Όμως συχνά ο θύτης επανεμφανίζεται δήθεν ως θύμα, με ψεύδη και διαστροφές της ιστορίας, για να ξανασκοτώσει και να ξαναδιαβάλλει και να ξαναοδηγήσει στην απώλεια τους αφελείς.

Η επανεμφάνιση μιας κατευθυνόμενης (από Δυτικά συμφέροντα) μειονότητας Νεοπαγανιστών, που δεν αισχύνονται καθόλου για τα εγκλήματα της θρησκείας τους στο παρελθόν, αλλά αντιθέτως συκοφαντούν χωρίς ντροπή, και κάνουν έκκληση στο... αίσθημα δικαιοσύνης των Ελλήνων με ιστορικά ψεύδη, μας οδήγησαν να διηγηθούμε αυτή την ιστορία.

Ο Κακός και ο Συκοφάντης Δυνάστης

Ο καιρός της αθωότητας

Κάποτε ήταν μια όμορφη αρχόντισσα, που ζούσε σε μια πανέμορφη παραλιακή χώρα και τη διαφέντευε. Αγαπούσε τη φύση και την ομορφιά. Και της άρεσε να ερευνά τον κόσμο και τη σοφία του. Γι' αυτό ο Θεός είχε δώσει άφθονα αγαθά και ευλογία, σ' αυτή την ηλιόλουστη και χαρούμενη χώρα. Το όνομα της αρχόντισσας, ήταν Ελλάδα.

Οι πολίτες της, ζούσαν από τη γη και τη θάλασσα, άξιοι εργάτες, αγρότες, καραβοκύρηδες και σοφοί, και μετέφεραν στη χώρα αγαθά από όλο τον κόσμο, και έδιναν στον κόσμο τα δικά τους αγαθά.

Ο ξένος Ειδωλολάτρης

Κάποτε όμως, ένας άνθρωπος εμφανίσθηκε στο βασίλειο της Ελλάδας, φερμένος από την Ανατολή. Φαινόταν σοφός, και έλεγε πολλά. Ήξερε καλά την τέχνη του ψεύδους, και διηγόταν στην Ελλάδα άφθονους μύθους, που είχε μάθει στα πολλά ταξίδια του στο Νότο και την Ανατολή, και άλλους που είχε πλάσει ο ίδιος. Ήταν ικανός καλλιτέχνης, και γνώριζε να λαξεύει με τέχνη το μάρμαρο και την πέτρα, και να φτιάχνει πανέμορφα είδωλα, που κέρδιζαν την προσοχή και τις εντυπώσεις. Και ήταν όμορφα όσο και τα παραμύθια που έλεγε. Το όνομά του ήταν Ειδωλολάτρης.

Η Ελλάδα γοητεύτηκε απ' την τέχνη του γλυπτού και των μύθων που ήξερε, και τον αγάπησε. Και του έδωσε τιμές και εξουσίες, και τον παντρεύτηκε, και τον έβαλε αφέντη του λαού της. Κι εκείνος, με εξουσία πλέον, δίδασκε τους μύθους του, και γέμιζε τη χώρα φανταχτερά γλυπτά και μαρμάρινα κτίρια, ομορφαίνοντας τις πόλεις, και κάνοντας τον λαό να τον θαυμάζει για την τέχνη και τη σοφία του. Και οι περίτεχνοι μύθοι του, μιλούσαν για θεούς και ήρωες, για κατορθώματα και αρετές, και συνάρπαζαν τον λαό του σαν μικρά παιδιά.

