35. Χριστός, ο Νυμφίος τής Καινής Διαθήκης, άρα ο Γιαχβέ Θεός τής Παλαιάς!  (Ιωάν. Γ: 29)

Ο Χριστός ως Νυμφίος τής Εκκλησίας είναι ο Γιαχβέ Θεός τής Παλαιάς Διαθήκης

«Ο έχων την νύμφη νυμφίος εστίν· ο δε φίλος τού νυμφίου, ο εστηκώς και ακούων αυτού, χαρά χαίρει δια την φωνήν τού νυμφίου. Αύτη ουν η χαρά η εμή πεπλήρωται» (Ιωάν. 3:29) δηλ. «Εκείνος που έχει τη νύμφη είναι νυμφίος. Ο δε φίλος τού νυμφίου, ο οποίος παραστέκεται και τον ακούει, πολύ χαίρει για τη φωνή τού νυμφίου. Αυτή δε η χαρά μου έχει ολοκληρωθεί»

Εις τον ανωτέρω λόγο του ο Πρόδρομος ονομάζει τον Χριστό «νυμφίο». Το όνομα «Χριστός» σημαίνει τον Ιησού ως άνθρωπο, τον Οποίον ο Θεός έχρισε, χειροτόνησε κατά κάποιον τρόπο, για να εκτελέσει αποστολή. Ο χαρακτηρισμός όμως «νυμφίος» έχει πολύ μεγαλύτερη έννοια από το «Χριστός», διότι σημαίνει ότι ο Ιησούς είναι Θεός. Χριστοί στην Παλαιά Διαθήκη ονομάζονται και άλλοι απεσταλμένοι τού Θεού καθώς και όλοι γενικώς οι πιστοί (Α΄ Χρον. 16:22). Ο Ιησούς όμως δεν είναι απλώς χριστός, αλλά ο Χριστός, ο κατ’ εξοχήν χριστός, ο χριστός δηλαδή με μοναδική έννοια. Αλλά ενώ χριστοί ονομάζονται πολλοί, ουδείς απ’ αυτούς, εκτός από τον Ιησού, ονομάζεται νυμφίος, νυμφίος δηλαδή τών ψυχών.

Στην Παλαιά Διαθήκη πολλές φορές η σχέση τού Γιαχβέ Θεού με τη Συναγωγή, τον Ισραηλιτικό δηλαδή λαό, παρίσταται με την εικόνα τού γάμου. Ο Γιαχβέ Θεός είναι ο ζηλότυπος σύζυγος τής Συναγωγής που δεν ανέχεται πνευματική απιστία. Κάθε αποστασία τής Συναγωγής από τον Γιαχβέ Θεό και προσκόλληση σε άλλους θεούς ή κυρίους παρίσταται ως αθέτηση τής συζυγικής πίστεως και ελέγχεται με τολμηρές εκφράσεις (Έξοδ. 34:14-17, Λευ. 20:5-6, Ιερ. 3:1-9).

Εις το Δευτ. 31:16 ο Θεός προλέγει, ότι μετά τον θάνατο τού Μωυσή «ο λαός εκπορνεύσει οπίσω θεών αλλοτρίων». Κατά τον προφήτη Ωσηέ (κεφ. 1-4) ο Θεός παραμένει πιστός σύζυγος στη Συναγωγή τών Ισραηλιτών, ενώ η Συναγωγή αθετεί την συζυγική πίστη και γι’ αυτό ελέγχεται με τολμηρές εκφράσεις.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτά, αλλά και άλλα εδάφια τής Παλαιάς Διαθήκης, ο Γιαχβέ Θεός είναι «ο ανήρ», ο νυμφίος δηλαδή ή σύζυγος τής Συναγωγής τών Ισραηλιτών, υπόσχεται δε να γίνει και «ο ανήρ», ο νυμφίος γενικώς τής ανθρωπότητος, Ισραηλιτών και εθνικών, κατά την Μεσσιακή εποχή.

