Αποτελεί βαθιά ικανοποίηση για εμάς όταν βλέπουμε αλλόθρησκους ανθρώπους που προβληματίζονται από αυτά που γράφουμε, να μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία, ενώ άλλοι να αγωνίζονται (χωρίς αποτέλεσμα), να αποδείξουν ότι εμείς και όχι αυτοί, είμαστε που έχουμε λογικά κενά στην πίστη μας. Το παρόν άρθρο, για μια φορά ακόμα θα δείξει πόσο ανορθολογικές είναι οι προσπάθειες δήθεν «ορθολογιστών», να βρουν λογικά κενά στη μόνη αληθινή θεώρηση της πραγματικότητας, την Ορθόδοξη.

Λάβαμε από αναγνώστη μας ένα αναιρετικό κείμενο για το άρθρο μας: «Περί συνέπειας Θεϊσμού, Αγνωστικισμού, και Αθεϊσμού». Προφανώς πρόκειται για Αθεϊστή ή Αγνωστικιστή, που ένιωσε θιγμένος από τη λογική αναίρεση της φιλοσοφίας του, και θέλησε απεγνωσμένα να μας πει ότι εμείς μάλλον, παρά αυτός, έχουμε λογικές ανακολουθίες στις θέσεις μας. Εμείς φυσικά δεχόμαστε την πρόκληση να επανεξετάσουμε τις θέσεις μας με βάση τον συλλογισμό του, έτοιμοι ή να αναθεωρήσουμε αν έχει δίκιο, ή αντιθέτως να εκθέσουμε κάθε λογική ανακολουθία στη δική του θεώρηση. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε αυτή τη συζήτηση ως αφορμή χρήσιμων διευκρινίσεων, για όσους δεν κατάφεραν να αντιληφθούν σε βάθος και με προσοχή το άρθρο μας.

Ακολουθεί η λογική - κριτική ανάλυση των θέσεων του αναγνώστη μας:

Αναφερόμενος στο ανωτέρω άρθρο μας, ξεκινάει την ανάλυσή του (με σκούρο μπλε χρώμα) ως εξής:

1^η Παρατήρηση: Χριστιανική ή γενική αρχή;

Ας ακολουθήσουμε τον παρακάτω συλλογισμό:

1: Κάποιοι δεν δέχονται το Χριστιανικό δόγμα

2: Οι ίδιοι λένε πως δεν γνωρίζουν εάν υπάρχει θεός

Υπόθεση 1: Έστω ότι βρίσκουν αποδείξεις για την ύπαρξη θεού

Συμπέρασμα 1: Πιστεύουν στον θεό (Σύμφωνα με 2 και Υπ1)

Υπόθεση 2: Έστω ότι βρίσκουν αποδείξεις για την ανυπαρξία του θεού

Συμπέρασμα 2: Πιστεύουν πως δεν υπάρχει (σύμφωνα με 2 και Υπ2)

Υπόθεση 3: Έστω ότι δεν έχουν αποδείξεις

Συμπέρασμα 3: Παραμένουν στο 2

3: Σύμφωνα με το Χριστιανικό δόγμα, ποτέ δεν είναι δυνατών να αποδειχθεί ο θεός

Συμπέρασμα 4: Όλος ο συλλογισμός είναι λανθασμένος μιας και δεν υφίσταται απόδειξη για την ύπαρξη θεού, άρα η Υπ1 και η Υπ2 δεν υφίστανται.

            Το κείμενο ακολούθησε μια τέτοια συλλογιστική πορεία για να αποδείξει την “αντιφατικότητα” της Εμπειριστικής αγνωστικιστικής θέσης, Όμως, ο κειμενογράφος βιάστηκε να κάνει χρίση της προκείμενης 3 (από το 3 και μετά αρχίζει ο συλλογισμός του κειμενογράφου) χωρίς να λάβει υπόψη του την αντιφατικότητά της με την προκείμενη 1. Είναι αντικειμενικά λάθος συλλογιστικό, να προσθέτει κάποιος μια προκείμενη που είναι αντιφατική με μια άλλη. Να το πω πιο ολοκληρωμένα: Όταν κάποιος δεν δέχεται ως βάση στο συλλογισμού του κάτι, δεν μπορεί κανείς να του υποδείξει ότι έχει λάθος, θέτοντας ως βάση της επιχειρηματολογίας του αυτή τη βάση που δε δέχεται, στην προκειμένη περίπτωση την ορθότητα του Χριστιανικού δόγματος. Παραθέτω ένα ανάλογο λάθος συλλογισμό ως παράδειγμα:

1: Δε γνωρίζω εάν υπάρχουν φονικά κουνελάκια της Duracell

Υ1: Έστω ότι αποδεικνύω πως υπάρχουν

Σ1: Πιστεύω σε αυτά

Υ2: Έστω ότι αποδεικνύω πως δεν υπάρχουν

Σ2: Πιστεύω πως δεν υπάρχουν

2: Αλλά όλοι ξέρουν ότι τα φονικά κουνελάκια της Duracell υπάρχουν

Σ3: Άρα η υπόθεση 2 δεν υφίσταται.

Στο σημείο αυτό, ο επιστολογράφος, νομίζει ότι έχει εντοπίσει λογικό κενό στις αναλύσεις μας. Με απλά λόγια, θεωρεί λάθος το να δίνουμε γενική ισχύ στο Χριστιανικό δόγμα ότι «είναι αδύνατον να αποδείξουμε την ύπαρξη του Θεού», και βάσει αυτού να αποδεικνύουμε λάθος άλλες φιλοσοφικές σκέψεις που αυτό δεν το παραδέχονται. Όμως του διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες:

Α. Εμείς ποτέ δεν είπαμε, ότι τους βγάζουμε λάθος, στηριζόμενοι στη Χριστιανική παραδοχή περί αδυναμίας απόδειξης του Θεού. Αυτό το συμπεραίνει αυθαίρετα ο επιστολογράφος, ώστε να αναιρέσει κάτι δικό του, που εμείς ποτέ δεν ισχυρισθήκαμε.

Β. Το εν λόγω άρθρο, δεν είναι μόνο του και «ξεκάρφωτο», αλλά αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης σειράς άρθρων της ενότητας: «Αθεϊσμός». Και στα πλαίσια της σειράς αυτής, έχουμε δείξει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ότι «δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε οτιδήποτε, (με θετικό απόλυτο τρόπο), πολύ δε περισσότερο τον Θεό». (Απόλυτη απόδειξη μπορεί να προσκομισθεί μόνο για εσφαλμένες καταστάσεις, και όχι για θετικές. Π.χ. μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει λογικό σφάλμα σε κάτι, όχι όμως να αποδείξουμε απόλυτα αυτό καθεαυτό το «κάτι»).

Γ. Συνεπώς, στα πλαίσια της σειράς αυτής των άρθρων μας, το εν λόγω άρθρο λαμβάνει ως δεδομένο το γεγονός της μη αποδειξιμότητας, ως βασική και γενικά ισχύουσα αρχή, για την οποία έχουμε κατ’ επανάληψιν μιλήσει, και δεν προσπαθεί να στηριχθεί πάνω σε αυτή, μόνο και μόνο επειδή είναι Χριστιανικό δόγμα η μη αποδειξιμότητα του Θεού.

