• 1. Εισαγωγή

• 2. Ας μη βάζουμε εμπόδια στους επιστρέφοντες

• 3. Ανακεφαλαίωση

• 4. Ανάγκη κατήχησης

• 5. Ερωτήσεις για τη Χριστιανική ελπίδα

• 6. Αναζήτηση τού αληθινού Θεού

• 7. Αναζήτηση τού Υιού

• 8. Αναζήτηση για το Άγιο Πνεύμα

• 9. Αναζήτηση τού ορθού βαπτίσματος

• 10. Η εξουσία τών Μυστηρίων και η Ιεροσύνη

• 11. Αναζήτηση τής Αποστολικής Διαδοχής

• 12. Ο Νηπιοβαπτισμός και εγκυρότητα όλων τών βαπτίσεων

• 13. Το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα και το Μυστήριο τού Χρίσματος

• 14. Τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος ως σήμερα

• 15. Εντοπισμός δια της Εις Άτοπον Απαγωγής

• 16. Αγία Γραφή και Ιερά Παράδοση

• 17. Προσευχές για άλλους και Μνημόσυνα

• 18. Οι άγιοι, η Παναγία, ο Σταυρός, οι εικόνες  και η Ορθόδοξη λατρεία

• 19. Η Θεία Ευχαριστία

• 20. Ένας Πνευματικός στο τέλος οδηγεί στην κάθαρση και τον φωτισμό

Αγαπητοί ακροατές χαίρετε! Η σημερινή εκπομπή, αποτελεί το τρίτο μέρος της σειράς με γενικό τίτλο: «Ο δύσκολος δρόμος της Επιστροφής».

Αυτή η σειρά εκπομπών, αναφέρεται στη δύσκολη, και επικίνδυνη συνάμα πορεία ενός ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται σε κάποια αίρεση του Χριστιανικού κόσμου, με τη φώτιση του Θεού αποχωρεί απ’ αυτήν, περιπλανιέται για κάποιο διάστημα μέσα στο πλήθος των Χριστιανικών ομολογιών, αναζητώντας να λατρέψει τον Θεό με τον ορθό τρόπο, και στο τέλος με τη Χάρη και την εμφανή βοήθεια του Θεού, βρίσκει την αληθινή Χριστιανική Εκκλησία.

1. Εισαγωγή

Στόχος μας με αυτές τις εκπομπές, είναι να περιγράψουμε με σχετική λεπτομέρεια τα βήματα αυτού του ανθρώπου, τους κινδύνους που αντιμετωπίζει στην πορεία, τους πειρασμούς που συναντά στο δρόμο του, και τέλος, κάποιους από τους ποικίλους τρόπους που χρησιμοποιεί ο Κύριος για να τον επαναφέρει στην ποίμνη των λογικών προβάτων, στην Εκκλησία.

Με αυτή την εξιστόρηση, επιθυμούμε να βοηθήσουμε κάθε ειλικρινή εκζητητή της αληθείας, να βαδίσει μέχρι το τέλος αυτό τον δύσκολο δρόμο, να γνωρίσει εκ των προτέρων τις παγίδες που θα του παρουσιασθούν μπροστά του, να τις υπερπηδήσει με τη βοήθεια του Θεού, και να μην αποθαρρύνεται.

Στο σημείο αυτό θέλουμε και πάλι να τονίσουμε, ότι η εξιστόρηση που αναφέρουμε, δεν στηρίζεται σε υποθετικά γεγονότα, ή σε φανταστικές αναλύσεις. Αλλά αποτελεί την πραγματική προσωπική ιστορία πολλών ανθρώπων που βρέθηκαν σ’ αυτή την θέση, και τράβηξαν αυτόν τον ανηφορικό δρόμο.

Έτσι πιστεύουμε, ότι η αναφορά σ’ αυτές τους τις εμπειρίες, που απεκόμισαν από την πνευματική αυτή οδοιπορία, θα αποτελέσει ασφαλείς οδοδείκτες, σε όλους τους καλοπροαίρετους και ειλικρινείς ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στο χώρο της πλάνης μιας αιρέσεως, και με τη Χάρη του Θεού, αντιληφθούν το λάθος τους, και θελήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, να τραβήξουν τον ίδιο δρόμο.

2. Ας μη βάζουμε εμπόδια στους επιστρέφοντες

Παράλληλα όμως, αυτή η εξιστόρηση ωφελεί κι εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, διότι έχουμε στην κατοχή μας έναν θησαυρό που δεν κουραστήκαμε να τον αποκτήσουμε, και έτσι δυστυχώς δεν έχουμε εκτιμήσει την αξία του. Παρακολουθώντας λοιπόν τον κόπο που καταβάλλει κάποιος τρίτος, και τους κινδύνους που διατρέχει, για να αποκτήσει τον πολυτιμότατο αυτό θησαυρό, ίσως μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ανεκτίμητη αξία του. Επιπρόσθετα, ίσως αναλογισθούμε και το βάρος της ευθύνης που έχουμε. Διότι με την αδιαφορία και απροσεξία μας, αμαυρώνουμε τον αμύθητο θησαυρό που κληρονομήσαμε χωρίς κόπο. Έτσι, καθιστούμε ακόμα δυσκολότερη την πορεία του ανθρώπου που εξετάζουμε, και όλων των ομοίων του, αυξάνοντας τις προκαταλήψεις του, εναντίον της Ορθοδοξίας, εξ αιτίας των ανθρώπων που παράγει.

Ας μη μας διαφεύγει από τον νου, ότι αυτό και μόνο, αποτελεί βαριά κατηγορία εναντίον μας, όπως την περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή, στο 2^ο κεφάλαιο, αναφερόμενος στον πρώην λαό του Θεού, τους Εβραίους. Ας διαβάσουμε από το εδάφιο 17:

«Ιδού, συ επονομάζεσαι Ιουδαίος. Και επαναπαύεσαι εις τον Νόμον, και καυχάσαι εις τον Θεόν, και γνωρίζεις το θέλημα αυτού, και διακρίνεις τα διαφέροντα διδασκόμενος υπό του Νόμου. Και έχεις πεποίθηση εις εαυτόν, ότι είσαι οδηγός τυφλών, φως των εν σκότει, παιδευτής αφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, έχων τον τύπον της γνώσεως και της αληθείας εν τω νόμω».

