• 1. Περίληψη τών προηγουμένων περί αναστάσεως

• 2. Η σάρκα τού Κυρίου δεν εγκαταλείφθηκε στον τάφο

• 3. Ούτε στο μέλλον φθάρηκε η σάρκα Του

• 4. Ο αναστημένος Ναός τής σάρκας τού Χριστού

• 5. Δεν μιλούσε για την Εκκλησία

• 6. Ανέστησε τον εαυτό Του!

• 7. Τι βρισκόταν στον τάφο;

• 8. Βλασφημίες αιρετικών για τον αναστημένο Χριστό

• 9. Ταυτοποίηση δια τών αισθήσεων

• 10. Πρωτοχριστιανική μαρτυρία για σωματική ανάσταση τού Χριστού

• 11. Ένα σώμα που έτρωγε ως απόδειξη υλικότητας

• 12. Γιατί δεν τον αναγνώρισαν;

Αγαπητοί ακροατές χαίρετε! Σήμερα θα ασχοληθούμε με το ζήτημα που είχαμε ξεκινήσει την προηγούμενη φορά, δηλαδή με τη φύση τού σώματος τού αναστημένου Χριστού. Το θέμα αυτό έχει μεγάλη σημασία για το κεφάλαιο περί τής γενικής αναστάσεως τών νεκρών που μελετούμε τελευταία, και επομένως ο τίτλος τής σημερινής εκπομπής είναι: "Η Χριστιανική Κλήση και η Ανάσταση των νεκρών μέρος 9ο".

1. Περίληψη τών προηγουμένων περί αναστάσεως

Όπως αναλυτικά διαπιστώσαμε στις προηγούμενες εκπομπές, ο απόστολος Παύλος στην 1η Κορινθίους 15ο κεφάλαιο, αναφέρει ρητά, ότι το ζήτημα τής αναστάσεως τών νεκρών, αποτελεί θεμελιώδες δόγμα τής Χριστιανικής πίστεως, κεντρική ελπίδα όλων τών Χριστιανών, και επομένως και βασικό τμήμα τού Χριστιανικού Ευαγγελίου, σε όλες τις εποχές φυσικά. Και συνδέει άμεσα και αναπόσπαστα την ανάσταση τών νεκρών τού ανθρώπινου γένους, με την ανάσταση τού Χριστού. Μάλιστα, κατηγορηματικά τον αναφέρει ως τον "έσχατο Αδάμ", δηλαδή τον δεύτερο και τελικό μας γενάρχη, αντιδιαστέλλοντάς τον με τον 1ο Αδάμ. Και ενώ από τον πρώτο, ταυτόχρονα με αυτό το σώμα, κληρονομήσαμε την βιολογική φθορά και τον θάνατο, (στοιχεία που έφερε μετά την πτώση το σώμα τού προγόνου μας Αδάμ), από τον δεύτερο, θα κληρονομήσουμε μέσω τής αναστάσεως την αφθαρσία και την αθανασία, στοιχεία που φέρει το σώμα τού αναστημένου Χριστού, τού νέου μας γενάρχη, τού πατρός τού Μέλλοντος Αιώνος. (Ησαΐας 9: 6).

Όπως λοιπόν είναι το σώμα τού αναστημένου Χριστού, δηλαδή άφθαρτο και αθάνατο, όμως κατά τα άλλα ανθρώπινο σώμα, και όχι αγγελικό, όπως πολλοί κακόδοξα ισχυρίζονται, έτσι ακριβώς θα είναι και η φύση τών σωμάτων που θα λάβουν όλοι οι νεκροί, δίκαιοι και αμαρτωλοί, κατά την γενική ανάσταση. Δηλαδή άφθαρτα και αθάνατα ανθρώπινα σώματα.

Τα σώματα τών αναστημένων νεκρών, δεν θα διαφέρουν ως προς την φύση τους. Σαν αντίθετο παράδειγμα, αναφέρουμε ότι τα σώματα τών αγγέλων, διαφέρουν ως προς την φύση τους από τα σώματα τών ανθρώπων. Οι διαφορές τους θα είναι διαφορές προσωπικών χαρακτηριστικών. Όπως είναι για παράδειγμα η ομορφιά, η δόξα, η ευπρέπεια, η λαμπρότης κλπ.

Επειδή λοιπόν η φύση τών σωμάτων τής αναστάσεως όλων τών ανθρώπων, ταυτίζεται με τη φύση τού αναστημένου σώματος τού Χριστού, γι' αυτό και θεωρήσαμε απαραίτητη την διεξοδική μελέτη αυτού τού θέματος, με βάση τις μαρτυρίες τής Αγίας Γραφής και τών Πατέρων τής Εκκλησίας.

Αρχίσαμε τη μελέτη μας με την αναφορά τού αποστόλου Πέτρου στον Ιησού Χριστό και στην ανάστασή Του, όταν μίλησε ενώπιον τού Ιουδαϊκού πλήθους, την ημέρα τής Πεντηκοστής, λίγο μετά αφού είχαν πληρωθεί οι Μαθητές με το Άγιο Πνεύμα.

Η διήγηση του περιστατικού αυτού και τού λόγου τού αποστόλου, αναφέρεται στο δεύτερο κεφάλαιο τού βιβλίου τών Πράξεων τών Αποστόλων. Λέει λοιπόν για τον Ιησού Χριστό, ότι αφού τον σταύρωσαν δια χειρός ανόμων, ο Θεός "ανέστησεν, λύσας τας οδύνας τού θανάτου, καθότι ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι Αυτόν (δηλαδή τον Χριστόν) υπ' αυτού" (δηλαδή τού θανάτου), (στίχος 24).

