Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς

Φραγμός στην εκμετάλλευση της απειρίας των άλλων

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Μελέτες και Αγία Γραφή

4ο Μέρος:

Πιστός και Φρόνιμος Δούλος

Η αληθής σημασία τού "Δούλου"

Για ποιους μιλούσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην παραβολή του;

"⁴⁵ Ποιος είναι, λοιπόν, ο πιστός και φρόνιμος δούλος, που ο κύριός του τον κατέστησε επιστάτη στους υπηρέτες του, για να δίνει σ' αυτούς την τροφή στον καιρό της;

⁴⁶ Μακάριος εκείνος ο δούλος, που, όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να κάνει έτσι. ⁴⁷ Σας διαβεβαιώνω ότι, θα τον κάνει επιστάτη σε όλα τα υπάρχοντά του.

⁴⁸ Αν, όμως, ο κακός εκείνος δούλος πει στην καρδιά του: "Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει"· ⁴⁹ και αρχίσει να δέρνει τούς συνδούλους του, και να τρώει και να πίνει μ' αυτούς που μεθούν, ⁵⁰ θάρθει ο κύριος εκείνου τού δούλου σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· ⁵¹ και θα τον διχοτομήσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους υποκριτές· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών". (Ματθαίος 24: 45-51).

Ποιος είναι λοιπόν ο πιστός και φρόνιμος δούλος για τον οποίο μίλησε ο Κύριος; Υπάρχουν στην Αγία Γραφή επαρκή στοιχεία, για να κατανοήσουμε αυτή την παραβολή;

Και βέβαια υπάρχουν! Ας τα δούμε στη συνέχεια:

Α. Ο χρόνος υπηρεσίας τού Δούλου

α) Μπορούμε άραγε να εντοπίσουμε κάποια χρονικά στοιχεία, από το γεγονός ότι ο Ματθαίος ανέφερε αυτή την παραβολή στα πλαίσια τής απάντησης τού Χριστού, στο ερώτημα τών μαθητών Του, για το πότε θα έρθει το τέλος;

Όχι! Επειδή ο Ματθαίος, δεν κάνει χρονολογική αφήγηση, αλλά ΘΕΜΑΤΙΚΗ. Και αφού το θέμα ήταν η έλευση του Χριστού, ανέφερε την παραβολή αυτή, στο ίδιο συμφραζόμενο.

Ο Λουκάς όμως που κάνει ΙΣΤΟΡΙΚΗ και ΧΡΟΝΙΚΗ τοποθέτησης τών γεγονότων που αφηγείται, ΔΕΝ τοποθετεί την παραβολή αυτή στο ίδιο πλαίσιο. Την τοποθετεί στο 12ο κεφάλαιό του, δηλαδή 9 κεφάλαια ΠΡΙΝ από τη συζήτηση για το τέλος τού Ματθαίου, η οποία συζήτηση υπάρχει στο 21ο κεφάλαιο τού Λουκά! Και μάλιστα ο Λουκάς την αναφέρει και πολύ εκτενέστερα! Γράφει τα ακόλουθα:

"³⁵ Ας είναι οι μέσες σας περιζωσμένες, και τα λυχνάρια αναμμένα· ³⁶ κι εσείς, όμοιοι με ανθρώπους που προσμένουν τον κύριό τους, πότε θα επιστρέψει από τους γάμους, για να του ανοίξουν αμέσως, όταν έρθει και κρούσει.

³⁷ Μακάριοι εκείνοι οι δούλοι, που, όταν έρθει ο κύριός τους, τους βρει να αγρυπνούν· σας διαβεβαιώνω ότι θα περιζωστεί, και θα τους καθίσει στο τραπέζι, και αφού έρθει στο μέσον, θα τους υπηρετήσει. ³⁸ Και αν έρθει κατά τη δεύτερη φυλακή τής νύχτας, και κατά την τρίτη φυλακή τής νύχτας έρθει, και βρει έτσι, μακάριοι είναι οι δούλοι εκείνοι.

³⁹ Και να γνωρίζετε τούτο, ότι, αν ο οικοδεσπότης ήξερε ποια ώρα έρχεται ο κλέφτης, θα αγρυπνούσε, και δεν θα άφηνε να διανοιχτεί το σπίτι του. ⁴⁰ Κι εσείς, λοιπόν, γίνεστε έτοιμοι· επειδή, κατά την ώρα που δεν στοχάζεστε, έρχεται ο Υιός τού ανθρώπου.

⁴¹ Και ο Πέτρος είπε σ' αυτόν: Κύριε, σε μας λες αυτή την παραβολή ή και σε όλους;

⁴² Και ο Κύριος είπε: Ποιος είναι, λοιπόν, ο πιστός οικονόμος, και φρόνιμος, τον οποίο ο κύριός του θα τον τοποθετήσει επάνω στους υπηρέτες του, για να δίνει τη διορισμένη τροφή στον ανάλογο καιρό;

⁴³ Μακάριος ο δούλος εκείνος, που, όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να πράττει έτσι. ⁴⁴ Σας διαβεβαιώνω, ότι θα τον κάνει επιστάτη επάνω σε όλα τα υπάρχοντά του.

⁴⁵ Και αν ο δούλος εκείνος πει μέσα στην καρδιά του: Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει· και αρχίσει να δέρνει τούς δούλους και τις δούλες, και να τρώει και να πίνει και να μεθάει· ⁴⁶ ο κύριος εκείνου τού δούλου θάρθει σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· και θα τον διχοτομήσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους απίστους.

⁴⁷ Και εκείνος ο δούλος, που γνώρισε το θέλημα του κυρίου του, αλλά δεν ετοίμασε ούτε έκανε σύμφωνα με το θέλημά του, θα δαρθεί πολύ. ⁴⁸ Αλλά, όποιος, ενώ δεν γνώρισε, όμως έπραξε άξια δαρμών, θα δαρθεί λίγο. Και σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ' αυτόν· και σε όποιον είναι εμπιστευμένο πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ' αυτόν". (Λουκάς 12: 35-48).

Το ότι σε όλο αυτό το κείμενο, ο Κύριος αναφέρεται στην ΙΔΙΑ παραβολή και όχι σε περισσότερες τής μίας, φαίνεται από την ερώτηση τού Πέτρου: "Κύριε, σε μας λες αυτή την παραβολή ή και σε όλους;". Δεν θα μπορούσε ο Κύριος να αναφερθεί σε διαφορετική παραβολή, απαντώντας στην ερώτηση τού Πέτρου γι' "αυτή" την παραβολή! Αλλιώς θα ήταν κακός συνομιλητής και κακός δάσκαλος! Θα τους μπέρδευε περισσότερο αν έκανε κάτι τέτοιο, αντί να τους δώσει περισσότερα στοιχεία, γι' ΑΥΤΗ την παραβολή για την οποία Τον ρώτησαν!

β) Πού τοποθετείται χρονικά η περίοδος τής διατεταγμένης υπηρεσίας τού Δούλου, βάσει τών όσων είπε ο Κύριος;

Τόσο ο Ματθαίος, όσο και ο Λουκάς, είναι σαφείς στο ότι ο Κύριος άφησε αυτόν τον Δούλο, κατά τη διάρκεια τής ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ! Το θέμα συζήτησης και τού Λουκά και τού Ματθαίου, είναι η 2η Παρουσία τού Χριστού, σε άγνωστο χρόνο!

"³⁶ κι εσείς, όμοιοι με ανθρώπους που προσμένουν τον κύριό τους, πότε θα επιστρέψει από τους γάμους, για να του ανοίξουν αμέσως, όταν έρθει και κρούσει. ³⁷ Μακάριοι εκείνοι οι δούλοι, που, όταν έρθει ο κύριός τους, τους βρει να αγρυπνούν... ⁴³ Μακάριος ο δούλος εκείνος, που, όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να πράττει έτσι... ⁴⁵ Και αν ο δούλος εκείνος πει μέσα στην καρδιά του: Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει... ⁴⁶ ο κύριος εκείνου τού δούλου θάρθει σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει" (Λουκάς 12ο κεφ.)

"⁴⁶ Μακάριος εκείνος ο δούλος, που, όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να κάνει έτσι... ⁴⁸ Αν, όμως, ο κακός εκείνος δούλος πει στην καρδιά του: "Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει"... ⁵⁰ θάρθει ο κύριος εκείνου τού δούλου σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει" (Ματθαίος 24ο κεφ.)

Σαφέστατα λοιπόν, ο Κύριος την τοποθετεί από την αναχώρησή Του προς τον Πατέρα Του, ως την επάνοδό Του στη Β΄ Παρουσία!