Παρατηρούμε εδώ, ότι ο Απόστολος Παύλος, αναγνώριζε τότε στους Ιουδαίους, ότι είχαν την παρακαταθήκη του Θεού, τον τύπον της γνώσεως και της αληθείας. Ας προσέξουμε και το: «επονομάζεσαι Ιουδαίος». Και συνεχίζει:

«Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; Ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις; Ο βδελυττόμενος τα είδωλα, ιεροσυλείς; Ο καυχώμενος εις τον Νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν δια της παραβάσεως του νόμου;»

Και έρχεται ο Απόστολος στη συνέχεια να απαγγείλει τη βαριά κατηγορία εναντίον των Ιουδαίων:

«Διότι το όνομα του Θεού, εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών καθώς είναι γεγραμμένον».

Ας αναλογισθούμε λοιπόν και εμείς, ο νέος λαός του Θεού το βάρος της ευθύνης μας. Και ας μη επονομαζόμαστε απλώς «Χριστιανοί Ορθόδοξοι», και ταυτόχρονα να βλασφημείται το όνομα του Θεού στους ετεροδόξους, εξ αιτίας της κακής μας διαγωγής.

3. Ανακεφαλαίωση

Ας επανέλθουμε όμως στον άνθρωπο που εξετάζουμε, για να παρακολουθήσουμε τη συνέχιση της πορείας του, προς την αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

Πριν όμως συνεχίσουμε την αφήγηση, ας μας επιτρέψετε μια πολύ σύντομη ανακεφαλαίωση των βημάτων, που μέχρι τώρα έχει ολοκληρώσει, έτσι ώστε η εικόνα που θα έχουμε να είναι πλήρης:

Στην αρχή τον είδαμε να βρίσκεται σαν μέλος στο χώρο μιας αίρεσης. Διαλέξαμε την αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σαν πιο αντιπροσωπευτική, λόγω της πληθώρας των κακοδοξιών που συγκεντρώνει, έτσι ώστε η αφετηρία μας να είναι πιο απομακρυσμένη, τα προβλήματα της πορείας δυσκολότερα, και ο δρόμος της πορείας πιο δαιδαλώδης και ανηφορικός. Παρακολουθήσαμε, πώς ο Κύριος παρατηρώντας τις ειλικρινείς του προθέσεις, και τη διάθεσή του να υπηρετήσει τον Θεό με όλες του τις δυνάμεις, (δυο βασικές προϋποθέσεις για την εκκίνηση αλλά και για τη συνέχιση του δρόμου), τον φωτίζει να διακρίνει κάποια σφάλματα στη βασική διδασκαλία της αίρεσης. Αν εκτιμήσει αυτό το λίγο φως, και δεν θελήσει για λόγους προσωπικής καλοπέρασης να το σβήσει, τότε στην προσπάθειά του να το μοιρασθεί με τους ομοπίστους του και την ηγεσία της αίρεσης, έρχεται σε ανοικτή ρήξη με το χώρο που ανήκει.

Ακολουθούν έντονες απειλές από τους υπευθύνους της αίρεσης. Αν και σ’ αυτές δεν υποκύψει, τότε αντιμετωπίζει θρησκευτικό δικαστήριο, κεκλεισμένων των θυρών, όπου η απόφαση είναι προδικασμένη, και δεν είναι άλλη από την αποκοπή του.

Έτσι λοιπόν, βρίσκεται μόνος του, εκτός του χώρου της αιρέσεως, αλλά ακόμη πιο μακριά, από τον χώρο της βασιλείας του Θεού, το χώρο της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού.

Παρομοιάσαμε την πορεία του με αυτή την πορεία του Ισραήλ προς τη γη της Επαγγελίας. Όπως λοιπόν τότε, ο Ισραήλ όταν έφυγε από την Αίγυπτο, δεν μπήκε αμέσως στη γη της Επαγγελίας, αλλά περιπλανήθηκε επί μακρόν στην έρημο, έτσι και στην περίπτωση αυτή. Η φυγή, η έξοδος από την αίρεση, δεν συνεπάγεται την αυτόματη είσοδό του «στη γη στην οποία ρέει μέλι και γάλα». Αντίθετα, ακολουθεί μια μακρά, οδυνηρή και επικίνδυνη περιπλάνηση στο χώρο της πνευματικής ερήμου των υπολοίπων Χριστιανικών αιρέσεων, αλλά ίσως και των μη Χριστιανικών θρησκειών, ή της αθεϊας.

Στο χώρο αυτό κυριαρχούν ο καυτός ήλιος της αδικίας, αντί του νοητού Ήλιου της Δικαιοσύνης, η ανυδρία, αντί του ζώντος ύδατος του Πνεύματος του Θεού, τα φίδια και οι σκορπιοί της πλάνης, και τα αγκάθια των παθών. Ένας χώρος, όπου πραγματικά, μόνο κατοικητήριο δαιμόνων μπορεί να είναι. Δεν είναι το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου. Και χωρίς τη συνεχή βοήθεια του Θεού, ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ εκεί.

Στην προηγούμενη εκπομπή, αναφέραμε μερικούς από τους κινδύνους που διατρέχει ο άνθρωπος στην κατάσταση αυτή. Εδώ θα αναφέρουμε επιγραμματικά μόνο δύο:

Ο πρώτος, είναι ο άνθρωπος να καταντήσει αιρεσιάρχης. Δηλαδή να τον ωθήσουν κάποιοι με όμοιες ανάγκες με αυτόν και ο εγωισμός του, να γίνει αρχηγός μιας νέας αίρεσης.