2. Η σάρκα τού Κυρίου δεν εγκαταλείφθηκε στον τάφο

Και συνεχίζει, παραθέτοντας στους στίχους 25-28, από τον Ψαλμό 16: 8-11, όπου ο Δαβίδ προφητικά αναφέρεται στον θάνατο και την ανάσταση τού Κυρίου. "Προορώμην, (έβλεπα εμπρός μου), τον Κύριον ενώπιόν μου διαπαντός, ότι εκ δεξιών μου εστιν, ίνα μη σαλευθώ. Δια τούτο ηυφράνθη η καρδία μου, και ηγαλλιάσατο η γλώσσα μου, έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώση επ' ελπίδι". "Ακόμα (λέει ο Δαβίδ για τον Χριστό), και η σάρκα μου θα κατασκηνώσει, θα κατοικήσει, θα αναπαυτεί στον τάφο, με ελπίδα". Ποια ελπίδα; Μήπως την ελπίδα τού ολοκληρωτικού της αφανισμού, και τής οριστικής της ανυπαρξίας, όπως ισχυρίζονται και κηρύττουν οι αιρετικοί; Μα κάτι τέτοιο είναι τελείως παράλογο και ανακόλουθο. Η μόνη ελπίδα που μπορεί να έχει το σώμα τού ανθρώπου μέσα στον τάφο, είναι η ανάστασή του, η έγερσή του, και η ζωοποίησή του.

Τονίζουμε για μία ακόμα φορά, ότι την ελπίδα τής αναστάσεως την έχει το σώμα, η "σαρξ" τού Χριστού, και όχι το πνεύμα του, ή η προσωπικότητά του, όπως κακόδοξα ισχυρίζονται πολλοί.

Αυτή την ελπίδα τής αναστάσεως την επεξηγεί αναλυτικότερα και την συγκεκριμενοποιεί ο Δαβίδ, μιλώντας προφητικά σε πρώτο πρόσωπο για λογαριασμό τού Χριστού, στον επόμενο στίχο 27: "Ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις Άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν".

Αιτιολογεί λοιπόν εδώ ο προφήτης την ελπίδα. "Διότι δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ούτε θα επιτρέψει, ο κατ' εξοχήν αφοσιωμένος σ' εσένα άγιός σου, να δοκιμάσει την φθορά και την αποσύνθεση τού σώματός του στον τάφο". Τα δύο σκέλη, αφορούν τα δύο συστατικά τού ανθρώπου: Την ψυχή του και το σώμα του". Το πρώτο, η ψυχή του, είχε πάει για λίγο στον Άδη, μία διδασκαλία που υποστηρίζεται συνεσκιασμένα, πλην σαφώς από την Αγία Γραφή, και αποτελεί κεντρική διδασκαλία τής Εκκλησίας, από τους αποστολικούς χρόνους μέχρι και σήμερα.

Η ελπίδα του λοιπόν, ήταν όχι να μην πάει η ψυχή του στον Άδη, αλλά να μην εγκαταλειφθεί εκεί επί μακρόν, όπως και έγινε.

Όσο για τη σάρκα του, αυτή είναι που αναφέρεται στο δεύτερο μέρος τού εδαφίου. Διότι αυτή είναι που μπορεί να φθαρεί και να σαπίσει. Η ψυχή, ως νοερή και άυλη, δεν φθείρεται.

Αλλά έτσι ακριβώς ερμηνεύει τον Ψαλμό και ο απόστολος Πέτρος, στον 31ο στίχο, λέγοντας: "Προϊδών ελάλησεν περί τής αναστάσεως τού Χριστού, ότι ούτε εγκαταλήφθη η ψυχή αυτού εις Άδην, ούτε η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν".

Η σάρκα του λοιπόν, όπως μας λέει επί λέξη ο απόστολος, δεν εφθάρη. Αλλά τι απέγινε; Προφανώς όχι μόνο δεν σάπισε κατά την τριήμερη παραμονή της στον τάφο, αλλά αναστήθηκε άφθαρτη και αθάνατη, και κατά συνέπεια, δεν πρόκειται να δει φθορά και θάνατο στον αιώνα.

Άραγε, θα έλεγε ο Προφητάναξ Δαβίδ, αλλά και ο απόστολος Πέτρος, ότι "η σάρκα τού Κυρίου δεν είδε διαφθορά", εάν παρέμενε άφθαρτη για τρεις μόνο μέρες, και αμέσως μετά φθειρόταν ακαριαία, και υφίστατο στιγμιαία αποσύνθεση στα στοιχεία που την αποτελούσαν; Προφανώς όχι, και είναι παράλογο και να το σκεφθεί κανείς.

Ωστόσο, σε αυτόν τον παραλογισμό οδηγούνται αναγκαστικά οι αιρετικοί, όταν υποστηρίζουν ότι η σάρκα του Κυρίου εξαφανίσθηκε και διαλύθηκε ακαριαία κατά την ανάστασή Του. Άλλωστε, αν δεχθεί κανείς ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε με το ανθρώπινο σώμα του, με την σάρκα του, τότε τι αξία είχε το επιχείρημα του αποστόλου, ότι "η σάρκα τού Κυρίου δεν είδε διαφθορά"; Τι νόημα θα είχε στην απόδειξη τής αναστάσεως, το ότι το σώμα του δεν υπέστη φθορά, αν πράγματι επρόκειτο να φθαρεί, και μάλιστα ολοκληρωτικά, και να αναστηθεί με άυλο, αγγελικό σώμα, όπως λένε; Απολύτως κανένα, αν όχι το τελείως αντίθετο. Διότι τότε, θα έπρεπε να πει ότι το σώμα του εφθάρη τελείως, και δεν υπάρχει πλέον. Όμως και δια στόματος τού προφήτου Δαβίδ, τους είπε το ακριβώς αντίθετο, προς θλίψη τών αιρετικών.