γ) Πότε θα έφευγε ο Κύριος αφήνοντας τον Δούλο σε υπηρεσία;

Όταν τα έλεγε αυτά, ήταν ΠΑΡΩΝ στην 1η Του παρουσία, και τους είχε πει ότι θα έφευγε:

"Λίγο ακόμα, και δεν με βλέπετε· και πάλι λίγο, και θα με δείτε· επειδή, εγώ πηγαίνω προς τον Πατέρα" (Ιωάννης 16: 16).

Πράγματι, λίγο καιρό μετά από αυτά τα λόγια, αναλήφθηκε στους ουρανούς και έπαψε να ζει μαζί μας εδώ στη γη.

Συνεπώς, ο Κύριος εξουσιοδότησε τον Δούλο για τις υπηρεσίες του, λίγο πριν αναχωρήσει για τον ουρανό, κατά το  τέλος τής 1ης του Παρουσίας στη γη.

δ) Πότε θα γύριζε ο Κύριος για να ξανασυναντήσει τον Δούλο;

Οι Χριστιανοί ήξεραν ότι ο Κύριος θα ξαναγύριζε με δύναμη και δόξα, για να είναι πάντα μαζί τους:

"¹⁶ Ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα· ¹⁷ έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα· και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο" (Α΄ Θεσσαλ. 4: 16,17).

Ως πότε όμως θα έλειπε;

Ας παρατηρήσουμε ότι ο Λουκάς μας λέει ότι ο Κύριος θα γύριζε από τους γάμους.

"κι εσείς, όμοιοι με ανθρώπους που προσμένουν τον κύριό τους, πότε θα επιστρέψει από τους γάμους" (Λουκάς 12ο: 36).

Εδώ είναι καλό να θυμόμαστε, ότι η λέξη: "γάμους", ή "γάμος" στην εποχή εκείνη, ΔΕΝ εννοεί την τελετή, όπως συνήθως τη χρησιμοποιούμε σήμερα! Δεν γινόταν κάποια τελετή, αλλά πήγαινε ο γαμπρός και έπαιρνε τη νύφη και ξεκινούσε ένα γλέντι, που συχνά κρατούσε και πάνω από μία ημέρα! Ίσως γι' αυτό αναφέρεται η λέξη: "γάμους" στον πληθυντικό, για να τονισθεί ολόκληρη αυτή η παραδοσιακή διαδικασία.

Ενθυμούμενοι αυτή τη διαφορά τής λέξης από τη σημερινή χρήση της, κυρίως για την "τελετή", θα καταλάβουμε ότι ο Κύριος μιλούσε για μια διαδικασία παρατεταμένη και σύνθετη, από το γλέντι που θα γινόταν, ως την επιστροφή τού γαμπρού στο σπίτι με τη νύφη, και όχι για κάτι που θα τελείωνε με μία τελετή.

Σε όλη τη διάρκεια τού παρόντος αιώνος, οι Χριστιανοί βρίσκονται σε "αρραβώνα" με τον Κύριο Ιησού Χριστό, στα πλαίσια τής Εκκλησίας Του:

"σφραγιστήκατε με το Άγιο Πνεύμα τής υπόσχεσης· ¹⁴που είναι ο αρραβώνας τής κληρονομιάς μας, μέχρι την απολύτρωση του λαού του που αποκτήθηκε, σε έπαινο της δόξας του" (Εφεσίους 1: 13,14).

Άρα, μέχρι την "απολύτρωση" τών αγίων, ισχύει η κατάσταση τού "αρραβώνα".

Και πότε τοποθετούνται οι "γάμοι" κατά την Αγία Γραφή;

Μας το αποκαλύπτει η Αποκάλυψη:

"⁷ Ας χαιρόμαστε και ας νιώθουμε αγαλλίαση και ας δώσουμε σ' αυτόν τη δόξα· επειδή, ήρθε ο γάμος τού Αρνίου, και η γυναίκα του ετοίμασε τον εαυτό της... ^{21: 1} Και είδα έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη· επειδή, ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. ² Και εγώ ο Ιωάννης είδα την άγια πόλη, την καινούργια Ιερουσαλήμ, που κατέβαινε από τον Θεό, από τον ουρανό, ετοιμασμένη σαν νύφη στολισμένη για τον άνδρα της." (Αποκάλυψις 19: 7, 21: 1,2).

Παρατηρούμε εδώ, ότι ο γάμος τού Αρνίου, δηλαδή τού Χριστού με την Εκκλησία, την Καινούργια Ιερουσαλήμ, συμβαίνει κατά τη 2η έλευση τού Χριστού, ενώ η παλαιά γη και ο παλαιός ουρανός έχουν παρέλθει, και υπάρχει πλέον ο καινούργιος ουρανός και η καινούργια γη. Κατά συνέπεια, η επιστροφή τού Κυρίου, θα γίνει κατά τη 2η Παρουσία Του, κατά την οποία θα ανακαινίσει τον ουρανό και τη γη, και οι άγιοι τής Εκκλησίας θα κατεβούν μαζί με τον Κύριο, να λάβουν τα άφθαρτα σώματα τής ανάστασης.

Η διάρκεια λοιπόν τής παραβολής, είναι ολόκληρη η Χριστιανική εποχή, από το τέλος τής 1ης, ως τη 2η Παρουσία τού Κυρίου. Σε όλο αυτό το διάστημα, υπάρχει διορισμένος Δούλος απ' Αυτόν, για την διατεταγμένη υπηρεσία που τού έχει δοθεί από τον Κύριο.

Β. Ένας Δούλος ή πολλοί;

Αν όμως η διάρκεια τής υπηρεσίας τού Δούλου είναι από την εποχή τής 1ης Παρουσίας τού Χριστού ως την εποχή τής 2ης, πώς θα μπορούσε η παραβολή να μιλάει για οποιοδήποτε πρόσωπο, αφού μιλάμε για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χιλιετιών; Μήπως ο Κύριος δεν μιλούσε για πρόσωπα, αλλά για μια σύνθετη ομάδα πολλών προσώπων, που δεν θα μπορούσε να πεθάνει για χιλιάδες χρόνια;

Αυτό το ερώτημα έχει κάνει κάποιους Προτεστάντες ερμηνευτές να μιλάνε για "έναν σύνθετο" δούλο, δηλαδή για μια ομάδα ανθρώπων.

Όμως τα λόγια τού Κυρίου αποκλείουν αυτή την ερμηνεία τού "ομαδικού Δούλου", επειδή:

1. Ο Κύριος μιλάει σαφέστατα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ σε κάποιους Χριστιανούς, λέγοντάς τους "να αγρυπνούν". Πώς θα μπορούσε μία ολόκληρη ομάδα να αγρυπνεί ή να απιστεί στον Κύριο; Σε μια ομάδα πιστών, πάντα υπάρχουν οι επιτυχημένοι και οι αποτυχημένοι, επειδή ο καθένας έχει την προσωπική του ευθύνη ενώπιον τού Κυρίου, και η πίστη τους δεν ενεργεί, ούτε κρίνεται ομαδικά.

2. Αν ο Κύριος είχε αφήσει μια ομάδα σε μια τόσο σοβαρή υπηρεσία, τη διατροφή τού Οίκου Του, η οποία ομάδα, ΟΛΟΚΛΗΡΗ αποδεικνυόταν άπιστη και πονηρή, αυτή θα ήταν μια αποτυχία τού Ιδίου τού Κυρίου, που δεν ήξερε να επιλέγει, και δεν μπορούσε να προβλέψει την αποτυχία εξ αρχής!

3. Το ότι ο "Δούλος" ΔΕΝ είναι μία σύνθετη ομάδα, φαίνεται από το ότι στην εκτενέστερη μορφή τής παραβολής που μας δίνει ο Λουκάς, οι Δούλοι είναι ΠΟΛΛΟΙ, επειδή αναφέρονται στον Πληθυντικό! Π.χ.: "Μακάριοι εκείνοι οι δούλοι...". Συνεπώς, δεν μιλάμε για κάποια σύνθετη μονάδα, αλλά για μια ΟΜΑΔΑ Δούλων, στους οποίους ο Κύριος εμπιστεύθηκε κάποια υπηρεσία.

4. Ακόμα και αν υποθέταμε κάτι τέτοιο, η οποιαδήποτε ταυτότητα μιας τέτοιας Χριστιανικής ομάδας, θα ήταν ασύμβατη με την παραβολή, επειδή σε όλη τη Χριστιανική ιστορία, δεν μπορεί να εντοπισθεί μια τέτοια Χριστιανική ομάδα, που να της έδωσε ο Κύριος μια τέτοια αποστολή, και που να κινδύνευε να απιστήσει ολόκληρη.

