Ιδρυτής είναι ο Στυλιανός Χαραλαμπάκης. Γεννήθηκε το 1916 στα Χανιά Κρήτης, έγινε μοναχός με το όνομα Σεραφείμ. Το 1942 χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1946 έγινε ιεροσπουδαστής στα Χανιά και στη συνεχεία φοίτησε στην Ιερατική σχολή Κορίνθου.

Το 1955 διορίζεται διάκονος στην Αθήνα, σχετίζεται με ευαγγελικούς κύκλους και μνηστεύεται, με αποτέλεσμα να καθαιρεθεί (1955). Στην απολογία του αναφέρει πως σαν διάκονος κουράστηκε και είχε την πρόθεση να μεταβεί στο Άγιο Όρος. Παραδέχθηκε πως είχε μνηστευθεί. Σε προτροπή για μετάνοια απάντησε: «είναι ήδη αργά».^[-1]

Το 1976 ίδρυσε σωματείο με την ονομασία «Σωματείο Ορθοδόξου Αναμορφώσεως», με σκοπό την αναμόρφωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ομάδα του ονομάστηκε «Αδελφότης Ορθοδόξου Αναμορφώσεως». Έτσι ο αποτυχημένος μοναχός και διάκονος βάλθηκε να «αναμορφώσει» την Εκκλησία! Πρέπει να δείξουμε στην Εκκλησία την «ανοδική πορεία», γράφει (ΠΑ 21λ1979,329) και θεωρεί την κίνησή του «δείγμα της αναμορφωμένης Εκκλησίας» (Η πρόσκλησις 5). Σήμερα η κίνηση αυτοχαρακτηρίζεται «Αρχέγονη Ορθόδοξη Εκκλησία» ^[0]

Φαίνεται πως η αποτυχία του Στ. Χαραλαμπάκη να τηρήσει τις μοναχικές του υποσχέσεις δημιούργησε σ' αυτόν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα, γι' αυτό και σε μια προσπάθεια να πεισθεί για την ορθότητα των επιλογών του, στρέφεται με σφοδρότητα εναντίον του μοναχισμού και εναντίον της ιεροσύνης της Εκκλησίας.

Οι μονάχοι είναι «βδέλλες», «ακρίδες», «απόστόλοι του σκότους» κ.α. (Τα ανάποδα 38-39. 386). Οι κληρικοί είναι «πλαστογράφοι», «θεοκάπηλοι» κα. (Ό αγώνας μας 6. τα ανάποδα 38).

Παρ' όλα αυτά ισχυρίζεται πως είναι ορθόδοξος κληρικός! «Είμαστε», λέγει, «Έλληνες ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί» (Η πρόσκλησις 4), παρ' όλο που αλλού διακηρύττει πως η ιεροσύνη ^[1] είναι αποτέλεσμα «ενεργείας του Διαβόλου» (Τα ανάποδα 11). «Η πνευματικότης και η Γνώση των θείων αληθειών μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών ευρίσκεται εις το μηδέν», λέγει ο «αναμορφωτής» (Το βασίλειον ιεράτευμα 261), η Εκκλησία «υπέστη την φθοράν της ετεροδιδασκαλίας» (ΠΑ 7/1973,21), γι' αυτό και προσθέτει: «Θεώρησα καλό να την εγκαταλείψω και να ζητήσω αλλού και εις άλλα μέρη την μητρικήν στοργήν» (Τα ανάποδα 45). Όμως σε άλλο σημείο σκόπιμα γράφει ακριβώς τα αντίθετα: «Η Εκκλησία έφθασε στο τελευταίο σκαλοπάτι, πρέπει να την εγκαταλείψομε; Ποτέ! τι πρέπει να κάνομε; Να της δείξομε την ανοδική πορεία» (ΠΑ 21λ1979, 329).

Ποιο είναι το «μέτρο» για την «αναμόρφωση» της Εκκλησίας; «Η πρώτη Εκκλησία και οι μεγάλοι Πατέρες», απαντά ο Χαραλαμπάκης (Επίκαιρα 8.11.1979), απευθυνόμενος στο ευρύ κοινό. Όμως ο ίδιος αποδεικνύεται πως δεν έχει μελετήσει τους Πατέρες, ούτε έχει και την απαραίτητη υποδομή να τους μελετήσει και να τους κατανοήσει.^[2]

Παρ' όλα αυτά δεν διστάζει να υψώσει τον εαυτό του πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι χαρακτηρίζει τον αγώνα των πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων «σατανικό», «συνήλθαν στο όνομα του Ιησού Χριστού, αλλά δεν υπηρέτησαν τη Βουλή Τoυ. Ήθελαν να ερμηνεύσουν την φύση Του και ερμήνευσαν τον εγωισμό τους» ^[3] (Η μαύρη θρησκευτική βίβλος 10). Έτσι θέτει τον εαυτό του ανώτατο κριτή και ερμηνευτή της χριστιανικής αλήθειας.