Το δεύτερο χωρίο που θα εξετάσουμε, είναι πάλι από το βιβλίο τών Πράξεων τών Αποστόλων, κεφάλαιο 13ο, και στίχους 32 ως 37, όπου πάλι γίνεται λόγος περί τής αναστάσεως τού Χριστού, με αναφορά στον ίδιο προφητικό ψαλμό, αυτή τη φορά όμως, από τον απόστολο Παύλο, στη συναγωγή τής Αντιοχείας.

Λέει λοιπόν ο απόστολος στους στίχους 35-37: "Διότι και εν ετέρω Ψαλμώ, λέγει: "Ου δώσεις τον Όσιόν Σου ιδεί διαφθοράν". Δαβίδ μεν γαρ, ιδία γενεά υπηρετήσας τη του Θεού βουλή, εκοιμήθη και προσετέθη προς τους πατέρας αυτού και είδα διαφθοράν". Είναι φανερό, πως και ο απόστολος Παύλος, ως διαφθορά, εννοεί την διαφθορά τού σώματος μετά τον θάνατο. Και συνεχίζει: "Ον δε ο Θεός ήγειρεν, ουκ είδεν διαφθοράν". (Τον Χριστό όμως που ανέστησε ο Θεός, αυτός δεν είδε διαφθορά).

3. Ούτε στο μέλλον φθάρηκε η σάρκα Του.

Για το ότι η διαφθορά αυτή δεν αναφέρεται μόνο στην τριήμερη παραμονή τού Χριστού στον τάφο, αλλά πολύ περισσότερο μετά την ανάσταση, τους το είχε τονίσει λίγο ενωρίτερα, στον στίχο 34: "Ότι δε ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, μηκέτι μέλλοντα υποστρέφειν εις διαφθοράν, ούτως είρηκεν, ότι "δώσω υμίν τα όσια Δαβίδ τα πιστά". Ότι τον ανέστησε εκ νεκρών, χωρίς να πρόκειται στο εξής να επιστρέψει στη φθορά τού θανάτου... κλπ.

Άρα λοιπόν είναι φανερό, ότι το σώμα τού Χριστού, όχι μόνο δεν εφθάρη στον τάφο, αλλά και δεν πρόκειται ποτέ πλέον στο μέλλον να φθαρεί. Και φυσικά το ίδιο σώμα που δεν διεφθάρη στον τάφο, είναι εκείνο που και αιωνίως θα μείνει άφθαρτο. Επομένως, το ίδιο το ανθρώπινο σώμα του Χριστού που ετάφη, αυτό και ανεστήθη, άφθαρτο πλέον.

Δεν θα μπορούσε να το πει πιο ξεκάθαρα ο απόστολος. Και κάνει αυτή τη σημαντική παρατήρηση, για να αντιδιαστείλει την ανάσταση τού Χριστού, που αναστήθηκε με το ανθρώπινο σώμα Του, μη υποκείμενο πλέον στη φθορά, με τις αναστάσεις τού Λαζάρου και τών λοιπών, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν απαλλαγεί μονίμως από τη φθορά, κάτι που θα συμβεί όταν κατά τη Δευτέρα Παρουσία, κατά τη γενική ανάσταση θα λάβουμε σώματα άφθαρτα και αθάνατα, όμοια κατά την φύση με αυτό τού γενάρχη μας Ιησού Χριστού, τού Έσχατου Αδάμ.

4. Ο αναστημένος Ναός τής σάρκας τού Χριστού

Το επόμενο χωρίο, βρίσκεται στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφάλαιο 2 και στίχους 18-22, όπου αναφέρεται μία στιχομυθία τού Ιησού με τους Ιουδαίους, και το σχόλιο τού Ευαγγελιστή:

"Απεκρίθησαν ουν οι Ιουδαίοι και είπαν Αυτώ (δηλαδή στον Χριστό). Τι σημείον δεικνύεις ημίν, ότι ταύτα ποιείς; Απεκρίθη ο Ιησούς και είπεν αυτοίς: "Λύσατε τον Ναόν ούτον, και εν τρεισίν ημέρες εγερώ αυτόν" ". Όταν λοιπόν οι Ιουδαίου τού ζήτησαν να τους δώσει ένα σημείο, να τους κάνει ένα θαύμα για να πιστέψουν σ' αυτόν, ο Κύριος τους αποκρίθηκε "να χαλάσουν τον ναόν τούτον, και ο Ίδιος σε 3 ημέρες θα τον ξαναφτιάξει". Αυτοί βέβαια παρανόησαν, και νόμισαν ότι τους έλεγε για τις οικοδομές τού Ναού τού Σολομώντος, και απόρησαν. Ο Ιωάννης όμως, σχολιάζει τα λόγια τού Ιησού στους επόμενους στίχους, 21 και 22 ως εξής:

"Εκείνος δε, έλεγεν περί τού Ναού τού Σώματος Αυτού. Ότε ουν ηγέρθη εκ νεκρών, εμνήσθησαν (θυμήθηκαν) οι μαθηταί Αυτού, ότι τούτο έλεγεν, και επίστευσαν τη Γραφή και τω λόγω ον είπε ο Ιησούς".

Ο Χριστός ονόμαζε Ναό το Σώμα Του. "Εκείνος δε, έλεγεν περί τού Ναού τού Σώματος Αυτού ". Διότι "εν Αυτώ, (στον Χριστό), κατοικεί παν το πλήρωμα τής Θεότητος Σωματικώς" (Κολοσσαείς 2: 9).

Άλλωστε ναοί ονομάζονται και τα σώματα τών Χριστιανών, διότι σε αυτά κατοικεί ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, όπως λέει ο απόστολος Παύλος: "Ημείς γαρ, ναός Θεού εσμεν ζώντος" (Β΄ Κορινθίους 6: 16).

"Ουκ οίδατε, ότι ναός τού Θεού εστε, και το Πνεύμα τού Θεού οικεί εν υμίν;" (Α΄ Κορινθίους 3: 16).