5. Μήπως όμως πρόκειται για πολλές ομάδες, γι' αυτό αναφέρονται οι "δούλοι" στον Πληθυντικό; Και πάλι όχι. Δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερες από μία ομάδες. Ας θυμίσουμε ότι λέει ο Ματθαίος: "Αν, όμως, ο κακός ΕΚΕΙΝΟΣ δούλος...". Συνεπώς, δεν πρόκειται για περισσότερες από μία δήθεν ομάδες, αφού η λέξη: "εκείνος", δείχνει ότι μιλάει για τον ίδιο εκείνο δούλο, που θα μπορούσε να αποδειχθεί είτε πιστός είτε πονηρός.

Άλλωστε, αφού μιλάει για "δούλους", είναι σαφές ότι μιλάει για πολλούς, συνεπώς δεν χρειάζεται να υποθέτουμε ότι μιλούσε για μία ή περισσότερες ΣΥΝΘΕΤΕΣ ομάδες. Θα ήταν πλεονασμός, αφού μίλησε σαφώς για ΠΟΛΛΟΥΣ δούλους, και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο πίστης ή απιστίας!

Γ. Σε ποιους απευθυνόταν ο Κύριος;

Είναι σαφές στα λόγια τού Κυρίου, όπως αυτά αποτυπώνονται στην παραβολή τού Λουκά, ότι ο Κύριος λέει αυτά τα λόγια ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για όλους τους μαθητές Του, αφού τους μιλάει σε δεύτερο πρόσωπο: "Ας είναι οι μέσες σας περιζωσμένες, και τα λυχνάρια αναμμένα· ³⁶ κι εσείς, όμοιοι με ανθρώπους που προσμένουν τον κύριό τους...⁴⁰ Κι εσείς, λοιπόν, γίνεστε έτοιμοι... ⁴¹ Και ο Πέτρος είπε σ' αυτόν: Κύριε, σε μας λες αυτή την παραβολή ή και σε όλους;".

Είναι προφανές ότι οι Μαθητές κατάλαβαν καλά, ότι ο Κύριος μιλούσε ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ. Αυτό που δεν κατάλαβαν, είναι αν εννοούσε ΜΟΝΟ αυτούς, ή ΚΑΙ όλους τους υπόλοιπους πιστούς Του!

Το ότι ο Κύριος α) μίλησε για ΔΟΥΛΟΥΣ (στον Πληθυντικό), β) το ότι η παραβολή περιελάμβανε όλους τους Αποστόλους τού Κυρίου, και γ) το ότι το χρονικό διάστημα τής παραβολής επεκτείνεται από την 1η ως τη 2η Παρουσία τού Κυρίου, ξεκαθαρίζει κατ' αρχήν το ερώτημα τού Πέτρου:

Ο Κύριος έδωσε την ΕΙΔΙΚΗ υπηρεσία αυτή για την οποία μιλάμε, σε πολλούς Χριστιανούς, οι οποίοι συμπεριελάμβαναν ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σε όλους τους αιώνες ως τη 2η Παρουσία τού Κυρίου! Και αφού μιλάει για πολλούς Δούλους, έτσι εξηγείται και το ότι κάποιοι απ' αυτούς θα μπορούσαν να αποδειχθούν "πονηροί", και το ότι θα υπήρχαν ζωντανοί Δούλοι στην επιστροφή Του, κατά τη 2η Παρουσία!

Οι Δούλοι στους οποίους παρέδωσε τη συγκεκριμένη υπηρεσία, θα έπρεπε να είναι άγρυπνοι ΜΕΧΡΙ να επιστρέψει, όσος χρόνος και αν χρειαζόταν γι' αυτό!

Όσο γι' αυτούς που πέθαναν σε αυτό το διάστημα τόσων αιώνων αναμένοντας, δεν υπάρχει ούτε γι' αυτούς πρόβλημα, αφού με τον θάνατό τους σε ώρα που δεν γνωρίζουν, εξερχόμενοι από τον χρόνο, ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ συναντούν τον Κύριο για να λάβουν ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ τον έπαινο ή την κατάκριση κατά την ημέρα τής ανάστασης όταν επιστρέψει, ανάλογα με την ανταπόκρισή τους στην υπηρεσία που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος.

Αυτό που του λέει ο Κύριος, είναι: Από εσάς τους δούλους μου, στους οποίους εμπιστεύομαι αυτή την υπηρεσία, ποιος θα είναι ο πιστός και ποιος ο πονηρός δούλος; Μείνετε λοιπόν άγρυπνοι, επειδή ο καθένας σας, θα μπορούσε στο τέλος να αποδειχθεί, είτε πιστός είτε πονηρός δούλος!

Δ. Ποια υπηρεσία τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος;

Λέει ο Ματθαίος:

"Ποιος είναι, λοιπόν, ο πιστός και φρόνιμος δούλος, που ο Κύριός του τον κατέστησε επιστάτη στους υπηρέτες του, για να δίνει σ' αυτούς την τροφή στον καιρό της;".

Λέει και ο Λουκάς:

"Ποιος είναι, λοιπόν, ο πιστός οικονόμος, και φρόνιμος, τον οποίο ο Κύριός του θα τον τοποθετήσει επάνω στους υπηρέτες του, για να δίνει τη διορισμένη τροφή στον ανάλογο καιρό;".

Δεν μένει αμφιβολία, ότι η υπηρεσία τού Δούλου ή Οικονόμου αυτού, είναι να τρέφει τους συνδούλους του, τους υπόλοιπους Χριστιανούς, με τη "διορισμένη τροφή" στον καιρό που πρέπει να τη δίνει, τακτικά, χωρίς να τους αφήνει πεινασμένους.

Πρόκειται δηλαδή για μια ΘΕΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ απέναντι στα υπόλοιπα μέλη τής Εκκλησίας, στα οποία ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ μια τέτοια υπηρεσία διατροφής τών συγχριστιανών τους.

Το αρχαίο κείμενο, αναφέρει τα πρόσωπα τής παραβολής, ως "δούλους", ή "οικονόμους", και αναφέρεται σε κάποια "θεραπεία". Λέει το κείμενο:

"Τις άρα εστίν ο πιστός δούλος και φρόνιμος, ον κατέστησεν ο κύριος αυτού επί της θεραπείας αυτού;" (Ματθαίος 24: 45).

Και την ίδια λέξη "θεραπεία", χρησιμοποιεί και ο Λουκάς στη δική του παρουσίαση τής παραβολής.

Ένας "οικονόμος" έχει μία "επιστασία" σε κάποιον "οίκο". (οικο-νόμος). Ο "ικέτης" μένει στο σπίτι τού Κυρίου του συνεχώς. Ο "θεράπων" δεν μένει κατ' ανάγκην.

Και ποιος είναι ο "οίκος" τού Θεού;

Στην εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης, ήταν η Εκκλησία τού Ισραήλ και στη Χριστιανική εποχή, ο απόστολος Παύλος μας εξηγεί ποιος είναι ο οίκος τού Θεού, στα ακόλουθα χωρία:

"ο μεν Μωυσής πιστός εις όλον τον οίκον αυτού (τον Ισραήλ) ως θεράπων... ο δε Χριστός ως Υιός επί τον οίκον Αυτού, τού οποίου ημείς είμεθα οίκος..." (Εβραίους 3: 5, 6).

"είσθε... συμπολίτες τών αγίων και οικείοι τού Θεού" (Εφεσίους 2: 19).

"εν τω οίκω τού Θεού, όστις είναι η Εκκλησία τού Θεού τού ζώντος" (Α΄ Τιμόθεον 3: 15).

Ε. Ποια είναι η τροφή που δίνουν οι εντεταλμένοι Δούλοι;

Ας δούμε τι λέει η Αγία Γραφή, για την τροφή εκείνη που συντηρεί την Εκκλησία τού Κυρίου σε ζωή, κατά τον λόγο τού Κυρίου Ιησού Χριστού:

"Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε σ' αυτούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή. Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. Επειδή, η σάρκα μου, αληθινά, είναι τροφή, και το αίμα μου, αληθινά, είναι πόση.

Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, μένει σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα μ' αυτόν. Όπως με απέστειλε ο Πατέρας που ζει, και εγώ ζω για τον Πατέρα, έτσι και όποιος με τρώει, θα ζήσει και εκείνος για μένα.

Αυτός είναι ο άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό· όχι όπως οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα, και πέθαναν· όποιος τρώει τούτον τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα." (Ιωάννης 6: 53-58)

"Και ενώ έτρωγαν, παίρνοντας ο Ιησούς τον άρτο, και αφού τον ευλόγησε, έκοψε, και έδινε στους μαθητές, και είπε: Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου." (Ματθαίος 26: 26).

"Και παίρνοντας άρτον, αφού ευχαρίστησε, έκοψε, και έδωσε σ' αυτούς, λέγοντας: Τούτο είναι το σώμα μου, που δίνεται για σας· αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση" (Λουκάς 22: 19).