Άκυρη και άτοπη λοιπόν η πρώτη παρέμβαση του αναγνώστη μας, γιατί λαμβάνει ως δεδομένες, δύο εσφαλμένες παραδοχές: α. Ότι δήθεν στηριζόμαστε στη Χριστιανική θέση για να αναιρέσουμε κάποιους που δεν τη δέχονται, και β. Ότι το άρθρο αυτό γράφθηκε αυτοδύναμα και χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του άλλα άρθρα της ίδιας σειράς.

Τα δύο αυτά λογικά του άλματα, οδηγούν τον αναγνώστη μας στην εσφαλμένη διαπίστωση ότι εμείς κάναμε λογικό λάθος.

Ο επιστολογράφος μας μόνο τότε θα μπορούσε να βγάλει λάθος τον συλλογισμό μας: Αν αποδείκνυε λάθος τη «γενική αρχή της μη αποδειξιμότητας». Θα ήταν ενδιαφέρον και παγκοσμίως χρήσιμο, αν μπορούσε να αποδείξει κάτι τέτοιο!

2^η Παρατήρηση: Γιατί δεν λαμβάνει υπ' όψιν την εξήγηση;

Συνεχίζουμε λοιπόν στη δεύτερη υποτιθέμενη ανακολουθία του άρθρου μας, που αναφέρει ο αναγνώστης μας στην ανάλυσή του:

Ας ακολουθήσουμε και τον επόμενο συλλογισμό:

1: Οι αγνωστικιστές δεν δέχονται το χριστιανικό δόγμα

2: Λένε ότι δεν γνωρίζουν εάν υπάρχει θεός

3: Λένε πως δεν μπορούμε να μάθουμε ποτέ εάν υπάρχει θεός

4: Οι θεϊστές λένε πως δεν μπορούμε να μάθουμε ποτέ εάν υπάρχει θεός

5: Μόνο αν είσαι θεϊστής μπορείς να λες κάτι τέτοιο

Σ1: Οι αγνωστικιστές δεν μπορούν να λένε κάτι τέτοιο επειδή δεν είναι θεϊστές

Η προκείμενη 5 πρέπει να υπάρχει ώστε να μην δημιουργηθεί λογικό άλμα στο κείμενο (“εφόσον δεν δέχονται τις θεϊστικές λογικεύσεις δεν είναι δυνατών δια του αγνωστικισμού να καταλήξουν σε τέτοιο συμπέρασμα”). Η αναγκαιότητα της προκείμενης 5 φαίνεται μιας και το Συμπέρασμα 1 δεν μπορεί να παρατεθεί από κανέναν άλλο συνδυασμό προκειμένων (πώς άραγε και οι θεϊστές και οι αγνωστικιστές συμφωνούν σε κάτι αλλά οι δεύτεροι δεν μπορούν να το λένε;). Από την άλλη είναι πέρα για πέρα λανθασμένη και αυθαίρετη. Και μιας και είναι προφανέστατο το ότι “δεν είναι μόνο οι θεϊστές αυτοί που μπορούν να λένε πως ο θεός δεν αποδεικνύεται”. Όλος ο συλλογισμός είναι λάθος, μιας και, εξαιτίας της λανθασμένης προκείμενης 5, το συμπέρασμα 1 δεν υφίσταται.

Στο κείμενο λοιπόν μέχρι και το σημείο που μιλάει για τον αγνωστικισμό, το μόνο ορθό τμήμα του είναι η ιστορική εισαγωγή και η ετυμολογική ανάλυση του όρου.

Εδώ και πάλι ο Επιστολογράφος μας, κάνει κάποια λογικά άλματα, γιατί προσπαθώντας να δει το δέντρο χάνει το δάσος! Προσπαθώντας να βρει λογικά άλματα στο κείμενο, χάνει την ουσία του κειμένου, και το κατανοεί λάθος! Ας θυμηθούμε τι ΑΚΡΙΒΩΣ γράφει το άρθρο μας:

«α. Οι Εμπειρικοί Αγνωστικιστές, είναι αυτοί που δεν αποκλείουν κάποια στιγμή να βρεθούν αποδείξεις για τον Θεό, και

β. Οι Απόλυτοι Αγνωστικιστές, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσουν να βρεθούν αποδείξεις για τον Θεό.

Η πρώτη ομάδα, (αν και η δεύτερη έχει δίκιο, ότι "ποτέ δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί ο Θεός"), είναι συνεπής με αυτό που πρεσβεύει. Όμως είναι λάθος το ενδεχόμενο για "αποδείξεις" περί Θεού.

Η δεύτερη ομάδα, αν και έχει δίκιο, είναι ασυνεπής προς τον αγνωστικισμό της! Γιατί εφόσον δεν δέχονται τις θεϊστικές λογικεύσεις, δεν είναι δυνατόν δια τού αγνωστικισμού να καταλήξουν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Το συμπέρασμα λοιπόν ότι "ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε αποδείξεις για τον Θεό", αποτελεί ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ, κάτι που καθιστά τη θέση τους "θρησκευτική"».

Διαβάζοντας τι είχαμε γράψει στο άρθρο μας στην πραγματικότητα, ο προσεκτικός αναγνώστης, είναι εύκολο να δει ποια είναι τα σφάλματα που με ανορθολογικό τρόπο κάνει ο Επιστολογράφος μας:

Α. Ο Επιστολογράφος μας λέει: «4: Οι θεϊστές λένε πως δεν μπορούμε να μάθουμε ποτέ εάν υπάρχει θεός». Εμείς όμως ΠΟΥΘΕΝΑ δεν το γράψαμε αυτό. Εμείς γράψαμε ότι κατά τη Χριστιανική θέση: «ποτέ δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί ο Θεός». Άλλο το «να αποδειχθεί», και άλλο το «να μάθουμε». Η διαφορά είναι προφανέστατη και σημαντικότατη. Δεν αποδεικνύονται πάντοτε αυτά που γνωρίζουμε, ή που αποδεχόμαστε ως λογικότερα. Και το να ταυτίζει κάποιος τις δύο έννοιες αποτελεί λογικό σφάλμα.

Β. Ο Επιστολογράφος λέει ότι εμείς δήθεν υποστηρίξαμε: «5: Μόνο αν είσαι θεϊστής μπορείς να λες κάτι τέτοιο». Εμείς όπως ΠΟΥΘΕΝΑ δεν υποστηρίξαμε κάτι τέτοιο! Η ΑΚΡΙΒΕΣΤΑΤΗ διατύπωσή μας ήταν η εξής: «εφόσον δεν δέχονται τις θεϊστικές λογικεύσεις, δεν είναι δυνατόν δια τού αγνωστικισμού να καταλήξουν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα». Και πάλι η διαφορά είναι προφανέστατη. Άλλο το να ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ θεϊστής, και άλλο το να μη δέχεσαι τις θεϊστικές λογικεύσεις. Μπορεί κάποιος να ακολουθεί τις λογικεύσεις μιας άλλης φιλοσοφικής «σχολής σκέψης», αλλά να μην ανήκει σε αυτή. Η διαφορά είναι προφανής και εδώ, μεταξύ αυτού που είπαμε εμείς, και αυτού που με ανορθολογικό τρόπο βάζει στο στόμα μας ο Επιστολογράφος.