Ο δεύτερος κίνδυνος, είναι ο άνθρωπος να απογοητευθεί και να χάσει κάθε πνευματικό ενδιαφέρον. Η πνευματική ασιτία να τον οδηγήσει στη λήθη του Θεού, και στη συνέχεια, να τον αρπάξει ο κόσμος, με τα πρόσκαιρα θέλγητρά του, τη μάταιη δόξα του και τις απατηλές του απολαύσεις. Έτσι, η αγάπη του Θεού που είχε στην αρχή, μετασχηματίζεται σε αγάπη του κόσμου.

Εάν ο άνθρωπος δεν καταποθεί από αυτούς τους δύο μεγάλους πειρασμούς, αλλά και άλλους πολλούς που θα εμφανισθούν μπροστά του, τότε συνήθως αρχίζει να ψάχνει να βρει πραγματικούς Χριστιανούς. Ωστόσο δεν ψάχνει σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Διότι η αίρεση που βρισκόταν, του έχει φυτέψει την προκατάληψη ότι όλες οι υπόλοιπες Χριστιανικές Εκκλησίες είναι αποστατικές. Έτσι πιστεύει, ότι θα υπάρχουν πραγματικοί Χριστιανοί, ή ανένταχτοι, ή διεσπαρμένοι σε διάφορες εκκλησίες.

Στο σημείο αυτό, που όπως καταλαβαίνετε είναι αδιέξοδο, εξ αιτίας αυτού του τοίχου της προκατάληψης που έχει ορθωθεί μπροστά του, και δεν του επιτρέπει να προσκολληθεί σε οποιαδήποτε Χριστιανική εκκλησία, κυρίως μάλιστα στην Ορθόδοξη, επεμβαίνει δυναμικά ο Ίδιος ο Κύριος. Είτε τον οδηγεί σε κάποιο θεοφόρο και πνευματοφόρο μέλος της Εκκλησίας, είτε του αποκαλύπτει άμεσα ορισμένα ζητήματα που αφορούν την αλήθεια, οπότε πάλι τον οδηγεί στη Χριστιανική Εκκλησία. Του ανοίγει την καρδιά να γίνει ευήκοος στα λόγια των αγίων, είτε του παρελθόντος, είτε του παρόντος, και ταυτόχρονα τον ελευθερώνει από την ισχυρή προκατάληψη εναντίον του χώρου της Εκκλησίας του Χριστού, που μέχρι τότε τον δέσμευε με άρρηκτα δεσμά.

Τώρα λοιπόν βλέπει πλέον τη γη της Επαγγελίας. Έχει πάρει εμπρός του συγκεκριμένη μορφή. Δεν ψάχνει για κάτι το ασαφές και αβέβαιο. Έχει λάβει προσωπική πείρα από το Πνεύμα του Θεού, και η έννοια «Χριστιανική Εκκλησία», που μέχρι τότε ήταν άμορφη, και έμοιαζε περισσότερο με ουτοπία, τώρα πλέον παίρνει το εξωτερικό σχήμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Του χώρου δηλαδή όπου το Άγιο Πνεύμα ζει, παράγοντας αγίους, και χαριτώνοντάς τους με τους καρπούς Του, αλλά και με επουράνιες δωρεές και δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος.

4. Ανάγκη κατήχησης

Αυτό το βήμα, το οποίο και μπορεί να χαρακτηρισθεί σταθμός στην πορεία της επιστροφής του ανθρώπου, δεν είναι δυστυχώς και το τελευταίο. Χρειάζεται να γκρεμισθούν και άλλες προκαταλήψεις. Να ξεριζωθούν εσφαλμένες διδασκαλίες που η αίρεση είχε σπείρει στην καρδιά και στη διάνοια του ανθρώπου, και στη θέση τους να φυτευθούν οι νέες, οι δια του Πνεύματος του Θεού παραδοθείσες, στην Εκκλησία του Χριστού, στους αγίους, «άπαξ». Έτσι, σ’ αυτό το σημείο αρχίζει μια νέα φάση. Ο άνθρωπος έχει γνωρίσει γνήσια μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας, και έχει διαπιστώσει πως πάνω τους αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού. Ωστόσο δεν έχει γίνει μέλος της Εκκλησίας ο ίδιος. Χρειάζεται να ακολουθήσει τον δρόμο της κατηχήσεως. Όπου θα διδαχθεί τα ορθά δόγματα της Εκκλησίας, και κατ’ αυτό τον τρόπο, θα ικανοποιηθεί πλήρως η διάνοιά του ως προς τις αντιρρήσεις και τα ερωτηματικά που η αίρεση του είχε υποβάλλει.

Χρειάζεται χρόνος και στην καρδιά για να ισορροπήσει, και να αποβάλλει το δηλητήριο της αιρέσεως, που εξακολουθεί να παρευρίσκεται, έστω και αν έχει περάσει αρκετός χρόνος από την τυπική του απομάκρυνση απ’ αυτήν. Άλλωστε, ο χώρος της περιπλάνησης, δεν ήταν χώρος απαλλαγμένος από τις αιρετικές διδασκαλίες και πρακτικές. Κάθε άλλο!

Ας πάρουμε όμως, και πάλι τα πράγματα με τη σειρά.

Μετά απ’ αυτή τη συγκλονιστική αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο, δηλαδή την αποκάλυψη της Εκκλησίας Του, ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από ένα σωρό ανακατεμένα συναισθήματα: Ενθουσιασμό για το μεγαλείο του Θεού, και την ευγνωμοσύνη, για το ότι επέβλεψε στην ταπείνωσή του και τον ελέησε, όντας εχθρό της αληθείας, και διώκτη του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, έστω και εν αγνοία του. Μεγάλη αισιοδοξία για τις νέες προοπτικές που του ανοίγονται στον πνευματικό χώρο. Παράλληλα όμως και σύγχυση, και αντίδραση, διότι οι διδασκαλίες της πλάνης που κουβαλάει επάνω του, δεν εννοούν να τον αφήσουν σε ησυχία, αν δεν λάβουν όλες, μία προς μία, εμπεριστατωμένες απαντήσεις. Έτσι λοιπόν, αποφασίζει να καλύψει όλες τις διαφορές που έχει, με τις απόψεις της Εκκλησίας, αρχίζοντας από το σημείο της πρώτης του διαφωνίας με την αίρεση.