Σύμφωνα με τον Κύριο λοιπόν, η τροφή εκείνη την οποία πρέπει να τρώνε οι δούλοι Του για να ζήσουν, είναι το Σώμα Του και το Αίμα Του, η Θεία Ευχαριστία!

Πράγματι, οι Χριστιανοί σε όλους τους αιώνες, ήδη από τον 1ο αιώνα ως σήμερα, ενέμεναν στην κλάση τού άρτου. Η Θεία Ευχαριστία, σε όλους τους αιώνες, είναι το κέντρο λατρείας τής Χριστιανικής Εκκλησίας. Η βρώση τού Σώματος και τού Αίματος τού Κυρίου, υπό μορφήν "άρτου και οίνου".

Στις Πράξεις 2/β΄ 42, μαθαίνουμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, «ήσαν προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς». Και λίγο πιο κάτω, στο εδάφιο 46 προσθέτει ότι «καθ’ ημέραν τε προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ, κλώντες τε κατ’ οίκον άρτον μετελέμβανον τροφής εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας».

Γι' αυτή την τροφή λοιπόν κατέστησε ΟΙΚΟΝΟΜΟΥΣ ο Κύριος κάποιους από τους Δούλους Του. Να τελούν τη Θεία Ευχαριστία, και να δίνουν στους λοιπούς Χριστιανούς το Σώμα Του και το Αίμα Του, ως τροφή αφθαρσίας και αιώνιας ζωής! Και είναι προφανές από την παραβολή, ότι αυτή την ευθύνη ΔΕΝ την έδωσε σε όλους, αλλά σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ από τους Δούλους Του!

Πέρα από την τροφή αφθαρσίας όμως, ο Κύριος μίλησε και για ένα άλλο είδος τροφής, για τη διδασκαλία τού Ευαγγελίου:

«Ο άνθρωπος δεν θα ζήσει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα τού Θεού» (Ματθαίος 4: 4).

Και γι' αυτή την τροφή μίλησε ο Απόστολος Παύλος στους Κορίνθιους Χριστιανούς:

"Αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή· επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε· αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε" (Α΄ Κορ. 3: 1,2).

Δύο είδη τροφών λοιπόν εμπιστεύθηκε ο Κύριος στους Οικονόμους Του να δίνουν στο σπιτικό τής Εκκλησίας Του, "στον κατάλληλο καιρό" για την κάθε μία: Το Σώμα Του και το Αίμα του, και τον λόγο τού Θεού.

Αυτά δεν θα έπρεπε να τα παραμελήσουν, μέχρι να γυρίσει ο Κύριος!

ΣΤ. Ποιοι ανέλαβαν αυτή την ΕΙΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;

Τα λόγια τού Κυρίου είναι ξεκάθαρα, ότι μεταξύ τών Δούλων Του, θα υπήρχε μια ΕΙΔΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Δούλων ή "Οικονόμων" (κατά τον Λουκά), που το βασικό της έργο θα ήταν το έργο τής διατροφής τών υπολοίπων Χριστιανών.

Τι στοιχεία μας δίνει η Αγία Γραφή για την ταυτότητα αυτών τών ΕΙΔΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ; Πού τους βλέπουμε να ηγούνται αυτής τής διακονίας διανομής τού Σώματος και τού Αίματος τού Κυρίου, κατά την Κλάση τού Άρτου στην πρώτη Εκκλησία;

Οι πρώτοι, όπως είδαμε, ήταν οι 12 Απόστολοι, στους οποίους ο Κύριος παρέδωσε αυτή την Οικονομία τής Κλάσης τού Άρτου, λέγοντάς τους: "αυτό να το κάνετε στη δική μου ανάμνηση". Ο ένας μάλιστα, ο Ιούδας, πολύ γρήγορα αποδείχθηκε "Πονηρός Δούλος" και εξέπεσε ενωρίς από την Οικονομία που τους είχε δώσει ο Κύριος. Γι' αυτό και οι λοιποί Απόστολοι, αμέσως, φρόντισαν να τον αντικαταστήσουν με έναν άλλον 12ο Απόστολο:

"Ο Πέτρος, αφού σηκώθηκε στο μέσον των μαθητών, είπε...

Άνδρες αδελφοί, έπρεπε να εκπληρωθεί η γραφή αυτή, που το Άγιο Πνεύμα είχε προείπει διαμέσου τού στόματος του Δαβίδ για τον Ιούδα, ο οποίος έγινε οδηγός σ' αυτούς που συνέλαβαν τον Ιησού... είναι γραμμένο στο βιβλίο των Ψαλμών: «Ας γίνει η κατοικία του έρημη, και ας μη υπάρχει κάποιος που να κατοικεί σ' αυτή», και: «Άλλος ας πάρει την Επισκοπή του».

Πρέπει, λοιπόν, από τους άνδρες, που συμπαραβρέθηκαν μαζί μας όλο αυτόν τον καιρό, κατά τον οποίο ο Κύριος Ιησούς μπήκε και βγήκε ανάμεσά μας... από τούτους να γίνει μαζί μας μάρτυρας της ανάστασής του... και ο κλήρος έπεσε στον Ματθία, και συγκαταψηφίστηκε μαζί με τους έντεκα αποστόλους" (Πράξεις 1: 15-26).

Οι Απόστολοι λοιπόν ήταν "ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ" τής εντολής τού Κυρίου, για μια ειδική οικονομία μεταξύ τών υπολοίπων Χριστιανών στην Εκκλησία.

Στην Α΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 28 - 31, μας εξηγεί η Αγία Γραφή για τη σειρά αυτών τών Οικονομιών διατροφής τής Εκκλησίας:

"Άλλους μεν έβαλε ο Θεός μέσα στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα θεραπείας, βοήθειας, διακυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Μήπως όλοι είναι απόστολοι; Μήπως όλοι είναι προφήτες; Μήπως όλοι είναι δάσκαλοι; Μήπως όλοι κάνουν θαύματα; Μήπως όλοι έχουν χαρίσματα θεραπειών; Μήπως όλοι μιλούν γλώσσες; Μήπως όλοι διερμηνεύουν; Ζητάτε δε με ζήλο τα μεγαλύτερα χαρίσματα".

Εδώ μάς εξηγεί ότι οι Απόστολοι, οι Προφήτες και οι Διδάσκαλοι τής Εκκλησίας, ήταν "τα μεγαλύτερα χαρίσματα", σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που ήταν και πιο εντυπωσιακά, ως θαυματουργικά. Και θυμόμαστε τα λόγια τού Κυρίου, στην παραβολή τού πιστού Οικονόμου, την οποία εξετάζουμε:

"σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ' αυτόν· και σε όποιον είναι εμπιστευμένο (παρέθεντο αρχαίο κείμενο) πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ' αυτόν" (Λουκάς 12: 48).

Υπάρχουν λοιπόν στην Εκκλησία χαρίσματα που εμπιστεύθηκαν από τον Κύριο σε συγκεκριμένα πρόσωπα στην Εκκλησία, με σκοπό "την οικοδομή τής Εκκλησίας" (Εφεσίους 4: 12). Κάποια απ' αυτά, "τα μεγαλύτερα χαρίσματα", έχουν δοθεί σε αυτούς στους οποίους έχει εμπιστευθεί ο Κύριος την Οικονομία τής διατροφής τών Χριστιανών τού Οίκου Του, τής Εκκλησίας, ως μια ΕΙΔΙΚΗ ΘΕΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ μεταξύ τών άλλων Χριστιανών.

Λέει ο απόστολος Παύλος, γι' αυτή την Οικονομία που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος:

"Αν κηρύττω το ευαγγέλιο, δεν είναι σε μένα καύχημα· επειδή, αυτό μού είναι επιβεβλημένο ως ανάγκη· αλλά, αλλοίμονο είναι σε μένα αν δεν κηρύττω το ευαγγέλιο. Επειδή, αν αυτό το κάνω εκούσια, έχω μισθό· αν, όμως, ακούσια, μου είναι εμπιστευμένη μια οικονομία". (Α΄ Κορινθίους 9: 16,17).

Ο Παύλος γνώριζε πολύ καλά, ότι ήταν ένας από τους Οικονόμους εκείνους, στους οποίους ο Κύριος είχε εμπιστευθεί την Οικονομία τής διατροφής τής Εκκλησίας Του! Και γνώριζε πολύ καλά και την κρίση που θα γινόταν, αν αυτός παραμελούσε αυτή την οικονομία, σύμφωνα με την παραβολή τού Κυρίου. Και είχε όχι μόνο την ευθύνη να τρέφει την Εκκλησία με τον λόγο τού Ευαγγελίου, αλλά και με την τέλεση τής Θείας Ευχαριστίας, τής Κλάσης τού Άρτου:

Αυτό φαίνεται στις Πράξεις 20/κ΄ 7-11:

«Εν δε τη μια των Σαββάτων συνηγμένων ημών κλάσαι άρτον, ο Παύλος διελέγετο αυτοίς, μέλλων εξιέναι τη επαύριον, παρέτεινέν τε τον λόγον μέχρι μεσονυκτίου. Ήσαν δε λαμπάδες ικαναί εν τω υπερώω ου ήμεν συνηγμένοι… αναβάς δε και κλάσας τον άρτον και γευσάμενος, εφ’ ικανόν τε ομιλήσας άχρι αυγής ούτως εξήλθεν».