Η τυραννία του Ειδωλολάτρη

Όταν όμως κέρδισε την εμπιστοσύνη του λαού της Ελλάδας, τότε άρχισε να δείχνει το αληθινό του πρόσωπο. Δίδαξε με υπερηφάνεια στο λαό να προσκυνάει τις περίτεχνες πέτρες που λάξευε, και οι "θεοί" και οι ήρωες των μύθων του, δεν έμοιαζαν πλέον τόσο δίκαιοι και σοφοί. Ήταν άδικοι, οργίλοι, γεμάτοι ελαττώματα, καυγατζήδες, φονιάδες, ανήθικοι, βασανιστές, κλέφτες και ψεύτες. Απαιτούσαν ανταπόδοση για όσα υποτιθέμενα καλά έδιναν στον κόσμο, και τιμωρούσαν σκληρά όσους αρνούνταν να τους τα προσφέρουν. Και ο λαός, αναγκαζόταν να προσφέρει στους μυθικούς αυτούς "θεούς" θυσίες και προσφορές, και να τρέφει ένα δικτατορικό ιερατείο, που λυμαινόταν τον πλούτο της χώρας.

Ο Ειδωλολάτρης ως άρχοντας πλέον της χώρας, έκανε ό,τι ήθελε. Και με την εξουσία που είχε, έβγαζε στην επιφάνεια, όλη την απύθμενη διαστροφή της ψυχής του. Θέσπισε ανθρωποθυσίες σε όλη τη χώρα, όπου οι πιστοί έτρωγαν ακόμα και μικρά παιδιά. Μαστίγωνε τους νέους για να χαρούν οι θεοί του με το αίμα τους. Ευνούχιζε άλλους, για να τους έχει ευνούχους στα παλάτια του. Γέμισε ναούς με πόρνες, και θησαύριζε από την πορνεία τους. Και τα αγόρια έγιναν στη χώρα υποχείριο του κάθε διεστραμμένου.

Η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να διορθώσει την κατάσταση. Ο άνδρας της ο Ειδωλολάτρης και η ιερατική συμμορία του ήταν οι αποκλειστικοί κυρίαρχοι της χώρας. Άλλωστε στη χώρα πλέον, οι γυναίκες δεν είχαν καμία εξουσία. Γιατί σ' αυτή τη χώρα οι γυναίκες ήταν μόνο αντικείμενα ηδονής και όχι άνθρωποι. Και υπήρχε και ειδική αστυνομία για να περιπολεί και να τις βασανίζει. Και οι γυναίκες, ήταν κι αυτές σαν τους πολλούς δούλους της χώρας, που υποδούλωνε ο Ειδωλολάτρης στους διαρκείς του αδελφοκτόνους αλλά και "ιερούς" πολέμους που έκανε.

Όσο για φιλανθρωπία, είχε καταντήσει άγνωστη στη χώρα. Τα ανάπηρα παιδιά δολοφονούνταν, ή εγκαταλείπονταν, για να μη στερήσουν από τη χώρα σκλάβους που θα θησαύριζαν τον Ειδωλολάτρη βασιλιά.

Πολλοί φιλόσοφοι της χώρας αντιλήφθηκαν την κατάσταση και ξεσηκώθηκαν, και έγραψαν φιλοσοφία, και κατηγόρησαν τους ψεύτικους αυτούς μυθικούς "θεούς", που βύθιζαν τη χώρα στο σκοτάδι, τη δεισιδαιμονία και την τρομοκρατία. Όμως ο ειδωλολάτρης είχε μεγάλη δύναμη. Τους καταδίωξε σχεδόν όλους, πολλούς τους σκότωσε, και έκαψε τα βιβλία τους. Και φρόντισε όσο μπορούσε, να μη διασωθούν τα περισσότερα από αυτά για τις ερχόμενες γενιές, παρά μόνο οι μύθοι και οι μαγείες του. Αλλά και κάποιοι ξεσηκωμοί που έκανε ο λαός για να αποτινάξει την τυραννία, δεν απέδωσαν καρπούς, και μόνο αγάλματα και ιερά κατάφεραν να καταστρέψουν, ως εξιλαστήρια θύματα της δυστυχίας τους.

Αυτή τη μαύρη κατάσταση του λαού της έβλεπε η Ελλάδα και μαράζωσε. Και ο λαός αποδεκατιζόταν από τους πολέμους και τη δυστυχία, ώσπου οι κάτοικοι της χώρας μειώθηκαν, και η χώρα ερήμωνε...

