Μερικοί κάνουν σύγχυση μεταξύ της λογικής και της νοερός προσευχής. Η προσευχή με το κομποσχοίνι δεν είναι νοερά προσευχή.

«Έχω ακούσει, δηλαδή μοναχές, που λένε: "τώρα θα κάνω νοερά προσευχή". Δηλαδή, έχουν καθίσει κάτω, πιάνουν το κομποσχοίνι και νομίζουν αυτό είναι νοερά προσευχή, δηλαδή. Αρκεί να κάνουν κομποσχοίνι, έχουν νοερά προσευχή. Δεν καταλαβαίνουν ότι η ευχή πρέπει να είναι και στην καρδιά και όχι μόνο στο κομποσχοίνι και στο μυαλό. Διότι δεν ξέρουν την διαφορά μεταξύ λογικής λατρείας και νοεράς λατρείας. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο».

Στην αρχή ξεκινά κανείς με την επανάληψη της ευχής, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», με το στόμα, την λογική, και κάποτε η ευχή εισέρχεται στην καρδιά.

«Ο αρχάριος, επειδή δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό, γιατί δεν υπάρχει ακόμα η διάκριση μεταξύ νοός και λογικής, γι' αυτό κάθεται και προσεύχεται, όσο μπορεί, με την λογική, υπό την καθοδήγηση του Πνευματικού του Πατέρα και συνέχεια προσεύχεται μέχρι την ημέρα που αυτή η προσευχή, που την κάνει με την λογική του, αρχίζει και την κάνει με τον νου του μέσα στην καρδιά».

Και το καταπληκτικό είναι ότι, όταν ο νους εισέρχεται στην καρδιά και προσεύχεται, τότε η λογική είναι από έξω και παρατηρεί την κίνηση του νου.

«Φαίνεται καθαρά αυτό που λένε και οι Πατέρες, δηλαδή, ότι όταν ο νους προσεύχεται και όταν εισέρχεται και εξέρχεται μέσα στην καρδιά, κάθεται ο ενδιάθετος λόγος, δηλαδή η λογική, και τον παρατηρεί. Ο άνθρωπος φθάνει στο σημείο, όταν κάνει άσκηση, που η λογική του μπορεί και να βλέπει τον νου να εισέρχεται στην καρδιά και να εξέρχεται, διότι έχει πλέον έλεγχο. Και όταν θέλει ο άνθρωπος και συγκεντρώνεται, παίρνει τον νου και τον βάζει μέσα στην καρδιά του, δηλαδή, και αυτό το παρατηρεί η λογική του ανθρώπου.

Και όταν ο νους αυτός αδιαλείπτως προσεύχεται, αυτό γίνεται βιολογικά, φυσιολογικά, εδώ μέσα στην περιοχή της καρδιάς, μέσα στην καρδιά γίνεται, δηλαδή, κυριολεκτικά γίνεται αυτό το πράγμα μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, και ο ενδιάθετος λόγος κάθεται και το χαίρεται κιόλας. Δηλαδή, ο λόγος μπορεί να μην προσεύχεται, και να προσεύχεται μόνο η καρδιά. Και όταν κανείς πάει στην Εκκλησία προσεύχεται και η καρδιά, προσεύχεται και ο λόγος και το ένα ανεξάρτητο περίπου από το άλλο δηλαδή. Και έτσι και κάθεται ο λόγος και παρατηρεί την καρδιά και τον νου και ακούει.

Λοιπόν, αυτά που τα βρίσκει κανείς σκόρπια στους Πατέρες της Εκκλησίας, κατά ένα πολύ θαυμαστό τρόπο θα τα βρείτε μέσα στο σύγγραμμα αυτό, "Περιπέτειες ενός προσκυνητού", ο οποίος προσκυνητής όπου πήγαινε, προσευχόταν μέσα στην καρδιά, κουβαλούσε μαζί του την προσευχή μέσα στην καρδιά του, δηλαδή. Είναι φοβερό φαινόμενο».