕΛΕΙ να "πληρώνεται" δικανικά, κάθε θάνατος με έναν άλλο θάνατο! Η έννοια τής εντολής αυτής είναι ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από την "εκδίκηση" ή τη "δικαιοσύνη".

Σκεφθείτε το εξής:

Η πρακτική τών ανθρώπων ως τότε, ήταν αν κάνεις κάτι σε κάποιον, ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑ! Θυμηθείτε τι λέει σε ένα σωρό εδάφια για το θέμα αυτό: "ο μεν Κάιν θα λάβει επταπλάσια εκδίκηση· ο Λάμεχ, όμως, 70 φορές το 7" (Γένεσις 4: 24).

Το "ζωή αντί ζωής" λοιπόν, ήταν ο τρόπος τού Θεού, να ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΕΙ τις εκδικητικές τάσεις ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, που ήθελαν να εκδικούνται πολλαπλάσια! Όχι να θέσει κανόνες θανάτων, και μάλιστα αθώων!

Τι δίδαξε ο Ιησούς Χριστός ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με αυτόν τον Νόμο;

"Κύριε, πόσες φορές αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα, θα τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές; Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές 7" (Ματθαίος 18: 21,22)

Ο δε Ιησούς Χριστός, το ξεκαθάρισε αυτό, αντιστρέφοντας εντελώς αυτή την εντολή, και κάνοντας το τελευταίο βήμα, αυτό τής ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ.

Ο Χριστός λοιπόν, ήταν ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ στον υποτιθέμενο αυτό "νόμο" τής "ζωής αντί ζωής". Ο ίδιος σαφέστατα ΤΟΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ! Πώς λοιπόν θα συμμετείχε σε έναν νόμο που ο Ίδιος έχει αρνηθεί και προωθήσει ακόμα πιο πέρα, οδηγώντας τον στη συγχώρεση;

2. Ο θάνατος ενός αθώου στη θέση ενός ενόχου, ΔΕΝ είναι δικαιοσύνη, αλλά ΑΔΙΚΙΑ!

Αν ένας δικαστής πει: "Ξέρω ότι αυτός είναι Ένοχος θανάτου, αλλά επειδή είμαι δίκαιος, στη θέση του θα θανατώσω εκείνο τον ΑΘΩΟ", τότε αυτός ο δικαστής χρειάζεται επειγόντως ψυχιατρείο!

Το να αποδίδεται στον Θεό μια τέτοια κατάφορη αδικία και ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ, αποτελεί βλασφημία!

Αν ο Θεός ήθελε να συγχωρήσει και να αθωώσει τους ενόχους, τότε θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει ΧΩΡΙΣ να χρειασθεί να πεθάνει τόσο ΑΔΙΚΑ ένας αθώος στη θέση τους!

Η αδικία τού θανάτου ενός ΑΘΩΟΥ, φέρνει αμφισβήτηση τής κυριαρχίας τού Θεού. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από τον ισχυρισμό, ότι δήθεν αν πεθάνει ένας αθώος στη θέση ενός ενόχου, θα τεκμηριώσει την Παγκόσμια Κυριαρχία τού Θεού.

Κάτι τέτοιο, όχι μόνο ΔΕΝ σταματάει την αμφισβήτηση, αλλά την ΕΝΤΕΙΝΕΙ! Επειδή ΚΑΘΕ λογικός άνθρωπος, αρνείται να αποδεχθεί ως "δικαιοσύνη",  το θάνατο ενός δικαίου, στη θέση ενός ενόχου! Δικαιότερο θα ήταν να συγχωρεθεί απλώς ο ένοχος, παρά να πεθάνει ένας αθώος!

Κανένας άγγελος ή άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να θεωρήσει "δικαιοσύνη" τον θάνατο ενός αθώου στη θέση ενός ενόχου! Αυτό είναι το αντίθετο τής δικαιοσύνης. Είναι ΑΔΙΚΙΑ. Και όχι μόνο με μια τέτοια πράξη ο Θεός δεν θα έκλεινε τα στόματα στην αιωνιότητα, αλλά στην αιωνιότητα όλοι θα έλεγαν ότι είναι παράφρονας και άδικος, αφού θα μπορούσε αν ήθελε να συγχωρήσει τον ένοχο, ΧΩΡΙΣ να σκοτώσει κανέναν αθώο.

Ο Θεός ΔΕΝ είναι δικαστής πρώτιστα, αλλά ΓΙΑΤΡΟΣ. Και οι εντολές του είναι συνταγές και όχι νόμοι.

