Τα πρώτα 300 χρόνια οι Χριστιανοί έδιναν το φως τού Χριστού κάτω από διωγμούς βαρβάρων ειδωλολατρών και θάνατο. Η Ρώμη φωτιζόταν από τα λαμπαδιασμένα κορμιά χιλιάδων μαρτύρων, μεταξύ τών οποίων, υπήρξαν οι Πέτρος και Παύλος. Οι αρένες βοούσαν από τα άγρια χειροκροτήματα βαρβάρων ειδωλολατρών, καθώς ξεδιψούσαν τη δαιμονική τους πείνα για αίμα, βλέποντας θηρία να κατασπαράζουν γυναίκες παιδιά και γέροντες, επειδή ομολογούσαν πίστη στον Χριστό. Βάρβαροι όμοιοι με τους δαιμονικούς θεούς τους.

Από τον 4ο αιώνα κάτι άλλαξε. Ο Χριστιανισμός εκκοσμικεύθηκε. Έπαψαν οι διωγμοί, αλλά και οι Μάρτυρες. Η Ρώμη έγινε "Χριστιανική", έγινε κυρίαρχος. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ομολογούσε πίστη στον Χριστό, εντελώς τζάμπα. Δεν είχε να χάσει τίποτα, δεν είχε να θυσιάσει τίποτα. Η Χριστιανική πίστη γέμισε τυχοδιώκτες και ανθρώπους που πάνε όπου τους πάει το ρέμα. Κάποιοι απ' αυτούς, ήταν τόσο ξένοι με την πίστη τού Χριστού, που ποτέ δεν έμαθαν το: "αγαπάτε και τους εχθρούς σας". Ο Χριστιανισμός απλωνόταν, όμως οι αληθινοί Χριστιανοί ήταν πάντα λίγοι, και το φως τους πάντα έφεγγε, και αναδείκνυε αγίους, αυτούς που είναι ο μοναδικοί εκφραστές τής Χριστιανικής πίστης.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εκχριστιανισμένη πλέον, ως τον 10 αιώνα, απέκρουε εχθρούς και βαρβάρους κάθε είδους. Και μέσα σε αυτήν, οι λιγοστοί αληθινοί Χριστιανοί, έδιναν το φως τους σε κάθε λαό που ερχόταν σε επαφή μαζί τους: Έδωσε έτσι το φως τών Χριστιανών σε Αρμένιους Σλάβους, και Ρώσους. Όμως τον 10 αιώνα έγινε επίθεση στη Χριστιανική πίστη και πάλι από μέσα. Όπως είχε γίνει και στους προηγούμενους αιώνες, με τους Αριανούς, με τους Πνευματομάχους, με τους Μονοφυσίτες, με τους Εικονομάχους... Απ' έξω βάρβαροι, από μέσα αιρέσεις. Η Εκκλησία χτυπιόταν από κάθε μεριά. Τώρα και από τους Παπικούς. Όλοι αυτοί αξίωναν Χριστιανικότητα, χωρίς να είναι Χριστιανοί. Όπως και η πλειονότητα τών κατ' όνομα Ορθοδόξων, ομολογούσαν Χριστιανικότητα, μόνο επειδή έτσι γεννήθηκαν...

Οι Χριστιανοί μαρτύρησαν στη Δύση από την Ιερά Εξέταση τού Πάπα, και στην Ανατολή από τις επιθέσεις και τις σφαγές τών Οθωμανών. Και τέλος η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπεσε. Για άλλα 400 χρόνια, υπέφερε τις διώξεις τών Μουσουλμάνων. Μόνο λίγες Χριστιανικές Εκκλησίες εκτός Οθωμανικών συνόρων ζούσαν ελεύθεροι, και αυτοί όμως βομβαρδίζονταν από την αιρετική Προτεσταντική διείσδυση. Με τον καιρό η Οθωμανική αυτοκρατορία άρχισε να υποκλίνεται στην ανωτερότητα τής Χριστιανικής πίστης. Αλλά ήταν ο καιρός της δικής της διάλυσης.