Η Ρώμη

Η Ελλάδα είχε άλλη μία αγαπημένη αδελφή, που μαζί κάποτε έπαιζαν στους αγώνες. Το όνομά της ήταν Ρώμη. Ήταν και αυτή όμορφη και ηγεμόνευε σε μια άλλη παραθαλάσσια χώρα, πλάι στην αδελφή της την Ελλάδα. Κι εκεί πήγε ο Ειδωλολάτρης, και με τον ίδιο τρόπο την αιχμαλώτισε, και πήρε και τη δική της εξουσία, και διέφθειρε το λαό της με τους μυθικούς θεούς του. Και σαν να μην έφθανε αυτό, την ανακήρυξε δήθεν "θεά", και απαίτησε από την Αδελφή της την Ελλάδα να την προσκυνάει. Και δίχασε τις αδελφές, και τις ενέπλεξε στους αδελφοκτόνους πολέμους του. Και η Ρώμη εξεστράτευσε κατά της Ελλάδας, και την κατέκτησε, και τη νίκησε και τη σκότωσε. Και έγινε η χώρα αυτοκρατορική, και ο Ειδωλολάτρης κυβερνούσε πάνω της.

Τότε ο λαός της Ρώμης θαύμασε την ομορφιά της χώρας της Ελλάδας που κατέκτησε, και κατακτήθηκε από την ομορφιά αυτή, και από τη σοφία των σοφών της, όσων τα συγγράμματα είχαν διασωθεί ακόμα από τη μανία του Ειδωλολάτρη.

Και η Ρώμη κατάλαβε την παγίδα, και μίσησε τον Ειδωλολάτρη που την έστρεψε κατά της αδελφής της. Και αγάπησε την αδελφή της τόσο, που ντυνόταν και φερόταν σαν αυτή, και μιλούσε με τον ίδιο τρόπο. Και έγινε η Ρώμη μια νέα Ελλάδα. Πάντοτε όμως κάτω από την εξουσία του Ειδωλολάτρη. Μια εξουσία όμως που εξασθενούσε με τον καιρό. Γιατί ο λαός εγκατέλειπε τα είδωλα, και οι ναοί του Ειδωλολάτρη έμεναν πλέον έρημοι. Κι εκείνος απασχολημένος με τους διαρκείς πολέμους του, δεν ασχολήθηκε επαρκώς με αυτό το ζήτημα, γιατί αυτό που τον ενδιέφερε πλέον, ήταν η εξουσία πάνω σε άλλους λαούς πιο μακριά, και είχε βρει εκεί νέους τόπους για να δολοφονεί τα έθνη.

Ο Χριστιανός

Εκεί στα ξένα έθνη, δίωξε τους πιστούς άλλων θεών, και τους διέσπειρε στον κόσμο. Και κάποιος απ' αυτούς, κατέφυγε στην πόλη της γυναίκας του της Ρώμης. Ήταν ένας φτωχός και αγράμματος βοσκός από μια χώρα της Ανατολής, που στέναζε τότε κι αυτή κάτω από την εξουσία του Ειδωλολάτρη. Και καταστράφηκε η πόλη του από τα στρατεύματα του Ειδωλολάτρη, και αυτός ξενιτεύτηκε. Το όνομά του ήταν Χριστιανός.

Ο φτωχός νέος αναζήτησε καταφύγιο στην πλούσια πόλη της ηγεμόνιδος Ρώμης. Δεν ήξερε φιλοσοφία, όμως ήταν σοφός από τη φύση του. Δεν είχε πλούτη, όμως πλούτιζε όσους τον άκουγαν με τη σοφία και την καλοσύνη του. Κι έλεγε σ' όλους, ότι είναι ξένος και περαστικός, και πως ανήκει σε άλλη πόλη μακρινή απ' αυτόν τον κόσμο. Και όλο μιλούσε για τον Θεό του που τον σταύρωσε ο Ειδωλολάτρης, μα αναστήθηκε και σώζει κάθε άνθρωπο. Τα έργα του ήταν θαυμαστά, και οι προσευχές του ιαματικές. Και ο λαός της Ρώμης τον θαύμασε και τον αγάπησε.