"«Τύφλωσε τα μάτια τους, και σκλήρυνε την καρδιά τους· για να μη δουν με τα μάτια, και καταλάβουν με την καρδιά, και επιστρέψουν, και τους γιατρέψω». Αυτά είπε ο Ησαΐας, όταν είδε τη δόξα του, και μίλησε γι' Αυτόν" (Ιωάννης 12: 40, 41).

Το θέμα λοιπόν ήταν Ιατρικό. Η θεραπεία τής ανθρώπινης φύσης. Καμία αμφισβήτηση τής Κυριαρχίας τού Παντοδυνάμου, και καμία νομικίστικη και ΑΔΙΚΗ δίκη, που θέλει νεκρό έναν δίκαιο στη θέση ενός αδίκου!

3. Ο Αδάμ ΔΕΝ ήταν τέλειος, αλλά "καλός λίαν". Συνεπώς δεν έχει κανένα "ισοζύγιο" με τον τέλειο Χριστό.

"Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε. και ιδού, ήσαν ΚΑΛΑ ΛΙΑΝ" (Γένεση 1/α΄ 31).

Όποιος γνωρίζει την Ελληνική γλώσσα, μπορεί εύκολα να καταλάβει, ότι το: "καλό λίαν", υπολείπεται τού "τελείου".

Η αξία τής ζωής τού Χριστού ήταν πολλαπλάσια από του Αδάμ και όχι ίση:

"όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η Χάρη" (Ρωμαίους 5: 20).

4. Αν ήταν πληρωμή, τότε ΣΕ ΠΟΙΟΝ πληρώθηκε το λύτρο;

Αν πληρώθηκε στον Θεό, τότε ο Θεός ήταν ο Απαγωγέας και ο Εκβιαστής. Αν πάλι πληρώθηκε στον Διάβολο, τότε ο διάβολος είναι ισχυρότερος από τον Θεό, αφού τον ανάγκασε να πληρώσει κάποιο λύτρο.

5. Η λέξη "λύτρο" ΔΕΝ σημαίνει κατ' ανάγκην "πληρωμή", αλλά "απελευθέρωση".

Ας δούμε μερικά παραδείγματα, για το τι σημαίνει η λέξη "λύτρο" στην Αγία Γραφή:

"Αρχομένων δε τούτων γίνεσθε, ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών". (Λουκάς 21/κα΄ 28).

"στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, την απολύτρωσιν τού σώματος ημών". (Ρωμαίους 8/η΄ 23).

Καθώς τα παραπάνω λόγια λέγονται για τη Δεύτερη Παρουσία τού Κυρίου, δεν μπορεί να έχουν την έννοια κάποιας πληρωμής. Είναι λοιπόν σαφές, ότι εδώ η έννοια τής λέξης: "απολύτρωσις", σημαίνει την απελευθέρωση χωρίς την καταβολή πληρωμής.

"Ευλογητός Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτού". (Λουκάς 1/α΄ 68).

Και στο εδάφιο αυτό, αναφέρεται ότι "λύτρωσις" είχε ήδη γίνει, προτού ο Κύριος θυσιαστεί. Συνεπώς, δεν είχε πληρωθεί τίποτα, και η λέξη χρησιμοποιείται με την έννοια τής "απελευθέρωσης".

6. Η σημασία τής θυσίας τού Χριστού ήταν εντελώς διαφορετική

Ο λόγος τής ενανθρώπισης, της θυσίας, τού θανάτου και τής ανάστασης τού Χριστού, ήταν εντελώς διαφορετικός. Ήταν να πάρει την ανθρώπινη φύση, να ΝΙΚΗΣΕΙ με την ανθρώπινη φύση κάθε εχθρό τού ανθρώπου, (πόνο, θάνατο, δοκιμασίες, κλπ), και να χαρίσει αυτή τη νίκη σε κάθε έναν που ενώνεται με Αυτόν δια τής Εκκλησίας, με πίστη σε Αυτόν.

Και ακόμα, για να δείξει (ως εικόνα τού Θεού τού αοράτου), ποιο παράδειγμα πρέπει να ακολουθήσουμε, για να γίνουμε "καθ' ομοίωσιν" τού Θεού, με τη βοήθεια τού Αγίου Πνεύματος, που έλαβε και πάλι ο άνθρωπος εν Χριστώ Ιησού.