Κρίνοντες γενικά τη διδαχή της ομάδας αυτής μπορούμε να την κατατάξουμε στις ακραίες προτεσταντικές κινήσεις, που απορρίπτουν ολόκληρη τη διδαχή της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας.

Η Εκκλησία αποτελείται από τους «αναγεννημένους», που ανήκουν «εις όλας τας εκκλησιαστικάς τάξεις» (Το βασίλειον ιεράτευμα 21).

Η τιμή των αγίων απορρίπτεται, οι πρεσβείες των εμποδίζουν τη «λειτουργία του Αγίου Πνεύματος», αφού είναι υποχρεωμένο «να ασχολείται με εκείνους που παρεμβάλλουν εις την δράσιν Του και το έργον Του»! (Τα ανάποδα 223).
Τα ιερά λείψανα είναι «ακάθαρτα» (Τα ανάποδα 274). Η τιμή των αγίων εικόνων προέρχεται από τον Διάβολο (Η μαύρη θρησκευτική βίβλος 87).

Τα μυστήρια της Εκκλησίας απορρίπτονται σαν αποτελέσματα «διενεργείας του Διαβόλου» (Τα ανάποδα 11.24).

Έτσι το μυστήριο της ιεροσύνης συνεστήθη «τη διενεργεία του Διαβόλου» (Ο απόστολος και αρχιερεύς της ομολογίας ημών 10). Η αποστολική διαδοχή απορρίπτεται (Τα ανάποδα 122), η ειδική ιεροσύνη εμφανίσθηκε για πρώτη φορά τον ΙΓ' αιώνα! (Τα ανάποδα 11). Ο Χρυσόστομος αγνοούσε την ειδική ιεροσύνη (Τα ανάποδα 11. Το βασίλειον ιεράτευμα 68).

Κατά τον Χαραλαμπάκη η ευχαριστία δεν είναι θυσία (Τα ανάποδα 17-18). Το βάπτισμα είναι «η εξωτερική πράξις του εσωτερικού έργου. Το βάπτισμα δεν αναγεννά τον άνθρωπο, γιατί η αναγέννησις προηγείται του βαπτίσματος» (Τα ανάποδα 76). Το «νερό» του Ιω. γ' 5 είναι οι «εντολές του Θεού», το να θεωρήσει κανείς το νερό νερό, είναι «ερμηνεία όλως αυθαίρετος»! (Τα ανάποδα 51). Ο νηπιoβαπτισμός είναι «κρονοληρικής καλογεροκακοδοξίας» και εισήχθη κατά τον ΣΤ΄ αιώνα «τη διενεργεία του Διαβόλου» (Τα ανάποδα 55). Όποιος προσχωρεί στην ομάδα αυτή αναβαπτίζεται (ΠΑ57λ1987, 16).

Το άγιο Χρίσμα το αγνοεί η αποστολική παράδοση, λέγει η ομάδα αυτή (Τα ανάποδα 78-79. 83). Η εξομολόγηση είναι «καλογεροκατασκεύασμα» (Το βασίλειον ιεράτευμα 23).

Το άγιο ευχέλαιο απορρίπτεται. Ο απόστολος Ιάκωβος (Ιάκ. ε' 14-15) συνιστούσε τη χρήση του ελαίου σαν «φάρμακο της εποχής εκείνης», ήταν ένα «λαϊκό φάρμακο» (Τα ανάποδα 40.156),δεν επρόκειτο για μυστήριο!

Και ο γάμος δεν λογίζεται μυστήριο, επί 900 χρόνια μ. Χ. η ιερολογία δεν ήταν υποχρεωτική μεταξύ των εκκλησιών (Τα ανάποδα 135. 137).

Παρ' ολ' αυτά ο Χαραλαμπάκης γράφει: «Η Αδελφότης Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής Αναμορφώσεως προσκαλεί κάθε ειλικρινή Χριστιανό να συνεργασθεί και να βοηθήσει την Αναμόρφωση της Εκκλησίας μας, για να ξαναγυρίσουμε στη γραμμή της Ορθοδοξίας των πατέρων μας» (Επίκαιρα 8.11.1979), «δέχομαι, πιστεύω και χρησιμοποιώ την Ιεράν Παράδοσιν, πράγμα το οποίον δεν κάμνουν αι Ευαγγελικαί Εκκλησίαι, τούτο δικαιολογεί τον νέον χαρακτηρισμόν του ορθοδόξου» (Τα ανάποδα 1).