Ενώ λοιπόν κατά την Παλαιά Διαθήκη ο νυμφίος είναι ο Γιαχβέ Θεός, στην Καινή Διαθήκη ως νυμφίος παρουσιάζεται ο Ιησούς Χριστός. Όχι δε σε λίγα, αλλά σε πολλά μέρη τής Καινής Διαθήκης ο Ιησούς παρουσιάζεται ως νυμφίος. Ο ίδιος ο Χριστός παρουσιάζει τον Εαυτό Του ως νυμφίο στις παραβολές τών γάμων τού υιού τού βασιλέως (Ματθ. 22:1 εξής) και τών δέκα παρθένων (Ματθ. 25:1 εξής). Όπως είναι γνωστό, από την παραβολή τών δέκα παρθένων είναι εμπνευσμένοι ωραιότατοι ύμνοι τής ακολουθίας τού Νυμφίου τής Μεγάλης Εβδομάδος. «Μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν· ιδού ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού», λέγει ο Ιησούς στην παραβολή τών δέκα παρθένων (Ματθ. 25:6).

Και η Εκκλησία στην ακολουθία τού Νυμφίου ψάλλει: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω τής νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα· ανάξιος δε πάλι ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, και τής βασιλείας έξω κλεισθής...».

Επίσης ο Χριστός παρουσίασε τον Εαυτό Του ως νυμφίο στην απάντησή Του προς τούς μαθητές τού Ιωάννου όταν τον ρώτησαν, γιατί οι δικοί Του μαθητές δεν νήστευαν: «Μη δύνανται οι υιοί τού νυμφώνος πενθείν εφ’ όσον (χρόνον) μετ’ αυτών εστιν ο νυμφίος; Ελεύσονται δε ημέραι όταν απαρθή απ’ αυτών ο νυμφίος, και τότε νηστεύσουσιν» (Ματθ. 9:15). Πνευματικός γάμος τελείται και οι ψυχές ενώνονται μυστικώς με Εμένα το νυμφίο. Ο γάμος είναι υπόθεση χαράς, ενώ η νηστεία είναι υπόθεση πένθους. Πώς είναι δυνατό, λοιπόν, να νηστεύουν οι προσκεκλημένοι στη χαρά τού γάμου, εφ’ όσον χρόνον είναι μαζί τους ο νυμφίος και διαρκεί η χαρά τού γάμου; Θα έλθουν όμως ημέρες που θα αποσπασθεί ο νυμφίος απ’ αυτούς, για να υψωθεί στο σταυρό, και τότε θα νηστεύσουν.

Άλλα επίσης εδάφια που κάνουν λόγο για τον Χριστό ως νυμφίο τής Εκκλησίας είναι τα Β΄ Κορ. 11:2, Εφεσ. 5:22-23, Αποκ. 19:6-7, 21:2, 22:17. Αλλά πριν από τούς Αποστόλους και πριν από τον ίδιο τον Ιησού, ως νυμφίο στην Καινή Διαθήκη παρουσιάζει τον Χριστό ο Πρόδρομος Ιωάννης εις τον στίχ.29 «Ο έχων την νύμφη νυμφίος εστίν...». Κατά την Παλαιά Διαθήκη ο νυμφίος τών ψυχών είναι ο Γιαχβέ Θεός. Κατά την Καινή Διαθήκη ο νυμφίος τών ψυχών είναι ο Χριστός! Το συμπέρασμα συνάγεται εύκολα και αβίαστα: Ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ Θεός τής Παλαιάς Διαθήκης!