Στο εδάφιο 11, φαίνεται ότι δεν πήγαν για να φάνε εκεί, επειδή λέει για τον Παύλο: «αναβάς δε και κλάσας τον άρτον και γευσάμενος…» Αν είχαν πάει απλώς για να φάνε, δεν θα έλεγε: «γευσάμενος», αλλά κάτι άλλο. Γιατί «γευσάμενος», σημαίνει ότι απλώς έβαλε λίγο ψωμί στο στόμα του ο Παύλος. Το γεύθηκε, βάζοντας στο στόμα του λίγο, αλλά δεν έφαγε κανονικά. Άρα, δεν πήγαν για να φάνε, αλλά για να τελέσουν το μυστήριο της κλάσης του άρτου, και να λάβουν του Σώμα τού Κυρίου, και όχι για να χορτάσουν. Άλλωστε σαφώς λέει, ότι ο σκοπός τής σύναξης αυτής ήταν "συνηγμένων ημών κλάσαι άρτον".

Ο σκοπός τής σύναξης ήταν "η κλάση τού άρτου", και όχι κάτι άλλο. Και σε αυτή τη σύναξη, ηγείτο ο Παύλος, ως Απόστολος και Προφήτης και Δάσκαλος τής Εκκλησίας, καθώς κατείχε και τα τρία ανώτερα χαρίσματα.

Και τι έκανε σε αυτή τη σύναξη; Τέλεσε την Κλάση τού Άρτου και δίδασκε! Δηλαδή ο Παύλος τελούσε τις δύο αυτές βασικές λειτουργίες διατροφής που τού είχε εμπιστευθεί ο Κύριος, ως "πιστός και φρόνιμος οικονόμος" τού Κυρίου, κατά την παραβολή τού Κυρίου.

Αυτή η ειδική λειτουργία ως Προφήτης και Διδάσκαλος για τον Παύλο, φαίνεται και στις Πράξεις 13: 1,2:

"Στην Αντιόχεια, μέσα στην υπάρχουσα εκκλησία, υπήρχαν μερικοί προφήτες και δάσκαλοι, ο Βαρνάβας ... και ο Σαύλος. Και ενώ λειτουργούσαν στον Κύριο και νήστευαν, το Πνεύμα το Άγιο είπε: Ξεχωρίστε σε μένα τον Βαρνάβα και τον Σαύλο για το έργο που τους προσκάλεσα".

Μία βασική διαφορά τών "Προφητών" από τους "Αποστόλους", ήταν ότι ενώ οι Απόστολοι επιλέγονταν απ' ευθείας από τον Ιησού Χριστό, οι Προφήτες επιλέγονταν απ' ευθείας από το Άγιο Πνεύμα. Ο Παύλος (ή Σαύλος εδώ), είχε και τις δύο επιλογές. Και από τον Κύριο και από το Άγιο Πνεύμα. Ήταν και Απόστολος και Προφήτης.

Η επιλογή τους μάλιστα, έγινε καθώς "Λειτουργούσαν", καθώς τελούσαν τη Θεία Λειτουργία. Αυτό δείχνει ότι οι απαρτίζοντες την τάξη τών προφητών, είχαν το δικαίωμα να τελούν τη Θεία Ευχαριστία, κάτι που επιβεβαιώνεται ιστορικά, και από  το πρωτοχριστιανικό κείμενο τής Διδαχής τών Αποστόλων, που αν και δεν συμπεριλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, γράφθηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί ιστορικό τεκμήριο που επιβεβαιώνει την Αγία Γραφή σε αυτό:

Δηλαδή, οι Χριστιανοί έπρεπε να αναγνωρίζουν στους Προφήτες, το δικαίωμα να τελούν τη Θεία Ευχαριστία όποτε ήθελαν!

Επίσης, στις Πράξεις 14/ιδ΄ 23, φαίνεται πως οι Προφήτες που επιλέχθηκαν από την Εκκλησία τής Αντιοχείας, είχαν το δικαίωμα να χειροτονούν πρεσβυτέρους στις κατά τόπους Εκκλησίες. Είναι λοιπόν δεδομένη η εξουσία τών προφητών, επί τού πρεσβυτερίου τών κατά τόπους Εκκλησιών. Εξάγεται λοιπόν και ένα ακόμα συμπέρασμα, ότι το λειτούργημα τών προφητών, δεν ήταν ένα τοπικό λειτούργημα, αλλά η εμβέλειά του είχε ισχύ και σε ευρύτερες περιοχές από την Εκκλησία καταγωγής τού προφήτη, κάτι που επίσης επιβεβαιώνεται ιστορικά και από το ανωτέρω πρωτοχριστιανικό σύγγραμμα τής Διδαχής τών Αποστόλων που αναφέραμε, σε άλλο του σημείο.

Αυτό μπορούμε να το δούμε και σε ένα ακόμα χωρίο τών Πράξεων τών Αποστόλων. Μετά το τέλος τής Αποστολικής Συνόδου το 49 μ.Χ., οι Απόστολοι και οι Πρεσβύτεροι που συμμετείχαν στη Σύνοδο τών Ιεροσολύμων, εξέλεξαν "Ιούδαν τον καλούμενον Βαρσαββάν και Σιλάν, άνδρας ηγουμένους εν τοις αδελφοίς". (Πράξεις 15/ιε΄ 22). Αυτούς τους δύο Προφήτες, τους έστειλαν στην Εκκλησία τής Αντιοχείας, για να μεταφέρουν μαζί με τον Παύλο και το Βαρνάβα, τις αποφάσεις τής Αποστολικής Συνόδου.

Το ότι αυτοί οι δύο "ηγούμενοι" ανήκαν στην τάξη τών Προφητών, αναφέρεται στις Πράξεις 15/ιε΄ 32: "Ιούδας τε και Σιλάς, και αυτοί προφήται όντες, δια λόγου πολλού παρεκάλεσαν τους αδελφούς και επεστήριξαν".

Έτσι λοιπόν, η ηγετική αυτή τάξη τών χαρισματούχων Αποστόλων, Προφητών και Διδασκάλων, στην οποία ο Κύριος εμπιστεύθηκε τη διατροφή τού Οίκου τής Εκκλησίας Του, φαίνεται σαφώς στην προς Εφεσίους 4: 11-14:

Αυτοί οι Οικονόμοι τού Κυρίου, είχαν την ευθύνη να ΤΡΕΦΟΥΝ τους συγχριστιανούς τους με τον λόγο τού Θεού και με τον Άρτο και τον Οίνο, μέχρι να "μεγαλώσουν" από "νήπια", σε "τέλειο άνδρα", προς την τελειότητα.

Ξεκάθαρα λοιπόν η Αγία Γραφή, δεν μας αφήνει στο "σκοτάδι" για την ταυτότητα αυτών τών "Πιστών και Φρόνιμων Δούλων", ή "Οικονόμων" στους οποίους ο Κύριος ανέθεσε την Οικονομία τής διατροφής τής Εκκλησίας Του. Είναι οι Ειδικοί Ιερείς, αυτοί δηλαδή που έχουν την υποχρέωση να τελούν την Θεία Λειτουργία και να διδάσκουν τον λαό τού Θεού.

Αυτοί, από τότε που τους άφησε ο Κύριος ως υπεύθυνους τού Οίκου Του, εδώ και 2000 χρόνια, αδιάσπαστα και αδιάκοπα, ΜΕ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ μέχρι σήμερα, εκτελούν το έργο τους αυτό, μέχρι να γυρίσει ο Κύριος.

Κάποιοι απ' αυτούς, εκτελούν το έργο τους με υπευθυνότητα και ζήλο. Άλλος απ' αυτούς, αποδεικνύεται  "πιστός και φρόνιμος", και αναμένει από τον Κύριο τον έπαινο. Άλλος, αποδεικνύεται "κακός", και λέει κατά την παραβολή τού Κυρίου: "Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει"· και αρχίζει να δέρνει τούς δούλους και τις δούλες, και να τρώει και να πίνει και να μεθάει· ο κύριος εκείνου τού δούλου θάρθει σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· και θα τον αποχωρίσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους απίστους."
 