Υπενθυμίζουμε ότι αυτό ήταν το σημείο της Χριστιανικής κλίσης. Η αίρεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, από την οποία ξεκίνησε, υποστηρίζει ότι υπάρχουν δύο Χριστιανικές κλίσεις:

Η μία είναι η κλήση για «ουράνια ελπίδα ζωής», ή «άνω κλίση» όπως την αποκαλούν, και αφορά μόνο 144.000 ανθρώπους, από όλους τους Χριστιανικούς αιώνες. Μόνον αυτοί μπορούν να λένε τον Θεό «Πατέρα» τους, να διαβάζουν και να κατανοούν τις Γραφές και να λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα. Όλοι όσοι καλούνται μέσω του κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα, δεν καλούνται σ’ αυτή την ελπίδα. Η κλίση τους, διαφέρει από την προηγούμενη, και αφορά σε μια ελπίδα για επιβίωση κατά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, και για αιώνια ζωή στη γη, με τη σημερινή της μορφή, όπου θα απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά, προς τέρψιν των αισθήσεων.

5. Ερωτήσεις για τη Χριστιανική ελπίδα

Η νέα φάση λοιπόν του ανθρώπου, ξεκινά με μία σε βάθος έρευνα όλων των αντιθέσεων λεπτομερώς, και με πρώτο αντικείμενο την Χριστιανική Κλίση. Το βασικό ερώτημα στο οποίο καλείται να δώσει απάντηση, είναι: Σε τι είδους ζωή και ελπίδα καλείται ένας Χριστιανός;

Άλλες ερωτήσεις για το ίδιο θέμα, είναι οι εξής:

Υπάρχουν περισσότερες, της μιας Χριστιανικές κλίσεις; Εάν ναι, τότε ποιες είναι, πότε διαφοροποιήθηκαν και ποια είναι τα κριτήρια που γίνεται η διάκριση, ώστε κάποιος να γνωρίσει σε ποια ανήκει. Η μελέτη αυτή βέβαια, τον οδηγεί στο τελεσίδικο συμπέρασμα, ότι η Χριστιανική κλίση είναι μία, και μάλιστα η ίδια από την εποχή των Αποστόλων μέχρι σήμερα: «Εν σώμα, και εν Πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλίσεως ημών» (Εφεσίους 4/δ: 4).

Ο Θεός λοιπόν μας εκάλεσε σε μία ελπίδα. Και αυτή περιγράφεται στην Α΄ Πέτρου 1/α: 3,4: «Ευλογητός ο Θεός, και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις, κατά το πολύ έλεος Αυτού, αναγέννησε ημάς ελπίδα ζώσα, δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον, και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλλαγμένη εν τοις ουρανοίς δι ημάς».

Η κλήση αυτή, και η ελπίδα, αποτελούν και ένα σημαντικό κομμάτι του Χριστιανικού Ευαγγελίου. Έτσι, αυτό αποτελεί και το δεύτερο θέμα προς έρευνα. Ψάχνει για απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως: Ποιο είναι το περιεχόμενο του Χριστιανικού Ευαγγελίου; Παραμένει αναλλοίωτο στους αιώνες, ή αλλάζει κατά καιρούς;

Προήλθε από ανθρώπινες στοχαστικές διαδικασίες, ή από αποκάλυψη Θεού; Τι θέση έχουν οι όροι: «εξαγορά», «καταλλαγή» και «σωτηρία»; Ποια είναι δηλαδή τελικά η «καλή αγγελία» που έφερε ο Χριστός στον κόσμο με τη θυσία Του;

Είναι φανερό, πως το ερώτημα αυτό, (δηλαδή το περί Χριστιανικού Ευαγγελίου), όπως και το προηγούμενο, δηλαδή περί Κλίσεως, φέρνουν το επόμενο ερώτημα, κατά απόλυτα φυσικό τρόπο:

6. Αναζήτηση τού αληθινού Θεού

Ποιος είναι αυτός που καλεί; Ποιος είναι το κέντρο του Χριστιανικού Ευαγγελίου; Η απάντηση είναι απλή. Ο Θεός. Και ο άνθρωπος έρχεται να ξαναρωτήσει τον εαυτό του πιο σοβαρά: Ποιος είναι ο Θεός; Είναι μόνο ένα πρόσωπο; Ο Πατήρ; Ή είναι τρία πρόσωπα, ενωμένα κατά την Φύση, χωριστά όμως κατά την Υπόσταση; Τι θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο; Τι σχέση έχει ο Θεός με την κτίση; Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ουσία του Θεού και στις ενέργειές Του; Ποιο είναι το όνομά του, και τι σημασία έχει αυτό για εμάς;

7. Αναζήτηση τού Υιού

Αφού ο άνθρωπος δώσει απαντήσεις για τον Πατέρα, το πρώτο πρόσωπο της Θεότητας, έρχεται να ερευνήσει για το πρόσωπο του Υιού, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτός είναι το κέντρο του Ευαγγελίου, Αυτός είναι το κέντρο της σωτηρίας μας. «Διότι ουκ έστιν εν άλλω ουδενί σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν, το δεδομένον εν ανθρώποις, εν ω δει σωθήναι ημάς». (Πράξεις 4/δ: 12).

Ποιος λοιπόν είναι ο Ιησούς Χριστός; Ποια η σχέση του με τον Θεό Πατέρα; Είναι άραγε κτίσμα; Είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, (όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά); κοκ.

