• 1. Οι φιλόσοφοι και οι συμβολισμοί τους

• 2. Το ιερατείο, ο λαός και η ψευτολατρεία

• 3. Οικονομικά, σεξουαλικά και πολιτικά συμφέροντα

Δεν θα ασχοληθούμε βέβαια εδώ με το σοβαρό ερώτημα: "Γιατί άραγε οι αρχαίοι να συμβόλισαν τις φυσικές δυνάμεις με τόσο διεστραμμένο τρόπο; Δεν υπήρχαν πιο νορμάλ συμβολισμοί;" Θα ασχοληθούμε με την ίδια την ουσία τού ερωτήματος: "Ήταν πράγματι οι ψευτοθεοί συμβολικοί για τους αρχαίους Έλληνες;"

1. Οι φιλόσοφοι και οι συμβολισμοί τους

Είναι βέβαια αλήθεια ότι κάποιοι φιλόσοφοι προσπάθησαν να δουν συμβολισμούς στους μύθους, αλλά γενικά οι αρχαίοι φιλόσοφοι ΔΕΝ πίστευαν στους ψευτοθεούς και αρνούντο ΕΝΤΕΛΩΣ και ως συμβολισμούς τους πορνογραφικούς μύθους τών αρχαίων Ελλήνων. Μιλούσαν για ΕΝΑΝ Θεό (με κίνδυνο και συνήθως απώλεια τής ζωής τους). Και οι ελάχιστοι από αυτούς που έψαχναν να βρουν συμβολισμούς στους μύθους, το έκαναν για να μπορέσουν να συμβαδίσουν λίγο με την αμόρφωτη και δεισιδαιμονική μάζα τών συμπατριωτών τους.

Για παράδειγμα, ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λ.π. (Ξενοφ. Απομν. 11,3), κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει αναζήτηση συμβολισμών σε αυτά.

Οι Στωικοί, ακολουθώντας την διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304).

Αλλά οι ελάχιστοι αυτοί φιλόσοφοι που έψαχναν για συμβολισμούς, ήταν σταγόνα στον ωκεανό τής δεισιδαιμονίας και τού Ιεροεξεταστικού σκότους που επικρατούσε στην αρχαία Ελλάδα, και μειονότητα συγκριτικά με τούς άλλους φιλοσόφους που αρνούνταν ΠΛΗΡΩΣ τους ψευτοθεούς.

Η πλειονότητα τών φιλοσόφων, απέρριπταν κατηγορηματικά κάθε προσπάθεια αποσυμβολισμού, αρνούμενοι εντελώς την αρχαιοελληνική αντίληψη περί "θεών".

Μάλιστα ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρεία, διότι αυτή θεωρούσε «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γην, ήλιον, πυρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).

 Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (Cicero de Nat. Deor. I,II, 13).

Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!

Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134)

Ο Παρμενίδης (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23,24,26)

Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες μάζες. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι οι φιλόσοφοι τής αρχαίας Ελλάδος, ΔΙΑΦΩΝΟΥΣΑΝ πλήρως με τους σημερινούς Νεοπαγανιστές, και όχι μόνο δεν δέχονταν ως "σύμβολα" τους θεούς και τις ανωμαλίες τους, αλλά αντιθέτως ως βαρβαρότητες και θεοποιηθέντες ανθρώπους από... ανόητους ειδωλολάτρες!

2. Το ιερατείο, ο λαός και η ψευτολατρεία

Οι φιλόσοφοι λοιπόν, δεν δέχονταν στη συντριπτική τους πλειονότητα τους ψευτοθεούς ως σύμβολα. Τι έκαναν όμως οι ιερείς και ο λαός; Τα θεωρούσαν όλα αυτά συμβολικά;

Όπως είδαμε στα πιο πάνω, οι φιλόσοφοι μαρτυρούν ότι Ο ΛΑΟΣ τής αρχαίας Ελλάδος, δεχόταν τους θεούς ως ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ και όχι ως σύμβολα. Για παράδειγμα, ο αντιχριστιανός Κέλσος, γράφει στο κείμενό του κατά τών Χριστιανών, ότι υπάρχει περιοχή που μπορεί κάποιος να συναντήσει και να δει τους θεούς. Εκεί μιλούσε για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΘΕΟΥΣ, και όχι για σύμβολα.

Όταν ο ιερέας τού Διονύσου ζήτησε να θυσιασθούν τρία παλικάρια Πέρσες πριν τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνος, σε τι θα τους θυσίαζε; Σε σύμβολα; Συμβολική ήταν αυτή η ανθρωποθυσία;

Όταν το σαδιστικό ιερατείο τής Ορθίας Αρτέμιδος μαστίγωνε τους νέους για να χαρεί η θεά με το αίμα τους, σε ποιο σύμβολο τους μαστίγωνε; Συμβολικά τους μαστίγωνε;

Για χάρη ποιου συμβολικού Δία θυσιάζανε και τρώγανε τα παιδάκια στο Λύκαιο όρος τής Αρκαδίας, και για άλλους θεούς σε πλήθος περιοχές;

