1. Προλεγόμενα

Το σημερινό άρθρο, αφορά ένα κείμενο με τίτλο «Ο Σιναϊτικός Κώδικας και τα παραποιημένα Ευαγγέλια», το οποίο αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα «greatlie.com» (εξαιρετικός τίτλος, απόλυτα ταιριαστός με το περιεχόμενο της ιστοσελίδας…), που ανήκει στον γνωστό «συγγραφέα-παύλα-ερευνητή», Μιχάλη Καλόπουλο. Να πούμε βέβαια την αλήθεια, πιθανόν δεν έγραψε ο ίδιος ο Καλόπουλος το άρθρο, όμως δεν έχει τόση σημασία αφού το ανάρτησε, το σχολίασε, το επικροτεί και επιπλέον, αναφέρεται η συμβολή του και στην… «βιβλιογραφία» του κειμένου. Βεβαίως, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο όρος «βιβλιογραφία» σε τέτοια άρθρα είναι τρόπος του λέγειν. Όταν δει κανείς τα μαργαριτάρια που περιλαμβάνονται εκεί, καταλαβαίνει ότι ο συντάκτης της δεν ξέρει καν ποια έννοια έχει ο όρος «βιβλιογραφία» στην επιστήμη.

Το άρθρο μας αποφασίσαμε τελικά να είναι εκτεταμένο, όχι επειδή δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε με συντομία, αλλά διότι ήταν μια ευκαιρία να διαψεύσουμε αναλυτικά πολλά αθεο-παγανιστικά ψεύδη που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και όχι μόνο, σχετικά με την αυθεντικότητα της Καινής Διαθήκης.

 

2. Περίληψη των εξωφρενικών αθεο-παγανιστικών ισχυρισμών

Για να κατανοήσουν οι αναγνώστες ευκολότερα τον σκοπό του αθεο-παγανιστικού άρθρου σημειώνουμε περιληπτικά τα εξής:

1) Καταρχάς επαναφέρουν μια πολύ παλιά απάτη, ότι δήθεν, ο Σιναϊτικός Κώδικας του 4^ου αι. μ.Χ. είναι το… αρχαιότερο χειρόγραφο που γνωρίζει η ανθρωπότητα για την Καινή Διαθήκη. Φυσικά, είναι ψέμα. Όπως θα δούμε, σώζονται πλήθος μαρτυριών και χειρογράφων της Κ.Δ. πολύ παλαιότερα από τον Σιναϊτικό Κώδικα…

2) Σήμερα, μερικοί μελετητές όντως πιστεύουν ότι ο Σιναϊτικός Κώδικας είναι ένα από τα 50 αντίγραφα που ο Μ. Κων/νος ζήτησε να φτιαχτούν σε αντιγραφικό εργαστήριο με επιμέλεια του Ευσεβίου ώστε να δοθούν σε Εκκλησίες της Κων/πολης. Οι νεοπαγανιστές όμως δεν αντιλαμβάνονται την «ασήμαντη λεπτομέρεια», ότι αυτά που έφτιαξε ο Ευσέβιος ήταν… αντίγραφα, και άρα τα έφτιαξε με βάση προϋπάρχοντα πρωτότυπα της Κ.Δ.! Οι Εκκλησίες λοιπόν που περίμεναν τα αντίγραφα αυτά από το εργαστήριο, ήξεραν ακριβώς ποιο κείμενο περίμεναν να περιέχει το αντίγραφο τους. Οι αθεο-παγανιστές όμως καταλήγουν σε μια αδιανόητη εξαπάτηση : γράφουν ότι, αφού ο Σιναϊτικός Κώδικας είναι δήθεν «ό,τι αρχαιότερο υπάρχει από την Κ.Δ.», άρα, η Κ.Δ. που γνωρίζουμε δεν είναι δημιούργημα των Αποστόλων αλλά του… Ευσεβίου και είναι προϊόν του 4^ου αιώνα (ενώ είναι δεδομένη η επιστημονική βεβαιότητα ότι τα 27 βιβλία της Κ.Δ. έχουν όλα γραφτεί από το ±50 έως το ±95 μ.Χ.[1]).

3) Ως κερασάκι σε όλα τα παραπάνω, κολλάνε και το γεγονός, ότι όντως, το Ευαγγέλιο του Μάρκου είναι το πρώτο χρονικά που γράφτηκε από τα τρία λεγόμενα «Συνοπτικά» (=Ευαγγέλια Μάρκου, Ματθαίου και Λουκά).

Στο κείμενο τους όμως, κάνουν ένα τέχνασμα, και ενώ αρχικά ονομάζουν το Κατά Μάρκον ως «αρχαιότερο Ευαγγέλιο», μετά το χαρακτηρίζουν ως «αυθεντική ιστορία του Χριστού» και κατόπιν το μετονομάζουν σε… «αρχική εκδοχή της Κ.Δ.» ή «αυθεντική Κ.Δ.»!

Αυτό το κάνουν για τον εξής λόγο: επειδή ο Μάρκος δεν αναφέρει αναλυτικά την γέννηση ή την παιδική ηλικία του Ιησού, σκέφτηκαν πως αν χαρακτηρίσουν αυθαίρετα το κατά Μάρκον ως «αυθεντική Κ.Δ.» τότε θα ξεγελάσουν ευκολότερα τους αναγνώστες μεταφέροντας το μήνυμα ότι «αφού αυτός που έγραψε πρώτος δεν τα αναφέρει, άρα αυτά που γράφουν ο Λουκάς ή ο Ματθαίος είναι μεταγενέστερες πλαστές προσθήκες της Εκκλησίας!

Φυσικά, όλα αυτά είναι τόσο εξωφρενικά, που θεωρούμε πως ακόμα και ο Γιάννης Γκιωνάκης στον ρόλο του «πορτοκαλάδα θέτε; από πορτοκάλια;» θα το καταλάβαινε. Παρά ταύτα, ας κάνουμε δυο σχόλια:

α) Ας δούμε με ένα παράδειγμα, πόσο πρόχειρη είναι η «θεωρία» τους ότι δήθεν, άμα κάποιος γράψει πρώτος, αυτό σημαίνει ότι η δική του εκδοχή είναι υποχρεωτικά η αυθεντική.

Ας υποθέσουμε ότι ο ‘Α’ βιώνει κάποια γεγονότα και κατόπιν τα διηγείται στον ‘Β’. Ο ‘Β’ αποφασίζει να καταγράψει πρώτος τη διήγηση σε βιβλίο και ο ‘Α’ την καταγράφει δεύτερος, όμως την «αυθεντική εκδοχή» την δίνει αυτός που έγραψε δεύτερος διότι ήταν αυτόπτης!

Θα απαντούσε λοιπόν κάποιος, γιατί να μην εμπιστευτούμε τον Ματθαίο που έγραψε δεύτερος, αφού ήταν ένας από τους 12 Μαθητές του Χριστού ενώ ο Μάρκος όχι! Φυσικά αυτά τα λέμε υποθετικά για να δείξουμε την επιπολαιότητα τους. Ποτέ δεν υπήρξαν τέτοια ζητήματα για την πρωτοχριστιανική κοινότητα των αυτοπτών μαρτύρων η οποία αποδέχτηκε αυτά τα τέσσερα συγκεκριμένα Ευαγγέλια από πολύ νωρίς ως αυθεντικά και συμπληρωματικά, απορρίπτοντας δεκάδες άλλα νοθευμένα, απόκρυφα κείμενα.

β) Το πιο αστείο όμως, είναι ότι αποδέχονται πως το κατά Μάρκον «ήταν το αρχαιότερο Ευαγγέλιο» και όμως στο ίδιο κείμενο γράφουν πως την Κ.Δ. την έφτιαξε ο… Ευσέβιος! Μα αν την έφτιαξε ο Ευσέβιος βρε αθεόφοβοι, τότε όλα Ευαγγέλια την ίδια χρονιά θα τα έγραψε, γιατί δέχεστε το κατά Μάρκον… αρχαιότερο;!

Στο λογικό λοιπόν ερώτημα, γιατί ασχολούμαστε με όλες αυτές τις ασυναρτησίες, έχουμε δώσει ήδη την απάντηση: πρώτον, για να μην έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις, και δεύτερον, επειδή έχουμε την υποχρέωση να εμποδίσουμε όσο μπορούμε την εξάπλωση του παραλογισμού στο διαδίκτυο.