Το θέμα είναι ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ δηλαδή, και όχι ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ στον τομέα τής πίστης, επιτυγχάνονται ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ τού Θεού και τού ανθρώπου. ΔΕΝ τα κάνει ΜΟΝΟ ο Θεός, ούτε ΜΟΝΟ ο άνθρωπος. Έτσι και ο Χριστός, νίκησε ως άνθρωπος τους εχθρούς τού ανθρώπου, ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ βεβαίως! Σε συνεργασία. Διαφορετικά, αν ο άνθρωπος θεωρεί ότι τα κάνει όλα μόνος του, τι χρειάζεται τον Θεό; Και αν όλα τα κάνει ΜΟΝΟ το Πνεύμα το Άγιο, τότε γιατί βραβεύονται ή καταδικάζονται οι άνθρωποι;

Η θυσία τού Χριστού ΔΕΝ ήταν "απελευθέρωση από το προπατορικό αμάρτημα". Από πού και ως πού εμείς ήμασταν υπεύθυνοι για ξένες αμαρτίες; Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ αμαρτίες. "Η ψυχή που αμάρτησε αυτή θα πεθάνει" (Ιεζεκιήλ 18: 4), λέει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή. Η θυσία τού Χριστού απελευθέρωσε από τον θάνατο, τον πόνο, τη θλίψη, τα πάθη, κλπ κλπ, ΟΣΟΥΣ μπήκαν σε πορεία προς το καθ' ομοίωσιν.

Το μόνο που έκανε η αμαρτία τού Αδάμ, ήταν να διαμορφώσει ένα τέτοιο περιβάλλον, στο οποίο όλοι να αμαρτάνουν όπως εκείνος.

"Γι' αυτό, όπως διαμέσου ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε μέσα στον κόσμο, και με την αμαρτία ο θάνατος, και με τον τρόπο αυτό ο θάνατος πέρασε μέσα σε όλους τούς ανθρώπους, για τον οποίο ΟΛΟΙ ΑΜΑΡΤΗΣΑΝ·" (Ρωμαίους 5: 12). ("εφ ω", αρχαίο κείμενο. Δηλαδή εξ αιτίας τού θανάτου όλοι αμάρτησαν, θέλοντας να χαρούν τη μικρή ζωή που είχαν).

ΟΛΟΙ λοιπόν, για τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ αμαρτίες είμαστε ένοχοι, και από τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ αμαρτίες μάς ελευθερώνει ο Χριστός.

"Έπρεπε και να βασανιστεί;" ρωτούν κάποιοι.

Έχετε ακούσει εκείνο το (απαράδεκτο) τραγούδι, που λέει προς τον Θεό: "Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω...";

Λοιπόν, αν αυτός ο απληροφόρητος στιχουργός είχε στοιχειωδώς γνωρίσει τη Χριστιανική πίστη, θα έβλεπε ότι ο Θεός φρόντισε να απαντήσει σε όλους αυτούς τους άσχετους, πριν από 2000 χρόνια, στέλνοντας τον Υιό και Λόγο Του από την ουράνια μακαριότητα, να βασανιστεί περισσότερο από τους περισσοτέρους ανθρώπους που έζησαν σε αυτό τον πλανήτη.

Για να δείξει ότι το να είσαι Θεός, δεν σημαίνει κατ' ανάγκην "μακαριότητα", αλλά ΑΓΑΠΗ και ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ για τον βασανιζόμενο λαό, μέχρι βασανιστικού θανάτου. Έτσι ώστε κανένας να μη μπορεί να πει ότι ο Θεός "μας έχει παρατημένους και δεν ενδιαφέρεται για τα βάσανά μας". Επειδή και ο Θεός Λόγος ενανθρώπισε, και βασανίσθηκε, έτσι ώστε νικώντας όλα αυτά τα δεινά, να ΧΑΡΙΣΕΙ αυτή τη νίκη και σε κάθε πιστό άνθρωπο δια τής πίστεως σε Αυτόν, για όλη την αιωνιότητα.

Και δια τού ΑΔΙΚΟΥ βασανισμού του και του ΑΔΙΚΟΥ θανάτου Του, ως ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΥ, να εκθέσει και να ντροπιάσει δημόσια τον διάβολο και τους δαίμονες, ως "άδικες αρχές και εξουσίες" τής γης. "Εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό· και αφού απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν, επάνω του, θριάμβευσε εναντίον τους" (Κολοσσαείς 2: 14,15).

Το ότι ο Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση, για να νικήσει ως άνθρωπος τους εχθρούς τού ανθρώπου, μαρτυρείται σαφέστατα στην Αγία Γραφή:

"Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο, και να ελευθερώσει εκείνους, όσους εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου ήσαν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία. Επειδή, βέβαια, δεν πήρε φύση αγγέλων, αλλά πήρε από το σπέρμα τού Αβραάμ." (Εβραίους 2: 14-16).