Για χάρη ποιας συμβολικής Αφροδίτης εξέδιδαν τις γυναίκες και τις κόρες τους για να τα οικονομάνε οι ιερείς τής Αφροδίτης; Συμβολικά τις εξέδιδαν;

Για χάρη ποιών "συμβολικών" θεών, εξαιτίας της δήλωσης του Πρωταγόρα στο βιβλίο του Περί θεών ότι δεν ξέρει αν υπάρχουν θεοί, οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη και ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ στην Αγορά, αφού πρώτα έβγαλαν κήρυκα και ΤΑ ΜΑΖΕΨΑΝ ΕΝΑ-ΕΝΑ από όσους είχαν αντίτυπα; (Διογένη Λαέρτη Φιλοσόφων βίοι, Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, I 10, 3. Ησύχιος, Ονοματολόγος. Σέξτος Εμπειρικος, Προς μαθηματικούς, IX 55).

Αφού οι θεοί ήταν "φυσικές συμβολικές δυνάμεις", γιατί ο Αναξαγόρας μηνύθηκε για ασέβεια επειδή διακήρυσσε ότι ο ήλιος είναι μια διάπυρη μεταλλική μάζα, και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 35 ταλάντων και εξορία; (Κατά άλλους καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ II, 7).

Συμβολικά είχε πεθάνει, σε συμβολικό τάφο ο Υάκινθος, (εραστής τού Απόλλωνα), και οι Λάκωνες "Του δέ αγάλματος το βάθρον παρέχεται μεν βωμού σχήμα, τεθάφθαι δε τον Υάκινθον λέγουσιν εν αυτώ, και Υακινθίοις προ τής τού Απόλλωνος θυσίας ες τούτον Υακίνθω τον βωμόν δια θύρας χαλκής εναγίζουσιν"; (Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις, Λακωνικά 19.3). Εραστής ποιού συμβόλου ήταν ο πραγματικότατος (κατά τους αρχαίους Έλληνες) Υάκινθος;

3. Οικονομικά, σεξουαλικά και πολιτικά συμφέροντα

Το πολυθεϊστικό ιερατείο και οι πονηροί τής εποχής εκείνης, δεν είχε μόνο οικονομικά συμφέροντα από την ιερή πορνεία και τις λοιπές λατρείες όπως δείξαμε πιο πριν. Είχε και σεξουαλικά συμφέροντα, να κάνει τους θεούς του όσο πιο διεφθαρμένους μπορούσε, ώστε να νιώθει και ο πιστός ελεύθερος να κυλιέται στην ανηθικότητα σαν αυτούς.

Όχι μόνο χάριν τής Αφροδίτης εκμεταλλεύονταν τις γυναίκες εκπορνεύοντάς τις, αλλά ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Λάτρευαν θεούς διεστραμμένους, για να ζουν και αυτοί διεστραμμένα, δικαιολογούμενοι για τη διαστροφή τους, ότι και οι θεοί ανώμαλοι ήταν, άρα και αυτοί γιατί να μην τα κάνουν;

Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν».

Αλλά και πολιτική εκμετάλλευση είχαν αυτές οι "θεϊκές διαστροφές". Στην παντοδύναμη εκείνη την εποχή Αθήνα, όπου καταργείται στις σχέσεις των πόλεων η δικαιοσύνη και επιβάλλεται απ’ τους Αθηναίους συνειδητά το δίκαιο του ισχυροτέρου («Ποιος προσφεύγει στη δικαιοσύνη, όταν μπορεί με τη βία να επιβάλει τη θέλησή του;») (Θουκ. Α 75), ακούγεται σαν βρισιά κυριολεκτικά το «Ύβρις φιτύει τύραννον». Κάθε εξουσία, λοιπόν, είναι έκφραση μιας αλαζονείας, που θέλει «ου αν κρατή, άρχειν». Οι Αθηναίοι το είπαν στους Μηλίους, ακόμα και οι θεοί το ίδιο κάνουν, όπως πιστεύομε (δόξη).

Μετά από όλα αυτά, είναι εμφανής η ψευδολογία και η απάτη τών Νεοπαγανιστών, που προσπαθούν να παρουσιάσουν τους θεούς τους ως δήθεν "σύμβολα", για να καλύψουν τα αίσχη τους.

Πρόκειται για μια ΒΡΩΜΙΚΗ θρησκεία, διεφθαρμένη ως το κόκαλο, που εκμεταλλεύθηκε τους αρχαίους Έλληνες για αιώνες, βυθίζοντάς τους σε πυκνό δεισιδαιμονικό σκοτάδι για συμφέρον, διώκοντας τους φιλοσόφους και σταματώντας κάθε πρόοδο που προσπαθούσαν αυτοί (και κάθε άλλος) να φέρουν στην Ελλάδα.

Οι σημερινοί Νεοπαγανιστές, είναι γνήσια σκοταδιστικά τέκνα εκείνων, που με ψευδείς δικαιολογίες προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας τον ίδιο σκοταδισμό και οπισθοδρόμηση, σε λατρεία διεφθαρμένων δαιμόνων, ώστε και αυτοί να γεύονται τις ηδονές τής αναίσχυντης διαγωγής τους.