 

3. Το Καλοπούλειο άρθρο και ο «Κώδικας Ντα Βίντσι»

Το επιτυχημένο βιβλίο του Νταν Μπράουν «Ο Κώδικας Ντα Βίντσι», έδειξε ότι υπάρχει ένα αγοραστικό κοινό που αγαπά ιδιαιτέρως την ψευδοϊστορική πλοκή. Αν κρίνουμε μάλιστα από τις αντιδράσεις φανατικών οπαδών του Νταν Μπράουν, που αρνούνται να δεχτούν τη δήλωση του ίδιου του συγγραφέα ότι το βιβλίο του αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, γίνεται αντιληπτό ένα περίεργο φαινόμενο όπου πολλοί άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να ζουν με αυταπάτες. Θυμίζει ίσως κάτι ανάλογο με την τρισδιάστατη τεχνολογία: κάθε εικόνα είναι καλή, αλλά το αγοραστικό κοινό προτιμάει την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας... Το εν λόγω διαδικτυακό άρθρο για τον Σιναϊτικό Κώδικα ανήκει σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία.

[Με πράσινο χρώμα θα παραθέτουμε απόψεις ή αυτούσιες φράσεις του κειμένου που διαψεύδουμε]

Όπως λοιπόν αναφέρουν σε μια μακρά σειρά από συνωμοσιολογικά κλισέ που θα ζήλευε και η Αγκάθα Κρίστι, ο Σιναϊτικός Κώδικας ήταν δήθεν η «ανακάλυψή» που «τάραξε τον χριστιανικό κόσμο» διότι τάχα «αποκάλυπτε παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων» και ότι «αποτελούσαν απλό ‘συναρμολόγημα μύθων’» και «οι εκκλησιαστικοί κύκλοι θορυβήθηκαν» διότι «κινδύνευαν να γκρεμιστούν οι καθιερωμένες θεωρίες περί Xριστιανισμού» αφού δήθεν ο Κώδικας παρέδιδε «ολοκληρωτικά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Iησού Xριστού» και η Εκκλησία έκανε «απεγνωσμένες προσπάθειες ακύρωσής του» και ο Κώδικας έδειξε «πλήρη απουσία σημαντικών δεδομένων της χριστιανικής πίστης, όπως η παρθενογένεση του Iησού Xριστού» και τάχα αποδείχτηκε ότι «ολόκληρη η αφήγηση της γέννησης του Ιησού είναι κατοπινό μυθολογικό εφεύρημα» και δήθεν «ο Σιναϊτικός κώδικας … παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Iησού και την ανάληψή του στον παράδεισο, στοιχεία που, μαζί με την παρθενογένεση, συγκροτούν το βασικότερο δόγμα του Χριστιανισμού» και ο Σιναϊτικός  Κώδικας έδειξε αυτό που «όλοι υποπτευόμασταν(!!!), αλλά δεν είχαμε τα κατάλληλα αποδεικτικά στοιχεία» όμως η Εκκλησία τάχα «δέχεται αυτές τις πλαστογραφίες στο δόγμα της» και «στηρίζει πάνω τους τα θεμέλια του Xριστιανισμού» διότι, «πώς να έκανε αλλιώς» η Εκκλησία αφού, «η ανάσταση και ανάληψη του Iησού αποτελούν το sine qua non (χωρίς αυτό, τίποτα) της χριστιανικής κοσμοθεωρίας» και «όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος ‘αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας’».

Όπως βλέπουμε, το μισό σχεδόν κείμενο αναλώνεται σε ανούσιες φανφάρες, τη στιγμή που ήδη, από το 2009 έχει τεθεί σε λειτουργία και διατίθεται στο κοινό όλου του πλανήτη το project της αναλυτικής παρουσίασης του Σιναϊτικού Κώδικα στο διαδίκτυο (http://www.codex-sinaiticus.net/en/manuscript.aspx ) και μπορεί ο καθένας να δει ότι γράφουν ψέματα, ότι δήθεν ο Σιναϊτικός  Κώδικας «παραλείπει εντελώς» α) «την παρθενογένεση», β) «την νεκρανάσταση» και γ) «την ανάληψη του Iησού».

Δείτε τώρα ενδεικτικά εδάφια από τον Σιναϊτικό Κώδικα στις παρακάτω εικόνες και κατόπιν απορήστε ελεύθερα πόσο αδίστακτοι είναι αυτοί που τα γράφουν, αλλά και πόσο αφελείς αυτοί που τα πιστεύουν…

 

ΑΠΑΤΗ αρ. 1

 «Ο Σιναϊτικός κώδικας παραλείπει εντελώς την παρθενογένεση»

[Όπως βλέπουμε, ο Σιναϊτικός Κώδικας περιγράφει… χαρτί και καλαμάρι την Γέννηση του Χριστού χωρίς μεσολάβηση ανδρός, αλλά εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου (Λουκ. 1,31.34-35)]

 

Όπως ήταν αναμενόμενο «ο Σιναϊτικός κώδικας» ΔΕΝ «παραλείπει» την «παρθενογένεση του Ιησού» και ο Χριστιανισμός γλύτωσε «παρά τρίχα» το γκρέμισμα…

 

ΑΠΑΤΗ αρ. 2

            «Ο Σιναϊτικός κώδικας παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Iησού»

[Με την βοήθεια της εξωγήινης τεχνολογίας που λέγεται… διαδίκτυο, βλέπουμε για τον σταυρωμένο Ιησού ένα τεράστιο «ΗΓΕΡΘΗ, ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΩΔΕ» (Μαρκ. 16,6) και έτσι ο Σιναϊτικός Κώδικας δεν «παραλείπει» ούτε την Ανάσταση του Χριστού…]

 

ΑΠΑΤΗ αρ. 3

«Ο Σιναϊτικός κώδικας παραλείπει εντελώς την ανάληψη του Χριστού»

[Εδώ, με τη βοήθεια του υπερόπλου των… Ακτίνων Ψι, βλέπουμε ένα τεράστιο «ΙΗΣΟΥΣ [IC] Ο ΑΝΑΛΗΜΦΘΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ» (Πραξ. 1,11) και τελικά διαπιστώνουμε ότι ο Σιναϊτικός Κώδικας δεν «παραλείπει» ούτε την Ανάληψη του Χριστού…]

 

Τι να πει κανείς…

Βεβαίως, για όσους παράγουν και συντηρούν τέτοιες ψευδοϊστορίες γίνονται κατανοητά τα κίνητρα τους που είναι κάποιο μικρό ή μεγάλο κέρδος μέσω των πωλήσεων ή των διαφημίσεων. Αυτό όμως που θα χρειαζόταν ιδιαίτερη εξέταση είναι το κοινωνικό και ψυχολογικό προφίλ εκείνων που αποδέχονται αυτά τα φανταστικά σενάρια σαν να είναι πραγματικότητα, αρνούμενοι να σκεφτούν κριτικά ή να μελετήσουν τα επιστημονικά πορίσματα.

Θεωρούμε ότι το ζήτημα είναι σοβαρό, ως προς τις αιτίες που ωθούν έναν επαρκώς μορφωμένο πληθυσμό στην Ευρώπη ή την Αμερική, να δαπανά χρόνο και χρήμα μόνο και μόνο για να πλανάται οικειοθελώς από δήθεν συνωμοσίες, και μάλιστα τόσο προχειροφτιαγμένες.

 

4. Πόσο άχρηστες πληροφορίες παρέχει ένα κείμενο;

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να διαπιστώσει κανείς πότε αξίζει να διαβάσει κάτι, και πότε ένα κείμενο είναι πιο άχρηστο και από τα δεκάδες spam που καταφτάνουν στα email του καθενός μας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα πράγματα είναι απλά. Θέμα του διαδικτυακού κειμένου είναι ο Σιναϊτικός Κώδικας και όπως θα έπρεπε να γνωρίζει ο συντάκτης, η ιστορία του χειρόγραφου και εντύπου κειμένου της Καινής Διαθήκης αποτελεί αντικείμενο του επιστημονικού κλάδου που ονομάζεται «Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη»[2].