Ζ. Έχοντες συνείδηση τής οικονομίας που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος

Όταν ένας κύριος προστάζει μια υπηρεσία σε κάποιον δούλο του, εκείνος γνωρίζει πολύ καλά τι τού ανέθεσε ο κύριός του. Θα έπρεπε λοιπόν και εδώ, να αναμένουμε από τους δούλους εκείνους, στους οποίους ο Κύριος ανέθεσε την Οικονομία τής διατροφής τού Οίκου Του, να γνωρίζουν καλά, ότι στην παραβολή τού πιστού Οικονόμου, μιλούσε γι' αυτούς. Έχουμε λοιπόν ιστορική τεκμηρίωση αυτής τής αυτοσυνειδησίας τών Δούλων τού Κυρίου, για την Οικονομία που τους εμπιστεύθηκε;

Και βέβαια έχουμε!

Ήδη πιο πάνω, είδαμε τον Απόστολο Παύλο να λέει σαφώς για την οικονομία αυτή που του ανατέθηκε, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τις ίδιες λέξεις με τον Λουκά στην παραβολή, για την οικονομία αυτή:

"Αν κηρύττω το ευαγγέλιο, δεν είναι σε μένα καύχημα· επειδή, αυτό μού είναι επιβεβλημένο ως ανάγκη· αλλά, αλλοίμονο είναι σε μένα αν δεν κηρύττω το ευαγγέλιο. Επειδή, αν αυτό το κάνω εκούσια, έχω μισθό· αν, όμως, ακούσια, μου είναι εμπιστευμένη μια οικονομία". (Α΄ Κορινθίους 9: 16,17).

Ας το δούμε ακόμα πιο καθαρά αυτό από τον Παύλο:

"Έτσι ας μας θεωρεί κάθε άνθρωπος, ως υπηρέτες τού Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων τού Θεού. Και εκείνο που ζητείται ανάμεσα στους οικονόμους, είναι κάθε ένας να βρεθεί πιστός.

Σε μένα, μάλιστα, είναι ελάχιστο να ανακριθώ από σας ή από ανθρώπινη κρίση· αλλά, ούτε τον εαυτό μου δεν ανακρίνω. Επειδή, η συνείδησή μου δεν με ελέγχει σε τίποτε· όμως, με τούτο δεν είμαι δικαιωμένος· αλλά, αυτός που με ανακρίνει είναι ο Κύριος.

Ώστε, μη κρίνετε τίποτε προ καιρού, μέχρις ότου έρθει ο Κύριος· ο οποίος και θα φέρει στο φως τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών· και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό" (Α΄ Κορινθίους 4: 1-5).

Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να γίνει πιο ξεκάθαρη ερμηνεία τής παραβολής τού Πιστού και Φρόνιμου Δούλου, ή Οικονόμου, από αυτήν που κάνει εδώ ο απόστολος Παύλος, εφαρμόζοντάς την στον εαυτό του. Και εδώ φαίνεται σαφέστατα, πώς ερμήνευσαν εξ αρχής την παραβολή τού Κυρίου οι Απόστολοι, και ότι την εφάρμοσαν στους εαυτούς τους και την οικονομία ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Τόσο τών "κρυμμένων μυστηρίων" (Εφεσίους 3: 9), δηλαδή τη διδασκαλία τού Ευαγγελίου, όσο και για τη μύηση στη βρώση τού Σώματος και τού Αίματος τού Κυρίου. Και στα δύο αυτά είδη διατροφής τής Εκκλησίας.

Και φυσικά δεν εφαρμόζει την παραβολή αυτή ΜΟΝΟ στον εαυτό του, αλλά όπως φαίνεται από τον πληθυντικό, την εφαρμόζει και στους άλλους χαρισματούχους ηγέτες τής Εκκλησίας. Και αυτό φαίνεται και στο ακόλουθο χωρίο:

"Γι' αυτό σε άφησα στην Κρήτη, για να διορθώσεις αυτά που λείπουν, και να βάλεις σε κάθε πόλη πρεσβύτερους, όπως εγώ σε διέταξα... ο επίσκοπος πρέπει να είναι χωρίς κατηγορία, ως οικονόμος τού Θεού" (Τίτον 1: 5-7).

Ξεκάθαρα εδώ ο απόστολος Παύλος, θεωρεί τους επισκόπους (πρεσβυτέρους με την τότε ορολογία) τής κάθε πόλης, ως "οικονόμους Θεού". Ως Απόστολος και Προφήτης διατάζει τον Τίτο, επίσκοπο Κρήτης, να χειροτονίσει εκεί πρεσβυτέρους και να τους μεταδώσει την ευθύνη τής οικονομίας τής διατροφής τού Οίκου τού Κυρίου τής Εκκλησίας.

Και εδώ φαίνεται και η ΕΞΟΥΣΙΑ, τόσο τού Παύλου που ως Απόστολος και Προφήτης διατάζει τον Τίτο, όσο και τού Τίτου, να χειροτονίσει πρεσβυτέρους, και να τους μεταδώσει την ευθύνη τής οικονομίας τού Κυρίου στην Εκκλησία. Κάτι που ξεκάθαρα μαρτυράει την Αποστολική Διαδοχή, δηλαδή την παρατεινόμενη  στους αιώνες αυτή αποστολική εξουσία, να χειροτονούν νέους οικονόμους για την υπηρεσία τού Κυρίου, οι οποίοι να τρέφουν τους συνδούλους τους μέχρι να γυρίσει ο Κύριος.

Και βέβαια την ίδια αυτή αυτοσυνειδησία ως Δούλων ή Οικονόμων τού Οίκου τού Κυρίου, είχαν και οι μετέπειτα επίσκοποι τής Εκκλησίας, σε όλους τους αιώνες ως σήμερα. Ας δούμε για παράδειγμα τι γράφει ο άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λυών, (που είχε γνωρίσει ανθρώπους που πρόλαβαν τους αποστόλους), κατά το τέλος τού 2ου αιώνα μ.Χ. για την παραβολή τού Πιστού και Φρόνιμου Δούλου:

"Πρέπει να υπακούμε στους πρεσβυτέρους, που είναι στην Εκκλησία και έχουν, όπως αποδείξαμε, τη Διαδοχή των Αποστόλων. Αυτοί μαζί με τη διαδοχή του Επισκοπικού αξιώματος πήραν βέβαιο το χάρισμα της αληθείας...

Όσους, όμως, τους πίστευσαν πολλοί ότι είναι Πρεσβύτεροι, αλλά είναι δούλοι των επιθυμιών τους... Γι' αυτούς και ο Κύριος είπε: «Εάν δε είπη ο κακός δούλος εν τη καρδία αυτού, χρονίζει ο κύριος μου, και άρξηται τύπτειν τους δούλους και τας δούλας και εσθίειν και πίνειν και μεθύειν, ήξει ο Κύριος του δούλου εκείνου εν ημέρα ή ου γινώσκει και εν ώρα ή ου προσδοκά και διχοτομήσει αυτόν και το μέρος αυτού μετά των απίστων θήσει» (Ματθ. 24,48-51. Λουκάς 12,45-46.)

Από όλους αυτούς, λοιπόν, πρέπει να απομακρυνθούμε, να προσκολληθούμε δε σε όσους και τη διδασκαλία των Αποστόλων διαφυλάσσουν, όπως είπαμε πριν, και μαζί με την τάξι του Πρεσβυτερίου παρέχουν λόγον υγιή και αναστροφή άμεμπτη...

Τέτοιους πρεσβυτέρους ανατρέφει η Εκκλησία, για τους οποίους και ο προφήτης λέγει: «Δώσω τους άρχοντάς σου εν ειρήνη και τους επισκόπους εν δικαιοσύνη» (Ησαΐας 60: 17). Γι' αυτούς και ο Κύριος έλεγε: «Τις άρα έσται ο πιστός οικονόμος, αγαθός και φρόνιμος, ον καθιστά ο Κύριος επί της θεραπείας Αυτού, του διδόναι αυτοίς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, ον ελθών ο Κύριος ευρήσει ποιούντα ούτως» (Ματθ. 24,45-46. Λουκάς 12,42-43).

Το που θα βρη κανείς τέτοιους δούλους, μας το διδάσκει ο Παύλος, όταν λέγη: «Έθετο ο Θεός εν τη Εκκλησία πρώτον Αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους» (Α' Κορ. 12,28).

Όπου, λοιπόν, δόθηκαν τα χαρίσματα του Κυρίου, εκεί πρέπει να μαθαίνωμε την αλήθεια· από αυτούς που έχουν τη διαδοχή στην Εκκλησία από τους Αποστόλους, κατέχουν δε το υγιές και άμεμπτο της αναστροφής, το ακίβδηλο και αδιάφθορο του λόγου" (Αγίου Ειρηναίου τής Λυών: "Έλεγχος και Ανατροπή τής Ψευδωνύμου Γνώσεως", βιβλίο 4ο, κεφάλαιo 26).