Αλλά και ο Ίδιος ο Χριστός, στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, 14: 23, έλεγε προς τους Ιουδαίους: "Θανατώσατε αυτό το σώμα, και σε 3 ημέρες θα το αναστήσω".

Ας προσέξουμε την διατύπωση στο πρωτότυπο. "Λύσατε τον Ναόν Τούτον, και εν τρεισίν ημέρες, εγερώ αυτόν". Κατ' αρχήν, όποιον ναό θα χαλούσαν, εκείνον και θα ξανάφτιαχνε. Δηλαδή το ίδιο σώμα που θανάτωσαν, το ίδιο ο Υιός και Λόγος τού Θεού ανέστησε. Διαφορετικά θα έλεγε: "Χαλάσατε τον Ναό αυτόν, και θα φτιάξω άλλον στη θέση του".

5. Δεν μιλούσε για την Εκκλησία

Επειδή αυτό το χωρίο είναι αγκάθι για τους αιρετικούς, πολλές φορές προσπαθούν να διαστρέψουν το νόημά του, ισχυριζόμενοι δήθεν, ότι το σώμα τού Χριστού που εγείρεται, είναι η Εκκλησία. Αυτή όμως η παρατραβηγμένη ερμηνεία που δίνουν οι αιρετικοί στην απελπισία τους, καταρρίπτεται αμέσως, επειδή ο μαθητής Ιωάννης, λέει ρητά, ότι "οι μαθητές το θυμήθηκαν όταν ο Ιησούς αναστήθηκε. Και τότε πίστεψαν στη Γραφή και στον λόγο Του".

Όταν αναστήθηκε ο Χριστός, αναστήθηκε το σώμα Του. Δεν έλαβε ύπαρξη η Εκκλησία. Ούτε πάλι όταν πέθανε, καταλύθηκε η Εκκλησία, αλλά το σώμα Του το σαρκικό, το ανθρώπινο. Αυτή την εξωφρενική ερμηνεία, την αναφέραμε απλώς για να δείξουμε, πόσο πολύ μπορούν να διαστρεβλώσουν, ακόμα και προφανή και αυτοερμηνευόμενα χωρία τής Αγίας Γραφής, προκειμένου να υποστηρίξουν τις εσφαλμένες τους διδασκαλίες.

6. Ανέστησε τον εαυτό Του!

Όμως το ίδιο αυτό μικρό χωρίο, αποδεικνύεται θαυμαστό για την πίστη μας, και τρομερό εναντίον τών αιρετικών, αποκαλύπτοντας δύο βασικά δόγματα τού Χριστιανικού ευαγγελίου. Μάς φανερώνει ο Κύριος, την θεανθρώπινη φύση Του, δηλαδή την Θεϊκή φύση και την ανθρώπινη φύση, ενωμένες σε μία υπόσταση, σε ένα πρόσωπο, τον Χριστό, και αφ' ετέρου το μυστήριο τής Αγίας Τριάδος, λέγοντας: "Λύσατε τον Ναόν τούτον, και εν τρεισίν ημέρες εγερώ αυτόν".

Μάς λέει ότι ο Ίδιος θα αναστήσει το σώμα Του. Αλλά κανείς σκέτος και απλός άνθρωπος, όταν πεθάνει, δεν μπορεί να αναστήσει τον εαυτό Του. Μόνο ο Θεός, ο Οποίος έχει την εξουσία τής ζωής και τού θανάτου, μπορεί να ανασταίνει νεκρούς. Άλλωστε, στα προηγούμενα εδάφια που είδαμε τών Πράξεων, είδαμε ότι ο Θεός ανέστησε τον Ιησού. Ο Χριστός, μιλώντας με αυτό τον τρόπο, υποδηλώνει την υποστατική του ένωση με την Θεότητα, δια τού δευτέρου προσώπου τής Αγίας Τριάδος, τού Υιού και Λόγου. Έτσι, ο Χριστός ως Λόγος τού Θεού, ανασταίνει το νεκρό σώμα Του, με το οποίο ήταν αναπόσπαστα ενωμένος και κατά τη διάρκεια τού θανάτου. Επιπλέον, ενώ εδώ φαίνεται ότι ο Λόγος ανέστησε τον Ιησού, εν τούτοις, από άλλα χωρία, συνάγεται ότι τον ανέστησε ο Πατήρ, και αλλού ότι συνεργάσθηκε το Άγιο Πνεύμα, διότι και τα τρία πρόσωπα είναι ένας Θεός, έχουν την ίδια Θεϊκή ουσία και την ίδια Θεϊκή ενέργεια. Περισσότερα όμως για το ζήτημα αυτό θα αναφέρουμε στο μέλλον, όταν θα κάνουμε λόγο αναλυτικά περί τού Θεού.

Το επόμενο χωρίο, είναι πάλι από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 10 και στίχους 17 και 18: "Δια τούτο με ο Πατήρ αγαπά, ότι εγώ τήθιμι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν". Το ίδιο επαναλαμβάνει με διαφορετικά λόγια: "εξουσίαν έχω θήναι, (να δώσω, να θυσιάσω αυτήν), και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν".

Είναι φανερό ότι, ό,τι δίνει, αυτό και παίρνει πίσω. Στον στίχο 17, μάς λέει ότι θυσιάζει την ψυχή του, δηλαδή την ζωή του. Την ζωή του σαν σύνολο. Σάρκα και πνεύμα. Επομένως αυτά λαμβάνει πίσω πάλι. Είναι τελείως αυθαίρετη, αλλά και αντίθετη με το πνεύμα και το νόημα τού χωρίου, η ερμηνεία τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ότι άλλο μεν έδωσε, άλλο έλαβε πίσω. Δηλαδή, ναι μεν έδωσε το ανθρώπινο σώμα του, αλλά έλαβε πίσω αγγελικό.