Κι εκείνος όμως θαύμασε και αγάπησε την Ελληνίδα Ρώμη, και αφοσιώθηκε να την υπηρετεί με όλες του τις δυνάμεις, και να τηρεί τους νόμους της. Εκτός από αυτούς που οδηγούσαν στους "θεούς" του Ειδωλολάτρη.

Ο Χριστιανός μορφώθηκε στις σχολές της Ρώμης, σπούδασε φιλοσοφία, έμαθε όλες τις τέχνες και την επιστήμη και όλη του η σοφία, μπόρεσε πλέον να εκφρασθεί με όλη τη δυναμική που της άρμοζε. Μπόρεσε έτσι να μιλήσει στο λαό της Ρώμης, στη γλώσσα τους, και να τους εξηγήσει πόσο μάταια ήταν όλα αυτά τα καταστροφικά που τους είχε μάθει να κάνουν ο Ειδωλολάτρης. Τους εξήγησε, ότι ο Θεός δεν είχε ανάγκη τις δικές τους θυσίες, ούτε χρειαζόταν να θυσιάζουν τα παιδιά τους, ούτε να μαστιγώνονται ή να ευνουχίζονται. Τους έμαθε να σέβονται τη γυναίκα, ακόμα και τους δούλους τους. Τους έμαθε την αδελφότητα και την αγάπη προς τον πλησίον και τον Θεό, αντί για το φόβο στους βάναυσους "θεούς" που γνώριζαν. Τους έμαθε να ζουν για τους άλλους και όχι για τους εαυτούς τους, και το δρόμο της αυτοθυσίας. Και πολύς λαός ακολούθησε τις συμβουλές του.

Οι διωγμοί

Ο Ειδωλολάτρης το έμαθε και τρόμαξε. Ένιωσε την απειλή κατά των "θεών" του, και με άγριες διαθέσεις, επικήρυξε τον Χριστιανό. Και όσοι τον αγαπούσαν, βασανίζονταν, εκτελούνταν και φυλακίζονταν. Και ο διωγμός αυτός κράτησε χρόνια αμέτρητα. Μα ο λαός δεν υπέκυψε. Τώρα πια βλέποντας ο λαός την κακία του Ειδωλολάτρη, τον σιχάθηκε κι αυτόν και τους "θεούς" του. Και παρά τους διωγμούς, οι φίλοι του Χριστιανού αύξαναν, και έφθασαν και μέχρι το παλάτι. Και μέρα με την ημέρα, ο Ειδωλολάτρης έχανε τη μάχη, από κάποιον που ποτέ δεν τον έβλαψε, και που δεν τον πολέμησε ποτέ με όπλα σαρκικά, μα με όπλο μόνο την αγάπη πορευόταν και δίδασκε.

Και μια μέρα του ήρθε μια ιδέα. Έβαλε φωτιά στη γυναίκα του τη Ρώμη την ώρα που κοιμόταν, και επιχείρησε να την κάψει ζωντανή. Και ύστερα κατηγόρησε τον Χριστιανό, ότι αυτός έβαλε τη φωτιά. Και οι διωγμοί εντείνονταν, με δήθεν δίκαιη αφορμή. Μα όλοι πια τον γνώριζαν, και κανέναν δεν έπεισε. Και κανείς δεν μίσησε τον Χριστιανό, εκτός από τη συμμορία των ιερέων των "θεών" του. Όμως αντίθετα ο Χριστιανός, κρυφά περιποιήθηκε τη Ρώμη, προσευχήθηκε γι' αυτήν και γιάτρεψε τις πληγές της, και κέρδισε την εκτίμησή της ακόμα πιο πολύ.