Γ. Ο Επιστολογράφος λέει: «πώς άραγε και οι θεϊστές και οι αγνωστικιστές συμφωνούν σε κάτι αλλά οι δεύτεροι δεν μπορούν να το λένε;». Αυτό όμως το εξηγούμε σαφέστατα στο εν λόγω απόσπασμα του άρθρου μας, και κατά τη γνώμη μας εξηγήθηκε επαρκώς: «Η δεύτερη ομάδα, αν και έχει δίκιο, είναι ασυνεπής προς τον αγνωστικισμό της! Γιατί εφόσον δεν δέχονται τις θεϊστικές λογικεύσεις, δεν είναι δυνατόν δια τού αγνωστικισμού να καταλήξουν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Το συμπέρασμα λοιπόν ότι "ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε αποδείξεις για τον Θεό", αποτελεί ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ, κάτι που καθιστά τη θέση τους "θρησκευτική"». Στο απόσπασμα αυτό ξεκαθαρίζουμε σαφώς τα εξής, (τα οποία διέφυγαν από τον επιστολογράφο):

α) Λέγοντάς το αυτό, οι Απόλυτοι Αγνωστικιστές είναι ασυνεπείς ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥΣ, όπως τόσο καθαρά διατυπώνουμε! Οι Θεϊστές όμως, μπορούν να το λένε, γιατί ΔΕΝ υποχρεούνται να είναι συνεπείς με τον… Αγνωστικισμό! Η συνέπεια ή η ασυνέπεια, δεν είναι προς αυτή καθεαυτή τη φράση, που όπως είπαμε είναι σωστή. (Γιατί έτσι αόριστα το παρουσιάζει ο Επιστολογράφος, αλλοιώνοντας με τον τρόπο αυτό το νόημα του κειμένου). Η συνέπεια ή η ασυνέπεια που παρουσιάζει αυτή η θέση, είναι ως προς τον Ισχυρό Αγνωστικισμό! β) Ξεκαθαρίζουμε ότι σε ένα τέτοιο συμπέρασμα ΔΕΝ θα μπορούσαμε να καταλήξουμε «δια του αγνωστικισμού»! Θα μπορούσαμε όμως να καταλήξουμε δια θεϊστικών λογικεύσεων! Λογικεύσεις όμως τέτοιες, που δεν τις αποδέχεται ο Αγνωστικισμός. Επειδή, πώς θα μπορούσε ο Αγνωστικισμός, να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι «ο Θεός ως Άκτιστος, δεν έχει τίποτα κοινό με τα κτίσματα, άρα τα κτίσματα δεν έχουν μέτρο γνώσης γι’ Αυτόν ώστε να τον αποδείξουν»; Αφού ο Αγνωστικισμός ΔΕΝ έχει υπ’ όψιν του συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες για έναν Θεό Άκτιστο, (τον οποίο ΑΓΝΟΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ, άρα δεν μπορεί και να έχει ιδέες περί αυτού όπως ο Θεϊσμός) και της διαφορετικότητάς του με τα κτίσματα. Πώς τότε θα μπορέσει με βάση προσλαμβάνουσες που αγνοεί, να καταλήξει στο αναπόδεικτο του Θεού; Αυτό ακριβώς εννοούσαμε, που ο Επιστολογράφος μας δεν μπόρεσε να καταλάβει, «απλοποιώντας» τόσο ανορθολογικά το κείμενό μας, και έτσι αλλοιώνοντας το νόημά του. γ) Τέλος, ξεκαθαρίσαμε ότι αυτό που γράφουμε, περί ασυνέπειας του Ισχυρού Αγνωστικισμού με τις Αγνωστικιστικές αρχές, είναι ότι αυτή η (κατά τα άλλα σωστή) θέση τους, ότι «ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε αποδείξεις για τον Θεό», αποτελεί «ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ». Πώς όμως μια φιλοσοφική σχολή σκέψης, που έχει ως αρχή της την «αβεβαιότητα», είναι τόσο ΣΙΓΟΥΡΗ, ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε κάτι που αγνοεί παντελώς; Πώς συμβιβάζεται η αβεβαιότητα με την τόση σιγουριά για κάτι τέτοιο; Αυτό είναι και το τρίτο σημείο που ο Επιστολογράφος προσπέρασε και αγνόησε.

Όπως γίνεται αντιληπτό, ναι μεν και εδώ ο Επιστολογράφος μας, αναιρεί κάτι. Αλλά αυτό που αναιρεί, ΔΕΝ είναι αυτό που γράψαμε εμείς, αλλά κάτι που ο ίδιος κακώς κατάλαβε, επειδή θέλησε να απλοποιήσει το κείμενό μας, για να καταλήξει σε μια σειρά απλών «προκείμενων» προτάσεων. Μόνο που οι προτάσεις στις οποίες κατέληξε, ήταν πολύ διαφορετικές από αυτό που γράψαμε εμείς.

3^η Παρατήρηση: Αλλοίωση κειμένου και προσωπική... βεβαιότητα

Στη συνέχεια γράφει:

Το κεφάλαιο για τους αθεϊστές πάλι, έχει μια πολύ πιο προβοκατόρικη αλλά και αυθαίρετη θέση στην εισαγωγή του, Προτρέχει και δέχεται άκριτα ότι όλοι όσοι έχουν αρνηθεί την ύπαρξη θεού, είναι ή τελείως αμόρφωτοι ή, εάν δεν είναι, υπεκφεύγουν και επινοούν διάφορα για να κουκουλώσουν. Εκτός από την πρώτη ολοφάνερη γενίκευση (οι περισσότεροι άθεοι είναι αμόρφωτοι) αξιοσημείωτη είναι η θέση του κειμενογράφου γι αυτούς που έχουν διαβάσει κάτι παραπάνω. Είναι λοιπόν βέβαιος πως όσοι επίστανται των θέσεών τους στην αθεΐα γνωρίζουν το “λάθος” τους αλλά επιμένουν σε αυτό. Προσωπικά συμπεραίνω πως τους θεωρεί κερδοσκόπους, μιας και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο να πιστεύει κάτι που γνωρίζει πως δεν ισχύει, εκτός και αν θα αποκομίσει κάτι από αυτό. Πρόκειται για μια εξαιρετική, στρατηγικά, επιχειρηματολογία. Για όσους δεν κατάλαβαν η συλλογιστική του πορεία πάει έτσι:

1: Οι περισσότεροι άθεοι είναι αμόρφωτοι

2: Όσοι δεν είναι, είναι κερδοσκόποι

3: Από 1 και 2 συμπεραίνουμε πως κανένας δεν γνωρίζει την αθεΐα και συμφωνεί μαζί της

4: Από το 3 συμπεραίνουμε πως η αθεΐα είναι αντικειμενικά λάθος

Αν εξαιρέσει λοιπόν κανείς τις αθέμιτες επιθέσεις στο ήθος του αντιπάλου στις προκείμενες 1 και 2, η συλλογιστική πορεία του κειμένου είναι ορθή. Το 1 και το 2 αποδεικνύουν το 3 και αυτό με τη σειρά του το 4. Είναι όμως αληθείς ο συλλογισμός; Η απάντηση είναι προφανώς όχι. Οι βάσεις της επιχειρηματολογίας (προκείμενες 1 και 2) είναι γενικόλογες και αυθαίρετες. Ο κειμενογράφος απλά υπέθεσε ή, για τους καχύποπτους, προπαγάνδισε ότι όλους τους αντίπαλούς του τους χαρακτηρίζει ένα επίθετο, είτε αυτό λέγεται αμόρφωτοι, είτε κερδοσκόποι.