7. Τι βρισκόταν στον τάφο;

Μέχρι τώρα, εξετάσαμε τα χωρία που ελέχθησαν από τον ίδιο τον Κύριο στην περίοδο προ τού σταυρικού του θανάτου, και τα οποία προλέγουν, αλλά και αποδεικνύουν την ανάσταση τού ανθρώπινου σώματός του. Στη συνέχεια θα εξετάσουμε μία νέα δέσμη χωρίων, που περιλαμβάνουν μαρτυρίες και δηλώσεις για το ίδιο αυτό θέμα, οι οποίες προέρχονται από τη χρονική περίοδο μετά την ανάσταση, και προ τής αναλήψεώς Του στους ουρανούς.

Και ας αρχίσουμε από το περιστατικό, κατά το οποίο οι Μυροφόρες πήγαν ξημερώματα τής Κυριακής, τής "μιάς τών Σαββάτων" στον τάφο τού Ιησού, και προς μεγάλη τους έκπληξη, είδαν τον λίθο τού μνημείου μετατοπισμένο, και έναν άγγελο να κάθεται στο κενό μνημείο.

Ο άγγελος αμέσως τούς λέει, όπως διαβάζουμε από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, 16: 6: "Μη εκθαμβείσθε. Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον. Ηγέρθη! Ουκ έστιν ώδε". Και για να τους αποδείξει την ανάσταση, τους δείχνει τον κενό τάφο. "Είδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν".

Τι έκειτο προηγουμένως στον τάφο; Προφανώς το νεκρό σώμα. Άρα λοιπόν, αυτό και ανεστήθη, επειδή δεν βρίσκεται πλέον εκεί. Εάν ισχύει η άποψη όσων υποστηρίζουν ότι το ανθρώπινο σώμα τού Ιησού δεν ανεστήθη ποτέ, τότε δεν έχει καμία αξία για την απόδειξη τής αναστάσεως τού Χριστού το επιχείρημα τού αγγέλου, ότι "να, για να πεισθείτε ότι πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε, ελάτε να δείτε ότι δεν υπάρχει το σώμα Του".

Και μάλιστα, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να εξαφανισθεί το σώμα, εάν άλλο σώμα πήρε ο Κύριος κατά την ανάστασή Του. Θα μπορούσε κάλλιστα να παραμείνει στον τάφο, μέχρι την πλήρη του διάλυση.

8. Βλασφημίες αιρετικών για τον αναστημένο Χριστό

Για να βγουν από το μεγάλο αδιέξοδο οι αιρετικοί, λέγουν επί λέξει: "Το υλικό σώμα, δεν αφέθηκε από τον Θεό στον τάφο, προφανώς για να ενισχυθεί η πίστη τών μαθητών, ότι ο Ιησούς είχε πράγματι αναστηθεί". (Βιβλιάριο "Πώς να συζητάτε λογικά από τις Γραφές" σελίδα 250, εκδόσεως Μαρτύρων τού Ιεχωβά).

Όπως διαπιστώνεται, προκειμένου να περισώσουν τις ανυπόστατες και εξωβιβλικές θεωρίες τους, δεν διστάζουν να κατηγορούν εμμέσως τον Θεό για απάτη. Άραγε, δεν έφθαναν οι τόσες εμφανίσεις τού Ιησού, για να αποδειχθεί η ανάστασή Του; Έπρεπε να μην υπάρχει και το σώμα; Και μάλιστα, αν ο Χριστός αναστήθηκε με αγγελικό σώμα, όπως κακόδοξα ισχυρίζονται, γιατί ο Θεός να τους δημιουργεί την εσφαλμένη εντύπωση, ότι αναστήθηκε το ανθρώπινο σώμα Του που ετάφη; Καταλαβαίνετε λοιπόν σε ποιους παραλογισμούς και βλασφημίες οδηγούνται, αλλά και πόσο παραπλανητικός και ανακριβής είναι και ο τίτλος τού βιβλιαρίου τους που προηγουμένως αναφέραμε, μια και μόνο λογική αντιμετώπιση τών Γραφών δεν προωθεί.

Πληροφοριακά αναφέρουμε, ότι το παραπάνω περιστατικό τού διαλόγου τών Μυροφόρων με τον άγγελο στο κενό μνήμα τού Χριστού, αναφέρεται και στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο 28: 6.

Αξίζει όμως να διαβάσουμε και το άλλο σκέλος τού ψευδολογικού επιχειρήματος, που μέσω αυτού τού βιβλιαρίου υποβάλλουν οι ηγέτες τής εταιρίας Σκοπιά στους οπαδούς τους, ώστε χρησιμοποιώντας το αυτοί με τη σειρά τους, να πείθουν τους ακατατόπιστους και μετέωρους συζητητές τους, και τελικά να τους κάνουν "υιούς γεένης διπλότερους αυτών" (Ματθαίος 23: 15).

Παραθέτουμε ολόκληρο το επιχείρημά τους κατά λέξη: "Αξίζει να σημειωθεί, ότι μολονότι το υλικό σώμα δεν αφέθηκε από τον Θεό στον τάφο, προφανώς για να ενισχυθεί η πίστη τών Μαθητών, ότι ο Ιησούς είχε πράγματι αναστηθεί, τα σάβανα στα οποία είχε τυλιχθεί αφέθηκαν εκεί. Ωστόσο ο αναστημένος Ιησούς, πάντοτε εμφανιζόταν πλήρως ντυμένος".