Είναι λοιπόν αδιανόητο, το εν λόγω κείμενο να μην επικαλείται τα συμπεράσματα μίας έστω από τις αξιόλογες «Εισαγωγές» που έχουν γραφτεί από καθηγητές όπως ο Σάββας Αγουρίδης, ο Ιωάννης Καραβιδόπουλος, ο Σωτήριος Δεσπότης (‘Ο Κώδικας των Ευαγγελίων’), ο Bruce Metzger (‘The Text of the Νew Τestament’), ο Χρήστος Βούλγαρης, ο Ιωάννης Παναγόπουλος, ο Βασίλειος Ιωαννίδης αλλά και ο παλαιότερος (σύγχρονος του Tischendorf) Νικόλαος Δαμαλάς (‘Ερμηνεία εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμος Α΄).

Αντί αυτών όμως, κοιτάμε τη «βιβλιογραφία» του συγκεκριμένου άρθρου και τα δύστυχα μάτια μας βλέπουν τα εξής:

1. Karlheinz Deschner (!)

2. Λιλή Ζωγράφου (!)

3. Tony Bushby (!)

4. Μιχάλης Καλόπουλος (!)

Για να μην ξαναγράφουμε τα ίδια, παραπέμπουμε σε ένα άλλο άρθρο μας όπου είχαμε γράψει αναλυτικά κάποια σχόλια για παρόμοια «βιβλιογραφία» της συμφοράς.

Αυτοί οι τέσσερις που αναφέρονται ως «πηγές» στο κείμενο, είναι πρόσωπα παντελώς ανύπαρκτα για την επιστημονική βιβλιογραφία και αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι από εντελώς άσχετες πηγές δεν μπορεί να προκύψει κανένα σοβαρό κείμενο.

Για παράδειγμα, πόση σημασία θα δίναμε σε άρθρο με τον τίτλο «Το Ομηρικό ζήτημα»[3], που από κάτω θα αναφέρονταν ως «πηγές» τα εξής βιβλία:

1. Kαζαμίας έτους 2016.

2. Ο Χρυσός Τσελεμεντές.

3. Ονειροκρίτης για όλη την οικογένεια.

4. Φτιάχνω μόνος μου τα υδραυλικά στο σπίτι…

Όση σχέση έχουν τα προαναφερόμενα βιβλία με το «Ομηρικό ζήτημα», άλλη τόση (ακριβώς) έχουν οι Deschner, Ζωγράφου, Bushby και Καλόπουλος με τον Σιναϊτικό Κώδικα. Πρόκειται για ανθρώπους χωρίς καμία επιστημονική υπόσταση, που κανένας επιστήμονας και καμία ειδική βιβλιογραφία δεν τους έδωσε ποτέ σημασία, όχι μόνο σε θέματα κριτικής κειμένων, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο, συναφή με το άρθρο, επιστημονικό κλάδο.

Άλλωστε με τα παραπάνω εικονογραφημένα παραθέματα από τον Σιναϊτικό Κώδικα δείξαμε τι είδους κείμενο προκύπτει από συγγραφείς κομπογιαννίτες….

 

5. Οι κυριότερες ασυναρτησίες του κειμένου

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 1

«Στις 4 Φεβρουαρίου 1859, ο διακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf (1815-1874) ανακάλυψε στους κλίβανους του απόμερου μοναστηριού της Aγίας Aικατερίνης στο Σινά, 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα.»

Καταρχάς τα περί… κλιβάνων είναι τα παραμύθια που σκέφτηκε ο Tischendorf για να δικαιολογηθεί επειδή έκλεψε από τη βιβλιοθήκη της Μονής τον περίφημο χειρόγραφο Κώδικα. Όπως καταλαβαίνουμε, αν οι μοναχοί του Σινά έκαιγαν τα χειρόγραφα, δεν θα είχαν επιζήσει ούτε οι υπόλοιπες σελίδες του Σιναϊτικού Κώδικα που βρέθηκαν εκεί, ούτε ο μοναδικός «θησαυρός χειρογράφων […] από τον 4^ο έως τον 18^ο αιώνα»[4] που ανήκουν στη Μονή...

 Η πράξη του Tischendorf ήταν ενδεικτική της συμπεριφοράς πολλών δυτικών επιστημόνων που με την προστασία των Οθωμανών λεηλατούσαν τις βιβλιοθήκες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα μοναστήρια να διατηρούν επιφυλακτική στάση μέχρι και στον 20^ο αιώνα, απέναντι σε οποιονδήποτε επιστήμονα υποσχόταν ότι με καλές προθέσεις θέλει να επισκεφθεί τη βιβλιοθήκη τους με σκοπό τη μελέτη.

[Βούλγαρης Χρήστος, «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην», τόμ. Β΄, Αθήνα 2003, σελ. 1306,1314]

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 2

«Ο Eυσέβιος (Εβραίος επίσκοπος Παλεστίνης 275-339 μ.X) πρώτος δημιούργησε μία αυθεντική έκδοση της Kαινής Διαθήκης! Σήμερα αποκαλείται το Eυαγγέλιο του Mάρκου»

Εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται το παραμύθι που αναφέραμε εισαγωγικά, με τον πρωτάκουστο και αλλοπρόσαλλο ισχυρισμό, ότι είναι δυνατόν να ονομάζουμε σήμερα «Eυαγγέλιο του Mάρκου» κάποιο κείμενο του… Ευσέβιου από τον 4^ο αιώνα!

Εκτός τού ότι οι πάντες γνωρίζουν το οριστικό πλέον επιστημονικό συμπέρασμα πως όλα τα βιβλία της Κ.Δ. γράφτηκαν περίπου από το 50 μ.Χ. έως το 95 μ.Χ., τις απιθανολογίες των αθεο-παγανιστών τις καταρρίπτει και ο ίδιος ο Ευσέβιος που μας βεβαιώνει για τον «Μάρκον» ότι το «ευαγγέλιον … συνεγράψατο» (Εκκλ. Ιστορία 2,16.1) και προσθέτει ότι αυτό ήταν ήδη γνωστό από τον πρώτο αιώνα αφού ο «Κλήμης … παρατέθειται την ιστορίαν, συνεπιμαρτυρεί δε αυτώ και ο … Παπίας» (Εκκλ. Ιστορία 2,15.2)!

Δηλαδή έχουμε τις αρχαίες μαρτυρίες από τον Κλήμη (επίσκοπος στο διάστημα 92-101 μ.Χ.[5]) και τον Παπία (επίσκοπος στο διάστημα 100-130 μ.Χ.[6]) ότι το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ήταν γνωστό ήδη στον 1^ο αιώνα και όλοι γνώριζαν ότι το είχε γράψει ο Μάρκος. Και φυσικά αυτά τα λέει και τα παραδέχεται ο ίδιος ο Ευσέβιος που τον επικαλούνται ως δήθεν «συγγραφέα» του… Κατά Μάρκον! Τι να πει κανείς…

Όπως προείπαμε, το κόλπο με τον Ευσέβιο και την δήθεν «αυθεντική έκδοση της Kαινής Διαθήκης» έχει βγει από το αθεο-παγανιστικό  «ιστορικό» μίξερ, όπου ανακατεύουν τα πάντα και βγάζουν ό,τι συμπέρασμα τους βολεύει. Υπάρχει λοιπόν η υπόθεση που αναφέρει και ο καθ. Παναγιώτης Χρήστου: «ο Μέγας Κωνσταντίνος παρήγγειλεν εις τον Ευσέβιον πεντήκοντα ευανάγνωστα και ευμετακόμιστα αντίγραφα της Αγίας Γραφής διά τους ναούς της ραγδαίως διογκουμένης Κωνσταντινουπόλεως […] Ο Σιναϊτικός κώδιξ πιθανώς προέρχεται από το εργαστήριον τούτο και ίσως είναι εν από τα ως άνω πεντήκοντα αντίγραφα»[7].

Ο Ευσέβιος λοιπόν έκανε απλώς… αντίγραφα της Κ.Δ. διότι τα υπάρχοντα δεν επαρκούσαν για όλες τις Εκκλησίες της Κων/πολης και ένα από αυτά, ίσως ήταν και ο Σιναϊτικός Κώδικας. Γιατί όμως αυτά τα αντίγραφα τα ονομάζουν «αυθεντική έκδοση» της Κ.Δ. μόνο αυτοί το ξέρουν…

Αλλά πέραν τούτου, εκείνο που θα κάνει τους αναγνώστες να γελάσουν μέχρι δακρύων είναι ότι στο κείμενο γράφουν πως ο Ευσέβιος πέθανε το «339 μ.X» (το οποίο είναι σωστό[8]) όμως, την ίδια στιγμή μας λένε ότι «ο Σιναϊτικός Κώδικας […] χρονολογείται περί το 380 μ.X.»!!!