Εδώ και πάλι ο Επιστολογράφος μας, για μια φορά ακόμα αλλοιώνει τα λόγια μας, για να μπορέσει να αποδείξει αυτό που επιθυμεί! Δείτε τι γράφουμε εμείς στην πραγματικότητα, για να το συγκρίνουμε με αυτό που εκείνος ισχυρίζεται ότι είπαμε. Εμείς λοιπόν γράψαμε:

«Ο πρώτος λόγος είναι ότι συνήθως οι αθεϊστές είναι άνθρωποι αμόρφωτοι και ημιμαθείς, που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Έτσι μπερδεύουν τις έννοιες, και ενώ μερικές φορές δεν είναι αθεϊστές, οι ίδιοι λένε ότι είναι... "αθεϊστές"!

Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι όσοι έχουν διαβάσει λίγο περισσότερο, αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα στα οποία τους οδηγεί η αθεϊστική τους θρησκεία, και καταφεύγουν σε διάφορες υπεκφυγές και επινοήσεις, για να "κουκουλώσουν" τις αντιφάσεις τους».

Εμείς λοιπόν γράψαμε ότι «ΣΥΝΗΘΩΣ οι αθεϊστές είναι άνθρωποι αμόρφωτοι και ημιμαθείς… που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα». Τι γράφει όμως ο Επιστολογράφος μας ότι είπαμε; Δείτε τι λέει: «Προτρέχει και δέχεται άκριτα ότι όλοι όσοι έχουν αρνηθεί την ύπαρξη θεού, είναι ή τελείως αμόρφωτοι ή, εάν δεν είναι, υπεκφεύγουν και επινοούν διάφορα για να κουκουλώσουν. Εκτός από την πρώτη ολοφάνερη γενίκευση». Προσέξτε τη λέξη: «όλοι» και τη λέξη: «τελείως». Μπορείτε να τις βρείτε οπουδήποτε στο δικό μας κείμενο; Όσο και αν ψάξετε, όχι! Γιατί είναι λέξεις που ενώ δεν γράψαμε, τις παρουσιάζει ως δικές μας ο Επιστολογράφος! Η γνωστή τακτική που κάνει από την αρχή αυτής της «αναίρεσης» των λόγων μας: Πρώτα αλλοιώνει αυτά που είπαμε, και μετά αναιρεί όχι αυτό που είπαμε, αλλά αυτό που ο ίδιος είπε, και που ισχυρίζεται ότι το είπαμε εμείς!

1. Παίρνει λοιπόν τα λόγια μας, ΤΑ ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ χρησιμοποιώντας τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΛΕΞΕΙΣ «όλοι» και «τελείως», και αφού έτσι απολυτοποιήσει αυτό που εμείς είπαμε, μας κατηγορεί  για… Γενίκευση!!! Μόνο που εμείς ΔΕΝ είπαμε «όλοι», αλλά «συνήθως». Και δεν είπαμε «τελείως», αλλά απλώς «αμόρφωτοι». Και όταν λέμε «αμόρφωτοι», φυσικά δεν εννοούμε «τελείως». Μπορεί κάποιος Αθεϊστής να είναι τέρας γνώσεων στη Βιολογία (π.χ. Ντώκινς). Αλλά στα θέματα της Φιλοσοφίας και της Θεολογίας να είναι σκράπας! (και πάλι π.χ. Ντώκινς). Αμόρφωτοι λοιπόν, όχι «τελείως», όπως γράφει ο Επιστολογράφος, αλλά «επί μέρους», στα θέματα που συζητάμε! Και όχι «όλοι», όπως γράφει ο Επιστολογράφος, αλλά «οι περισσότεροι». Η διαφορά είναι προφανής!

Μάλιστα, ο ίδιος αντιφάσκει προς τον εαυτό του, γράφοντας αμέσως μετά ΣΩΣΤΑ (αν και με δικά του λόγια) τη φράση μας: «οι περισσότεροι άθεοι είναι αμόρφωτοι», και πάλι μετά: «1: Οι περισσότεροι άθεοι είναι αμόρφωτοι». Είναι προφανές ότι ο Επιστολογράφος βρίσκεται σε σύγχυση, προσπαθώντας να αναιρέσει κάτι που τον θίγει προσωπικά, και πέφτει σε αντιφάσεις και διαστρεβλώσεις.

2. Τα λόγια μας, ότι «όσοι (Αθεϊστές) έχουν διαβάσει λίγο περισσότερο, αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα στα οποία τους οδηγεί η αθεϊστική τους θρησκεία, και καταφεύγουν σε διάφορες υπεκφυγές και επινοήσεις, για να "κουκουλώσουν" τις αντιφάσεις τους», τα ερμηνεύει ως «Είναι λοιπόν βέβαιος πως όσοι επίστανται των θέσεών τους στην αθεΐα γνωρίζουν το “λάθος” τους αλλά επιμένουν σε αυτό. Προσωπικά συμπεραίνω πως τους θεωρεί κερδοσκόπους, μιας και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο να πιστεύει κάτι που γνωρίζει πως δεν ισχύει, εκτός και αν θα αποκομίσει κάτι από αυτό. Πρόκειται για μια εξαιρετική, στρατηγικά, επιχειρηματολογία.»

Εδώ ο Επιστολογράφος, πέφτει στο εξής ανορθολογικό άλμα: Αφού παραδέχεται ότι η θεώρηση των «λοιπών» διαβασμένων Αθεϊστών ως κερδοσκόπων, είναι «προσωπικό του συμπέρασμα», μετά το γενικεύει, και το τοποθετεί με βεβαιότητα ως αληθινό νόημα του άρθρου μας! Από πού και ως πού, το προσωπικό συμπέρασμα ενός αναγνώστη, είναι κατ’ ανάγκην ίδιο με το βέβαιο νόημα που είχε στο μυαλό του αυτός που έγραψε το αρχικό κείμενο; Σαφέστατη παραβίαση της λογικής! Και αυτό γίνεται για να καταλήξει στη συνέχεια ο Επιστολογράφος, ότι δήθεν «Ο κειμενογράφος απλά υπέθεσε ή, για τους καχύποπτους, προπαγάνδισε ότι όλους τους αντίπαλούς του τους χαρακτηρίζει ένα επίθετο, είτε αυτό λέγεται αμόρφωτοι, είτε κερδοσκόποι», και να δηλώσει ότι πρόκειται για «προβοκατόρικη αλλά και αυθαίρετη θέση».