Παρατηρήστε πώς η μία βλασφημία φέρνει την άλλη. Λένε, ότι αν πράγματι είχε αναστηθεί το σώμα του Χριστού, θα έπρεπε να εμφανιζόταν χωρίς ρούχα, γυμνός, εφ' όσον τα σάβανα είχαν μείνει στον τάφο. Από αυτό φαίνεται και ο σεβασμός, αλλά και η γενικότερη εικόνα που έχουν για τον Χριστό. Είναι άραγε δυνατόν, Αυτός ο οποίος ανέστησε το σώμα Του, να μην μπορεί να βρει ένδυμα για το ένδοξο, αναστημένο Του σώμα; Είναι δυνατόν, "Αυτός που θεμελίωσε την γη, και έργα τών χειρών Του είναι οι ουρανοί", (Εβραίους 1: 10), Και που "με τον λόγο και μόνο τής δυνάμεως αυτού" δημιούργησε εκ τού μηδενός και κυβερνά τα πάντα (Εβραίους 1: 3 και Κολοσσαείς 1: 16,17), να μη μπορεί να φτιάξει ένα ρούχο για το σώμα Του, αλλά να εξαρτάται αιωνίως από τα νεκρικά σάβανα που του φόρεσαν πριν την ταφή; Δεν είναι βλάσφημη και εξευτελιστική αυτή η γνώμη για τον Κύριο τής Δόξης; (Α΄ Κορινθίους 2: 8).

Αλλά ας αντιστρέψουμε το επιχείρημά τους, για να τους αποδείξουμε την κακόβουλη πρόθεσή τους. Είναι γνωστό ότι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ισχυρίζονται ότι η πλειοψηφία τού ανθρώπινου γένους, θα αναστηθεί με ανθρώπινα σώματα, όχι όμως άφθαρτα και αθάνατα. Ερωτούμε λοιπόν τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά: Όλοι αυτοί που θα αναστηθούν, και που για τους περισσότερους όχι μόνο τα νεκρικά τους ρούχα έχουν φθαρεί, αλλά και τα ίδια τους τα οστά, άραγε τους περιμένουν να αναστηθούν γυμνοί; Ασφαλώς όχι! Διότι τους εικονίζουν στα βιβλία τους, να είναι άψογα και φανταχτερά ντυμένοι Γιατί λοιπόν αυτή η διάκριση; Ή ο Θεός που θα ντύσει όλους αυτούς, θα άφηνε γυμνό τον αγαπητό Του και Μονογενή του Υιό;

Πιστεύουμε να έγινε αντιληπτό το πνεύμα αυτής τής θρησκευτικής οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ότι δεν είναι πνεύμα αληθείας και ευσεβείας, αλλά πνεύμα πλάνης και βλασφημίας.

9. Ταυτοποίηση δια τών αισθήσεων

Το επόμενο χωρίο που θα εξετάσουμε, αναφέρεται στην εμφάνιση τού Ιησού στους αποστόλους Του, όπως αυτή περιγράφεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, 24: 36-43:

"Ταύτα δε αυτών λαλούντων αυτός ο Ιησούς έστη εν μέσω αυτών και λέγει αυτοίς: ειρήνη υμίν. 37 πτοηθέντες δε και έμφοβοι γενόμενοι, εδόκουν πνεύμα θεωρείν..."

Όπως είδαν, λέει, ξαφνικά τον Ιησού να εμφανίζεται ανάμεσά τους, ταράχθηκαν, και κατελήφθησαν από φόβο, επειδή νόμιζαν ότι έβλεπαν πνεύμα.

"38 Και είπεν αυτοίς· τι τεταραγμένοι εστέ, και διατί διαλογισμοί αναβαίνουσιν εν ταις καρδίαις υμών; 39 ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα. 40 και τούτο ειπών επέδειξεν αυτοίς τας χείρας και τους πόδας".

Κατ' αρχήν διαπιστώνουμε τον φόβο τών μαθητών, βλέποντας τον Χριστό, και νομίζοντας ότι είναι πνεύμα. Δηλαδή τι πνεύμα; Έβλεπαν μπροστά τους την μορφή τού Ιησού. Εκείνο λοιπόν που νόμιζαν ότι στερείται, για να τον θεωρήσουν κανονικό άνθρωπο, ήταν το ανθρώπινο σάρκινο σώμα Του. Εάν λοιπόν δεχθούμε την άποψη τών αιρετικών, ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε με το ανθρώπινο σώμα Του, άρα πρέπει να συμπεράνουμε ότι πράγματι ήταν πνεύμα, και ως εκ τούτου, να δικαιώσουμε τους μαθητές και τους φόβους τους.

Ωστόσο, ο Ιησούς τους απαντά, ότι "Εγώ ο Ίδιος είμαι. Εγώ ειμί αυτός. Δηλαδή ποιος; Δηλαδή ο Ίδιος, που και πέθανε πάνω στον σταυρό. Και για να τους βεβαιώσει, τους προτρέπει να δουν τα αποτυπώματα τών καρφιών στα χέρια του και στα πόδια του, και να τον ψηλαφήσουν. Δηλαδή με άλλα λόγια, το πειστήριο τής αναστάσεώς τους, που ο Κύριος τους προσέφερε, δεν ήταν η οπτική εικόνα Του, αλλά το ανθρώπινο σώμα Του. Αυτό ήταν που αναστήθηκε. Οι αιρετικοί που δεν το παραδέχονται αυτό, δεν στηρίζονται στην Αγία Γραφή, αλλά αντίθετα έρχονται σε σύγκρουση μαζί της. Στηρίζονται μόνο στις προσωπικές τους απόψεις, και στις νοσηρές και αντιχριστιανικές τους υποθέσεις και θεωρίες.

Αφού λοιπόν ο Κύριος προέτρεψε τους μαθητές του, να πιστοποιήσουν μέσω τών αισθήσεων, την πραγματικότητα τού αναστημένου σώματός Του, τους διαβεβαίωσε, ότι "πνεύμα, σάρκα και οστέα ουκ έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα". Τους δηλώνει με κατηγορηματικό τρόπο, ότι δεν είναι άσαρκο πνεύμα, όπως κακόδοξα πιστεύουν πολλοί. Τους λέει ότι το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά, δηλαδή ανθρώπινο σώμα, "ενώ εγώ όπως βλέπετε, έχω".