Αφού λοιπόν δώσε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα σε σχέση με τον Θεό, και διαπιστώσει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν είναι κτίσμα, αλλά ίσος με τον Θεό Πατέρα, Κύριος και Δεσπότης πάντων, προαιώνιος, παντοδύναμος, αναλλοίωτος, και εν ολίγοις Θεός κατά φύσιν και όχι κατά χάριν, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. «Ο δι’ ημάς τους ανθρώπους, και δια την ημετέραν σωτηρίαν, κατελθών εκ των ουρανών, και σαρκωθείς εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσας, σταυρωθείς τε υπέρ ημών, και παθών και ταφείς, και αναστάς την τρίτη ημέραν κατά τας Γραφάς, και ανελθών εις τους ουρανούς, και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς», ο αιώνιος βασιλεύς, τότε ο άνθρωπος έρχεται σε μετάνοια, για το πόσο είχε κατεβάσει τον Υιό του Θεού, και τον είχε εξισώσει με τα κτίσματα, πέφτοντας σε διαβολική πλάνη.

Βλέπετε ο διάβολος, αφ’ ενός προσπαθεί να ανυψώσει τον εαυτό του, (που είναι κτίσμα), στο ύψος του αληθινού Θεού, και αφ’ ετέρου προσπαθεί μέσω διδασκαλιών πλάνης, να κατεβάσει τον Θεό, (και στην προκειμένη περίπτωση τον Υιό του και Λόγο του Θεού, που είναι φύσει Θεός), στο επίπεδο των κτισμάτων.

Αντιλαμβανόμενος όλα αυτά ο άνθρωπος, συντρίβεται πραγματικά. Και αναλογίζεται το βάρος της βλασφημίας που τον βαραίνει, έστω και αν αυτή προερχόταν από άγνοια και παραπλάνηση.

8. Αναζήτηση για το Άγιο Πνεύμα

Το επόμενο ερώτημα που τίθεται, είναι περί Αγίου Πνεύματος. Είναι άραγε μια απρόσωπη, «δύναμις του Θεού», όπως είχε διδαχθεί από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Ή πρόκειται και εδώ για τραγικό λάθος;

Η έρευνα των αγιογραφικών και εκκλησιαστικών μαρτυριών, του αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, πως οι δογματικές του θέσεις, που η αίρεση του ενεφύτευσε, είναι εσφαλμένες. Αντιλαμβάνεται πως το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Είναι ο Παράκλητος της Καινής Διαθήκης. Το Πνεύμα της αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και το υπεσχέθη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μαθητές του, ότι θα το αποστείλει μετά την ανάληψή Του. Αυτό ήλθε στην Εκκλησία κατά μόνιμο τρόπο την Πεντηκοστή, και μοίρασε χαρίσματα καθώς ηθέλησε. Το Ίδιο Πνεύμα, έρχεται και κατοικεί στις καρδιές των πιστών Χριστιανών, μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό.

Μετά από αυτές τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ότι πίστεψε μέσω της αίρεσης σε λάθος θεό. Και μάλιστα βαπτίσθηκε σε λάθος θεό μέσα στην αίρεση.

9. Αναζήτηση τού ορθού βαπτίσματος

Καταλαβαίνει πως το βάπτισμα που έκανε εκεί, είναι άκυρο, αν όχι και αμαρτία. Γνωρίζει πως πρέπει να βαπτισθεί «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος 28/κη: 19). Και τώρα πλέον καταλαβαίνει ότι αυτή η Τριάς, είναι ο αληθινός Θεός.

Εγνώριζε επίσης, ότι το βάπτισμα είναι η εισαγωγική πράξις στη Χριστιανική ζωή. Η τελετή ούτως ειπείν, της εισόδου του στην Εκκλησία. Αλλά είναι μοναχά μια εξωτερική τελετή, όπως μέχρι τώρα ήξερε; Ένας τρόπος δημόσιας διακήρυξης, της Χριστιανικής του αφιερώσεως; Ή μήπως είναι κάτι περισσότερο; Μια προσεκτικότερη μελέτη, τώρα μάλιστα που ο Κύριος του έχει καθαρίσει τους οφθαλμούς της διανοίας από τα λέπια της αιρέσεως, τον πείθει ότι συνδέεται και με την άφεση αμαρτιών, αναγεννά, δικαιώνει και σώζει τον βαπτιζόμενο.

Ο απόστολος Πέτρος στον πρώτο του λόγο προς τους Ιουδαίους, είπε: «Μετανοήσατε και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί τω ονόματι Ιησού Χριστού, εις άφεσιν των αμαρτιών υμών» (Πράξεις 2/β: 38). Άρα υπάρχει ορατό και αόρατο μέρος. Το ορατό είναι το λούσιμο του σώματος με την κατάδυση στο νερό, και το αόρατο, η απόλουση και άφεση των αμαρτιών.

Τώρα πλέον αντιλαμβάνεται γιατί η Εκκλησία το ονομάζει «μυστήριο». Στο σημείο αυτό αρχίζει και διερωτάται αν πρέπει να βαπτισθεί πάλι, τώρα όμως το ορθό βάπτισμα.

10. Η εξουσία τών Μυστηρίων και η Ιεροσύνη

Γεννάται λοιπόν άμεσα το ερώτημα: Ποιος έχει τη δικαιοδοσία να βαπτίζει; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ο κάθε Χριστιανός;

Έτσι λοιπόν τίθεται αναπάντεχα για εξέταση, το θέμα περί Ιεροσύνης. Εάν δεν μπορεί ο κάθε Χριστιανός να βαπτίζει, τότε υπάρχει μια ομάδα Χριστιανών με ειδικές δικαιοδοσίες. Υπάρχει λοιπόν στην Καινή Διαθήκη ο θεσμός της «Ειδικής Ιεροσύνης»; Μεγάλο το πρόβλημα, και σχεδόν αξεπέραστες οι προκαταλήψεις. Ας μην ξεχνάμε ότι για ολόκληρο τον Προτεσταντικό κόσμο, και μόνον ο όρος, αποτελεί λίθον προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου.