Τότε "ελευθερώθηκε" η Ελλάδα. Οι Ρωμιοί, για να εκμαιεύσουν τη βοήθεια τής Δύσης, δέχθηκαν να ονομαστούν πάλι "Έλληνες", μια λέξη που ως τότε σήμαινε κυρίως τους αρχαίους Ειδωλολάτρες. Οι Ρωμιοί είχαν συναίσθηση τής Ελληνικής τους καταγωγής, όμως ταυτόχρονα είχαν συναίσθηση τής Ρωμαίικης, τής Χριστιανικής τους πολιτισμικής καταγωγής, που ήταν συνέχεια και διόρθωση τής αρχαίας ειδωλολατρικής. Η λέξη: Έλληνας πλέον, θα αποκτούσε Εθνική σημασία, μια σημασία που έχει ως σήμερα.

"Για τού Χριστού την πίστη την αγία, και τής πατρίδος την ελευθερία", πολέμησαν. "Για εμάς Ρωμιοί, για τους ξένους Έλληνες", έλεγαν. Και ο Κολοκοτρώνης είπε: "Πολεμάμε πρώτα για την πίστη, και μετά για την πατρίδα".

Η Ελλάδα ελευθερώθηκε, όμως αυτό συρρίκνωσε τη Ρωμιοσύνη σε ένα μικρό κράτος. Η πανεθνική Ρωμιοσύνη, υποτάχθηκε μετά τους Οθωμανούς, σε μια ξενομανία, και σε αυτό συνέβαλλαν οι μισιονάριοι τού Προτεσταντισμού που όργωναν την Ελλάδα να "διαφωτίσουν" τους Χριστιανούς με τον δικό τους κίβδηλο "χριστιανισμό". Αυτοί έπεισαν τους Έλληνες ότι δεν αξίζουν τίποτα, και ότι τα φώτα είναι στη Δύση. Οι φτωχοί και αγράμματοι Έλληνες τής σκλαβιάς που μόλις είχαν απελευθερωθεί, υποτάχθηκαν στα νέα αφεντικά τους, τής Δύσης.

Στην Ελλάδα, μικρές σπίθες φωτός σιγόκαιγαν ακόμα μόνο. Και σύντομα, στις άλλες Ορθόδοξες χώρες, το φως τής Εκκλησίας, πολεμήθηκε από τις διώξεις τού Κομμουνισμού που σε όλο τον 20ό αιώνα απλώθηκαν σε κάθε Ορθόδοξη περιοχή.

Σήμερα, η Εκκλησία δίνει πάλι όλο και δυνατότερα το φως της σε όλο τον κόσμο. Αναπτύσσεται ραγδαία σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και φωτίζει κάθε άνθρωπο καλής προαίρεσης. Τον φωτίζει με ένα φως που δεν αντέχουν οι αρχαίοι δαίμονες. Και μια νέα επίθεση αρχίζει. Οι εκβαρβαρισμένοι ειδωλολάτρες από τη Δυτική προπαγάνδα, στρέφονται εναντίον τής Ελλαδικής Εκκλησίας για μια φορά ακόμα. Ονειρεύονται να διώξουν πάλι και να βασανίσουν τους Χριστιανούς. Και θα τους δοθεί αυτή η ευκαιρία κάποια στιγμή, όμως όχι ακόμα. Θα τους δοθεί λίγο πριν από το τέλος τής ιστορίας.

Όταν το σκοτάδι απλωθεί από τον Αντίχριστο ηγέτη τους σε όλο τον πλανήτη, και όταν η δαιμονική κακία ξεσπάσει πάνω στην Εκκλησία πάλι με όλη την οργή τής κόλασης, ο Χριστός θα απαντήσει. Θα Τον ζητήσει η Εκκλησία Του με όλη την καρδιά τής, και ο σταυρός θα λάμψει στον ουρανό σημάδι τής δικής Του παρουσίας.

Το δαιμονικό σκοτάδι θα σκορπίσει από το φως Του και θα χαθεί για πάντα.

Ν. Μ.