Αυτό που διαφεύγει στον Επιστολογράφο φίλο μας, είναι ότι εγώ ο γράφων και το αρχικό κείμενο που κριτικάρεται, σε καμία περίπτωση δεν είχα κατά νου μόνο τους «κερδοσκόπους», (αν και υπάρχουν βεβαίως και αυτοί). Γιατί πόσοι άραγε από τους Αθεϊστές βιοπορίζονται από τον Αθεϊσμό τους; Ελάχιστοι! Τι εννοούσα λοιπόν στο κείμενό μου; Εννοούσα αυτούς που ΓΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ψάχνουν «αποκούμπι» στις διαστρεβλώσεις και τις παραποιήσεις. Κάτι που δεν γίνεται κατ’ ανάγκην εκούσια, αλλά συχνά χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν. Καταφεύγουν συνήθως ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σε διαστρεβλώσεις και παραποιήσεις, από ψυχολογική ανάγκη να υπερασπίσουν τη φιλοσοφία πάνω στην οποία έχουν οικοδομήσει τη ζωή τους. Υποσυνείδητα διαφυλάττουν έτσι την ψυχική τους ηρεμία και τον τρόπο ζωή τους που εδράζεται πάνω στις φιλοσοφίες της ζωής τους. Και για να μη νομίσει κανείς ότι αυτά τα γράφουμε τώρα ως δικαιολογία, παραπέμπουμε σε σχετικές αναλύσεις μας για τέτοιου είδους ψυχολογικές ανάγκες, που μπορεί ο καθένας να βρει σε άρθρα μας σαν τα παρακάτω: Οι διανοητικές ιώσεις των αιρέσεων, Ο Ιός της Σκοπιάς: Πρόληψη - Θεραπεία, Πλύση εγκεφάλου κλπ. Βεβαίως στα άρθρα αυτά δεν ασχολούμαστε ειδικά με τις Αθεϊστικές θρησκείες, αλλά κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη σκέψη των Αθεϊστών, που διαστρεβλώνει την αντίληψή τους για την πραγματικότητα, λόγω της πλύσης εγκεφάλου που έχουν υποστεί από τη Νέα Τάξη.

3. Ο ίδιος ο Επιστολογράφος αποτελεί σαφέστατο παράδειγμα, ανθρώπου της κατηγορίας που αναφέρει το κείμενό μας. Είτε Αθεϊστής είναι, είτε Αγνωστικιστής, το γεγονός είναι ότι η επιστολή του αυτή, είναι το καλύτερο παράδειγμα που επιβεβαιώνει όλα αυτά που γράφθηκαν, για τα οποία μας κατηγορεί ως «προπαγανδιστές»! Οι παραποιήσεις του νοήματος, ακόμα και των φράσεων που περιγράψαμε στο άρθρο μας, στις οποίες επιδίδεται (όπως μπορεί να παρατηρήσει οποιοσδήποτε που διαβάζει το άρθρο αυτό), δείχνουν ότι είχαμε απόλυτο δίκιο όταν λέγαμε: «ότι όσοι έχουν διαβάσει λίγο περισσότερο, αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα στα οποία τους οδηγεί η αθεϊστική τους θρησκεία, και καταφεύγουν σε διάφορες υπεκφυγές και επινοήσεις, για να "κουκουλώσουν" τις αντιφάσεις τους». Δείτε στην απάντησή του, πόσες «επινοήσεις», πραγμάτων που ποτέ δεν είπαμε, και σε τι αντιφάσεις οδηγήθηκε! Γιατί φαίνεται άνθρωπος και διαβασμένος, αλλά και ευφυής. Πιθανότατα εντάσσεται λοιπόν στη δεύτερη κατηγορία που αναφέρουμε.

Μοιάζει προφανές ότι ο άνθρωπος αυτός, ένιωσε τόσο «στριμωγμένος» διαβάζοντας το άρθρο μας, που θέλησε να το απαντήσει, για να διατηρήσει την ψυχική του ηρεμία, και να επιβεβαιώσει στον εαυτό του και ίσως και σε άλλους, ότι δεν κάνει λάθος να μη δέχεται τον Θεό. Στην προσπάθειά του όμως αυτή, υποσυνείδητα λειτούργησε εκείνη η ψυχολογική παράμετρος που του τύφλωνε τη λογική, και τον έκανε να προσθέτει έννοιες που ποτέ δεν είπαμε, και να βλέπει λάθη ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν! Μόνο έτσι θα μπορούσε να συνεχίσει αμέριμνος να διατηρεί την ψυχική του ηρεμία και τον τρόπο ζωής που στηρίζεται πάνω σε αυτή του την πίστη. Δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνειά του και την αγνότητα των προθέσεών του, όταν δηλώνει ότι «δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο να πιστεύει κάτι που γνωρίζει πως δεν ισχύει, εκτός και αν θα αποκομίσει κάτι από αυτό». Όμως όταν ο ίδιος που τα λέει αυτά, κάνει τόσα λάθη στη λογική των επιχειρημάτων του, όταν προσπαθεί (ειδικά αυτός) με λογικό τρόπο να αναιρέσει το «επικίνδυνο» γι’ αυτόν άρθρο, είναι προφανές ότι ξεγελάει τον εαυτό του για να μη βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αποδεχθεί την ανεπάρκεια της ιδεολογίας στην οποία εδράζει τη ζωή του.

4^η Παρατήρηση: Ποιος χώρισε τις κατηγορίες; Και άγνοια

Και η «αναιρετική» επιστολή συνεχίζει:

            Στη συνέχεια το κείμενο παρουσιάζει τρείς κατηγορίες Αθεϊστών, που όμως στην πραγματικότητα λέει πως είναι δύο, γιατί η Τρίτη είναι η κατηγορία των αγνωστικιστών που νομίζουν πως είναι αθεϊστές λόγω άγνοιας. Είναι πραγματικά λυπητερό το σημείο στο οποίο είναι ικανός να φτάσει κάποιος όταν προσπαθεί να πείσει τόσο απεγνωσμένα, που ποδοπατά την αξιοπρέπειά του. Θα μπορούσα λοιπόν κι εγώ να αναφέρω άλλες τέσσερις κατηγορίες αθεϊστών, ώστε να δείξω πως ο "αντίπαλός” μου είναι ακόμα πιο αμόρφωτος από την πραγματικότητα. Η πρώτη είναι όλοι οι παγανιστές που νομίζουν πως θεϊστές είναι μόνο οι Χριστιανοί (δεν θα υπάρχουν δυο-τρείς;). Η δεύτερη θα είναι όλοι αυτοί που πιστεύουν στον θεό αλλά που λένε πως είναι άθεοι για να φανούν ψαγμένοι (τέτοιοι υπάρχουν περισσότεροι από τρείς). Η Τρίτη είναι όλοι όσοι ακούνε metal και επειδή οι γιαγιάδες τους τους λένε άθεους, το επιβεβαιώνουν χλευαστικά, και η τέταρτη είναι όλοι οι τρελοί που πιστεύουν πως είναι οι ίδιοι ο θεός. Τώρα, με το πιο ειρωνικό χαμόγελό μου ως προς τον άνθρωπο που έγραψε αυτό το παραλήρημα, ας τονίσω κι εγώ με τη σειρά μου πως όλες οι παραπάνω κατηγορίες δεν ανήκουν στην αθεϊστική αντίληψη, και ας τους πω, χλευάζοντάς τους, ημιμαθείς!