Στο άκουσμά του, δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα αποστροφής και επιθετικότητας. Ξεκινάει λοιπόν να εξετάζει το ζήτημα της Ιεροσύνης με λεπτομέρεια, όπως αναφέρεται και στις δύο Διαθήκες. Παρατηρεί ότι ο Ισραήλ ολόκληρος σαν έθνος, ήταν εκλεγμένος από τον Θεό για να είναι «βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον» (Έξοδος 19/ιθ: 5, 6). Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχε ειδική ιερατική τάξις. Σ’ αυτήν ανήκε ο Ααρών και οι απόγονοί του. Παράλληλα υπήρχε και η τάξις των Λευιτών, που τους είχε ανατεθεί ιδιαίτερη διακονία. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας δεν επιτρεπόταν να παραβιάσει την τάξη του Θεού, και να ασκήσει τα Ιερατικά καθήκοντα αν δεν ανήκε στην πατριά του Ααρών, έστω κι αν ήταν Λευίτης, όπως ο Κορέ, ή ακόμα και βασιλιάς, όπως ο Οζίας.

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει ένας αρχιερεύς, ο Ιησούς Χριστός, κατά την τάξιν όχι του Ααρών, αλλά του Μελχισεδέκ. Η αρχιερωσύνη του είναι αμετάθετη, αλλά ταυτόχρονα ο Ίδιος θέλησε να είναι μεθεκτή. Όπως ο Ίδιος είναι ο μοναδικός διδάσκαλος, αλλά σ’ αυτή την ιδιότητα έκανε και άλλους μετόχους. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες του ιδιότητες, όπως του ποιμένος, του πνευματικού πατέρα, κ.ο.κ. Άλλωστε, κάτι τέτοιο είχε προφητευθεί και από τον Ησαϊα, στο ξστ: 21, ότι στην Καινή Διαθήκη ο Κύριος θα ξεχώριζε «Ιερείς και Λευίτες», και μάλιστα μη Ισραηλίτες, αλλά Εθνικούς.

Αφού αντιληφθεί αυτά, διαπιστώνει πώς ο Χριστός έκανε μετόχους μόνο τους Αποστόλους σε ορισμένες εξουσίες που του ανήκουν, όπως αυτήν της άφεσης των αμαρτιών. (Ιωάννης 20/κ: 21-23), της αποστολής, της τελέσεως του Κυριακού Δείπνου, δηλαδή της Θείας Ευχαριστίας, κλπ.

11. Αναζήτηση τής Αποστολικής Διαδοχής

Αρχίζει λοιπόν και διερωτάται, ποιοι ενεπιστεύθησαν αυτές τις εξουσίες μετά τους Αποστόλους. Γεννάται λοιπόν το σοβαρότατο ζήτημα περί Αποστολικής Διαδοχής. Το ερώτημα αυτό είναι πολύ κρίσιμο. Γιατί από την απάντηση σ’ αυτό, μπορεί να καθορισθεί κατά μονοσήμαντο σχεδόν τρόπο, και η Χριστιανική Αποστολική Εκκλησία.

Μελετώντας το ζήτημα για το «ποιοι» και «πώς» διαδέχθηκαν τους Αποστόλους, διαπιστώνει με σαφήνεια και κατά τρόπο τελεσίδικο και αναμφισβήτητο, ότι οι Απόστολοι όπου εκήρυτταν, στη συνέχεια καθιστούσαν Επισκόπους και Πρεσβυτέρους δια της επιθέσεως των χειρών των. Έτσι λοιπόν, έχουμε μια αλυσίδα Επισκόπων, που αυτή τη φορά διατηρείται από την αδιάκοπη σειρά χειροτονιών, και όχι από την σαρκική κληρονομικότητα, όπως ίσχυε για την Ααρωνική ιεροσύνη. Η κληρονομικότητα ισχύει και στην Καινή Διαθήκη. Μόνο που στον κατά σάρκα Ισραήλ ήταν σαρκικού τύπου. Ενώ στον κατά Πνεύμα Ισραήλ που προέρχεται από τον «Έσχατο Αδάμ», τον Κύριο εξ ουρανού, είναι πνευματικού τύπου.

12. Ο Νηπιοβαπτισμός και εγκυρότητα όλων τών βαπτίσεων

Ύστερα από αυτές τις πολύ καθοριστικές διαπιστώσεις, αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν μέσα του πολλά πράγματα. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα ένα σωρό ερωτήματα και αντιρρήσεις, που ζητούν άμεσα απαντήσεις. Έτσι, ενώ κατά κάποιο τρόπο έχει καλυφθεί το ζήτημα του βαπτίσματος, μένει σε εκκρεμότητα το θέμα του νηπιοβαπτισμού. Επί παραδείγματι, αν το βάπτισμα σε νηπιακή ηλικία είναι άκυρο, τότε όλοι οι Επίσκοποι έχουν κάνει άκυρο βάπτισμα, επειδή έχουν βαπτισθεί μικροί, και κατά συνέπεια δεν μπορούν να βαπτίσουν με έγκυρο τρόπο και άλλους.

Βέβαια ένα τέτοιο ερώτημα, δεν αφορά μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά κάθε αιρετικό χώρο. Διότι, εξετάζοντας κανείς την ιστορία του, θα διαπιστώσει ότι ο κάθε αιρεσιάρχης, βαπτίσθηκε μικρός, και μάλιστα από Επίσκοπο που και αυτός είχε βαπτισθεί μικρός. Ωστόσο, και γι’ αυτό το ζήτημα, βρίσκει απάντηση στο λόγο του Θεού.