(Τον ιερέα) «κεχειροτόνηκεν ο Σωτήρ οικονόμον... ουχ απλώς και ακατασκέπτως (διδόναι τοις αδελφοίς) την αρκούσαν και πρέπουσαν εκάστω τροφήν...» (Αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας 378-444).

(Του ανέθεσε) «...τον  εαυτού  Κύριον  πάντα  τον  τής  ζωής  χρόνον  εκδέχεσθαι.  Αλλά  μη  μέχρι τούτων  εστάναι·  παραθήκην  δ'  ώσπερ  υποδεξαμένους  παρά  τού  εαυτών  Δεσπότου την  τών  συνδούλων  ημών  κηδεμονίαν,  φυλάττειν  την  πίστιν  προσήκει,  ούτω  τε πιστούς  γενέσθαι  και  φρονίμους  ως  μήποτε  ακαίρως,  αεί  δε  τω  προσήκοντι  καιρώ, ταις ημετέροις συνδούλοις το σιτηρέσιον διανέμειν...» [Ευσέβιος Καισαρείας (265-340) "Εις το κατά Λουκάν"].

Και η Εκκλησία τιμά τον άγιο Κύριλλο Λούκαρη (16ος αιώνας), με τα εξής λόγια:

"Μακάριε Κύριλλε σαυτόν, οικονόμον άριστον, τών μυστηρίων παρέστησας, Θεού τής χάριτος, και ποιμήν ως θείος, υπέρ τών προβάτων σου, Μαρτύρων τον αγώνα ετέλεσας".

Νομίζω δεν χρειάζεται να παραθέσω περισσότερα παραδείγματα, για το πώς η Εκκλησία κατανόησε την παραβολή αυτή τού Κυρίου εξ αρχής και στη διάρκεια όλων τών αιώνων, και πώς την εφάρμοσε στην Αποστολική Διαδοχή τών Πρεσβυτέρων και Επισκόπων τής Εκκλησίας, μέχρι να γυρίσει ο Κύριος.

Η. Ανταμοιβή και κρίση κατά την επιστροφή τού Κυρίου

Ας δούμε τέλος, ποια θα ήταν η ανταμοιβή τού κάθε Πιστού και Φρόνιμου Δούλου, και ποια η κρίση τού κάθε Κακού Δούλου, κατά την επιστροφή τού Κυρίου. Λέει η παραβολή:

"⁴⁶ Μακάριος εκείνος ο δούλος, που, όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να κάνει έτσι. ⁴⁷ Σας διαβεβαιώνω ότι, θα τον κάνει επιστάτη σε όλα τα υπάρχοντά του.

⁴⁸ Αν, όμως, ο κακός εκείνος δούλος πει στην καρδιά του: "Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει"· ⁴⁹ και αρχίσει να δέρνει τούς συνδούλους του, και να τρώει και να πίνει μ' αυτούς που μεθούν, ⁵⁰ θάρθει ο κύριος εκείνου τού δούλου σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· ⁵¹ και θα τον διχοτομήσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους υποκριτές· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών". (Ματθαίος 24: 46-51).

"³⁷ Μακάριοι εκείνοι οι δούλοι, που, όταν έρθει ο κύριός τους, τους βρει να αγρυπνούν· σας διαβεβαιώνω ότι θα περιζωστεί, και θα τους καθίσει στο τραπέζι, και αφού έρθει στο μέσον, θα τους υπηρετήσει...

⁴³ Μακάριος ο δούλος εκείνος, που, όταν έρθει ο κύριός του, θα τον βρει να πράττει έτσι. ⁴⁴ Σας διαβεβαιώνω, ότι θα τον κάνει επιστάτη επάνω σε όλα τα υπάρχοντά του.

⁴⁵ Και αν ο δούλος εκείνος πει μέσα στην καρδιά του: Ο κύριός μου καθυστερεί νάρθει· και αρχίσει να δέρνει τούς δούλους και τις δούλες, και να τρώει και να πίνει και να μεθάει· ⁴⁶ ο κύριος εκείνου τού δούλου θάρθει σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· και θα τον διχοτομήσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους απίστους.

⁴⁷ Και εκείνος ο δούλος, που γνώρισε το θέλημα του κυρίου του, αλλά δεν ετοίμασε ούτε έκανε σύμφωνα με το θέλημά του, θα δαρθεί πολύ. ⁴⁸ Αλλά, όποιος, ενώ δεν γνώρισε, όμως έπραξε άξια δαρμών, θα δαρθεί λίγο. Και σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ' αυτόν· και σε όποιον είναι εμπιστευμένο πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ' αυτόν". (Λουκάς 12: 35-48).

Είναι προφανές ότι η ανταμοιβή τού κάθε Πιστού και Φρόνιμου Δούλου ή Οικονόμου από τον Κύριο, είναι η συμμετοχή στη Βασιλεία Του, γι' αυτό λέει ότι "θα τους καταστήσει πάνω σε όλα Του τα υπάρχοντα". Πρόκειται για ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΑ!

"Αν υπομένουμε, θα βασιλεύσουμε και μαζί του· αν τον αρνούμαστε, κι εκείνος θα μας αρνηθεί" (Β΄ Τιμόθεον 2: 12)

Θα έχουν κατά χάριν, όσα ο Κύριος έχει κατά φύσιν!

"Αγαπητοί, τώρα είμαστε παιδιά τού Θεού· κι ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε· γνωρίζουμε, όμως, ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι μ' αυτόν· επειδή θα τον δούμε καθώς είναι" (Α΄ Ιωάννου 3: 2).

"Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού. Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού· αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του" (Ρωμαίους 8: 16,17).

Θα μετέχουν στη Θεία Ζωή τού Θεού, ενωμένοι αϊδίως με τις Άκτιστες Ενέργειες τού Θεού!

"Αυτοί που παίρνουν την αφθονία τής χάρης και της δωρεάς τής δικαιοσύνης, θα βασιλεύσουν στη ζωή διαμέσου τού ενός Ιησού Χριστού" (Ρωμαίους 5: 17).

Ας δούμε όμως μερικά εδάφια τής Αγίας Γραφής, για το ποια είναι "όλα τα υπάρχοντα του Κυρίου", πάνω στα οποία θα καταστήσει όποιον αποδειχθεί Πιστός και Φρόνιμος, κατά την επιστροφή Του:

"ΟΛΑ μου παραδόθηκαν από τον Πατέρα μου" (Ματθαίος 11: 27).

"Όλα όσα έχει ο Πατέρας, είναι δικά μου· γι' αυτό σας είπα ότι, από το δικό μου θα πάρει, και θα σας το αναγγείλει." (Ιωάννης 16: 15).

"Ο Πατέρας αγαπάει τον Υιό, και όλα τα έδωσε στο χέρι του" (Ιωάννης 3: 35).

"τον κάθισε στα δεξιά του στα επουράνια, πιο πάνω από κάθε αρχή και εξουσία, και δύναμη και κυριότητα, και κάθε όνομα που ονομάζεται, όχι μονάχα σε τούτο τον αιώνα, αλλά και στον μέλλοντα· και υπέταξε τα πάντα κάτω από τα πόδια του" (Εφεσίους 1: 20-22).

"Γι' αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο· ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα τού Πατέρα Θεού" (Φιλιππισίους 2: 9-11).

"του έδωσες εξουσία επάνω σε κάθε σάρκα" (Ιωάννης 17: 2).

"όλα τα υπέταξες κάτω από τα πόδια του»· επειδή, καθώς υπέταξε σ' αυτόν τα πάντα, δεν άφησε τίποτε ανυπότακτο σ' αυτόν" (Εβραίους 2: 8).

"Ο οποίος είναι στα δεξιά τού Θεού, καθώς πορεύτηκε στον ουρανό, και στον οποίο υποτάχθηκαν άγγελοι και εξουσίες και δυνάμεις" (Α΄ Πέτρου 3: 22).

"(Πατέρα) όλα τα δικά μου, δικά σου είναι, και τα δικά σου, δικά μου" (Ιωάννης 17: 10).

"Αυτός, που τον ίδιο του τον Υιό δεν λυπήθηκε, αλλά τον παρέδωσε για χάρη όλων μας, πώς και μαζί μ' αυτόν δεν θα χαρίσει σε μας τα πάντα;" (Ρωμαίους 8: 32).

Λέει μάλιστα ότι σε όποιον αποδειχθεί "Πιστός και Φρόνιμος Δούλος" κατά την έλευση τού Κυρίου στη 2η Παρουσία Του, ο Κύριος "θα περιζωστεί, και θα τους καθίσει στο τραπέζι, και αφού έρθει στο μέσον, θα τους υπηρετήσει". Ο Κύριος θα υπηρετήσει τους Δούλους Του!