Δηλαδή, μας λένε ότι ο Ευσέβιος πρώτα πέθανε, και σαράντα χρόνια μετά τον… θάνατο του, «έγραψε» και τον Σιναϊτικό Κώδικα!!!

Γι’ αυτό είπαμε παραπάνω πόσο άχρηστα κείμενα μπορεί κανείς να αναμένει από κομπογιαννίτες.

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 3

«Ο Σιναϊτικός κώδικας … [ήταν η] επίσημη Kαινή Διαθήκη … [ήταν η ] αυθεντική έκδοση της Kαινής Διαθήκης»

Θα πρέπει να πούμε ότι πολύ συχνά συναντάμε αθεο-παγανιστικά κείμενα που αναφέρονται στον Σιναϊτικό Κώδικα σαν να μην έχει σωθεί άλλο χειρόγραφο από τα βιβλία της Κ.Δ. Μερικοί βεβαίως το γράφουν επίτηδες, γνωρίζοντας ότι είναι ψέμα, όμως σε διαδικτυακές συζητήσεις έχουμε διαπιστώσει ότι πολλοί το πιστεύουν. Και το πιστεύουν διότι μερικές φορές ο Σιναϊτικός Κώδικας χαρακτηρίζεται ως «το αρχαιότερο χειρόγραφο που περιέχει την Καινή Διαθήκη» και είναι απίστευτο πόσο τους έχει μπερδέψει η διατύπωση αυτή (σε συνδυασμό με την αγραμματοσύνη τους φυσικά!).

Διότι, η παραπάνω φράση εννοεί κατά γράμμα αυτό ακριβώς που λέει: ότι δηλαδή, ο Σιναϊτικός Κώδικας είναι το πρώτο τόσο εκτενές χειρόγραφο που περιέχει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Δεν σημαίνει όμως ότι ο Σιναϊτικός Κώδικας είναι το… πρώτο γραπτό τεκμήριο της Κ.Δ. γενικά! Αντιθέτως, γνωρίζουμε ότι μόνο τα ελληνικά χειρόγραφα της Κ.Δ. που έχουν βρεθεί μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα φτάνουν περίπου τον αστρονομικό αριθμό των 5.664, εκτός των παπύρων.

[Γαλίτης Γεώργιος, «Η χειρόγραφη παράδοση του κειμένου της Καινής Διαθήκης», Θεολογία, τχ. 4 (2014), σελ. 15]

 

Και βεβαίως, πέρα από τον τεράστιο αριθμό των άλλων χειρογράφων, έχουμε σήμερα στα χέρια μας και παπύρους με κείμενο της Κ.Δ. που είναι ακόμα και δύο αιώνες παλαιότεροι από τον Σιναϊτικό Κώδικα:

[Βούλγαρης Χρήστος, «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην», τόμ. Β΄, Αθήνα 2003, σελ. 1311]

 

Σήμερα οι γνωστοί πάπυροι φτάνουν τους 127 και το γεγονός ότι οι περισσότεροι βρέθηκαν στον 20^ο αιώνα, δείχνει την άγνοια του διαδικτυακού κειμένου, που πέρα από τα ψεύδη, επικαλείται και απαρχαιωμένες θεωρίες του 19^ου αιώνα:

[Γαλίτης Γεώργιος, «Η χειρόγραφη παράδοση του κειμένου της Καινής Διαθήκης», Θεολογία, τχ. 4 (2014), σελ. 14]

 

Και φυσικά, δεν είναι αυτές οι μόνες μας πηγές. Πέρα από τα ελληνικά χειρόγραφα, έχουμε και αρχαίες μεταφράσεις της Κ.Δ. σε πλήθος γλωσσών που φτάνουν τα 18.000 χειρόγραφα με αποτέλεσμα τα σωζόμενα τεκμήρια να αθροίζονται στον -μοναδικό για αρχαίο κείμενο- αριθμό των 24.000 χειρογράφων.

Και πάλι όμως, δεν είναι μόνο αυτά.

Διότι πλήθος Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων έχουν καταγράψει στα έργα τους έναν τεράστιο αριθμό βιβλικών εδαφίων με τα οποία θα μπορούσαμε να ανασυνθέσουμε ολόκληρη την Κ.Δ. ακόμα κι αν δεν είχαμε ούτε ένα χειρόγραφο!

[Δεσπότης Σωτήριος, «Ο Κώδικας των Ευαγγελίων», Άθως, Αθήνα 2007, σελ. 52]

 

Μάλιστα η προσφορά των Πατερικών έργων και των χιλιάδων παραθέσεων είναι πολύ σημαντική  στην ανασύνθεση και συγκριτική εξέταση της Κ.Δ. όπως επισημαίνει ο καθ. Ιω. Καραβιδόπουλος:

[Καραβιδόπουλος Ιωάννης, «Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη», 2^η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 66]

 

Επιπλέον, οι συντάκτες του Καλοπούλειου κειμένου που αναφέρονται στον Σιναϊτικό Κώδικα λες και ήταν το μοναδικό χειρόγραφο που βρέθηκε ποτέ, δεν σκέφτηκαν ότι ο Σιναϊτικός Κώδικας είναι έργο του 4^ου αιώνα μ.Χ. και άρα μιλάμε για την εποχή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρ. Ναζιανζηνός, Γρ. Νύσσης, Ιω. Χρυσόστομος κ.λπ.) που στον τεράστιο όγκο των έργων τους (μερικά από τα οποία υπομνηματίζουν τα Καινοδιαθηκικά βιβλία στίχο προς στίχο), μπορούμε να βρούμε και το τελευταίο σχεδόν εδάφιο της Καινή Διαθήκης!

Κατά συνέπεια η επιστήμη σήμερα έχει στη διάθεση της έναν τεράστιο αριθμό μαρτυριών και γι’ αυτό δεν υπάρχει κανένα άλλο αρχαίο κείμενο που θα μπορούσε να αποκατασταθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια από την Κ.Δ. Επειδή λοιπόν η επιστήμη της κριτικής του κειμένου εξελίσσεται διαρκώς και διασφαλίζει τα πορίσματα της ανάλογα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, είναι τραγικό να βλέπουμε το διαδικτυακό κείμενο (πέρα από τις ασυναρτησίες και τα ψέματα που γράφει) να αναφέρει παμπάλαιες θεωρίες και υποθέσεις για την αξία του Σιναϊτικού Κώδικα από τον 19^ο αιώνα και την εποχή του Tischendorf, που έχουν πλέον εγκαταλειφθεί:

[Paula Gooder, Αικατερίνη Τσαλαμπούνη, Χαράλαμπος Ατματζίδης (επιμ.), «Αναζητώντας το νόημα, Μια εισαγωγή στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 80-81]

 

Άλλωστε, από τα διαθέσιμα χειρόγραφα γνωρίζουμε ότι ο Σιναϊτικός Κώδικας δεν αποτελεί κάποιο «ιδανικό κείμενο» της Κ.Δ., αλλά αντιθέτως, κρίνεται και αυτός με βάση τις υπόλοιπες μαρτυρίες. Μάλιστα, αποδείχθηκε πως ο Σιναϊτικός Κώδικας περιείχε και αυτός αναθεωρήσεις που δεν υπήρχαν στα παλαιότερα χειρόγραφα!