13. Το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα και το Μυστήριο τού Χρίσματος

Προχωρώντας, και αφού έχει ξεκαθαρίσει το εν ύδατι βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, αρχίζει να ερευνά γύρω από το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα. Δεν αργεί λοιπόν, να μελετήσει το ζήτημα του Χρίσματος. Διαπιστώνει μέσα από την Αγία Γραφή, ότι το εν ύδατι βάπτισμα, είναι προϋπόθεση για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος στον Χριστιανό, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Χρειαζόταν και η επίθεση των χειρών των Αποστόλων. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στις Πράξεις 8/η: 14-17: «Ακούσαντες δε οι Απόστολοι οι εν Ιεροσολύμοις, ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον λόγον του Θεού, απέστειλαν προς αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννη. Οίτινες καταβάντες προσηυχήθησαν περί αυτών, δια να λάβωσι Πνεύμα Άγιον. Διότι δεν είχεν έτι επιπέσει επ’ ουδένα εξ αυτών, αλλά μόνον ήσαν βεβαπτισμένοι εις το όνομα του Κυρίου Ιησού. Τότε επέθετον τας χείρας επ’ αυτούς, και ελάμβανον Πνεύμα Άγιο».

Όμοιο περιστατικό περιγράφεται σε σχέση με τον Απόστολο Παύλο και τους Εφεσίους στις Πράξεις 19/ιθ: 5,6.

Και το άγιο Χρίσμα έχει ορατό μέρος την επίθεση των χειρών, και αόρατο, την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας το ονομάζει «μυστήριο». Όταν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα στον άνθρωπο, τον αλλοιώνει. Παράγει επάνω του καρπούς, και κατά τη βούλησή Του χορηγεί χαρίσματα.

14. Τα χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος ως σήμερα

Επειδή ορισμένα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, τα μιμείται και ο διάβολος, μέσα από τον χώρο της μαγείας ή άλλων ψευδών θρησκειών, διάφορες χριστιανικές ομολογίες προερχόμενες από τον Προτεσταντικό χώρο κυρίως, επειδή δεν τα έχουν, αρνούνται την ύπαρξή τους στις μέρες μας. Οδηγούνται στην άλλη άκρη, εξ αφορμής κυρίως του γεγονότος, ότι δεν παρουσιάζονται γνήσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ανάμεσα στα μέλη τους, αγνοώντας ή παραποιώντας και διαστρέφοντας πάμπολα εδάφια της Αγίας Γραφής, που δηλώνουν σαφώς την ύπαρξή τους ανελειπώς, μέχρι τη δευτέρα Παρουσία. Α΄ Κορινθίους 13/ιγ: 8-12, οπότε θα δούμε τον Κύριο «πρόσωπον προς πρόσωπον».

Δεν είναι δυνατόν να εξέπεσε η υπόσχεσις του Κυρίου, πως «όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάμει» (Ιωάννης 14/ιδ: 12).

Ύστερα λοιπόν από τη διαπίστωση, ότι η αληθινή Χριστιανική Εκκλησία πρέπει μεταξύ των μελών της, να μπορεί να επιδείξει και ανθρώπους όντως πιστεύοντας, οι οποίοι θα διακρίνονται από τους καρπούς, αλλά και από χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, Ταυτόχρονα όμως πρέπει να πληροί και τα χαρακτηριστικά που μέχρι τώρα διερεύνησε, όπως τα ορθά δόγματα γύρω από το Ευαγγέλιο, το πρόσωπο του Θεού Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, το Άγιο Βάπτισμα και το Χρίσμα, και γύρω από το ζήτημα της ιεροσύνης και της Αποστολικής Διαδοχής, είναι πλέον σε θέση να εξετάσει ποια Χριστιανική ομολογία τα συγκεντρώνει όλα.

15. Εντοπισμός δια της Εις Άτοπον Απαγωγής

Δεν αργεί να αποκλείσει όλες τις σύγχρονες ομολογίες, και κυρίως όλες όσες ανήκουν στον Προτεσταντικό χώρο, διότι δεν έχουν Αποστολική Διαδοχή, και επομένως η γραμμή μετάδοσης της Χάρης του Αγίου Πνεύματος έχει διακοπεί. Διαπιστώνει μάλιστα, ότι για άλλη μια φορά, το δόγμα έρχεται να ακολουθήσει την πρακτική ανάγκη. Επειδή δεν έχουν αυτές οι ομολογίες, Αποστολική Διαδοχή και κατ’ επέκτασιν ορθή Ιεροσύνη, γι’ αυτό βρήκαν και κάποιον αγιογραφικό δήθεν τρόπο, για να την απορρίψουν. Αλλοιώνουν το ορθό δόγμα, για να ταιριάζει με τις ιστορικές και εκκλησιολογικές τους ελλείψεις.

Εξ αιτίας ορισμένων κακοδοξιών της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, όπως η εσφαλμένες αντιλήψεις περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, περί προπατορικού αμαρτήματος και σωτηρίας και άλλων παρομοίων, τον οδηγεί μονοσήμαντα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ως την «μία, αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία» Στην Εκκλησία δηλαδή που ο Κύριος από την αρχή του υπέδειξε, με αμεσότερο τρόπο.

Αρχίζει πλέον να εξετάζει βαθύτερα και άλλα ερωτήματα και αντιρρήσεις, τώρα όμως με λιγότερη προκατάληψη. Θέλει να δώσει απαντήσεις σε όλα τα θέματα που είχε θέσει η αίρεση εναντίον της ορθοδόξου δογματικής και πράξης, έτσι ώστε να μην υπάρχουν μέσα του αντικρουόμενες δυνάμεις και συνειδησιακός πόλεμος.

16. Αγία Γραφή και Ιερά Παράδοση

Μελετά πρώτα απ’ όλα το ζήτημα της Ιεράς Παραδόσεως την οποία τόσο είχε πολεμήσει στο παρελθόν. Διαπιστώνει, ότι η Αγία Γραφή δεν είναι ανεξάρτητη και υπεράνω της Εκκλησίας. Αντίθετα, είναι παράγωγο της Εκκλησίας. Το Ευαγγέλιο κατ’ αρχήν, δεν κυκλοφόρησε σε γραπτή αλλά σε προφορική μορφή. Όμοια, σε προφορική μορφή κυκλοφορούσαν και οι Λειτουργικές και Εκκλησιαστικές διατάξεις, για το κάθε πότε θα γινόταν η Θεία Ευχαριστία, με ποιο τρόπο, ποιες προσευχές λέγονταν, κ.ο.κ.