Εκείνο που την διακρίνει είναι κυρίως η σφοδρότητα, με την οποία επιτίθεται εναντίον της Ορθοδοξίας. Κατά τα αλλά ο Στ. Χαραλαμπάκης μαθήτευσε στις διάφορες πρoτεσταντικές ομάδες που δρουν στη χώρα μας και επαναλαμβάνει τη διδαχή τους. Δεν σπούδασε ορθόδοξη θεολογία.

 

 

Σημειώσεις:

 

-1. Σημείωση της ΟΟΔΕ: Η αναφορά μας στα στοιχεία αυτά περί του κ. Χαραλαμπάκη σε άλλο μας άρθρο, έγινε αφορμή να δεχθούμε συκοφαντική επίθεση από μία Προτεσταντική ιστοσελίδα παραπληροφόρησης, επειδή δήθεν η αναφορά μας για το ότι έφυγε από κληρικός για να παντρευτεί, και ότι δεν ήταν πρεσβύτερος είναι "συκοφαντική" και ψευδής, μια και ο ίδιος το αρνήθηκε. Ο Προτεστάντης συγγραφέας του εν λόγω άρθρου εναντίον μας, είχε την απαίτηση να θεωρήσουμε ψευδείς τις αναφορές του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, και να δεχθούμε ως αληθινές τις δικαιολογίες του κ. Χαραλαμπάκη!

 

Πώς όμως είναι δυνατόν να δεχθούμε ως αληθινό μάρτυρα, έναν άνθρωπο που έχει κατ' επανάληψιν αποδειχθεί αντιφατικός και συστηματικός διαστρεβλωτής της ιστορίας μας και της πίστης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως φαίνεται τόσο καθαρά άρθρο αυτό; Και πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος, έναν άνθρωπο που έχει παραβεί τον όρκο του προς τον Θεό, και μετά δικαίωσε τον εαυτό του γι' αυτό; Πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος τον συκοφάντη του αγίου Αθανασίου; Κάποιον που ψευδώς αναφέρεται σαν να έχει διαβάσει ο ίδιος κάποιες πηγές, όταν τις αγνοεί παντελώς;

 

Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Οφείλουμε να καταθέσουμε εδώ ενώπιον των αναγνωστών μας την εν λόγω αντίρρηση και άρνησή του για τα όσα γράφει ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος. Παράλληλα όμως, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, ότι εμάς τουλάχιστον, μια τέτοια "δια λόγου μόνο" μαρτυρία του ανθρώπου αυτού, δεν μας πείθει. Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος καταγράφει με λεπτομέρεια την ιστορία του, και τα όσα γράφει περί του γάμου του και περί της ιεροσύνης του, έχουν ως στήριξη την απολογία της καθαίρεσής του, και χρονολογικές αναφορές της πορείας του. Πώς είναι δυνατόν να τα θεωρήσουμε αυτά ως ψεύδη, με μόνη την αναφορά δύο κατά συνήθειαν διαστρεβλωτών και συκοφαντών, όπως είναι ο κ. Χαραλαμπάκης και ο αρθρογράφος της ιστοσελίδας Σπορέας, που έσπευσε να γίνει δικηγόρος του;

 

Πάντως, εάν μας παρουσιάσουν ΣΤΟΙΧΕΙΑ και όχι απλές δικαιολογίες, για αναίρεση των όσων έγραψε ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος στο βιβλίο του, εμείς είμαστε διατεθειμένοι να διορθώσουμε τις αναφορές αυτές, και να ζητήσουμε και συγνώμη για το εν λόγω θέμα. Αλλά με μόνο τον λόγο ενός τόσο αντιφατικού και διαστρεβλωτή αιρεσιάρχου, δεν είναι δυνατόν να πεισθούμε. Δεν αρκεί! Χρειάζονται πειστήρια της ιδιότητάς του ως πρεσβυτέρου, και ακόμα χρειάζονται πειστήρια, ότι αυτά που αναφέρει ο π. Αντώνιος, δεν ειπώθηκαν στην απολογία του.