Ο Ίδιος ο Κύριος θα τους δώσει το Καινούργιο Λαμπρό σώμα τής Ανάστασης, αντάξιο και ανάλογο για τους αξίους Δούλους, το οποίο όμοιο με το δικό Του, θα αντανακλά το δικό Του φως.

"Άλλη είναι η λάμψη τού ήλιου, και άλλη η λάμψη τού φεγγαριού, και άλλη η λάμψη των αστεριών· επειδή, αστέρι από αστέρι διαφέρει σε λάμψη. Έτσι και η ανάσταση των νεκρών" (Α΄ Κορινθίους 15: 41, 42).

"μια κληρονομία άφθαρτη και αμόλυντη και αμάραντη, που είναι φυλαγμένη για μας στους ουρανούς" (Α΄ Πέτρου 1: 4).

Δεν θα είναι λοιπόν όμοια όλα τα σώματα τής Ανάστασης. Αλλά όσο Πιστότερος ήταν ο Οικονόμος τού Κυρίου, τόσο φωτεινότερο και καλύτερο σώμα θα λάβει κατά την Ανάσταση, κατά το γεγραμμένο:

"Οι πρεσβύτεροι, που προϊστανται καλά, ας αξιώνονται με διπλή τιμή· μάλιστα, όσοι κοπιάζουν σε λόγο και διδασκαλία" (Α΄ Τιμόθεον 5: 17).

Από την άλλη μεριά, όποιος Οικονόμος τού Χριστού αποδειχθεί στο τέλος "Κακός Δούλος", και συμπεριφέρεται άσχημα στο Ποίμνιο το οποίο του εμπιστεύθηκε ο Κύριος να φροντίζει, θα τεθεί "μαζί με τους απίστους και τους υποκριτές" ως άπιστος και υποκριτής, και θα έχει παρόμοια με αυτούς ανταμοιβή. Μάλιστα θα έχει και χειρότερη απ' αυτούς, επειδή "ο δούλος, που γνώρισε το θέλημα του κυρίου του, αλλά δεν ετοίμασε ούτε έκανε σύμφωνα με το θέλημά του, θα δαρθεί πολύ. Αλλά, όποιος, ενώ δεν γνώρισε, όμως έπραξε άξια δαρμών, θα δαρθεί λίγο. Και σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ' αυτόν· και σε όποιον είναι εμπιστευμένο πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ' αυτόν".

Ο Κύριος έδωσε στους Ειδικούς Ιερείς Οικονόμους Του "χαρίσματα", "δώρα" Πνεύματος Αγίου, για να φέρουν σε πέρας την Οικονομία που τους έχει αναθέσει. Αν λοιπόν αυτά τα χαρίσματα ΔΕΝ τα αξιοποιήσουν, και εν γνώσει τους αποτύχουν στο έργο τους, "θα δαρθούν πολύ". Υπάρχουν λοιπόν και διαβαθμίσεις στις συνέπειες που θα έχει γι' αυτούς η κακία τους και η αμέλειά τους στο θέλημα τού Κυρίου τους. Όπως "οι Πιστοί και Φρόνιμοι Δούλοι" θα έχουν φωτεινότερα σώματα τής Ανάστασης, ανάλογα με την πιστότητά τους, έτσι αντιθέτως, "ο κακός εκείνος δούλος" που αμέλησε, θα έχει σκοτεινότερο σώμα αναστάσεως, σαν τους απίστους και τους ασεβείς, που δεν θα αντανακλά το Φως τού Χριστού. Αυτή η αιώνια στέρηση τών δώρων τού Φωτός τού Κυρίου, θα είναι οι συνέπεια τής κακίας του.

Λέει μάλιστα η παραβολή ότι "θα τον διχοτομήσει και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους απίστους" ο Κύριος. Δηλαδή "θα τον κόψει στα δύο". Πώς άραγε θα γίνει αυτό;

Κατά το άγιο Βάπτισμα, οι Χριστιανοί λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα τής Υιοθεσίας μας από τον Θεό. Μάλιστα οι Ιερείς Λειτουργοί τού Κυρίου, κατά τη Χειροτονία τους λαμβάνουν επιπλέον χαρίσματα Πνεύματος Αγίου, έτσι ώστε να φροντίζουν τη διατροφή τού Οίκου τού Κυρίου εν Πνεύματι Αγίω.

Λέει ο Παύλος στον Επίσκοπο Εφέσου Τιμόθεο: "Μη παραμελείς το χάρισμα που υπάρχει μέσα σου, το οποίο δόθηκε σε σένα διαμέσου προφητείας, με επίθεση των χεριών τού πρεσβυτερίου" (Α΄ Τιμόθεον 4: 14).

Όπως ο Τιμόθεος θα έπρεπε να εξασκεί το Επισκοπικό του Χάρισμα, έτσι και ο κάθε άλλος Οικονόμος τού Κυρίου, οφείλει να εξασκεί το δικό του Χάρισμα.

Τι γίνεται αν κάποιος Οικονόμος τού Κυρίου δεν το εξασκήσει και αποδειχθεί κακός; Το λέει ο Κύριος σε άλλη του σχετική παραβολή:

"Και ο κύριός του, απαντώντας, είπε σ' αυτόν: Πονηρέ δούλε και οκνηρέ... έπρεπε, λοιπόν, να βάλεις το ασήμι μου στους τραπεζίτες· και όταν ερχόμουν εγώ, θα έπαιρνα το δικό μου μαζί με τόκο. Πάρτε, λοιπόν, απ' αυτόν το τάλαντο, και δώστε το σ' αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. Επειδή, σε όποιον έχει, θα δοθεί, και θα του περισσεύσει· και απ' αυτόν που δεν έχει, και εκείνο που έχει, θα αφαιρεθεί απ' αυτόν. Και τον αχρείο δούλο ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών" (Ματθαίος 25: 26-30).

Οι Οικονόμοι τού Κυρίου λοιπόν, που δεν εξασκούν το "τάλαντο" (το ταλέντο) που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος, το Χάρισμα τού Αγίου Πνεύματος, ο Κύριος θα τους το αφαιρέσει! Θα τους αφαιρέσει "το χάρισμα που τους δόθηκε" για την υπηρεσία τους στον Κύριο, και θα μείνουν με ένα σώμα ανάστασης "σκοτεινό".

Ο Κύριος είπε: "Αν κάποιος ακούσει τα λόγια μου, και δεν πιστέψει, εγώ δεν τον κρίνω· επειδή, δεν ήρθα για να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο. Εκείνος που αθετεί εμένα, και δεν δέχεται τα λόγια μου, έχει αυτόν που τον κρίνει· ο λόγος που είπα, εκείνος θα τον κρίνει κατά την έσχατη ημέρα" (Ιωάννης 12: 47,48).

"Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης ψυχής και πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς" (Εβραίους 4: 12).

Όταν οι Χριστιανοί βαπτίζονται λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα ως συστατικό τής ύπαρξής τους, και η ψυχή τους ζωοποιείται πνευματικά εν Αγίω Πνεύματι. Όταν όμως ο άνθρωπος χάνει το Άγιο Πνεύμα, και γίνεται "ψυχικός που δεν έχει Πνεύμα" (Ιούδας 1: 19), ο άνθρωπος αυτός είναι Πνευματικά νεκρός. Χάνοντας κάποιος το Άγιο Πνεύμα, "διχοτομείται", κόβεται στα δύο. Χάνει το συστατικό εκείνο τμήμα τής ψυχής Του, που έλαβε κατά το άγιο βάπτισμα.

Ο λόγος τού Χριστού λοιπόν, κατά την "έσχατη ημέρα", θα κρίνει τον πνευματικό θάνατο εκείνων τών Δούλων που δεν αξιοποίησαν το Χάρισμα που τους δόθηκε. Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος εύχεται να μην χάσουν οι πιστοί το Πνεύμα το Άγιο:

«Να διατηρηθεί ολόκληρο το πνεύμα σας, και η ψυχή, και το σώμα, άμεμπτα στην παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Α΄ Θεσσαλ. 5: 23).

Δυστυχώς όμως, όποιος Οικονόμος τού Κυρίου, δεν υπακούσει στον Λόγο Του, και δεν εξασκήσει το Χάρισμά Του, αλλά αποδειχθεί Πονηρός, θα "διχοτομηθεί". Ο "κοφτερός λόγος" τού Χριστού θα  "διαιρέσει την ψυχή από το Πνεύμα" του. Θα χάσει τη Χάρη τού Αγίου Πνεύματος που του δόθηκε, και θα μείνει σαν αυτούς που δεν το απέκτησαν ποτέ, με ένα σκοτεινό σώμα ανάστασης, που δεν θα αντανακλά το Φώς τού Χριστού, άδειος από τα Χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος.

Ν. Μ.