Άλλωστε, και ο Κανών της Αγίας Γραφής, δηλαδή ποια βιβλία την αποτελούν, και αυτό η Εκκλησία το αποφάσισε, με πρωτεργάτη τον Μέγα Αθανάσιο, όσον αφορά την Καινή Διαθήκη. Έτσι λοιπόν, η Εκκλησία παράγει και επικυρώνει την Αγία Γραφή, και όχι το αντίθετο. Όμοια, η Εκκλησία μπορεί και να την ερμηνεύει.

17. Προσευχές για άλλους και Μνημόσυνα

Ύστερα από αυτά, έρχονται άλλα ζητήματα πίστεως. Όπως το ζήτημα των προσευχών για άλλους. Αν όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και συνιστάται να προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας, άραγε μπορούμε να προσευχόμαστε και γι’ αυτούς που έχουν κοιμηθεί εν Κυρίω;

Τίθεται λοιπόν το ζήτημα της εγκυρότητας των μνημοσύνων που τελεί η Εκκλησία. Παράλληλα γεννάται και η ερώτησις, αν προσεύχονται οι κοιμηθέντες υπέρ των ζώντων, και αν υπάρχει μεσιτεία των αγίων.

18. Οι άγιοι, η Παναγία, ο Σταυρός, οι εικόνες και η Ορθόδοξη λατρεία

Στη συνέχεια εξετάζονται τα ζητήματα των αγίων γενικότερα. Περί της καταστάσεως στην οποία ευρίσκονται, κ.ο.κ.

Το επόμενο θέμα, όπως άλλωστε είναι φυσικό, αφορά το πρόσωπο της μητέρας του Κυρίου, της Παναγίας. Γιατί άραγε ονομάζεται «Παναγία»; Είναι ορθός ο χαρακτηρισμός «Αειπάρθενος»; Είναι πράγματι Θεοτόκος;

Εκτός όμως από αυτά τα ζητήματα, υπάρχουν και άλλα που πρέπει να τακτοποιηθούν, όπως το ζήτημα του Σταυρού. Ποια είναι η στάση μας απέναντι σε αυτό;

Από τον Σταυρό, οδηγείται στο ζήτημα περί εικόνων. Άραγε αποτελεί ειδωλολατρική πράξη η προσκύνησίς τους, ή η ύπαρξή τους και μόνο; Τι θέση έχει ο Χριστιανικός ναός στη λατρεία, Τι ρόλο παίζουν τα Ιερά Άμφια, και ποιο το νόημα των άλλων συμβόλων που χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη Εκκλησία;

19. Η Θεία Ευχαριστία

Αφού τακτοποιηθούν με ικανοποιητικές αγιογραφικές απαντήσεις τα παραπάνω ζητήματα, ο άνθρωπος προχωρεί να εξετάσει το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Άραγε είναι απλώς συμβολική πράξη ενθυμήσεως, ή πράγματι μεταβολή του Άρτου και του Οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού;

Ύστερα από τη μελέτη αυτού του τόσο σημαντικού για τη σωτηρία του πιστού ζητήματος, που τον οδηγεί να αντιληφθεί ότι είναι ουσιαστική η κοινωνία στο Μυστήριο αυτό, για την αιώνια ζωή, οδηγείται πλέον στην εξέταση του μυστηρίου της Μετανοίας και Εξομολογήσεως. Τι συμβαίνει κατ’ αυτό; Και ποιος έχει δικαίωμα να το ασκεί;

Μετά από αυτό το Μαραθώνιο ερωτήσεων, και της μελέτης για την εξεύρεση απαντήσεων, μπορούμε να πούμε πλέον ότι είναι έτοιμος να φθάσει στο τέλος της περιπλάνησης, και να ενταχθεί τελικά στη Χριστιανική Εκκλησία. Τώρα γνωρίζει τι βήματα πρέπει να ακολουθήσει στη συνέχεια.

20. Ένας Πνευματικός στο τέλος τής περιπλάνησης οδηγεί στην κάθαρση και τον φωτισμό

Ψάχνει, και βρίσκει με τη βοήθεια του Θεού έναν Πνευματικό, ο οποίος ανήκει στο χώρο της γνήσιας Χριστιανικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, είναι κανονικά χειροτονημένος, ώστε να ισχύει γι’ αυτόν η αποστολική διαδοχή, και να μπορεί να τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας. Εκείνος πλέον τον οδηγεί στον χώρο της γης της Επαγγελίας, στη Χριστιανική Εκκλησίας, μεταδίδοντας σ’ αυτόν τη Χάρη του Θεού καθώς πρέπει.

Και δεν σταματά εδώ η αποστολή του Πνευματικού του. Τον καθοδηγεί μέσα στο χώρο της Εκκλησίας με διάκριση, ώστε να μπορέσει να καθαρίσει τον εαυτό του από τα πάθη, να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις επιθέσεις του Πονηρού, και τελικά να γίνει μόνιμο σκήνωμα της Αγίας Τριάδος: Του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Όλα αυτά τα ερωτηματικά που αναφέραμε με συντομία προηγουμένως, και που αποτελούν τα βήματα του ανθρώπου στο δύσκολο δρόμο της επιστροφής, θα προσπαθήσουμε να τα αναλύσουμε με λεπτομέρεια εάν θέλει ο Θεός, σε προσεχείς εκπομπές.

Κατακλείοντας αυτή τη σειρά εκπομπών, θέλουμε να εκφράσουμε όχι μόνο τη συμπάθειά μας, αλλά και την πλήρη συμπαράστασή μας σε όλους αυτούς τους ειλικρινείς εκζητητές της αληθείας, που βρίσκονται στο χώρο κάποιας αίρεσης, ή για κάποιους άλλους λόγους, δεν βρίσκονται στο χώρο της Σωτηρίας, στη γνήσια Χριστιανική Εκκλησία.

Απομαγνητοφώνηση: Ν. Μ.