 

0. Σημείωση της ΟΟΔΕ: Έχουμε επ' αυτού δείξει σε άλλο άρθρο μας, την αντιφατικότητα του κ. Χαραλαμπάκη επί του θέματος της δήθεν "αποστασίας" της Εκκλησίας, όπου δίνει δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές για την αποστασία. Παραθέτουμε το μέρος εκείνο και εδώ:

 

"«Διότι η Εκκλησία στις απρόσεκτες θέσεις της άλλαξε το θεοσύστατο πολίτευμά της και έτσι ανατράπηκαν τα πάντα» (βιβλίο ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ- Σ. Χαραλαμπάκη, σελ. 26). Ο ίδιος συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Εκκλησία που «μας παρέδωσαν οι Μαθηταί του Θείου Λυτρωτού, αύτη διετηρήθη μέχρι του 3^ου περίπου αιώνος» γι’ αυτό προτείνει «σ’ αυτή την Εκκλησία πρέπει να επιστρέψουμε- στις ρίζες» (ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΓΝΗΣΙΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ, σελ.9). Σε άλλο κείμενό του υποστηρίζει ότι η αποστασία έγινε αργότερα: «Με βάση τα βιβλικά και ιστορικά δεδομένα, ξέρομε, ότι η Εκκλησία διατήρησε την αποστολική γραμμή μέχρι το 500 μ.Χ. περίπου» (φυλλάδιο Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ).".

 

1. Σημείωση της ΟΟΔΕ: Το άρθρο του δεσμού αυτού για την ιεροσύνη, γράφτηκε ως απάντηση σε βιβλίο της εν λόγω αίρεσης. Διαβάζοντάς το, θα διαπιστώσετε πόση άγνοια έχουν οι άνθρωποι αυτοί για την Ορθόδοξη ιεροσύνη την οποία τόσο πολεμούν! Παρατηρήστε με πόσο δόλο διαστρέφουν το τι πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι για το θέμα της ιεροσύνης, για να έρθουν μετά και να αναιρέσουν αντί για την αληθινή μας πίστη, τις δικές τους διαστρεβλώσεις, που ως διαστρεβλώσεις αναιρούνται εύκολα!

 

2. Αναφέρουμε εδώ δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποδεικνύουν πως Ο «αναμορφωτής» της Ορθοδοξίας δεν έχει μελετήσει τις πηγές, αλλά δεν γνωρίζει ούτε και να αντιγράφει σωστά:

 

α) Μνημονεύει τις κατηγορίες εναντίον του Μ. Αθανασίου ότι «φόνευσε τον επίσκοπο Θηβαϊδος Αρσένιο και διέφθειρε εν γύναιον» (Το βασίλειον ιεράτευμα 12). Όμως αγνοεί πως οι κατηγορίες αυτές απεδείχθησαν ψευδείς, με αποτέλεσμα να γελοιοποιηθούν οι εχθροί του Αθανάσιου, αφού το «γύναιον» απεδείχθη ότι δεν είχε δει ποτέ τον Αθανάσιο και υπέδειξε το συνοδό του Αθανασίου σαν δήθεν διαφθορέα της, νομίζοντας πως εκείνος είναι ο Αθανάσιος. Ό άγιος πατέρας φρόντισε ακόμη να παρουσιάσει στην ίδια την αίθουσα που γίνονταν οι ανακρίσεις, σώο και αβλαβή τον Αρσένιο! (Θεοδωρήτου, Εκκλ. Ιστ. βιβλ. Α', κεφ. κη' MPG 82,985).

 

β) Φαίνεται πως ο Χαραλαμπάκης αντιγράφει κάποιες δεύτερες «πηγές», τις οποίες Ο ίδιος δεν κατανοεί, ούτε τις κατονομάζει, δίδοντας την εντύπωση πως τάχα μελέτησε προσωπικά τα αυθεντικά κείμενα. Με εμφανή έπαρση γράφει: «Διαβάστε Ming Patrologia: σ. 745 π. 1061, σ. 748 π. 1062, σ. 752 π. 1065, σ. 753, π. 1067. Β' τομ. κατά αιρέσ.: σ. 1054, 1056, 1057, 1064 και αν είσθε ειλικρινείς θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι δεν είσθε ορθόδοξοι» (ΠΑ 59λ1988,3).