Η ευλογημένη βασιλεία του Ρωμιού

Ο Ειδωλολάτρης ήταν πια γέρος, και δεν είχε μέλλον. Και κάποτε μοιραία πέθανε μέσα στην κακία και το μίσος του για τον Χριστιανό. Και πήρε πια την εξουσία ο γιος του και γιος της Ρώμης, ο Ρωμιός. Μα αυτός αγάπησε τον Χριστιανό όπως και η μητέρα του. Και τον εξύψωσε, και τον τίμησε μέχρι το θρόνο του. Και ο Χριστιανός παντρεύτηκε τη Ρώμη, και την αγάπησε τόσο, που παραμέλησε λιγάκι ακόμα και την ουράνια του πατρίδα για την οποία δίδασκε. Αλλά στο θρόνο αρνήθηκε να καθίσει, γιατί η δική του βασιλεία ήταν αλλού.

Η βασιλεία του Ρωμιού ήταν σοφή και δίκαιη. Σταμάτησε κάθε παρανομία του Ειδωλολάτρη, και απαγόρευσε με νόμους τις ανθρωποθυσίες, τα βασανιστήρια, τις ιερές πορνείες, τις μαγείες και τα προνόμια της συμμορίας των ιερέων των "θεών" του Ειδωλολάτρη. Αλλά άφησε ελεύθερο όποιον ήθελε να λατρεύει όποιον "θεό" νόμιζε, αρκεί να μην έβλαπτε τους άλλους. Έτσι σιγά - σιγά η λατρεία των "θεών" του Ειδωλολάτρη χάθηκε και έσβησε. Και μόνο λίγοι μάγοι παράνομοι, έκαναν κρυφά τις μαγγανείες τους, για να βλάπτουν τους συμπολίτες τους.

Ο Ρωμιός αγαπούσε τη μάθηση και τη σοφία. Και σε κάθε περιοχή με ζήλο αντέγραφε και διέσωζε τα κείμενα της αρχαίας σοφίας. Και ήταν τόσος ο ζήλος τους, που διέσωζαν ακόμα και αυτά τα κείμενα των εχθρών τους! Και οι επιστήμες και οι τέχνες και η φιλοσοφία γνώρισε μια άνθηση μοναδική στις σχολές της χώρας, ανώτερη σε κάθε τομέα, από ό,τι υπήρχε ως τότε στον κόσμο όλο. Και όλος ο κόσμος διδασκόταν από τη σοφία του Ρωμιού, που ακτινοβολούσε στα πέρατα της Οικουμένης.

Όσοι λαοί έρχονταν να κατακτήσουν τη χώρα, θαύμαζαν την υπέρτατη σοφία και τέχνη της, και γίνονταν μέρος της. Και την αγαπούσαν, και διδάσκονταν, και μάθαιναν πολιτισμό. Και δάσκαλοι αποστέλλονταν σε κράτη μακρινά, να τους διδάξουν τη σοφία και τη ζωή του Θεού.

Ο δόλιος Φράγκος

Τότε στη χώρα ήρθε ο Φράγκος σαν κατακτητής, άνθρωπος αγράμματος και αγροίκος, αλλά ο Ρωμιός τον υποδέχθηκε σαν σύμμαχο και φίλο. Και του άνοιξε τα μυστικά της γνώσης και της σοφίας, και του μίλησε για αγάπη και σωτηρία. Και τον δίδαξε, και τον μόρφωσε. Και ο Φράγκος θαμπώθηκε, και ζήτησε να γίνουν φίλοι. Μα ήταν άνθρωπος πονηρός, και εποφθαλμιούσε το θρόνο του Ρωμιού. Ήθελε όλα αυτά τα θαύματα να γίνουν δικά του. Και τα περίτεχνα και φανταχτερά της χώρας του Ρωμιού, να στολίζουν τις δικές του πόλεις, και να καθίσει αυτός ως Ρωμιός στο θρόνο του Ρωμιού. Και άρχισε συνωμοσία κρυφά και πονηρά.