[Αγουρίδης Σάββας, «Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην», 3^η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991, σελ. 54]

 

Άρα ο Σιναϊτικός Κώδικας περιέχει και αυτός σφάλματα:

[Βούλγαρης Χρήστος, «Υπόμνημα εις τας Καθολικάς Επιστολάς του Αποστόλου Πέτρου», 6^η έκδ., Κ. & Π. Σμπίλιας ΑΕΒΕ, Αθήνα 1996, σελ. 31]

 

            Βλέπουμε λοιπόν πόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκεται το συνωμοσιολογικό κείμενο…

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 4

«Το Eυαγγέλιο του Mάρκου και η Εκκλησία δέχεται ότι είναι «το πρώτο Eυαγγέλιο που γράφτηκε»

Διαβάζοντας το κείμενο των συνωμοσιολόγων θα νόμιζε κανείς ότι ο Ευαγγελιστής Μάρκος είχε γράψει το Ευαγγέλιο ίσα με… 50-100 χρόνια πριν από τους Ματθαίο και Λουκά! Όμως η «αρχαιότητα» του Μάρκου δεν πρέπει να μας παραπέμπει σε κάποια άξια λόγου χρονική διαφορά. Για να δούμε ποιες είναι οι ευρέως αποδεκτές χρονολογίες συγγραφής των τριών παλαιότερων Ευαγγελίων, ας δώσουμε τον λόγο στον καθ. Ιωάννη Παναγόπουλο:

[Παναγόπουλος Ιωάννης, «Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη», Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 73,95,112]

 

Άρα τα τρία «Συνοπτικά» Ευαγγέλια χρονολογούνται ως εξής: Μάρκος 64-70 μ.Χ., Ματθαίος 70-80 μ.Χ. και Λουκάς 70-90 μ.Χ. Δηλαδή, σύμφωνα με την επιστήμη και τα τρία Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ κοντά το ένα με το άλλο! Άρα, η περίφημη «αρχαιότητα» του Μάρκου σε σχέση με τα άλλα Ευαγγέλια θα μπορούσε να είναι και ένα-δυο έτη όλα κι όλα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, και τα τρία Ευαγγέλια αντλούν πληροφορίες από την ίδια χρονική περίοδο και από το ίδιο ακριβώς πλαίσιο των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων και οι διαφορές στις διηγήσεις τους οφείλονται στο γεγονός ότι κάθε ευαγγελιστής έγραψε τις πληροφορίες που θεωρούσε πιο χρήσιμες (βλ. και ΕΔΩ).

Προσέξτε όμως ακόμα έναν ασυνάρτητο συλλογισμό των αθεο-παγανιστών: όπως είπαμε παραπάνω, ισχυρίζονται ότι επειδή το Κατά Μάρκον γράφτηκε πρώτο και δεν περιέχει τις διηγήσεις για την παιδική ηλικία του Χριστού, δήθεν αποδεικνύει ότι η Εκκλησία εξαπάτησε τους πιστούς και αποδέχτηκε «πλαστές προσθήκες» από τον Λουκά ή τον Ματθαίο! Και ενώ ισχυρίζονται πως το Κατά Μάρκον είναι το κείμενο που «αποδεικνύει» την δήθεν μεγάλη «απάτη» της Εκκλησίας, δεν κάθονται ούτε για ένα δευτερόλεπτο να σκεφτούν, πώς είναι δυνατόν η Εκκλησία επί 2.000 χρόνια, να αποδίδει θρησκευτική ιερότητα στο κείμενο που… «αποδεικνύει» την «απάτη» της!

Από εκεί και πέρα, παρά την «πρωτιά» του Μάρκου, υπάρχει σαφώς επιστημονική έρευνα και για τις πηγές που ο Μάρκος χρησιμοποίησε, κάτι που γίνεται για όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης.

Συγκεκριμένα, όπως σημειώνει ο καθ. Πέτρος Βασιλειάδης, υπάρχει η υπόθεση ότι «μία από τις πηγές τις οποίες ο ευαγγελιστής Μάρκος είχε στη διάθεσή του ήταν και η πηγή των ‘’βλέπετε—λογίων’’ με τα εξής χαρακτηριστικά: α) ένα εισαγωγικό πρόθεμα (=’βλέπετε’) β) μία συνδετική φράση (άλλες φορές με τη μορφή σύντομης περίληψης και άλλες φορές με τη μορφή επικεφαλίδας του κυρίως λογίου) μετά το εισαγωγικό πρόθεμα και πριν από το καθαυτό λόγιο»[9].

Τέτοια εδάφια που ίσως δείχνουν μια προγενέστερη του Μάρκου πηγή, είναι τα Μαρκ. 4,24 (‘βλέπετε τι ακούετε …’)· 8,15 (‘όρατε βλέπετε …’)· 12,38 (‘βλέπετε από των γραμματέων …’)· 13,5 (‘βλέπετε μή τις υμάς πλανήση …’)· 13,9 (‘βλέπετε δε υμείς εαυτούς …’)· 13,33 (‘βλέπετε, αγρυπνείτε …’).

Καθώς τα βιβλία της Κ.Δ. εξετάζονται κριτικά με τα διαθέσιμα φιλολογικά εργαλεία, προκύπτουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι ότι η Καινή Διαθήκη μαρτυρά ζωντανές πρωτοχριστιανικές κοινότητες που πριν ακόμα γραφτούν τα Ευαγγέλια, ήδη πορεύονταν με ισχυρές προφορικές ή γραπτές πηγές που χρονικά μας οδηγούν πάρα πολύ κοντά στο Πάθος του Χριστού.

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 5

«Στο παραπάνω ευαγγέλιο [δηλ. του Μάρκου] στηρίχτηκαν και οι αντιγραφείς των Eυαγγελίων του Mατθαίου και Λουκά»

Όπως προείπαμε, και ο Μάρκος όπως και οι άλλοι Ευαγγελιστές αντλούν το υλικό των Ευαγγελίων τους από τις προσωπικές τους εμπειρίες και από τις πρωτοχριστιανικές Παραδόσεις γραπτές ή προφορικές. Η επιστημονική έρευνα πολλών δεκαετιών που μας βεβαιώνει για την χρονική προτεραιότητα του Μάρκου μας βεβαιώνει επίσης και για άλλες πρωτοχριστιανικές πηγές του Ματθαίου και του Λουκά τις οποίες δεν χρησιμοποιεί ο Μάρκος. Δηλαδή, οι αθεο-παγανιστές υβρίζουν τους δύο Ευαγγελιστές ως απλούς «αντιγραφείς» τη στιγμή που γνωρίζουμε επιστημονικά ότι ήταν ενεργοί καταγραφείς της πρωτοχριστιανικής Παράδοσης όπως ακριβώς και ο Μάρκος!

 

[Καραβιδόπουλος Ιωάννης, «Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη», 2^η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 215]

 

Αποτελεί λοιπόν παγίδα γι’ αυτούς ότι επικαλούνται την επιστήμη όταν τους βολεύει και έτσι δεν μπορούν να την διαψεύσουν όπου δεν τους βολεύει.

Όχι μόνο ο Μάρκος χρησιμοποίησε παλαιότερες πηγές στο Ευαγγέλιο του, αλλά και οι Ματθαίος και Λουκάς χρησιμοποίησαν από κοινού εκτός από τον Μάρκο, και την λεγόμενη Πηγή των Λογίων ή αλλιώς «Q»[= Quelle, δηλ. Πηγή]. Επίσης, καθώς οι έρευνες έδειξαν ότι οι Ματθαίος και Λουκάς δεν εξαρτώνται άμεσα ο ένας από τον άλλον, φάνηκε ότι χρησιμοποίησαν και κάποιο ιδιαίτερο υλικό, γραπτό ή προφορικό, από την Παράδοση της Εκκλησίας μέσα στην οποία ζούσαν. Η ιδιαίτερη πηγή του Ματθαίου ονομάστηκε «Μ» και του Λουκά ονομάστηκε «L».

Άρα λοιπόν και τα τρία Συνοπτικά Ευαγγέλια που γράφτηκαν την ίδια χρονική περίοδο, μας προσφέρουν το καθένα ξεχωριστά σημαντικές πληροφορίες που τις έγραψαν και τις διέδωσαν μέσα στα πλαίσια της πρωτοχριστιανικής κοινότητας όταν ακόμα ζούσαν αυτόπτες μάρτυρες και μέλη της που είχαν συμβιώσει με τον Ιησού. Τα βιβλία της Κ.Δ. λοιπόν κρίθηκαν από αυτόπτες. Είναι άλλωστε εκπληκτικό το γεγονός ότι οι Απόστολοι, ζώντας τόσο κοντά στα γεγονότα, επικαλούνται ως μάρτυρες για τη ζωή του Χριστού ακόμα και τους… εχθρούς Του (Πράξ. 2,22-23)!

Οι πρώτοι χριστιανοί λοιπόν είχαν σαφή εμπειρία Χριστού, με αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησαν εκατοντάδες απόκρυφα κείμενα, η Εκκλησία αν και ήταν γεωγραφικά διασκορπισμένη και χωρίς να έχει καν πυραμιδοειδή ιεραρχία, αντιλαμβανόταν αμέσως τις απάτες των αιρετικών (όπως προαναφέραμε, μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν ένα σχετικό, τεκμηριωμένο άρθρο ΕΔΩ).