Χλευάζοντας ο Επιστολογράφος μας το προηγούμενο άρθρο μου, κοροϊδεύει τον διαχωρισμό των Αθεϊστών σε κατηγορίες, και αποκαλεί το άρθρο μου: «παραλήρημα» ακριβώς λόγω αυτών των διαχωρισμών. Αυτό που του διαφεύγει όμως, είναι αυτό ακριβώς που γράφω ξεκάθαρα στο άρθρο: «Κατά δικό τους διαχωρισμό λοιπόν, οι άθεοι χρησιμοποιούν τρία (γνωστά σ' εμάς) ονόματα ομάδων…». Εάν λοιπόν ο Επιστολογράφος θέλει να χλευάσει κάποιον, ας χλευάσει τους ίδιους τους Αθεϊστές, μια και ο διαχωρισμός αυτός δεν είναι δικός μας, αλλά δικός τους! Μία απλή αναζήτηση της φράσεως: «Ασθενής Αθεϊσμός» στο Γκουγκλ, θα δείξει ότι πρόκειται για όρους που ΔΕΝ τους ανακαλύψαμε εμείς, αλλά απλώς τους χρησιμοποιήσαμε, γιατί σε αυτές τις ομάδες διαπιστώσαμε ότι διαιρούν χονδρικά τους εαυτούς τους οι Αθεϊστές. Γι’ αυτό γράψαμε: «τρία (γνωστά σ’ εμάς) ονόματα ομάδων», πράγμα που δεν αρνείται ότι θα μπορούσε να γίνει εκτενέστερος διαχωρισμός. Αλλά οι Αθεϊστές με τους οποίους συζητούσαμε τότε που γράφθηκε το άρθρο, αυτούς τους διαχωρισμούς χρησιμοποιούσαν, και σ’ αυτούς απαντούσε το άρθρο. Μία ματιά στη λέξη: «Αγνωστικισμός», στη Βικιπαίδεια, θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο, ότι μάλλον ο Επιστολογράφος μας είναι αυτός που αγνοεί τα πράγματα, και κοροϊδεύει αυτά που αγνοεί! Απλώς μια αναζήτηση στο Γκουγκλ της φράσης: «Ασθενής Αθεϊσμός», θα αποδείξει (προς καταισχύνη του Επιστολογράφου), ποιος από τους δύο μας είναι ο ημιμαθής!

5^η Παρατήρηση: Πλήρης άγνοια τών Χριστιανικών θέσεων

Συνεχίζει:

            Αποκλείοντας γρήγορα-γρήγορα την πρώτη ψευτοκατηγορία, στο κείμενο αρχίζει η ανάλυση της δεύτερης, τους “Ισχυρούς Αθεϊστές”. Ένα επιχείρημα που με ξάφνιασε είναι ότι οι άθεοι “παραθεωρούν όλες τις μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων που γνώρισαν προσωπικά τον θεό”. Αυτό το επιχείρημα με ξάφνιασε πρώτων γιατί όταν κάποιος μιλά για αυτόπτες μάρτυρες, έχει συνήθως την τάση να αποδείξει κάτι, κάτι που έρχεται σε αντίθεση και με την γενικό πρόλογο του κειμένου “Εάν ο άνθρωπος πιστεύει επειδή είδε, τότε η πίστη του εξαναγκάστηκε” και με την άποψη του κειμενογράφου-Χριστιανικού δόγματος “Η δεύτερη ομάδα αγνωστικιστών έχει δίκιο, ποτέ δεν είναι δυνατών να αποδειχθεί θεός”. Δεύτερων, ξαφνιάστηκα γιατί αν αυτό το επιχείρημα έχει αποδεικτικό χαρακτήρα, ο συλλογισμός είναι επαγωγικός, άρα δεν αποτελεί λεκτική απόδειξη. Με παραξένεψε επίσης και το παρακάτω τμήμα του κειμένου: “Η κακή προαίρεση της καρδιάς του, δεν του αφήνει το παραμικρό περιθώριο να δεχθεί την πραγματικότητα της ύπαρξης κάποιου θεού” (και συνεχίζει υπονοώντας πως το πραγματικό νόημα της ζωής είναι συγκεκριμένο και αντικειμενικά ορισμένο). Η θέση αυτή είναι λάθος από τη βάση της, μιας και η φράση “πραγματικότητα ύπαρξης θεού” υποδηλώνει πως η ύπαρξη θεού σε μια συζήτηση ενός θεϊστή και ενός αθεϊστή είναι δεδομένη. Αυτό όχι μόνο δεν ισχύει, όχι μόνο δεν είναι δεδομένο στη συζήτηση, αλλά είναι και το βασικό ζητούμενο. Όσο για τη θέση του πάνω στο πραγματικό νόημα της ζωής, ντρέπομαι και που το διάβασα.

Για μια φορά ακόμα εδώ ο Επιστολογράφος κάνει το λάθος να ΥΠΟΘΕΣΕΙ ότι το κείμενο του άρθρου είναι αυτοτελές, και περικλείει ΟΛΕΣ τις παραμέτρους του θέματος. Έχει αποτύχει να κατανοήσει, ότι οι παράμετροι αυτές που τον «ξαφνιάζουν», είναι παράμετροι που έχουν αναλυθεί επαρκώς και εκτενώς σε εξειδικευμένα άρθρα της ίδιας σειράς περί Αθεϊσμού. Για παράδειγμα, στο άρθρο μας: Η παντελής ανυπαρξία αποδείξεων, αναπτύσσοντας την Ιστορικοδικαστική «απόδειξη» του Θεού, εξ αρχής ξεκαθαρίζουμε το εξής: «Όταν λέμε ότι "για τον Θεό δεν υπάρχουν αποδείξεις", το λέμε επειδή πάντοτε ο Θεός αφήνει κάποιο παραθυράκι, για να ξεφύγει αυτός που δεν τον θέλει, από την αναγκαστική αποδοχή Του! Και όταν μιλάμε για Ιστορικοδικαστική απόδειξη του Θεού, πάλι για ενδείξεις μιλάμε στην πραγματικότητα, μια και μπορεί κάποιος να βρει κάποιο παραθυράκι, ώστε να "ερμηνεύσει" διαφορετικά τα συμβάντα για τα οποία δίνουν μαρτυρία αυτόπτες μάρτυρες.». Και στη συνέχεια του ιδίου άρθρου κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ των αποδείξεων της Αποκάλυψης του Θεού στον καθένα, από την απόδειξη που μπορεί να γίνει περί Θεού ΕΡΗΜΗΝ του Θεού, με το εξής παράδειγμα: «Ακόμα και το κλασικό: "σκέπτομαι άρα υπάρχω", δεν είναι αποδείξιμο. Γιατί όσο αποδεδειγμένο κι αν είναι στον καθένα από εμάς το ότι η νόησή του υπάρχει, τόσο αναπόδεικτο είναι αυτό, όσον αφορά τον συνάνθρωπό του».

Επίσης, στο άρθρο μας: Η αμφισβήτηση των αφηγήσεων στην Καινή Διαθήκη, γίνεται σαφέστατος διαχωρισμός μεταξύ του να φανερώσει ο Θεός τον εαυτό του σε έναν άπιστο, από το να το κάνει σε έναν ΗΔΗ πιστό: «Σου λέει, ότι αυτά θα συμβαίνουν στη ζωή σου, αν είσαι πιστός! Δεν σε αφήνει στην απλή γνώση της μαρτυρίας τρίτων. Σου μιλάει για εμπειρίες ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΕΣΕΝΑ, που θα σε πείσουν εξ εμπειρίας πλέον, και όχι εξ ακοής της μαρτυρίας τρίτων! Τα θαύματα είναι ΣΗΜΕΙΑ προς τους πιστούς, και όχι προς τους απίστους! Είχα εξ αρχής επιμείνει σε αυτό το άρθρο, ότι τα θαύματα δεν γράφτηκαν για να πείσουν τους απίστους. (Πώς θα μπορούσαν άλλωστε;) Γράφτηκαν για να ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, ότι βαδίζουν σωστά! Είναι ΟΔΟΔΕΙΚΤΕΣ της πορείας τους προς τον Χριστό, και τους φωτίζουν το δρόμο». Στο ίδιο εκείνο άρθρο, αναλύεται η σχέση προαίρεσης, απόδειξης, εμπειρίας Θεού, και πολλά ακόμα, και προτείνω στον Επιστολογράφο μας να το διαβάσει, για να δει πόση άγνοια του ζητήματος έχει, και άλλη φορά να είναι προσεκτικότερος, όταν μιλάει για πράγματα που αγνοεί παντελώς. Γιατί θα έπρεπε να ντρέπεται, όχι γι’ αυτό που διάβασε, αλλά για το ότι έσπευσε να απαντήσει και να χλευάσει, ΠΡΙΝ κάνει προσεκτική έρευνα στις θέσεις αυτών που κοροϊδεύει, κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής: «Το να αποκρίνεται κάποιος πριν ακούσει, είναι αφροσύνη και ντροπή» (Παροιμίες 18/ιη: 13).