Τι άλλο δηλαδή θα έπρεπε να τους πει, για να τους αποδείξει ότι αναστήθηκε το ίδιο το ανθρώπινο σώμα Του, που έπαθε, πέθανε και ετάφη;

10. Πρωτοχριστιανική μαρτυρία για σωματική ανάσταση τού Χριστού

Στο σημείο αυτό, θα ήταν χρήσιμο να αναφέρουμε τη μαρτυρία του αγίου Ιγνατίου τού Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας, ο οποίος έζησε περί τα τέλη τού 1ου αιώνα, και υπήρξε γνήσιος μαθητής τών αποστόλων, μαρτύρησε στη Ρώμη περί το 110 μ.Χ.

Στα κεφάλαια 2 και 3 τής Προς Σμυρναίους επιστολής του, αναφέρει τα εξής πολύ σημαντικά για το ζήτημα που εξετάζουμε, και τα οποία βεβαίως είναι σε απόλυτη συμφωνία με τον ευαγγελικό λόγο:

"Ταύτα γαρ πάντα έπαθεν δι' ημάς ο Χριστός, ίνα σωθώμεν. Και αληθώς έπαθεν, ως και αληθώς ανέστησεν εαυτόν, ουχ ώσπερ άπιστοι τινές λέγουσι" Εδώ μιλάει κυρίως εναντίον τών Δοκητών, μιας αιρέσεως τών πρώτων Χριστιανικών χρόνων, και συνεχίζει:

"Εγώ γαρ και μετά την ανάστασιν, εν σαρκί Αυτόν οίδα και πιστεύω όντα. Και ότε προς τους περί Πέτρον ήλθεν, έφη αυτοίς: "Λάβετε, ψηλαφίσατέ με, και είδετε, ότι ουκ ημί δαιμόνιον ασώματον. Και ευθύς αυτού ήψαντο, (τον άγγιζαν), και επίστευσαν. Κραθέντες τη σαρκί αυτού και τω πνεύματι. (ερχόμενοι σε επαφή με τη σάρκα του και το πνεύμα του), δια τούτο και θάνατον κατεφρόνησαν, ηυρέθησαν δε υπέρ θάνατον. Μετά δε την ανάστασιν, συνέφαγεν αυτοίς, και συνέπιεν, ως σαρκικός, καίπερ πνευματικώς ηνωμένος τω Πατρί".

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι και οι πρώτοι Χριστιανοί, δεν πίστευαν τον αναστημένο Χριστό σαν δαιμόνιο ασώματο, πνεύμα χωρίς σώμα, αλλά ως άνθρωπο, με ένδοξο, άφθαρτο και αθάνατο ανθρώπινο σώμα.

11. Ένα σώμα που έτρωγε ως απόδειξη υλικότητας

Επανερχόμαστε στην ευαγγελική περικοπή, όπου ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο φόβος και η ταραχή τών μαθητών, μεταβλήθηκε σε θαυμασμό και απιστία από χαρά. Διότι, όταν πλέον πείσθηκαν ότι έχουν μπροστά τους τον αναστημένο Κύριο με το ίδιο του το σώμα, αφ' ενός θαύμαζαν για το καταπληκτικό αυτό θαύμα, και αφ' ετέρου αρνούντο να το πιστεύσουν πλήρως, θεωρώντας ότι αυτό το τόσο χαροποιό γεγονός, δεν μπορεί να είναι πραγματικότητα, αλλά μάλλον ονειρεύονταν.

"41 έτι δε απιστούντων αυτών από της χαράς και θαυμαζόντων, είπεν αυτοίς: "έχετέ τι βρώσιμον ενθάδε;" 42 οι δε επέδωκαν αυτώ ιχθύος οπτού μέρος και από μελλισίου κηρίου, 43 και λαβών ενώπιον αυτών έφαγεν.".

Για να τους εξαλείψει κάθε ίχνος αμφιβολίας, και να τους αποδείξει ότι δεν ήταν άσαρκος, αλλά ανέστησε και το σώμα Του μαζί, τρώει μπροστά τους, αν και το άφθαρτο πλέον σώμα του δεν είχε ανάγκη τροφής για να διατηρηθεί στη ζωή. Την τροφή αυτή την κατανάλωσε υπερφυσικά, όπως με υπερφυσικό τρόπο είχε βρεθεί στο μέσον τού δωματίου, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές.

Αυτά συνέβαιναν, επειδή το αναστημένο σώμα Του, δεν ήταν ψυχικό, αλλά πνευματικό. Δηλαδή δεν κυβερνιόταν από τις κατώτερες δυνάμεις τής ψυχής, αλλά από τις δυνάμεις τού Αγίου Πνεύματος.

Υπάρχουν μερικοί που λένε, ότι προκειμένου ο Ιησούς να αποδείξει στους Μαθητές Του ότι δεν είναι πνεύμα άσαρκο, τους εξαπάτησε τρώγοντας, ενώ δεν είχε ανάγκη από τροφή. Ωστόσο δεν έχουν καθόλου δίκιο, διότι προβάλλουν το ψευδοδίλημμα; "ή πνεύμα, ή ανθρώπινο σώμα που έχει ανάγκη τροφής". Ενώ αγνοούν το τρίτο ενδεχόμενο, που στην ουσία είναι και το μόνο αληθινό, ότι υπάρχει και δοξασμένο σώμα, που μπορεί κατά βούλησιν να λαμβάνει τροφή, χωρίς όμως να την έχει ανάγκη για να επιβιώσει (Πράξεις 10: 41).