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 6

«Ο Σιναϊτικός κώδικας περιέχει ασύμβατες με τα σημερινά δεδομένα εκδοχές γεγονότων σχετικά με την έγερση του Λαζάρου και παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Iησού και την ανάληψή του στον παράδεισο»

Απορούμε με το θράσος τους, όταν ο Σιναϊτικός Κώδικας παραδίδει αυτά ακριβώς που γνωρίζουμε για την ανάσταση του Λαζάρου. Βλέπουμε παρακάτω τις περικοπές και τους δεσμούς για να μεταβούν οι αναγνώστες στο αντίστοιχο εδάφιο του Σιναϊτικού Κώδικα:

- «και ταυτα ειπων φωνη μεγαλη εκραυγαζε λαζαρ δευρο εξω και εξηλθεν ο τεθνηκωc» Σιν. Κώδ.  -- Ιωαν. 11,43-44

- «προ εξ ημερων του παcχα ηλθεν ειc βηθανιαν οπου ην λαζαροc ον ηγειρεν ιc[=Ιησούς] εκ νεκρων» Σιν. Κώδ. -- Ιωαν. 12,1

Επίσης, είδαμε στα εισαγωγικά του άρθρου τρεις εικόνες από τον Σιναϊτικό Κώδικα όπου καταγράφεται και η Ανάσταση και η Ανάληψη του Ιησού. Επειδή όμως εδώ, αναφέρουν το Κατά Ιωάννη και τον Λάζαρο, υποθέτουμε ότι εννοούν πως στο Κατά Ιωάννη δεν αναφέρεται η Ανάσταση και η Ανάληψη του Χριστού. Γι’ αυτό παραθέτουμε τα σχετικά εδάφια του Ιωάννη:

- «τοτε ουν ειcηλθεν και ο αλλοc μαθητηc ο ελθων πρωτοc ειc το μνημιον και ειδεν και επιcτευcεν ουδεπω γαρ ηδει την γραφην οτι δει αυτον εκ νεκρων αναcτηναι» Σιν. Κώδ. --  Ιωαν. 20,8-9

- «τουτο υμαc cκανδαλιζι εαν θεωρηται αναβενοντα το υν[=υιόν] του ανθρωπου οπου ην το προτερον» Σιν. Κώδ. -- Ιωαν. 6,62

[είχαμε αναφερθεί ξανά στο συγκεκριμένο εδάφιο καθώς η λέξη «ανάληψη» σημαίνει ακριβώς την άνοδο του Χριστού στους ουρανούς, εκεί δηλ. που ήταν πριν]

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 7

«Πλαστογραφία του 6ου αι. μ.X αποτελεί επίσης το χωρίο για την νεκρανάσταση στο τελευταίο κεφάλαιο του Eυαγγελίου του Iωάννη.»

Να πούμε την αλήθεια αυτό δεν ξέρουμε αν το βρήκαν κάπου ή αν το γέννησε το μυαλό τους… Πάντως, τα περί «6ου αι. μ.X» είναι ανοησίες.

Οι μελετητές διαπίστωσαν ότι στο τελευταίο κεφάλαιο του Ιωάννη υπάρχουν κάποια φιλολογικά χαρακτηριστικά που μας επιτρέπουν να διαπιστώσουμε ότι πιθανόν, το κεφάλαιο αυτό γράφτηκε από κάποιο άλλο χέρι.

Αλλά όπως γνωρίζουμε και βλέπουμε παρακάτω στο πολύ σημαντικό έργο του Σάββα Αγουρίδη για το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, δεν μιλάμε για «πλαστογραφία» ή «μεταγενέστερη παραχάραξη» όπως ονειρεύονται οι αθεο-παγανιστές.

Πρόκειται για ένα κεφάλαιο που οι μαρτυρίες από τα χειρόγραφα και τα έργα εκκλησιαστικών συγγραφέων δείχνουν ότι ακόμα κι αν γράφτηκε από άλλο χέρι, οι πληροφορίες προήλθαν από πρόσωπο του κύρους του Ιωάννη, ενώ και το πνεύμα του κειμένου είναι καθαρά Ιωάννειο και βεβαίως, το πιθανότερο είναι ότι το Κατά Ιωάννη εξαρχής κυκλοφόρησε στην πρωτοχριστιανική κοινότητα έτσι όπως το γνωρίζουμε σήμερα:

[Αγουρίδης Σάββας, «Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο», τόμ. Β΄, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 291-292]

 

Όπως βλέπουμε στο εικονογραφημένο τεκμήριο, θα μπορούσε κάλλιστα το κεφάλαιο αυτό να έχει γραφτεί από τον Ιωάννη σε κάποια μεταγενέστερη στιγμή και πάντως πριν κυκλοφορήσει για τις ανάγκες της Εκκλησίας.

Τίποτα λοιπόν «περίεργο» δεν υπάρχει στο Κατά Ιωάννη και καταλαβαίνουμε τι παραμύθια είναι ικανοί να γράψουν οι άνθρωποι αυτοί όταν μιλάνε για προσθήκη του… «6ου αι. μ.X»!

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 8

«Η συγκριτική μελέτη μεταξύ του Σιναϊτικού κώδικα και της καθιερωμένης εκδοχής της Kαινής Διαθήκης […] αλλεπάλληλες διαφορές στην κύρια θεματολογία τους –14.800 συνολικά διαφορές.»

Όπως βλέπουμε, οι αθεο-παγανιστές αναφέρονται εντυπωσιασμένοι σε «14.800» παραλλαγές διαφόρων γραφών που παρουσιάζει ο Σιναϊτικός Κώδικας, τη στιγμή που οι διαφορές όλων των χιλιάδων χειρογράφων που γνωρίζουμε έως σήμερα είναι δεκαπλάσιες και ανέρχονται στις 200.000 περίπου, και όμως κανείς επιστήμονας δεν είναι εντυπωσιασμένος! Διότι οι περίφημες αυτές διαφορές οφείλονται κυρίως στα γνωστά λάθη των αντιγραφέων και σχετίζονται κατά 99% με γραμματικούς τύπους και άλλα μηδαμινής σημασίας σφάλματα.

[Αγουρίδης Σάββας, «Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην», 3^η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991, σελ. 36]

 

Οι παραλλαγές που απασχολούν περισσότερο την έρευνα είναι αυτές που προκύπτουν από την πρωτοβουλία κάποιων αντιγραφέων να διευκρινίσουν καλύτερα το νόημα του κειμένου για τον αναγνώστη, χωρίς και πάλι να είναι ιδιαίτερης σημασίας. Παραθέτουμε ένα τέτοιο παράδειγμα:

[Παπαδόπουλος Νεκτάριος, «Κριτική μελέτη τού 17^ου κεφαλαίου των Πράξεων», Θεολογία, τεύχ. 4 (1994), σελ. 930]

 

Σε κάθε περίπτωση όμως, με διαθέσιμα 24.000 χειρόγραφα και 120.000 Πατερικές παραθέσεις της Κ.Δ. στα χέρια μας, είναι αδύνατον να ξεφύγει οποιοδήποτε σφάλμα από τους ερευνητές.

[Γαλίτης Γεώργιος, «Η χειρόγραφη παράδοση του κειμένου της Καινής Διαθήκης», «Θεολογία» (2014), τχ. 4, σελ. 29]

 

Όπως σημειώνει ο καινοδιαθηκολόγος Σωτήριος Δεσπότης, από τις περίπου 200.000 παραλλαγές μόνο οι 50 έχουν κάποιο ειδικό βάρος[10]. Τέτοιο ειδικό βάρος μπορεί να έχουν παραλλαγές σε κάποια αντίγραφα που μας υποψιάζουν για αιρετικές παρεμβάσεις. Στο παρακάτω τεκμήριο βλέπουμε τον Διονύσιο Κορίνθου τον 2^ο αιώνα να αναφέρει τέτοιες ενέργειες, που όμως είχαν γίνει αντιληπτές από την Εκκλησία:

[Απόσπασμα από επιστολή του Διονυσίου Κορίνθου (περ. 170 μ.Χ.) στο: Ευσέβιος, «Εκκλησιαστική Ιστορία» IV,23.12]

 

Όμως, ακόμα κι αν κάποιος αιρετικός είχε νοθεύσει κάποιο χειρόγραφο, τα χιλιάδες άλλα χειρόγραφα που υπάρχουν διασκορπισμένα σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές, αποκαλύπτουν αμέσως τη νοθεία και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στους συνωμοσιολόγους. Άλλωστε, πέρα από τον μεγάλο αριθμό των αρχαίων μαρτυριών για το κείμενο της Κ.Δ. και την επιστημονική βεβαιότητα ότι όλα τα βιβλία γράφτηκαν στον 1^ο αιώνα με τους αυτόπτες εν ζωή, η Εκκλησία απέδειξε ότι ακόμα και σε εποχές που ήταν υπό διωγμό και δεν υπήρχαν Πατριαρχεία ή άλλη πυραμιδοειδής ιεραρχία, ήταν πάντα ενεργή και αμέσως αντιλαμβανόταν τις νοθείες της Παραδόσεως από τα Απόκρυφα κείμενα.