Εις τον εξεταζόμενο στίχ.29 ο λόγος τού Προδρόμου για τον Χριστό είναι από τούς ωραιότερους και συγκινητικότερους λόγους τής Καινής Διαθήκης. Οι μαθητές τού Ιωάννου έδειξαν ζηλοτυπία και δυσφορία εξ αιτίας τής συρροής τού λαού προς τον Ιησού. Είπαν: «Πάντες έρχονται προς αυτόν» (στίχ.26). Όλοι πηγαίνουν προς αυτόν. Λέγοντας ο Πρόδρομος «Ο έχων την νύμφη νυμφίος εστίν», έδειξε ότι ο Ιησούς είναι νυμφίος, ο νυμφίος τών ψυχών, και ήταν φυσικό τα πλήθη να πηγαίνουν προς Αυτόν, διότι τη νύμφη δικαιούται ο νυμφίος και τη νύμφη ανθρωπότητα δικαιούται ο νυμφίος Θεός, εν προκειμένω ο Ιησούς Χριστός! Και γι’ αυτό η ανθρωπότητα πρέπει να πηγαίνει προς Αυτόν και να ενώνεται πνευματικώς μαζί Του.

Ο Χριστός είναι ο νυμφίος και ο Ιωάννης είναι ο φίλος τού νυμφίου, ο παράνυμφος και νυμφαγωγός, ο οποίος μεσολάβησε για το συνοικέσιο και κατά το γάμο στέκεται πλησίον τού νυμφίου, τον ακούει και χαίρει με χαρά μεγάλη για τη φωνή με την οποίαν ο νυμφίος εκδηλώνει την αγάπη του προς τη νύμφη και την ευχαρίστησή του για το ευτυχές γεγονός τού γάμου.

Έτσι και ο Ιωάννης, ο φίλος τού νυμφίου Χριστού, είναι παράνυμφος και νυμφαγωγός, διότι οδηγεί ως νύμφη το λαό στο νυμφίο Χριστό και τον συνδέει μαζί Του. Τελείται δηλαδή πνευματικός γάμος, συντελείται πνευματική ένωση και ο Ιωάννης, ο οποίος συντελεί στον πνευματικό γάμο, ακούει τη γλυκειά φωνή τού νυμφίου Χριστού, ακούει τη θεία διδασκαλία Του και χαίρει με χαρά μεγάλη, αγάλλεται και σκιρτά. «Ω θείας, ω φίλης, ω γλυκυτάτης σου φωνής», ψάλλει η Εκκλησία μας εις την Θ΄ Ωδή τού Αναστάσιμου Κανόνος!

«Αύτη ουν η χαρά η εμή πεπλήρωται», λέγει ο Ιωάννης. Το ότι ο Πρόδρομος κήρυξε τον Χριστό προτού εμφανισθεί, τον κήρυξε όταν εμφανίσθηκε και οδήγησε το λαό προς Αυτόν, αυτή ήταν η μεγάλη και ανεκλάλητη χαρά του. Η σύνδεση τού λαού με τον Χριστό, η τέλεση δηλαδή τού πνευματικού γάμου, ήταν το αποκορύφωμα τής χαράς τού Ιωάννου. Ο γάμος είναι υπόθεση χαράς όχι μόνο για το νυμφίο και τη νύμφη, αλλά και για τούς οικείους, συγγενείς και φίλους τους. Ο δε γάμος τού νυμφίου Χριστού με τη νύμφη Εκκλησία είναι υπόθεση υψίστης χαράς και αγαλλιάσεως για τούς φίλους τού Χριστού. Αλλά τί παράδοξο πράγμα! Για τον πνευματικό γάμο τού νυμφίου Χριστού ο μεν Ιωάννης αισθάνθηκε υψίστη χαρά, οι δε μαθητές του μεγίστη λύπη!

Άλλα σχετικά άρθρα:

• Περί τών υποστάσεων τής Αγίας Τριάδος

• Μέρος 1ο: Ο Τριαδικός Θεός στην Παλαιά Διαθήκη

• Μέρος 2ο: Ο άσαρκος Λόγος

• Μέρος 3ο: Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος

• Οι υποστάσεις του Θεού στον Ζαχαρία

• Χριστός, ο Κύριος (ή Γιαχβέ) τού οποίου η οδός ητοιμάσθη υπό τού Προδρόμου

• Μέρος 1^ο: Ο Υιός ως ο Μέγας Βασιλεύς

• Μέρος 2^ο: Ο Υιός Γιαχβέ ως ο Μέγας Βασιλεύς