12. Γιατί δεν τον αναγνώρισαν;

Πολλές φορές, όσοι αρνούνται την ανάσταση τού ανθρώπινου σώματος τού Χριστού, στηρίζονται στο χωρίο Μάρκος 16: 12, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι ο αναστημένος Ιησούς, εμφανιζόταν μερικές φορές με διαφορετικές μορφές. "Επομένως (λένε), δεν είχε το ίδιο του το σώμα, αλλά υλοποιείτο κάθε φορά και με όποια μορφή ήθελε". Ας δούμε όμως αν το πράγμα έχει όντως έτσι, αρχίζοντας από τη μελέτη τού εδαφίου που προαναφέραμε:

"Μετά δε ταύτα, δυσίν εξ αυτών περιπατούσιν (σε δύο απ' αυτούς που περπατούσαν), εφανερώθη εν ετέρα μορφή, πορευομένης εις αγρόν" (Μάρκος 16: 12).

Κατ' αρχήν το χωρίο λέει: "εν ετέρα μορφή" και όχι "εν άλλω σώματι". Επομένως, δεν συνάγεται άμεσα ότι ο Κύριος αναστήθηκε με άλλο σώμα, διαφορετικό από αυτό που είχε προ τής αναστάσεώς Του.

Για να κατανοήσουμε λοιπόν καλύτερα τι σημαίνει "εν ετέρα μορφή", ας διαβάσουμε ένα παράλληλο χωρίο, που πιθανότατα μάλιστα αναφέρεται στο ίδιο περιστατικό. Το χωρίο αυτό είναι στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, 24: 13-27:

"Και ιδού δύο εξ αυτών ήσαν πορευόμενοι εν αυτή τη ημέρα εις κώμην απέχουσαν σταδίους εξήκοντα από Ιερουσαλήμ, ή όνομα Εμμαούς. 14 και αυτοί ωμίλουν προς αλλήλους περί πάντων των συμβεβηκότων τούτων. 15 και εγένετο εν τω ομιλείν αυτούς και συζητείν και αυτός ο Ιησούς εγγίσας συνεπορεύετο αυτοίς·  (Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς πλησίασε και πήγαινε μαζί τους).

Εύλογα θα ρωτήσει κανείς: "Και γιατί δεν τον γνώρισαν; Μήπως επειδή όντως δεν είχε ανθρώπινο σώμα, γι' αυτό όντας πνεύμα, υλοποιήθηκε με άλλη μορφή, άγνωστη σ' αυτούς; Το επόμενο εδάφιο, μάς δίνει την απάντηση:

"16 οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν. Το πρόβλημα τής μη αναγνώρισής Του, δεν ήταν αντικειμενικό, αλλά υποκειμενικό. Δεν είχε αλλάξει αντικειμενικά μορφή, ή ακόμα χειρότερα, σώμα, ο Ιησούς. Απλώς τα μάτια τους εκρατούντο, ώστε να μη τον αναγνωρίσουν, εξ αιτίας κάποιου υπερφυσικού θαύματος. Και αυτό, επιβεβαιώνεται στον στίχο 31, που λέει:

"αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και επέγνωσαν αυτόν· και αυτός άφαντος εγένετο απ’ αυτών".

Στο τέλος λοιπόν, όταν ο Κύριος τους δίδαξε όσα ήθελε να τους διδάξει, τότε δι' υπερφυσικής ενεργείας πάλι, διηνήχθησαν οι οφθαλμοί τους και επέγνωσαν αυτόν. Το ζήτημα λοιπόν, δεν ήταν ότι άλλαξε σώμα ο Ιησούς, αλλά ότι εκείνοι εμποδίζονταν στο να τον δουν όπως είναι. Άλλωστε, ανάλογα περιστατικά, δεν είχαν συμβεί και κατά την περίοδο προ του πάθους τού Κυρίου;

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την περίπτωση που αναφέρεται στο ίδιο ευαγγέλιο τού Λουκά, και στίχους 4: 16-30. Ο Ιησούς είχε πάει να κηρύξει στη συναγωγή τής Ναζαρέτ, και αφού καυτηρίασε με τον λόγο του τους συμπατριώτες του, αυτοί ερεθίστηκαν και τον έπιασαν για να τον γκρεμίσουν.

Διαβάζουμε από τον στίχο 4: 28: "και επλήσθησαν πάντες θυμού εν τη συναγωγή ακούοντες ταύτα, 29 και αναστάντες (αφού σηκώθηκαν), εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και ήγαγον αυτόν έως οφρύος του όρους, εφ’ ου η πόλις αυτών ωκοδόμητο, εις το κατακρημνίσαι αυτόν. 30 αυτός δε διελθών δια μέσου αυτών επορεύετο".

Τον είχαν πιάσει και τον πήγαιναν στην άκρη τού βουνού για να τον γκρεμίσουν, εκείνος όμως πέρασε από ανάμεσά τους, και έφυγε με πολύ ήρεμο τρόπο, αλλά και θαυμαστό, και υπερφυσικό συνάμα. Πώς πέρασε ανάμεσά τους και δεν τον αναγνώρισαν; Για ποια αιτία; Για την ίδια αιτία μάλλον που δεν τον αναγνώρισαν οι Μαθητές, όταν πορευόταν μαζί τους προς την Εμαούς.

Ανάλογα περιστατικά αναφέρονται και στο ευαγγέλιο τού Ιωάννη, 8: 59 και 10: 39.

Έτσι λοιπόν, αυτό το επιχείρημα εναντίον τής αναστάσεως τού ανθρώπινου σώματος του Κυρίου, και από μόνο του δεν στέκει, αλλά και δεν μπορεί να αντιρροπήσει την σωρεία τών μαρτυριών περί τού αντιθέτου, που μέχρι τώρα έχουμε δει, και που θα δούμε και στη συνέχεια αν ο Κύριος θελήσει.

Φθάσαμε όμως ήδη στο τέλος και τής σημερινής μας εκπομπής. Σας ευχαριστούμε που είχατε την καλοσύνη να μας παρακολουθήσετε, ευχαριστούμε επίσης και τον πατέρα Δημήτριο Παπαγιάννη, που είχε την επιμέλεια τού ήχου. Χαίρετε, και ο Θεός μαζί μας!

Απομαγνητοφώνηση Ν. Μ.