Πάντως, έτσι κι αλλιώς, παρά τις παραλλαγές που υπάρχουν, το κείμενο της Κ.Δ. αντιγράφτηκε γενικά με προσοχή και γνωρίζουμε σήμερα το εντυπωσιακό ότι, «καμιά βασική χριστιανική διδασκαλία δε βασίζεται πάνω σε λανθασμένη ανάγνωση και καμιά αναθεώρηση κάποιας λέξης δεν οδήγησε σε διόρθωση της διδασκαλίας της»[11].

Δηλαδή, ουδέποτε υπήρξε καν ζήτημα διάδοσης σοβαρού δογματικού σφάλματος σε χειρόγραφα και έτσι οι συνωμοσιολόγοι, όπως συνήθως, αερολογούν χωρίς αντικείμενο…

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 9

«Το Eυαγγέλιο του Mάρκου […] χωρία που αναφέρονται στην νεκρανάσταση του Iησού θεωρούνται πλαστά […] (Κατά Μάρκου 16:9-20)»

Οι εξωφρενικοί ισχυρισμοί συνεχίζονται με τον περίφημο επίλογο του Κατά Μάρκον που βρίσκεται στα εδάφια 16,9-20.

Οι συνωμοσιολόγοι γράφουν ότι αυτός ο επίλογος γράφτηκε με σκοπό να… «εξαπατηθούν» οι πιστοί ότι ο Χριστός δήθεν Αναστήθηκε. Και γράφουν αυτές τις ασυναρτησίες χωρίς να έχουν κοιτάξει μόλις τρεις στίχους πριν, όπου η Ανάσταση ήδη αναφέρεται στο 16,6 δηλαδή, πριν ξεκινήσει ο επίλογος:

«ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον, ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν»!

Ως προς τον επίλογο τώρα, υπάρχουν διάφορες απόψεις για την έκταση και την αυθεντικότητα του, όμως ουδέποτε αμφισβητήθηκε η κανονικότητα του (ότι δηλ. ορθώς ανήκει στον Κανόνα της Κ.Δ.) αφού ο επίλογος μαρτυρείται ήδη από τον 2^ο αιώνα, και επιπλέον, δεν περιέχει κάποιες άγνωστες «προσθήκες», αλλά είναι απλώς μια σύνοψη εδαφίων που ήδη υπάρχουν στα άλλα Ευαγγέλια. Τα κυριότερα συμπεράσματα τα παραθέτουμε από το εξειδικευμένο έργο του καθ. Ιωάννη Καραβιδόπουλου:

[Καραβιδόπουλος Ιωάννης, «Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 513-514]

 

Οι αρχαίες μαρτυρίες που αφορούν το τέλος του κατά Μάρκον δείχνουν ότι ο επίλογος αυτός έγινε δεκτός από τους πάντες χωρίς κανέναν ενδοιασμό και άλλωστε το περιεχόμενο του δεν κομίζει τίποτα νέο αλλά είναι απολύτως σύμφωνο με τις μαρτυρίες της Παράδοσης και των άλλων Ευαγγελίων.

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 10

«Τα συγγράμματα του Παύλου […] και τα νεότερα (πρώιμα) Eυαγγέλια δεν γνώριζαν την θαυματουργή γέννηση του Σωτήρα […] Aναφορές στον Iησού ως «Yιό του Θεού» δεν υπάρχουν [στον Μάρκο] […] ούτε και οι «μεσσιανικές προφητείες»»

 

Οι «σοβαροί» μελετητές γράφουν ότι ο Παύλος δήθεν «δεν γνώριζε την θαυματουργή γέννηση» του Χριστού, αντιθέτως όμως, ο Παύλος διδάσκει πως ο Ιησούς είναι «υιός Θεού» (Β΄ Κορ. 1,19) και «γυναικός» (Γαλ. 4,4)!

Και αν θεωρήσουμε ότι με τη φράση «νεότερα (πρώιμα) Eυαγγέλια» εννοούν το Κατά Μάρκον, ακριβώς το ίδιο γράφει και ο Μάρκος, ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε από άνδρα, αλλά είχε μητέρα τη Μαρία και Πατέρα τον Θεό:

- «ουτοc εcτιν ο τεκτων ο υc[=υιός] τηc μαριαc» Σιν. Κώδ. -- Μαρκ. 6,3

- «εγενετο εκ τηc νεφεληc φωνη [του Θεού] ουτοc εcτιν ο υc[=υιός] μου ο αγαπητοc» Σιν. Κώδ. -- Μαρκ. 9,7

 

Και σαφώς υπάρχουν «μεσσιανικές προφητείες», όπως η αναφορά στην περίφημη μεσσιανική προφητεία του Ησ. 53,3-5:

«γεγραπται επι τον υν[=υιόν] του ανου[=ανθρώπου] ινα πολλα παθη και εξουθενωθη» Σιν. Κώδ. -- Μαρκ. 9,12

 

Και ασφαλώς υπάρχουν «αναφορές στον Iησού ως ‘Yιό του Θεού’»:

«cυ ει ο υc[=υιός] του θυ[=θεού]» Σιν. Κώδ. -- Μαρκ. 3,11

 

Τελικά, δείτε πόσα ψέματα κατάφεραν οι αθεόφοβοι να χωρέσουν σε ένα τόσο δα κειμενάκι…

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 11

«Ο Απόστολος Παύλος δεν κάνει καμία αναφορά ουτε στην γέννηση και τα παιδικά χρόνια του Ιησού, αλλά ουτε και στα περιστατικά της δράσης του Ιησού! Ο Παύλος λοιπόν γνωρίζει έναν άλλον Ιησού απ' αυτόν που περιγράφουν τα ευαγγέλια»

Εδώ βλέπουμε ένα από τα πιο παλιά σενάρια των συνωμοσιολόγων, ότι τάχα, ο Παύλος έφτιαξε έναν «δικό του» Χριστιανισμό! Βέβαια, ο ίδιος ο Παύλος τους λέει ότι γράφουν ανοησίες, αλλά ποιος τον ακούει;

Είναι λοιπόν απαράδεκτο να χτίζει κανείς σενάρια ερήμην του Παύλου, τη στιγμή που ο ίδιος μας διαβεβαιώνει ότι κάθε τι που πράττει και κηρύττει είναι του Χριστού: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. 11,1).

Και μάλιστα, απαντά σε όλους τους φαντασιόπληκτους που έως τον 19^ο αιώνα γέννησαν απίθανα σενάρια για δήθεν προέλευση του Χριστιανισμού από μυστηριακές θρησκείες. Η χριστιανική διδασκαλία όχι μόνο δεν έχει σχέση με αυτές, αλλά αντιθέτως ο Παύλος μας βεβαιώνει ότι οι φορείς των ελληνορωμαϊκών θρησκευτικών διδασκαλιών, θεωρούσαν τον Χριστιανισμό «ανοησία»: «Ο λόγος γάρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία έστι» (Α΄ Κορ. 1,18). Άλλωστε, το χλευαστικό ακιδογράφημα του 2^ου αιώνα μ.Χ., με την εσταυρωμένη μορφή που φέρει κεφαλή όνου αποτελεί την καλύτερη αρχαιολογική απόδειξη (βλ. ΕΔΩ).

Διότι για τις μέχρι τότε θρησκευτικές διδασκαλίες ήταν εντελώς ξένη η ιδέα να πεθάνει με τόσο ταπεινωτικό θάνατο ένας Θεός, και μάλιστα όχι ρητορικά, αλλά πραγματικά, καθώς ο Παύλος διδάσκει τον σταυρό ως κανονικότατο όργανο εκτέλεσης της εποχής, που επάνω του έμεινε το αίμα του νεκρού Ιησού (Κολ. 1,20). Και πάνω απ’ όλα, ο Παύλος δεν διδάσκει μόνο την πραγματική εκτέλεση Του, αλλά διδάσκει με έμφαση και την Ανάσταση Του ως ιστορικό γεγονός υψίστης σημασίας: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών» (Α΄ Κορ. 15,17).