Έσπειρε τη διχόνοια στη χώρα, και έβαλε ανθρώπους του σε θέσεις κλειδιά στη Δύση. Και ο Ρωμιός τον έβλεπε τι κάνει, όμως με καλοσύνη έλπιζε στη μετάνοιά του και στην επιστροφή του. Μέχρι που ο Φράγκος έσχισε τη χώρα, και έβαλε όλη τη Δύση στη δεσποτεία του, σε νόμους και δουλεία τέτοια, που θύμιζε Ειδωλολάτρη. Και έβαλε ακόμα και την πόλη της Ρώμης κάτω από το σπαθί του, και τη σκότωσε, και όσοι δεν τον υπάκουαν, τους έκαιγε, και τους βασάνιζε, και τους εξόντωνε. Και ο Ρωμιός έχασε τη δύναμή του, και η εξουσία του συρρικνώθηκε μονάχα στη χώρα που είχε κάποτε η θεία του η Ελλάδα. Εκεί υπήρχε ακόμα φως και αγάπη και ελπίδα...

Ο Οθωμανός

Μα τότε ήρθε στη χώρα ο μικρότερος αδελφός του Χριστιανού, ο Οθωμανός. Παιδί της ίδιας μάνας, της Ιερουσαλήμ, αλλά δεσποτικός και με φανατισμούς πολλούς. Αντί για αγάπη, τιμούσε την υπακοή, και αντί για ελευθερία, ζητούσε την υποταγή. Δεν ήταν κακός σαν τον Ειδωλολάτρη, ούτε δόλιος σαν τον Φράγκο. Ήταν όμως κι αυτός σκληρός, και ήθελε εξουσία. Και βρήκε τον Ρωμιό αδύναμο από την καταπίεση του Φράγκου, και τον υπέταξε. Και ως το θάνατό του, τον είχε σκλάβο, αλλά τον άφηνε να ζει με το λαό του σ' ένα βαθμό ελευθερίας. Αντίθετα ο Φράγκος είχε αφανίσει από τη Δύση τους φίλους του Ρωμιού.

Η επανάσταση του Έλληνα

Τα χρόνια πέρασαν, και ο Ρωμιός είχε πλέον πεθάνει. Σκλάβος στη θέση του ο γιος του ο Έλληνας, αγωνιζόταν να γνωρίσει τη σοφία των προγόνων του, μα ήταν δύσκολο, και οι πηγές της γνώσης λιγοστές. Και τότε ο Φράγκος, έβαλε ένα νέο σχέδιο σε δράση. Γιατί στην άκρατη φιλοδοξία του, ήθελε να κυβερνήσει και στη χώρα του Οθωμανού, τη σκλαβωμένη χώρα του Έλληνα. Και ο Έλληνας θα πολεμούσε γι' αυτόν τον Οθωμανό, και θα τον κομμάτιαζε. Κι αυτός μετά θα μάζευε τα κομμάτια  τους. Και έτσι έγινε.

Ο δόλος του Φράγκου

Ο Φράγκος στειλε κρυφά δασκάλους, και ξεσήκωσε τον Έλληνα. Του μίλησε για "διαφωτισμό", για το μεγαλείο των προγόνων του, για τη γιαγιά του την Ελλάδα, για την ελεύθερη ζωή που άξιζε να ζήσει, και του έταξε βοήθεια, για να ελευθερωθεί από τον Οθωμανό. Μα ήταν δόλιοι δάσκαλοι, με σχέδια κατά του Έλληνα και όχι μόνο κατά του Οθωμανού. Και όταν ο Έλληνας ελευθερώθηκε, το δηλητήριο του Φράγκου μπήκε σε ενέργεια.