Σαφέστατα δηλώνεται εδώ, ότι γι' αυτό πήρε ανθρώπινη φύση. Να λοιπόν για ποιο λόγο ήρθε ο Χριστός!

7. Ο Θεός δεσμεύεται από τους δικούς Του νόμους;

Και ας τελειώσουμε με το θέμα τού τίτλου αυτού τού άρθρου.

Για να δικαιολογήσουν οι οπαδοί τής θεωρίας τού άδικου δικαστή "θεού", την κατάφωρη αδικία τού θανάτου ενός ΑΘΩΟΥ στη θέση ενός ΕΝΟΧΟΥ, και να την ονομάσουν "δικαιοσύνη" κάνοντας έτσι "το μαύρο άσπρο", έχουν εφεύρει την εξής δικαιολογία:

Λένε:

"Ο Θεός θα έπρεπε να δώσει πρώτος το καλό παράδειγμα συμμόρφωσης με τους δικούς του Νόμους, και να ΜΗΝ αθωώσει απλώς τους ενόχους, αν πρώτα δεν πεθάνει κάποιος στη θέση τους".

Επ' αυτού, είδαμε βέβαια στα παραπάνω, ότι:

1. Δεν υπήρχε κανένας νόμος που να απαιτεί το θάνατο τού αθώου στη θέση τού ενόχου.

2. Το "ζωή αντί ζωής", όχι μόνο δεν λέχθηκε για εκδίκηση κάποιας υποτιθέμενης δικαιοσύνης, αλλά για να σταματήσει τη μανία να εκδικούνται οι άνθρωποι με πολλαπλάσια σκληρότητα απ' ό,τι η αρχική αδικία. Τουλάχιστον να εκδικούνταν στα ίσα. Όχι χειρότερα.

3. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός προχώρησε περισσότερο απ' αυτό, λέγοντας, όχι "ζωή αντί ζωής", αλλά αντιθέτως, δίνοντας εντολή ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ.

4. Πώς θα μπορούσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, να συμμετάσχει σε έναν νόμο εκδίκησης τού τύπου: "ζωήν αντί ζωής", όταν ο Ίδιος τον είχε αντικαταστήσει με την αγάπη και τη συγχώρεση;

5. Αντιθέτως, υπάρχει στην Αγία Γραφή το εξής εδάφιο, ακόμα και ΠΡΙΝ από τον Ιησού Χριστό, που εξηγούσε ότι ο θάνατος ενός αθώου στη θέση ενός ενόχου, είναι ΑΔΙΚΟΣ!

"Τι εννοείτε εσείς, που χρησιμοποιείτε αυτή την παροιμία για τη γη τού Ισραήλ, λέγοντας: "Οι πατέρες έφαγαν αγουρίδα, και μούδιασαν τα δόντια των παιδιών;" Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θα χρησιμοποιήσετε πλέον αυτή την παροιμία στον Ισραήλ. Να! όλες οι ψυχές είναι δικές μου· όπως η ψυχή του πατέρα, έτσι και η ψυχή τού γιου, είναι δική μου· η ψυχή που αμάρτησε, αυτή θα πεθάνει." (Ιεζεκιήλ 18: 2-4).

6. Ακόμα λοιπόν και αν ο Θεός ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει έναν τόσο άδικο νόμο, μόνο και μόνο "για να ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη (sic) του", ακόμα και τότε, θα έπρεπε να ακολουθήσει αυτή την εξαγγελία: "ΟΧΙ ένας αθώος στη θέση ενός ενόχου"! Μια θέση που την τεκμηρίωσε ΜΕ ΟΡΚΟ, λέγοντας: "Ζω εγώ". Φράση που για τον Θεό ισοδυναμεί με όρκο!

7. Όμως, οι νόμοι δεσμεύουν τον λαό για τον οποίο δίνονται. Ο Θεός ΔΕΝ εντάσσεται σε αυτόν τον λαό. Είναι έξω από τον χώρο και τον χρόνο και έξω από κάθε λαό. Άρα ΔΕΝ δεσμεύεται από τους νόμους που δίνει στους λαούς.

Συμπερασματικά λοιπόν, δεν απομένει καμία δικαιολογία στον οποιονδήποτε, να αποδίδει στον Θεό τη δική του αδικία και τη δική του παραφροσύνη, θέλοντας να αποκαλέσει δήθεν "δικαιοσύνη", την κατάφωρη αδικία τού θανάτου ενός αθώου στη θέση ενόχων!

Ν. Μ.