Όσο για τον Ιησού, ο ίδιος ο Παύλος λέει ότι γνωρίζει για την επίγεια παρουσία Του (‘’εγνώκαμεν κατά σάρκα Χριστόν’’, Β΄ Κορ. 5,16). Και αυτό είναι λογικό, αφού όπως ο ίδιος ομολογεί, πριν από τη μεταστροφή του ήταν διώκτης των Χριστιανών (Γαλ. 1,13, Α΄ Κορ. 15,9, Φιλιπ. 3:6)! Είναι λοιπόν προφανές ότι θα ήταν και υποχρεωμένος να μάθει τα πάντα για τους «αιρετικούς» και τον Αρχηγό τους ώστε να τους αντιμετωπίζει και να αποδίδει κατηγορίες.

Επιπλέον, στις επιστολές του βλέπουμε ότι γνωρίζει πως ο «Ιησούς Χριστός» είναι «υιός Θεού» (Β΄ Κορ. 1,19) και «γυναικός» (Γαλ. 4,4). Γνωρίζει ότι ο Ιησούς ήρθε ως ταπεινός και έζησε ανάλογα (Β΄ Κορ. 8,9) και μάλιστα «ουχ εαυτώ ήρεσεν» (Ρωμ. 15,3). Γνωρίζει τον χαρακτήρα του Χριστού, ότι ήταν πράος και επιεικής (Β΄ Κορ. 10,1) και ότι ποτέ δεν έπραξε το κακό (Β΄ Κορ. 5,21) αλλά αντίθετα, υπέμεινε «ονειδισμούς» (Ρωμ. 15,3).

Γνωρίζει επίσης συγκεκριμένες εντολές που άφησε ο Ιησούς προς τους μαθητές Του (Α΄ Κορ. 9,14) και ξέρει πως τη νύχτα πριν παραδοθεί, τέλεσε ένα τελευταίο δείπνο με αυτούς (Α΄ Κορ. 11,23-25). Μάλιστα, ο Παύλος αποδεικνύει ότι είχε φροντίσει να μάθει πολλά για τον ιστορικό Ιησού, αφού μας παραδίδει και ένα Λόγιο Του που δεν το γνωρίζουμε από πουθενά αλλού: «μακάριόν εστιν μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35).

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι γνώριζε τα πάντα για τον Ιησού. Άλλωστε πώς θα ήταν δυνατόν να μιλάει διαρκώς για τον Χριστό, να γνωρίζει την οικογένεια Του (Α΄ Κορ. 9,5. Γαλ. 1,19) και να μην έχει ενδιαφερθεί να μάθει κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή Του; Θα ήταν εντελώς παράλογο.

Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο ο Παύλος δεν αναφέρει λεπτομέρειες για τον Χριστό, είναι ότι γράφει… επιστολές και όχι έργο ιστορικό! Και ας δούμε που τις απευθύνει:

- Τις A΄ και Β΄ Προς Θεσσαλονικείς τις απευθύνει σε Εκκλησία που ίδρυσε.

- Τις A΄ και Β΄ Προς Κορινθίους, επίσης.

- Στις εκκλησίες της Γαλατίας απευθύνει την Προς Γαλάτες.

- Η Προς Εφεσίους απευθύνεται σε ήδη Χριστιανούς.

- Η Προς Φιλιππησίους απευθύνεται στην Εκκλησία των Φιλίππων.

- Η Προς Κολοσσαείς απευθύνεται στην Εκκλησία που ίδρυσε στις Κολοσσές ο Επαφράς.

- Η Προς Φιλήμονα έχει ως παραλήπτη τον ομώνυμο εύπορο Χριστιανό από τις Κολοσσές.

- Η Προς Ρωμαίους απευθύνεται στην Εκκλησία της Ρώμης.

- Ο Α΄ και Β΄ Προς Τιμόθεο και η Προς Τίτο, απευθύνονται σε επισκόπους.

- Η Προς Εβραίους απευθύνεται στην ιουδαιοχριστιανική κοινότητα.

Άρα, όλες οι επιστολές του Παύλου, απευθύνονται σε ανθρώπους που είναι ήδη Χριστιανοί! Και βεβαίως, οι επιστολές γράφονται με συγκεκριμένη αφορμή. Ποιος ο λόγος λοιπόν να συμπεριλάβει την ιστορία του Ιησού από την αρχή;! Όσοι έγιναν Χριστιανοί στο πέρασμα των αιώνων, από τα πρώτα που μάθαιναν ήταν η ζωή και το έργο του Ιησού. Κατά συνέπεια, δεν έχει καμία θέση μια λεπτομερής εξιστόρηση της ζωής Του σε τέτοιες επιστολές. Θα λέγαμε μάλιστα ότι πιο περίεργο θα μας φαινόταν αν περιείχαν τέτοιες περιγραφές, αφού θα αναρωτιόμασταν για ποιον λόγο γράφει ο Παύλος σε χριστιανούς τόσα πράγματα που θα έπρεπε ήδη να γνωρίζουν!

 

ΠΑΡΑΘΕΣΗ αρ. 12

«Ο Ιησούς σε ώριμη ηλικία επιστρατεύτηκε απ' το εκτροφείο Νηζιρέων (χρησμένων)του Κουμράν»

Ας γελάσουμε καταρχάς με την λέξη… «εκτροφείο» που είναι σίγουρα προϊόν κακής μετάφρασης αφού σημαίνει κυρίως τον χώρο εκτροφής για ζώα (και το πολύ, να χρησιμοποιηθεί μεταφορικά για πολύ αρνητικούς χαρακτηρισμούς, όπως π.χ. στη φράση: ‘’η εγκληματική αυτή οργάνωση είναι εκτροφείο δολοφόνων’’).

Από εκεί και πέρα τα περί σχέσης Ιησού και κοινότητας των Εσσαίων είναι μια γελοία θεωρία που κανείς εκτός από μυθικιστές και συνωμοσιολόγους δεν ασχολείται με αυτήν. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε να ονομάζουν Εσσαίο κάποιον που… καταρρίπτει όλες τις διδασκαλίες τους;

- Οι Εσσαίοι είχαν ως δόγμα απαράβατο την τήρηση της αργίας του Σαββάτου πιο αυστηρά από κάθε άλλον Εβραίο[12], αλλά ο Χριστός καταργεί τη σπουδαιότητα του Σαββάτου.

- Οι Εσσαίοι απέρριπταν τον γάμο, αλλά ο Χριστός τον ευλογεί.

- Οι Εσσαίοι περιφρονούσαν θεολογικά τις γυναίκες, αλλά ο Χριστός είχε μαθήτριες.

- Οι Εσσαίοι ζούσαν απομονωμένοι στην «ιδανική» τους κοινότητα απέχοντας από όλους τους άλλους ανθρώπους που ήταν «ακάθαρτοι», αλλά ο Χριστός μετακινείται διαρκώς, διδάσκει τους πάντες, έχει συναναστροφές, πηγαίνει σε γεύματα και συναγωγές.

- Οι Εσσαίοι αποδέχονταν τον Μωσαϊκό Νόμο, αλλά ο Χριστός οδήγησε την Εκκλησία μακριά από τον ιουδαϊσμό, ονομάζοντας τους Ιουδαίους «αντίχριστους» και «άθεους» (Α΄ Ιω. 2,22-23).

Αρκεί να δούμε πόσο απαξιωτικά αναφέρεται στις αστειότητες περί σχέσης Χριστιανισμού και Εσσαίων ο καθ. Σάββας Αγουρίδης ΕΔΩ.

 

6. Επίλογος

Είδαμε λοιπόν με ποιον τρόπο κοροϊδεύει τους αναγνώστες του το κομπογιαννίτικο κείμενο. Σίγουρα η απάντηση μας ήταν εκτενής, αλλά τουλάχιστον διαψεύσαμε πολλές από τις απάτες που κυκλοφορούν σχετικά με την Κ.Δ.

Τιμώντας λοιπόν τον επαγγελματία συνωμοσιολόγο, Μιχάλη Καλόπουλο, τον άνθρωπο που ακούραστα προσφέρει στην ΟΟΔΕ υλικό για διάψευση, δείξαμε ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με φαντασία και ταλέντο που συνεχίζουν επάξια την κληρονομιά του Νίκου Πιλάβιου.

Σημειώσεις

---