 

Κατ' αρχήν σημειώνουμε πως η «Ming Patrologia» είναι ανύπαρκτη. Προφανώς ο Χαραλαμπάκης εννοεί την Πατρολογία του Migne. Ύστερα δεν μας λέγει αν πρόκειται για την ελληνική ή τη λατινική σειρά. Η αντιστοιχία «σ.» και «Π.» είναι ακατανόητη. Αν εδώ το «σ.» σημαίνει «στήλη», γιατί η Πατρολογία του Migne δεν αριθμείται με σελίδες, τότε δεν αναφέρεται ο τόμος. Σημειώνουμε πως στην ελληνική σειρά υπάρχουν 161 τόμοι και στη λατινική 221. Τι σημαίνει όμως το «Π» και οι αριθμοί που αντιστοιχούν σ' αυτό; Κανείς δεν το γνωρίζει. Στο Β' τόμο της ελληνικής σειράς και στις «στήλες» που αναφέρεται ο Χαραλαμπάκης δεν υπάρχει κανένα βιβλίο «Κατά αιρέσεων». Υπάρχει το απόκρυφο βιβλίο «Αι διαθήκαι των 12 Πατριαρχών» (MPG 2,1038-1150).

 

Στα πάρα πάνω αινίγματα βρίσκουμε μόνο μία λύση: Οι αριθμοί τους οποίους παραθέτει ο Χαραλαμπάκης βρίσκονται σε κάποια ξενόγλωσση «πηγή», την όποια δεν κατονομάζει και δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος είχε άμεση πρόσβαση σ' αυτήν. Αν η «πηγή» αυτή ήταν γερμανική, τότε ο συγγραφέας παρέπεμπε σε δύο διαφορετικές εκδόσεις των πατρικών κειμένων τα όποια επικαλείται. Με το «S» εννοούσε τη σελίδα της μιας έκδοσης (S. = σελίδα). Με το «Ρ» εννοούσε και πάλι σελίδα (Ρ. = σελίδα), αλλά της άλλης πατερικής έκδοσης. Έτσι ο Χαραλαμπάκης, χωρίς να κατανοεί και να εξηγεί το πράγμα, μεταγραμματίζει απλά, και γράφει: «σ.» και «π». Τώρα πως μπλέκει την πατρολογία του Migne, αυτό είναι πράγματι ανεξήγητο.

 

Αν η υπόθεση μας είναι σωστή, και πάλι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο η «πηγή» του Χαραλαμπάκη συμμερίζεται τα συμπεράσματα τoυ ή αν οι παραπομπές έχουν τελικά και την ελάχιστη ακόμη σχέση με τις δοξασίες τoυ. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως δεν είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε με τα επί μέρους «επιχειρήματα» και τις κακοδοξίες της ομάδας αυτής και δεν χρειάζεται να τις αναιρέσουμε.

 

Σημείωση της ΟΟΔΕ: Στις ανωτέρω παρατηρήσεις του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, ο κ. Χαραλαμπάκης απάντησε σε κοινό μας γνωστό, ότι πρόκειται για "τυπογραφικά λάθη". Πώς όμως μπορεί κάποιος να πιστέψει κάποιον που έχει κατ' επανάληψιν αποδειχθεί συστηματικός διαστρεβλωτής, όπως φαίνεται τόσο καθαρά στο παραπάνω άρθρο μας; Και πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος, έναν άνθρωπο που έχει παραβεί τον όρκο του προς τον Θεό, και μετά δικαίωσε τον εαυτό του γι' αυτό; Πώς μπορεί να πιστέψει κάποιος τον συκοφάντη του αγίου Αθανασίου; Κυρίως όμως, πώς μπορεί κάποιος να τον πιστέψει, όταν ούτε στη Β΄ έκδοσή του (1984) δεν διόρθωσε το εν λόγω δήθεν "τυπογραφικό λάθος"; Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος αυτός, απλώς δικαιολογείται επειδή ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ ξένες παραπομπές, των οποίων ο ίδιος δεν είχε προσωπική πείρα, και απλώς τις αποδέχθηκε κακοπροαίρετα, μόνο και μόνο επειδή τον βόλευε για να κατηγορήσει την Εκκλησία του Κυρίου.

 

3. Σημείωση της ΟΟΔΕ: Και εδώ, ο κ. Χαραλαμπάκης, είτε ψεύδεται, είτε αγνοεί πλήρως την Ορθόδοξη Θεολογία. Γιατί βασική αρχή της Ορθόδοξης Θεολογίας, είναι ότι η φύση (ή ουσία) του Θεού είναι ΑΝΕΡΜΗΝΕΥΤΗ. Και οι άγιοι πατέρες ερμήνευσαν μόνο τις σχέσεις των Θείων Υποστάσεων, και όχι αυτή καθεαυτή τη φύση του Θεού.