6^η Παρατήρηση: Άγνοια περί δόγματος και θρησκείας

Νομίζοντας ότι κάτι έχει αποδείξει ως εδώ, ο φίλος μας συνεχίζει:

            Στις τρείς επόμενες παραγράφους, αναλώνεται στο να “αποδείξει” ότι οι άθεοι αποτελούν θρησκεία. Λες και στην υποθετική περίπτωση που ίσχυε, αποτελεί κάτι το αρνητικό. Τελοσπάντων, σε κάποιο σημείο αναφέρει και τη φράση-κεντρικό νόημα όλων αυτών των επιθέσεων. Λέει χαρακτηριστικά πως “Όποιος δογματίζει, θρησκεύει”. Ας εξετάσουμε λοιπόν τι είναι ο δογματισμός και τι η θρησκεία, ώστε να απαντήσουμε με ασφάλεια στον αυτονόητα λάθος παραλληλισμό αυτό. Δόγμα είναι η διατύπωση μιας θέσης, που είναι τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην δέχεται αλλαγές. Θρησκεία είναι το σύνολο ιδεών και αντιλήψεων που έχουν σχέση με την πίστη του ανθρώπου στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης και συνοδεύονται από τελετουργικές πράξεις που σκοπό έχουν την απευθείας μεταφυσική επικοινωνία της ανθρώπινης ψυχής με τη δύναμη αυτή. (Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ινστιτούτο νεοελληνικών σπουδών: Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη]). Συμπερασματικά λοιπόν, η σχέση δογματισμού και θρησκείας δεν είναι αμφιμονοσήμαντη αλλά μονοσήμαντη. Ο θρησκεύων, δογματίζει (πιστεύει πως υπάρχει κάτι και δεν δέχεται το αντίθετο), ο δογματίζων όμως δεν θρησκεύει απαραίτητα, μιας και το να μην αλλάζει την άποψή του, δεν τον κάνει να ασχολείται καν με οτιδήποτε μεταφυσικό, πόσο μάλλον να το λατρεύει κιόλας.

Και πάλι κάνει το ίδιο λογικό λάθος, να θεωρήσει ότι το άρθρο αυτό είχε αποδεικτική ισχύ για όλα όσα αναφέρει, γράφοντας: «Στις τρείς επόμενες παραγράφους, αναλώνεται στο να “αποδείξει” ότι οι άθεοι αποτελούν θρησκεία». Αυτό όμως, δεν αποτελούσε προσπάθεια προς κάτι τέτοιο, αλλά απλή αναφορά. Την εκτενή ανάλυση για τον ισχυρισμό μας αυτό, την έχουμε αναπτύξει στα άρθρα μας με τίτλο: Ο αθεϊσμός είναι θρησκεία και Λεξικογραφικά στοιχεία για τον Αθεϊσμό ως θρησκεία. Αν είχε κάνει τον κόπο να δει και λίγο παραπέρα από το εξειδικευμένο αυτό άρθρο, θα διαπίστωνε ότι απέναντι στις αναλύσεις που έχουμε κάνει για το θέμα στα εν λόγω άρθρα, οι αποσπασματικές παραθέσεις του για την έννοια της λέξης: «θρησκεία», είναι αστείες.

Επίσης, είναι φανερό στους γνωρίζοντες, ότι έχει πλήρη άγνοια για την έννοια της λέξεως: «δόγμα». Γι’ αυτό μπορεί να βρει ανάλυση στα άρθρα μας: Δόγμα και Υπερδογματισμός και Ο όρος: «Δόγμα» και η σημασία του. Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις μιλούσαμε, όταν λέγαμε για εκείνους τους Αθεϊστές που είναι «ημιμαθείς, που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα».

7^η Παρατήρηση: Μαθηματική φιγούρα και... φονικά κουνελάκια τής Ντούρασελ

Και προχωράει:

            Η τρίτη κατηγορία αθεϊστών σύμφωνα με το κείμενο, είναι οι αυτοαποκαλούμενοι αθεϊστές, οι οποίοι ονομάζουν τη δεύτερη κατηγορία (τους ισχυρούς αθεϊστές) ως αντιθεϊστές. Παρόλα αυτά για χάρη συντομίας, ονομάζει αυτούς αντιθεϊστές. Τελοσπάντων δεν έχει καμία σημασία. Λέει πως αυτοί επιτίθενται στους θεϊστές λέγοντας πως πιστεύουν σε κάτι αόριστο, και τους απαντά πως ο θεός είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ότι έχει διατυπωθεί πλήρως με τις παρακάτω ιδιότητες: αόρατος, παντοδύναμος, πανταχού παρών, δημιουργός του σύμπαντος, άχρονος και απεριχώρητος. Ας ακολουθήσουμε άλλον έναν συλλογισμό:

1: Ο θεός είναι αόρατο όν (όπου αόρατο, μια λέξη που να εξασφαλίζει πως δεν μπορεί να αντιληφθεί με τις αισθήσεις)

2: Ο θεός είναι παντοδύναμο όν

3: Ο θεός είναι πανταχού παρών

4: Ο θεός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος

5: Ο θεός είναι άχρονο και απεριχώρητο ον

6: Είναι πανάγαθος

7: Ακολουθεί ένα καλοκάγαθο πατρικό μοντέλο

8:[ Χαρακτηριστικό θεού του Χριστιανικού δόγματος 1]

.

.

Ν: [Χαρακτηριστικό θεού του Χριστιανικού δόγματος Ν]

Ν+1:Ο θεός δεν θέλει να φανερωθεί άμεσα στους ανθρώπους για να μην εξαναγκάσει την πίστη τους

Ν+2: Από Ν+1σε συνδυασμό με το 1, δεν μπορούμε να αποδείξουμε την ανυπαρξία του, μιας και η απουσία του αποτελεί θέλησή και ιδιότητά του. Άσε που εξαιτίας του 2 δεν έχουμε καμία ελπίδα να το κάνουμε παρά τη θέλησή του

Θα ήθελα τώρα να επισημάνω κάτι, και θα το κάνω μέσω ενός παραδείγματος:

Ως αόριστο ολοκλήρωμα ορίζεται το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας κατά την οποία μια παράσταση μεταβάλλεται αντίστροφα από ότι στην παραγώγιση. Το αποτέλεσμα είναι μια άλλη παράσταση, της οποίας η παράγωγος θα είναι η πρώτη. Πάντα όμως το αποτέλεσμα έχει έναν παράγοντα C ο οποίος υποδηλώνει την πιθανή ύπαρξη ενός σταθερού όρου, μιας και η παράγωγός του θα είναι 0. Αυτό σημαίνει πως το ολοκλήρωμα του x³+2x²+3x-5 είναι: (x⁴)/4+(2/3)x³+(3/2)x²-5x+C άρα οι παραστάσεις:

(x⁴)/4+(2/3)x³+(3/2)x²-5x+8

(x⁴)/4+(2/3)x³+(3/2)x²-5x-2

(x⁴)/4+(2/3)x³+(3/2)x²-5x+35/(31)^1/2

(x⁴)/4+(2/3)x³+(3/2)x²-5x+e¹⁰

Είναι όλες μερικές λύσης του αόριστου ολοκληρώματος. Πάμε τώρα πίσω στον συλλογισμό μας. Αν όπου “ο θεός” αντικατασταθεί με “το φονικό κουνελάκι της Duracell” και τα 6,7,8,…,Ν αντικατασταθούν με τους χαρακτηρισμούς που θέλουμε να του προσδώσουμε, τότε βγαίνει ένα δόγμα που, όπως και με τον Χριστιανισμό, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν ισχύει. Αυτή η μεθοδολογία επιχειρηματολογίας και στήριξης της Χριστιανικής θρησκείας, μπορεί (και λέω μπορεί) να μην έχει κάνει τον θεό αόριστο, αλλά έχει κάνει τον τύπο της θρησκείας τέτοιο, απλά γιατί το αντίστοιχο C του αόριστου ολοκληρώματος είναι η λέξη “Θεός” και οι προκείμενες 6-Ν του δόγματος αυτού. Δημιούργησαν έτσι ένα ανατροφοδοτούμενο συλλογισμό επιχειρηματολογίας του οτιδήποτε, και ως οτιδήποτε όρισαν τον θεό. Ο συλλογισμός αυτός λοιπόν μπορεί να παραμείνει ορθός για οποιοδήποτε C. Ο συλλογισμός αυτός είναι αόριστος.

Προσπερνώντας την προσπάθεια του Επιστολογράφου να κάνει φιγούρα με μαθηματικούς τύπους, αντί να πει κάτι ουσιαστικό και σωστό, παρατηρούμε ότι εμπίπτει σε ένα ακόμα λογικό ατόπημα, πασίγνωστο και συνηθέστατο μεταξύ των αμαθών αθεϊστών: Χρησιμοποιεί τη μέθοδο «Δράκοι και ροζ ελέφαντες», που αναπτύσσουμε στο σχετικό μας άρθρο. Δηλαδή, αντικαθιστά τη λέξη: «Θεός» με μία επιλεγμένη αντιφατική έννοια, «το φονικό κουνελάκι της Duracell», για να γελοιοποιήσει κατ’ αρχήν το θέμα «Θεός», και κατά δεύτερον, για να δείξει το δήθεν άτοπο της αποδοχής του Θεού. Έτσι όμως, (όπως μπορείτε να δείτε αναλυτικά στο σχετικό μας άρθρο), κάνει σοβαρότατο λογικό σφάλμα, αρνούμενος χαρακτηρισμούς συγκεκριμένου αντικειμένου που ονόμασε, με αντιφατικές προς αυτό έννοιες, που ΜΟΝΟ προς την έννοια: «Θεός» (και μάλιστα με την αυστηρά Χριστιανική θεώρηση) μπορούν να αντιστοιχούν! Είναι λοιπόν σοβαρότατο λογικό ατόπημα, όταν ισχυρίζεται ότι στη θέση τής λέξης: "Θεός", μπορεί να βάλει οτιδήποτε! Καλούμε λοιπόν τον επιστολογράφο μας, να μελετήσει το εν λόγω άρθρο, για να δει πόσο παράλογος είναι ο τρόπος σκέψης του, και να αναθεωρήσει έτσι την ιδέα που έχει για τον εαυτό του ως «ορθολογιστή», που χρησιμοποιεί λογικούς τύπους στις υποτιθέμενες αποδείξεις του.

8^η Παρατήρηση: Το αντιχριστιανικό του στίγμα και η ξεχασμένη συγκινησιολογία

Και τελειώνει το παραλήρημά του ως εξής:

Τέλος, ο κειμενογράφος φαίνεται να είναι σίγουρος πως όταν μιλάμε για αθεΐα, μιλάμε για λανθασμένα μοντέλα θεού στο μυαλό των άθεων. Άλλη μια αυθαίρετη επίθεση στο ήθος του αντιπάλου που δεν θα ήθελα να σχολιάσω. Μαζί με το κείμενό μου παραθέτω και το κείμενο στο οποίο απαντούσα τόση ώρα. Με κόκκινο τα σημεία στα οποία δεν απάντησα και που θεώρησα σωστά.

            Και μια συγκινησιολογία και από μέρους μου για το τέλος: Η θρησκεία είναι ίσως σημαντική για την κάλυψη των υπαρξιακών ανησυχιών κάποιων, αλλά δεν θα ήταν φρόνιμο να ξεχαστούν οι σταυροφορίες, οι καταστροφές έργων τέχνης (κυρίως πινάκων και βιβλίων), η κοίμηση των μαζών και ακόμα περισσότερο οι “μικροί σταυροί στα περιβόλια”.

Εφόσον λοιπόν δεν σχολιάζει το επιχείρημά μας, ούτε κι εμείς σχολιάζουμε την άρνησή του. Γιατί πώς είναι δυνατόν να αρνείσαι κάτι, όταν στη σκέψη σου δεν έχεις οποιαδήποτε «ιδέα» γι’ αυτό που αρνείσαι; Φανερή η αστειότητα της άρνησής του!

Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι στο τέλος του μηνύματός του, μας δίνει εν τέλει το «στίγμα» του! Η «συγκινησιολογία» από μέρους του, και οι αναφορές του στις σταυροφορίες, στις καταστροφές έργων τέχνης, και στην κοίμηση των μαζών, (τους σταυρούς στα περιβόλια ομολογώ ότι δεν τους κατάλαβα), δείχνει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ένα ακόμα από τα θύματα του Αντικληρικαλισμού, που έσπειρε στον κόσμο η Γαλλική Επανάσταση. Έτσι επιβεβαιώνει πανηγυρικά και αυτά που γράφαμε πιο πάνω, περί "Ιών τού εγκεφάλου" και "Πλύσεων εγκεφάλου". Πρόκειται για έναν άνθρωπο που απευθύνεται σε Ορθοδόξους Χριστιανούς, προσπαθώντας έμμεσα να μας κατηγορήσει για εγκλήματα ΠΑΠΙΚΩΝ αιρετικών, όπως είναι αυτά που ανέφερε, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με εμάς τους Χριστιανούς, παρά μόνο το ότι έγιναν… εναντίον μας από τους αιρετικούς αυτούς! Άραγε, γιατί δεν μας ανέφερε, τα παρόμοια εγκλήματα Αθεϊστών, ελάχιστα από τα οποία αναφέρουμε στην ενότητά μας: «Αθεϊσμός»; Ο ορθολογισμός του αυτά γιατί άραγε τα ξέχασε; Και η συγκινησιολογία του γιατί τα προσπέρασε;

Μια ερώτηση για όλους αυτούς, που έμαθαν να αντιτίθενται σους Χριστιανούς, απλώς επειδή ορισμένοι επιτήδιοι τους δίδαξαν έτσι.

N. M.