Ο Φράγκος ήθελε ο Έλληνας να ξεχάσει τον πατέρα του, και να αγαπήσει τον παππού του τον Ειδωλολάτρη, του οποίου τη βαρβαρότητα δεν είχε γνωρίσει. Του μιλούσε με θαυμασμό για τα εξαίρετα γλυπτά που έπλαθε ο παππούς του, και για τους ηρωικούς μύθους που έλεγε, και του παρουσίαζε το βασίλειο του παππού του σαν μια ουτοπία, που όμοια δεν γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ποτέ του δεν του μίλησε με καλά λόγια για τον πατέρα του τον Ρωμιό. Για τη λάμψη της βασιλείας του και για τη δόξα του βασιλείου του. Αντίθετα, τον συκοφάντησε όσο μπορούσε, και του φόρτωσε όλα τα δικά του εγκλήματα, και του Ειδωλολάτρη.

Ο διχασμός

Ο Έλληνας θαμπώθηκε από τα ψεύδη του Φράγκου, και θαύμασε τη βασιλεία του παππού του, και ξέχασε τη δόξα του πατέρα του. Έτσι ο Φράγκος, φάνταζε ως φωτισμένος δάσκαλος και ευεργέτης του Έλληνα, κι ας ήταν ο προδότης και η καταστροφή του. Και το βασίλειο του Έλληνα, στηρίχθηκε πάνω σ' αυτό το ψέμα, κι όλοι μιλούσαν για τη βασιλεία του Ειδωλολάτρη, κι έλεγαν τον Ρωμιό "κατακτητή", που χάλασε μια ουτοπία. Φάνταζε έτσι ο Φράγκος νόμιμος και δικαιωματικός κυρίαρχος της Δύσης, και ο Έλληνας ένας μικρός αγράμματος άρχοντας μέσα στη μιζέρια του, να περιμένει τον διαφωτισμό του από τον Φράγκο τον αγράμματο, αυτόν που δίδαξε ο Ρωμιός, ο πατέρας του Έλληνα, ο τόσο συκοφαντημένος και αδικημένος.

Κι η χώρα του Έλληνα διχάστηκε. Γιατί υπήρχαν πάντα όσοι δεν ξέχασαν τη δόξα του Ρωμιού, που αγαπούσαν τη δικαιοσύνη και την ειρήνη, και γνώριζαν την τυραννία του Ειδωλολάτρη και του Φράγκου. Μα υπήρχανε κι εκείνοι οι αγράμματοι, που πείθονταν στα ψεύδη του Φράγκου, και άδικα κατηγορούσαν τον Ρωμιό για όσα εγκλήματα είχαν κάνει ο Ειδωλολάτρης και ο Φράγκος στη χώρα. Και κάποιοι λιγοστοί, ακόμα πιο αφελείς, θαύμαζαν την τυραννία του Ειδωλολάτρη, και ονειρεύονταν εκείνο τον καιρό, που θα ξανάστηναν τα είδωλα και τις θυσίες, και θα ξανάσφαζαν τους φίλους του Ρωμιού.

Φονιάδες όμοιοι με τους προγόνους τους, με δίψα για αίμα, διέδιδαν πλέον ανοιχτά τα ψεύδη τους που έμαθαν από τον Φράγκο δάσκαλό τους.

Η αποκάλυψη της απάτης

Αλλά το ψέμα έχει ένα τέλος. Και η αλήθεια δεν νικιέται. Οι φίλοι του Ρωμιού κατάλαβαν το δόλο, και τα ψεύδη του Φράγκου αποκαλύφθηκαν. Τα σκοτεινά του σχέδια ήρθαν στο φως, και διαδόθηκαν σαν αστραπή σ' όλη τη χώρα.

Ο λαός του Έλληνα άρχισε να ξυπνάει. Και μαζί μ' αυτόν, σ' όλες τις χώρες, άρχισαν όλοι να γνωρίζουν τη δόξα του Ρωμιού και της βασιλείας του. Και η διδασκαλία του Χριστιανού ξεχύθηκε και πάλι σαν ποτάμι στον σκοτεινό από το ψέμα κόσμο. Και λαοί άρχισαν να συρρέουν στο θρόνο τον αδικημένο, και να τιμούν Αυτόν που διέδωσε το φως και την αλήθεια στον κόσμο. Αυτόν που έσωσε τον κόσμο από τη δυναστεία των ειδώλων.

Γ. Κ.